Κάθε φορά που φοβάσαι γίνεσαι μικρός. Μια μικρή μικρή κουκίδα στο χάρτη της ίδια σου της ζωής.
Κάθε φορά που φοβάσαι ξεχνάς το μικρό παιδί που κάποτε ήσουν. Εκείνο το παιδί, που ένιωθε ελεύθερο κι είχε σχέδια κι όνειρα και ζούσε νιώθοντας παντοδύναμο.
Κάθε φορά που φοβάσαι δυναμώνει ο αέρας στο δάσος που είσαι χαμένος...και φοβάσαι....φοβάσαι φοβάσαι...
...και ότι έρχεται δεν το βλέπεις γιατί φοβάσαι. Ότι γίνεται δεν το βλέπεις γιατί φοβάσαι. Όλα σε προσπερνούν κι εσύ θυμώνεις γιατί φοβάσαι. Γιατί είναι πιο εύκολο να φοβάσαι για εσένα παρά να θυμώνεις με εσένα. Είναι πιο εύκολο να νιώθεις φόβο παρά δύναμη. Φόβο παρά θάρρος. Φόβο παρά παρόρμηση.
Ο φόβος είναι το πιο ασφαλές συναίσθημα. Δεν περιέχει κανένα ρίσκο. Τίποτε που να σε υποχρεώσει να ξεβολευτείς, να αλλάξεις, να αναλάβεις. Τίποτε...Μόνο ένας άγριος αέρας πάνω από το στοιχειωμένο δάσος που έχεις μάθει να ζεις...και περιμένεις. Περιμένεις τον αέρα να κοπάσει...
Τον ήλιο να βγει, την ομίχλη να φύγει...
Μα στο στοιχειωμένο δάσος...δεν γίνονται θαύματα!
Κάποτε φοβόμουν τα πάντα στη ζωή! Τα πάντα...Πέρασα μήνες, χρόνια κλεισμένη σε ένα σπίτι γιατί φοβόμουν...
Φοβόμουν τη χαρά, τον πόνο, τα ταξίδια, τα αμάξια, τα αεροπλάνα, τους ανθρώπους, τα ασανσέρ, τα έντομα, τα ύψη και τα βάθη...υπάρχει μια καλή δικαιολογία φόβου πίσω από το κάθε τι κι εγώ την έβρισκα! Είχα γίνει μαστόρισσα στο να εφευρίσκω το φόβο! Φοβόμουν την αγάπη, για το χωρισμό, για το θάνατο, για το αντίο. Φοβόμουν τη ζωή!
Φοβόμουν τη ζωή και την απέφευγα...
...κι ύστερα...όλα άλλαξαν! Ήταν τότε που κουράστηκα να βλέπω τη ζωή να με προσπερνά και σε μια στιγμή παρόρμησης...ανέβηκα στο τρένο της!
Τι αστείο! Όλη μου τη μέχρι τότε ζωή νόμιζα πως ζούσα με το φόβο, μα δεν καταλαβαίνεις ποτέ στ' αλήθεια τι σημαίνει φόβος μέχρι να γνωρίσεις την αγάπη. Την απόλυτη, αυθεντική, αναλλοίωτη, αγάπη...κι εγώ τη γνώρισα...κι όλοι οι φόβοι μονομιάς εξαφανίστηκαν...και γέμισα θάρρος κι ο μόνος μου φόβος πια είναι μην τολμήσω ξανά και φοβηθώ τη ζωή! Γιατί αυτό θα σημαίνει πως έχασα την αγάπη μου...
Γιατί αν φοβηθώ θα σημαίνει πως την απαρνήθηκα όπως τότε και θα σβήσει μέσα μου το θάρρος!
Είμαι περισσότερο θαρραλέα από όσο ήμουν ποτέ στην ζωή μου και είμαι περισσότερο τρωτή κι ευάλωτη, από όσο ήμουν ποτέ στη ζωή μου. Η αγάπη με κάνει θαρραλέα. Η αγάπη με κάνει τρωτή κι ευάλωτη.
Το θάρρος κι ο φόβος ζουν μέσα μου και παλεύουν, μα ο φόβος είναι μόνιμα ηττημένος μόλις βάλω την αγάπη μου μπροστά!
Την αγάπη μου για τα θαύματα! Γιατί για το κάθε θαύμα χρειάζονται δυο δυνάμεις. Η μια είναι η δύναμη να το προκαλέσεις...κι η άλλη είναι η δύναμη να το δεις!
Θέλει δουλειά, δουλειά, δουλειά...μα δεν ήρθα σε αυτή τη ζωή για να τη ζήσω σαν παρατηρητής...κι αν ο φόβος με περιμένει...τον περιμένω κι εγώ!
Η ζωή μετριέται με αυτό που έζησα κι όχι με αυτό που φοβήθηκα να ζήσω...κι εγώ αν δεν έζησα τίποτα..τα έζησα όλα. Γιατί έζησα το απόλυτο θαύμα...Βρήκα την αγάπη και στη ζωή κι η αγάπη ακόμη δεν είναι ένα σκόρπιο τυχαίο συναίσθημα...κι η αγάπη ακόμη είναι επιλογή!
