Ήταν τόσο μικρούλης σαν έπιασε το πρώτο του Lego, όχι παραπάνω από τριών...Κι έτσι απλά άρχισε ένας έρωτας. Λατρεύει πια οτιδήποτε έχει να κάνει με τις δημιουργίες της Lego και τα τελευταία χρόνια φτιάχνει μόνος του μοντέλα που δεν υπάρχουν προσθέτοντας ή αφαιρώντας εξαρτήματα, εμπλουτίζοντας και δημιουργώντας νέα μοντέλα. Κάθε φορά που η γιαγιά φέρνει ένα νέο μοντέλο δεν χορταίνω να τον βλέπω να μπαίνει στην κυριολεξία μέσα σε κατασκευαστικό οργασμό. Δεν επικοινωνεί καν. Επικεντρώνεται απόλυτα για ώρες, δεν κοιμάται. Τώρα πια εκπαιδεύει και το μικρό του αδερφό με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χρησιμοποιώντας την ίδια μεθοδολογία που του έμαθε ο απόλυτος κατασκευαστής στα μάτια του...ο μπαμπάς του!
Το πρώτο που κάνει είναι να πάρει το μεγάλο ταψί του μπακλαβά και να μπουν μέσα όλα τα εκατοντάδες μικρά κομμάτια...και μέχρι να τελειώσει η κατασκευή, το ταψί είναι υπό κατοχή!
Δεν ήταν τυχαίο λοιπόν που πέταξε την σκούφια του σαν ενημερώθηκε πως το σχολείο του θα λάβει μέρος στον διαγωνισμό της Lego, με στόχο την κατασκευή ενός ρομπότ που θα εκτελεί συγκεκριμένες εντολές και όχι μόνο!
Για δυο μήνες δούλευε με την ομάδα του. Προσπάθησαν πολύ, παρά τον ελάχιστο χρόνο καθώς λόγω δυσκολιών και αργοπορίας στη χρηματοδότηση το σχολείο του είχε λιγότερο χρόνο εργασίας κι η ομάδα δούλεψε σε μισούς χρόνους. Μα δεν μάσησαν καθόλου. Ήθελαν να τα καταφέρουν...
Δημιούργησαν όλοι μαζί την ομάδα Music Robots και πήγαν στον διαγωνισμό με τον αέρα της μουσικής τους τρέλας!
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν η κορύφωση της δοκιμασίας και οι ομάδες, 60 στο σύνολο βρέθηκαν στο Noesis για να διαγωνιστούν. Ήταν μια γιορτή! Ένα πανηγύρι.
Παιδιά, δημιουργικότητα, κέφι, παιχνίδι, παλμός και τεχνολογία. Μικροί άνθρωποι παντού, να ζουν, να ρουφούν την γνώση, την εξέλιξη, να την περνούν ως εμπειρία στο DNA τους.
Κέφι, γέλια, χρώματα και τρελός ενθουσιασμός παντού στα Pit Area, εκεί που η κάθε ομάδα ξεκουραζόταν και δούλευε πριν κατέβει στις πίστες!
Προετοιμασία στα τραπέζια με το χρονόμετρο να τρέχει...προγραμματισμός των ρομπότ και η αγωνία μεγάλη!
κι εκεί παραδίπλα κάποια άλλα παιδιά έπαιζαν "που' ντο που' ντο το μαντηλάκι"!!!Τρέλα!
Ενώ πιο εκεί δίπλα στα τραπέζια προγραματισμού που υπήρχε πυρετός προετοιμασίας,
μια άλλη ομάδα παιδιών κυνηγούσε με τρελά ξεφωνιτά ένα μπαλόνι!!!Έτσι απλά! Παιδιά...Λατρεύω τον κόσμο τους!
...κι από τη μια υπήρχε η μεγάλη αγωνία στα τραπέζια, με τα ρομπότ να είναι "ξεροκέφαλα" όπως έλεγε ο Άγγελος και να κάνουν τα δικά τους χωρίς να ακούν τις εντολές, δημιουργώντας κύματα έντασης στις ομάδες, λίγο πριν βγουν στην πίστα για τη δοκιμασία
και από την άλλη ο χαμός καθώς...κάθε λίγο ανέβαιναν οι ομάδες στην εξέδρα για να παρουσιάσουν τον εαυτό τους....νταούλια, χοροί, τραγούδα, αυτοσχέδια μουσικά όργανα και τραγούδια, ασταμάτητα συνθήματα...γιορτή!
