Το αυτονόητο...

Έπεσα πάνω σε ένα βίντεο. Γαλλική καμπάνια για την κινητοποίηση των πολιτών μετά από τον βιασμό μιας 22 κοπέλας, Κυριακή πρωί σε ένα τρένο...με κόσμο μέσα του. Ιανουάριος 2015 και λίγες μόλις μέρες μετά τον Φεβρουάριο δεύτερο περιστατικό βιασμού με θύμα ένα παιδί 17 χρονών. Πάλι στη Γαλλία. Στο τρένο είχε και πάλι κόσμο...

Χθες, πέφτω επάνω σε ένα άλλο βίντεο...και συγκλονίζομαι ξανά! Αφορά την βία, την παρενόχληση και την κακοποίηση...από παιδιά σε παιδιά διαφορετικά. Στόχος και πάλι η κινητοποίηση των υπόλοιπων παιδιών που μπορεί να είναι μάρτυρες τέτοιων περιστατικών.

Τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τον νεαρό που έχει εξαφανιστεί και τα σενάρια περί άσκησης βίας πάνω του από συμφοιτητές και συντοπίτες του, γίνεται χαμός με βιντεάκια κατά της ενδοσχολικής βίας και του bulling και της παρενόχλησης και της κακοποίησης και της σιωπής των θυμάτων και της ανάγκης τους για υποστήριξη και φροντίδα και ασφάλεια...

Five Thot

Είμαι μητέρα και φοβάμαι πολλά πράγματα που αφορούν τα παιδιά μου. Μα ο μεγαλύτερος φόβος μου, δεν είναι μην  γίνουν θύτες. Ο μεγαλύτερος φόβος μου δεν είναι μην γίνουν θύματα.
Ο μεγαλύτερος ο πιο άγριος φόβος μου είναι μην γίνουν αδιάφοροι άνθρωποι. Μικροί από φόβο. Δειλοί. Κλεισμένοι στον εαυτό τους, τακτοποιημένοι στο μικρό τους κόσμο, χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος για το τι συμβαίνει στον συνάνθρωπο τους! Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι μην γίνουν αυτοί που προσπερνούν...

Τα θύματα δεν μιλούν...είναι τέτοια η συναισθηματική τους κατάσταση και η ψυχοπαθολογία τους, που δεν το κάνουν...ή αργούν να το κάνουν. Μα το να μην μιλούν όλοι οι υπόλοιποι, το να μην βοηθά κανείς έναν άνθρωπο σε κίνδυνο αυτό είναι πια κοινωνικό φαινόμενο! Κάποτε  το "σπάστε τη σιωπή" αφορούσε τα θύματα. Οι καμπάνιες  αφορούσαν την κινητοποίηση τους.Τώρα αφορούν την κινητοποίηση των μαρτύρων. Όλων αυτών που κάνουν πως δεν είδαν και δεν άκουσαν. Όλων εκείνων που προσπερνούν.
Πως περιμένεις πως θα ζήσεις ήρεμα την υπόλοιπη ζωή σου αν γυρίσεις την πλάτη σε ένα τέτοιο περιστατικό;
Πως περιμένουμε να αλλάξουν τα παιδιά μας και να μιλήσουν για την βία που δέχονται πιθανά στο σχολείο από συμμαθητές τους αν εμείς οι ίδιοι είμαστε αδιάφοροι στην βία που δέχεται μπροστά μας ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα; Είτε άνθρωπος, είτε ζώο;
Τι μήνυμα δίνουμε στο μικρό άνθρωπο τον γιο ή την κόρη μας που μπορεί να είναι θύμα ενδοσχολικής βίας την ώρα που κρατώντας το από το χέρι περνάμε μπροστά από ένα βίαιο περιστατικό και επιταχύνουμε το βήμα μας για να προσπεράσουμε γρήγορα;

Ένα είναι το μήνυμα....Κανείς δεν θα νοιαστεί! Κανείς!
Θυμώνω...Έχω αποδεχθεί πως δεν είμαι το πιο γενναίο πλάσμα στον κόσμο μα τελικά, ποτέ δεν σταμάτησα μπροστά σε τέτοιες στιγμές. Ποτέ! Ακόμη κι όταν ένιωσα κίνδυνο.
Για έναν και μόνο λόγο... οι γονείς μου ήταν οι εκπαιδευτές μου. Ποτέ  δεν μου μίλησαν για τέτοια θέματα,  μα μου δίδαξαν με ξεκάθαρες πράξεις δικής τους άμεσης παρέμβασης κι αλληλεγγύης.
Δεν είναι θέμα ηρωισμού ή γενναιότητας. Είναι απλά...το αυτονόητο γαμώτο!
Πως μπορείς να προσπεράσεις ένα βιασμό; Μια βίαιη συμπλοκή; Έναν ξυλοδαρμό; Έναν βασανισμό; Μια φραστική επίθεση; Μια γελοιοποίηση;  Μια κακοποίηση οποιασδήποτε μορφής;

Είμαστε οι ήρωες των παιδιών μας...αν οι ήρωες δεν μιλούν τότε όλος ο κόσμος μένει βουβός! Αυτό είναι το μήνυμα.
Για να μπορείς να είσαι ήρωας κάποιου πρέπει πρώτα να γίνεις ήρωας του εαυτού σου! Μίλα!Δεν είσαι θύμα για να σιωπήσεις. Δεν είσαι εσύ το θύμα  κι ούτε είναι ανάγκη να γίνεις. Μα αν δεν μιλήσεις θα γίνεις...και θύμα και συνένοχος.
Είσαι ελεύθερος. Αν υπάρχει κίνδυνος προστάτεψε τον εαυτό σου μα φρόντισε να επέμβεις. Πως;

