Η Καρδιά του Χειμώνα.

Είμαστε στη μέση του Χειμώνα κι ο καιρός περνά. Μου αρέσει αυτός ο καιρός. Νομίζω πως κάθε εποχή που ζω είναι η αγαπημένη μου.

Μου αρέσουν οι απότομες αλλαγές του καιρού, όταν ξεκινάς μια ημέρα με φως παράξενο σχεδόν απόκοσμο μέσα σε μια βαθιά σιωπηλή ομίχλη και ξαφνικά βγαίνει ένας αέρας και γεμίζει ο ουρανός σύννεφα.

Γοητεύομαι να βλέπω τα άγρια κύματα να χτυπούν απειλητικά πάνω στην προβλήτα και οι βάρκες να φαντάζουν μικρές σαν παιδικά παιχνίδια μπροστά στην ορμή τους.

Τα πρωινά μου συνήθως ξεκινούν εκεί δίπλα στη θάλασσα, να παίρνω την πρωινή μου δόση με μπόλικη από την αρμύρα της τρέχοντας δίπλα στην αμμουδιά.

Τα παιδιά αγαπούν να ανακαλύπτουν τις γύρω ακτές. Να αγναντεύουν τα κύματα και να γοητεύονται από τα άγρια γκρεμνά. Τα σύννεφα έρχονται και φεύγουν κι ο καιρός αλλάζει σε λίγα λεπτά και το χρώμα της  θάλασσας βαθαίνει και γεμίζει η επιφάνεια της ζάρες που γίνονται κύματα. 

Κοιτάζουμε τους γλάρους να πετούν μπροστά μας και τα γεράκια που βρίσκουν ευκαιρία να κυνηγήσουν πάνω από τα κατάμεστα με πουλιά νταλιάνια. 

Οι μέρες έχουν μια απλότητα στην καρδιά του Χειμώνα.Βγαίνεις για λίγο γιατί ο καιρός είναι συνήθως άστατος και κάνει κρύο μα η φύση δεν σταματά να ξαφνιάζει.Να μαγεύει με τα χρώματα και τις αλλαγές της.

Κάποιες ημέρες είναι τόσο λαμπερές.Γεμάτες φως. Τότε είναι η ευκαιρία για βόλτα κι εξερεύνηση και περπάτημα στον παγωμένο θαλασσινό βοριά.

Αγαπώ τις μέρες αυτές.Τις γεμάτες από εκείνους.Τις γεμάτες από τις φωνές και τα γέλια τους, καθώς τα ταξιδεύει ο αέρας. Τις γεμάτες από τα σιωπηλά βήματα τους.

Η επιστροφή στο σπίτι μας γεμίζει ανακούφιση και τρίβουμε τα παγωμένα χέρια με χαρά.Τα μαλλιά μπερδεμένα κι ανάκατα τα μάγουλα κατακόκκινα και η εικόνα τους λαμπερή. Ξέχειλη από χαρά. Τι θέλει η ευτυχία για να ανθίσει; Απλότητα. Γι' αυτό την βρίσκεις τόσο εύκολα σε μάτια παιδικά.

Η καρδιά του Χειμώνα είναι κλειστή και σκοτεινή...πιο σκοτεινή από κάθε άλλη εποχή. Έχει μια μουντάδα και μια σιωπή, μα είναι όμορφη πολύ αν  μπορείς να απολαύσεις αυτή την παύση. Αν μπορείς να αντέξεις να μιλάς με τον εαυτό σου και να του κάνεις πολύ παρέα γιατί την έχει ανάγκη.

Έχω ανάγκη το Χειμώνα αν κι είμαι κόρη του Καλοκαιριού.Το Καλοκαίρι είναι ζωή...μα ο Χειμώνας...Ο Χειμώνας είναι προετοιμασία.Ο Χειμώνας είναι συναίσθημα. Ο Χειμώνας...είναι υπόγεια, σταθερή και αργή δράση!

Είμαστε στην καρδιά του...κι είναι απίθανο να βλέπεις σιγά και σταθερά την μαγεία δίπλα σου να ξυπνά και τη φύση να σου θυμίζει πως ο κύκλος  πάντα βρίσκει το δρόμο του...

Αν αφεθείς στη ροή του κύκλου...θα βρεις κι εσύ τον δρόμο σου. Είναι μαγικό...εμπιστεύσου. Εμπιστεύσου σαν τον κάθε μικρό βολβό που κρυμμένος στη γη αφήνεται στα σοφά χέρια της ζωής...κι ανθίζει κάθε χρόνο!

Καλημέρα αγαπημένοι...

                                                                                                 Κατερίνα

Ποτήρια με όνομα!

Συνήθως τα Χριστούγεννα όταν ζούσαμε στη Γερμανία, τρώγαμε στο σπίτι της θείας Μάχης. Μαζευόμασταν στο σπίτι μας την παραμονή και την ημέρα των Χριστουγέννων η γιορτή συνεχιζόταν στο δικό της σπίτι. Ήμασταν όλοι, ξαδέρφια, αδέρφια. ανίψια. όλοι μαζί στο μικρό ζεστό, σαλόνι.

Η θεία με τον θείο, έμεναν σε μια πολυκατοικία που έβλεπε στο δάσος νομίζω στον 8ο όροφο... Ναι! Πολύ πολύ ψηλά οπότε το τοπίο ήταν απίθανο! Πολύ συχνά έξω είχε χιόνια και η ατμόσφαιρα ήταν ειδυλλιακή.

Τα θυμάμαι με αγάπη εκείνα τα χρόνια κι οι αναμνήσεις είναι μοναδικές.

Η θεία λοιπόν έκανε κάτι που μας ξετρέλανε τουλάχιστον τους μικρούς της παρέας. Είχε ποτήρια στα οποία είχε σκαλίσει τα ονόματα όλων μας...και μάλιστα αν ερχόταν στο τραπέζι και κάποιος φίλος, η θεία φρόντιζε να έχει σκαλίσει και το δικό του όνομα σε ποτήρι οπότε όλοι είχαμε τα δικά μας ξεχωριστά ποτήρια. Τα ποτήρια αυτά ήταν δικά μας, μα δεν έφευγαν από το σπίτι της θείας.Τα στόλιζε στην βιτρίνα και την επόμενη χρονιά ή στο επόμενο γλέντι έβγαιναν για να μας συναντήσουν.

Μας ενθουσίαζε αυτό και τώρα το θυμάμαι με μεγάλη συγκίνηση. 

Ήθελα λοιπόν να χαράξουμε τα ονόματα μας σε δικά μας ποτήρια.Το μοιράστηκα με το τρελό αγόρι και ψάξαμε να βρούμε κάποιον που να κάνει χαράξεις. Οι τιμές ακριβές, οπότε σκεφτήκαμε να αγοράσουμε ειδική μπογιά για γυαλί και να ζωγραφίσουμε τα ονόματα...

Αγοράσαμε ποτήρια της αρεσκείας μας. Εκτυπώσαμε λοιπόν τα ονόματα μας με την γραμματοσειρά και το μέγεθος που θέλαμε για να το αποτυπώσουμε με πινέλο και άσπρη μπογιά, στο γυαλί αφού το κόψουμε.

Ο Πα έχοντας το ειδικό εργαλείο χάραξης θέλησε να κάνει ένα πείραμα για να δει το αποτέλεσμα κι αν τελικά μπορεί να το καταφέρει.

Το κατάφερε χρησιμοποιώντας ηλεκτρικό εργαλείο χάραξης dremel με ακίδα διαμαντιού σε μέγεθος χάντρας. Μάλιστα δεν χρειάστηκε καν να κάνει "πατητούρα", μα το μετέφερε με το μάτι! Εγώ εντυπωσιάστηκα. 

Ολοκλήρωσε και τα τέσσερα δικά μας ποτήρια σε μισή ώρα και φαντάζομαι πως το ίδιο εντυπωσιακό θα είναι το αποτέλεσμα και με την μπογιά.

Είναι  μια όμορφη ιδέα για δώρο κι επειδή θυμόμουν τη δική μου χαρά ως παιδί, να τσουγκρίζω στο ποτήρι με το δικό μου όνομα κάναμε και δυο ποτήρια για τις ανιψιές μας τις μικρές κυρίες της οικογένειας. Τα γεμίσαμε με καραμέλες και να ένα ιδιαίτερο δώρο!

Το αποτέλεσμα ήταν όμορφο κι έτσι φέτος στο δικό μας τραπέζι της πρωτοχρονιάς είχε ο καθένας μας το ονομαστικό του ποτήρι.Τα αγόρια ενθουσιάστηκαν...κι εγώ μαζί τους.

Εμείς τα στολίσαμε και με μικρά αστέρια κι είναι πιο Χριστουγεννιάτικα, μα η αλήθεια είναι ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε κάθε μεγάλη οικογενειακή γιορτή και να δώσουν  μια ξεχωριστή νότα φροντίδας σε κάθε συγγενική ή φιλική μάζωξη!

Επίσης, εξαιρετικά οικονομικό και εύκολο. Καλές χαράξεις ή καλή ζωγραφική για όποιον θέλει να το δοκιμάσει. Δεν είναι τα ποτήρια...είναι αυτό που συμβολίζουν...και κανένας συμβολισμός δεν είναι δυνατότερος από την παιδική ανάμνηση μιας ασφαλούς αγκαλιάς που μυρίζει ...οικογένεια!

Ευχές  αγαπημένοι...
                                                                                            Κατερίνα

Αλλαγή...

