Ήταν μια ζόρικη εβδομάδα μα είχε πολλά απίθανα και αυτό που εγώ θα κρατήσω είναι αυτή η αίσθηση της παραίτησης σαν νιώθεις το σώμα καταβεβλημένο. Αυτή την απίθανη αίσθηση των μυών που αρχίζουν να καίνε και τα κόκαλα να πονούν και νιώθεις την θερμοκρασία να ανεβαίνει σιγά σιγά...
Ξάπλωσα το απόγευμα μετά τη δουλειά στο κρεββάτι και ξύπνησα με μια αίσθηση ηρεμίας παρόλο που ήμουν πια επισήμως άρρωστη. Μα κοίταξα έξω από το παράθυρο μου και το θέαμα ήταν απίθανα όμορφο. Χιόνιζε πάλι...και ο Χειμώνας είχε ξανάρθει στη γειτονιά μας...
Είναι φοβερή αυτή η αίσθηση της ανημποριάς σαν αρρωσταίνει το σώμα. Ήταν Τρίτη και μόλις τέσσερις ημέρες πριν στην πρωινή μου προπόνηση είχα τρέξει 24 χιλιόμετρα, σε 2 ώρες και πενήντα λεπτά.
Τέσσερις ημέρες μετά ανέβαινα τις σκάλες στο σπίτι αργά κάνοντας μια ενδιάμεση λαχανιασμένη στάση. Εργαλείο το σώμα!
Αν σε εγκαταλείψει την πάτησες...Αν ξεχάσεις και το εγκαταλείψεις χάθηκες. Εγώ έπαθα το δεύτερο, καθώς όλον αυτόν το καιρό παρ όλες τις χαμηλές κάτω από το μηδέν θερμοκρασίες έτρεχα νωρίς κάθε πρωί πριν τη δουλειά, τουλάχιστον για μια ώρα, μέχρι να βγάλω το πρόγραμμα που ακολουθώ. Όμως όλο αυτό το κρύο λειτούργησε συσσωρευτικά κι έκανε κακό στα πνευμόνια μου που μετά την πνευμονία που πέρασα κάποια χρόνια πριν, έχουν μεγάλη ευαισθησία. Ξέχασα..παρόλο που η μαμά μου (αυτές οι μαμάδες που τα ξέρουν όλα!!!) μου το θύμιζε κάθε φορά, που θα μιλούσαμε στο τηλέφωνο, προειδοποιώντας με.
Έκανα μια εβδομάδα παύση από το τρέξιμο.
Μια πολύτιμη εβδομάδα...που με πήγε πολύ πίσω και με στεναχωρεί γιατί έχω ένα πρόγραμμα να ακολουθήσω με στόχο πάντα τον Μαραθώνιο σε ενάμιση μήνα...
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Μου φαίνεται πια πολύ μακρινό όνειρο...
Όταν ξύπνησα από τον λήθαργο που είχα πέσει εκεί στην ώρα του πυρετού μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό...Με τέντωσα σκέφτηκα. Με παρατέντωσα κι έσπασα. Το σώμα σου βάζει το stop αν εσύ ξεχνάς να το βάλεις στον εαυτό σου.
Νιώθω το όνειρο των 42 χιλιομέτρων να γλιστρά μακριά...Αυτή τη στιγμή μου φαίνεται σαν σχέδιο παραφουσκωμένο. μη ρεαλιστικό...
Όπως μη ρεαλιστικό φαίνεται να είναι και το σχέδιο μου να βρεθεί ένας εκδοτικός που να θελήσει να εκδώσει βιβλίο μου...Μια ακόμη αρνητική απάντηση, έφτασε σαν χαστούκι χθες...η πρώτη μέσα στο 2015 και με ξανάβαλε σε σκέψεις.
