Τα Γκυ της αγάπης!

Γεννήθηκε και φέτος. Ένα μικρό αγόρι...ένα μωρό ευάλωτο, με βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις. Όλο το χρόνο περιμένουμε τη γέννηση του...και σαν έρχεται! Τι χαρά πελώρια. Τι γιορτή. Τι ευκαιρία για ανταμώματα και αγκαλιές και γέλια...και δάκρυα!

Στα μάτια του βλέπεις όλα όσα ξέρεις πως έχεις, όλα όσα νομίζεις πως θα μπορούσες να έχεις, όλα όσα φοβάσαι πως  δεν θα αποκτήσεις ποτέ. 

Στο δικό μας σπίτι ο μικρούλης φώλιασε και μας γέμισε ηρεμία. Σαν να πατήσαμε το φρένο σε όλα όσα κινούνται γοργά και οι ρυθμοί έπεσαν. Η γέννηση του Χριστού για εμάς σημαίνει μουσική, μυρωδιές, άνθρωποι και μια απόκοσμη αίσθηση αγάπης...

Ανοίξαμε δέματα και διαβάσαμε κάρτες και πήραμε δώρα που δεν περιμέναμε και φροντίδα που μας συγκίνησε παρόλο που φέτος  τα δικά μας δέματα ήταν ασήμαντα και μικρά κι οι κάρτες μας ήταν φειδωλές και αργοπορημένες.

Λάβαμε μηνύματα από συγγενείς και φίλους που μας αγαπούν μας σκέφτονται και μπορεί να είμαστε μακριά...μα η σκέψη είναι κοντά. Πάντα κοντά

Φέτος τα κάλαντα τα είπαν μόνοι τους για πρώτη φορά χωρίς εμάς. 

Με ένα τριγωνάκι κι ένα κλαρινέτο παρέα, μαζί με όλα τα υπόλοιπα παιδιά που κυκλοφορούσαν παντού με σκουφιά και γέλια.

Ήχοι οικείοι, φωνές τρυφερές. Μια αίσθηση συντροφικότητας και φροντίδας σε όλα τα πιτσιρίκια που τριγυρνούσαν τραγουδώντας.

Ξαδέρφια και κάλαντα σε παππούδες και όλοι μαζί να περιμένουμε την βραδιά της γέννησης Του, σε σπίτια αγαπημένα. Μια βραδιά σκοτεινή, παγωμένη και θολή από την απόλυτη ομίχλη.

Στο σπίτι μας δεν ήρθε ο Άγιος Βασίλης. Έρχεται την Πρωτοχρονιά. Αλλά κάτω από το δέντρο είχε ένα και μοναδικό δωράκι για εμένα...με σαφή εντολή να ανοιχτεί την ημέρα των Χριστουγέννων.

Ο πρωινός μου καφές λοιπόν σιωπηλός και απόλυτα ήρεμος, στην νέα μου κούπα του Happy Teapot...λίγο πριν μπω στην κουζίνα για να αρχίσω τα μαγειρέματα για το Χριστουγεννιάτικο γεύμα μας με τα αδέρφια, τα ξαδέρφια και τους παππούδες....Μια υπέροχη, μοναχική  διαδικασία που αποτύπωσα με αυτή την εικόνα την στιγμή που την έζησα.

 

Φορέσαμε όλοι τα καλά μας...κι εγώ βρήκα την ευκαιρία να στολιστώ! 

Να παραστολιστώ(!!!) και το ευχαριστήθηκα. 

Το σπίτι ζεστό, φωτεινό, λαμπερό. Τα βάζα όλα γεμάτα κλαδιά έλατου και άγριας τριανταφυλλιάς. 

Το τραπέζι  έτοιμο στρωμένο. Κυκλάμινα για τις κυρίες της παρέας κι ευχές στο κάθε πιάτο. 

Μουσική, τα παιδιά τρελαμένα με τα δωράκια και τη συνάντηση με τα ξαδέρφια τους και το σπίτι πια γεμάτο...Μια ελαφριά μελαγχολία κάπου εκεί...Οι δικοί μου συγγενείς άκουσαν τα κάλαντα από το skype και τις ευχές από το τηλέφωνο. Δεν πειράζει...να είναι καλά μόνο όσο κι αν είναι μακριά. Ξέρω πως είμαστε πολλοί πια εκεί έξω όλοι αυτοί που οι οικογένειες  μας είναι σκόρπιες...σκόρπιες μα δεμένες με αόρατες μεταξωτές κλωστές...Ενωμένες για πάντα!

Η μεγάλη μέρα πέρασε και σαν έπεσε το φως έμειναν τα κεριά να τρεμοπαίζουν και τα παιδιά να κοιμούνται αποκαμωμένα στους καναπέδες. Αγαπώ αυτή την ώρα. 

Την ώρα που όλα έχουν τελειώσει και χορτάτοι από χαρά όλοι πιάνουμε ψιλή κουβέντα στο αχνό φως των κεριών.

Το πιο ωραίο στα Χριστούγεννα είναι το πρωινό της δεύτερης μέρας...απλά αξέχαστο! Χυμοί, ζεστές σοκολάτες, αχνιστοί καφέδες, κρέπες και κεικάκια με κράνα και μετά αξέχαστες βουτιές στους καναπέδες για να δούμε Χριστουγεννιάτικες ταινίες. Κρατάει λίγο,  ίσως για αυτό είναι τόσο τέλειο!

Η λατρεμένη νέα μανία γεύσης για εμένα...κρέπα με πορτοκάλι και μέλι! Γοητευτικός συνδυασμός.

Βρήκα το χρόνο και διαβάζω κάποια ήσυχα πρωινά με τον καφέ και το τσουρεκάκι μου ενώ οι τύποι ασχολούνται με τα δικά τους. 

