Χθες, πέφτω επάνω σε ένα άλλο βίντεο...και συγκλονίζομαι ξανά! Αφορά την βία, την παρενόχληση και την κακοποίηση...από παιδιά σε παιδιά διαφορετικά. Στόχος και πάλι η κινητοποίηση των υπόλοιπων παιδιών που μπορεί να είναι μάρτυρες τέτοιων περιστατικών.
Τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τον νεαρό που έχει εξαφανιστεί και τα σενάρια περί άσκησης βίας πάνω του από συμφοιτητές και συντοπίτες του, γίνεται χαμός με βιντεάκια κατά της ενδοσχολικής βίας και του bulling και της παρενόχλησης και της κακοποίησης και της σιωπής των θυμάτων και της ανάγκης τους για υποστήριξη και φροντίδα και ασφάλεια...
 |
| Five Thot |
Ο μεγαλύτερος ο πιο άγριος φόβος μου είναι μην γίνουν αδιάφοροι άνθρωποι. Μικροί από φόβο. Δειλοί. Κλεισμένοι στον εαυτό τους, τακτοποιημένοι στο μικρό τους κόσμο, χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος για το τι συμβαίνει στον συνάνθρωπο τους! Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι μην γίνουν αυτοί που προσπερνούν...
Τα θύματα δεν μιλούν...είναι τέτοια η συναισθηματική τους κατάσταση και η ψυχοπαθολογία τους, που δεν το κάνουν...ή αργούν να το κάνουν. Μα το να μην μιλούν όλοι οι υπόλοιποι, το να μην βοηθά κανείς έναν άνθρωπο σε κίνδυνο αυτό είναι πια κοινωνικό φαινόμενο! Κάποτε το "σπάστε τη σιωπή" αφορούσε τα θύματα. Οι καμπάνιες αφορούσαν την κινητοποίηση τους.Τώρα αφορούν την κινητοποίηση των μαρτύρων. Όλων αυτών που κάνουν πως δεν είδαν και δεν άκουσαν. Όλων εκείνων που προσπερνούν.
Πως περιμένεις πως θα ζήσεις ήρεμα την υπόλοιπη ζωή σου αν γυρίσεις την πλάτη σε ένα τέτοιο περιστατικό;
Πως περιμένουμε να αλλάξουν τα παιδιά μας και να μιλήσουν για την βία που δέχονται πιθανά στο σχολείο από συμμαθητές τους αν εμείς οι ίδιοι είμαστε αδιάφοροι στην βία που δέχεται μπροστά μας ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα; Είτε άνθρωπος, είτε ζώο;
Τι μήνυμα δίνουμε στο μικρό άνθρωπο τον γιο ή την κόρη μας που μπορεί να είναι θύμα ενδοσχολικής βίας την ώρα που κρατώντας το από το χέρι περνάμε μπροστά από ένα βίαιο περιστατικό και επιταχύνουμε το βήμα μας για να προσπεράσουμε γρήγορα;
Ένα είναι το μήνυμα....Κανείς δεν θα νοιαστεί! Κανείς!
Θυμώνω...Έχω αποδεχθεί πως δεν είμαι το πιο γενναίο πλάσμα στον κόσμο μα τελικά, ποτέ δεν σταμάτησα μπροστά σε τέτοιες στιγμές. Ποτέ! Ακόμη κι όταν ένιωσα κίνδυνο.
Για έναν και μόνο λόγο... οι γονείς μου ήταν οι εκπαιδευτές μου. Ποτέ δεν μου μίλησαν για τέτοια θέματα, μα μου δίδαξαν με ξεκάθαρες πράξεις δικής τους άμεσης παρέμβασης κι αλληλεγγύης.
Δεν είναι θέμα ηρωισμού ή γενναιότητας. Είναι απλά...το αυτονόητο γαμώτο!
Πως μπορείς να προσπεράσεις ένα βιασμό; Μια βίαιη συμπλοκή; Έναν ξυλοδαρμό; Έναν βασανισμό; Μια φραστική επίθεση; Μια γελοιοποίηση; Μια κακοποίηση οποιασδήποτε μορφής;
Είμαστε οι ήρωες των παιδιών μας...αν οι ήρωες δεν μιλούν τότε όλος ο κόσμος μένει βουβός! Αυτό είναι το μήνυμα.