Μήπως κάνω μεγάλα όνειρα; Μήπως βάζω μη ρεαλιστικούς στόχους;
Τόσες λέξεις που κανείς δεν θέλει να "δέσει". Γιατί προσπαθώ; Γιατί χάνω το χρόνο μου γράφοντας κάτι που κανείς δεν θέλει να εκδώσει; Γιατί ξυπνάω κάθε μέρα αξημέρωτα και τρέχω χιλιόμετρα ενώ νιώθω πως δεν θα καταφέρω να τερματίσω;
Το βράδυ ήταν για ακόμη μια φορά άγρυπνο λόγω του πυρετού, μα αυτή τη φορά είχε μια γαλήνη...Το πρωί άνοιξα τέρμα το παράθυρο να μπει ο παγωμένος χιονιάς στο δωμάτιο να καθαρίσουν όλα. Λατρεύω αυτή την πρωινή εικόνα στα παράθυρα και στα μπαλκόνια με τις κουβέρτες απλωμένες στον πρωινό ήλιο. Έχει μια ελπίδα αυτή η εικόνα και μια ανανέωση. Σαν όλα να τα πλένει ο παγωμένος αέρας κι ο χλωμός πρωινός ήλιος!
Το σώμα αναρρώνει. Δίνω χρόνο στα σχέδια...Αφήνω τα "παράθυρα" ανοιχτά για να "ανασάνουν". Το μυαλό να καθαρίσει από λάθος παρεμβολές. Χαλαρά...Βαθιά ανάσα.
Κάποια όνειρα θέλουν δουλειά...και κάποια υπομονή. Μα όλα τα όνειρα θέλουν επιμονή...και δεν θα εγκαταλείψω κανένα Δεν θα πάψω να πιστεύω σε κανένα. Δεν θα σταματήσω να προσπαθώ για κανένα.
Παρασκευή και Καθαρά Δευτέρα μπροστά μας...θα αφήσουμε χαρταετούς να πετάξουν πάνω από τα κεφάλια μας κι όσο για τα όνειρα...ας πετάξουν κι αυτά για λίγο εκεί πάνω παρέα με τους χρωματιστούς μας χαρταετούς κι όταν θα ρθει η ώρα θα πάμε να τα βρούμε.
Τα όνειρα είναι για να πετούν. Γιατί διάολε να κάνω ρεαλιστικά όνειρα...μου φτάνει αρκετός ρεαλισμός στην καθημερινότητα μου. Στα όνειρα ταιριάζει το πέταγμα...και τα δικά μου όνειρα είναι μεγάλα...και τους αρέσει να πετούν!
Για κάποια πράγματα δεν ξέρω πια αν μπορώ μα ξέρω πως θέλω. Δεν θα μάθω ποτέ αν τελικά θα μπορούσα, αν δεν συνεχίσω να προσπαθώ...Οπότε η επιμονή είναι η μόνη επιλογή!
Είμαστε τυχεροί που μπορούμε να κάνουμε όνειρα και να πιστεύουμε πως μπορούμε να τα αγγίξουμε όσο κι αν πετούν ψηλά! Όσο πιο ψηλά...τόσο το καλύτερο. Αποδέχομαι την πρόκληση λοιπόν και συνεχίζω!
Καλημέρα αγαπημένοι, μπαίνουμε με ορμή σε νέες μέρες προσπάθειας...
Κατερίνα
17 σχόλια:
Για μια στιγμή τρόμαξα...αλλά μετά ησύχασα πάλι...
Αν η Κατερίνα αναρωτιέται γιατί προσπαθεί, σκέφτηκα, τότε κάτι δεν πάει καλά...χαίρομαι που θα συνεχίσεις να προσπαθείς, χαίρομαι γιατί τα όνειρα πρέπει να πετούν ψηλά για να αναγκάζουν κι εμάς να ανεβαίνουμε ψηλότερα!
Περαστικά κι εύχομαι να αγγίξεις μια μέρα τα όνειρά σου!
