Νυχτερινός Ημιμαραθώνιος...ένας στόχος, όνειρο!

Το τρέξιμο εδώ και μήνες είναι τρόπος ζωής για εμένα. έτρεχα και παλιότερα κατά καιρούς χαλαρά, γιατί μου άρεσε, μα πάντα χωρίς να παρά ζοριστώ.

Άρχισα να τρέχω εντατικά τον Γενάρη. Με ανάγκασε το ότι πήρα βάρος. Αρκετό βάρος. Μετά από χαλαρές προσπάθειες δίαιτας και κόντρα δίαιτας και αποτυχημένα ξεκινήματα που δεν κρατούσαν πολύ, αποφάσισα να πάρω τον εαυτό μου στα σοβαρά κι άρχισα να προσπαθώ να γυμναστώ λιγάκι για να υποστηρίξω το σώμα μου στην προσπάθεια μου να χάσω κιλά...Όλο αυτό ήταν ένα κοπιαστικό ταξίδι, μα άξιζε και σύντομα θα το μοιραστώ μαζί σας.

Είμαι  μείον 12 κιλά πια και με κάμποσα χιλιόμετρα γραμμένα στο "κοντέρ".

Πριν λίγους μήνες κάπου στις αρχές καλοκαιριού είδα την ανακοίνωση για τον Νυχτερινό Ημιμαραθώνιο. Είχα μόλις κατακτήσει τα 15 χιλιόμετρα και φώλιασε μέσα μου μια κρυφή επιθυμία και μια ελπίδα ότι ίσως και να μπορώ.

Είχα βοήθεια πολύ από φίλους κι ανθρώπους που με διακινούσαν, όμως οι μεγάλοι εμπνευστές μου, ένας άνθρωπος αγαπημένος ο Σέργιος, που είναι Μαραθωνοδρόμος και με τσίγκλιζε ασταμάτητα κι ένας φίλος μακρινός από το Λύκειο ο Πέτρος, που είναι Υπερμαναθωνοδρόμος, παρακολουθώ τις περιπέτειες του από το ίντερνετ και κάθε φορά ενθουσιάζομαι.

Μεγάλο κίνητρο και οι δύο, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. 

Θεσσαλονικη

Μπήκε ο Σεπτέμβρης και σχεδόν κάθε μέρα ο Πα, με ρωτούσε."Θα γραφτείς για το Νυχτερινό;"

"Δεν ξέρω, θα δούμε. Ίσως αύριο". Κάθε μέρα η ίδια απάντηση, μέχρι που ο Πα άρχισε να προσθέτει και κάτι άλλο..."Θα χάσεις την ημερομηνία και θα το μετανιώσεις".

Δεν απαντούσα σε αυτό...Ήθελα. Ήθελα πολύ, μα φοβόμουν. Άλλο να τρέχεις για τον εαυτό σου κι άλλο σε μια επίσημη διοργάνωση. Η έκθεση, ο φόβος της αποτυχίας και της απογοήτευσης...με μπέρδευαν, με έκαναν να διστάζω. Ποια ήμουν εγώ να σταθώ δίπλα σε ανθρώπους που τρέχουν χρόνια κι έχουν γράψει χιλιόμετρα; Έτσι το έβλεπα τότε...

Ίσως να δοκίμαζα στα πέντε χιλιόμετρα για αρχή, έλεγα στον εαυτό μου για να νιώσει καλύτερα.

Αρχές Οκτώβρη πια κι ο καιρός πλησίαζε. Είμαι καθ οδόν για να πάρω τον Άγγελο από το σχολείο, όταν δέχομαι ένα τηλεφώνημα. 