Καλώντας  άμεσα, την αστυνομία. Ζητώντας έντονα, από τον θύτη να σταματήσει. Ζητώντας βοήθεια από άλλους τριγύρω. Από περαστικούς, γείτονες. Μην φύγεις. Αν δεν νιώθεις ασφάλεια, στάσου κάπου μακριά που δεν θα κινδυνεύεις. Όμως μείνε! Μην εγκαταλείπεις έναν άνθρωπο αβοήθητο. Φώναξε δυνατά. Κάνε θόρυβο. Ζήτα βοήθεια τηλεφωνώντας, φωνάζοντας, κορνάροντας συνεχόμενα μέσα από το αμάξι σου...Τα έχω κάνει όλα! Ποτέ δεν έχω πάθει κάτι...Ποτέ δεν έμπλεξα, ποτέ δεν βρήκα το μπελά μου και ποτέ δεν ένιωσα ξεχωριστή  γιατί απλά, ήταν το αυτονόητο και γιατί  κάθε φορά ένιωθα πολύ περισσότερο έναν άγριο φόβο παρά μια γενναία διάθεση!
Για όνομα του θεού! Πότε γίναμε έτσι; Από πότε αυτή η ανάγκη για "πολιτισμό" και  "απόταξη" της βίας, στο όνομα του πολιτισμού, μας έκανε τόσο απόμακρους και μαλθακούς σαν ερχόμαστε αντιμέτωποι με έντονες, δύσκολες ή βίαιες καταστάσεις;

Όχι δεν λέω να μην φοβόμαστε και να κάνουμε τον ήρωα...Δεν λέω τι να κάνουμε...λέω τι να μην κάνουμε! Να μην μείνουμε αδιάφοροι λοιπόν...γιατί τελικά, θυμίζοντας τα λόγια του Edmund Burke:
"Το μόνο που χρειάζεται το κακό για να θριαμβεύσει...είναι να μην κάνουν τίποτα οι καλοί!"

Καλημέρα αγαπημένοι μικροί ήρωες του εαυτού μας. Ας μας κάνουμε περήφανους...Ας αρχίσουμε όλοι να μιλάμε, να μην ανεχόμαστε, να μην εγκαταλείπουμε. Ας γίνουμε όλοι εμπόδιο στα σχέδια κάθε θύτη...Όλοι είμαστε πολλοί! Πάρα πολλοί και δυνατοί...μα ακόμη κι αν είσαι μόνος...μην γυρίσεις την πλάτη!Αύριο μπορεί να είσαι εσύ το θύμα...
Αύριο μπορεί να σε χρειαστεί το παιδί μου...Σε παρακαλώ, μην μείνεις αδιάφορος! Το ίδιο θα κάνω κι εγώ για το δικό σου παιδί...Το ίδιο θα κάνω και για εσένα...όχι γιατί είμαι γενναία, μα γιατί είναι το αυτονόητο γαμώτο!
                                                                                                     Κατερίνα

Πετούν τα όνειρα;

Πέρασε λοιπόν κι αυτό και σας ευχαριστώ για τις όμορφες ευχές και τα σχόλια τα γεμάτα δύναμη και κουράγιο...

Ήταν μια ζόρικη εβδομάδα μα είχε πολλά απίθανα και αυτό που εγώ θα κρατήσω είναι αυτή η αίσθηση της παραίτησης σαν νιώθεις το σώμα καταβεβλημένο. Αυτή την απίθανη αίσθηση των μυών που αρχίζουν να καίνε και τα κόκαλα να πονούν και νιώθεις την θερμοκρασία να ανεβαίνει σιγά σιγά...

Ξάπλωσα το απόγευμα μετά τη δουλειά στο κρεββάτι και  ξύπνησα με μια αίσθηση ηρεμίας  παρόλο που ήμουν πια επισήμως άρρωστη. Μα κοίταξα έξω από το παράθυρο μου και το θέαμα ήταν απίθανα όμορφο. Χιόνιζε πάλι...και ο Χειμώνας είχε ξανάρθει στη γειτονιά μας...

Είναι φοβερή αυτή η αίσθηση της ανημποριάς σαν αρρωσταίνει το σώμα. Ήταν Τρίτη και μόλις τέσσερις ημέρες πριν στην πρωινή μου προπόνηση είχα τρέξει 24 χιλιόμετρα, σε 2 ώρες και πενήντα λεπτά.

Τέσσερις ημέρες μετά ανέβαινα τις σκάλες στο σπίτι αργά κάνοντας μια ενδιάμεση λαχανιασμένη στάση. Εργαλείο το σώμα! 

Αν σε εγκαταλείψει την πάτησες...Αν ξεχάσεις και το εγκαταλείψεις χάθηκες. Εγώ έπαθα το δεύτερο, καθώς  όλον αυτόν το καιρό παρ όλες τις χαμηλές κάτω από το μηδέν θερμοκρασίες έτρεχα νωρίς κάθε πρωί πριν τη δουλειά, τουλάχιστον για μια ώρα,  μέχρι να βγάλω το πρόγραμμα που ακολουθώ. Όμως όλο αυτό το κρύο λειτούργησε συσσωρευτικά κι  έκανε κακό στα πνευμόνια μου που μετά την πνευμονία που πέρασα κάποια χρόνια πριν, έχουν μεγάλη ευαισθησία. Ξέχασα..παρόλο που η μαμά μου (αυτές οι μαμάδες που τα ξέρουν όλα!!!) μου το θύμιζε κάθε φορά, που θα μιλούσαμε στο τηλέφωνο, προειδοποιώντας με.

Έκανα μια εβδομάδα παύση από το τρέξιμο.

Μια πολύτιμη εβδομάδα...που με πήγε πολύ πίσω και με στεναχωρεί γιατί έχω ένα πρόγραμμα να ακολουθήσω με στόχο πάντα τον Μαραθώνιο σε ενάμιση μήνα...

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Μου φαίνεται πια πολύ μακρινό όνειρο...

Όταν ξύπνησα από τον λήθαργο που είχα πέσει εκεί στην ώρα του πυρετού μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό...Με τέντωσα σκέφτηκα. Με παρατέντωσα κι έσπασα. Το σώμα σου βάζει το stop αν εσύ ξεχνάς να το βάλεις στον εαυτό σου.