Τα έξι στάδια του Κύκλου της αλλαγής των Prochaska, J. Norcross, J. and Diclemente, C.  είναι από τα πρώτα  πράγματα στα οποία εκπαιδεύεται κανείς δουλεύοντας στον χώρο των εξαρτήσεων. Ο τρόπος με τον οποίο μπαίνουμε σε μια διαδικασία αλλαγής έχει βήματα που σε οδηγούν από την σκέψη στη δράση κι από την δράση στην υποτροπή και στην επίγνωση. Οι άνθρωποι που παλεύουν με τις ουσίες περνούν από αυτά τα στάδια ξανά και ξανά και είναι εντυπωσιακό πως το ίδιο συμβαίνει και με όλους μας κάθε φορά που σκεφτόμαστε ή αποφασίζουμε τελικά να αλλάξουμε κάτι στην ζωή μας. Είναι εντυπωσιακό το πως η δύναμη της συνήθειας μας τραβά πίσω κι ενώ επιθυμούμε την αλλαγή μας ταυτόχρονα την αρνούμαστε ή την σαμποτάρουμε.

Το μοντέλο αυτό χρησιμοποιείται από τους ειδικούς,  ως οδηγός σε κάθε μορφής αλλαγή, είτε αυτή αφορά, τον έλεγχο βάρους, την κατάθλιψη, τζόγο,ή το κάπνισμα...

Τίποτε δεν αλλάζει τυχαία, αν το πιστεύουμε αυτό είναι σαν να υποτιμούμε την προσπάθεια μας να αλλάξουμε κάτι. Οτιδήποτε. 

Συχνά έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που η ανάγκη τους να αλλάξουν είναι πελώρια.Θέλουν να κόψουν το τσιγάρο, θέλουν, να βγουν από μια αρρωστημένη σχέση, θέλουν να αλλάξουν δουλειά, θέλουν να αλλάξουν το σώμα τους, θέλουν να κάνουν κάτι διαφορετικό ή και λίγο ηρωικό στη ζωή τους να ταράξουν τα νερά.

Και συχνά αν κι η επιθυμία είναι μεγάλη κι ειλικρινής μπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο, γιατί δεν αρκεί μόνο το να θέλεις να αλλάξεις αλλά καμιά φορά πρέπει να ξέρεις και το πως. Συχνά άνθρωποι μας λένε πως για να μπεις σε μια αλλαγή αρκεί μόνο το να την κάνεις χωρίς να πολυσκεφτείς...κι είναι αλήθεια. Κάποιες φορές πιάνει. 

Μα υπάρχουν και φορές που νιώθεις τόσο εγκλωβισμένος σε μια ζωή στην οποία έχεις ορίσει ή έχεις συνηθίσει έτσι όπως κυλά και κάθε μικρή διαφοροποίηση από αυτό που ξέρεις φαντάζει τρομακτική και δεν ξέρεις τον τρόπο...δεν ξέρεις πως, δεν ξέρεις που, δεν υπάρχει κανείς να φωτίσει το σκοτάδι και να σου δείξει τον δρόμο.

Τον θυμάμαι να κάθεται σε ένα μπαλκονάκι μέσα στο πρωινό φως και να γελά με τους φίλους του. Νέος, όμορφος, με όλη τη ζωή μπροστά του. Είχε μεγαλώσει στην πιάτσα. Είχε μπει στο χώρο των ουσιών καπνίζοντας χασίς στα 12 με τον μπαμπά του. Αυτός που τον έβαλε στον κόσμο των ουσιών ήταν άνθρωπος που εμπιστευόταν περισσότερο!

Τα υπόλοιπα textbook. Πιάτσα, φυλακή, και πάλι πίσω για χρόνια. Έμαθε να είναι σκληρός κι άγριος για να επιβιώσει...και κάποτε αποφάσισε πως αρκετά. Ήθελε να ζήσει μιαν άλλη ζωή, μια ζωή που δεν ήξερε μα ονειρευόταν.

Ένας χρόνος στην Κοινότητα κι ένιωθε άτρωτος, δυνατός. Καθαρό μυαλό, καθαρό σώμα. Μπορούσε πια να κάνει όνειρα...κι ύστερα βγήκε στη ζωή. Επανένταξη σε έναν κόσμο που του ήταν ξένος. Σε μια ζωή που δεν ήξερε πως να τη ζήσει...Υποστήριξη πουθενά. Ο κόσμος του όλος, γονείς, συγγενείς, φίλοι ζούσαν μέσα στις ουσίες.Το σπίτι του μια πιάτσα.Τα ταλέντα του πολλά μα οι δεξιότητες του ανύπαρκτες. Πως να επιβιώσεις χωρίς δεξιότητες; Που να βρει δουλειά; Η υποτροπή ήταν θέμα χρόνου...κι ήρθε.

Μαζί της κι η απογοήτευση...σύντομα κι ο θάνατος...

Πήγα στην κηδεία του.Τον αποχαιρετούσα...τόσο νέο, τόσο όμορφο και ζωντανό στο μυαλό μου. Με τόσες δυνατότητες...Μια ζωή χαράμι.

Είχα την εικόνα του καθισμένο σε εκείνο το μπαλκόνι να μιλάει με φίλους και να γελά δυνατά. Γάργαρα. Φορούσε ένα γαλάζιο πουκάμισο και τα μαλλιά του κατάμαυρα έλαμπαν στον ήλιο....και στο μυαλό μου ήρθε εκείνη η τελευταία μας κουβέντα, όταν είχε πια ξαναγυρίσει στη χώρα των σκιών, λίγο πριν χαθεί για πάντα..."δεν ξέρω πως να ζήσω άλλη ζωή...μόνο αυτή ξέρω."

Έτσι είναι ο άνθρωπος θα μάθει να ζει στη φρίκη κι αυτή θα ξέρει για ζωή...αυτή θα νομίζει για ζωή κι αν γοητευτεί λίγο από το μέλι μιας άλλης πραγματικότητας θα του μείνει ο πόνος κι η θλίψη γιατί γεύτηκε κάτι που δεν μπορεί να έχει...Που δεν μπορεί να κρατήσει...ή...που νομίζει πως δεν μπορεί!

Γιατί μπορεί. όλοι μπορούμε να αλλάξουμε, αρκεί να το πιστέψουμε...αρκεί να το αντέξουμε!

Τον αποχαιρέτησα για πάντα μια υπέροχη καλοκαιρινή ημέρα και μαζί του κι ένα κομμάτι μου...Έχασα πολλά τέτοια κομμάτια και κάθε φορά μου έμενε μια γνώση. Αυτό ήταν το δώρο τους προς εμένα!και νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό...παρόλο τον πελώριο πόνο της απώλειας τους. 

Οι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι έχουν μια γοητεία, μα το να αυτοκαταστρέφεσαι γιατί δεν αντέχεις να αλλάξεις, είναι φριχτό! Είναι σκληρό κι άδικο για εσένα και για όλους όσους αγαπάς.

Ζω σε μια αυτοκαταστροφική χώρα κι ίσως να είναι κι αυτό μέρος της γοητείας της. Το έχουμε αποδείξει για χρόνια πως δεν αντέχουμε τις αλλαγές. Ενώ τις επιθυμούμε δεν ξέρουμε πως να τις πετύχουμε. Για χρόνια μπαίνουμε στον Κύκλο αλλαγής και καταλήγουμε στην υποτροπή ξανά και ξανά και ξανά. Για χρόνια! Ολόκληρη η χώρα. Ναι  Είμαστε σαν τους χρήστες ουσιών που μισούν την ηρωίνη...μα δεν ξέρουν πως να ζήσουν χωρίς εκείνη!

Μέρες που έρχονται...θα ζήσουμε ξανά μια από τα ίδια. Όλοι να μιλούν για αλλαγή και κανείς να μην τολμά να την κάνει μπροστά στην κάλπη...Ναι! Είναι δύσκολο να κάνεις αλλαγή σε μια μικρή, πόσο μάλλον σε μια μεγάλη πρόκληση της ζωής. 

Είναι γιατί..."θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία" μα όπως είπε και ο Καμύ στον εξεγερμένο άνθρωπο..."υπάρχει κάτι που όλοι φοβούνται να χάσουν.Τις αλυσίδες τους..."

Καλημέρα αγαπημένοι. Εύχομαι σε όλους μας  την αρετή και την ελευθερία στις επιλογές μας ... και να μην αφήνουμε τον φόβο της αλλαγής και την δύναμη της συνήθειας να μας εξουσιάζουν. Άλλωστε, δεν μπορούσε να αλλάξουμε τα μεγάλα, αν αδυνατούμε να αλλάξουμε τα μικρά.

Όσο για μεθαύριο, εύχομαι. σοφή και όχι συνετή ψήφο!

                                                                                                    Κατερίνα

Ξεκινάμε δίαιτα! Ανάρτηση πρώτη....

Σας την είχα υποσχεθεί αυτή την ανάρτηση και να ορίστε! Λοιπόν...σε αυτή την ανάρτηση δεν θα μάθετε τίποτε καινούριο...είμαι σίγουρη πως όλοι έχετε από ένα master σε κάθε λογιών δίαιτες, ειδικές διατροφές, πιο ειδικές δίαιτες και διατροφές κλπ κλπ κλπ!

...Λοιπόν! Αρχίζουμε...Δεν είμαι από τα κορίτσια που τρώνε λίγο...Ξέρεις, από αυτές τις γυναίκες που τρώνε λίγο, δοκιμάζουν με μέτρο, έχουν τον έλεγχο και τα γνωστά. Όχι! Για κακή μου τύχη δεν είμαι από αυτές αλλά ούτε κι από τις άλλες. που ενώ τρώνε πολύ δεν βάζουν κιλά, που είναι ψηλές και λυγερές, που κατεβάζουν ότι θέλουν ότι ώρα θέλουν και το μεταβολίζουν...