Είναι από μια εταιρεία φίλων...Μια μεγάλη σημαντική εταιρεία που στον Ημιμαραθώνιο θα ήταν επίσημοι υποστηρικτές. Οι ιδιοκτήτες είναι πρόσωπα που έχουν την αγάπη και την απεριόριστη εμπιστοσύνη μου. Άνθρωποι που αγαπώ και σέβομαι και μου κάνουν μια επίσημη πρόταση. Να τρέξω στον Ημιμαραθώνιο με την μπλούζα τους....Έβαλα τα γέλια. Αλήθεια μου φάνηκε πως μου έκαναν πλάκα....μα όχι! Ήταν μια σοβαρή πρόταση...κι έτσι μέσα σε λίγα λεπτά φούσκωσα κι ένιωσα υπέροχα δυνατή και χωρίς να το σκεφτώ είπα ναι! Ναι, ναι, ναι! Θα τρέξω....

Έκλεισα το τηλέφωνο κι ήμουν μπερδεμένη...τι έγινε ρε παιδιά; Θα τρέξω;

Άρχισα να γυμνάζομαι πιο εντατικά, να διατηρώ ένα πρόγραμμα διατροφής κι άρχισα να σκέφτομαι πως έκανα βλακεία. Δεν ήμουν αθλήτρια, τώρα έχω μια ευθύνη να τρέξω για την εταιρεία των φίλων κι αν τους απογοητεύσω; Κι αν λίγο πριν πάθω κάτι; Αν συμβεί  κάτι και δεν μπορέσω, δεν αντέξω, δεν τερματίσω, δεν φανώ αντάξια των προσδοκιών...αυτοί που θα υποστήριζαν τη συμμετοχή μου; Αυτοί όλοι που έμαθαν πως θα τρέξω και μου έλεγαν "μπράβο ρε τι απόφαση!" και άλλοι που ξαφνιάζονταν και με κοιτούσαν σαν να μην ήμουν καλά;...Μήπως τελικά δεν ήμουν καλά;

Λίγες μέρες πριν έλαβα την μπλούζα και το νούμερο μου...Ένιωσα ένα πελώριο κύμα χαράς. 

Θα έτρεχα με τα κατακόκκινα χρώματα της Inter-truck! Μιας εταιρείας που η δουλειά της είναι οι διεθνείς μεταφορές. Μιας εταιρείας που ο δρόμος και το ασφαλές ταξίδι είναι ο στόχος. Μια εταιρείας που ξέρει τι θα πει προορισμός, χρόνια τώρα. Να πω την μαύρη μου αλήθεια η Ιnter-truck ήταν η πρώτη που σκέφτηκα όταν στο περσινό ταξίδι στην Γερμανία μείναμε στο δρόμο με την περιπετειώδη εξέλιξη του αμαξιού μας...Στη μέση της Σερβίας σκέφτηκα πως όλο και κάποιο φορτηγό της εταιρείας θα είναι κοντά για να μας σώσει και να μας φτάσει στον προορισμό μας, για να κάνουμε Χριστούγεννα με τον παππού και τη γιαγιά....Ευτυχώς δεν χρειάστηκε, μα αν χρειαζόταν το ξέραμε πως θα μπορούσαμε να ακουμπήσουμε πάνω τους, όχι μόνο γιατί είναι επαγγελματίες που σεβόμαστε, μα γιατί είναι κι οι φίλοι που αγαπάμε!

Σκέφτηκα πως είναι συμβολική όλη αυτή η σύνδεση. Ο δρόμος, το ταξίδι, ο προορισμός, η προσπάθεια, η καταπόνηση, η επιτυχία...

Ήταν πια αργά για να κάνω πίσω...δεν ήθελα να κάνω πίσω! Ήμουν ήδη περήφανη. Μια ημέρα πριν και πάλι οι αγαπημένοι μας από την Inter-truck, μου στέλνουν αυτό το υπέροχο μήνυμα...και με αυτό στην ψυχή μου ξεκίνησα την μεγάλη μέρα!

Όλη η προετοιμασία ήταν μαγική.Τα ρούχα μου διπλωμένα καθαρά, με περίμεναν. Η ζώνη έτοιμη, τα παγούρια γεμάτα. Μια μπάρα δημητριακών στο τσεπάκι, το λαδάκι για τα χείλη μου που στεγνώνουν. Το κινητό και το mp3  φορτισμένα, τα λαστιχάκια για τα μαλλιά μου στους καρπούς. Όλα έτοιμα!