Αχ ρε Κατερίνα με μπέρδεψες.... ευτυχώς προς το τέλος της ανάτρησης μπήκαν όλα στη θέση τους. Και βέβαια έχουμε μεγάλα όνειρα και βέβαια προσπαθούμε και παλεύουμε. Άλλωστε σημασία περισσότερη έχει το ταξίδι και το πέταγμα.... πέτα ψηλά Κατερίνα μου και μη φοβάσε τίποτα, όσο πιο ψηλά πετάξεις τόσο πιο πολλά πράγματα θα δεις αν κοιτάξεις κάτω.
Εγώ πάντως θα ήθελα να διαβάσω το βιβλίο σου...
Αγαπημένη... μαζί με την επιμονή που μου χαρίζεις ως την μόνη και σταθερή επιλογή, θα φτιάξω το χαρταετό μου και θα γράψω το όνειρό μου πάνω του! Κι ας είναι μια καταγραφή μη ρεαλιστική πάνω σε ένα πραγματικό αντικείμενο - θα είναι όμως αληθινή! Κι αυτό μετράει...
Θα τον ΄΄΄σπρώξω΄΄ να πάει ψηλά (άλλωστε συν Αθηνά και χείρα κίνει) και θα προσπαθήσω κι εγώ να πετάξω μαζί του... θα αψηφήσω τη βαρύτητα!
Εσύ μου το ΄χες μηνύσει: Fly! Fuck Gravity!
Το θυμάσαι, ε;;;
Κι ότι σε αγαπώ.. κι αυτό να το θυμάσαι!
Βενετία.
Μόνη σου απάντησες καλή μου! Τα γνωρίσματα των πετυχημένων ανθρώπων είναι υπομονή και επιμονή. Καλημέρα, με όνειρα πολλά!
Περαστικά σου
Σε ζηλεύω για το θάρρος και την δυναμη να ασχολείσαι και με τον αθλητισμό!
καλη επιτυχία στους στόχους σου!
Ευχομαι να εκδοθει καποτε το βιβλιο σου.θα ειναι πολυ ενδιαφερον γιατι και εσυ Καταρινα φαινεσαι απο αυτα που διαβαζω στις αναρτησεις σου πολύ ενδιαφερουσα προσωπικοτητα.προς το παρον συνεχισε να μας ταξιδευεις μεσα απο τις υπεροχες αναρτησεις σου.μη σταματησεις γραφε οσο πιο πολυ μπορεις....
Εισαι πολυ καλη για να λιγοψυχησεις .Εσυ με κανεις να ονειρευομαι να βλεπω πως υπαρχουν ανθρωποι με αξιες .Πραγματικα μπορεις και το ξερεις ισως θελεις λιγο κανακεμα παραπανω....συγνωμη και για το θαρροςνα εισαι παντα καλα!
Ποτέ δε μου άρεσε το γρήγορο περπάτημα αλλά μου το σύστησε πρόσφατα ο γιατρός! Κι έτσι άρχισα. Ο στόχος και το όνειρο είναι να είμαι καλά και να τρέξω τα 5000μ στον ίδιο Μαραθώνιο που είμαι σίγουρη ότι θα τρέξεις κι εσύ! Θα σε δω εκεί! Περαστικά!AriadnefromGreece!
