Ζωή σαν περιπέτεια!

Κάποτε οι Κυριακές ήταν οι πιο άδειες μέρες....Τώρα είναι οι πιο γεμάτες. Έχουμε κάθε λογής δραστηριότητες....Συναυλίες, αγώνες, γενέθλια πάρτι, και λοιπές εξόδους...συν τα μαθήματα! Το τραπέζι μας είναι τιγκαρισμένο με βιβλιοτετραδιοσβηστηρομολύβια κάθε λογής και ο καθένας κάνει τη δουλειά του...αν μπορέσει δηλαδή, γιατί αυτή η απίθανη συνεχής διάσπαση είναι για γερά νεύρα!

Μαμά πως γράφεται το "είμαι"; τι σημαίνει παρονομαστής;  ποια είναι η ρίζα του 9; τι είναι ακριβώς η φωτοσύνθεση: πως μεταφράζεται το "Μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος οὐλομένην"; που βρίσκεται η Γουαδελούπη: ποια είναι η λήγουσα;....και τελικά, πόσα απίδια βάνει ο σάκος;

Αυτή η πολυγνωσία του γονιού είναι καταπληκτική...όπως κι η απόλυτη άγνοια μου σε θέματα τα οποία εκπαιδεύονται τα παιδιά μου γιατί πρέπει να γκουγκλάρω για να βρω την Γουαδελούπη..πρέπει να τους στείλω στον πατέρα τους όταν κάνουν εξισώσεις και κλάσματα...και  στην γιαγιά Ζέτα για τη μετάφραση αρχαίων! Το μυαλό κουδούνι...το τραπέζι απόλυτο χάος κι ένα καυγαδάκι πάντα απαραίτητα συνοδεύει αυτήν καταπληκτική διαδικασία...

"Ο Άγγελος μου πήρε τη σβήστρα μου, δεν το καταλαβαίνω γιατί δεν μου το εξηγείς σωστά, πως γίνεται να είσαι μεγάλη και να μην ξέρεις ποια είναι η ρίζα του 9; το διάβασα εσύ δεν το ξέρεις καλά, δεν με νοιάζει πως σκότωσε ο Ηρακλής τις Στυμφαλίδες όρνιθεεεεεεες, σταμάτα να με κλοτσάς κάτω από το τραπέζι, σταμάτα να γέρνεις την καρέκλα σου, σταμάτα να κοπανάς το βιβλίο σου, σταμάτα να ξύνεις το μολύβι σου, σταμάτα να γκρινιάζεις, συγκεντρώσου να τελειώνουμε....".Υπέροχες στιγμές Κυριακάτικης, γονεϊκής τρέλας!

Θέλω τις Κυριακές μου πίσω...τότε που ξυπνούσαμε στις 11 μετά από βραδινό ξενύχτι. Πίναμε έναν σκασμό καφέ, τρώγαμε μπουγάτσα και μετά παίρναμε τους δρόμους και μαζευόμασταν στα καφέ για να διαβάσουμε τους τόμους με τις Κυριακάτικες εφημερίδες και όλο και κάποιος φίλος θα περνούσε και μετά θα ακολουθούσε ταβερνάκι για τσιπουράκια και θαλασσινά, γιατί ποιος μαγειρεύει!....και μετά ξανά σπίτι για απογευματινό ύπνο και χάσιμο στον καναπέ, με κανένα βιβλίο αγκαλιά...

Η Κυριακή είναι του Θεού βρε, μα πάνω από όλα του ανθρώπου...

Τώρα δεν ξαδειάζουμε να τρέχουμε και να μελετάμε...κι όταν τελειώνουν όλα αυτά και μαζευόμαστε στο σπίτι για να μαγειρέψουμε και να φάμε... σκέφτομαι με αγωνία  αν θα προλάβω να ρίξω μετά μια βουτιά στον καναπεδάκο....μα σε λίγο αρχίζει η απογευματινή γκρίνια...και "τίποτα δεν κάναμε κι αύριο έχουμε πάλι  σχολείο, πουθενά δεν πήγαμε κι εμείς δεν παίξαμε, όλη μέσα μέσα είμαστε"...αν δεν επρόκειτο για τα δικά μου παιδιά θα με έπειθαν και θα άρχιζα να τους λυπάμαι που ζουν μια τόσο στερημένη ζωή....

Μια τέτοια Κυριακή ήταν λοιπόν κι η προηγούμενη κι ενώ όλο το πρωινό ήμασταν σε μια συναυλία ορχηστρική όπου συμμετείχε ο Άγγελος το απόγευμα ζήσαμε τη συνήθη μίρλα...και εκεί λίγο μετά τη γκρίνια τους ζήτησα να φορέσουν τα μπουφάν και τις γαλότσες τους για να πάμε που αλλού, στη θάλασσα να ξεδώσουν αυτοί, να αδειάσει λίγο και το δικό μου μυαλό...

