Μια στιγμή συνειδητοποίησης...

Λίγες μέρες πριν. Βόλτα με τα αγόρια. Προχωράμε προσπαθώντας να φτάσουμε  στον υδροβιότοπο Επανωμής μέσα από τα χωράφια. Απέναντι η θάλασσα και σε μεριές μεριές βάλτοι και λίμνες. Ο δρόμος υπέροχος, απέραντος και μοναχικός. Σιωπή κι αέρας και γαβγίσματα που έρχονται από μακριά.

Ξάφνου μια ιδέα...αν εμφανιστεί ένας άγριος σκύλος ή μια αγέλη σκύλων;

Ζω με σκυλιά όλη μου τη ζωή από πιτσιρίκι, ίσως και για αυτό νιώθω φόβο και σεβασμό για αυτά...γιατί ξέρω τη δύναμη ενός σκύλου, ιδίως αν είναι τρομαγμένος, πεινασμένος και μόνος...Σαν τους ανθρώπους! 

Όταν τρέχω, ο μόνιμος φόβος μου είναι τα σκυλιά, που συνήθως δείχνουν ενδιαφέρον  όταν κανείς τρέχει μπροστά τους και πολύ συχνά σκυλιά με κυνηγούν ή νιώθουν την ανάγκη να με κυνηγήσουν ακόμη κι όταν είναι δεμένα με λουρί σε πρωινή βόλτα με τον ιδιοκτήτη τους. Μα το δύσκολο είναι με τα αδέσποτα. Η πόλη είναι γεμάτη αδέσποτα. Η παραλία το ίδιο. Το ίδιο και τα χωράφια. Παντού γύρω μας, αδέσποτα σκυλιά μόνα, τρομαγμένα, διωγμένα, πεινασμένα κι όταν νιώσουν απειλή, επικίνδυνα...Σαν τους ανθρώπους... 

Θυμάμαι κάποια από τις πολλές φορές που έτρεχα πολύ πρωί  σχεδόν σε μια άδεια παραλία, ένας σκύλος  έφυγε από μια ομάδα  αδέσποτων κι έτρεξε καταπάνω μου με ενδιαφέρον. Το ήξερα πως δεν ήταν επιθετική η διάθεση του μα είχε περισσότερο μια δόση περιέργειας. Παρόλα αυτά τρόμαξα. Σταμάτησα απότομα. Κοκάλωσα κι έμεινα ακίνητη. Από απέναντι ερχόταν κάποιος άλλος δρομέας. Μου φώναξε "μην φοβάσαι" και μείωσε ταχύτητα και σε δευτερόλεπτα τον έβαλα ανάμεσα σε εμένα και τον σκύλο. Δεν κατάλαβα καν πως έγινε, μα ξαφνικά κάνοντας ένα γρήγορο γκελ, βρέθηκα πίσω του κι ο σκύλος βρέθηκε μπροστά του...

Εκείνος γέλασε και μου είπε "καλημέρα, όλα καλά!" και συνέχισε το δρόμο του με το σκυλί να ακολουθεί πια εκείνον με βήμα παιχνιδιάρικο...

Ντράπηκα και σκέφτηκα το πως φάνηκα στα μάτια του έτσι που φέρθηκα...τόσο δειλή...

Λίγο καιρό πριν τρέχω πάλι πολύ πρωί και ακούω μουσική δυνατά. Αμέριμνη. Ξάφνου από πλάγια αντιλαμβάνομαι κάτι να πλησιάζει κι είδα μόνο τη φιγούρα του να ορμά στα πόδια μου. Μεγαλόσωμος ασπρόμαυρος, όμορφος κι άγριος πολύ. 

Δεν άκουσα το γάβγισμα του μα έβλεπα τα γυμνά δόντια και την ένταση στο βλέμμα του. Η καρδιά μου πήδηξε. Νομίζω πως άκουσα αυτό τον παραπάνω χτύπο. Φώναξα από την τρομάρα. 

Στον απέναντι δρόμο ένα φορτηγό σταματημένο και κάποιος ξεφορτώνει εμπορεύματα. Ο τύπος βλέπει τη σκηνή και τρέχει προς το μέρος μου κι έγινε  πάλι το ίδιο. Μέσα σε δευτερόλεπτα τον έβαλα μπροστά μου. Κρύφτηκα κυριολεκτικά πίσω του...κι η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να τον πιάσω και να τον πετάξω στον σκύλο..."να φάε αυτόν, αυτόν!"

Τι ντροπή...

Δεν είμαι πολύ θαρραλέα, το ξέρω! Το έχω αποδείξει στον εαυτό μου κάμποσες ντροπιαστικές στιγμές...κι όχι δεν εμπεριείχαν όλες αδέσποτα...μα η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια, με τα σκυλιά ακόμη και τα δικά μου, σαν θυμώνουν, νιώθω έναν αρχέγονο φόβο που με ταράζει, με αποδυναμώνει, σχεδόν με παραλύει. Δεν ξέρω το γιατί...μα ξέρω  πως αν έχεις ζήσει έστω και μια σκηνή αληθινής βίας με μεγαλόσωμα σκυλιά, δεν ξεχνάς ποτέ, την ζωώδη δύναμη και την απειλή που βιώνεις...