Κι αυτή σαν τα θαύματα...πρέπει πρώτα να τη προκαλέσεις κι ύστερα να μπορέσεις να τη δεις...
Είναι δώρο η αγάπη κι όπως κάθε δώρο πρέπει πρώτα να μπορέσεις να το δεχτείς!...και την δέχεσαι μόνο αν δεν φοβηθείς να ξετυλίξεις το δώρο, γιατί όταν λάβεις ένα δώρο...δεν ξέρεις ποτέ αν θα είναι καλό ή κακό.
Τα ανοίγεις όλα. Κάποια σου αρέσουν. Κάποια άλλα όχι...μα αν αντέχεις να δέχεσαι το κάθε δώρο, με εμπιστοσύνη...τότε θα έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες να ζήσεις ένα θαύμα.
Καλημέρα αγαπημένοι...Καλή δύναμη εκεί έξω! Σήμερα δίνουμε ενέργεια στα όνειρα κι όχι στους φόβους, γιατί...μόνο τα όνειρα κουβαλούν θαύματα!
Κατερίνα
12 σχόλια:
Μπράβο σου που ξεβολεύτικες και έδιωξες τους φόβους σου.Η ίδια η ζωή είναι θαύμα που αξίζει να το δεις κανείς. Σε ευχαριστούμε και πάλι για αυτήν την υπέροχη ανάρτηση.
Απλά υπέροχο! Δύναμη θέλει να νικήσουμε το φόβο!
Η αγάπη (για το κάθε τι) είναι δώρο. Είναι και ρίσκο, θέλει δύναμη, θέλει και κότσια. Γι αυτό όμως αξίζει. Το εύκολο είναι να ξέρεις τη θεωρία, το δύσκολο να την εφαρμόσεις! Εκεί να μας δω!!
Όλγα
Ο φόβος , η απογοήτευση, τα αρνητικά συναισθήματα, ναι υπάρχουν και πρέπει να τα βιώνουμε αλλά αυτό που κάνουμε οι περισσότεροι είναι να βολευόμαστε με αυτά, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Γιατί όπως πολύ σωστά και με όμορφα λόγια το έθεσες Κατερίνα, το αντίθετο θέλει θάρρος.Ευχαριστούμε για την υπενθύμιση!
Μα, η πρώτη πρόταση τα λέει όλα :-) Ενέργεια και δύναμη στα όνειρα, μπόλικη αγάπη και πάμε να ζήσουμε!
"Το αύριο όμως μπορεί επίσης να προσφέρει αναπάντεχα όνειρα,τόσο όμορφα όσο εκείνα που έγιναν κομμάτια"αγαπημένο από το Λεό Μπουσκάλια...
παμε να ζησουμε Κατερινακι!! Γιατί η ζωή μας είναι μικρή..Κι αυτό είναι που την κάνει σπουδαία!! Εμείς απλα πρεπει να την καταπληκτικη και μαγική!! πολλα φιλια και μια πολυ γλυκια καλημερα!!
Ναι, είναι αλήθεια, η αγάπη μού έδωσε τη ζωή που τόσο καιρό μάταια αναζητούσα, τα όνειρά μου πίσω, λευκό φως τρύπωσε επιτέλους ξανά στο παραθύρι μου... Αλλά, αλλά, αλλά..., Κατερίνα μου, δεν μπορώ να διαχειριστώ την ελευθερία μου, δεν μπορώ να την προσδιορίσω, δεν μπορώ να την εκμεταλλευτώ και είμαι ήδη έτοιμη με το ένα πόδι πίσω στην παλιά μου ζωή, γιατί εκεί νιώθω ασφάλεια, γιατί εκεί νιώθω οικεία, συμφιλιωμένη με τους φόβους μου, τα "φιλαράκια" μου, ...ώσπου διάβασα αυτά τα λόγια σου. Το ξανασκέφτομαι λοιπόν...
Πραγματικά μπορούν να γίνουν θαύματα όταν αποδεχτούμε τους φόβους μας και θελήσουμε να προχωρήσουμε πέρα από αυτούς
Αγαπημένη Κατερίνα, να ήξερες μόνο πόση δύναμη δίνουν τα γραπτά σου..... Καλό Σ/Κ!
Σήμερα ποστάρω μία φωτογραφία στη σελίδα του blog στο FB (όνειρα τυλιγμένα σε χαρτάκια μέσα σε βάζο που λέω σιγά σιγά να αρίσω να υλοποιώ...) και πέφτω πάνω στην ανάρτησή σου, που ναι μεν έχεις μέρες που έγραψες όμως σήμερα την είδα και τη διάβασα. Κάτι θέλει να μου πει το σύμπαν μάλλον...
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!
Δεν υπάρχει ζωή χωρίς φόβο, χωρίς αγάπη...Απλά διαλέγουμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή, δρόμους.
Δημοσίευση σχολίου