Μέρες γεμάτες ανθρώπους...

Οι μέρες που πέρασαν ήταν απίθανα δημιουργικές κι ενδιαφέρουσες. Ένα Συνέδριο (Ομαδικής Ψυχοθεραπείας χοχο) με πήγε μέχρι την πρωτεύουσα και είχα την ευκαιρία να δω την αδερφή μου και τα ανηψούδια μου που τα είχα πεθυμήσει τρελά...Και βέβαια είχα την ευκαιρία να δω για μια ακόμη φορά την όμορφη Αθήνα που την αγαπώ πολύ παρότι άλλαξε...κι η αλλαγή της με πλήγωσε...Μα αυτά μιαν άλλη φορά!

Επικεντρώθηκα στον όμορφο μαλακό καιρό. Στον ήλιο που έμοιαζε σχεδόν ανοιξιάτικος. Στην αίσθηση της μεσημεριανής κάψας στα μαλλιά και στον κόσμο στο καφέ  στην Αίγλη Ζαππείου που γινόταν το Συνέδριο.

 Η Αθήνα έχει μια ομορφιά στα μάτια μου εξωτική. 

Μυρωδιές, χρώματα, λουλούδια κι εξωτικά δέντρα, παρέα με ιστορία κι αρχαία μονοπάτια...τόσο πραγματικά πανέμορφη και ξεχωριστή.

Το Συνέδριο ήταν απλά εκπληκτικό. Μα πιο εκπληκτικό ακόμη ήταν το ότι τυχαία συναντήθηκα με δυο παλιές μου συμφοιτήτριες που είχα να δω είκοσι ολόκληρα χρόνια! Τη Σοφία και την μικρή μου Joulia, που ήταν η κολλητή μου τότε τα χρόνια εκείνα τα ζόρικα που κλαίγαμε από το διάβασμα και την πολλή μελέτη και περνούσαμε ώρες ατέλειωτες κάνοντας εργασίες στη βιβλιοθήκη μασουλώντας μπισκότα.

Ανάμεσα στα διαλείμματα είχα την ευκαιρία να συναντηθώ με την παντοτινή παιδική μου φίλη...το Ξενάκι μου με την τριχωτή της κόρη την τρελό Pepper 

και βέβαια ένα βράδυ αφιερώθηκε με αγάπη στον καλό μου φίλο και μέντορα στα ιντερνετικά θέματα Χρήστο, από το Μικροί Μεγάλοι και το Μαμά...δες Μπαμπά...δες....να εδώ με το νέο του στυλ που μόλις ξούρησε....

Κάτι μπύρες κάτι ψιλομεζεδάκια και η ώρα πέρασε. Στο τέλος ήρθε και το έτερον του ήμισυ η Κατερινιώ και συζητήσαμε τις νέες εξελίξεις του Nannuka του οποίου είναι συν δημιουργός και το οποίο ψηφίστηκε ανάμεσα στις 5 καλύτερες start ups στον κόσμο και νιώθουμε περήφανοι πολλοί που φίλοι μας δημιουργούν και κάνουν αυτά τα μικρά θαύματα!

Γελάσαμε πολύ, είπαμε πολλά, που ήταν όμως πολύ λίγα μπροστά σε αυτά που θέλαμε να πούμε και τελικά μας βρήκε το ξημέρωμα κι εγώ έπρεπε σε λίγες ώρες να είμαι στις Συνεδριακές αίθουσες. Η αϋπνία και τις τέσσερις ημέρες χτύπησε κόκκινο!

Μια να τα πούμε με ένα παλιό φίλο, μια να συζητήσουμε τα νέα μας με μια άλλη παλιά φίλη, μια να τα πούμε με την αδερφούλα μου που την είχα πεθυμήσει τόσο...πάει το έχασα το θέμα της ξεκούρασης τελείως.

Το υπέροχο ήταν πως η αδερφή μου είχε στολίσει την κάθε γωνιά του σπιτιού του που ήταν πανέμορφο και το κλίμα των Χριστουγέννων ήταν διάχυτο στην μαγική ατμόσφαιρα...
Νομίζω όσοι παρακολουθείτε το blog της...ξέρετε καλά τι εννοώ για τα Χριστουγεννιάτικα της στολίσματα!