Νιώθω το όνειρο των 42 χιλιομέτρων να γλιστρά μακριά...Αυτή τη στιγμή μου φαίνεται σαν σχέδιο παραφουσκωμένο. μη ρεαλιστικό...

Όπως μη ρεαλιστικό φαίνεται να είναι και το σχέδιο μου να βρεθεί ένας εκδοτικός που να θελήσει να εκδώσει βιβλίο μου...Μια ακόμη αρνητική απάντηση, έφτασε σαν χαστούκι χθες...η πρώτη μέσα στο 2015 και  με ξανάβαλε σε σκέψεις.

Μήπως κάνω μεγάλα όνειρα; Μήπως βάζω μη ρεαλιστικούς στόχους;

Τόσες λέξεις που κανείς δεν θέλει να "δέσει". Γιατί προσπαθώ; Γιατί χάνω το χρόνο μου γράφοντας κάτι που κανείς δεν θέλει να εκδώσει; Γιατί ξυπνάω κάθε μέρα αξημέρωτα και τρέχω χιλιόμετρα ενώ νιώθω πως δεν θα καταφέρω να τερματίσω;

Το βράδυ ήταν για ακόμη μια φορά άγρυπνο λόγω του πυρετού, μα αυτή τη φορά είχε μια γαλήνη...Το πρωί άνοιξα τέρμα το παράθυρο να μπει ο παγωμένος χιονιάς στο δωμάτιο να καθαρίσουν όλα. Λατρεύω αυτή την πρωινή εικόνα στα παράθυρα και στα μπαλκόνια με τις κουβέρτες απλωμένες στον πρωινό ήλιο. Έχει μια ελπίδα αυτή η εικόνα και μια ανανέωση. Σαν όλα να τα πλένει ο παγωμένος αέρας κι ο χλωμός πρωινός ήλιος! 

Το σώμα αναρρώνει. Δίνω χρόνο στα σχέδια...Αφήνω τα "παράθυρα" ανοιχτά  για να "ανασάνουν". Το μυαλό να καθαρίσει από λάθος παρεμβολές. Χαλαρά...Βαθιά ανάσα.

Κάποια όνειρα θέλουν δουλειά...και κάποια υπομονή. Μα όλα τα όνειρα θέλουν επιμονή...και δεν θα εγκαταλείψω κανένα Δεν θα πάψω να πιστεύω σε κανένα. Δεν θα σταματήσω να προσπαθώ για κανένα.

  

Παρασκευή και Καθαρά Δευτέρα μπροστά μας...θα αφήσουμε χαρταετούς να πετάξουν πάνω από τα κεφάλια μας κι όσο για τα όνειρα...ας πετάξουν κι αυτά για λίγο εκεί πάνω παρέα με τους χρωματιστούς μας χαρταετούς κι όταν θα ρθει η ώρα θα πάμε να τα βρούμε.

Τα όνειρα είναι για να πετούν. Γιατί διάολε να κάνω ρεαλιστικά όνειρα...μου φτάνει αρκετός ρεαλισμός στην καθημερινότητα μου. Στα όνειρα ταιριάζει το πέταγμα...και τα δικά μου όνειρα είναι μεγάλα...και τους αρέσει να πετούν!

Για κάποια πράγματα δεν ξέρω πια αν μπορώ μα ξέρω πως θέλω. Δεν θα μάθω ποτέ αν τελικά θα μπορούσα,  αν δεν συνεχίσω να προσπαθώ...Οπότε η επιμονή είναι η μόνη επιλογή!

Είμαστε τυχεροί που μπορούμε να κάνουμε όνειρα  και να πιστεύουμε πως μπορούμε να τα αγγίξουμε όσο κι αν πετούν ψηλά! Όσο πιο ψηλά...τόσο το καλύτερο. Αποδέχομαι την πρόκληση λοιπόν και συνεχίζω!

Καλημέρα αγαπημένοι, μπαίνουμε με ορμή σε νέες μέρες προσπάθειας...

                                                                                                                Κατερίνα

...κι αυτό θα περάσει...

Με ξυπνάει μια δίψα από ύπνο βαθύ. Σηκώνομαι από το κρεββάτι και πίνω ένα ποτήρι νερό. Κοιτάζω το ρολόι είναι 4 και τέταρτο και ξημερώνει Δευτέρα...

Κι αρχίζει το μαρτύριο...είμαι από αυτούς που αν ο ύπνος μου κοπεί δεν ξανάρχεται...Έρχονται όμως όλοι οι φόβοι. Είναι νύχτα βλέπεις και οι φόβοι ζουν στις σκιές. Κάνω πλάνα, πως θα γίνει αύριο και τι θα προλάβω...θα προλάβω; Έχω συναντήσεις με εκείνους κι εκείνους και πρέπει να φύγω την τάδε ώρα για να μπορέσω να είμαι στην ώρα μου. Σφήνες από μικρά..."τι θα μαγειρέψω;" μέχρι μεγάλα..."να βγουν καλές οι εξετάσεις".

Λογαριασμοί περνούν από το μυαλό μου ξανά και ξανά. Αυτός κι αυτός κι αυτός, ανάγκες των παιδιών, να πάω στο ταχυδρομείο και στο λογιστή...ωχ! Λογαριασμοί!!!...κι όταν όλα φαίνονται πια βουνό έρχονται και τα όνειρα που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, πάρε κι αυτό κι εκείνο, ξέχασες κι αυτό και το άλλο...και εμένα με ξέχασες Κατερίνα κανένα όνειρο δεν είναι μικρό...