Αγαπώ τα σκυλιά...τα θαυμάζω. Ο Νάντο, είναι μέσα στην ψυχή μου  αιώνιος σύντροφος μου. Έχουμε υιοθετήσει δυο ενήλικα, μεγαλόσωμα αδέσποτα και μάλιστα ο ένας ήταν τόσο κακοποιημένος κι επιθετικός, που δεν τον πλησίαζε κανείς κοντά ένα μήνα. Μόνο εμένα άφηνε να τον ταΐσω και σιγά σιγά μας εμπιστεύτηκε...μα η αλήθεια είναι πως εγώ νομίζω πως δεν τον εμπιστεύτηκα ποτέ, παρόλο που δεν υπήρξε ποτέ επιθετικός απέναντί μου.

Με τον ίδιο τρόπο δεν εμπιστεύτηκα ποτέ ολοκληρωτικά, τον τρίτο της παρέας, που τον μεγαλώσαμε από κουτάβι, τον εκπαιδεύσαμε κι όμως αν και απόλυτα υπάκουος σε εμάς...είναι σαν ανεξέλεγκτο τανκ όταν θυμώνει...

Ναι! Μετά από όλα αυτά τα χρόνια που ζω με σκυλιά, έχω αντιληφθεί ότι τα αγαπώ μα έχω το νου μου, ίσως γιατί νιώθω πως...όσο κι αν νομίζω πως τα ξέρω, κατά βάθος αδυνατώ να αναγνωρίσω κι άρα να ελέγξω, τα αρχέγονα ένστικτα τους!

Γυρίζουμε στην παγωμένη βόλτα στον υδροβιότοπο και ξαφνικά σφηνώνεται μέσα μου ο φόβος...Είμαστε στη μέση του πουθενά. Γύρω μας παγωμένα καφετιά χωράφια.Τα αγόρια ζουν την περιπέτεια, περπατούν, τρέχουν, χοροπηδούν, τραγουδάνε και παίζουν ξιφομαχία με ξύλα που κρατούν...Το αμάξι μακριά.

Γαβγίσματα έρχονται από μακριά με τον αέρα και νιώθω εκείνο το παγωμένο χέρι στο στομάχι. Τα γαβγίσματα πληθαίνουν, γύρω έχει στάνες με πρόβατα και σίγουρα πολλά τσοπανόσκυλα. Τα τσοπανόσκυλα είναι ο τρόμος μου...ω! με έχουν κυνηγήσει πολλά και ξέρω!

Οι σκέψεις με κατακλύζουν και με πιάνει εκείνος ο αρχέγονος φόβος και ξάφνου αντιλαμβάνομαι πως έχω βουτήξει τα αγόρια από τα μπουφάν και τα έχω τραβήξει πίσω μου. Στέκομαι ακίνητη, με τα χέρια απλωμένα, κοκαλωμένη, έχοντας κάνει μια ασπίδα γύρω τους, ενώ κοιτάζω μπροστά σκανάροντας στην κυριολεξία το τοπίο. Δεν ακούω τίποτα παρά μόνο την φωνή τους που ξαφνιασμένοι μετά από λίγο με ρωτούν "τι έγινε μαμά;"

Η φωνή τους με ξύπνησε...κι αντιλήφθηκα τι είχα μόλις κάνει...

Ήταν μια στιγμή συγκινητικού θριάμβου...Για πρώτη φορά αντιλήφθηκα πως ο φόβος, δεν με έκανε να κρυφτώ, να δειλιάσω, να με ντροπιάσω. Ο φόβος υπήρχε, το ίδιο έντονος κι άγριος...μα ο ρόλος μου διαφορετικός.

Ήμουν η μαμά τους...κι εκείνοι...η  πολύτιμη αποστολή μου!

Ελπίζω να μην χρειαστεί να δοκιμαστώ ποτέ σε μια αληθινή απειλή και γνωρίζοντας τον εαυτό μου δεν λέω ποτέ πολλά και γεμάτα υποσχέσεις λόγια. "Θα έπεφτα στην φωτιά, θα έδινα τη ζωή μου, θα σκότωνα άνθρωπο..."
Τα νιώθω όλα αυτά βαθιά μου ριζωμένα μα...δεν ξέρω τι θα έκανα...
Αν θα ήμουν άνθρωπος ή θηρίο...αλλά πάλι σκέφτομαι πως σε μια δύσκολη στιγμή δεν θα ήθελα να είμαι τίποτε από τα δύο...θα ήθελα να είμαι απλά, μαμά! Η μαμά τους...

Στην απειλή, σε κάθε απειλή προς ένα παιδί...θα ήθελα να φερθώ σαν μαμά...

Σαν γονιός...γιατί, αν είσαι γονιός για ένα παιδί...είσαι για όλα τα παιδιά του κόσμου!

Έτσι θέλω να πιστεύω...για τους ανθρώπους. Έτσι θέλω να ελπίζω για εμένα!

Καλημέρα αγαπημένοι...   

                                                                   

Μήνυμα...Αν με δείτε να τρέχω και δίπλα μου αντιληφθείτε σκύλο, καλύτερα να εξαφανιστείτε. Νομίζω πως κινδυνεύετε άμεσα! Το ίδιο ένστικτό που θα με κάνει να προστατεύσω τα παιδιά μου,  θα με κάνει να σας πετάξω στο στόμα του! 

Επί τη ευκαιρία, σας συστήνω τα σκυλιά μας... Λου, Αρης, Κάρλο...ποιος φαίνεται πιο τρελός;

                                                                                               Κατερίνα