Ήρθε ο Σέργιος με το αμάξι...ο συνοδοιπόρος μου στην μεγάλη και νέα για εμένα προσπάθεια κι άρχισε το πρωτόγνωρο αυτό ταξίδι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Κόσμος χιλιάδες. Μια πόλη στο πόδι. Χρώματα, μουσική, χαρά και πανηγύρι. Ένας απίθανος δροσερός και δυνατός Βαρδάρης, έκανε την Θεσσαλονίκη να χορεύει σε τρελούς ρυθμούς. Τα κλαδιά των δέντρων σείονταν, τα φύλλα χόρευαν ρυθμικά στον αέρα, το κύματα αναδεύονταν και η θάλασσα σκούρη μπλε, άγρια και πανέμορφη. Ο ήλιος λαμπερός. Μια υπέροχη ημέρα. Μια πόλη γεμάτη φως και χρώμα.Την λατρεύω αυτή την πόλη! 

Ξαφνικά ένιωσα μέλος μιας παρέας. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, ήταν εκεί. Με αθλητική περιβολή, με μπαντάνες και σακίδια, με κέφι και αγκαλιές και χτυπήματα ενθαρρυντικά στην πλάτη. Που ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Που ζει κρυμμένη όλη αυτή η αθλητική κοινότητα...κι εγώ τι δουλειά είχα ανάμεσα τους; Ξεχώριζα; Φαινόταν η ατζαμοσύνη κι ο φόβος μου;

φωτο της αγαπημένης μου Αλεξάνδρας

Ο Σέργιος...σύντροφος. Έκανε ασταμάτητες ανόητες γκριμάτσες για να γελάω, μα ήταν τόσος ο ενθουσιασμός μου που δεν μπορούσα ούτε την φωτογραφική να κρατήσω σταθερή.Τα χέρια μου έτρεμαν. Όχι δεν είχα πια αγωνία...ήθελα να αρχίσει!κι εκεί καθώς παρατασσόμασταν μια λέξη...

γκριμάτσα αγωνίας....ξεκινάμεεεε

Υπάρχουν στιγμές και λόγια που  μοιραζόμαστε με ανθρώπους. Φόβους που σε ανύποπτο χρόνο εκφράσαμε.Τι σημαντικό να ακούν οι άνθρωποι. Να ακούν και να θυμούνται! 

Εκεί λοιπόν ακριβώς...ο Σέργιος γύρισε και μου είπε μια φράση κλειδί που εμείς κι άλλοι αλαφροίσκιωτοι σαν εμάς ξέρουμε καλά τι σημαίνει..."Σήμερα η χελώνα θα νικήσει το λαγό!"

Τι θυμήθηκε!... Άρχισα λοιπόν να τρέχω...Για το κορίτσι εκείνο που έζησε για χρόνια πιστεύοντας πως είναι λάθος να είσαι χελώνα...πως είναι βάρος να ζεις σαν χελώνα, πως αργός σημαίνει βλάκας, πως μια χελώνα ποτέ δεν θα μπορούσε να νικήσει έναν λαγό!

Λαγός και χελώνα ξύπνησαν μέσα μου...Ο ένας με έπαρση με περιγελούσε κι η άλλη με κόπο έσερνε το βαρύ φορτίο της κι εγώ απλά άρχισα να τρέχω για εκείνο το κορίτσι.

Δεν ήξερα τίποτε. Πως να τρέξω, τι να κάνω, που να πάω...Ακολουθούσα με εμπιστοσύνη τον Σεργιο και το φίλο του που έτρεχαν μαζί, μέχρι που θυμήθηκα όλες τις συμβουλές του να μην παρασυρθώ από τον ενθουσιασμό και να κρατήσω χαμηλά τη μπάλα  και γρήγορα κατάλαβα πως δεν μπορούσα να ακολουθήσω τον ρυθμό τους. Έμεινα πίσω κάνοντας του νόημα να μην ανησυχεί για εμένα και να φύγει μπροστά...