Δεν θέλω να ανάψω το φως, θέλω να κοιμηθώ. Ξημερώνει Δευτέρα κι έχω βαρύ πρόγραμμα.Βάζω ξανά τα πλάνα σε προτεραιότητα τι θα κάνω στο σεμινάριο το βράδυ, όλη η ροή περνά από το μυαλό μου,ασκήσεις...πότε την έκανα αυτή την άσκηση αχ!με εκείνη την ομάδα....Άνθρωποι έρχονται σαν φωτογραφίες ξαφνικά...αυτός, εκείνη, πόσο καιρό έχω να την δω; 

Τα κατάφερε άραγε; Είχε νόημα η προσπάθεια...τα βρήκε με τους γονείς της...Γονείς! Οι γονείς μου...τους πεθύμησα...πότε θα τους δω...όλοι είναι μακριά...μα να θα έρθει ο ξάδερφος από την Αγγλία σε λίγο.Θα ιδωθούμε τουλάχιστον κάποιοι, θα μας μαζέψει η θεία. Η θεία είχε γενέθλια προχθές, έγινε 74..."στα 76 πέθανε η μαμά μου" μου είπε στο τηλέφωνο...Τρόμαξα! 

Η γιαγιά, πόσο την πεθύμησα, πόσα χρόνια έχει που πέθανε....τι κρίμα που δεν γνώρισε τα δισέγγονα της. Όλα τα τελειώνει ο θάνατος...ο θάνατος, οι γονείς μου που είναι μακριά, αύριο ο Πανταζής έχει ταξίδι, ο δρόμος, τα παιδιά...να είναι καλά...να βγουν καλές οι εξετάσεις. 

Η νύχτα δεν φεύγει...Πέρασαν τόσα, "κι αυτό θα περάσει..." σκέφτομαι. Που το θυμήθηκα αυτό; Όταν ζούσα στην Αγγλία τον πρώτο καιρό πρόσεχα ένα αγοράκι τον Γιάννη. Ήταν εννιά μηνών τι χαριτωμένος! Αυτή η φράση ήταν γραμμένη με άτσαλα γράμματα σε ένα κάδρο στο σαλόνι τους...Μου είχε κάνει καλό τότε αυτή η φράση. Την κράτησα! 

Ο Γιάννης, Θεέ μου θα είναι τώρα πάνω από είκοσι χρονών....όλοι οι άνθρωποι που δούλεψα μαζί τους. θα είναι τόσο μεγάλοι...σίγουρα οι άνθρωποι που φρόντιζα στους οίκους ευγηρίας θα έχουν πεθάνει...Η Alice κι η Sarah κι ο Ben...Ο θάνατος πάλι...ο φόβος.

Σφίξιμο...συνειρμικά οράματα ξανά και ξανά ξανά και ξανά...Υπέροχη Ψυχοθεραπευτική δουλειά αν ήμουν στο Ψυχαναλυτικό ντιβάνι!!!!

Μα η αϋπνία δεν έχει τίποτε το θεραπευτικό...έξι και τέταρτο..Δυο ολόκληρες ώρες με εμένα στην απόλυτη εγκεφαλική μου φρίκη...Να βγει ο ήλιος επιτέλους να βγει ο ήλιος...πως θα βγάλω τη μέρα;

Χτυπά το ξυπνητήρι...κι εκεί νιώθω να με παίρνει ο ύπνος...στις 7 παρά νιώθω τον Άγγελο να μου ψιθυρίζει "Καλημέρα μαμά" και ξυπνάω. Μια αγκαλιά σφιχτή για δύναμη...

Ξημέρωσε mother fucker!

Βγαίνω από το σπίτι στις 8. Άυπνη και κουρασμένη. Οι Δευτέρες με πονάνε, μα τις ανέχομαι όπως όλος ο κόσμος...Όμως είμαι κουρασμένη πολύ και φεύγοντας θέλω να παραιτηθώ από όλα, έτσι απλά.

Ανοίγοντας την πόρτα τα μάτια μου πέφτουν στο έπιπλο που αφήνουμε όλοι τα κλειδιά μας μόλις μπαίνουμε στο σπίτι. Έχει πάνω του τα πάντα. 'Ότι κρατάμε, το ακουμπάμε εκεί φεύγοντας για να το βρούμε μόλις ξαναμπούμε στο σπίτι. Εκεί ο μικρός άφησε το πάνινο σκυλάκι του. Δεν το αποχωρίζεται ποτέ ακόμη και τώρα που λέει πια πως μεγάλωσε...Η εικόνα του μου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Είναι εκεί και τον περιμένει καρτερικά να γυρίσει..."Μου λείπουν" λέει ο ένας μου εαυτός..."είσαι ηλίθια", απαντά ο άλλος  κοπανώντας την εξώπορτα!

Ανοίγεις την πόρτα και βγαίνεις εκεί έξω...κι είναι τόσο μεγάλος ο κόσμος.Τόσο άγριος και καμιά φορά, δεν θέλω να μπω μέσα του...Μα δεν έχω επιλογή...Ευτυχώς!

Βγήκα εκεί έξω όπως κάθε μέρα και εκεί που φοβόμουν, εκεί στην άκρη, περίμεναν τα θαύματα και τα μαθήματα κι οι μαγικές στιγμές και τα λόγια των ανθρώπων...κι όλα έγιναν. Όλα τα μπόρεσα...Όλα τα πρόλαβα κι όλα πήγαν καλά...έδωσα, πήρα, έμαθα. Ήρθα σε επαφή με τον πόνο των ανθρώπων κι ήταν ίδιος με τον δικό μου. ίδιοι φόβοι. ίδιες ανάγκες, ίδια όνειρα...Ήταν μια πλούσια, πλούσια, μα μεγάλη μέρα!

Γύρισα σπίτι στις εννιά και μισή...με μια γρίπη να με τριγυρνά, γεμάτη κι ήρεμη πολύ. Σύρθηκα κουρασμένη στο κρεββάτι του..."Καληνύχτα Άγγελε"...του ψιθύρισα στον ύπνο του! Μια αγκαλιά για τα όνειρα...αυτό μόνο πρόλαβα σήμερα να τους δώσω...

Υπάρχουν κι αυτές οι ημέρες...έρχονται για να μας θυμίζουν την αποστολή μας. 