Όχι! Ούτε από αυτές είμαι! Και δυστυχώς δεν είμαι και από τις άλλες που χορταίνουν γρήγορα, που έχουν μικρό στομάχι κι είναι λιτοδίαιτες, που δεν τους αρέσουν τα γλυκά, ή έχουν ιδιαίτερες προτιμήσεις στα φαγητά και στις γεύσεις και γενικά το φαγητό δεν είναι ένα από τα πάθη τους...όχι ούτε από αυτές είμαι η δύστυχη! 

Εγώ είμαι από εκείνα τα κορίτσια που τρώνε με το μάτι και το μάτι παθιάζεται εύκολα. Το μάτι μεταφέρει τη χαρά στον εγκέφαλο και ο εγκέφαλος μεταφέρει κάθε πληροφορία και την μεταφράζει όπως θέλει! Συνήθως τη μεταφράζει σε ευτυχία...γαλήνη, ηρεμία...γέμισμα συναισθηματικό σε όλες τους τις διαστάσεις. Όλες μου τις χαρές και τις λύπες τις περνώ από το στομάχι και βέβαια όλες μου οι δυνατές σχέσεις οποιασδήποτε μορφής ξεδιπλώνονται πάνω σε ένα ωραίο τραπέζι με γεύσεις έτοιμες για απογείωση!

Ναι είμαι για κακή μου τύχη από αυτά το κορίτσια που τους αρέσουν οι γεύσεις, που παθιάζονται με ένα καλό φαγητό και βρίσκουν χαρά σε ένα πιάτο μακαρονάδα, ή σε ένα κουβά παγωτού με ανακατωμένες γεύσεις, που δεν χορταίνουν με μικρές ποσότητες που θέλουν μεγάλο και γεμάτο πιάτο για να νιώσουν ευτυχία και που βέβαια όλα αυτά τα κάνω με προσωπικό ρίσκο γιατί  δεν έχω ούτε το ύψος ούτε τον μεταβολισμό...οπότε την πάτησα!

Όλη μου τη ζωή παλεύω με τα γνωστά τρία τέσσερα, ενίοτε και πολύ παραπάνω κιλά κι όλη μου την ζωή παλεύω να μην χάνω τον έλεγχο. Θυμάμαι δύσκολες περιόδους με αυστηρές σκληρές δίαιτες, με αρρωστημένες απαιτήσεις από τον εαυτό μου, με θλίψη και με θυμό! 

Τα τελευταία χρόνια μέσω της δουλειάς μου και της ενασχόλησης μου με τις εξαρτήσεις, έχω κατανοήσει πολλά κι έχω αντιληφθεί πολλά, που αφορούν τη σχέση μου με τις γεύσεις και την ποσότητα της τροφής που καταναλώνω. Έτσι για αρκετά αρκετά χρόνια ζούσα με μεγάλη σταθερότητα στην αυξομείωση του βάρους μου.

Όμως μια αλλαγή στην καθημερινότητα μου τρία χρόνια πριν και η αποσταθεροποίηση μου από τις συνήθειες μου, με έβγαλε τελείως από το διατροφικό πλαίσιο στο οποίο κινούμουν τα τελευταία χρόνια....Δηλαδή, ταπεράκια με το κάθε τι που θα έτρωγα μέσα στην ημέρα.Έμεινα σπίτι...και δια της μεθόδου του βρασμού του βατράχου...λίγο λίγο δηλαδή...ξύπνησα μια μέρα τροφαντή κυριούλα...κοινώς βρασμένη!

Το ξέρεις πως βάζει κιλά.Το βλέπεις στον καθρέφτη σου, το διαπιστώνεις, στα ρούχα σου, στα εσώρουχα σου, σε όλα...μα  χαλαρώνεις, το μυαλό αρνείται και απλά...πρέπει να κάνει  τον κύκλο του για να μπεις στη διαδικασία της αλλαγής...γιατί όχι!Η συνηδητοποίηση δεν φέρνει την αλλαγή...Δυστυχώς μόνο αυτή δεν αρκεί. Η αλλαγή φέρνει την αλλαγή κι αν θέλεις να αλλάξεις απλά...αρχίζεις να το κάνεις, χωρίς πολλά πολλά και ηρωικά.

Λοιπόν οι συμβουλές είναι προσωπικές. Οι συνειδητοποιήσεις το ίδιο. Δεν είμαι διατροφολόγος, διαιτολόγος, ειδικός σε θέματα πρόσληψης τροφής και τα γνωστά. Είμαι μια γυναίκα που έχει δοκιμάσει τον εαυτό της σε διάφορα διατροφικά βατερλώ κι έχει χάσει...κι έχει νικήσει και δεν σταματά να προσπαθεί! 

Συμπληρωματικά να καταθέσω πως σε περίοδο της ζωής μου μετά τη δεύτερη εγκυμοσύνη μου που δυσκολευόμουν ιδιαίτερα να χάσω τα παραπανίσια κιλά, ζήτησα βοήθεια ειδικού...Δεν τα μπορούμε όλα μόνοι μας! Οπότε αν υπάρχει κάτι περισσότερο που θα χρειαστεί κανείς και ιδιαίτερα αν εμπλέκονται και θέματα υγείας..παρακαλώ μην αμελείτε το σώμα σας.Φροντίστε τον εαυτό σας!

Πέρσι τέτοιον καιρό αποφάσισα να αναλάβω δράση. Ανέβηκα στη ζυγαριά μετά από μήνες. Καταστροφή! Είχα πάρει πάνω από δέκα κιλά μέσα σε δυο χρονάκια...

Όταν ο στόχος μου ήταν η σταθερότητα των κιλών μου έκανα διατροφή, τώρα είχα ξεφύγει τελείως κι έπρεπε να πάρω δραστικά μέτρα οπότε θα άρχιζα δίαιτα! Είχα χρόνια να την πω αυτή τη λέξη...κι ήταν τρομακτική!Ω! ναι!!!Έπρεπε να ζήσω την αληθινή στέρηση...δεν μου είχα αφήσει καμιά επιλογή!Τι χαζή που είχα σταθεί, τι κορόιδο είχα πιαστεί!

Τέλος πάντων μάζεψα όλο το κουράγιο μου και πήρα την απόφαση...κι άρχισε μια μακρινή προσπάθεια. Μαγική όπως πάντα, γιατί είναι μαγικό το πως αλλάζει το σώμα κι ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα του. 

Λοιπόν μοιράζομαι κάποιους κανόνες που έχω εγώ και μου κάνουν καλό και με κατευθύνουν πάντα.

Κανόνας πρώτος. Δεν μπαίνω σε δίαιτα πανηγυρικά. Γιούργια και μεγάλες αλλαγές δεν χρειάζονται γιατί εξαντλούν τα συναισθηματικά αποθέματα. Οι μεγάλες αποφάσεις είναι παγίδα.

Κανόνας δεύτερος. Οι μεγάλοι στόχοι είναι παγίδα .Ο στόχος είναι το επόμενο γραμμάριο κι όχι τα δέκα κιλά! Το κάθε γραμμάριο που χάνεται είναι η νίκη. Η πελώρια  προσωπική μου νίκη οπότε γιούπι για το κάθε χαμένο γραμμάριο κι όχι μόνο για τα δέκα κιλά!!!!

Κανόνας τρίτος.  Η βιασύνη είναι εχθρός.Δεν θέλω να χάσω γρήγορα τα κιλά...θέλω να χάσω τα κιλά...οπότε αν ο γάμος είναι σε δύο εβδομάδες...όχι δεν θα προλάβεις να χάσεις 5 κιλά και δεν θα χωρέσεις στο μικρό σου φόρεμα.Απλά δεν γίνεται!

Κανόνας τέταρτος. Σεβασμός στο σώμα μου. Δεν το ταλαιπωρώ, δεν το βασανίζω, δεν το γεμίζω σκουπίδια, δεν το εξαντλώ, δεν το τιμωρώ...Τιμωρώντας το σώμα μου...υποσκάπτω το μέλλον μου βάλλοντας την υγεία μου. Θέλω να είμαι υγιής, αγαπώ τη ζωή, τα παιδιά μου, το σύντροφο και τους φίλους μου. Δεν θέλω να είμαι αυτοκαταστροφική γεμίζοντας το σώμα μου τοξίνες.

Κανόνας πέμπτος. Το να αρχίσεις δίαιτα ενώ δεν είσαι έτοιμος συναισθηματικά είναι σίγουρη αποτυχία. Είναι σαν να τραβάς το χαλί στην προσπάθεια σου.  Σαν να σαμποτάρεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Θυμήσου...η κάθε αποτυχία βιώνεται με ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση κι ακόμη μεγαλύτερη κατρακύλα! Οπότε προετοιμάσου...θα πήγαινες ποτέ σε μια μάχη με ψυχολογία ηττημένου;

Κανόνας έκτος.  Στόχος η σταθερότητα και η σταθερότητα θέλει χρόνο...πάρε το χρόνο σου σε όλα. Μην περιμένεις όμως να τακτοποιηθεί η ζωή...αυτή η άτιμη γεννήθηκε αδύνατη και  πάντα θα σου βάζει εμπόδια για να τρως και μετά να σε κοροϊδεύει! Άτιμη ζωή! Δεν θα είσαι ποτέ έτοιμος αν δεν αποφασίσεις πως απλά έφτασε η ώρα! Ιδανικές συνθήκες δεν υπάρχουν.Τώρα είναι η ώρα!