Το βιβλίο των Χριστουγέννων για φέτος είναι ένα και μοναδικό!Δώρο της αγαπημένης μου μικρής αδερφής...που με ξέρει πια τόσο καλά...Καλύτερα από ότι ξέρω εγώ εμένα κάποιες φορές...Ένα υπέροχο βιβλίο που είναι σαν να μου μιλάει προσωπικά, σαν να ανάβει το φως σε σκοτεινά δωμάτια της ψυχής μου και νιώθω να κατανοώ την αγάπη μου για το τρέξιμο...και το γράψιμο!

Ένας συνδυασμός τόσο υπέροχος που δεν σταματά να με ξαφνιάζει, να με προκαλεί και να με γοητεύει!

Μια νυχτερινή βόλτα στην πόλη, στο απίθανο μικρό ελατόδασος της πλατείας  Αριστοτέλους, με τους ήχους της Συμφωνικής...με έναν αέρα να σου παγώνει το σώμα και το μυαλό, μα να νιώθεις ολοζώντανος γιατί είναι Χριστούγεννα και εκεί μέσα είναι σαν φωλιά δάσους, με μαγικά φωτάκια και λαμπερά πρόσωπα παιδιών. Δυο καλικάτζαροι για παρέα...και πολύ κέφι για τις ημέρες που έρχονται.

Έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε. Πολλούς ακόμη φίλους και συγγενείς να δούμε. Πολλά σχέδια να ολοκληρώσουμε....Δεν ξέρω τι θα προλάβουμε μα ...δεν ξέρω πια αν έχει σημασία! Το μικρό γεννήθηκε...Ο κόσμος ακόμη συνεχίζει να πληγώνει και να πληγώνεται. Οι μέρες για κάποιους δεν άλλαξαν και οι στιγμές  τους δεν κρύβουν καμιά μαγεία...όμως μαγικά συμβαίνουν παντού γύρω μας...αρκεί να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα απλά πράγματα...σαν κι αυτό το μικρό ματσάκι με τα Γκυ.

Στολίζει στο τραπέζι μας. Το γκυ είναι φυτό παρασιτικό, ξενιστής που  φυτρώνει στις κορφές ψηλών δέντρων. Ζει πάνω τους και τρέφεται με την υγρασία και τα συστατικά των φλοιών ενώ προτιμά μέρη σκιερά.

Είναι σύμβολο ειρήνης, αγάπης, γονιμότητας ευημερίας από τα αρχαία χρόνια σε όλο τον δυτικό κόσμο. Μια μεγάλη η μικρή μπάλα με κίτρινους καρπούς πάνω σε ένα δέντρο που το κάνει δικό της. Σπίτι της.

Δεν έχει ανάγκη από γη, από ρίζες, δεν ξέρει από έδαφος. Ζει στα ψηλά κλαδιά που το φιλοξενούν κι εκείνο μεγαλώνει και στολίζει τα δέντρο που ζει πάνω του χωρίς να το καταστρέφει. 

Το βλέπουμε στις Αμερικάνικες ταινίες να κρέμεται πάνω από πόρτες και οι άνθρωποι να πρέπει να φιληθούν αν βρεθούν κάτω του. Μα η αλήθεια είναι πως στην Αρχαία Ελλάδα ήταν αυτό το Χρυσό κλαδί που με τη βοήθεια του μπόρεσε ο μυθικός Αινείας να γυρίσει από τον Αδη! 

Το έθιμο λέει πως στην αρχή του χρόνου πρέπει να φιληθείς κάτω από ένα Γκυ...για καλή τύχη. Για σκέψου. Ζει ψηλά στα αγέρωχα κλαδιά των άγριων καστανιών των βελανιδιών και των ελάτων. Βλέπει τον κόσμο πανοραμικά αν και δεν ψηλώνει από μόνο του...κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας και λικνίζεται στους αέρηδες και στις καταιγίδες.

Τι σημασία έχει αν του λείπουν οι ρίζες: Μπορεί να ζει χωρίς αυτές.Τι σημασία έχει αν δεν είναι το ίδιο ψηλό; Ξέρει να εκμεταλεύεται τη θέα των άλλων.  Τι σημασία έχει αν δεν έχει γερό δυνατό κορμό: Έχει ευλύγιστα μικρά κλαδιά κι ευεργετικές ιδιότητες κι είναι πολύτιμο από μόνο του.

Δεν είναι τυχαίο που το χρησημοποιούσαν οι Δρουίδιδες για αυτές του τις ιδιότητες...Τις "μαγικές"!

Γιατί τελικά ναι!Μαγεία υπάρχει...κοίτα τη φύση ολόγυρα σου και θα καταλάβεις τι εννοώ!

Φέτος τις γιορτές...κοιτάμε ψηλά. Εκεί που εμείς δεν μπορούμε να φτάσουμε μα ένα πανέμορφο φυτό τολμά να μεγαλώνει! Φιληθείτε κάτω από τα γκυ. Κεντρίστε την τύχη σας. Προκαλέστε την αγάπη μέσα σας...καμιά φορά αρκεί μόνο ο αέρας για να ζήσει  κανείς,..Μόνο ο καθαρός κρυστάλλινος και δροσερός  αέρας των βουνών...αυτός που κάνει τα μικρά αγέρωχα γκυ να μεγαλώνουν.

Τελευταία ανάρτηση του χρόνου...Καλημέρα αγαπημένοι! Έρχεται Πρωτοχρονιά...Φιληθείτε κάτω από τα μαγικά Γκυ! Ένα φιλί ρομαντικό, "Αμερικάνικο"....Το αξίζετε! Το αξίζουμε όλοι!

                                                                                                  Κατερίνα

Ότι έχω ανάγκη τα Χριστούγεννα....

Την πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη με ενθουσιασμό περίσσιο στον πρωινό καφέ της Δευτέρας, έκανα σχέδια και λίστες με όλα αυτά που θα κάνουμε τις ημέρες και τα Σαββατοκύριακα πριν τις γιορτές καθώς και όλα τα ενθουσιώδη σχέδια για τις ημέρες των γιορτών.

Λοιπόν....έξοδοι με αυτή την παρέα, με την άλλη παρέα. Με τους κουμπάρους. Μόνοι μας, με τα παιδιά. Ένα σινεμά.Τραπέζι στους τάδε συγγενείς και βραδιά κρασιού με τους τάδε και βασιλικά πρωινά  με τα φιλαράκια από εκεί...και...επιτραπέζια με τα παιδιά. Σινεμά με τα παιδιά. Μια βόλτα στο βουνό ίσως για να δούμε λίγο χιόνι, βόλτα στην αγορά με τα παιδιά για να δούνε τη στολισμένη πόλη και βραδιές παραμυθιών, ύπνος κάτω από το δέντρο...και μαγειρέματα να δοκιμάσουμε εκείνη την απίθανη συνταγή και γλυκά με τα παιδιά και κουλουράκια γλαραρισμένα σαν αυτά των διαφημίσεων και του pinterest και μελομακάρονα και κουραμπιέδες κι από όλα. Όλους όσους συναντούσαμε  και μας έλεγαν που είστε ρε παιδιά χαθήκατε τους απαντούσαμε πως τα Χριστούγεννα θα έχουμε το χρόνο να συναντηθούμε και να τα πούμε και να ιδωθούμε επιτέλους και και και...

Την δεύτερη εβδομάδα του Δεκέμβρη στον πρωινό καφέ μου,  η λίστα άρχισε να μικραίνει κι ο ενθουσιασμός να εξανεμίζεται...Μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά; 

Η λίστα άρχισε να συρρικνώνεται. Κάποια γλυκά κόπηκαν. Κάποιοι έξοδοι επίσης.Κάποια τραπεζώματα βγήκαν από το πρόγραμμα...

Την τρίτη εβδομάδα τα πράγματα συμπτύχθηκαν ακόμη περισσότερο...Βγήκαν όλοι οι  έξοδοι...τέλειωσαν τα Σαββατοκύριακα πριν από τα Χριστούγεννα. Τα γλυκά λιγόστεψαν αισθητά...μελομακάρονα ...δεν τρώω παρά μόνο εγώ άρα δεν κάνω...ευτυχώς μου έφερε η αγαπημένη μου Εφούλα δύο και δοκίμασα....κουραμπιέδες έχουμε κάτι αγοραστούς ωραιότατους που μας έφεραν για δώρο...μπισκότα...κάναμε δυο φουρνιές μα δεν είχαν στολίσματα...τα αφήσαμε πια για μετά τα Χριστούγεννα, αν έχουμε κέφι. Μόνο μια φουρνιά γεμιστά σοκολατένια τσουρεκάκια κάναμε με το στανιό και στα βιαστικά...Οι βόλτες στην αγορά πήγαν περίπατο...το σινεμά επίσης. Οι φίλοι...μπήκαν ξανά στην αναμονή..

Τώρα διανύουμε την τέταρτη πια εβδομάδα....Δουλεύουμε, τα παιδιά έχουν σχολείο...το κέφι είναι ξεχασμένο κάπου εκεί μακριά!

Διάβασα το άρθρο της Αspaonline και μέσα στο μυαλό μου όλα πήραν την διάσταση που τους αξίζει....

Τα μεγάλα σχέδια είναι το μαγικό χαλί που θα σε κάνει να φτάσεις σε λίγα λεπτά στην κορυφή της απογοήτευσης για όλα αυτά που δεν μπορείς...

Κάνω λοιπόν τα μικρά κι αληθινά μου σχέδια από την αρχή... κι η λίστα μου έμεινε πια μια σταλιά!

Τα βασικά λοιπόν...κάτι από συγγενείς, μια τζούρα μόνο από φίλους, μια μυρωδιά από ψησίματα και τραπεζώματα με βασικούς "παίκτες" και  ότι είναι πιο σημαντικό για εμάς.

Κάπως έτσι τα Χριστούγεννα από υπερπαραγωγή μετατράπηκαν σε ...επιβίωση!

Γιατί αυτό νιώθω πως πρέπει περισσότερο να επιβιώσω παρά να πραγματοποιήσω όλα αυτά που με ενθουσιασμό λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο....και ναι!Εγώ είμαι ο ξενοδόχος!

Δυο μερούλες έμειναν κι όλα όσα ήταν να γίνουν πήγαν περίπατο. Αυτά που με επιμέλεια κρατάμε είναι αυτά που κρύβουν την περισσότερη μαγεία...

Αναμμένα λαμπάκια ασταμάτητα από το πρωί και όλη μέρα. Μουσική και Χριστουγεννιάτικες μελωδίες όλη μέρα  και ο Sinatra με τον Buble να ανταγωνίζονται για ώρες. Αγκαλιές στο τζάκι, παραμύθια κι ιστορίες κάτω από τα σκεπάσματα, ύπνος κάτω από το δέντρο με βουτιές των απλών χωρίς στολίδια και ζαχαρόπαστα μπισκότων στη ζεστή γλυκιά σοκολάτα. Βραδιά επιτραπέζιου.

Πολικό εξπρές για χιλιοστή φορά, με σπιτική πίτσα και ποπ κορν. Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο σπίτι με κάποιους από τους πολλούς  φίλους, ένα τραπέζι για τους πιο κοντινούς συγγενείς γιαγιάδες και παππούδες...

