Σαν παραμύθι.

Ημέρα φίλων σήμερα με μια φίλη για τη οποία σας έχω μιλήσει πριν λίγο καιρό! Μια γυναίκα γενναία, που ξέρει από πόνο κι από συμπόνοια. Που έχει νιώσει την απογοήτευση στο πετσί της και την έχει κάνει ενθουσιασμό κι αγάπη για όλους όσους στέκονται δίπλα της. 

Ξέρει να αγαπά. Ξέρει να φροντίζει. Ξέρει να δίνει και να δίνεται. Ξέρει να κοιτά, να κοιτά βαθιά αληθινά, πάνω και κάτω και τριγύρω...Ξέρει να βλέπει και να νιώθει ότι ζει! 

Αν χρειαστείς βοήθεια και βρεθεί στο δρόμο σου...τότε είσαι τυχερός!

Τυχερή ήμουν κι εγώ γιατί μπήκε στη ζωή μου σαν σίφουνας, σαρωτική και διακριτική ταυτόχρονα. Διεκδικητική και ντροπαλή μαζί...Πως γίνεται; 

Ε! Αν είσαι η Ελπίδα...γίνεται! 

Απολαύστε την μέσα από τις μοναδικές φωτογραφίες της και σε ένα κείμενο που μου χάρισε δάκρυα...

Σαν παραμύθι.

Επικοινωνείτε ακόμα κι έτσι…

Θα σας πω μια ιστορία. Ή καλύτερα θα σας πω ττέσσεριςκαι βάλε ιστορίες σε μία. Κάπου όλες καταλήγουν να μοιάζουν. Μπορεί να μην είναι ίδιες, αλλά στις ιστορίες όλων μας κάτι φαίνεται να μοιάζει κοινό με τη δική μας κι έτσι μπλέκονται και φτιάχνουν κάτι ωραίο, κάτι ίδιο μα τόσο διαφορετικό για τον καθένα.

Έχουμε στο σπίτι μας τρία σκυλιά, την Μέιλι, τον γιο της τον Γορίλλα και την Μικιώ! Η Μέιλι ή Μπουμπού το καλλιτεχνικό της, μας έκανε εφτά κουτάβια, με έναν μάγκα που την ξεγέλασε. Τα γέννησε στην κουζίνα, παρόλο που είχε φτιάξει μια υπέροχη φωλιά, αλλά την νίκησε ο φόβος και η κακοκαιρία. Τα έκανε, τα μεγαλώσαμε ως τους τέσσερις μήνες και μετά ευτυχώς μέσα σε μία βδομάδα υιοθετήθηκαν όλα. Κρατήσαμε μόνο  τον Γοριλλάκο γιατί φαινόταν από την αρχή πολύ ιδιαίτερο αγόρι!

Μέϊλι, Μελιώ, Μπουμπού, ακούει σε όλα…

Στην πορεία προστέθηκε και το Μικιώ μας. «Μικιό» είναι η λέξη όπως λέμε στην Κρήτη το μικρό, αλλά εμείς ποιητική αδεία την λέμε η Μικιώ, αυτή είναι η κοκόνα μας. Αδέσποτο θηλυκό, λίγων μηνών, σχεδόν σκελετωμένο, αλλά με ένα βλέμμα ζεστό και τρυφερό που μίλησε στην καρδιά μου. Για την ώρα ζούνε μαζί, την ανέχονται θα έλεγα, παρόλο που αυτή δείχνει τόσο ευτυχισμένη, παίζει πολύ, τρέχει κουτουλώντας σχεδόν παντού, μαζεύει διάφορα στο κρεβάτι της και κοιμάται αγκαλιά με ένα μπαλάκι, μια γλάστρα, ένα ξύλο, ένα γάντι και κάθε μέρα ανακαλύπτουμε και άλλα αντικείμενα.

Λέω πως μας αγαπούν κι αυτά παρόλο που ώρες και φορές αισθάνομαι πως όταν με βλέπουν είναι σα να κοιτούν κατσαρόλα γεμάτη με φαγητό και τίποτε άλλο! Τα έχουμε έννοια όπου πάμε, αν είναι καλά, έχουν στεναχωρηθεί, μήπως δεν φάγανε κι άλλα τέτοια. Ο Γορίλλας βλέπετε είναι επιληπτικός και χρειάζεται φροντίδα, κυρίως ηρεμία.