Κανόνας έβδομος.  Δεν γίνεται να μπεις σε δίαιτα και να μην αλλάξεις συνήθειες στις κοινωνικές σου δραστηριότητες.Οπότε σίγουρα για ένα διάστημα θα πρέπει να περιορίσεις εξόδους, τραπεζώματα, φιλικές μαζώξεις, ποτά με φίλους, μπυροβραδιές και κρασοκατανύξεις, σινεμά με κουβάδες ποπ κορν...ερωτικά ραντεβού με γευστικές απολαύσεις και τα γνωστά...Το να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως είσαι δυνατός και θα τα καταφέρεις και δεν γίνεται να αλλάξει η ζωή σου όλη, για το φαΐ....είναι άδικο. Ο εαυτό σου χρειάζεται χρόνο και απόσταση από το αντικείμενο του πόθου...Μην τον δοκιμάζεις. Μην τον εξουθενώνεις. Μην τον τεντώνεις αργά ή γρήγορα θα σπάσει και μετά θα φταις εσύ!

Κανόνας όγδοος.  Μην βγάζει τίποτε από την ζωή σου χωρίς να το αντικαταστήσεις με κάτι άλλο. Βγάζεις ποσότητα; πρόσθεσε σε γεύση, χρώμα και πλουραλισμό στο πιάτο σου. Βγάζεις γεύσεις που αγαπάς (λιπαρά, γλυκά, αλκοόλ) αντικατέστησε με άλλου είδους  ικανοποίηση...γυμναστική, ποδήλατο, sex...ξέρω κι εγώ; Σίγουρα υπάρχει εκεί έξω κάτι που να σε ενθουσιάζει...θυμήσου!

Κανόνας ένατος.  Βγες από το σπίτι! Όσο είσαι κλεισμένος εκεί σκέφτεσαι και σκέφτεσαι και σκέφτεσαι και σκέφτεσαι...Η πολλή σκέψη μπερδεύει. Άλλαξε το πρόγραμμα σου και προσπάθησε να βγαίνεις από το σπίτι περισσότερο. Το περιβάλλον του σπιτιού είναι στερητικό από ερεθίσματα και το μόνο ενδιαφέρον μέρος είναι εκεί που γίνονται τα πάρτυ των αισθήσεων...αν τα τελευταία χρόνια τα πάρτυ γίνονται αποκλειστικά στην κουζίνα...έχεις κάνει λάθος σύνδεση. Βγες από την κουζίνα!

Κανόνας δέκατος. Επίγνωση!!!!Βρες τι νιώθεις. Κάθε φορά που καταλήγεις στην κουζίνα είναι από πείνα;...Δεν νομίζω! Αγόρασε ένα τετράδιο, το τετράδιο της προσπάθειας σου και  χώρισε το σε κεφάλαια και γράψε εκεί τα πάντα. 

Ένα κεφάλαιο η καθημερινή καταγραφή τροφών για να τρως με επίγνωση. Δεύτερο κεφάλαιο κάθε μέρα βρίσκεις ένα απόφθεγμα που να σου ταιριάζει και το καταγράφεις γιατί με αυτό θα βγάλεις τις δύσκολες ώρες που θέλεις να φας τα λυσιακά σου. Τρίτο κεφάλαιο το πιο σημαντικό! Το κεφάλαιο των συναισθημάτων.

Όταν θέλεις να φας και σε πιάνει τρέλα θα γράφεις στο τετράδιο την ώρα (δεν είναι τυχαία η ώρα. Συνήθως υπάρχουν στον κάθε άνθρωπο συγκεκριμένες ώρες όπου νιώθει ευάλωτος).

Αντί να κατασπαράξεις ότι βρεις μπροστά σου ψάξε να βρεις τι νιώθεις. Τα δικά μου συνήθη συναισθήματα που με οδηγούν σε αδιέξοδο γευστικό είναι πολλά.   Η τροφή είναι συνδεδεμένη με το συναίσθημα, οπότε τρώω όταν νιώθω θυμό, λύπη, απόγνωση, βαρεμάρα. Κατέγραψε ακριβώς τι νιώθεις και γιατί κι αμέσως κανε κάτι άλλο, πιες νερό διάβασε το απόφθεγμα που θα σε εμψυχώσει, επικοινώνησε με κάποιον που θα σε εμψυχώσει, βγες από το σπίτι....κάνε γιόγκα, κάνε ότι νομίζεις μόνο μην φας!

Κανόνας ενδέκατος.  Η πείνα πονάει...Μην την υποτιμάς! Πονάει το μυαλό, το σώμα, το συναίσθημα, νιώθεις έλλειψη κι η έλλειψη προκαλεί θλίψη...Η θλίψη θα  μεταμορφωθεί σε ενοχική θλίψη μόλις φας ανοησίες οπότε...να είσαι προετοιμασμένος πάντα! Άρα!Δεν βγαίνω από το σπίτι με άδεια χέρια. Κουβαλάμε πάντα ανάλατους ξηρούς καρπούς, αποξηραμένα φρούτα χωρίς ζάχαρη. Φρέσκα φρούτα, μικρά υγιεινά σαντουιτσάκια.. Δεν αφήνομαι να πεινάσω.

Δεν αφήνω την πείνα να με εξαντλήσει γιατί ναι! Είναι πιο δυνατή από εμένα και ναι...πονάει!

Κανόνας δωδέκατος. Ναι! Θα πεινάσεις.  Αλλά αν έχεις σύστημα, αν βάζεις μακριούς στόχους, αν δεν σε σαμποτάρεις και αν ακούς τις ανάγκες του σώματος σου μπορείς να τα καταφέρεις!

Μην περιμένεις όμως να μην ταλαιπωρηθείς...

Κανόνας δέκατος τρίτος. Αγαπώ και τιμώ αυτό που τρώω. Δεν θα φάω ποτέ κάτι που μισώ γευστικά παρόλο που το γράφει στη δίαιτα. Η τροφή πρέπει να με καλύπτει και συναισθηματικά.Οπότε δίνω αξία στις γεύσεις και στο χρόνο που θα αφιερώσω στην κατανάλωση τους. Θα φτιάξω όμορφο το πιάτο μου, δεν θα φάω όρθια και στα γρήγορα, θα απολαύσω κάθε μικρό γεύμα σαν να ήταν πλούσιο και λατρεμένο.

Κανόνας δέκατος τέταρτος. Η σταθερότητα θα φέρει το αποτέλεσμα...Για θαύματα στον Άγιο Πέτρο!

Κανόνας δέκατος πέμπτος. Υπάρχουν καλές και κακές μέρες. Σκέψεις όπως "χάλασα τη δίαιτα" είναι άχρηστες  γιατί το μυαλό το μεταφράζει σαν βουτιά και η αλήθεια είναι πως χρησιμοποιούμε την χαλασμένη δίαιτα για να διαλύσουμε το σύμπαν...(έλα μωρέ, αφού τη χάλασα που τη χάλασα, ας φάω ένα περιποιημένο πιτόγυρο...μόνο για σήμερα). Αν κάνεις μια παρασπονδία, αν έχεις μια έξοδο και φας παραπάνω, αν δεν είσαι καλά και χρειάζεσαι γλυκό...φάτο το άτιμο! Δεν χρειάζεται όμως η κατρακύλα. Συνέχισε με το υπόλοιπό πρόγραμμα της ημέρας! Μην ψάχνεις δικαιολογία να ξεφύγεις...άλλωστε δεν σε έχουνε δεμένο  είσαι ελεύθερος να φας όποτε θέλεις. Απλά επιλέγεις να μην το κάνεις! Κι αυτή είναι μια "ένταξή" επιλογή...μπράβο σου για αυτή σου την επιλογή!

Ο Κανόνας των Κανόνων! Δεν πρόκειται για θυσία, ούτε για βασανιστήριο.Πρόκειται για δώρο που κάνω στον εαυτό μου!

Αυτά!!!Έχοντας πάντα όλα τα παραπάνω στο νου μέσα σε δέκα μήνες έχασα 12 κιλά. Δώδεκα κιλά λίπους...Πείνασα και πείνασα, μα δεν ταλαιπωρήθηκα, δεν εξαντλήθηκα. Η σταθερότητα έφερε αποτέλεσμα και η σταθερότητα το διατήρησε. Βοηθά πολύ και το ότι γυμνάζομαι τρέχοντας μα αυτή είναι μιαν άλλη ανάρτηση...

Τώρα τα Χριστούγεννα ναι, έφαγα. Κάτι σιροπιαστά, κάτι τσουρέκια και κάτι μακαρονάδες...ναι! Τα τσάκισα...μα πάντα με επίγνωση κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είμαι ήδη πάλι στα κιλά μου. Ο στόχος μου πια δεν είναι να είμαι κομψή το καλοκαίρι...ο στόχος μου είναι να είμαι κομψή!

Λοιπόν προετοιμαστείτε αγαπημένοι.Θέλουμε ψυχολογία που να φυσάει...Μπείτε στη δράση. Στην επόμενη ανάρτηση θα καταγράψω διατροφικές συνήθειες, γεύματα και καθημερινό πρόγραμμα.

Γουστάρουμε την αλλαγή και την προκαλούμε...και στα πολύ, πολύ, πολύ δύσκολα...μια σκέψη με κρατάει και τη  μοιράζομαι μαζί σας!

Δεν είναι το σώμα που έχει την ανάγκη, είναι το μυαλό και δεν θα το αφήσω να παίξει μαζί μου...στα δύσκολα φτιάξτε  ένα "πλάνο μάχης" για να είσαι προετοιμασμένος.Φτιάξε μικρές υποστηρικτικές ομαδούλες με φίλες που είστε μαζί στην ίδια προσπάθεια και αλληλοτηλεφωνηθείτε για βοήθεια. Πιάνει πάντα!

