Ημέρες Halloween "trick or treat"...

Εβδομάδα κορύφωσης του Halloween στον κόσμο...Μια γιορτή που στόχο έχει να γελοιοποιήσει  και να ξορκίσει το φόβο του θανάτου...

Για εμάς μια γιορτή ξένη...παρόλο που κι εμείς ξέρουμε να ξορκίζουμε το κακό, μέσα από την αγάπη και την δύναμη που κρύβει η ίδια η ζωή.

Γιατί η ζωή...κρύβει τόση δύναμη!!!

Τετάρτη βράδυ ο μικρός αρρώστησε. Πυρετός, βήχας. Ξημερώματα Πέμπτης,  ο μεγάλος κάνει αλλεργική αντίδραση. Ξαφνικό έντονο πρήξιμο, φαγούρα...Το τρομακτικό χέρι μου έσφιξε το στομάχι. Μπήκαμε στο Σαββατοκύριακο με αϋπνίες και επισκέψεις σε γιατρούς. 

Τα κάστρα περίμεναν μόνα και σιωπηλά στη γωνία. Τα παιδιά δεν είχαν κέφι για παιχνίδι. Ξημερώματα. Η αλλεργική κρίση του μεγάλου κορυφώνεται η ένεση κορτιζόνης είναι πια απαραίτητη, ο βήχας τoυ μικρού εξελίσσεται σε βροχόσπασμο...

Παρασκευή απόγευμα στο Σχολείο της Φύσης παρακολουθώ για ακόμη μια φορά τη 

Μέρω Κεσεσίογλου να μιλά για τα παιδιά που μεγαλώνουν στην Ακτή Ελεφαντοστού. Γίνεται η παρουσίαση του βιβλίου "Μελέκ" όπου εξιστορεί την διαδρομή της στην προσφορά και στην φιλανθρωπία. Μια σπάνια γυναίκα μιλά και λέει πως δεν γίνεται "να ευτυχούμε μόνοι μας".

Το μυαλό μου στον γιο μου που μόλις έχει γυρίσει από τον γιατρό μετά από μια ακόμη κρίση. Τα μάτια μου καθηλωμένα στην οθόνη να κοιτώ μια γυναίκα να γελά περιτριγυρισμένη από εκατοντάδες παιδιά. Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς τα στοιχειώδη. Παιδιά που στις κρίσεις βήχα και στις αλλεργικές αντιδράσεις δεν έχουν φάρμακα. Δεν έχουν φροντίδα...δεν έχουν αυτά που έχουν τα δικά μου παιδιά...Οι γονείς τους τα βλέπουν να πονούν, νιώθοντας ανίσχυροι, αδύναμοι!

Νιώθω φρίκη με την σκέψη...μα ταυτόχρονα η ανησυχία της μαμάς, δεν φεύγει. Θρονιάστηκε στο στήθος μου...Φοβάμαι σαν τα παιδιά μου είναι άρρωστα...και δεν παύω να σκέφτομαι κι εκείνα τα παιδιά...Οι εικόνες τραγικές. Απλά τραγικές...θέλω να κλάψω. Να βάλω τα χέρια μου στα μάτια και να κλάψω απαρηγόρητα, όπως κάνουν τα μικρά παιδιά.

Τελειώνει η παρουσίαση.

Ο Γιώργος Καλαντζής παίζει πιάνο και ο Κώστας Πρατσινάκης με την υπέροχη βραχνή φωνή του τραγουδά. Σιωπή. Πλήκτρα και μια φωνή. Σκοτάδι και οι στίχοι του  "χειμωνανθού". Το συναίσθημα βαρύ, μα υπέροχο "Μυσταγωγία" ψιθυρίζει η Βέτα. Η βραδιά έκλεισε με το απόλυτο τραγούδι...Μέλισσες...

"Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές"...

Ξόρκισα κι εγώ τους δικούς μου φόβους και με την καρδιά γεμάτη βαθιά συναισθήματα που δεν ήξερα τι να τα κάνω, σιωπηλά, γύρισα σπίτι, στη φωλιά μου...Στο δρόμο ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό...Κάποιος έφυγε.

"Αν κλάψω μην με φοβηθείς, την ένιωσα και πριν χαθείς, μια πίκρα στο ροδόνερο γιατί μ' αρνιόσουν τ΄όνειρο..."

Την επόμενη ημέρα είχα να κάνω, έναν αποχαιρετισμό...

Πρωί. Μια ημέρα ηλιόλουστη και φωτεινή. Κοιμητήρια Συμμετέχω στο αντίο μιας γυναίκας που φώτισε κάποια από τα νεανικά μου μονοπάτια. Παρακολουθώ το σύντροφο της να στέκεται ακέραιος, ήρεμος και κοιτώντας το κενό να κουνά το κεφάλι του σαν να μην πιστεύει αυτό που ζει. Την ώρα του αποχαιρετισμού πλησιάζει. Μια αμμοδόχος είναι στην άκρη και ένα όμορφο ασημένιο φτυαράκι περιμένει να χρησιμοποιηθεί. Το αγνοεί. Απλώνει τα χέρια του.Τρέμουν. Ενώνει τις χούφτες του και τις βυθίζει στο χώμα. Γεμίζει τα χέρια του με γη...και την ρίχνει στην καλή του. Μια, δυο φορές...ευλαβικά. Ο ήχος του χώματος που πέφτει στο ξύλο, κούφιος, άγριος, τελειωτικός. Γη στη γη...