Καλημέρα αγαπημένοι...σήμερα ξημέρωσε μιαν άλλη μέρα που με βρήκε άρρωστη, κομμάτια...μα κι αυτό θα περάσει....Ει εκεί έξω mother fucker ακούς; Κι αυτό θα περάσει!!!!

                                                                                                     Κατερίνα

Αφιερωμένο σε όλους τους βιονικούς γονείς εκεί έξω...Κουράγιο αδέρφια! Μπαμπά, Μαμά σας θυμάμαι μέρες σαν κι αυτές. Ευχαριστώ...τίποτε άλλο. Μόνο αυτό...

Τι είναι ευτυχία;

"Μπαμπά...τι είναι ευτυχία;" Ρωτά ένα βράδυ το μικρό αγόρι το μπαμπά του.Ο μπαμπάς σκέφτεται σιωπηλά κι ύστερα απαντά... "Δεν ξέρω να σου το πω μα ξέρω να σου το δείξω. Κοιμήσου κι αύριο θα δεις..."

Την επόμενη ημέρα πρωί πρωί ο πατέρας ξυπνά το γιο του και του λέει. "Σέλωσε το γάιδαρο να πάμε στο χωράφι". 

Πράγματι ο μικρός ετοιμάζει το γάιδαρο. Ο πατέρας τον ανεβάζει πάνω στη σέλα.

Εκείνος πιάνει τα γκέμια του γαϊδάρου και προχωρά μπροστά ενώ ο μικρός είναι καθισμένος πάνω στο γάιδαρο. Βγαίνουν από το σπίτι και περπατούν στην δημοσιά. Το χωριό όλο έχει ξυπνήσει κι οι χωριανοί πηγαίνουν στα χωράφια τους. Όλοι κοιτάζουν με απορία τον πατέρα να περπατά και το γιο να κάθεται πάνω στο γάιδαρο. Όλο το χωριό ψιθυρίζει..."Ντροπή! Μικρό παιδί κάθεται στο γάιδαρο αναπαυτικά κι ο πατέρας δίπλα να προχωρά. Κανένας σεβασμός!"

"Άκουσες γιε μου:" Ρωτά ο πατέρας το γιο. "Άκουσα πατέρα" απάντα ο γιος...και γυρίζουν σπίτι.

Το επόμενο πρωινό ο πατέρας και πάλι ξυπνά το γιο του νωρίς νωρίς. Σελώνουν το γάιδαρο μα αυτή τη φορά κάθεται ο πατέρας στην πλάτη του κι ο μικρός γιος προχωρά δίπλα. Βγαίνουν στη δημοσιά. Το χωριό όλο τους κοιτά κι ακούγονται από παντού ψίθυροι..."Για δες έναν πατέρα. Βολεμένος πάνω στη σέλα του γαϊδάρου αφήνει το γιο του, μικρό παιδί να περπατά τόσο δρόμο! Τι αναισθησία" 

"Άκουσες γιε μου:" Ρωτά ο πατέρας το παιδί. "Άκουσα πατέρα" απαντά ο γιος και γυρίζουν σπίτι.

Το επόμενο πρωί  σελώνουν ξανά το γάιδαρο τους, μόνο που αυτή τη φορά κάθονται και οι δύο πάνω του και βγαίνουν στη δημοσιά. Το χωριό όλο τους κοιτά με βλέμμα κατακριτέο να διασχίζουν το δρόμο και όλοι ψιθυρίζουν μεταξύ τους..."Κοίτα ντροπές! Έχουνε καλοκαθήσει κι οι δυο μαζί και το έχουνε φορτώσει το καημένο το ζωντανό πατέρας και γιος κι ούτε νοιάζονται αν αγκομαχάει, για να τους σηκώσει. Τεμπέληδες κι ακαμάτες κι οι δυο!"

"Άκουσες γιέ μου:" Ρωτάει ο πατέρας. " Άκουσα πατέρα" απαντά ο γιος και γυρίζουν σπίτι.

Το επόμενο πρωί ξανά το ίδιο σελώνουν το γάιδαρο και βγαίνουν και πάλι στη  δημοσιά μα αυτή τη φορά το γαϊδούρι πάει μόνο του χωρίς κανείς να κάθεται πάνω του. Πατέρας και γιος περπατούν δίπλα στο ζωντανό τους. Το χωριό όλο τους κοιτά και ψιθυρίζει. "Ε! όχι τρελάθηκαν πατέρας και γιος. Άλλοι να θέλουν να έχουν γάιδαρο για βοήθεια κι αυτοί να τον έχουν και να τον αφήνουν να περπατά ξεφόρτωτος κι άχρηστος.Τουλάχιστον να τον έδιναν σε κάποιον που τον έχει ανάγκη αν δεν τον έχουν ανάγκη αυτοί! Ούτε που νοιάζονται για κανέναν παρά μόνο για τον εαυτό τους. Τόσο προκλητικοί, μπροστά σε όλο το χωριό. Ντροπή τους!"

"Άκουσες γιε μου:" Ρωτάει ο πατέρας. "Άκουσα πατέρα" απαντάει ο γιος...

Γύρισαν σπίτι..."Αγόρι μου κατάλαβες τι είναι ευτυχία:" Ρωτάει ο πατέρας σαν κάθισαν πια το βράδυ δίπλα στη φωτιά."Ναι πατέρα"...απαντά ο μικρός... "Ευτυχία είναι να είσαι κουφός...."

Μια αγαπημένη μικρή ιστορία που πολύ πολύ συχνά δουλεύουμε στις ομάδες κι όχι μόνο. Πολύ συχνά την χρησιμοποιώ σαν μικρό χαριτωμένο μάθημα στα παιδιά μου για να τους θυμίζω πως...από την στιγμή που γεννήθηκαν, έχουν ένα γαϊδουράκι...που είναι δικό τους. Ολόδικο τους, το λένε Ζωή κι έχουν την μοναδική του ευθύνη!