Δεν τη χάρηκα πολύ την αδερφή μου...μα κάτι ήταν κι αυτό που ζήσαμε.Τουλάχιστον γελάσαμε πολύ...πολύ, πολύ και το ευχαριστήθηκα αυτό το ανόητο κοριτσίστικο γέλιο που μπορώ να το ζω τόσο έντονα μαζί της!

Αυτό από μόνο του ήταν καταπληκτικό... και τελικά αυτό το ταξίδι ήταν καταπληκτικό γιατί μου έμαθε τόσα, μα τόσα, μα τόσa, πολλά κι απίθανα!

Καταρχήν το πρώτο βράδυ γυρνώντας σπίτι μπερδεύτηκα στο μετρό και δεν ήξερα κατά που να πάω.Μια ψιλή λυγερή κούκλα με πλησιάζει και μου λέει "σας βλέπω χαμένη μήπως μπορώ να βοηθήσω;"....Τι ανακούφιση!!!

Στο τέλος κι αφού βγάλαμε άκρη με κοίταξε ντροπαλά και μου είπε..."διαβάζω το blog σας!"...και να στα ξαφνικά η αγκαλιά μου γέμισε με εκείνο το ντροπαλό κορίτσι. Ειρήνη, ευγενικό μου πλάσμα, όπου κι αν είσαι σου στέλνω την αγάπη μου!

Μετά από αυτό το απίθανο, γνώρισα απίθανους ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Κάθε φορά που πηγαίνω σε Συνέδρια ή βιωματικά σεμινάρια αναρωτιέμαι πως θα πω αντίο στους ανθρώπους που γνώρισα κι ήρθαμε κοντά. Πως είναι δυνατόν να κλαις γοερά στην αγκαλιά κάποιου και να μην τον ξαναδείς ποτέ  στη ζωή σου; Πως είναι δυνατόν να μιλά κάποιος και να είναι σαν να μιλάς μέσα από εκείνον κι εσύ; Πως είναι δυνατόν να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου σε έναν ξένο κι ύστερα να τον νιώθεις τόσο κοντά σου....ενώ ξέρεις πως θα γίνει ξένος ξανά; Πως είναι ακόμη δυνατόν κάποιος που δεν θυμάσαι καλά ούτε το όνομα του να σου λέει "είμαι εδώ σε ότι χρειαστείς" και να ξέρεις πως το εννοεί και το εννοείς κι εσύ για εκείνον ή εκείνη! Πως είναι δυνατόν να σου λέει κάποιος "είναι σαν να σε ξέρω" και να είναι το ίδιο ακριβώς που νιώθεις κι εσύ!

Πάντα αυτό είναι μια πρόκληση, σε τέτοιου είδους συναντήσεις κι από την άλλη ξέρω πως αυτή η άνεση έκφρασης των συναισθημάτων έχει και μια άλλη βάση πέρα από την εκπαίδευση. Καμιά φορά είναι πιο εύκολο να αφεθείς σε έναν ξένο....

Λοιπόν εκτός από την κούραση και την αϋπνία, τον πλούτο των συναισθημάτων και τους φίλους είχα κι άλλες εμπειρίες απίθανου γέλιου αφού γυρνώντας ξημερώματα στο σπίτι μετά από βραδιές μπύρας (χμμμμ) κουτούλησα σε πόρτες, που δεν είδα, έπεσα σε σκαλοπάτια που ήταν επιμελώς κρυμμένα και βρέθηκα φαρδιά πλατιά σε πλατύσκαλο εξώπορτας. Νομίζω πως αν ήταν κάποιος από μια γωνιά και με έβλεπε ξημερώματα να τα κάνω όλα αυτά θα παρανοούσε...εδώ που τα λέμε κόντεψα να παρανοήσω εγώ με τον εαυτό μου! Η αδερφή μου άνοιξε την πόρτα και με βρήκε να γελάω υστερικά, με την γελοιότητα μου!