Αυτή ήταν η δική μου προσπάθεια και μόλις άρχιζε.

...Άνθρωποι που τρέχουν και ασχολούνται για χρόνια μπορεί να νιώθουν πόσο υπερβολικά τα έζησα όλα. Πόσο υπερβολικά τα περιγράφω...στο κάτω κάτω δεν έτρεξα και Μαραθώνιο, ούτε έπαιρνα μέρος στους Ολυμπιακούς. Μα για εμένα...που ήμουν γεννημένη χελώνα, αυτό που ζούσα ήταν πελώριο!

Τα συναισθήματα ξυπνούσαν ένα ένα. Έρχονταν σαν κύματα και με σάρωναν. Ο ρυθμός μου απίστευτα σταθερός, δεν πίεζα καθόλου τον εαυτό μου για να μην κουραστώ και για να το απολαύσω. 

Πρώτα ήρθαν τα χειροκροτήματα κι οι επευφημίες με σφυρίγματα και φωνές και ένιωσα έναν διαφορετικό παλμό. Ξάφνου πέρασαν από δίπλα μου σε μια διαχωριστική λωρίδα με απίθανη ταχύτητα αναπηρικά καρότσια από αθλητές που τα κινούσαν με τα χέρια τους. Οι υπόλοιποι αθλητές φώναζαν και χειροκροτούσαν επίσης. Ήθελα να ουρλιάξω κι εγώ από συγκίνηση. Ήθελα να φωνάξω "αφού μπορείς εσύ μπορώ κι εγώ"! Δεν είχα επιλογή παρά μόνο να μπορώ...Αυτό το συναίσθημα δεν θα το ξεχάσω ποτέ!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ: 

Τα πρώτα χειροκροτήματα και τους φίλους εκεί όλους παραταγμένους που μας περίμεναν κι όχι απλά φώναζαν μα ούρλιαζαν το όνομα μου και χειροκροτούσαν με τα χέρια ψηλά. Θυμάμαι την έκπληξη σαν άκουγα το όνομα μου από τόσους ανθρώπους μαζί "Κατερίνααααα εδώ εδώ!" μαζί με χαρούμενες τσιρίδες κι ευχές  και οι άνθρωποι που έτρεχαν δίπλα μου γύριζαν να με κοιτάξουν και γελώντας μου έλεγαν "μπράβο ρε Κατερίνα!"

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους γιους μου να τρέχουν μέσα  στον αγωνιστικό χώρο με τα χέρια απλωμένα και τα μάτια πελώρια φωνάζοντας " Η ΜΑΜΑ, Η ΜΑΜΑΑΑΑ". Ήθελα να κλαίω να κλαίω να κλαίω!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους εθελοντές.Τις φωνές τους, να παρακινούν, να συντροφεύουν. "Έλα μια μπανάνα ξεπουλάωωωω", "πάμε πάμε πάμε δυνατάαααα", "ελά μπορείς τρέξε τρέξε", "νερό! μην σταματάς είναι ανοιχτό το κράτησα δροσερό για σένααα", "είσαι στο τέλος συνέχισε", "δεν τα παρατάμε τώρααααα", "είσαι κοντά, είσαι κοντά"...φωνές μέσα στο σκοτάδι και μια αίσθηση πως όλοι αυτοί είναι εκεί για εμένα. Για την φροντίδα μου, την εμψύχωση και  την ασφάλεια μου. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις σφυρίχτρες τους, τα ταμπούρλα να χτυπούν ρυθμικά, τα νέον φώτα που κρατούσαν και μας έδειχναν το δρόμο παρακινώντας μας ασταμάτητα, δίνοντας μας δύναμη.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ασθενοφόρα παραταγμένα σε μεριές μεριές και τους νοσηλευτές όρθιους έξω να σε κοιτούν στα μάτια και να περιμένουν ένα νεύμα, για ανάγκη, για βοήθεια.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάποια στιγμή που είχα αρχίσει να κουράζομαι πέρασα από ένα σημείο και άνθρωποι άρχισαν να με χειροκροτούν, ποιόν εμένα!Τα πόδια μου άρχισαν πάλι να πετούν...και εκεί σκέφτηκα πως αυτό το χειροκρότημα ήταν η ντόπα μου.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την σιωπή σε δρόμους απόμακρους και σκοτεινούς που άκουγα μόνο τα φύλλα των δέντρων και τα παπούτσια των συνοδοιπόρων  ακούγονταν τακ τακ τακ, σαν αμέτρητες στάλες βροχής. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την σκέψη πως δεν θα ξαναδώ ποτέ πια την πόλη αυτή με τα ίδια μάτια, καθώς έτρεχα στους τεράστιους καθαρούς δρόμους της, μεθυσμένη από ευτυχία. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους περαστικούς και τους θεατές.Τα μακριά δυνατά χειροκροτήματα και τα