My Longeared Playmate

Μα...για το γαϊδουράκι αυτό, τίποτε δεν είναι απλό, γιατί.... ότι κι αν κάνεις, όσο σωστά κι αν προσπαθήσεις να το κάνεις. Όσο διακριτικός και προσεκτικός κι αν είσαι. Όσο κι αν μοχθήσεις να μην ενοχλείς, να μην ερεθίζεις να μην προκαλείς...Πάντα. 

Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα έχει άποψη. Θα πει για εσένα. Για τη ζωή σου.Για τις αποφάσεις σου.  Θα μιλήσει. Θα ενοχληθεί. Θα διαφωνήσει. Θα νιώσει θιγμένος...Δεν είσαι εσύ! Είναι εκείνος...Να το θυμάσαι αυτό.

Ευτυχία είναι να τραβάς το δρόμο σου. Να παίρνεις τις αποφάσεις σου. Να μην ακούς του καθενός το σωστό και το λάθος. Αυτός που έχει άποψη για εσένα, δεν ξέρει πως πήρες την κάθε σου απόφαση. Δεν ξέρει το πριν, το μετά, την ουσία μιας απόφασης σου που του φαντάζει λάθος. Αυτός που μιλά για εσένα κι έχει άποψη για εσένα...είναι η δεύτερη φωνή στο κεφάλι σου, που την αφήνεις να σε πληγώνει. Γιατί της δίνεις δύναμη; Γιατί πρέπει να είσαι αρεστός; Γιατί πρέπει σε όλους να εξηγείς;

Πήρες μια απόφαση. Υποστήριξε την. Νιώσε καλά με αυτήν. Νιώσε ασφάλεια με τις επιλογές σου...μα να είσαι πάντα έτοιμος να τις αλλάξεις. Όχι γιατί σου το είπε κάποιος μα γιατί θα μπορείς μια μέρα με ωριμότητα να αναγνωρίσεις ένα λάθος σου. Εσύ να το αναγνωρίσεις...όχι οι άλλοι!

"Ζω τη ζωή που διάλεξα"...αυτό θυμάμαι κάθε φορά που θα ακούσω κάποιον να μιλά για το δικό μου "γάιδαρο".

Οι άνθρωποι μιλούν...μα  όσο μια απόφαση σου δεν έχει επιπτώσεις στη ζωή κάποιου άλλου... όσο δεν τους ενοχλείς, όσο δεν τους πληγώνεις, όσο μια απόφαση σου δεν τους πονά και δεν τους κάνει κακό...δεν τους αφορά. Σταμάτα να ακούς!  Είναι δικός σου ο γάιδαρος και δική σου η επιλογή για το πως θα τον χρησιμοποιήσεις. 

Κάθε μέρα  σελώνουμε τα γαϊδουράκια μας και βγαίνουμε εκεί έξω...εκτεθειμένοι στα μάτια του κάθε ενός. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Ότι κι αν πουν, όπως κι αν το πουν...ότι κι αν νομίσουν για εσένα, η ζωή δεν μπορεί να περιμένει. Άνοιξε την πόρτα και βγες εκεί έξω κι απλά ζήσε! Ζήσε χωρίς να σε νοιάζουν αυτά που ακούς. Ζήσε γιατί αυτά που ακούς...δεν σε αφορούν.

Καλημέρα αγαπημένοι...ζέψτε το γάιδαρο. Βγαίνουμε στη δημοσιά, αρχίζει η παρέλαση. Μην ξεχνάτε τις ωτοασπίδες!!!!

                                                        Κατερίνα...αφιερωμένο...

Τα σμήνος...

Ο Άγγελος με φωνάζει..."μαμά έλα να δεις!". Η μηχανή κολλημένη πάνω μου και τραβάω...και γίνομαι μάρτυρας μιας υπέροχης μαγικής σκηνής...

Ένα σμήνος πουλιών πετά πάνω από τα χωράφια. Ενώνονται, σχηματίζουν έναν κύκλο και αλλάζουν κατεύθυνση όλα μαζί. Το χρώμα του κύκλου γίνεται αχνό γιατί πετούν ανάποδα και κοιτάζω τις κοιλιές  τους και μετά αλλάζουν και πάλι κατεύθυνση και φαίνεται η σκούρα ράχη τους...
Όλα μαζί αρχίζουν και χορεύουν θαρρείς σε έναν υπέροχο τελετουργικό χορό. Ενώνονται, γίνονται δίσκος, αιωρούνται και μετά χωρίζονται...βλέπω δυο φτερά αγγέλου...αυτό βλέπω!
Τραβάω ασταμάτητα και νιώθω δάκρυα στα μάτια μου για αυτό το θέαμα...Για αυτή την μοναδική παράσταση!

Δυο φτερά αγγέλου. Η καρδιά μου φούσκωσε με ένταση. Είδα φτερά αγγέλου...να χάνονται στον ορίζοντα μπρος στα μάτια μου...κι ύστερα, τα πουλιά να τραβούν το δρόμο τους. Έτσι απλά...

Ο ουρανός καθάριος με ένα χρώμα απίστευτο κι εκεί ανάμεσα στα σύννεφα ένα άλλο πουλί...ανθρώπινο, σιδερένιο.
Χάνεται κι αυτό στον ορίζοντα. Μόνο αιωρείται σε δυο κόσμους κι ανάμεσα του πουλιά. Ένα σμήνος που παίζει με τα ρεύματα και χορεύει ευτυχισμένο στον λαμπερό ουρανό...

Χάθηκαν από τα μάτια μου έτσι όπως εμφανίστηκαν...Ξαφνικά. Το σιδερένιο πουλί και το φτερωτό σμήνος.
Χάραξαν την μοναδική τους πορεία  στον απέραντο ουρανό...κι ύστερα πήραν το δρόμο τους.
Έχω την εικόνα τους φυλαγμένη. Το δώρο τους κρατημένο μέσα μου...Δυο φτερά αγγέλου στον ουρανό...τα είδα!

