Ζωή γεμάτη ανθρώπους...

Λοιπόν εδώ τα πράγματα είναι...υγρά! Τόσο νερό έχω χρόνια να δω. Έχει κλείσει από τη λάσπη ο δρόμος που οδηγεί στο σπίτι μας και στη δουλειά μου. Όμως το πιο σοβαρό είναι πως δεν μπορώ να πάω για τρέξιμο κι αυτό με κάνει έξαλλη κι έχω τα νεύρα μου. Βρέχει ασταμάτητα. Ασταμάτητα για ώρες...Τις τελευταίες ημέρες φυσάει και βοριάς κι έχει άγριο κρύο πια!Πάει Χειμώνιασε!

Αν δεν ήταν η λάσπη και το τρέξιμο δεν θα με ενοχλούσε καθόλου...

Είναι υπέροχο το να απολαμβάνεις τη βροχή και το κρύο στεγνός και ζεστός πίσω από ένα μελαγχολικό παράθυρο. Μα αυτό είναι σχεδόν πολυτέλεια τις καθημερινές. Καμιά φορά σαν ξυπνάω πολύ νωρίς κάθομαι για λίγο και απολαμβάνω τη θέα με τις σταγόνες της βροχής να λάμπουν φωτισμένες από τα Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια. Μαγική εικόνα...

Εύχομαι τότε να μην χρειαζόταν να βγω από το σπίτι και να φώναζα καμιά φίλη να απολαύσουμε έναν ήρεμο πρωινό καφέ με μπισκότα και κέικ. Μετά...σκέφτομαι διάφορα και διάφορους αγαπημένους κυρίως τη μαμά μου που ήταν η πιο σκληρά εργαζόμενη μητέρα που ξέρω  και το μυαλό έρχεται στα συγκαλά του. Μιλάμε στο τηλέφωνο και της λέω "πώς τα κατάφερνες ρε μαμά κι όλα ήταν τέλεια; Πότε προλάβαινες και τα έκανες όλα και γλυκά και φαγητά και σπίτι στην τρίχα και δουλειά 10 και 12 ώρες την ημέρα;" κι εκείνη μου απαντά "Για σκέψου τη γιαγιά σου, που ξυπνούσε από τις τρεις τα ξημερώματα για να ζυμώσει και να φουρνίσει το ψωμί και να μαγειρέψει, για να έχουν να φάνε όταν θα γύριζαν τα απόγευμα από το χωράφι...και μόλις τους τάιζε όλους έβαζε και το καζάνι να βράσει νερό για να πλύνει τα ρούχα μέχρι που νύχτωνε!"

Ναι σκέφτομαι τις λατρεμένες γιαγιάδες μου και την ζωή τους σαν μητέρες κι έρχομαι στα συγκαλά μου. Πίνω έναν τέλειο πρωινό καφέ και αρχίζει η μέρα μου. Η υπέροχα τρελή μου μέρα...κάθε μέρα!

Αυτές οι μέρες είναι ημέρες τρεξίματος για πολύ κόσμο...και για εμάς επίσης, όμως έχω βάλει στόχο. Θα προσπαθήσω σκληρά να κλείσω όλες μου τις εκκρεμότητες έτσι ώστε τα Χριστούγεννα να μην χρειαστεί να κάνω τίποτε απολύτως πέρα από τα σημαντικά για την οικογένεια και να ψήσω και να ζυμώσω και να φουρνίσω. Δηλαδή γλυκά, γλυκά, γλυκά!

Έχω βάλει μεγάλους στόχους για φέτος.

Άρχισα ήδη και έχω φουρνίσει δυο ειδών κουλουράκια. Βανίλιας και βουτύρου της κυρίας Νεκταρίας από το Σχολείο της Φύσης, (Ευχαριστούμε για τη συνταγή κυρία μας...) κι έγιναν τρέλα. Τις προάλλες λοιπόν που έπρεπε το Σάββατο το πρωί να λείπω και τα παιδιά απογοητεύτηκαν γιατί θα χάναμε το πολύτιμο πρωινό μας μαζί, τους έκανα ζεστό κακό και γέμισα τα μπισκότα βουτύρου με nutella κι έγινε μακελειό! Εύκολος τρόπος να τους κάνεις χαρούμενους στο πιτς φυτίλλι. 

Όμως αυτό το Σαββατοκύριακο είχαμε το καλύτερο...το bazaar του Σχολείου της Φύσης!

Ναι περάσαμε όμορφα. Όχι όχι.Φανταστικά! Κόσμος, μουσική, όμορφα στολίδια. Γιαγιάδες που έφτιαχναν πίτες στο φτερό κι έβλεπα αυτά τα χέρια που τόσο τα αγαπώ.

Η μνήμη των χεριών των γιαγιάδων μου με γεμίζει συγκίνηση και τρυφερότητα. Λατρεύω να βρίσκομαι ανάμεσα σε γιαγιάδες, Να τις ακούω να μιλούν, να λένε τα δικά τους με εκείνη την τόσο οικεία προφορά, να με συμβουλεύουν σαν παλιές νοικοκυρές, να με φροντίζουν σαν να είμαι παιδί κι ας είμαι γυναίκα!Τι κρίμα που δεν υπάρχουν οι γιαγιάδες μου τώρα που θα μπορούσα να τις εκτιμήσω με μεγαλύτερη ωριμότητα και να μάθω τόσα από αυτές....

Εκεί δίπλα στο φουρνάκι των γιαγιάδων στάθηκα κάμποσο να τις παρατηρώ και να κλέβω λίγη από την ασφάλεια της εικόνας τους!

Κατά τα άλλα. Υπέροχες γεύσεις...ναι! Η κουζίνα έσκισε.Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δούλευαν εκεί ήταν βέβαια εθελοντές γονείς που τα παιδιά τους φοίτησαν ή φοιτούν στο Σχολείο και γνωρίζονται κι αγαπιούνται!

Το κέφι μεταδοτικό. Σταματούσαν το σερβίρισμα για να χορέψουν και να κάνουν παλαβά και πάλι δουλειά! Όλα τα εδέσματα εννοείται πως ήταν των γονιών και ήταν φανταστικά, 

όμως το καλύτερο ήταν το φαγητό που έφαγα εγώ! (κι όλοι οι υπόλοιποι....)

Το κριθαρότο με κολοκύθα και χοιρινό...Κλαίς!Ναι!!!Κλάματα συγκίνησης, γέμισαν τα μάτια!!!

Το φαγητό αυτό ήταν δημιουργία της Ατζέλικας από το Two Minutes Angie  που μαγειρεύει για τη Συλλογική Κουζίνα της Οργάνωσης Γη  και του Chef Jonathan άρτι αφιχθείσαντα από Ν.Υόρκη.

Αντζέλικα

Chef Jonathan 

Μαγειρέματα απλά και τόσο πλούσια σε γεύση, που με κατενθουσίασαν!

Βγήκαν και όλοι οι ερασιτέχνες ηθοποιοί από τον Κύκλο Ζωής κι έκλεψαν την παράσταση και οι Paranaue που μας ξεσήκωσαν και τα παιδιά που χόρεψαν Latin και Zumba!

Κύκλος Ζωής θυμηθείτε την παράσταση!!!!Σε λίγες μέρες ολοζώντανοι

Paranaue

Γενικά ήταν απίθανα.Χριστούγεννα.Γιορτή!

Στολίδια κόσμος πολύς, δημιουργίες γονιών που όλες αυτές τις εβδομάδες δούλεψαν σκληρά, μαζί με τους δασκάλους του σχολείου, στήνοντας ολόκληρα εργαστήρια μέσα στο σχολείο, για να είναι έτοιμα όλα!

Πάγκοι με δραστηριότητες και πιτσιρικάκια τρελαμένα παντού! Να δημιουργούν, να βάφουν, να κόβουν, να χορεύουν!

Δασκάλες επί το έργον!

Όμως τέλεια ήταν η στιγμή που αποφασίσαμε να φτιάξουμε κουλουράκια με τα παιδιά.

Να εδώ το αγαπημένο μου Βικάκι με την γλυκιά Ολίβια που γνώρισα πρόσφατα!Ναι! Την ξέρετε όλοι, την διάσημη μαμά Bloger του  διάσημου "Είμαι Μαμά"!

Να κι εγώ...έτοιμη να φουρνίσω βρε!!!

Τα παιδιά...τι γέλιο, τι χαρά, τι φατσούλες τρυφερές κι αθώες που στρώθηκαν στη δουλειά με τόσο κέφι.Τα παιδιά πόσο με ξετρελαίνουν!

Ήταν τόσο τρυφερή η εικόνα των μαμάδων και των μπαμπάδων που βοηθούσαν τα μικρά τους με την ίδια προσήλωση, με χέρια απαλά και μια φροντίδα στο βλέμμα...

Τα πρόσωπα των μικρών τα σοβαρά, με το βλέμμα προσηλωμένο σε αυτό το ζυμάρι σαν να είναι μέσα του ο κόσμος όλος! Πόση προσήλωση.Τι μαγεία να τα κοιτώ...Να τα παρατηρώ καλά καλά και να μην τα χορταίνω!

Στο τέλος έμεινε η μαμά Βίκυ να πλάθει και να καθοδηγεί μαζί με τα αλευρωμένα καλικατζαράκια κι εγώ ...φούρνιζα και τραβούσα φωτογραφίες...Κοινώς...την έκανα, όπως πάντα!

Ήταν τέλεια και το εγχείρημα του Σχολείου στέφθηκε με επιτυχία, καθώς είχε πολύ πολύ κόσμο και όλα τα χρήματα θα προσφερθούν για τις ανάγκες του παιδικού χωριού SOS στο Φύλιρο.

Τέλειωσε...Μα για το τέλος αφήνω δύο συναισθήματα...μαγικά!

Το πρώτο αφορά τους γιούς μου...που μόλις μπήκαμε στο χώρο εξαφανίστηκαν με τους φίλους τους και όταν κάποιος με ρωτούσε που είναι τα παιδιά απαντούσα "κάπου εδώ γύρω" και το κάπου εδώ γύρω ήταν ένας τεράστιος χαοτικός χώρος γεμάτος ανθρώπους! Την τέταρτη ή πέμπτη φορά που το είπα κι αντιλήφθηκα ότι είχα να τους δω καμιά ώρα και δεν ανησυχούσα καθόλου άρχισα να χαμογελάω ηλίθια...Ω Θεέ μου δεν κυνηγάω πια παιδιά; 

Οι τύποι εμφανίστηκαν κάποια στιγμή για να γεμίσουν μπαταρίες με φαγητά και γλυκά κι ύστερα...εξαφανίστηκαν ξανά! Ω! Ναι! Δεν κυνηγάω πια παιδιά......κουβαλάω μόνο μπουφάν! Πέρασα στάδιο!!!

Το δεύτερο έχει να κάνει με αυτή τη μαγική αίσθηση του ανήκειν όπου μπαίνεις σε έναν τεράστιο χώρο γεμάτο ανθρώπους και κάνεις εκατό σφιχτές αληθινές αγκαλιές και νιώθεις..."σπίτι"!

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πια και δικοί μου κι είμαι μια από αυτούς...περισσότερο "μαμά του Σχολείου" από ποτέ!

Να εδώ αυτή η κυρία. Η αγαημένη Βέτα! Παιδαγωγός και Δημιουργός του Σχολείου τη; Φύσης. Αυτή που μας εμπνέει μέσα από την δική της έμπνευση για ζωή κι αλληλεγγύη και χαρά κι άλλα πολλά.

Όλοι μαζί, είμαστε μια Κοινότητα.

Ευχαριστώ για όλα τα φιλιά τα ζουμερά, για όλες τις ασφυκτικές αγκαλιές, για όλα τα ψιθυριστά λόγια και τις χειρονομίες φροντίδας. Ευχαριστώ αυτή την Κοινότητα...Τελικά δεν αντέχω να ζω χωρίς να ανήκω σε μια Κοινότητα ανθρώπων.Η πρώτη που γνώρισα στη ζωή μου ήταν η Θ.Κ.Ιθάκη που με εκπαίδευσε σκληρά κι ουσιαστικά κι ύστερα είχα την τιμή να γίνω η αρχηγός της...κι εκεί έμαθα τι σημαίνει Κοινότητα!

...και τελικά μόνο μέσα σε Κοινότητες επιβιώνω, ζω, μοιράζομαι, χαρίζομαι, ξοδεύομαι, ανασαίνω, παίρνω, μαθαίνω, ωριμάζω...ζω!

Βγήκαμε από την γιορτή εκείνη, απόγευμα. Μια Θεσσαλονίκη όμορφη και μουντή, σχεδόν μελαγχολική. Μόλις μια ημέρα πριν όλη η πόλη ήταν στον αέρα.Θυμωμένη...μα το δικό μας απόγευμα όλα είχαν την ψευδαίσθηση της γαλήνης...

Ήμασταν μαζί! Χαρούμενοι, χαλαροί και πολύ κεφάτοι.

Στον δρόμο της επιστροφής δεν κρατήθηκα και όσο μπορούσα πιο γρήγορα προσπάθησα να απαθανατίσω την σπάνια στιγμή, όπου ο μεγάλος αγκαλιάζει τον μικρό του αδερφό...Συγκινήθηκα!!!

Τώρα που ξανακοιτώ την εικόνα καλύτερα...μπα...μάλλον κεφαλοκλείδωμα του κάνει! Πάει η συγκίνησης...

Καλημέρα αγαπημένοι...πλησιάζουμε στις γιορτές...Οργανωνόμαστε. Ανοίγουμε. Δεχόμαστε. Μπαίνουμε σε παρέες, δεν μένουμε μόνοι. Έχουμε πάρει αποφάσεις...Η ζωή είναι δυσβάσταχτη χωρίς ανθρώπους...

Άρα...αυτές οι γιορτές, θα είναι γεμάτες ανθρώπους! 

                                                                                              Κατερίνα
Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.