Ο Γορίλλας…

Λίγες μέρες πριν μας άφησαν ένα κουτάβι, περίπου τεσσάρων εβδομάδων. Η τύχη του μάλλον προκαθορισμένη. Προσπάθησε να μπει στην αυλή και έτυχε μεγάλης υποδοχής από τα υπόλοιπα, το πώς έζησε και δεν βρήκαμε τα κοκαλάκια του ένας Θεός το ξέρει. Πάντα είχα στο μυαλό μου εικόνες με σκυλιά που είναι αγκαλιά με άλλα σκυλιά, με γάτες που παίζουν μαζί και τρώνε από το ίδιο πιάτο, πουλιά που κάθονται πάνω στα γατιά και στα σκυλιά και λοιπές τέτοιες χαριτωμένες σκηνές που σπίτι μας δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να δω. Μα κυρίως είχα την εντύπωση πως τα δικά μου σκυλιά είναι καλόψυχα, συμπονετικά, τρυφερά και δεν θα έκαναν ποτέ κακό σε άλλο ζωντανό. Κι όμως φάνηκε εξαρχής πως ήταν αδύνατο να συγκατοικήσουν και με αυτό, φτάνει που τους έφερα με το έτσι θέλω άλλη συγκάτοικο.

Το μικιό μας, η κοκόνα μας…

Φανταστείτε λοιπόν τι θα γινότανε με νέο κουτάβι, που είχε και τεράστια αυτιά! Η υιοθεσία του στάθηκε αδύνατη, κανείς δεν το ήθελε, ούτε οι επίσημοι φορείς, θα μου πεις τι να πρωτοκάνουν, από αδέσποτα άλλο τίποτα.  Είπαμε θα το φροντίσουμε αλλά έξω από το σπίτι, μα τελικά δεν άντεξε. Έγινε ένα κουβάρι με τα μεγάλα αυτιά να σκεπάζουν το μικρό κεφάλι. Τον ονόμασα Ντάμπο, μετά θάνατον. Δεν πρόλαβε να αγαπηθεί και να μεγαλώσει σε ένα σπιτικό και να τρέχει πάνω κάτω παίζοντας και γαυγίζοντας.

Τέσσερις ιστορίες αλλιώτικες, κάθε σκυλί και η τύχη του, κάθε ζωή με την τύχη της, κάθε άνθρωπος και το ριζικό του που λένε εδώ στα χωριά, χωρίς όμως ίχνος μοιρολατρίας και με μια δόση λαϊκής σοφίας. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, πολλές φορές την ίδια τύχη των σκυλιών έχουν και οι άνθρωποι, σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα χειρότερη, αλλοδαποί ή εγχώριοι, οι δυστυχισμένοι ανά τον κόσμο είναι μάλλον περισσότεροι από τους ευτυχούντες.

Γεννημένοι απλά άτυχοι ή που δεν έτυχαν καλών συγκυριών ή που δεν προσπάθησαν αρκετά ή που τα έκαναν απλώς μαντάρα με τις επιλογές τους ή βρέθηκαν στη δίνη καταστάσεων και γεγονότων με μόνο δρόμο ένα αδιέξοδο, καμία διαφυγή. Συναντώ πολλούς τέτοιους κάθε μέρα, με εκκρεμότητες οικονομικές, συναισθηματικές, ηθικές και άλλες πολλές.

«Έχασα σπίτι και εργασία παρακαλώ βοηθήστε να επιβιώσω, είμαι αόρατος; παρακαλώ είμαι πεινασμένος…»

Είναι κι εκείνοι που δεν πρόλαβαν να γεννηθούν και κάπου στην πορεία σταμάτησε η ζωή τους, κάπως έτσι μοιάζουν και οι ζωές των μικρών μεταναστών που με το έτσι θέλω, η τύχη τους τα πήγε σε άλλο μέρος άγνωστο, κάποια από αυτά μόνα τους, ασυνόδευτα, ορφανά, άλλα άρρωστα, μικρά παιδιά που σαν μικρά κουτάβια έχουν την ανάγκη όλων, όχι μόνο ενός ή μιας οικογένειας, είναι παγκόσμιο το θέμα. Είναι και κάποιων άλλων μικρών η τύχη, ψυχών ταλαίπωρων που οι νομοθεσίες ηλιθίων τα κρατούν σε νοσοκομεία και ιδρύματα και δεν έχει γι αυτά φως, όχι άμεσα, παρά όταν θα είναι πολλά ήδη τα προβλήματα εγκατεστημένα στην ψυχή τους και στην κάθε τους κίνηση.

Πώς να αλλάξει όμως ο τρόπος που βλέπουμε γενικά τα πράγματα; Η παγκόσμια κρίση θα έπρεπε να μας έχει κάνει ήδη να αλλάξουμε οπτική μα τα κρατήματα φαίνεται να είναι πιο δυνατά. Οι ισχυροί περνούν το μήνυμα ότι ο φόβος φυλάει τα έρμα και πως πρέπει να κρατήσουμε το κεφάλι χαμηλά και κάποια στιγμή η κατάσταση θα αλλάξει. 