Για να μπορείς να είσαι ήρωας κάποιου πρέπει πρώτα να γίνεις ήρωας του εαυτού σου! Μίλα!Δεν είσαι θύμα για να σιωπήσεις. Δεν είσαι εσύ το θύμα κι ούτε είναι ανάγκη να γίνεις. Μα αν δεν μιλήσεις θα γίνεις...και θύμα και συνένοχος.
Είσαι ελεύθερος. Αν υπάρχει κίνδυνος προστάτεψε τον εαυτό σου μα φρόντισε να επέμβεις. Πως;
Καλώντας άμεσα, την αστυνομία. Ζητώντας έντονα, από τον θύτη να σταματήσει. Ζητώντας βοήθεια από άλλους τριγύρω. Από περαστικούς, γείτονες. Μην φύγεις. Αν δεν νιώθεις ασφάλεια, στάσου κάπου μακριά που δεν θα κινδυνεύεις. Όμως μείνε! Μην εγκαταλείπεις έναν άνθρωπο αβοήθητο. Φώναξε δυνατά. Κάνε θόρυβο. Ζήτα βοήθεια τηλεφωνώντας, φωνάζοντας, κορνάροντας συνεχόμενα μέσα από το αμάξι σου...Τα έχω κάνει όλα! Ποτέ δεν έχω πάθει κάτι...Ποτέ δεν έμπλεξα, ποτέ δεν βρήκα το μπελά μου και ποτέ δεν ένιωσα ξεχωριστή γιατί απλά, ήταν το αυτονόητο και γιατί κάθε φορά ένιωθα πολύ περισσότερο έναν άγριο φόβο παρά μια γενναία διάθεση!
Για όνομα του θεού! Πότε γίναμε έτσι; Από πότε αυτή η ανάγκη για "πολιτισμό" και "απόταξη" της βίας, στο όνομα του πολιτισμού, μας έκανε τόσο απόμακρους και μαλθακούς σαν ερχόμαστε αντιμέτωποι με έντονες, δύσκολες ή βίαιες καταστάσεις;
Όχι δεν λέω να μην φοβόμαστε και να κάνουμε τον ήρωα...Δεν λέω τι να κάνουμε...λέω τι να μην κάνουμε! Να μην μείνουμε αδιάφοροι λοιπόν...γιατί τελικά, θυμίζοντας τα λόγια του Edmund Burke:
"Το μόνο που χρειάζεται το κακό για να θριαμβεύσει...είναι να μην κάνουν τίποτα οι καλοί!"
Αύριο μπορεί να σε χρειαστεί το παιδί μου...Σε παρακαλώ, μην μείνεις αδιάφορος! Το ίδιο θα κάνω κι εγώ για το δικό σου παιδί...Το ίδιο θα κάνω και για εσένα...όχι γιατί είμαι γενναία, μα γιατί είναι το αυτονόητο γαμώτο!
Κατερίνα
11 σχόλια:
Λίγες ημέρες πριν το απέναντι ακριβώς σπίτι από το δικό μας έπεσε θύμα κλοπής μες στο καταμεσήμερο στην κυριολεξία. Σήκωσαν όλο το σπίτι και δεν πήρε είδηση κανείς από τη γειτονιά. Κανείς! Και προσπαθώ συνεχώς και φέρνω στο μυαλό μου εκείνες τις ώρες του Σαββάτου τί έκανα, γιατί δεν κατάλαβα τίποτε, μα πώς έγινε αυτό μπροστά στα μάτια όλων μας.... Τόσο ασφυκτικά είχα κλεισμένα τα μάτια μου, μα τόσο? Κατερίνα, σ' ευχαριστώ.
