20 χρόνια...σε μια ημέρα!

Ήμασταν παιδιά σαν γνωριστήκαμε. Ήταν μια υπέροχη εποχή. Ξέγνοιαστη. Όλα ήταν μακριά. Η Ελλάδα, η Γερμανία, οι γονείς, οι έγνοιες, τα βάρη της παλιάς ζωής...όσα βάρη μπορεί κανείς να έχει στα εικοσιτρία. Η μόνη έγνοια οι σπουδές, η επόμενη εργασία, η πρακτική, τα μικρο θέματα που προέκυπταν στη δουλειά...και ο έρωτας! Ο μάγος έρωτας...

Κοιμηθήκαμε μια νύχτα και σαν να ανοιγόκλεισα απλά τα μάτια μου...ξύπνησα είκοσι χρόνια μετά. Πως διάολο έγινε αυτό, ούτε κατάλαβα...Μα έγινε και όσο μπορούσα το γλέντησα. Έτσι νομίζω...κι εκείνος το ίδιο λέει.

Στα πρώτα χρόνια της σχέσης όταν ξέραμε πια πως θα ήμασταν μαζί σκεφτόμασταν πως κάθε πέντε χρόνια της σχέσης μας θα κάναμε  ένα ταξίδι στο εξωτερικό και κάθε δέκα χρόνια ένα ταξίδι υπερατλαντικό...Τώρα γελάμε με τα τότε σχέδια που δεν μας βγήκαν...Μας βγήκαν άλλα.

Είκοσι χρόνια λοιπόν και το ταξίδι μας μόλις μια ανάσα.  "Ντύσου" μου είπε και το τρελό αγόρι που παρόλα τα χρόνια που πέρασαν παρέμεινε τρελό και πάντα αγόρι ...με πήγε στο θέατρο! 

Μα μιας κι είναι τρελό δεν θα μπορούσε να διαλέξει μια "κανονική" παράσταση. Βρέθηκα λοιπόν σε ένα παλιό ξενοδοχείο σε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής να ανεβοκατεβαίνω ορόφους μαζί  με άλλους μπερδεμένους ανθρώπους και να γελάω με τη ψυχή μου και να συγκινούμαι βαθιά στο επόμενο λεπτό...μέσα σε ένα χρόνο ανύπαρκτο μα και τόσο αληθινό. Fake time...το όνομα του κι αν βρεθείτε εκεί..μπείτε στο χρόνο. Σε κάθε του διάσταση, σε κάθε κρυφό δωμάτιο του εαυτού σας. Ήταν κάτι το απίθανο, μια εμπειρία τόσο ιδιαίτερη...και μόνο αυτή η θεατρική παράσταση θα ταίριαζε στη σχέση μας!

Βγαίνουμε σπάνια πια μα είχαμε γιορτή οπότε μετά το θέατρο το μυστικό πρόγραμμα είχε βόλτα στα υγρά σοκάκια της όμορφης βραδινής Θεσσαλονίκης που τόσο αγαπήσαμε κι έμοιαζε το βράδυ αυτό με το Hatfield της Αγγλίας που μας έφερε κοντά.

Στάση στα λαδάδικα, που αλλού; Σε μια αγγλική Pub, να πίνουμε Guiness και Cider και να θυμόμαστε στιγμές με φίλους και γνωστούς είκοσι χρόνια πριν και να γελάμε, σαν να μην πέρασε μια μέρα...κι όμως πέρασαν είκοσι ολόκληρα χρόνια...

Η βραδιά έκλεισε..με μια selfie...για να θυμόμαστε...είκοσι χρόνια μετά!

Αποφασίσαμε για να γιορτάσουμε να κάνουμε κάτι ακόμη...εγώ θα έφτιαχνα ένα γλυκό.Το γλυκό που γευστικά θα ταίριαζε στη σχέση μας κι εκείνος ένα φαγητό, με την ίδια λογική. Για ημέρες, βυθιστήκαμε σε συνταγές. Και μετά από πολύ μελέτη αρχίσαμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο με νόημα...ενώ μας έτρωγε η περιέργεια..."Εσύ τι ετοίμασες:" "Θα δεις!" 