Γεύσεις απλές οικείες κι αγαπημένες. Κάστανα, σταφίδες, γλυκοπατάτες και χοιρινό με ξηρούς καρπούς κι αποξηραμένα φρούτα. Ένα απίθανο δικό μας πρωινό με βάφλες και ομελέτες και σπιτικά κρουασάν...και πιτζάμες ως το μεσημέρι. Μια βόλτα στην πόλη αν προλάβουμε, που δεν το βλέπω...ένα ήρεμο πρωινό καφέ παρέα με την μουσική μου, το αναμμένο κεράκι του μικρού χιονανθρωπάκου και τον Jamie για να κατεβάσω ιδέες και να ζηλέψω τα "ονειρεμένα" Χριστούγεννα κάποιων άλλων.

Τελεία!

Τα σχέδια για ονειρεμένα μεγαλεπίβολα και φορτωμένα με βόλτες, εξόδους κι ανθρώπους Χριστούγεννα είναι αδύνατα με τους ρυθμούς που ζούμε. Θα μπορούσαμε να τεντωθούμε για να γίνουν όλα. Ναι!Θα μπορούσαμε...όμως δεν το θέλουμε και πάνω από όλους τελικά κατάλαβα πως δεν το θέλω εγώ γιατί δεν το χρειάζομαι. Πιο πολύ χρειάζομαι να χαρώ τα αγόρια και τον σύντροφο μου. Το σπίτι και τις ήρεμες στιγμές μας και λίγη παρέα  μερικών φίλων.

Αφήνω τα μεγάλα σχέδια για άλλη φορά...για άλλη χρονιά...για άλλη ζωή...δεν ξέρω!

Το σημαντικό είναι αόρατο στο μάτι και εγώ ξέρω πιο είναι το σημαντικό επειδή το νιώθω. Κι αυτό που νιώθω κάθε Χριστούγεννα είναι πως τελικά, έχω ανάγκη από αγάπη...Μόνο αυτό!

Πλησιάζουμε αγαπημένοι...πλησιάζουμε!

                                                                                    Κατερίνα

Σαν παραμύθι.

Ημέρα φίλων σήμερα με μια φίλη για τη οποία σας έχω μιλήσει πριν λίγο καιρό! Μια γυναίκα γενναία, που ξέρει από πόνο κι από συμπόνοια. Που έχει νιώσει την απογοήτευση στο πετσί της και την έχει κάνει ενθουσιασμό κι αγάπη για όλους όσους στέκονται δίπλα της. 

Ξέρει να αγαπά. Ξέρει να φροντίζει. Ξέρει να δίνει και να δίνεται. Ξέρει να κοιτά, να κοιτά βαθιά αληθινά, πάνω και κάτω και τριγύρω...Ξέρει να βλέπει και να νιώθει ότι ζει! 

Αν χρειαστείς βοήθεια και βρεθεί στο δρόμο σου...τότε είσαι τυχερός!

Τυχερή ήμουν κι εγώ γιατί μπήκε στη ζωή μου σαν σίφουνας, σαρωτική και διακριτική ταυτόχρονα. Διεκδικητική και ντροπαλή μαζί...Πως γίνεται; 

Ε! Αν είσαι η Ελπίδα...γίνεται! 

Απολαύστε την μέσα από τις μοναδικές φωτογραφίες της και σε ένα κείμενο που μου χάρισε δάκρυα...

Σαν παραμύθι.

Επικοινωνείτε ακόμα κι έτσι…

Θα σας πω μια ιστορία. Ή καλύτερα θα σας πω ττέσσεριςκαι βάλε ιστορίες σε μία. Κάπου όλες καταλήγουν να μοιάζουν. Μπορεί να μην είναι ίδιες, αλλά στις ιστορίες όλων μας κάτι φαίνεται να μοιάζει κοινό με τη δική μας κι έτσι μπλέκονται και φτιάχνουν κάτι ωραίο, κάτι ίδιο μα τόσο διαφορετικό για τον καθένα.

Έχουμε στο σπίτι μας τρία σκυλιά, την Μέιλι, τον γιο της τον Γορίλλα και την Μικιώ! Η Μέιλι ή Μπουμπού το καλλιτεχνικό της, μας έκανε εφτά κουτάβια, με έναν μάγκα που την ξεγέλασε. Τα γέννησε στην κουζίνα, παρόλο που είχε φτιάξει μια υπέροχη φωλιά, αλλά την νίκησε ο φόβος και η κακοκαιρία. Τα έκανε, τα μεγαλώσαμε ως τους τέσσερις μήνες και μετά ευτυχώς μέσα σε μία βδομάδα υιοθετήθηκαν όλα. Κρατήσαμε μόνο  τον Γοριλλάκο γιατί φαινόταν από την αρχή πολύ ιδιαίτερο αγόρι!

Μέϊλι, Μελιώ, Μπουμπού, ακούει σε όλα…

Στην πορεία προστέθηκε και το Μικιώ μας. «Μικιό» είναι η λέξη όπως λέμε στην Κρήτη το μικρό, αλλά εμείς ποιητική αδεία την λέμε η Μικιώ, αυτή είναι η κοκόνα μας. Αδέσποτο θηλυκό, λίγων μηνών, σχεδόν σκελετωμένο, αλλά με ένα βλέμμα ζεστό και τρυφερό που μίλησε στην καρδιά μου. Για την ώρα ζούνε μαζί, την ανέχονται θα έλεγα, παρόλο που αυτή δείχνει τόσο ευτυχισμένη, παίζει πολύ, τρέχει κουτουλώντας σχεδόν παντού, μαζεύει διάφορα στο κρεβάτι της και κοιμάται αγκαλιά με ένα μπαλάκι, μια γλάστρα, ένα ξύλο, ένα γάντι και κάθε μέρα ανακαλύπτουμε και άλλα αντικείμενα.