Αυτό που δεν ξέρουν είναι πως από χαμηλά ζωγραφίζονται τα όνειρα. Ουτοπικές ανακρίβειες που δεν γεμίζουν το πορτοφόλι και την κατσαρόλα θα μου πεις, δεν ηρεμούν τον πόνο από το κρύο και την μοναξιά, δεν αλλάζουν τώρα αυτή τη στιγμή τα θέματα της καθημερινότητας, αλλά για μας τους θεωρητικούς τιθασεύουν λιγάκι τα ακραία ένστικτα. Κρίμα να μην μπορώ να κουνήσω έτσι να το δακτυλάκι και να τα βάλω όλα σε μια σειρά, να γκρεμίσω και να φτιάξω από την αρχή. Λυπάμαι για την αδυναμία μου.

Αφιερώνω λοιπόν αυτές τις διαφορετικές κατά τα λοιπά ιστορίες σε όλες τις αδέσποτες υπάρξεις, σε όσους δεν έχουν τίποτα στον κόσμο και κυρίως στα ορφανά ή εγκαταλειμμένα ή κακοποιημένα παιδιά και στους ανάδοχους γονείς που δεν τους έτυχε αλλά επέλεξαν να σώσουν έναν άνθρωπο ή πολλούς. Και στους φροντιστές και εθελοντές προστάτες τους, στο προσωπικό νοσοκομείων, ιδρυμάτων, σπιτιών, μοναστηριών, χωριών sos, σωματείων, χώρων φιλοξενίας. 

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μπορούν να σώσουν τον κόσμο όλο από κάθε κρίση, ηθική, οικονομική, αξιών, παγκόσμια, που δεν δίνουν δεκάρα αν έπεσε το χρηματιστήριο, που δεν τους ενδιαφέρουν τα πολιτικά τερτίπια, τους νοιάζει μόνο να μπορούν να φροντίζουν. Αυτή η δύναμη χρειάζεται, της αυτοθυσίας, που εγώ τουλάχιστον δεν διαθέτω, δεν ξέρω για εσάς.

Εγώ δεν ξέρω καν πως είναι να φροντίζεις ένα παιδί. Προσπάθησα να κάνω δυο μα τα έχασα πριν τα δω. Μόνο που πρόλαβα να ακούσω την καρδιά τους. 

Νομίζω ξέρω μόνο από σκυλιά κι ένα καναρίνι μα και κείνα καμιά φορά με κοιτούν σα να μου λεν δεν ξέρεις τι κάνεις κοπελιά. Ναι, μάλλον. Κανείς δεν ξέρει ούτε πώς να είναι γονιός, ούτε φροντιστής, ούτε πώς να μην είναι κάτι από αυτά. Τι είναι πιο βαρύ δεν ξέρω, να έχεις ή να μην έχεις. Αν δεν γίνεις δεν ξέρεις, αν δεν νιώσεις δεν μπορείς να καταλάβεις, αν τώρα λες θέλω μπορεί αργότερα στα δύσκολα να λυγίσεις και να αποδειχθεί ότι δεν ήθελες και τόσο πολύ, αν δεν θες τώρα ίσως αργότερα να μετανιώσεις και να θες πολύ μα να είναι αργά. Ποιος ξέρει να μας πει…

Στα ορφανά λοιπόν μια μεγάλη αγκαλιά και όλες οι ιστορίες του κόσμου οι πιο χριστουγεννιάτικες, οι πιο λαμπερές και ζεστές βγαλμένες από ταινίες και παραμύθια να τα συντροφεύουν, με το τζάκι να καίει, το γάλα και τα μπισκότα δίπλα, το δώρο κάτω από το δέντρο και η χρυσόσκονη όλη πάνω τους, οι πιο γλυκές προσευχές κι ευχές μαζί τους, να σταματήσει η πίκρα και η προσμονή, η μελαγχολία στα μάτια τους να σβήσει και να μην τελειώσει ποτέ η δύναμη τους.

Γυρνάμε γύρω από τον άξονά μας και κόβουμε κύκλους, μέχρι να καταφέρουμε να σταθούμε ίσια με την σκιά, να χάσουμε το βασικό μας κομμάτι το ματαιόδοξο, να κρυφτεί ο εγωισμός και κει κοντά στην ταπείνωση να φωτίσει η αλήθεια.

Με φάτνη ή χωρίς, με πίστη πάντως εύχομαι κι ελπίζω, για όλους καλά Χριστούγεννα και πολλά χρόνια ακόμα αγάπης. Κυρίως αγάπης και σεβασμού σε επιλογές, αξίες και πιστεύω με ευγένεια στην ψυχή. Είναι τόσο δύσκολο να συνυπάρξουμε ειρηνικά;

Ο μικρός άτυχος Ντάμπο, το τυχερό Μικιώ, η Μέιλι και ο Γορίλλας με τα ιδιαίτερα χαρίσματα σας χαιρετούν κι αυτά και ελπίζουν για μας τους ανθρώπους να έχουμε την τύχη τους. Απλά πράγματα δηλαδή. Μια αγκαλιά, ένα χάδι, λίγο φαγητό κι ένα ζεστό μέρος να κοιμηθούμε. 

Η τύχη είναι για όλους διαφορετική. Όμως, λέω πως, τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο.