Μέρες παρείστικες κι αληθινές....

Φέτος η 25η Μαρτίου, ήταν αλλιώτικη...Βροχερή, μουντή, κρύα.
Δεν είχε παρέλαση, δεν είχε σημαιούλες, παρά μόνο μια μικρή που έβαλε η γιαγιά Ζέτα στην πόρτα. Δεν είχε παιχνίδια στις εξοχές ή βόλτες και πικ νικ στo  Happy Place μας στη θάλασσα της Επανομής όπως οι άλλες χρονιές...Είχε όμως την Αναστασία! Την μικρή μου ανιψιά που έμεινε μαζί μας και τα αγόρια αποτρελάθηκαν. Ήταν μια ήσυχη ημέρα, όπου εγώ με τον μπαμπά τους, ήμασταν μονίμως στον καναπέ παρακολουθώντας ανήσυχοι τα νέα για την πτήση που τόσο άδικα χάθηκε και τα παιδιά...αχ τα παιδιά!

Είναι οι μόνιμοι υπενθυμητές πως η ζωή κυλάει και μπορεί εμείς οι μεγάλοι να κρατάμε μουδιασμένοι την αναπνοή μας με όσα συμβαίνουν, μα τα παιδιά, συνεχίζουν να την ξεζουμίζουν...

Η Αναστασία έμεινε μαζί μας και ξύπνησαν ξημερώματα για να χορτάσουν παιχνίδι και κατεβήκαμε σε ένα σαλόνι που έμοιαζε με φρούριο

 Όλα τα μαξιλάρια του σπιτιού και οι κουβέρτες είχαν γίνει οχυρά...κι από πίσω οι πολεμιστές.

Έτρεχαν, γελούσαν, πυροβολούσαν, το σπίτι είχε γίνει παιδική χαρά μαζί με πεδίο μάχης. Η Αναστασία σκέτη αμαζόνα, τους άλλαξε τα φώτα κι αποδείχθηκε φοβερή πολεμίστρια..."για κορίτσι"....Είπες κάτι;

Μάταιά τους παρακαλούσα να πλάσουμε κανένα κουλουράκι για να βγω από την λυπημένη μου διάθεση και να κάνω κι εγώ κάτι κοριτσίστικο...Φευ!

Έβγαλα τα γλάσα και τα καραμελάκια και όλα τα μπιχλιμπίδια...μα κανείς δεν μου έδωσε την παραμικρή σημασία.

Αυτή τη φορά τα μπισκότα βανίλιας που συνήθως τα κάνουμε γεμιστά έγιναν μικρά χαριτωμένα αριστουργήματα...μεγάλη χαρά!

Τελικά το πήρα απόφαση και τα έκανα μόνη μου εν μέσω εχθροπραξιών και αφού έφυγε η Αναστασία ήρθαν απογοητευμένοι για να βοηθήσουν λίγο στο στόλισμα, αλλά κυρίως βοήθησαν στο φάγωμα!

Ήταν μια ωραία, ωραία ανάπαυλα στη μέση της εβδομάδας παρόλο που δεν ήταν όσο γιορτινή θα θέλαμε τουλάχιστον εμείς οι μεγάλοι. Πάντως ο μπακαλιάρος έγινε ανάρπαστος και όσο κι αν η Άνοιξη φέτος μας απαρνήθηκε ο καιρός περνά και ο Μάρτης φεύγει και να πάει στο καλό του.

Βρήκα λοιπόν το χρόνο κι έβγαλα τις μπογιές και τα πινέλα μου με τα οποία συνήθως ζωγραφίζω πέτρες για πρες παπιέ και για να ομορφαίνουμε τις γλάστρες και μαζί με τον Γιωργάκο βάψαμε αυγουλάκια για στόλισμα και αρχίσαμε απλές Πασχαλινές κατασκευές...που είναι πια έτοιμες και στολίζουν το σπίτι μας...υπομονή σε λίγες μέρες....

εικόνα από το Instagram του KaPaworld

Τώρα το Σαββατοκύριακο είναι και πάλι μπροστά μας κι η Αναστασία θα είναι και πάλι κοντά μας...γιουχού! Θα κάνουμε βραδιά κινηματογράφου με τα τέλειο stand για  pop corn από το αγαπημένο μας Happy Teapot, που τα αγόρια έχουν κυριολεκτικά λατρέψει,

θα στολίσουμε Πασχαλινά για να αλλάξουμε λοιπόν διάθεση και θα προσπαθήσουμε να αντισταθούμε σε όλα τα ζόρικα...Ζόρικα, σαν αυτά που περνά η μαμά της Αναστασία, η Άννα η γλυκιά μου ξαδερφούλα που χρειάζεται όλη την θετική ενέργεια μας, για να γίνει καλά και να βγει το γρηγορότερο από το νοσοκομείο! Περαστικά της λοιπόν κι όλα να είναι περαστικά στη ζωή αγαπημένοι. Καλά και κακά.
Να τα γευόμαστε  με αγάπη, να τα θυμόμαστε με γέλιο ίσως και λίγη πίκρα, να παίρνουμε μαθήματα πολλά, μα να περνούν για να κάνουν χώρο στα επόμενα. Στα χρόνια και στις στιγμές που έρχονται!

Μόνο αυτή την ευχή λοιπόν για σήμερα...Όλα στη ζωή μας να είναι περαστικά...κάποια κι αγύριστα!
Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένοι...να περνάτε ημέρες παρείστικες κι αληθινές, σαν αυτές που ξέρουν να περνούν τα παιδιά μας, σαν βρίσκονται μαζί!
Μόνο αυτά ζουν...όλα αυτά που εμείς ξεχνάμε, παραδομένοι σε αγωνιώδης ρυθμούς...
Φτιάχνουμε μαζί τους, φρούρια κι οχυρά κι ενώ ο κόσμος γυρίζει ανάποδα...εγώ θα ψήσω κουλουράκια...γιατί μπορώ. Έτσι απλά...ή  μάλλον όχι και τόσο απλά.
Υπάρχουν πολλοί αγαπημένοι άνθρωποι τριγύρω που αυτή η απλότητα τους είναι πολυτέλεια... οπότε τίποτε δεν είναι τόσο απλό!
Στέλνω εκεί έξω την αγάπη μου...Αννούλα μου, περαστικά...

                                                                                                        Κατερίνα