Ξαφνιάστηκα και κράτησα απότομα την αναπνοή μου. Μου ξέφυγε ένας λυγμός.

Απίστευτη εικόνα εκείνο το ξαφνικά γερμένο, παραιτημένο κεφάλι και τα χωμάτινα χέρια...Τα λέρωσε για εκείνη! Αντίο αγαπημένη μας!

Γύρισα σπίτι μεσημέρι. Με περίμεναν. Μας περίμενε μια βόλτα. Μια βόλτα στη ζωή...την είχα ανάγκη. Στο αμάξι γέλια, φωνές, μαλώματα. Πόσες φορές λέμε τη λέξη "ήρεμα", όταν μπαίνουμε στο αμάξι...

Ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη. Οι δρόμοι ασφυκτικά γεμάτοι.

Ο Άγγελος είναι πια ο μόνιμος προσωπικός μας φωτογράφος, καθώς δεν σταματά να απαθανατίζει.

Βόλτα στη λιακάδα και καφές στην αγαπημένη μου. Στο καλύτερο κι ομορφότερο,  καφέ της πόλης. Sugar Angel. Έχει ξανατύχει μετά από τον αποχαιρετισμό ενός ανθρώπου να καταλήγω εκεί...Χρειάζομαι ίσως την ψευδαίσθηση ευτυχίας που μου χαρίζει η ζάχαρη... Απαρνήθηκα για πρώτη φορά την red velvet μου και απόλαυσα ένα συγκλονιστικό cheesecake με σμέουρα, παρέα με τον πιο συγκλονιστικό cappuccino...Ναι!Οι γεύσεις μπορούν να χαρίσουν μια απλή μα βαθιά, ευτυχία.

Απογευματινή επιστροφή. Γάλα για να βουτήξουν τα φρέσκα βουτυρένια Halloween μπισκότα της Αγγελικής που πήραμε φεύγοντας.

Ξάπλωσαν στον καναπέ. Ο μικρός παρέα με τα αρκούδια του. Τον ποντικό Κόκο και το Mικρούλη το πανάκι που έχει από μωρό. Κοιμούνται κι οι τρεις  αγκαλιά κι η εικόνα μου φέρνει δάκρυα. Ένας μικρούλης, αληθινός σάρκινος κι άλλοι δύο πάνινοι...με εξίσου αληθινοί!

Μέρες γεμάτες φαντάσματα. Ξύπνησαν και χτύπησαν την πόρτα και  φώναξαν με δύναμη " κέρασμα ή  τρόμαγμα" μα εσύ δεν πρόλαβες να απαντήσεις γιατί έχεις ήδη πάρει την τρομάρα...

Μόνο που τα βλέπεις στην πόρτα σου. Μόνο που νιώθεις τα μικρά φαντάσματα τόσο κοντά σου...Κι όταν όλα τελειώνουν αναρωτιέσαι αν τα έζησες στ' αλήθεια.  Αν οι μικρές τρομακτικές στιγμές στάθηκαν πράγματι δίπλα σου. Ξέρεις πως ήταν μικρές και πέρασαν πια, μα άφησαν κάτι από το παγωμένο πέρασμα τους...Το ξέρεις πως θα ξανασυναντηθείτε σε αυτή τη μεγάλη ζωή...εσύ και τα μικρά φαντάσματα. Εσύ κι ο φόβος. Εσύ κι ο πόνος.

Από την άλλη το ξέρεις πως είσαι τυχερός γιατί ότι έρχεται φεύγει κιόλας...μα όχι για όλους. Αν δεις τα σβησμένα μάτια των παιδιών που έχει δει η "Μελέκ"...θα καταλάβεις.

"Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές" αγαπημένοι...Ένας μεταφορικός δυνατός στίχος! Τον λατρεύω. Το θυμάρι  λέγεται πως ξυπνάει τις δυνάμεις μας και διώχνει μακριά τους εφιάλτες. 

Η ζωή τα 'χει όλα κι όταν τη ζεις να εύχεσαι να είναι μια  γεμάτη ζωή. Από τις ημέρες που έφυγαν, κρατάω εικόνες τρυφερές και στιγμές πελώριες έστω κι αν έκρυβαν πόνο και θλίψη. Όλα κομμάτι της διαδρομής. Όλα κομμάτι του περάσματος μας...και τελικά, στα δύσκολα...περνάμε από τη Sugar Angel...για εγγυημένη συναισθηματική χαλάρωση!

...trick or treat..λοιπόν;

Καλημέρα αγαπημένοι...Άγνωστοι αγαπημένοι μας!

                                                                                    Κατερίνα

Το βιβλίο "Μελέκ. Θρησκεία μου είναι η αγάπη..." του καθηγητή Αλέξανδρου Σπανίδη, μπορείτε να το προμηθευτείτε στο τηλέφωνο  23920 64370. Τα έσοδα θα βοηθήσουν  τη συνέχιση του έργου της προξένου της Ακτής Ελεφαντοστού κας. Μέρω Κεσεσίογλου.

Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.