Λέω πως μας αγαπούν κι αυτά παρόλο που ώρες και φορές αισθάνομαι πως όταν με βλέπουν είναι σα να κοιτούν κατσαρόλα γεμάτη με φαγητό και τίποτε άλλο! Τα έχουμε έννοια όπου πάμε, αν είναι καλά, έχουν στεναχωρηθεί, μήπως δεν φάγανε κι άλλα τέτοια. Ο Γορίλλας βλέπετε είναι επιληπτικός και χρειάζεται φροντίδα, κυρίως ηρεμία.

Ο Γορίλλας…

Λίγες μέρες πριν μας άφησαν ένα κουτάβι, περίπου τεσσάρων εβδομάδων. Η τύχη του μάλλον προκαθορισμένη. Προσπάθησε να μπει στην αυλή και έτυχε μεγάλης υποδοχής από τα υπόλοιπα, το πώς έζησε και δεν βρήκαμε τα κοκαλάκια του ένας Θεός το ξέρει. Πάντα είχα στο μυαλό μου εικόνες με σκυλιά που είναι αγκαλιά με άλλα σκυλιά, με γάτες που παίζουν μαζί και τρώνε από το ίδιο πιάτο, πουλιά που κάθονται πάνω στα γατιά και στα σκυλιά και λοιπές τέτοιες χαριτωμένες σκηνές που σπίτι μας δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να δω. Μα κυρίως είχα την εντύπωση πως τα δικά μου σκυλιά είναι καλόψυχα, συμπονετικά, τρυφερά και δεν θα έκαναν ποτέ κακό σε άλλο ζωντανό. Κι όμως φάνηκε εξαρχής πως ήταν αδύνατο να συγκατοικήσουν και με αυτό, φτάνει που τους έφερα με το έτσι θέλω άλλη συγκάτοικο.

Το μικιό μας, η κοκόνα μας…

Φανταστείτε λοιπόν τι θα γινότανε με νέο κουτάβι, που είχε και τεράστια αυτιά! Η υιοθεσία του στάθηκε αδύνατη, κανείς δεν το ήθελε, ούτε οι επίσημοι φορείς, θα μου πεις τι να πρωτοκάνουν, από αδέσποτα άλλο τίποτα.  Είπαμε θα το φροντίσουμε αλλά έξω από το σπίτι, μα τελικά δεν άντεξε. Έγινε ένα κουβάρι με τα μεγάλα αυτιά να σκεπάζουν το μικρό κεφάλι. Τον ονόμασα Ντάμπο, μετά θάνατον. Δεν πρόλαβε να αγαπηθεί και να μεγαλώσει σε ένα σπιτικό και να τρέχει πάνω κάτω παίζοντας και γαυγίζοντας.

Τέσσερις ιστορίες αλλιώτικες, κάθε σκυλί και η τύχη του, κάθε ζωή με την τύχη της, κάθε άνθρωπος και το ριζικό του που λένε εδώ στα χωριά, χωρίς όμως ίχνος μοιρολατρίας και με μια δόση λαϊκής σοφίας. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, πολλές φορές την ίδια τύχη των σκυλιών έχουν και οι άνθρωποι, σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα χειρότερη, αλλοδαποί ή εγχώριοι, οι δυστυχισμένοι ανά τον κόσμο είναι μάλλον περισσότεροι από τους ευτυχούντες.

Γεννημένοι απλά άτυχοι ή που δεν έτυχαν καλών συγκυριών ή που δεν προσπάθησαν αρκετά ή που τα έκαναν απλώς μαντάρα με τις επιλογές τους ή βρέθηκαν στη δίνη καταστάσεων και γεγονότων με μόνο δρόμο ένα αδιέξοδο, καμία διαφυγή. Συναντώ πολλούς τέτοιους κάθε μέρα, με εκκρεμότητες οικονομικές, συναισθηματικές, ηθικές και άλλες πολλές.

«Έχασα σπίτι και εργασία παρακαλώ βοηθήστε να επιβιώσω, είμαι αόρατος; παρακαλώ είμαι πεινασμένος…»

Είναι κι εκείνοι που δεν πρόλαβαν να γεννηθούν και κάπου στην πορεία σταμάτησε η ζωή τους, κάπως έτσι μοιάζουν και οι ζωές των μικρών μεταναστών που με το έτσι θέλω, η τύχη τους τα πήγε σε άλλο μέρος άγνωστο, κάποια από αυτά μόνα τους, ασυνόδευτα, ορφανά, άλλα άρρωστα, μικρά παιδιά που σαν μικρά κουτάβια έχουν την ανάγκη όλων, όχι μόνο ενός ή μιας οικογένειας, είναι παγκόσμιο το θέμα. Είναι και κάποιων άλλων μικρών η τύχη, ψυχών ταλαίπωρων που οι νομοθεσίες ηλιθίων τα κρατούν σε νοσοκομεία και ιδρύματα και δεν έχει γι αυτά φως, όχι άμεσα, παρά όταν θα είναι πολλά ήδη τα προβλήματα εγκατεστημένα στην ψυχή τους και στην κάθε τους κίνηση.

Πώς να αλλάξει όμως ο τρόπος που βλέπουμε γενικά τα πράγματα; Η παγκόσμια κρίση θα έπρεπε να μας έχει κάνει ήδη να αλλάξουμε οπτική μα τα κρατήματα φαίνεται να είναι πιο δυνατά. Οι ισχυροί περνούν το μήνυμα ότι ο φόβος φυλάει τα έρμα και πως πρέπει να κρατήσουμε το κεφάλι χαμηλά και κάποια στιγμή η κατάσταση θα αλλάξει. 