Όταν διάβασα προ ημερών για την επίθεση στις κοπέλες, μέσα στα τρένα της Γαλλίας, έπαθα σοκ. Δεν μπορούσε να το συλλάβει ο νους μου, δεν μπορούσε να το κάνει εικόνα. Μα πώς είναι δυνατόν σε γεμάτα με κόσμο τρένα να κακοποιούνται άνθρωποι (με αυτόν τον τρόπο!!!) και οι υπόλοιποι να συνεχίζουν το ταξίδι τους; Ειλικρινά δεν ξέρω... Πόσο σκληροί γίναμε; Πώς γίναμε έτσι ρε γμτ;
Αφύπνυση συνείδησης η ανάρτηση σου Κατερινα μου!! Αραγε έχω περάσει μπροστα απο κατι τετοιο και δεν αχολήθηκα;;; Δεν μπορώ να θυμηθω.. Πραγματικα... πως γιναμε ετσι οι ανθρωποι... Πως γιναμε ολοι σκληροι και αδιαφοροι στον πονο και την κακοποιηση του αλλου... :(
Ζούμε όλοι στον ίδιο κόσμο, είμαστε μέρος μιας ομάδας, μονάδες που φτιάχνουν μαζί ένα όλον. Αν δεν νιώσουμε αγάπη για τον διπλανό μας, αν δεν μπούμε στη θέση του, τότε τίποτα δεν αλλάζει. Μένουμε μέσα στο δικό μας μικρόκοσμο αποξενωμένοι όχι μόνο απ’ τους γύρω μας, αλλά κι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι το αυτονόητο, συμφωνώ, αλλά δεν είναι εύκολο θα προσέθετα εγώ. Θέλει αγώνα και πάλη καθημερινή με τον εγωισμό, με το φόβο και με τα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα που δεν μας αφήνουν να δούμε τον απέναντι (όποιος κι αν είναι αυτός) σαν αδερφό. Κι αυτή είναι μια πάλη που δεν είναι όλοι οι άνθρωποι διατεθειμένοι να δώσουν, δυστυχώς. Όσοι τη δίνουν όμως, γίνονται παράδειγμα, και ανοίγουν τον δρόμο για να γίνει το αυτονόητο, δεδομένο.
Βία, βία καθημερινά γύρω μας. Σωματική , λεκτική. η τελευταία η πιο συχνή, δεν της δίνουμε σημασία αλλά πόσο πολύ τελικά μας επηρεάζει.
Την άυξηση της βίας έχει επισημάνει και ο Goleman στο βιβλίο του 'Συναισθηματική νοημοσύνη" που πιθανόν να έχεις διαβάσει. Ρίχνει το βάρος αρκετά στον τρόπο που μεγαλώνουμε. Μήπως πρέπει να ασχοληθούμε πιο ουσιαστικά με τα παιδιά μας; Δεν είναι μόνο οι δραστηριότητες, οι πολλές ξένες γλώσσες, οι καλοί βαθμοί , τα αξέχαστα πάρτυ και όλα αυτά για τα οποία μοχθούμε και τρέχουμε καθημερινά, που θα τα βοηθήσουν τελικά. Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε;
Έχω επέμβει πολλές φορές στη ζωή μου, σε πολλές διαφορετικές περιπτώσεις. Κάθε φορά που το έκανα ήταν σα να οδηγούσε άλλος τα πόδια μου και τα χέρια μου, δε μπορούσα να ΜΗΝ επέμβω. Παραδόξως δεν έπαθα ποτέ κάτι αλλά υπήρξαν φορές που απορώ πραγματικά, πως τη γλύτωσα. ''Μυαλό'' δε θα βάλω ποτέ ούτε θα ''κάτσω στ' αυγά μου'' σε περίπτωση που υπάρχει βία, με όποιες συνέπειες. Όμως, αυτή η σκληρότητα απ' τη μια και η αδιαφορία απ' την άλλη...με πονάνε πολύ..
Επίσης, αν είστε παρόντες στη διάπραξη παράνομης πράξης σε βάρος κάποιου, ενθαρρύνετε κι άλλους από τους παρόντες να συμμετέχουν στην αποδοκιμασία και στην αποτροπή της παράνομης πράξης, με όσο γίνεται πιο συγκεκριμένες υποδείξεις. Π.χ. μέσα στο λεωφορείο: εσείς κύριε, με το μπλε σακάκι, εσείς κυρία, με την καφέ τσάντα, που είστε πιο κοντά στον οδηγό, ειδοποιήστε τον ότι εδώ ασκείται βία / γίνονται προπηλακισμοί / διαπράττεται επίθεση από ... σε βάρος ... κτλ. Πείτε του να ειδοποιήσει αστυνομία / να σταματήσει το λεωφορείο να κατέβουν κτλ.
Μια πληροφορία δώρο. Υπέροχη παρότρυνση σας ευχαριστώ πολύ. Θα το έχω στο μυαλό μου σαν μια ακόμη πιθανότητα για βοήθεια.
εύχομιο πραγματικά να μην "βάλετε" ποτέ μυαλό...το ίδιο θα κάνω κι εγώ και καταλαβαίνω ακριβως την αίσθηση του να "οδηγεί" κάποιος άλλος τα χέρια και τα πόδια μου.
Πόσο δύσκολο να παραμένουμε άνθρωποι...
Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια ...
Δημοσίευση σχολίου