Στον χώρο ξεκούρασης και αναδιοργάνωσης οι ομάδες έτρωγαν, έπαιζαν, μοιράζονταν και γνώριζαν η μια την άλλη, ανταλλάσσοντας εμπειρίες.
Εδώ μια στιγμή ξεκούρασης όπου το Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης δεν θα μπορούσε να είναι εκεί χωρίς μουσικά όργανα...
Βγήκαν λοιπόν οι κιθάρες και τα μπουζούκια κι έγινε σαματάς ενώ τα μπουκάλια με το νερό έγιναν αυτοσχέδια μουσικά όργανα που έβγαζαν δεκάδες απίθανους ήχους!
Μετά μια μια οι ομάδες ανά κύματα κατέβαιναν στις πίστες στο υπέροχο χώρο του Noesis κι επικρατούσε για λίγο χαμός και μετά σιωπή.
Κάθονταν όλα στη σειρά μόνα τους σαν τα παπάκια και παρακολουθούσαν με προσήλωση κι απόλυτο σεβασμό στη διαδικασία κι αν τα πήγαιναν καλά έβγαιναν έξω ουρλιάζοντας κι άρχιζε το πανηγύρι!
...και βέβαια κάπου εκεί πάντα παρόν σε τέτοιες εκπαιδευτικές δραστηριότητες το αγαπημένο μας
Σχολειό της Φύσης, να μοιράζει έμπνευση και να δίνει κέφι με διάφορες δραστηριότητες.
Ήταν μια φανταστική αίσθηση ζωής και το να βλέπω το γιο μου, μέρος όλου αυτού με έκανε να φουσκώσω από συγκίνηση.
Τον κοιτάζαμε με τον μπαμπά του, να αγωνιά, να δημιουργεί, να παλεύει, να συμμετέχει, να αποδομεί, να απογοητεύεται, να ανήκει, να αποχωρεί, να ορμάει, να δίνει χώρο, να παίρνει χώρο, να ηγείται, να ακολουθεί, να ξέρει πότε να είναι μπροστά και πότε πίσω, να έχει αυτοπεποίθηση, να μην τα παρατά με τίποτα, να χώνεται, να μην δέχεται το όχι για απάντηση, να αποδέχεται την υπεροχή των άλλων, να μαθαίνει, να σέβεται, να ακούει....
Τον κοιτάζαμε με τον μπαμπά του και βλέπαμε κι οι δυο εκείνο το πεντάχρονο, που επέμενε για ώρες να προσπαθεί ακόμη κι όταν δεν καταλάβαινε ποιο κομμάτι να βάλει που, όταν αποφάσιζε να φτιάξει ένα διαστημόπλοιο που δεν ήταν για την ηλικία του κι ενώ εμείς προσπαθούσαμε να τον αποθαρρύνουμε για να μην απογοητευτεί με την αποτυχία του - μιας κι εμείς το θεωρούσαμε αδύνατο - εκείνος επέμεινε και πάλευε κι έκλαιγε, όχι γιατί το ήθελε...μα γιατί ήξερε πως το μπορούσε, ακριβώς επειδή το ήθελε πολύ!
Έβλεπα την απόλυτη προσήλωση και κοίταζα τον μπαμπά του να τον κοιτά και να μην έχει πια τίποτε να τον συμβουλεύσει, γιατί ήξερε μόνος του όλες τις κατασκευαστικές λύσεις.
Έβλεπα τα δάχτυλα του να συναρμολογούν τα κομμάτια κι έβλεπα εκείνο το μικρό πλάσμα χρόνια πριν με τη γλώσσα ανάμεσα στα δόντια του και τα μικρά τρυφερά δαχτυλάκια που δεν είχαν ακόμη μάθουν να κρατούν το μολύβι, μα έπαιρναν φωτιά κατασκευάζοντας απίθανες δημιουργίες με απόλυτη ακρίβεια!
Το αγόρι μας μεγάλωσε...
Ο Άγγελος στην πίστα την ώρα της πρώτης εκτέλεσης εντολών!
Ήμουν συγκινημένη πολύ....για εκείνον μα περισσότερο, με τις δυνατότητες των παιδιών γιατί δίπλα στην ομάδα του γιου μας ήταν η ομάδα του Π
ατέρα Αθηναγόρα...ο Φάρος από το Δενδροπόταμο. Παιδιά που γεννήθηκαν με περιορισμένες δυνατότητες λόγω του περιβάλλοντος που ζούσαν και της φτωχής περιοχής που μεγάλωναν...κι όμως κάποιος πίστεψε σε αυτά τα παιδιά κι η ομάδα του Πατέρα Αθηναγόρα πέρσι έφτασε στην Αμερική!
Ήταν δίπλα μας...και ήταν μαγική η στιγμή που βγήκαν από την πίστα ζητωκραυγάζοντας.Τα παιδιά αυτά με τις "περιορισμένες " λόγω περιβάλλοντος δυνατότητες ήταν το νούμερο πέντε! Κι αν εμείς νιώθαμε περήφανοι για την δική μας ομάδα που έφτασε στο νούμερο 22...σκέψου πως θα ένιωθε εκείνος ο Πατέρας Αθηναγόρας για τα δικά του παιδιά...γιατί μπορεί να μην τα έφερε στον κόσμο, μα πίστεψε σε αυτά με τον τρόπο που πιστεύει ένας αληθινός Πατέρας...και τα γέμισε ελπίδα και πίστεψαν πως μπορούν, γιατί μπορούν. Γιατί όλα τα παιδιά μπορούν! Έτσι απλά...
Απόδειξη, το πελώριο ανδραγάθημα τους να φτάσουν με την συμμετοχή τους στο Fill Lego League το 2014, ως την άλλη άκρη της γης, καταφέρνοντας το αδιανόητο!
Του έσφιξα το χέρι με ενθουσιασμό κι ήθελα να του πω "ευχαριστώ! Ένα πελώριο ευχαριστώ!!!" μα του είπα μόνο "μπράβο, μπράβο για την καταπληκτική προσπάθεια, μπράβο για τη δουλειά σας" κι εκείνος μεθυσμένος από χαρά όπως θα ήταν κάθε πατέρας χαμογελούσε κι έλεγε με ταπεινότητα "ευχαριστούμε ευχαριστούμε, μπράβο στα παιδιά μας!"
Ζήσαμε μια υπέροχη εμπειρία, μα πιο πολύ την έζησαν τα παιδιά μας! Έμαθαν πολλά, πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να διδαχθούν σε μια αίθουσα διδασκαλίας....κι αυτά που έμαθαν λίγο έχουν να κάνουν με την γνώση αυτή κάθε αυτή...Όταν ρώτησα το γιο μου τι κρατάει από όλο αυτό μου είπε "το ότι με άκουγαν και υπολόγιζαν την γνώμη μου"..."και τι σε βοήθησε αυτό να καταλάβεις;" τον ρώτησα..."ότι αξίζω!"
...αυτό για αρχή, γιατί όλα τα άλλα που έμαθε για τον εαυτό του μέσα από αυτή τη διαδικασία, θα χρειαστεί χρόνο και ωριμότητα για να τα αξιολογήσει.
Η ομάδα του Άγγελου, τα Music Robots, του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης πήρε στην κατάταξη την θέση νούμερο 22 κι επειδή δούλεψαν σε πολύ λιγότερο χρόνο, το μισό από τις άλλες ομάδες μα παρόλα αυτά κατάφεραν τα πάρουν αυτή την σημαντική θέση, 22οι ανάμεσα σε 60 ομάδες, κέρδισαν το βραβείο των Κριτών ως...Ανερχόμενα Αστέρια!!!
Ω!!!Ήταν περήφανα τα παιδιά μας κι είχαν κάθε δικαίωμα να είναι!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Μουσικό Σχολείο για την ευκαιρία. Η υπέροχη διευθύντρια του Σχολείου ήταν η προπονήτρια τους. Παρούσα μαζί τους ατελείωτες ώρες. Παραχωρώντας τους, χρόνο και χώρο και τον εαυτό της τον ίδιο. Φρουρός, εκπαιδευτικός, παιδαγωγός. Της είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη, σε όλο αυτό να καθοδηγεί και να φροντίζει την ομάδα που μέσα της ανήκε και το δικό μας πολύτιμο πλάσμα. Ναι υπάρχουν κι αυτοί οι εκπαιδευτικοί κι είμαστε τόσο ευγνώμονες για εκείνους!