Αυτό που δεν ξέρουν είναι πως από χαμηλά ζωγραφίζονται τα όνειρα. Ουτοπικές ανακρίβειες που δεν γεμίζουν το πορτοφόλι και την κατσαρόλα θα μου πεις, δεν ηρεμούν τον πόνο από το κρύο και την μοναξιά, δεν αλλάζουν τώρα αυτή τη στιγμή τα θέματα της καθημερινότητας, αλλά για μας τους θεωρητικούς τιθασεύουν λιγάκι τα ακραία ένστικτα. Κρίμα να μην μπορώ να κουνήσω έτσι να το δακτυλάκι και να τα βάλω όλα σε μια σειρά, να γκρεμίσω και να φτιάξω από την αρχή. Λυπάμαι για την αδυναμία μου.

Αφιερώνω λοιπόν αυτές τις διαφορετικές κατά τα λοιπά ιστορίες σε όλες τις αδέσποτες υπάρξεις, σε όσους δεν έχουν τίποτα στον κόσμο και κυρίως στα ορφανά ή εγκαταλειμμένα ή κακοποιημένα παιδιά και στους ανάδοχους γονείς που δεν τους έτυχε αλλά επέλεξαν να σώσουν έναν άνθρωπο ή πολλούς. Και στους φροντιστές και εθελοντές προστάτες τους, στο προσωπικό νοσοκομείων, ιδρυμάτων, σπιτιών, μοναστηριών, χωριών sos, σωματείων, χώρων φιλοξενίας. 

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μπορούν να σώσουν τον κόσμο όλο από κάθε κρίση, ηθική, οικονομική, αξιών, παγκόσμια, που δεν δίνουν δεκάρα αν έπεσε το χρηματιστήριο, που δεν τους ενδιαφέρουν τα πολιτικά τερτίπια, τους νοιάζει μόνο να μπορούν να φροντίζουν. Αυτή η δύναμη χρειάζεται, της αυτοθυσίας, που εγώ τουλάχιστον δεν διαθέτω, δεν ξέρω για εσάς.

Εγώ δεν ξέρω καν πως είναι να φροντίζεις ένα παιδί. Προσπάθησα να κάνω δυο μα τα έχασα πριν τα δω. Μόνο που πρόλαβα να ακούσω την καρδιά τους. 

Νομίζω ξέρω μόνο από σκυλιά κι ένα καναρίνι μα και κείνα καμιά φορά με κοιτούν σα να μου λεν δεν ξέρεις τι κάνεις κοπελιά. Ναι, μάλλον. Κανείς δεν ξέρει ούτε πώς να είναι γονιός, ούτε φροντιστής, ούτε πώς να μην είναι κάτι από αυτά. Τι είναι πιο βαρύ δεν ξέρω, να έχεις ή να μην έχεις. Αν δεν γίνεις δεν ξέρεις, αν δεν νιώσεις δεν μπορείς να καταλάβεις, αν τώρα λες θέλω μπορεί αργότερα στα δύσκολα να λυγίσεις και να αποδειχθεί ότι δεν ήθελες και τόσο πολύ, αν δεν θες τώρα ίσως αργότερα να μετανιώσεις και να θες πολύ μα να είναι αργά. Ποιος ξέρει να μας πει…

Στα ορφανά λοιπόν μια μεγάλη αγκαλιά και όλες οι ιστορίες του κόσμου οι πιο χριστουγεννιάτικες, οι πιο λαμπερές και ζεστές βγαλμένες από ταινίες και παραμύθια να τα συντροφεύουν, με το τζάκι να καίει, το γάλα και τα μπισκότα δίπλα, το δώρο κάτω από το δέντρο και η χρυσόσκονη όλη πάνω τους, οι πιο γλυκές προσευχές κι ευχές μαζί τους, να σταματήσει η πίκρα και η προσμονή, η μελαγχολία στα μάτια τους να σβήσει και να μην τελειώσει ποτέ η δύναμη τους.

Γυρνάμε γύρω από τον άξονά μας και κόβουμε κύκλους, μέχρι να καταφέρουμε να σταθούμε ίσια με την σκιά, να χάσουμε το βασικό μας κομμάτι το ματαιόδοξο, να κρυφτεί ο εγωισμός και κει κοντά στην ταπείνωση να φωτίσει η αλήθεια.

Με φάτνη ή χωρίς, με πίστη πάντως εύχομαι κι ελπίζω, για όλους καλά Χριστούγεννα και πολλά χρόνια ακόμα αγάπης. Κυρίως αγάπης και σεβασμού σε επιλογές, αξίες και πιστεύω με ευγένεια στην ψυχή. Είναι τόσο δύσκολο να συνυπάρξουμε ειρηνικά;

Ο μικρός άτυχος Ντάμπο, το τυχερό Μικιώ, η Μέιλι και ο Γορίλλας με τα ιδιαίτερα χαρίσματα σας χαιρετούν κι αυτά και ελπίζουν για μας τους ανθρώπους να έχουμε την τύχη τους. Απλά πράγματα δηλαδή. Μια αγκαλιά, ένα χάδι, λίγο φαγητό κι ένα ζεστό μέρος να κοιμηθούμε. 

Η τύχη είναι για όλους διαφορετική. Όμως, λέω πως, τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο.

Χριστουγεννιάτικα παράθυρα

Πάντα στις γιορτές με γοήτευαν τα παράθυρα. Στολισμένα λιτά ή πλουμιστά γεμάτα λαμπάκια. Παράθυρα που αφήνουν να φανεί κάπου εκεί ένα δέντρο να αναβοσβήνει ή σκιές να περνούν και να αχνοφαίνονται πίσω από τα λαμπερά φωτάκια.