"μπράβο μπράβο" και τα χαμόγελα από ανθρώπους άγνωστους.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ στα τελευταία χιλιόμετρα μια γυναίκα στην Λεωφόρο Νίκης βγήκε μπροστά μου με μια μεγάλη μηχανή και με ξάφνιασε τραβώντας μου μια φωτογραφία.Την ώρα που περνούσα δίπλα της μου είπε " μπράβο για το κουράγιο και την δύναμη"...της χαμογέλασα και σκέφτηκα πως θα πρέπει να φαινόμουν πολύ χάλια!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση στο τέλος πως είμαι η τελευταία. Πως μετά από εμένα ξεστήνουν τους πάγκους και φεύγουν. Σκεφτόμουν πως όλοι στο τέρμα μπαΐλντισαν να με περιμένουν και μόλις τερματίσω θα αρχίσουν να μαζεύουν τις εγκαταστάσεις μουρμουρίζοντας θυμωμένα που άργησα τόσο...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους αθλητές που αγωνίζονταν για το χρόνο και περνούσαν δίπλα μου σαν βολίδες και θαύμαζα την ομορφιά και ζήλευα την δύναμη τους. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια φωνή πίσω μου σαν αρχέγονο μουγκρητό καθώς δυο αθλητές έτρεχαν δίπλα δίπλα προς την κορδέλα δίνοντας τα όλα και προσπαθώντας να περάσουν ο ένας τον άλλο. Φώναζαν από την ένταση κι ένιωθα πως αν βρισκόταν κάτι ή κάποιος στο δρόμο τους θα το παράσερναν σαν βότσαλο. Η δύναμη που έβγαζαν ήταν τρομακτική! 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα τελευταία χιλιόμετρα που ένιωθα τον απόλυτο πόνο στα δάχτυλα των ποδιών μου. Λίγες ημέρες πριν είχα αφαιρέσει τα τραυματισμένα νύχια μου και τα γυμνά δάχτυλα με πονούσαν φριχτά. Ο πόνος εστιαζόταν εκεί και μόλις έπαιρνα το μυαλό μου αλλού, ο πόνος  έφευγε.

Δεν θα ξεχάσω πως μετά από λίγο δεν ήξερα που πονάω πρώτα. Πονούσα παντού ασταμάτητα κι εκεί σκέφτηκα πως ο φίλος Πέτρος την ίδια ακριβώς ώρα έτρεχε μέσα στη νύχτα στο βουνό, στα 100 miles rout  Rodopi Advendurun...Μου έκανε καλό αυτή η σκέψη καθώς η δική του προσπάθεια ήταν οχταπλάσια της δικής μου. Ένιωσα αλληλεγγύη. 