Ήταν μια υπέροχη εμπειρία για όλους μας, μια γιορτή της εκπαίδευσης και της δράσης, όπου πρωταγωνιστές δεν ήταν οι ενήλικες, μα τα παιδιά. Οι ενήλικες είχαν τον ρόλο που χρειάζονται τα παιδιά μας. Τον ρόλο του υποστηρικτή, αυτού που ξέρει να δίνει χώρο γιατί έχει εμπιστοσύνη...
Γιατί τελικά, ένας καλός εκπαιδευτής έχει εμπιστοσύνη στον εκπαιδευόμενο του, μόνο αν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του ως εκπαιδευτή!
Ας κάνουμε χώρο στα παιδιά μας αγαπημένοι...Αυτό έμαθα εγώ, αυτό είδα ξεκάθαρα αυτό το τέλειο διήμερο. Να είμαι ένα βήμα πίσω...να ακολουθώ πια τα δικά του βήματα κι όχι να του τα χαράζω εγώ, ούτε καν να του τα δείχνω. Δεν μας χρειάζεται πια όπως μας χρειαζόταν...μπορεί και μόνος του!
Τι υπέροχη, τι συγκινητική, τι πελώρια στιγμή, στη ζωή ενός γονιού...
Του γονιού εκπαιδευτή, που περνά πια στη σκιά...γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να βγει μπροστά ο εκπαιδευόμενος, παρά να κάνει χώρο ο εκπαιδευτής...Ο καλός δάσκαλος αποχωρεί σαν έρθει η ώρα...
Είναι ενδεικτικό το παράδειγμα του εκπαιδευτικού Κώστα Βασιλείου που είναι και ο πρόεδρος της Edu-ACT, που μου μεταφέρθηκε μέσω της Βέτας διευθύντριας του Σχολείου της Φύσης. Στην πρώτη δοκιμασία που οι ομάδες πληροφορούνταν πως έπρεπε να προχωρήσουν χωρίς την συμμετοχή του προπονητή τους, αποδιοργανώνονταν. Επικρατούσε ένας μικρός πανικός που κρατούσε για λίγα δευτερόλεπτα μιας κι ο χρόνος πίεζε. Αμέσως μετά έβγαινε μπροστά ένα πιτσιρίκι από κάθε ομάδα κι έλεγε "πάμε"...Η ομάδα με μιας, έβρισκε το ρυθμό της κι ακολουθούσε. Έτσι απλά ξεχώριζε ο ηγέτης, ο αρχηγός της κάθε ομάδας...κι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, αν δεν έφευγε από την μέση ο ενήλικας προπονητής...
Δεν είναι γοητευτική η διαδικασία;
Με αφορμή όλο αυτό λοιπόν, ο αγαπημένος μας Σύλλογος Δέντρο Ζωής, στην ημερίδα που θα γίνει αυτή την Κυριακή στις 15 Μαρτίου, με θέμα την Εκπαίδευση, κάλεσε τον Κώστα Βασιλείου, εκπαιδευτή και πρόεδρο της Edu-ACT της Fill Lego League στη χώρα μας.
Στην ημερίδα θα συμμετέχουν ως ομιλητές κι άλλοι σημαντικοί και εμπνευσμένοι εκπαιδευτικοί, όπως ο Άγγελος Πατσιάς δάσκαλος του διάσημου πια σχολείου στο Φουρφουρά...μα κι άλλοι σημαντικοί κι αγαπημένοι μου.
Ρίξτε μια ματιά στο πρόγραμμα κι αν μπορέσετε την Κυριακή ελάτε! όλοι μαζί να προσπαθήσουμε, να μάθουμε να κάνουμε χώρο στους μικρούς χρωματιστούς ανθρώπους...Να "δίνουμε" χώρο γιατί δεν είναι δικός μας...παρά, μας χαρίστηκε από τους προκατόχους μας κι ήρθε η ώρα να τον μοιραστούμε απλόχερα με την σειρά μας και να τον δώσουμε πίσω, όπως συμβαίνει και με όλα σε αυτή τη ζωή!
Η κοινή εκπαίδευση, δική μας και των παιδιών μας, δεν σταματά ποτέ αγαπημένοι. Μαζί μαθαίνουμε, μαζί μεγαλώνουμε, μαζί ψηλώνουμε...μα μόνοι μας συνεχίζουμε, εκείνοι να τρέχουν μπροστά κι εμείς να μένουμε πίσω με
"γενναιοδωρία". Άλλωστε, είναι η σειρά τους!
Κατερίνα