Πάντα με γοήτευαν και με συγκινούσαν. Ίσως γιατί μεγάλωσα με "Το κοριτσάκι με τα σπίρτα". Το παιδί που κοιτάζει πίσω από το παράθυρο και ονειρεύεται ότι δεν μπορεί να έχει...

Τα στολισμένα Χριστουγεννιάτικα παράθυρα, μου δίνουν πάντα την ψευδαίσθηση της ευτυχίας. Δεν ξέρεις στ' αλήθεια τι κρύβεται από πίσω. Αν αυτοί που ζουν σε αυτό το σπίτι είναι χαρούμενοι ή λυπημένοι. Αν είχαν μια όμορφη ή μια άσχημη ημέρα. Αν σε αυτό το σπίτι υπάρχει αγάπη ή πόνος...βλέπεις μόνο το φως. Αυτό το υπέροχο γιορτινό φως που περνά μέσα από τα μάτια σου και ζεσταίνει την καρδιά σου...κι ονειρεύεσαι υπέροχες οικογενειακές στιγμές, ανθρώπους ερωτευμένους, παιδιά χαρούμενα και μια ζωή σαν παραμύθι.

Μαζί με τη χαρά όμως περνά και μια μικρή, μικρή, μικρή σταγόνα πόνου γιατί ξέρεις...ξέρεις πως δεν υπάρχει αυτή η ζωή, παρά μόνο ίσως...για λίγο!

Για στιγμές, για ώρες, ίσως για κάποιες μέρες...και τα λαμπάκια φεύγουν από τα παράθυρα και ξημερώνει.

Είναι δύσκολα σαν ξημερώνει στη ζωή. Σαν ξυπνάς και διαπιστώνεις πόσο όμορφο ήταν το όνειρο σου, μια αυθαίρετη σκηνή που έπλασες πίσω από ένα φωτεινό στολισμένο Χριστουγεννιάτικο παράθυρο.

Μαγικά παράθυρα, δεν υπάρχουν...ούτε μαγικές ζωές. Υπάρχεις εσύ και η αλήθεια σου. Εσύ και η εικόνα που πλάθεις πίσω από κλειστά παράθυρα. Εσύ που στέκεσαι έξω στο κρύο κι ονειρεύεσαι την ξένη ζεστασιά...

Δεν ξέρει κανείς μας τι κρύβει στα αλήθεια ένα ξένο υπέροχα και μελαγχολικά στολισμένο παράθυρο. Η μαγεία δεν είναι σε εκείνο...Η μαγεία είναι κρυμμένη στο μυαλό μας. Σε αυτό το μυαλό που ξέρει να πλάθει εικόνες και παραμύθια και μαγικά ευτυχισμένα σπίτια...

...κι εγώ στέκομαι πάντα στα μαγικά αυτά Χριστουγεννιάτικα παράθυρα. Μα στην πραγματικότητα, δεν αναζητώ κάτι που δεν έχω...αναζητώ αυτό που νομίζω πως δεν έχω...κάτι που λαχταρώ ενώ υπάρχει ήδη.

Μια ζωή ψεύτικη, γεμάτη από την χαμένη μου παιδική αθωότητα. Μια ζωή όπου δεν ξημερώνει η επόμενη ημέρα των Χριστουγέννων...

Μεγάλωσα πια και δεν ζηλεύω ξένα παράθυρα, γιατί ξέρω πως μπορώ να στολίσω το δικό μου. Δεν ζηλεύω ποτέ ξένες ζωές...γιατί είμαι απασχολημένη να ζήσω όμορφα και χρήσιμα την δική μου ζωή...

"Κανείς μας δεν ξέρει τι κρύβεται πίσω από ένα στολισμένο Χριστουγεννιάτικο παράθυρο"... 

Δεν το λέω εγώ, είναι τα λόγια μιας γυναίκας που  έχασε το  παιδί της και τα πρώτα Χριστούγεννα της απώλειας του, στόλισε φανταχτερά το σπίτι της για τα άλλα της παιδιά. Αν σταθείς έξω από το παράθυρο της θα μαγευτείς και θα ζηλέψεις με την μαγική εικόνα. Θα θέλεις την ευτυχία της...Μα αν σου ανοίξει την πόρτα θα ορμήσει πάνω σου η απόγνωση.

Είμαστε έτσι πλασμένοι οι άνθρωποι, να νομίζουμε πως κοιτάμε την "ευτυχία" του άλλου και να την μεταφράζουμε σαν δική μας έλλειψη. Μα η αλήθεια είναι αλλού. Είμαστε όλοι αρκετά μεγάλοι κι ώριμοι για να ξέρουμε πως κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα στη χαρά...μα ούτε και στον πόνο. Απλά κάποιοι από εμάς αποφασίζουμε να μείνουμε κολλημένοι είτε στο ένα, είτε στο άλλο!

Καλημέρα αγαπημένοι. Όλα στη ζωή έρχονται για να φύγουν...να το θυμάσαι την επόμενη φορά που θα σταθείς σε ένα τέτοιο παράθυρο και θα ζηλέψεις...κι ύστερα προσπέρασε το. 

Πήγαινε σπίτι σου κι άναψε τα λαμπάκια του δικού σου σπιτιού γιατί τα αξίζεις. Γιατί δεν υπάρχει μόνο περίσσεμα πόνου σε αυτό τον κόσμο, μα και περίσσεμα χαράς...μόνο που σε αντίθεση με τον πόνο που σε βρίσκει εύκολα...η χαρά θέλει κόπο για να την βρεις! 