Ο ήλιος έδυε πια, μα δεν τους αποθάρρυνε καθόλου. Τσαλαβούτηξαν, έτρεξαν, έγιναν μούσκεμα στις μικρές λίμνες γεμάτες με βρόχινο νερό. Η παραλία Επανωμής που κάνουμε μπάνιο τα Καλοκαίρια, τους Χειμώνες μεταμορφώνεται σε υδροβιότοπο. 

Ο ήλιος έπεφτε πάνω στο νερό κι έβαφε με χρώματα κόκκινα και χρυσαφένια τις σκιές τριγύρω. Η σιωπή παντού, παντού κι οι φωνές τους. Δίπλα ο φλοίσβος και ο ήχος της θάλασσας...

Ένας χειμερινός κολυμβητής, ένα ζευγάρι που περπατούσε στην αμμουδιά, σκυλιά που αλυχτούσαν, παιδιά που έτρεχαν και φώναζαν χαρούμενα κι η νύχτα ερχόταν αργά και μαλακά.

Εκεί μακριά η πόλη.

Να φαντάζει αστραφτερή, νωχελική κι ήρεμη από μακριά...σαν την παλιά μας ζωή! Αυτή που ζήσαμε και πέρασε σαν μια ταινία που ξαφνικά μπαίνουν από το πουθενά δυο τύποι που τα σαρώνουν όλα και τα ανακατεύουν και γίνονται πρωταγωνιστές χωρίς καν να καταλάβεις πως...Ανατροπή!

Έτσι ανατρεπτικές είναι πια οι Κυριακές μας...κι η επιστροφή στο σπίτι έχει ζεστή σοκολάτα, μπισκότα, επιτραπέζια, ταινία και μπάνιο και κάπου εκεί έναν καλό καυγά μεταξύ τους. Λίγο η κούραση...λίγο τα "λόγια του παπά", πιάνονται στα χέρια, για το ποιος θα κάνει πρώτος μπάνιο. Τους χωρίζουμε με την απειλή πως δεν θα ξανακάνουν μπάνιο μέχρι την εφηβεία...και πιάνει πάντα κι όταν έρθει η ώρα του ύπνου κοιταζόμαστε με τον πατέρα τους πεταχτά και ξεφυσάμε ανακουφισμένοι...μα λίγο πριν το τέλος... η φωνή τους ξανά, "φιλί για καληνύυυυυτχαααα"...

Κι εκεί στα χρωματιστά κρεβάτια με τα αρκουδάκια, τα βιβλία και τα κόμικ πεταμένα στο πάτωμα, ανάμεσα με διαστημόπλοια και αμαξάκια, είναι κουκουλωμένοι δυο τύποι που μεγαλώνουν...μα είναι ακόμη μικροί.

Τόσο μικροί και ευάλωτοι και τρυφεροί στα μάτια μας, ιδίως εκεί ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους καθαροί και φρεσκοπλυμένοι, χαλαροί και μοσχομυριστοί σαν διπλοφουρνιστά λουκουμαδάκια...

Φιλί ρουφηχτό, βαθιά ανάσα με την μυρωδιά τους και χέρια που σφίγγουν..."καληνύχτα αγάπη"..."καληνύχτα μαμάαααα".

Επιτέλους ο καναπές είναι δικός μας...Μας παίρνει ο ύπνος στο λεπτό και δεν προλαβαίνουμε να δούμε ούτε το πρώτο τέταρτο μιας ταινίας και καθώς σέρνουμε τα πόδια μας ως το κρεβάτι ρίχνουμε μια ματιά στα σκοτεινά χρωματιστά τους δωμάτια με τα λαμπάκια και τα δεκάδες λούτρινα μάτια να μας κοιτούν χαρωπά..Εδώ ξεκουράζεται η καρδιά, σε αυτά τα δωμάτια...

Τι κάναμε είπαμε τα "παλιά" τα χρόνια τις Κυριακές; Ζούσαμε χωρίς ανατροπές. Ποιος θα μου το ΄λεγε χρόνια πριν πως το να γίνω γονιός θα είναι σαν να ζω μια μεγάλη, καθημερινή περιπέτεια, που ποτέ δεν ξέρω κάθε φορά, που θα με βγάλει!

Καλημέρα αγαπημένοι έρχεται Σαββατοκύριακο και μας περιμένει μια τρέλα αφού αυτό το Σαββατοκύριακο  ολοκληρώνεται ο διαγωνισμός  ρομποτικής της lego και ο μεγάλος μας γιος θα είναι εκεί με την ομάδα του...μαζί του κι εμείς. Περήφανοι, πάντα συγκινημένοι και καμιά φορά απηυδισμένοι γονείς... Καλή επιτυχία αγόρι μας!

Το ξανάπαμε έτσι; Κουράγιο αδέρφια...

                                                                                                   Κατερίνα