Οπότε ξεκινάμε αγαπημένοι. Θέλουμε να είμαστε υγιής και να νιώθουμε όμορφοι και δυνατοί.Το σώμα είναι εργαλείο...Το γυαλίζουμε, το λαδώνουμε, το φροντίζουμε, για να μας χαρίσει πολλά πολλά ακόμη δημιουργικά και ξέγνοιαστα χρόνια.

Καμιά δικαιολογία δεν είναι αρκετή. Σύνθημα...θέλω το σώμα μου πίσω!

Ενθουσιώδη Καλημέρα...καιρός για αλλαγές αστέρια!

                                                                                      Κατερίνα

Θαύματα...

"Θαύματα αρχίζουν να συμβαίνουν όταν αρχίζεις να δίνεις στα όνειρά σου την ίδια ενέργεια που δίνεις στους φόβους σου."

Κάθε φορά που φοβάσαι γίνεσαι μικρός. Μια μικρή μικρή κουκίδα στο χάρτη της ίδια σου της ζωής.

Κάθε φορά που φοβάσαι ξεχνάς το μικρό παιδί που κάποτε ήσουν. Εκείνο το παιδί, που ένιωθε ελεύθερο κι είχε σχέδια κι όνειρα και ζούσε νιώθοντας παντοδύναμο.

Κάθε φορά που φοβάσαι δυναμώνει ο αέρας στο δάσος που είσαι χαμένος...και φοβάσαι....φοβάσαι φοβάσαι...

...και ότι έρχεται δεν το βλέπεις γιατί φοβάσαι. Ότι γίνεται δεν το βλέπεις γιατί φοβάσαι. Όλα σε προσπερνούν κι εσύ θυμώνεις γιατί φοβάσαι. Γιατί είναι πιο εύκολο να φοβάσαι για εσένα παρά να θυμώνεις με εσένα. Είναι πιο εύκολο να νιώθεις φόβο παρά δύναμη. Φόβο παρά θάρρος. Φόβο παρά παρόρμηση.

Ο φόβος είναι το πιο ασφαλές συναίσθημα. Δεν περιέχει κανένα ρίσκο. Τίποτε που να σε υποχρεώσει να ξεβολευτείς, να αλλάξεις, να αναλάβεις. Τίποτε...Μόνο ένας άγριος αέρας πάνω από το στοιχειωμένο δάσος που έχεις μάθει να ζεις...και περιμένεις. Περιμένεις τον αέρα να κοπάσει...

Τον ήλιο να βγει, την ομίχλη να φύγει...

Μα στο στοιχειωμένο δάσος...δεν γίνονται θαύματα!

Κάποτε φοβόμουν τα πάντα στη ζωή! Τα πάντα...Πέρασα μήνες, χρόνια κλεισμένη σε ένα σπίτι γιατί φοβόμουν...

Φοβόμουν τη χαρά, τον πόνο, τα ταξίδια, τα αμάξια, τα αεροπλάνα, τους ανθρώπους, τα ασανσέρ, τα έντομα, τα ύψη και τα βάθη...υπάρχει μια καλή δικαιολογία φόβου πίσω από το κάθε τι κι εγώ την έβρισκα! Είχα γίνει μαστόρισσα στο να εφευρίσκω το φόβο! Φοβόμουν την αγάπη, για το χωρισμό, για το θάνατο, για το αντίο. Φοβόμουν τη ζωή!

Φοβόμουν τη ζωή και την απέφευγα...

...κι ύστερα...όλα άλλαξαν! Ήταν τότε που κουράστηκα να βλέπω τη ζωή να με προσπερνά και σε  μια στιγμή παρόρμησης...ανέβηκα στο τρένο της!

Τι αστείο! Όλη μου τη μέχρι τότε ζωή νόμιζα πως ζούσα με το φόβο, μα δεν καταλαβαίνεις ποτέ στ' αλήθεια τι σημαίνει φόβος μέχρι να γνωρίσεις την αγάπη. Την απόλυτη, αυθεντική, αναλλοίωτη, αγάπη...κι εγώ τη γνώρισα...κι όλοι οι φόβοι  μονομιάς εξαφανίστηκαν...και γέμισα θάρρος κι ο μόνος μου φόβος πια είναι μην τολμήσω ξανά και φοβηθώ τη ζωή! Γιατί αυτό θα σημαίνει πως έχασα την αγάπη μου...

Γιατί αν  φοβηθώ  θα σημαίνει πως την απαρνήθηκα όπως τότε και θα σβήσει μέσα μου το θάρρος!

Είμαι περισσότερο θαρραλέα από όσο ήμουν ποτέ στην ζωή μου και είμαι περισσότερο τρωτή κι ευάλωτη, από όσο ήμουν ποτέ στη ζωή μου. Η αγάπη με κάνει θαρραλέα. Η αγάπη με κάνει τρωτή κι ευάλωτη.

Το θάρρος κι ο φόβος ζουν μέσα μου και παλεύουν, μα ο φόβος είναι μόνιμα ηττημένος μόλις βάλω την αγάπη μου μπροστά!

Την αγάπη μου για τα θαύματα! Γιατί για το κάθε θαύμα χρειάζονται δυο δυνάμεις. Η μια είναι η δύναμη να το προκαλέσεις...κι η άλλη είναι η δύναμη να το δεις!

Θέλει δουλειά, δουλειά, δουλειά...μα δεν ήρθα σε αυτή τη ζωή για να τη ζήσω σαν παρατηρητής...κι αν ο φόβος με περιμένει...τον περιμένω κι εγώ!

Η ζωή μετριέται με αυτό που έζησα κι όχι με αυτό που φοβήθηκα να ζήσω...κι εγώ αν δεν έζησα τίποτα..τα έζησα όλα. Γιατί έζησα το απόλυτο θαύμα...Βρήκα την αγάπη και στη ζωή κι η αγάπη ακόμη δεν είναι ένα σκόρπιο τυχαίο συναίσθημα...κι η αγάπη ακόμη είναι επιλογή!

Κι αυτή σαν τα θαύματα...πρέπει πρώτα να τη προκαλέσεις κι ύστερα να μπορέσεις να τη δεις...

Είναι δώρο η αγάπη κι όπως κάθε δώρο πρέπει πρώτα να μπορέσεις να το δεχτείς!...και την δέχεσαι μόνο αν δεν φοβηθείς να ξετυλίξεις το δώρο, γιατί όταν λάβεις ένα δώρο...δεν ξέρεις ποτέ αν θα είναι καλό ή κακό. 

Τα ανοίγεις όλα. Κάποια σου αρέσουν. Κάποια άλλα όχι...μα αν αντέχεις να δέχεσαι το κάθε δώρο, με εμπιστοσύνη...τότε θα έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες να ζήσεις ένα θαύμα.

Καλημέρα αγαπημένοι...Καλή δύναμη εκεί έξω! Σήμερα δίνουμε ενέργεια στα όνειρα κι όχι στους φόβους, γιατί...μόνο τα όνειρα κουβαλούν θαύματα!

                                                                                             Κατερίνα

Μια στιγμή συνειδητοποίησης...

Λίγες μέρες πριν. Βόλτα με τα αγόρια. Προχωράμε προσπαθώντας να φτάσουμε  στον υδροβιότοπο Επανωμής μέσα από τα χωράφια. Απέναντι η θάλασσα και σε μεριές μεριές βάλτοι και λίμνες. Ο δρόμος υπέροχος, απέραντος και μοναχικός. Σιωπή κι αέρας και γαβγίσματα που έρχονται από μακριά.

Ξάφνου μια ιδέα...αν εμφανιστεί ένας άγριος σκύλος ή μια αγέλη σκύλων;

Ζω με σκυλιά όλη μου τη ζωή από πιτσιρίκι, ίσως και για αυτό νιώθω φόβο και σεβασμό για αυτά...γιατί ξέρω τη δύναμη ενός σκύλου, ιδίως αν είναι τρομαγμένος, πεινασμένος και μόνος...Σαν τους ανθρώπους! 

Όταν τρέχω, ο μόνιμος φόβος μου είναι τα σκυλιά, που συνήθως δείχνουν ενδιαφέρον  όταν κανείς τρέχει μπροστά τους και πολύ συχνά σκυλιά με κυνηγούν ή νιώθουν την ανάγκη να με κυνηγήσουν ακόμη κι όταν είναι δεμένα με λουρί σε πρωινή βόλτα με τον ιδιοκτήτη τους. Μα το δύσκολο είναι με τα αδέσποτα. Η πόλη είναι γεμάτη αδέσποτα. Η παραλία το ίδιο. Το ίδιο και τα χωράφια. Παντού γύρω μας, αδέσποτα σκυλιά μόνα, τρομαγμένα, διωγμένα, πεινασμένα κι όταν νιώσουν απειλή, επικίνδυνα...Σαν τους ανθρώπους... 

Θυμάμαι κάποια από τις πολλές φορές που έτρεχα πολύ πρωί  σχεδόν σε μια άδεια παραλία, ένας σκύλος  έφυγε από μια ομάδα  αδέσποτων κι έτρεξε καταπάνω μου με ενδιαφέρον. Το ήξερα πως δεν ήταν επιθετική η διάθεση του μα είχε περισσότερο μια δόση περιέργειας. Παρόλα αυτά τρόμαξα. Σταμάτησα απότομα. Κοκάλωσα κι έμεινα ακίνητη. Από απέναντι ερχόταν κάποιος άλλος δρομέας. Μου φώναξε "μην φοβάσαι" και μείωσε ταχύτητα και σε δευτερόλεπτα τον έβαλα ανάμεσα σε εμένα και τον σκύλο. Δεν κατάλαβα καν πως έγινε, μα ξαφνικά κάνοντας ένα γρήγορο γκελ, βρέθηκα πίσω του κι ο σκύλος βρέθηκε μπροστά του...