Σταμάτησα να τρέχω με το σώμα, έτρεχα πια μόνο με το μυαλό. Το σώμα απλά το κρατούσα όρθιο με την μπάρα δημητριακών που έτρωγα σιγά σιγά και το νερό που έπινα γουλιά γουλιά. Το σώμα ήταν το εργαλείο...το μυαλό ήταν το καράβι μου...κι αν βούλιαζε θα βούλιαζε το όνειρο!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ στο τέλος που ένιωθα μούδιασμα και βλέποντας δίπλα μου ανθρώπους να σταματούν λίγο για να περπατήσουν, μου έμπαιναν ιδέες να σταματήσω κι εγώ και σκεφτόμουν "όχι, δεν θα περπατήσεις, συνέχισε να τρέχεις, δεν υπάρχει αυτή η επιλογή, τρέχα". Κοιτούσα το ρολόι μου..."3 χιλιόμετρα ακόμη, ενάμιση, ένα....και φτάνεις φτάνεις...μην σταματάς."

Δεν θα ξεχάσω ποτέ 100 μέτρα πριν το τέλος ένας συνοδοιπόρος μπροστά μου  περπατούσε σχεδόν κουτσαίνοντας με το σώμα γερμένο και πίσω από το κοινό μια φωνή αντρική να του φωνάζει χειροκροτώντας ρυθμικά..."30 βήματα, μην σταματάς έμειναν μόνο 30 βήματα, συνέχισε" και μετά πιο δυνατά.."σε σένα το λέω σε βλέπωωωωω είσαι στο τέλος φίλεεεε"!

Ήταν ότι πιο συγκινητικό έχω ζήσει...εκεί λίγο πριν το τέλος που πέρασα την γραμμή με το χρονόμετρο να μου δείχνει 2 ώρες και 20 λεπτά ακριβώς στο χρόνο που ήξερα πως αντέχω και νιώθοντας απίθανη ανακούφιση καθώς πέρασα πια στην πίσω πλευρά...και έψαχνα σε πρόσωπα άγνωστα, να βρω κάποιον γνωστό μου. 

Άκουσα το Σέργιο από την απέναντι πλευρά, να φωνάζει το όνομα μου και με αγκάλιασε κι ήμουν στα χαμένα καθώς μια κοπέλα με πλησίασε και μου είπε "Φόρεσε το. Τα κατάφερες. Συγχαρητήρια" περνώντας μου ένα μετάλλιο στο λαιμό και μετά μια άλλη φωνή του Σπύρου, ενός ανθρώπου που είχαμε γνωριστεί λίγο πριν την εκκίνηση που μου φώναζε από μακριά "Κατερίνα τερμάτισες! Τα κατάφερες Κατερίναααα!"... Δεν μπορούσα ούτε ευχαριστώ να του πω από το σάστισμα καθώς τότε το ένιωσα στο πετσί μου! Ήταν αλήθεια...Ήμουν αποκαμωμένη, μα τα είχα καταφέρει.

Η πρώτη μετά τον τερματισμό  εικόνα στο instagram

Εκεί στο υπέροχο τέρμα μείναμε για ώρα με το Σέργιο να περιμένουμε τις οικογένειες μας που έτρεχαν στα πέντε χιλιόμετρα, με τον αγαπημένο μας Σύλλογο Δέντρο Ζωής. Με κόπο έκανα τις διατάσεις  που ήταν οι πιο επίπονες που έχω κάνει. Έβγαλα για λίγο τις κάλτσες και η εικόνα των δαχτύλων μου με τρόμαξε, μα ο πόνος είχε πάψει πια να με ενδιαφέρει...

Όλοι γύρω απίστευτα κουρασμένοι, ιδρωμένοι και λαμπεροί!Τυλιγμένοι με τα σελοφάν τρώγαμε μπισκότα και πίναμε χυμούς και μιλούσαμε για την εμπειρία. Δεν χόρταινα να κοιτάζω τον κόσμο. Ήμουν κι εγώ ανάμεσα τους. Κομμάτι αυτού του κόσμου, στην πίσω πλευρά του τέρματος. Εκεί που μοιράζουν μπισκότα και μετάλλια..

