...και του χωρισμού ο πόνος...

Είναι αργά τώρα που γράφω αυτή την ανάρτηση. Έξω ξημερώνει και φυσάει πάλι ένας τρελός παγωμένος βοριάς κι εγώ στο σαλόνι ακόμη με τα λαμπάκια αναμμένα τριγύρω γράφω. Ακόμη το σπίτι είναι γιορτινό....μα όχι για πολύ.Σήμερα τα αγόρια ζήτησαν για μια ακόμη φορά να κοιμηθούν στο σαλόνι μόνοι τους αυτή τη φορά.Τους δώσαμε το οκ και τώρα στο πάτωμα έχει δυο στρώματα και εκείνοι κοιμούνται μακάρια. Λίγο πριν πάρει ο ύπνος τον Άγγελο ανασηκώθηκε από το στρώμα του και μου είπε "μαμά δεν είμαι καλά". Τον ρώτησα αν πονάει η κοιλιά του, αν έφαγε κάτι που τον πείραξε και μου είπε "όχι απλά...νιώθω λύπη που πέρασαν τα Χριστούγεννα..." του είπα "...κι εγώ!Κι εγώ νιώθω την ίδια λύπη..."

κι ύστερα του ζήτησα να θυμηθεί όλα τα όμορφα που έζησε αυτές τις γιορτές για να θυμάται να τα ξαναζήσει στην επόμενη ευκαιρία κι όλα τα άσχημα για να θυμάται να τα αποφύγει στην επόμενη ευκαιρία...

...πέρασαν λοιπόν...τα Χριστούγεννα και οι γιορτές. Το αγαπημένο  Χριστουγεννιάτικο σερβίτσιο μας μαζεύτηκε και μπήκε ήδη στο ντουλάπι σημάδι πως η γιορτή τέλειωσε...

Τέλειωσε μα  και τα είχε σχεδόν όλα...Σχεδόν.

Οι πιο ωραίες στιγμές είναι πάντα οι άνθρωποι. Οι βραδιές μας μαζί τους.

Φίλοι που έγιναν συγγενείς...όπως οι κουμπάροι και νονοί των παιδιών μας και περάσαμε όμορφα μαζί τους και τους ευχαριστούμε για αυτό! 

Φίλοι που είχαμε να δούμε τόσο πολύ καιρό κι όταν συναντηθήκαμε...ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα...ούτε μια στιγμή! Ιστορίες γύρω από τα τραπέζια και συζητήσεις κι αναλύσεις και στο τέλος γέλια σχεδόν μεθυσμένα κι υπέροχα χαλαρά, με μια οικειότητα που σε γεμίζει.

Το σπίτι τόσο φωτεινό, τόσο χαρούμενο με τα κεριά και τα λαμπάκια και τα ποτήρια πάντα στο τραπέζι το γεμάτο γέλια.

Τα παιδιά τρισευτυχισμένα με τα ξαδέρφια και τους φίλους τους να παίζουν, να μαλώνουν να ξεσηκώνουν με τις φωνές τους την ζωής μας.

Σκέφτομαι...να κάνω λίστες με όλα αυτά που θέλω να έρθουν, να γίνουν, να συμβούν, να με βρούν, να μην με βρούν....κι ύστερα θυμάμαι την τελευταία ημέρα του 2014...Ω! Ήταν μια μέρα που τα είχε...σχεδόν όλα. 

Σχεδόν!

Ένα υπέροχο πρωινό ξύπνημα, στρωματσάδα στο σαλόνι...με ένα χιόνι ντελικάτο να πέφτει στα παράθυρα και να μας γεμίζει χαρά παρόλο που δεν κατάφερε να στρωθεί γύρω μας σαν πέπλο. Στο σιωπηλό δωμάτιο όλη μου η οικογένεια μαζί κι εγώ κοίταζα το μικρό φωτεινό χωριουδάκι που ζει κάτω από το δέντρο μας...

...εκείνους να κοιμούνται ήσυχα και μια λέξη μόνο είχα στο μυαλό..."ευχαριστώ για αυτή την ευκαιρία..."

Μια δική μου τσιρίδα σαν οι τέλειες ζεστές σοκολάτες χύθηκαν στο σαλόνι αφού οι τύποι χοροπηδούσαν και  έσπρωξαν τα στρώματα, που έσπρωξαν το χαλί, που έσπρωξε το τραπέζι και χύθηκαν οι σοκολάτες...παντού!

Μια απογοήτευση που δεν μου πέτυχε η βασιλόπιτα. Έναν καυγά από το άγχος μας να τα προλάβουμε όλα και τελικά ποιος θα κάνει τι!

Μια διακοπή ρεύματος που μας άφησε να τριγυρνάμε στα τυφλά και να κουτουλάμε ο ένας πάνω στον άλλο για να ντυθούμε, με το φαγητό μισοψημένο στο φούρνο μισή ώρα πριν να φύγουμε!...Θα γινόταν κι άλλος καυγάς αλλά αυτή τη φορά την ένταση την πλήρωσε η ΔΕΗ.

Είχε γέλια παιδικές αγκαλιές, φωτογραφίες με κερατάκια από παιδικά δάχτυλα, παιδιά που έπαιζαν και τσίριζαν.

Ευχές στο καθιερωμένο πια φαναράκι που πετάξαμε ψηλάααααααα....

Είχε χέρια παιδικά, χέρια νεανικά, χέρια γέρικα να κρατούν μικρά κεράκια με σπίθες...κι ευχή όλων...να είμαστε όλοι εδώ και του χρόνου! Όλοι καλά!

Είχε σαμπάνια!!!!

Είχε βεγγαλικά και κόσμο στα μπαλκόνια και στα παράθυρα και όλους εμάς στο μπαλκόνι με αναμμένες τις μικρές λαμπερές μας "σπίθες"...να τραγουδάμε δυνατά το "πάει ο παλιός ο χρόνος"...

"...ας γιορτάσουμε παιδιά και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά...."

Είχε φιλιά ζουμερά κι ευχές κι όνειρα ανείπωτα, πίσω από κλειστά ντροπαλά στόματα. Είχε πληγές που άνοιξαν: έκλεισαν: φάνηκαν: εξαφανίστηκαν:...Ποιος να ξέρει.

Η τελευταία ημέρα του χρόνου...τα είχε σχεδόν όλα! Σαν τη ζωή. Λίγο αλάτι, λίγο πιπέρι, λίγη ζάχαρη, λίγο μέλι, λίγο πίκρα...Αντίο και καλοσωρίσματα. Όλα!

Μα για τέλος...είχε  τη μαγεία...Μια επίσκεψη!Την πιο σημαντική όλου του χρόνου γιατί ναι...κάπου εκεί τα ξημερώματα, όταν όλες οι φωνές έσβησαν και τα παιδικά μάτια έκλεισαν. Όταν η γιορτή σταμάτησε...άρχισαν τα θαύματα...

Καλή χρονιά αγαπημένοι. Πάντα γεροί. Πάντα δυνατοί. Πάντα ενθουσιώδης. Πάντα γενναίοι. Πάντα δημιουργικοί...πάντα εδώ, για αυτούς που σας αγαπούν, για αυτούς που αγαπάτε! Για οτιδήποτε πολύτιμο στη ζωή σας...Όλοι σας...Όλοι μας!

Εύχομαι...να ήταν για όλους μια καλή... "καλή"   χρονιά!                                                                                                                                                                 Κατερίνα