Εκείνος γέλασε και μου είπε "καλημέρα, όλα καλά!" και συνέχισε το δρόμο του με το σκυλί να ακολουθεί πια εκείνον με βήμα παιχνιδιάρικο...

Ντράπηκα και σκέφτηκα το πως φάνηκα στα μάτια του έτσι που φέρθηκα...τόσο δειλή...

Λίγο καιρό πριν τρέχω πάλι πολύ πρωί και ακούω μουσική δυνατά. Αμέριμνη. Ξάφνου από πλάγια αντιλαμβάνομαι κάτι να πλησιάζει κι είδα μόνο τη φιγούρα του να ορμά στα πόδια μου. Μεγαλόσωμος ασπρόμαυρος, όμορφος κι άγριος πολύ. 

Δεν άκουσα το γάβγισμα του μα έβλεπα τα γυμνά δόντια και την ένταση στο βλέμμα του. Η καρδιά μου πήδηξε. Νομίζω πως άκουσα αυτό τον παραπάνω χτύπο. Φώναξα από την τρομάρα. 

Στον απέναντι δρόμο ένα φορτηγό σταματημένο και κάποιος ξεφορτώνει εμπορεύματα. Ο τύπος βλέπει τη σκηνή και τρέχει προς το μέρος μου κι έγινε  πάλι το ίδιο. Μέσα σε δευτερόλεπτα τον έβαλα μπροστά μου. Κρύφτηκα κυριολεκτικά πίσω του...κι η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να τον πιάσω και να τον πετάξω στον σκύλο..."να φάε αυτόν, αυτόν!"

Τι ντροπή...

Δεν είμαι πολύ θαρραλέα, το ξέρω! Το έχω αποδείξει στον εαυτό μου κάμποσες ντροπιαστικές στιγμές...κι όχι δεν εμπεριείχαν όλες αδέσποτα...μα η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια, με τα σκυλιά ακόμη και τα δικά μου, σαν θυμώνουν, νιώθω έναν αρχέγονο φόβο που με ταράζει, με αποδυναμώνει, σχεδόν με παραλύει. Δεν ξέρω το γιατί...μα ξέρω  πως αν έχεις ζήσει έστω και μια σκηνή αληθινής βίας με μεγαλόσωμα σκυλιά, δεν ξεχνάς ποτέ, την ζωώδη δύναμη και την απειλή που βιώνεις...

Αγαπώ τα σκυλιά...τα θαυμάζω. Ο Νάντο, είναι μέσα στην ψυχή μου  αιώνιος σύντροφος μου. Έχουμε υιοθετήσει δυο ενήλικα, μεγαλόσωμα αδέσποτα και μάλιστα ο ένας ήταν τόσο κακοποιημένος κι επιθετικός, που δεν τον πλησίαζε κανείς κοντά ένα μήνα. Μόνο εμένα άφηνε να τον ταΐσω και σιγά σιγά μας εμπιστεύτηκε...μα η αλήθεια είναι πως εγώ νομίζω πως δεν τον εμπιστεύτηκα ποτέ, παρόλο που δεν υπήρξε ποτέ επιθετικός απέναντί μου.

Με τον ίδιο τρόπο δεν εμπιστεύτηκα ποτέ ολοκληρωτικά, τον τρίτο της παρέας, που τον μεγαλώσαμε από κουτάβι, τον εκπαιδεύσαμε κι όμως αν και απόλυτα υπάκουος σε εμάς...είναι σαν ανεξέλεγκτο τανκ όταν θυμώνει...

Ναι! Μετά από όλα αυτά τα χρόνια που ζω με σκυλιά, έχω αντιληφθεί ότι τα αγαπώ μα έχω το νου μου, ίσως γιατί νιώθω πως...όσο κι αν νομίζω πως τα ξέρω, κατά βάθος αδυνατώ να αναγνωρίσω κι άρα να ελέγξω, τα αρχέγονα ένστικτα τους!

Γυρίζουμε στην παγωμένη βόλτα στον υδροβιότοπο και ξαφνικά σφηνώνεται μέσα μου ο φόβος...Είμαστε στη μέση του πουθενά. Γύρω μας παγωμένα καφετιά χωράφια.Τα αγόρια ζουν την περιπέτεια, περπατούν, τρέχουν, χοροπηδούν, τραγουδάνε και παίζουν ξιφομαχία με ξύλα που κρατούν...Το αμάξι μακριά.

Γαβγίσματα έρχονται από μακριά με τον αέρα και νιώθω εκείνο το παγωμένο χέρι στο στομάχι. Τα γαβγίσματα πληθαίνουν, γύρω έχει στάνες με πρόβατα και σίγουρα πολλά τσοπανόσκυλα. Τα τσοπανόσκυλα είναι ο τρόμος μου...ω! με έχουν κυνηγήσει πολλά και ξέρω!

Οι σκέψεις με κατακλύζουν και με πιάνει εκείνος ο αρχέγονος φόβος και ξάφνου αντιλαμβάνομαι πως έχω βουτήξει τα αγόρια από τα μπουφάν και τα έχω τραβήξει πίσω μου. Στέκομαι ακίνητη, με τα χέρια απλωμένα, κοκαλωμένη, έχοντας κάνει μια ασπίδα γύρω τους, ενώ κοιτάζω μπροστά σκανάροντας στην κυριολεξία το τοπίο. Δεν ακούω τίποτα παρά μόνο την φωνή τους που ξαφνιασμένοι μετά από λίγο με ρωτούν "τι έγινε μαμά;"

Η φωνή τους με ξύπνησε...κι αντιλήφθηκα τι είχα μόλις κάνει...

Ήταν μια στιγμή συγκινητικού θριάμβου...Για πρώτη φορά αντιλήφθηκα πως ο φόβος, δεν με έκανε να κρυφτώ, να δειλιάσω, να με ντροπιάσω. Ο φόβος υπήρχε, το ίδιο έντονος κι άγριος...μα ο ρόλος μου διαφορετικός.

Ήμουν η μαμά τους...κι εκείνοι...η  πολύτιμη αποστολή μου!

Ελπίζω να μην χρειαστεί να δοκιμαστώ ποτέ σε μια αληθινή απειλή και γνωρίζοντας τον εαυτό μου δεν λέω ποτέ πολλά και γεμάτα υποσχέσεις λόγια. "Θα έπεφτα στην φωτιά, θα έδινα τη ζωή μου, θα σκότωνα άνθρωπο..."
Τα νιώθω όλα αυτά βαθιά μου ριζωμένα μα...δεν ξέρω τι θα έκανα...
Αν θα ήμουν άνθρωπος ή θηρίο...αλλά πάλι σκέφτομαι πως σε μια δύσκολη στιγμή δεν θα ήθελα να είμαι τίποτε από τα δύο...θα ήθελα να είμαι απλά, μαμά! Η μαμά τους...

Στην απειλή, σε κάθε απειλή προς ένα παιδί...θα ήθελα να φερθώ σαν μαμά...

Σαν γονιός...γιατί, αν είσαι γονιός για ένα παιδί...είσαι για όλα τα παιδιά του κόσμου!

Έτσι θέλω να πιστεύω...για τους ανθρώπους. Έτσι θέλω να ελπίζω για εμένα!

Καλημέρα αγαπημένοι...   

                                                                   

Μήνυμα...Αν με δείτε να τρέχω και δίπλα μου αντιληφθείτε σκύλο, καλύτερα να εξαφανιστείτε. Νομίζω πως κινδυνεύετε άμεσα! Το ίδιο ένστικτό που θα με κάνει να προστατεύσω τα παιδιά μου,  θα με κάνει να σας πετάξω στο στόμα του! 

Επί τη ευκαιρία, σας συστήνω τα σκυλιά μας... Λου, Αρης, Κάρλο...ποιος φαίνεται πιο τρελός;

                                                                                               Κατερίνα

Πρώτη μέρα του χρόνου! 2015 Ήρθες!

Επιμένω με μια ακόμη γιορτινή ανάρτηση...μα είναι η τελευταία η πιο σημαντική μέρα το χρόνου, η πρώτη αυτή μέρα. Έχω ξαναγράψει για την σημαντικότητα αυτής της ημέρας και το γιατί μας αρέσει να την γιορτάζουμε στον κλειστό μας κύκλο και...

Τελικά καταφέραμε με τον Πα και δημιουργήσαμε μια παράδοση για την ημέρα της Πρωτοχρονιάς και μάλλον το χρωστάμε σε εκείνον. Πάντα ο Πα ήταν κολλημένος με τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Ήθελε δέντρο στολισμένο πάντα σε αντίθεση με εμένα που όταν ζούσα μόνη μου ψιλοβαριόμουν να στολίσω και είχα ένα μίνι δεντράκι για παρηγοριά και κάτι στολίδια ξεχασμένα στα παράθυρα, που τα είχα αγοράσει σε μια προσπάθεια να σπάσω την απέραντη θλίψη των γιορτών με την οποία ζούσα για χρόνια!

Όταν όμως αποφασίσαμε να ζήσουμε μαζί το δέντρο τριπλασιάστηκε.Επίσης ενώ στο δικό μας σπίτι ανοίγαμε δώρα τα Χριστούγεννα εκείνος ήταν κάθετος.Ο Άγιος Βασίλης έρχεται την Πρωτοχρονιά...από την Καισαρεία!