"Εσύ;" "Κι εσύ θα δεις!"

Ξημέρωσε ένα πρωινό ολοζώντανο. 

Ο ήλιος λαμπερός και τριγύρω σύννεφα...μπήκαμε στο αμάξι και εκεί αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε για μια ακόμη φορά να μπούμε στον υδροβιότοπο Επανωμής. 

Αυτό όμως ήταν αδύνατο.Οι λάσπες πολλές και αρκεστήκαμε να αγναντέψουμε τα πουλιά από μακριά. 

Ο μπαμπάς πήρε τα αγόρια και τα πήγε όσο πιο βαθιά μπορούσε.

Περπατούσαν αργά προσεκτικά, σιωπηλά, για να μην τρομάξουν τα λίγα πουλιά που φαινόταν από τόσο μακριά...δεν είδαμε πολλά δυστυχώς. Είδαμε όμως ένα γεράκι να κυνηγά και να κάνει κατακόρυφη εφόρμηση πάνω στη λεία του κι αυτό ήταν απίθανο θέαμα!

Δίπλα στον υδροβιότοπο έχει έναν κόλπο. Από μακριά ακούγαμε τον αγέρα και τα κύματα να σκάνε με ένταση στην αμμουδιά. Είναι πραγματικά καταπληκτικό σημείο γιατί από την μια είναι η θάλασσα κι απέναντι ακριβώς στα δέκα μέτρα,  φυτρώνουν οι καλαμιές  και  αρχίζουν οι λίμνες.

Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε ως εκεί...κι ήταν μια καταπληκτική εμπειρία. Τα κύματα μεγάλα κι άγρια έρχονταν με ορμή από βαθιά. 

Η θάλασσα είχε ξεβράσει μια παλιά ταλαιπωρημένη βάρκα και της έμελλε μαζί μας να ζήσει το τελευταίο της ταξίδι.Τα αγόρια ενθουσιάστηκαν.Μπήκαν μέσα της, φώναζαν και γελούσαν καθώς τα κύματα έσκαγαν πάνω της και την ταρακουνούσαν με ένταση. 

Έγιναν θαλασσοπόροι, γενναίοι, κατακτητές μια νέας γης, ενός νέου κόσμου.

 

Ήταν υπέροχο θέαμα το να τους βλέπεις. Γελούσαμε με τον μπαμπά τους, βουτούσαμε κι εμείς στο κύμα, μα όχι...δεν ήμασταν τόσο γενναίοι όσο εκείνοι! 

Να το το ταξίδι μας...σκέφτηκα και τους κοίταζα θαμπωμένη από την υπέροχη εικόνα τους. Απόλυτα απόλυτα ευτυχισμένη  καθώς δεν ήξερα, δεν μπορούσα να φανταστώ τότε είκοσι χρόνια πριν πως η συνάντηση με τον έρωτα μου, είχε ως στόχος την συνάντηση μου με εκείνους...

Τους μικρούς αστείους ανθρώπους! Τα γενναία αγόρια που με τα χέρια απλωμένα στον άνεμο αντίκριζαν με ορμή τη φουρτουνιασμένη θάλασσα και φώναζαν στα κύματα "έλα λοιπόν!"

Τι εικόνα!

Ξαποστάσαμε για λίγο μουσκεμένοι, λασπωμένοι, μα ήρεμοι και χαρούμενοι σαν να γυρίζαμε από μια περιπέτεια!

Μαζέψαμε κλαδιά για το σπίτι. Απλά καφετιά κλαδιά...υπέροχα χειμωνιάτικα, για να στολίζουν με απλότητα τη γιορτινή μας διάθεση.

Ανάψαμε κεριά...κι έγινε η γιορτή σπιτική!