Κι εκεί που επιτέλους τέλειωσε και χαλάρωσα πίνοντας πρωινό καφέ με την αδερφή και τον ανιψιό μου,  αντιλήφθηκα πως πετάω άλλη ώρα από αυτή που νόμιζα με αποτέλεσμα να αρχίσω να τρέχω υστερικά για να προλάβω το αεροπλάνο. Έχω χάσει αεροπλάνο στο παρελθόν και δεν ήταν καθόλου μα καθόλου ευχάριστο οπότε δεν ήθελα με τίποτε να το ξαναζήσω!

Μέσα στο μετρό μετρούσα λεπτά και έκαναν σχεδιασμούς πως θα γίνει να βγάλουν φτερά τα πόδια μου μόλις φτάσω στο αεροδρόμιο. Ακολούθησε μια κρίση απόλυτης φρίκης όταν ξαφνικά σταμάτησε ο συρμός για λίγα λεπτά μέσα στην υπόγεια σήραγγα και κόντεψα να βγω από το παράθυρο από τον πανικό μου...και όταν επιτέλους φτάσαμε στο αεροδρόμιο έπρεπε να το διασχίσω όοοοολο για να φτάσω στην τελευταία θύρα και να μου κάνουν για πρώτη φορά στη ζωή μου έλεγχο ανοίγοντας την βαλίτσα μου, βγάζοντας μου παπούτσια, ζώνες και περίσσιο ρουχισμό...λες κι ήταν όλοι συνεννοημένοι. Τελικά πρόλαβα το αεροπλάνο μόνο και μόνο επειδή είχε καθυστέρηση και βέβαια όλο εκείνο το τμήμα σίγουρα συζητούσε για μια τρελή που έτρεχε φωνάζοντας "κάντε χώρο χάνω το αεροπλάνοοοοο" και πηδούσε πάνω από μπάρες και κορδέλες...καταπληκτική επίδοση! Με θαύμασα!

Τελικά βρέθηκα να κάθομαι σε όλη την πτήση, στη μεσαία θέση εγώ που ποτέ ποτέ ποτέ στη ζωή μου δεν κάθομαι σε μεσαία θέση γιατί με πιάνει τρέλα. Αριστερά και δεξιά μου δυο τύποι που μιλούσαν μεταξύ τους παρόλο που ήταν άγνωστοι και φρικαρισμένη σκεφτόμουν πως όλο αυτό το τρελό ταξίδι θα τελειώσει σύντομα...Πρέπει η φρίκη μου να φαινόταν γιατί μόλις λίγα λεπτά μετά την απογείωση και οι δύο συνεπιβάτες μου γύρισαν, με κοίταξαν και με ρώτησαν "είσαι καλύτερα τώρα;"...Τι γλυκούληδες!!!!! Με συγκίνησαν τόσο πολύ....

Μέτα γνωριστήκαμε, με τον έναν από τους δυο και καταλάβαμε πως τα έχουμε ξαναπεί στο παρελθόν όταν αυτός είχε εστιατόριο στα Λαδάδικα κι εγώ δούλευα στα Λαδάδικα στο ΚΕΘΕΑ,(χωριό η Θεσσαλονίκη).
Μιλώντας ασταμάτητα και ρωτώντας με κάθε λίγο αν είμαι καλά, μου είπε πως τώρα πια είναι chef και δουλεύει στην Ρωσία και μοιράστηκε μαζί μου τα μυστικά του για το πως να φτιάχνω vegan μουσακά, πως γίνονται τα μελομακάρονα χωρίς γλουτένη, πως να τα σιροπιάζεις σαν επαγγελματίας και τέλος μου έδωσε οδηγίες πως να φτιάχνω αμυγδαλόγαλα...Μέχρι να καταλάβω τι έγινε είχαμε πια προσγειωθεί...Γιάννη! You are a life saver!!!