                                                                               Κατερίνα
Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.

Χριστούγεννα με το λευκό του χιονιού...

Αυτό το βιβλίο έγινε η αφορμή να σκεφτώ να στολίσω το υπνοδωμάτιο μας χρησημοποιώντας το λευκό χρώμα.

Το λατρεύω το λευκό του χιονιού μα τα Χριστούγεννα στολίζουμε πάντα με περισσότερο χρώμα, όμως αγαπώ και το βαθύ κυπαρισσί των κωνοφόρων και πάντα γεμίζω με φρέσκα κλαδιά το σπίτι τέτοιες μέρες.Με τρελαίνει η μυρωδιά τους!

Έτσι πριν από λίγε ημέρες έκοψα λίγες τούγιες και λεμονοκυπάρισσα για να γεμίσω το σπίτι με την ζωηρή φρεσκάδα τους και έβαλα λευκές πινελιές πάνω τους. 

Μια καρδούλα από κάτασπρες ξύλινες  χάντρες περασμένες σε σύρμα με ενθουσίασε.

Το άσπρο είναι τόσο φωτεινό κι εκεί που μελετούσα αυτό το αγαπημένο βιβλίο που το τρελό αγόρι μου παρήγγειλε για την γιορτή μου και με εξέπληξε, μου ήρθε η ιδέα του λευκού. Γιατί να μην το τολμήσω;

Λευκό λοιπόν κι είπα φέτος να το το δοκιμσω .Χρειάστηκα, δαντέλες, σύρμα, κλαδάκια από τούγιες ή λεμονοκυπάρισσα, συνθετικό χιόνι, κορδέλες, κουτιά κονσέρβας, γυάλινα βαζάκια από μαρμελάδες, κουκουνάρια...κι άρχισαν τα θαύματα!

Στεφανάκι από αμπέλωπα, παρσπαλισμένο με συνθετικό χιόνι που έχω κολλήσει απλώνοντας στα κλαδάκια ατλακόλ. Μια δαντελένια κορδέλα και μια μικρή τούγια.

Στο προσκέφαλο του κρεββατιού  ένα μικρό στεφανάκι με τούγιες.  Η υπέροχη μυρωδιά του με τρελαίνει. Μου θυμίζει δάσος και ξυπνούν απίθανες παιδικές μνήμες...

Στο κομοδίνο δίπλα μου...φρέσκα κλαδιά στο βάζο και κεράκια αντίστροφης μέτρησης. Στεφάνι με κλαδιά τυλιγμένο με κομμάτια δαντέλας.

Αγαπημένο σημείο...Η γωνιά δίπλα στην πολυθρόνα...

Αυτό το μικρό ελατάκι το κουβαλήσαμε πέρσι από το ταξίδι μας στη Γερμανία. Είναι φρέσκο κι ολοζώντανο και μάλλον φέτος μετά τα Χριστούγεννα, θα το φυτέψουμε στη γη...Η μικρή νεράιδα είναι παλίο και λατρεμένο απόκτημα και δημιουργία της φίλης Κέλλυς. Μπορείτε να δείτε τις υπέροχες ζωγραφιές της δείτε εδώ!

Ένα αστέρι από σύρμα και δαντέλα. Μια υπέροχη πανεύκολη κατασκευή. Περνάς το σύρμα μέσα από τις τρύπες τις δαντέλας και μετά του δίνεις σχήμα και να το το αστέρι μας!

Ένα λευκό βαμμένο κλαδάκι με ένα πουλάκι πάνω του κι ένα κουκουνάρι...με λίγο συνθετικό χιόνι!

Τα μαξιλαράκια επίσης γεμισμένα και ραμμένα από εμένα μια εποχή που αποφάσισα πως μου αρέσει το ράψιμο...την ξεπέρασα γρήγορα κι αυτή την τρέλα!

Κονσέρβες. Αγαπημένες! Τις πλένεις, βγάζεις το χαρτί. Με ένα μαρκαρόδο ζωγραφίζεις το σχήμα που θέλεις να δώσεις. Με σφυρί χτυπάς ένα χοντρό καρφί και ανοίγεις τρύπες. Μετά το βάφεις άσπρο με σπρέι. Κράτησε πέντε λεπτά το σφυροκόπημα για την κάθε κονσέρβα και τρία λεπτά να τις βάψω και τρία για να τις διακοσμήσω με δαντέλες και κουκουνάρια..Το αποτέλεσμα με ενθουσίασε!

Ασημένιο στολιδάκι που φέτος δεν κρεμάστηκε στο δέντρο....

 και πάλι ποτηράκια με κλαδιά και τούγιες.

Μια ακόμη δαντελένια καρδιά.Την έφτιαξα με σύρμα ακριβώς με τον τρόπο που περιέγραψα πριν. Από πίσω στεφανάκι με κλαδιά και πάνω του κολλημένοι καρποί πλάτανου πασπαλισμένοι και πάλι με συνθετικό χιόνι.

Αναμμένα είναι πανέμορφα...

...κι ύστερα νυχτώνει...και το λευκό αποκτά μια απίθανη αίσθηση θερμότητας.

Μια διαδικασία που με ενθουσίασε φέτος όλο αυτό το λευκό του χιονιού παρέα με το ρομαντικό της δαντέλας.
Γέμισε το δωμάτιο με χαρά. Χαρά και Χριστουγεννιάτικη διάθεση.
Καλημέρα αγαπημένοι.Παρασκευή σήμερα και πλησιάζουμε στην μεγαλύτερη γιορτή του χρόνου.
Εύχομαι σε όλους μας ευτυχισμένα λευκά Χριστούγεννα....
                                                                                                   Κατερίνα
Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.