Μάλιστα όταν ήταν μικρός φρόντιζε να  αγοράζει στον εαυτό του παιχνίδια με τα χρήματα από τα κάλαντα, τα τύλιγε και τα έβαζε κάτω από το δέντρο με κάρτες ότι είναι για εκείνον...κι όλοι ξαφνιάζονταν που ενώ οι υπόλοιποι είχαν ένα δωράκι, εκείνος είχε ένα βουνό δωράκια...Όταν το έμαθα αυτό γελούσα μια εβδομάδα...Μου φάνηκε πολύ αστείο.

Έτσι μας έχει συμπαρασύρει σε αυτή του την Πρωτοχρονιάτικη τρέλα και φροντίζουμε εκείνη την ημέρα πάντα να την ξημερώσουμε σπίτι μας για να μπορέσει να μας βρει ο Άγιος...Πάντα κρατάμε τα πιο ξεχωριστά κουλουράκια μας, δώρο στον μεγάλο μας επισκέπτη...(χμμμμ) και λίγο γάλα γιατί είναι σκασμένος...μέρες που είναι καμιά φορά βάζουμε και κανένα λικεράκι για να τον ζεστάνουμε για τα καλά!

Φέτος το γάλα το ήπιε...αλλά τα κουλουράκια έμειναν άθικτα γιατί ήταν λέει χορτασμένος...(το έγραφε στο γράμμα)...κι έτσι τα έφαγαν τα παιδιά με περίσσιο ενθουσιασμό!

Πάντα μας ξυπνούν οι πρωινές τους τσιρίδες που βουτούν στο κρεββάτι με ενθουσιασμό...."ΉΗΗΡΘΕΕΕ"...Πάντα είμαστε σαν ζόμπι από το ξενύχτι κι ότι ώρα και να κοιμηθούμε εκείνοι ξυπνούν κατά τις επτά! Αυτό το πρωινό ξύπνημα της Πρωτοχρονιάς είναι στη μνήμη μου πάντα θολό σαν όνειρο...κι ύστερα αρχίζει το τρελό πάρτι!

Διαβάζουμε πάντα τα γράμματα που μας φέρνει ο Άγιος...με ευχές και σοφές συμβουλές...και θαυμάζουμε τις κάρτες και τις χαριτωμένες ετικέτες. 

Αυτά τα γέλια κι ο ενθουσιασμός τους είναι τόσο μεταδοτικά και χαμογελάμε και χαιρόμαστε μαζί τους, παρόλο που  συνήθως ο μπαμπάς τους είναι ξαπλωμένος παραδίπλα λιπόθυμος κι εγώ έχω ένα χαμόγελο καρφωμένο  σαν γκριμάτσα και μια στις τόσες βγάζω κραυγές ενθουσιασμού (ξέρεις δήθεν ότι συμμετέχω) ενώ κι ο δικός μου εγκέφαλος κοιμάται.

Το σπίτι γεμίζει κουτιά και χαρτιά κι ένας κουβάς ζεστού καφέ με φέρνει στα ίσια μου. Φέτος ο Αγιος μου έφερε ένα απίθανο παιδικό βιβλίο...

Το είχα κάνει δώρο στη μαμά μου πριν δώδεκα χρόνια και σε μια πρόσφατη βόλτα στο βιβλιοπωλείο το είδα μπροστά μου και συγκινήθηκα.Το έψαχνα χρόνια. Δεν είναι τίποτε ιδιαίτερο μα οι εικόνες του με είχαν τότε μαγέψει κι αυτή η φοβερή αίσθηση αγάπης κι ασφάλειας...της μικρής κόρης και της μαμά της....και πως το ήξερε ο Άγιος, πως θα συγκινηθώ!

Μου το πήρε κι έτσι το έχω τώρα κι εγώ. Καμιά φορά νιώθω πως αυτός ο ενθουσιασμός του ερχομού του Άγιου Βασίλη, μοιάζει με την πραγματοποίηση ενός ονείρου...Δεν είναι τα δώρα...και στα γενέθλια παίρνουμε δώρα. Είναι η μοναδική αίσθηση πως αυτά τα δώρα έφτασαν στο σπίτι μας μαγικά και εμείς μοχθήσαμε για αυτά όλο το χρόνο...αν και τα αγόρια πάντα στα γράμματα τους γράφουν..."το ξέρω πως δεν ήμουν και πολύ καλό παιδί...", ξέρεις για ξεκάρφωμα!

Δεν ξέρω αν ακόμη πιστεύουν...μα δεν με νοιάζει! Εγώ πιστεύω, μα αυτός που έχει την πιο βαθιά πίστη από όλους μας είναι ο μπαμπάς μας κι αυτός μας συν παρασύρει όλους σε αυτό το γοητευτικό ταξίδι...

Πάντα η ημέρα αυτή είναι νωχελική.. Εκείνοι ασχολούνται με τα δώρα τους. ο μπαμπάς λιποθυμά στον καναπέ,  η τηλεόραση είναι ανοιχτή ίσως και το ράδιο κάπου στην κουζίνα που εγώ θα μπω αργά το μεσημέρι για να ετοιμάσω το τραπέζι της Πρωτοχρονιάς. 

Στρώνω το τραπέζι αργά ευλαβικά...Το στολίζω ανάλογα με την διάθεση και φέτος το κύριο στολίδι μας ήταν αυτό το καταπληκτικό δέντρο από κουκουνάρια που έφτιαξε μόνη της και μας χάρισε η αδερφή του Πανταζή η Λευκή. Είναι πραγματικό στολίδι από μόνο του, ελαφρώς χιονισμένο με ένα λευκό αστεράκι στην κορφή του! Πανέμορφο... 

Φροντίζω στο πιάτο του καθενός να έχει πάντα ένα μικρό δωράκι συμβολικό για την χαρά της ημέρας...

Το τέλειο σε αυτά τα δωράκια είναι πως παρόλο που είναι μικρά,  δίνουν μια νότα ανυπομονησίας και χαράς στο τραπέζι και να το δικό μου για φέτος...Ένα μικρό ποτήρι κηροπήγιο..

Τέλος το τραπέζι στολίζει κι ένα αστερένιο πιατάκι με μια συμβουλή με ένα ρητό που θα διαλέξει ο καθένας και θα τον συντροφεύει για όλη τη χρονιά...

...και βέβαια το πιο όμορφο μας πρωτοχρονιάτικο κεράκι.Το τυχερό, τετράφυλλο τριφύλλι που αγοράσαμε πριν τέσσερα χρόνια και παρόλο που έλιωσε εμείς ακόμη  ανάβουμε βάζοντας μέσα του ένα ρεσώ...Ύστερα, αρχίζει το γεύμα όπως λέει κι ο Γιώργος με μια ευχή...σχεδόν προσευχή!

Φέτος το γιορτινό τραπέζι μας συνόδεψαν αυτά τα ποτήρια όπου ο Πανταζής χάραξε πάνω τους το όνομα του καθένα μας...Μια παλιά παράδοση της θείας μου που λατρεύαμε όλα τα ανίψια...Με την πρώτη ευκαιρία θα μοιραστώ για αυτό ..

Το φαγητό τα τελευταία χρόνια είναι το ίδιο. Παλιότερα κάναμε κοτούλα γεμιστή στο φούρνο με όλα τα συνοδευτικά.

Τα τελευταία δύο χρόνια αλλάξαμε το κυρίως γεύμα και κρατήσαμε τα συνοδευτικά. Γεύσεις οικείες που τις λατρεύουμε στην κυριολεξία. Σαλάτα πράσινη με ντοματάκια, ρόδι, μανταρίνια και σος ροδιού.

Γλυκοπατάτα και κολοκύθα μαζί ψημένες στο φούρνο.

Ξηροί καρποί με αποξηραμένα φρούτα και κάστανα, γεύση τόσο Χειμωνιάτικη και Χριστουγεννιάτικη για εμάς...

Κλάμα!

Είναι αστείο το ότι αυτό το φαγητό μας ξετρελαίνει και δεν το μαγειρεύουμε ποτέ μα ποτέ όλο το χρόνο παρά μόνο την πρωτοχρονιά.

..και βέβαια στο τέλος η τέλεια ζουμερή μυρωδάτη βασιλόπιτα και φέτος το φλουρί έπεσε...στη μαμά του σπιτιού!

. Το φλουρί ξαναγύρισε σε εμένα, μετά από πολλά πολλά χρόνια...

Τσουγκρίσματα , κεριά αναμμένα, γέλια, αναμνήσεις μιας ολόκληρης χρονιάς, σχέδια για την επόμενη. Ευχές και φιλιά κάτω από το γκυ που κρέμεται πάνω μας...είπαμε φιλιά Αμερικάνικα!

Κάθε φορά φωνάζω "έτοιμοοοο" και τρέχουν να ντυθούν κι ύστερα έρχονται όλοι μαζί και κάθονται και μόλις τελειώνουμε τα τσουγκρίσματα, αρχίζουν να τρώνε σαν λύκοι μουγκρίζοντας ευτυχισμένα...και κάθε φορά εγώ ρωτάω, "Για το τραπέζι δεν θα πείτε κάτι;" κι εκείνοι θα σταματήσουν απότομα να τρώνε, θα κάνουν πως κοιτούν τριγύρω και θα πουν  με περίσσιο ενθουσιασμό και φωνές δήθεν εκστασιασμένες..."Oυάου...καταπληκτικό!!!Μπράβο μαμά! Υπέροχο!Ααααα τέλειο!!!" Με υπέρ υπέρ, υπερβάλλων ζήλο! Μικρά (και μεγάλα) καθάρματα!

Κι ύστερα...αγκαλιές στους καναπέδες, ταινίες κι επιτραπέζια, το βάζο των αναμνήσεων και η νύχτα πέφτει...Αυτή είναι πάντα μια συγκλονιστική πανέμορφη η μέρα για εμάς, που κάποτε ήμασταν ξένοι κι ύστερα γίναμε οι ΚάΠα.