Καλημέρα αγαπημένοι...σήμερα κοιτάξτε ψηλά...είναι εκεί για όλους μας...
                                                                                              Κατερίνα

20 χρόνια...σε μια ημέρα!

Ήμασταν παιδιά σαν γνωριστήκαμε. Ήταν μια υπέροχη εποχή. Ξέγνοιαστη. Όλα ήταν μακριά. Η Ελλάδα, η Γερμανία, οι γονείς, οι έγνοιες, τα βάρη της παλιάς ζωής...όσα βάρη μπορεί κανείς να έχει στα εικοσιτρία. Η μόνη έγνοια οι σπουδές, η επόμενη εργασία, η πρακτική, τα μικρο θέματα που προέκυπταν στη δουλειά...και ο έρωτας! Ο μάγος έρωτας...

Κοιμηθήκαμε μια νύχτα και σαν να ανοιγόκλεισα απλά τα μάτια μου...ξύπνησα είκοσι χρόνια μετά. Πως διάολο έγινε αυτό, ούτε κατάλαβα...Μα έγινε και όσο μπορούσα το γλέντησα. Έτσι νομίζω...κι εκείνος το ίδιο λέει.

Στα πρώτα χρόνια της σχέσης όταν ξέραμε πια πως θα ήμασταν μαζί σκεφτόμασταν πως κάθε πέντε χρόνια της σχέσης μας θα κάναμε  ένα ταξίδι στο εξωτερικό και κάθε δέκα χρόνια ένα ταξίδι υπερατλαντικό...Τώρα γελάμε με τα τότε σχέδια που δεν μας βγήκαν...Μας βγήκαν άλλα.

Είκοσι χρόνια λοιπόν και το ταξίδι μας μόλις μια ανάσα.  "Ντύσου" μου είπε και το τρελό αγόρι που παρόλα τα χρόνια που πέρασαν παρέμεινε τρελό και πάντα αγόρι ...με πήγε στο θέατρο! 

Μα μιας κι είναι τρελό δεν θα μπορούσε να διαλέξει μια "κανονική" παράσταση. Βρέθηκα λοιπόν σε ένα παλιό ξενοδοχείο σε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής να ανεβοκατεβαίνω ορόφους μαζί  με άλλους μπερδεμένους ανθρώπους και να γελάω με τη ψυχή μου και να συγκινούμαι βαθιά στο επόμενο λεπτό...μέσα σε ένα χρόνο ανύπαρκτο μα και τόσο αληθινό. Fake time...το όνομα του κι αν βρεθείτε εκεί..μπείτε στο χρόνο. Σε κάθε του διάσταση, σε κάθε κρυφό δωμάτιο του εαυτού σας. Ήταν κάτι το απίθανο, μια εμπειρία τόσο ιδιαίτερη...και μόνο αυτή η θεατρική παράσταση θα ταίριαζε στη σχέση μας!

Βγαίνουμε σπάνια πια μα είχαμε γιορτή οπότε μετά το θέατρο το μυστικό πρόγραμμα είχε βόλτα στα υγρά σοκάκια της όμορφης βραδινής Θεσσαλονίκης που τόσο αγαπήσαμε κι έμοιαζε το βράδυ αυτό με το Hatfield της Αγγλίας που μας έφερε κοντά.

Στάση στα λαδάδικα, που αλλού; Σε μια αγγλική Pub, να πίνουμε Guiness και Cider και να θυμόμαστε στιγμές με φίλους και γνωστούς είκοσι χρόνια πριν και να γελάμε, σαν να μην πέρασε μια μέρα...κι όμως πέρασαν είκοσι ολόκληρα χρόνια...

Η βραδιά έκλεισε..με μια selfie...για να θυμόμαστε...είκοσι χρόνια μετά!

Αποφασίσαμε για να γιορτάσουμε να κάνουμε κάτι ακόμη...εγώ θα έφτιαχνα ένα γλυκό.Το γλυκό που γευστικά θα ταίριαζε στη σχέση μας κι εκείνος ένα φαγητό, με την ίδια λογική. Για ημέρες, βυθιστήκαμε σε συνταγές. Και μετά από πολύ μελέτη αρχίσαμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο με νόημα...ενώ μας έτρωγε η περιέργεια..."Εσύ τι ετοίμασες:" "Θα δεις!" 

"Εσύ;" "Κι εσύ θα δεις!"

Ξημέρωσε ένα πρωινό ολοζώντανο. 

Ο ήλιος λαμπερός και τριγύρω σύννεφα...μπήκαμε στο αμάξι και εκεί αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε για μια ακόμη φορά να μπούμε στον υδροβιότοπο Επανωμής. 

Αυτό όμως ήταν αδύνατο.Οι λάσπες πολλές και αρκεστήκαμε να αγναντέψουμε τα πουλιά από μακριά. 

Ο μπαμπάς πήρε τα αγόρια και τα πήγε όσο πιο βαθιά μπορούσε.

Περπατούσαν αργά προσεκτικά, σιωπηλά, για να μην τρομάξουν τα λίγα πουλιά που φαινόταν από τόσο μακριά...δεν είδαμε πολλά δυστυχώς. Είδαμε όμως ένα γεράκι να κυνηγά και να κάνει κατακόρυφη εφόρμηση πάνω στη λεία του κι αυτό ήταν απίθανο θέαμα!

Δίπλα στον υδροβιότοπο έχει έναν κόλπο. Από μακριά ακούγαμε τον αγέρα και τα κύματα να σκάνε με ένταση στην αμμουδιά. Είναι πραγματικά καταπληκτικό σημείο γιατί από την μια είναι η θάλασσα κι απέναντι ακριβώς στα δέκα μέτρα,  φυτρώνουν οι καλαμιές  και  αρχίζουν οι λίμνες.

Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε ως εκεί...κι ήταν μια καταπληκτική εμπειρία. Τα κύματα μεγάλα κι άγρια έρχονταν με ορμή από βαθιά. 