Ήταν σαν να ζούσα πια σε όνειρο. Η κούραση με είχε καταβάλει, αρχίσαμε να συναντιόμαστε με άλλους φίλους και στο τέλος σηκώθηκα με κόπο για να τραβήξω μερικές αποτυχημένες φωτογραφίες της υπόλοιπης παρέας μας που έτρεχε με το υπέροχο πανό του Συλλόγου μας. 

"Σκέψου. Ονειρέψου. Πίστεψε.Τόλμησε".

Φωτογραφία τραβηγμένη από μέλος του Συλλόγου

Μου έφερε δάκρυα, γιατί αυτό μόλις είχα ζήσει. Μια κρυφή αδύναμη σκέψη που έγινε όνειρο, με πολλή και επίπονη δουλειά μεταλλάχθηκε σε πίστη στον εαυτό μου που ήταν η βάση για να πατήσω, να  πάρω το ρίσκο και να τολμήσω να ζήσω όλο αυτό το ταξίδι!

Περνούσαν δίπλα μας άνθρωποι που έσπρωχναν αναπηρικά αμαξίδια, με γέλια με χαρές με σφυρίχτρες, γονείς που έτρεχαν με τα μωρά τους κυλώντας παιδικά καροτσάκια. Μαμάδες και μπαμπάδες με παιδιά και φίλους αγκαλιασμένους και μηνύματα αγάπης και συμπαράστασης παντού κι ανάμεσα τους τα δικά μου παιδιά με τους φίλους τους να γελούν και να πέφτουν στην αγκαλιά μου...Θεέ μου! Τι πανηγύρι χαρούμενο...Τι δώρο!

Στο τέρμα της διαδρομής οι αγκαλιές μας. Η Βέτα από το αγαπημένο Σχολείο της Φύσης που ήταν σύσσωμο όπως πάντα και με τρελή ενέργεια, με τους δασκάλους να έχουν πάρει διάφορα πιτσιρίκια παραμάσχαλα. Τα κορίτσια και οι φίλοι,  η Ελένη μου από την Inter-truck, με τις κόρες και τις πάντα πελώριες αγκαλιές και τα γενναιόδωρα λόγια της. 

Τα αγόρια μου...και ο μπαμπάς τους που ήταν μαζί τους φρουρός, για να μπορώ εγώ να κάνω την τρέλα μου...Η μισή προσπάθεια δική του καθώς όλες αυτές τις ώρες προπόνησης εκείνος κρατά τη θέση μου στο σπίτι μας!

Τερμάτισα και  κέρδισα ένα μαγικό ταξίδι. Έδωσα μια εικόνα στα παιδιά μου που έχει χαραχτεί. Με κοιτούν με θαυμασμό αλλιώτικο. Ο Άγγελος μου ζήτησε να τρέξουμε μαζί και να τον αφήνω να έρχεται μαζί μου κάποια Σαββατοκύριακα που τρέχω. Δώσαμε υπόσχεση την επόμενη φορά στα πέντε χιλιόμετρα να τρέξουμε μαζί. Μόνο αυτό είναι πελώριο κέρδος, η εικόνα της προσπάθειας και την συμμετοχής όπως φαίνεται στα μάτια των παιδιών μας. 

Τερμάτισα μα το κέρδος ήταν το ότι ξεκίνησα. Εκεί χρειάστηκε δύναμη, εκεί στα πρώτα δύσκολα μέτρα, όπως σε κάθε προσπάθεια...

Το δύσκολο ήταν όταν τον Γενάρη που με τα 12 παραπάνω κιλά μου και το αγύμναστο μαλθακό σώμα μου, ξεκινούσα να τρέχω 200 μέτρα και κουραζόμουν κι απογοητευόμουν και κάθε πρωί ξεκινούσα ξανά!  Τότε δεν μπορούσα να διανοηθώ πως σε δέκα μήνες θα έβγαζα 21 χιλιόμετρα. Οπότε όπως λέει κι ο γνωστός συγγραφέας στον χώρο του αθλητισμού John Bingham, το θαύμα δεν είναι στο ότι τερμάτισα. Το θαύμα είναι στο ότι είχα το κουράγιο να ξεκινήσω...