Κατερίνα μου έχω πολύ καιρό να σου αφήσω το σχολιάκι μου αν και σε διαβάζω πάντα! Και χαίρομαι που το έκανα σε μία ανάρτηση που έρχεται να με ξυπνήσει και να μου θυμίσει να κάνω μεγάλα όνειρα... κάτι που έχω ξεχάσει (για διάφορους λόγους) να κάνω τον τελευταίο καιρό. Χαίρομαι που απάντησες μόνη στα ερωτήματά σου... απαντήσεις που ξέρω και λέω συνέχεια στον εαυτό μου αλλά... Σε φιλώ και σε εκτιμώ και το ξέρεις! Κάλη
Δεν ξέρω για τα όνειρα των άλλων, δεν έχω πια απαντήσεις για τα δικά μου, για τα δικά σου, όμως, Κατερίνα μου, γνωρίζω... πως πετούν άλλοτε ψηλά άλλοτε χαμηλά και πλέκουν με τ' αόρατα νήματα της ψυχής τους κόμπους στη γη και στις καρδιές των ανθρώπων και συνθέτουν το πιο όμορφο υφαντό με τα πιο λαμπερά χρώματα της αγάπης και της ελπίδας.... Πιστεύω σε σένα, πάντα θα πιστεύω!
Όμορφα όλα
Φιλάκια ...
Ολοι έχουμε πισωγυρίσματα. Τσεκάρουμε τις βαλβίδες ασφαλείας μας... ΟΚ τώρα που τις τσέκαρες, βουρ, Κατερίνα! Κι εμείς που διαβάζουμε, ευχόμαστε το καλύτερο: γιατί δεν μπορούν όλοι να τρέξουν μαραθώνιους! Κάν'το εσύ για μας!
Περαστικά Κατερίνα μου. Να πάνε όλα καλά όπως τα ονειρεύεσαι. Ο μεγαλύτερος μαραθώνιος είναι η καθημερινότητα και το ζύγισμα που κάνουμε στα πράγματα που αγαπάμε, ονειρευόμαστε και φοβόμαστε.
Κατερίνα μου δεν έχεις επικοινωνήσει μάλλον με το σωστό εκδοτικό οίκο ακόμα. Γιατί υπάρχει σίγουρα εκεί έξω, σε περιμένει για να εκδώσει το μικρό (μεγάλο) σου αριστούργημα! Και αν γίνεται, μπορείς να συνοδεύεις την αποστολή του υλικού, με τα σχόλια των φανατικών σου εδώ στο blog!!!
Αν μας μαζεψεις, έχει ήδη τους πρώτους 10.000 αγοραστές-αναγνώστες!!!
Περαστικούλια πολλά, αν και είσαι καλά τώρα. Να προσέχεις την Κατερίνα!!! Έχουμε και ένα βιβλίο να εκδώσουμε:)))
Καλημέρα Κατερίνα!!Εύχομαι να είσαι καλύτερα!!!
Εκτός από όλα τα άλλα σε θαυμάζω και που τρέχεις!!
Έτσι να είσαι πάντα αισιόδοξη και να προσπαθείς να πραγματοποιείς τα όνειρα σου!!Το βιβλίο σου θα το διάβαζα και εγώ με μεγάλη χαρά!!!!
Μπορεί να μην σου γράφω συχνά αλλά σε επισκέπτομαι και σε διαβάζω...μπορώ να σου πω πως σε νοιώθω σαν μια φίλη που είναι μακριά και θέλω να μαθαίνω τα νέα της!!Να είσαι καλά ..να είστε καλά όλοι!!!!Καλή Σαρακοστή!!
Δήμητρα
...πετούν και μας μεταφέρουν μαζί τους. Τώρα μόλις σε "ανακάλυψα" και χαίρομαι για τις ελπίδες, τους στόχους και τα όνειρα που διακρίνω - αλλά και οι απογοητεύσεις και τα πισωγυρίσματα, μέσα στο παιχνίδι είναι. Η μοναδική μου συμβουλή, keep going και θα δεις πού θα φτάσεις. Η διαδρομή μετράει επίσης.
Ελένη
https://myfortysomethingworld.wordpress.com/
Καλημέρα Κατερίνα! Χωρίς αυτά τα όνειρα, παρά τις δυσκολίες και τις αποτυχίες, δεν ξέρω πώς θα ήταν να ξυπνά κανείς το πρωί... Σε ευχαριστώ για την μικρή αναγκαία υπενθύμιση!
Δημοσίευση σχολίου