Η θάλασσα είχε ξεβράσει μια παλιά ταλαιπωρημένη βάρκα και της έμελλε μαζί μας να ζήσει το τελευταίο της ταξίδι.Τα αγόρια ενθουσιάστηκαν.Μπήκαν μέσα της, φώναζαν και γελούσαν καθώς τα κύματα έσκαγαν πάνω της και την ταρακουνούσαν με ένταση. 

Έγιναν θαλασσοπόροι, γενναίοι, κατακτητές μια νέας γης, ενός νέου κόσμου.

 

Ήταν υπέροχο θέαμα το να τους βλέπεις. Γελούσαμε με τον μπαμπά τους, βουτούσαμε κι εμείς στο κύμα, μα όχι...δεν ήμασταν τόσο γενναίοι όσο εκείνοι! 

Να το το ταξίδι μας...σκέφτηκα και τους κοίταζα θαμπωμένη από την υπέροχη εικόνα τους. Απόλυτα απόλυτα ευτυχισμένη  καθώς δεν ήξερα, δεν μπορούσα να φανταστώ τότε είκοσι χρόνια πριν πως η συνάντηση με τον έρωτα μου, είχε ως στόχος την συνάντηση μου με εκείνους...

Τους μικρούς αστείους ανθρώπους! Τα γενναία αγόρια που με τα χέρια απλωμένα στον άνεμο αντίκριζαν με ορμή τη φουρτουνιασμένη θάλασσα και φώναζαν στα κύματα "έλα λοιπόν!"

Τι εικόνα!

Ξαποστάσαμε για λίγο μουσκεμένοι, λασπωμένοι, μα ήρεμοι και χαρούμενοι σαν να γυρίζαμε από μια περιπέτεια!

Μαζέψαμε κλαδιά για το σπίτι. Απλά καφετιά κλαδιά...υπέροχα χειμωνιάτικα, για να στολίζουν με απλότητα τη γιορτινή μας διάθεση.

Ανάψαμε κεριά...κι έγινε η γιορτή σπιτική!

Μας περίμενε το γεύμα του Πα! Το φαγητό που εκείνος πίστευε πως ταίριαζε στη σχέση μας! Το έκανε για πρώτη φορά και με γέμισε έκπληξη.Τα αγόρια δεν το εκτίμησαν ιδιαίτερα μα εγώ το λάτρεψα. Απλό και διαφορετικό, με πολλά καρυκεύματα και μυρωδιές που γαργαλούσαν την μύτη. Το τραπέζι στρωμένο απλά, όπως ταίριαζε σε εκείνη την πρώτη γνωριμία...

Χυλοπίτες με γάμπαρη σε κόκκινη σάλτσα και φέτα και μικρές γαρίδες ψημένες στο φούρνο σε μια απίθανη συνταγή που είχε κάτι το εξωτικό. Μαύρο πιπέρι, κανέλα, πιπέρι καγιέν,σκόρδο, λεμόνι,  θυμάρι, σωταρισμένες σε λίγο φρέσκο βούτυρο. Το φαγητό που διάλεξε είχε τα πάντα...όλα αυτά που μας ταιριάζουν! Λίγη πολυτέλεια, λίγη απλότητα, μια γεύση εξωτική και πικάντικη, μια γεύση ελληνική και ξεκάθαρη. Παιχνιδιάρικο και μοναδικό! Είκοσι χρόνια....

Η ώρα του γλυκού γέμισε τα αγόρια με ενθουσιασμό. Διάβασα πέντε συνταγές...κι έβγαλα μία. Αυτή που νομίζω πως είχε όλα τα στοιχεία της σχέσης μας. Τη γλυκιά γεύση της σοκολάτας, τη μυρωδιά του καφέ, την ξινή γλύκα των μύρτιλων, και την τραχιά γεύση του τυριού... Η εμφάνιση άτσαλη κι όμορφη μαζί....να θυμίζει τις κλασσικές ελληνικές τούρτες με κάτι λίγο από την μορφή των νέων κοσμοπολίτικων γλυκών του pinterest...Χαριτωμένη, μα με μια γεύση δυνατή. Αξέχαστη!

"Η καλύτερη τούρτα που έχουμε φάει ποτέ" είπαν οι πιτσιρικάδες..."Η τούρτα των ΚαΠα"...ψιθύρισα..

Το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό! Το παραδέχομαι! Τα αγόρια και τα τρία ενθουσιάστηκαν και ναι! Το πέτυχα, μου είπε...αυτή είναι η γεύση μας!

Σβήσαμε τα κεράκια μαζί, πανηγυρικά, σε μια ατμόσφαιρα μεγάλης χαράς, με τα αγόρια να περιμένουν με ενθουσιασμό...Ένα φύσημα ήταν. Ένα απλό γρήγορο φύσημα κι όλα ξαναπήραν το αρχικό τους φως...που είχε λίγη από την θαμπάδα της καθημερινότητας! Ξημέρωνε Δευτέρα...

Πήγα στα κρεβάτια τους για την μεγάλη καληνύχτα, αυτή που θα τους συντροφεύει στον ύπνο και θα τους βοηθά σαν παλεύουν γενναία με τους κακούς στα παιδικά όνειρα τους...Φίλησα τα τρυφερά μαγουλάκια όπως κάθε βράδυ και θυμήθηκα τα όνειρα για ταξίδια μακρινά που κάναμε τότε πριν ο έρωτας μου γίνει μπαμπάς τους...

Τι σημασία είχαν τα σχέδια εκείνα...μόλις είχαμε κάνει το μακρύτερο ταξίδι. Είκοσι ολόκληρα χρόνια σε μια ημέρα. Μια απίθανη μέρα μαζί τους...κι αυτό μου έφτανε. Αυτό ήταν το δώρο μου. Η ζωή μου κι όπως διάλεξα να τη ζήσω μαζί τους!

Μαζί του...

Δεν μπορέσαμε να πάμε ταξίδι μακρινά μα τι σημασία έχει πια...το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ!

Καλημέρα αγαπημένοι...Εδώ είναι η ζωή! Εδώ και τo ταξίδι...