Μας περίμενε το γεύμα του Πα! Το φαγητό που εκείνος πίστευε πως ταίριαζε στη σχέση μας! Το έκανε για πρώτη φορά και με γέμισε έκπληξη.Τα αγόρια δεν το εκτίμησαν ιδιαίτερα μα εγώ το λάτρεψα. Απλό και διαφορετικό, με πολλά καρυκεύματα και μυρωδιές που γαργαλούσαν την μύτη. Το τραπέζι στρωμένο απλά, όπως ταίριαζε σε εκείνη την πρώτη γνωριμία...

Χυλοπίτες με γάμπαρη σε κόκκινη σάλτσα και φέτα και μικρές γαρίδες ψημένες στο φούρνο σε μια απίθανη συνταγή που είχε κάτι το εξωτικό. Μαύρο πιπέρι, κανέλα, πιπέρι καγιέν,σκόρδο, λεμόνι,  θυμάρι, σωταρισμένες σε λίγο φρέσκο βούτυρο. Το φαγητό που διάλεξε είχε τα πάντα...όλα αυτά που μας ταιριάζουν! Λίγη πολυτέλεια, λίγη απλότητα, μια γεύση εξωτική και πικάντικη, μια γεύση ελληνική και ξεκάθαρη. Παιχνιδιάρικο και μοναδικό! Είκοσι χρόνια....

Η ώρα του γλυκού γέμισε τα αγόρια με ενθουσιασμό. Διάβασα πέντε συνταγές...κι έβγαλα μία. Αυτή που νομίζω πως είχε όλα τα στοιχεία της σχέσης μας. Τη γλυκιά γεύση της σοκολάτας, τη μυρωδιά του καφέ, την ξινή γλύκα των μύρτιλων, και την τραχιά γεύση του τυριού... Η εμφάνιση άτσαλη κι όμορφη μαζί....να θυμίζει τις κλασσικές ελληνικές τούρτες με κάτι λίγο από την μορφή των νέων κοσμοπολίτικων γλυκών του pinterest...Χαριτωμένη, μα με μια γεύση δυνατή. Αξέχαστη!

"Η καλύτερη τούρτα που έχουμε φάει ποτέ" είπαν οι πιτσιρικάδες..."Η τούρτα των ΚαΠα"...ψιθύρισα..

Το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό! Το παραδέχομαι! Τα αγόρια και τα τρία ενθουσιάστηκαν και ναι! Το πέτυχα, μου είπε...αυτή είναι η γεύση μας!

Σβήσαμε τα κεράκια μαζί, πανηγυρικά, σε μια ατμόσφαιρα μεγάλης χαράς, με τα αγόρια να περιμένουν με ενθουσιασμό...Ένα φύσημα ήταν. Ένα απλό γρήγορο φύσημα κι όλα ξαναπήραν το αρχικό τους φως...που είχε λίγη από την θαμπάδα της καθημερινότητας! Ξημέρωνε Δευτέρα...

Πήγα στα κρεβάτια τους για την μεγάλη καληνύχτα, αυτή που θα τους συντροφεύει στον ύπνο και θα τους βοηθά σαν παλεύουν γενναία με τους κακούς στα παιδικά όνειρα τους...Φίλησα τα τρυφερά μαγουλάκια όπως κάθε βράδυ και θυμήθηκα τα όνειρα για ταξίδια μακρινά που κάναμε τότε πριν ο έρωτας μου γίνει μπαμπάς τους...

Τι σημασία είχαν τα σχέδια εκείνα...μόλις είχαμε κάνει το μακρύτερο ταξίδι. Είκοσι ολόκληρα χρόνια σε μια ημέρα. Μια απίθανη μέρα μαζί τους...κι αυτό μου έφτανε. Αυτό ήταν το δώρο μου. Η ζωή μου κι όπως διάλεξα να τη ζήσω μαζί τους!

Μαζί του...

Δεν μπορέσαμε να πάμε ταξίδι μακρινά μα τι σημασία έχει πια...το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ!

Καλημέρα αγαπημένοι...Εδώ είναι η ζωή! Εδώ και τo ταξίδι...