Έτσι την έβγαλα καθαρή σε ακόμη ένα ταξίδι με το αεροπλάνο...καθώς τα τελευταία χρόνια όπως έχω μοιραστεί και παλιότερα έχω ένα θέμα με τα αεροπορικά ταξίδια...που βέβαια μικραίνει σιγά σιγά. Το μυστικό είναι να μοιράζεσαι τελικά και να ζητάς βοήθεια...αυτό κατάλαβα από αυτό το ταξίδι.  Έγιναν πολλά στο Συνέδριο και σε αυτό το ταξίδι που μου το επιβεβαίωσαν και τελικά υπάρχουν πολλοί και τρυφεροί άνθρωποι ανάμεσα μας που έχουν την διάθεση να βοηθήσουν αν νιώσουν πως τους χρειάζεσαι!

Η επιστροφή στο σπίτι επεισοδιακή αφού βρήκα τα πιτσιρίκια μου άρρωστα κι ο μπαμπάς τους κομμάτια από την κούραση οπότε ανέλαβα δράση το συντομότερο! Η γιορτή μου μας βρήκε να πλάθουμε και να ψήνουμε κουλουράκια...

για να τα καταβροχθήσουν με ζεστή σοκολάτα, ενώ παραδίπλα ο μπαμπάς τους προσπαθούσε να κολλήσει το μπισκοτόσπιτο που μας δώρισαν φέτος οι διοργανωτές, στις Ψηφιακές Γειτονιές....

και ναι! Το κόλλησε και σιγά σιγά το διακοσμήσαμε κι αν και δεν τέλειωσε ακόμη, ωστόσο είναι ήδη πανέμορφο...

Ήμουν πολύ πολύ κουρασμένη μα τα παιδιά είχαν την ανάγκη να είμαστε μαζί  κι ήταν  μέσα στο παράπονο, οπότε η ημέρα τους αφιερώθηκε αποκλειστικά...κι ήταν αληθινά όμορφη καθώς είχε κάτι από τη Χριστουγεννιάτικη μυρωδιά του κανελόσπιτου και των μπισκότων βανίλιας 

και κάτι από τις ευχές των φίλων και των τηλέφωνων που χτυπούσαν ασταμάτητα και κατέληξαν να κολλούν από τα βούτυρα και τα ζυμάρια!

Τώρα το μεγάλο μου αγόρι είναι άρρωστο και κυκλοφορεί στο σπίτι με τα νέα του ακουστικά δώρο της θείας του που τον άφησαν άφωνο από ευτυχία! "Μα αυτή η θεία πως ξέρει πάντα τι θέλω;"

Όμως γυρνώντας με περίμεναν κι οι ευχές σας και μικρά υπέροχα δώρα σαν αυτή την λατρεμένη κανάτα που φοράει πουλόβερ-σκουφί!!!!Πεθαίνω!Την αγαπώ! Ήρθε κατευθείαν από το Λονδίνο από το Λενιώ μου που επίσης αγαπώ!

Παρέα με το Σκωτσέζικο κουτί για μπισκότα που παλιότερα μας έφερε ο Πα, είναι όνειρο!!!Με αποτρέλανε αυτή η μικρή χουχουλιάρικη χαριτωμένη τσαγιέρα...Ελένη αγάπη μου...με ξέρεις καλά!

Καθώς κι ένα ακόμη πακέτο με δώρα ξεχωριστά από μια ξεχωριστή μου φίλη! 

Δώρα που με συγκίνησαν βαθιά,...για πολλούς λόγους, όπως αυτό το καταπληκτικό δημιούργημα από κουκούλια μεταξωσκώληκα (τι πιο συμβολικό από αυτό;)...μα πιο πιο πιο πολύ...αυτό το μικρό bracelet...γιατί μου το δωρίζει μια γυναίκα που παλεύει η ίδια για τη μητρότητα εδώ και χρόνια κι αυτό από μόνο του κάνει αυτό το δώρο διπλά πολύτιμο!