Όλες τις μεγάλες στιγμές στη ζωή μου, όλες τις φορές που ένιωθα πως έκανα κάτι μεγάλο και σημαντικό πάντα αυτό, εμπεριείχε και σωματική υπέρβαση. 

Στιγμές που ένιωθα κάθε συναίσθημα σε όλη του την ένταση. Οι γέννες των παιδιών μου, οι αναβάσεις μου στον Όλυμπο, τα περάσματα στο φαράγγι του Ενιπέα και τα extreme sports, εκδρομές και περιπέτειες με το τρελό αγόρι, οι εφηβικοί αγώνες κολύμβησης όπου πήρα τα πρώτα και μέχρι προχθές τα τελευταία μου μετάλλια...

Σε όλες τις πιο δυνατές μου στιγμές συμμετείχε και το σώμα μου. Με πόνο, με παραίτηση, με υπερβάσεις αξέχαστες. Ακόμη κι οι στιγμές που το εγκατέλειπα ή  με εγκατέλειπε ακόμη κι αυτές οι στιγμές ήταν στιγμές γεμάτες μαθήματα. 

Μέσα από τον τρόπο που αντιδρά το σώμα μου έμαθα πολλά, μέσα από τον τρόπο που επεμβαίνει το μυαλό μου έμαθα ακόμη περισσότερα. 

Θυμάμαι στιγμές σύγκρουσης λίγα μόλις χρόνια πριν όταν πίστευα πως αυτό το σώμα με πρόδωσε. Όταν ήμουν άρρωστη και φοβόμουν για πολλά ακόμη και για το αν θα ήμουν εδώ την επόμενη ημέρα. Ένιωθα την παραίτηση σε κάθε μου κύτταρο. 

Ένιωθα τον λαγό να με κοιτά από μακριά με περιφρόνηση. Ένιωθα τον φόβο να μετατρέπει το σώμα μου σε ένα μπερδεμένο κουβάρι...μα η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που ένιωθα πως το σώμα αυτό με είχε προδώσει, πρώτα το είχα προδώσει εγώ! 

Κάθε φορά που ένιωθα πως με είχε εγκαταλείψει πρώτα με είχα εγκαταλείψει εγώ! 

Όλες τις μεγάλες στιγμές της ζωής μου τις ένιωσα με αυτό το σώμα και τώρα να! Μια ακόμη...

Αυτό το σώμα, τερμάτισε σε έναν Ημιμαραθώνιο. Είκοσι ένα χιλιόμετρα. Ίσως όχι πολλά για ένα λαγό, μα...πολλά. Πάρα πολλά και πολύτιμα, για μια χελώνα!!!

Καλημέρα αγαπημένοι! Φωτεινή πελώρια Καλημέρα. Αν θέλετε σήμερα να πιστέψετε σε κάτι πιστέψτε σε εσάς.Κι αν θέλετε σήμερα να ποντάρετε σε κάτι ποντάρετε στον εαυτό σας...Ποντάρετε στη χελώνα!

Σας ευχαριστώ για όλα τις ευχές, το κουράγιο, τα σχόλια. Οι φωνές σας με συντρόφευαν. Τέλος ένα ακόμη μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους στην Inter-truck για την τιμή, την πίστη και την ευκαιρία που μου έδωσαν και Σέργιε...οι λαγοί σώπασαν. Σε ευχαριστώ...

                                                                                           Κατερίνα

Υ.Γ.Ο φίλος Πέτρος επίσης, τερμάτισε...Πάνω από 160 χιλιόμετρα σε λιγότερο από 40 ώρες!!!

Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.