Δεν λένε πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται; Ε!Εμείς φερόμαστε σαν να είναι η Πρωτοχρονιά το πρωινό μιας συγκλονιστικής ημέρας! 

...Κι έτσι σιγά σιγά αρχίσαμε να δημιουργούμε αυτή την μικρή οικογενειακή παράδοση της ημέρας της Πρωτοχρονιάς...Της πρώτης μέρας του χρόνου κι εύχομαι κάθε χρόνο να την γιορτάζουμε μαζί. Πάντα μαζί!

Μπήκαμε στη νέα μας χρονιά κι όλα τα παλιά πέρασαν και μας προσπέρασαν.Το τρένο κάτω από το δέντρο μας πήρε το δρόμο του γυρισμού.Μαζί του κουβαλά όλα όσα έμειναν στη μέση.

Το φορτώσαμε με όλα τα συναισθήματα που δεν μας άφησαν φέτος να ζήσουμε στιγμές που μας ανήκαν.Φόβοι, βαριεστημάρα,τεμπελιά, πόνος, θυμός, μιζέρια, κακία, δειλία, συναισθηματικά σκουπίδια που φορτώθηκαν στα μαγικά του βαγόνια και θα ταξιδέψουν μακριά στη χώρα του Ποτέ! 

.. για φέτος μια μόνο ευχή! Ρίσκο! Που να πάρει, πάρε το ρίσκο για όλα όσα θέλεις, νιώθεις χρειάζεσαι.

Για όλα όσα σου ανήκουν, για όλα όσα άφηνες να σε προσπερνούν σφυρίζοντας αδιάφορα, δείχνοντας  ευγένεια, ή ανωτερότητα, καμουφλαρισμένα πίσω από το φόβο! Τον φόβο και την δυσκολία του να έρθεις αντιμέτωπος με πράγματα ζόρικα.

Για το 2015 δεν θέλω καμουφλαρισμένα συναισθήματα, θέλω μόνο ρίσκο! Οπότε για φέτος 

Ζήσε. Μίλα. Αγάπα. Γεύσου. Δοκίμασε. Ρίσκαρε κι όλα αυτά Πολύ!!!

Καλημέρα αγαπημένοι...ξεκινάμε!

                                                                                             Κατερίνα

...και του χωρισμού ο πόνος...

Είναι αργά τώρα που γράφω αυτή την ανάρτηση. Έξω ξημερώνει και φυσάει πάλι ένας τρελός παγωμένος βοριάς κι εγώ στο σαλόνι ακόμη με τα λαμπάκια αναμμένα τριγύρω γράφω. Ακόμη το σπίτι είναι γιορτινό....μα όχι για πολύ.Σήμερα τα αγόρια ζήτησαν για μια ακόμη φορά να κοιμηθούν στο σαλόνι μόνοι τους αυτή τη φορά.Τους δώσαμε το οκ και τώρα στο πάτωμα έχει δυο στρώματα και εκείνοι κοιμούνται μακάρια. Λίγο πριν πάρει ο ύπνος τον Άγγελο ανασηκώθηκε από το στρώμα του και μου είπε "μαμά δεν είμαι καλά". Τον ρώτησα αν πονάει η κοιλιά του, αν έφαγε κάτι που τον πείραξε και μου είπε "όχι απλά...νιώθω λύπη που πέρασαν τα Χριστούγεννα..." του είπα "...κι εγώ!Κι εγώ νιώθω την ίδια λύπη..."

κι ύστερα του ζήτησα να θυμηθεί όλα τα όμορφα που έζησε αυτές τις γιορτές για να θυμάται να τα ξαναζήσει στην επόμενη ευκαιρία κι όλα τα άσχημα για να θυμάται να τα αποφύγει στην επόμενη ευκαιρία...

...πέρασαν λοιπόν...τα Χριστούγεννα και οι γιορτές. Το αγαπημένο  Χριστουγεννιάτικο σερβίτσιο μας μαζεύτηκε και μπήκε ήδη στο ντουλάπι σημάδι πως η γιορτή τέλειωσε...

Τέλειωσε μα  και τα είχε σχεδόν όλα...Σχεδόν.

Οι πιο ωραίες στιγμές είναι πάντα οι άνθρωποι. Οι βραδιές μας μαζί τους.

Φίλοι που έγιναν συγγενείς...όπως οι κουμπάροι και νονοί των παιδιών μας και περάσαμε όμορφα μαζί τους και τους ευχαριστούμε για αυτό! 

Φίλοι που είχαμε να δούμε τόσο πολύ καιρό κι όταν συναντηθήκαμε...ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα...ούτε μια στιγμή! Ιστορίες γύρω από τα τραπέζια και συζητήσεις κι αναλύσεις και στο τέλος γέλια σχεδόν μεθυσμένα κι υπέροχα χαλαρά, με μια οικειότητα που σε γεμίζει.

Το σπίτι τόσο φωτεινό, τόσο χαρούμενο με τα κεριά και τα λαμπάκια και τα ποτήρια πάντα στο τραπέζι το γεμάτο γέλια.

Τα παιδιά τρισευτυχισμένα με τα ξαδέρφια και τους φίλους τους να παίζουν, να μαλώνουν να ξεσηκώνουν με τις φωνές τους την ζωής μας.

Σκέφτομαι...να κάνω λίστες με όλα αυτά που θέλω να έρθουν, να γίνουν, να συμβούν, να με βρούν, να μην με βρούν....κι ύστερα θυμάμαι την τελευταία ημέρα του 2014...Ω! Ήταν μια μέρα που τα είχε...σχεδόν όλα. 

Σχεδόν!

Ένα υπέροχο πρωινό ξύπνημα, στρωματσάδα στο σαλόνι...με ένα χιόνι ντελικάτο να πέφτει στα παράθυρα και να μας γεμίζει χαρά παρόλο που δεν κατάφερε να στρωθεί γύρω μας σαν πέπλο. Στο σιωπηλό δωμάτιο όλη μου η οικογένεια μαζί κι εγώ κοίταζα το μικρό φωτεινό χωριουδάκι που ζει κάτω από το δέντρο μας...

...εκείνους να κοιμούνται ήσυχα και μια λέξη μόνο είχα στο μυαλό..."ευχαριστώ για αυτή την ευκαιρία..."

Μια δική μου τσιρίδα σαν οι τέλειες ζεστές σοκολάτες χύθηκαν στο σαλόνι αφού οι τύποι χοροπηδούσαν και  έσπρωξαν τα στρώματα, που έσπρωξαν το χαλί, που έσπρωξε το τραπέζι και χύθηκαν οι σοκολάτες...παντού!

Μια απογοήτευση που δεν μου πέτυχε η βασιλόπιτα. Έναν καυγά από το άγχος μας να τα προλάβουμε όλα και τελικά ποιος θα κάνει τι!

Μια διακοπή ρεύματος που μας άφησε να τριγυρνάμε στα τυφλά και να κουτουλάμε ο ένας πάνω στον άλλο για να ντυθούμε, με το φαγητό μισοψημένο στο φούρνο μισή ώρα πριν να φύγουμε!...Θα γινόταν κι άλλος καυγάς αλλά αυτή τη φορά την ένταση την πλήρωσε η ΔΕΗ.

Είχε γέλια παιδικές αγκαλιές, φωτογραφίες με κερατάκια από παιδικά δάχτυλα, παιδιά που έπαιζαν και τσίριζαν.

Ευχές στο καθιερωμένο πια φαναράκι που πετάξαμε ψηλάααααααα....

Είχε χέρια παιδικά, χέρια νεανικά, χέρια γέρικα να κρατούν μικρά κεράκια με σπίθες...κι ευχή όλων...να είμαστε όλοι εδώ και του χρόνου! Όλοι καλά!

Είχε σαμπάνια!!!!

Είχε βεγγαλικά και κόσμο στα μπαλκόνια και στα παράθυρα και όλους εμάς στο μπαλκόνι με αναμμένες τις μικρές λαμπερές μας "σπίθες"...να τραγουδάμε δυνατά το "πάει ο παλιός ο χρόνος"...

"...ας γιορτάσουμε παιδιά και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά...."

Είχε φιλιά ζουμερά κι ευχές κι όνειρα ανείπωτα, πίσω από κλειστά ντροπαλά στόματα. Είχε πληγές που άνοιξαν: έκλεισαν: φάνηκαν: εξαφανίστηκαν:...Ποιος να ξέρει.

Η τελευταία ημέρα του χρόνου...τα είχε σχεδόν όλα! Σαν τη ζωή. Λίγο αλάτι, λίγο πιπέρι, λίγη ζάχαρη, λίγο μέλι, λίγο πίκρα...Αντίο και καλοσωρίσματα. Όλα!

Μα για τέλος...είχε  τη μαγεία...Μια επίσκεψη!Την πιο σημαντική όλου του χρόνου γιατί ναι...κάπου εκεί τα ξημερώματα, όταν όλες οι φωνές έσβησαν και τα παιδικά μάτια έκλεισαν. Όταν η γιορτή σταμάτησε...άρχισαν τα θαύματα...

Καλή χρονιά αγαπημένοι. Πάντα γεροί. Πάντα δυνατοί. Πάντα ενθουσιώδης. Πάντα γενναίοι. Πάντα δημιουργικοί...πάντα εδώ, για αυτούς που σας αγαπούν, για αυτούς που αγαπάτε! Για οτιδήποτε πολύτιμο στη ζωή σας...Όλοι σας...Όλοι μας!

Εύχομαι...να ήταν για όλους μια καλή... "καλή"   χρονιά!                                                                                                                                                                 Κατερίνα