KaPaworld instagram

Τώρα η εβδομάδα κλείνει και  μπαίνουμε πάλι σε ρυθμούς καθημερινότητας που είναι τόσο ανακουφιστικοί μετά από τέτοιες έστω και ταξιδιάρικες ανατροπές. Σε δυο μέρες γιορτάζουμε τα γενέθλια του Αγγελάκου μας και κλείνει έτσι, ο γιορτινός μας Νοέμβρης.

Από το ταξίδι αυτό, κρατάω μέσα μου...τους ανθρώπους. Όλους αυτούς που με βοήθησαν χωρίς να το ζητήσω, απλά γιατί είχαν περίσσεμα ενδιαφέροντος και φροντίδας. Όλους αυτούς τους φίλους που ήρθαν να με με δουν και να περάσουν μαζί μου χρόνο και να μοιραστούμε τα νέα μας και λίγη από την ζωή μας που τρέχει με ρυθμούς τρελούς! Όλους αυτούς που  επεδίωξαν να βρεθούμε, παρόλο που εγώ δεν προλάβαινα και τους το απέκλεισα.Σας ευχαριστώ, το ενδιαφέρον σας με συγκίνησε!

Όλους αυτούς που δέχτηκαν τα λόγια μου, τα δάκρυα, την συγκίνηση και το θυμό μου σε αυτό το μαγικό Συνέδριο...Όλους αυτούς που μου εμπιστεύτηκαν τις τρομερές ιστορίες τους. Όλους αυτούς που στάθηκαν δίπλα μου έτσι γιατί το ήθελαν, γιατί απλά το μπορούσαν! Όλους αυτούς τους εμπνευσμένους εκπαιδευτές που με βοήθησαν, μου έμαθαν, με στήριξαν. Τα χέρια τους, οι αγκαλιές τους,τα λόγια τους, με συντροφεύουν ακόμη και θα είναι μαζί μου για χρόνια!

Στην αδερφή μου που έμενε ξύπνια ξημερώματα για να με περιμένει και ξυπνούσε ξημερώματα για να με ξεπροβοδίσει και στο αγόρι που που έμεινε πίσω με τα παιδιά μας...για ακόμη μια φορά, δίνοντας μου την ευκαιρία να κάνω τα "δικά" μου.

Είμαστε υπέροχα πλάσματα οι άνθρωποι...αρκεί να βρούμε γη να ανθίσουμε!κι εγώ...νιώθω να ανθίζω δίπλα σε ανθρώπους σπάνιους...μα το πιο σπουδαίο, τον τελευταίο καιρό διαπιστώνω πως δίπλα μου ανθίζουν άνθρωποι κι όσο κι αν είναι φορές που η ανθρωπότητα με απογοητεύει...οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν σταματούν να με γοητεύουν και να με ξαφνιάζουν!

Αγαπημένοι μου σας ευχαριστώ για τις ευχές σας  στην γιορτή μου...Πλησιάζουν πια γιορτές...

Ας κοιτάξουμε τους ανθρώπους δίπλα μας να ανθίζουν. Ας τους παρατηρήσουμε καλά για να δούμε το μαγικό άνθισμα τους.Την μεταμόρφωση τους σε κάτι εξωτικό, γεμάτο γενναιοδωρία κι ας αφεθούμε να ανθίσουμε μαζί τους.

Άλλωστε, τι νόημα έχει να ανθίζεις μόνος σου; Πόσο όμορφος μπορεί να είναι ένας κήπος με ένα μόνο λουλούδι;

Υπάρχουν τόσοι απίθανοι άνθρωποι εκεί έξω...Βρείτε τους ή...αφήστε τους να σας βρουν...

Καλημέρα αγαπημένοι και καλό Σαββατοκύριακο..Σήμερα ας κοιτάξουμε καλά γύρω μας κι ας μοιράσουμε απλόχερα κάτι δικό μας. Χαμόγελο, ευχή, βοήθεια...έτσι απλά, γιατί μπορούμε!...Ποιος ξέρει; Ίσως αύριο κάποιος να μας τα γυρίσει πίσω με γενναιοδωρία περίσσεια...

                                                                                                Κατερίνα
Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.