Ένα κομμάτι μου το φοβόταν. Ένα κομμάτι μου το ήθελε κολασμένα. Την πρώτη φορά που το σκέφτηκα ήταν μετά τον Ημιμαραθώνιο και γεννήθηκε μέσα μου μια εικόνα...λες; Θα μπορούσα;
Κατέβασα ένα πρόγραμμα προετοιμασίας από το intrenet. Δεν το είπα σε κανέναν...έλεγα ίσως, μπορεί, θα δούμε, δεν ξέρω. Ένα τηλεφώνημα στο φίλο μου τον Πέτρο που είναι υπερμαραθωνοδρόμος. Μιλήσαμε, μου έστειλε διατροφή, μου έδωσε οδηγίες. Πότε, πως, που, γιατί, αυστηρά ξεκάθαρα, "έχεις δουλειά, σκληρή δουλειά, δεν υπάρχουν δικαιολογίες, μπορείς μόνο αν θέλεις. Τα όνειρα σου στόχοι πια, δεν έχει κούραση και βαρεμάρα. Πάρε εκείνο, προμηθεύσου αυτό, φρόντισε το άλλο."
Σε ερωτήσεις τύπου τι να κάνω με τη μέση μου οι απαντήσεις ήταν διαταγές "100 κοιλιακούς 50 ραχιαίους κάθε μέρα"...
Ρωτούσε: έτρεξες σήμερα; Όχι.
Γιατί;...Δεν πρόλαβα...
Δικαιολογίες. Πότε έτρεξες τελευταία φορά; Προχθές. Δεν θα αφήνεις πάνω από τρεις ημέρες απόσταση στις προπονήσεις σου...
Ήταν κάθετος. Δεν έχει έλεος φίλε μου...τρόμαξα. Σκέφτηκα πως ως εδώ ήταν ωραία, παρακάτω δεν μπορώ, δεν αντέχω, δεν προλαβαίνω, δεν είναι όλα για όλους....
Μα μέσα μου η επιθυμία δούλευε...το όνειρο είχε γίνει στα κρυφά στόχος...
Άρχισα να προπονούμαι πιο εντατικά. Πρωινά, βροχές, κρύα, προμηθεύτηκα γάντια, ζεστά αθλητικά ρούχα. Οργανώθηκα. Προσπαθούσα να βγάζω κάθε βδομάδα το πρόγραμμα που είχα κατεβάσει από το internet. Άρχισα να διαβάζω. Διατροφή, ασκήσεις ενδυνάμωσης. Άρχισα να προσθέτω χρόνο στις προπονήσεις μου. Μετά τα Χριστούγεννα αγχώθηκα πολύ...έπρεπε να βγάλω το πρόγραμμα σκεφτόμουν, μα δεν προλάβαινα, δεν μπορούσα με τίποτα....
Το πρόγραμμα με άγχωνε. Ήταν αδύνατο να τρέξω με αυτό το ρυθμό. Κοιμόμουν λίγο, ξυπνούσα πολύ νωρίς έτρεχα πολλά χιλιόμετρα. Περισσότερο από όσα μπορούσα να αντέξω. Το πρόγραμμα μου είχε γίνει εμμονή, όταν δεν προλάβαινα να τρέξω τα χιλιόμετρα που έπρεπε είχα νεύρα, θυμό. Μια ημέρα που ο βαρδάρης φυσούσε σαν τρελός ήρθε για να μου δώσει ένα βασικό μάθημα. Παρόλο που έκανε διαολόκρυο και είχε κοντά 8 μποφόρ βγήκα για τρέξιμο για να μην χαλάσω το πρόγραμμα. Στο 12 χιλιόμετρο έπαθα αυτό που μέχρι τότε είχα μόνο διαβάσει σε άρθρα. Έπεσα στον
"τοίχο".
Τα είδα όλα...κι αυτά που δεν βλέπονται κι αυτά τα είδα! Έμεινα ξαπλωμένη στο δρόμο πρωί Παρασκευής χωρίς ψυχή τριγύρω.Ο αέρας φυσούσε διαολεμένα, το κρύο απίθανο κι η θάλασσα φουρτουνιασμένη κι εγώ εκεί στην άκρη ξαπλωμένη χωρίς κουράγιο να πάρω ένα τηλέφωνο να έρθει κάποιος να με μαζέψει...Έκλεισα. Τρόμαξα. Απογοητεύτηκα. Είπα φτάνει δεν θα τρελαθώ...δεν μπορούν όλοι...Παρ' το απόφαση...Μα μέσα μου, δεν μπορούσα να αποχαιρετήσω το όνειρο. Έκανα κοντά δυο βδομάδες να ξαναασχοληθώ και κάπου εκεί σε ένα πρωινό χαλαρό τρέξιμο, μίλησα με τον εαυτό μου σοβαρά και πρώτη φορά το παραδέχτηκα ειλικρινά σε εμένα...Ναι! Το ήθελα. Ναι στ' αλήθεια ήθελα να το προσπαθήσω. Νέα αρχή λοιπόν στα μέτρα μου άκουσα τις ανάγκες μου και έλαβα σοβαρά υπόψιν μου πως εγώ είμαι εγώ και πρέπει να ακολουθήσω το ρυθμό μου.
Μίλησα με τον φίλο μου
Βασίλη Γεροδήμο, παλιό αθλητή, που γνωριζόμαστε από τα νιάτα μας και είναι πια καθηγητής στα ΤΕΦΑΑ στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Μου έδωσε βασικές συμβουλές προπονητικής και μου πρότεινε παπούτσια. Με τα δώρο των Χριστουγέννων των γονιών μου, αγόρασα επιτέλους καλά παπούτσια για τρέξιμο, οργανώθηκα λίγο καλύτερα κι άρχισα να ανεβάζω χιλιόμετρα κάθε εβδομάδα με ρυθμό που άντεχα εγώ, βασισμένο πια στο δικό μου πρόγραμμα, στη δική μου ζωή. Συμβουλάτορες οι φίλοι. Ο κάθε ένας με την εμπειρία του κάτι μου έδινε και το διάβασμα έγινε σύμμαχος. Στις πιο δύσκολες μέρες διάβαζα τα άρθρα αυτού του μαραθωνοδρόμου
Βασίλη Κυριλλίδη που θαυμάζω πολύ όχι μόνο για τις διαδρομές του μα και για την απίστευτη πένα του!
Άρχισα να βάζω στην προπόνηση μου ασκήσεις ενδυνάμωσης κορμού και χεριών. Ξέθαψα ένα step από την αποθήκη. Το είχα αγοράσει πριν μπορεί και 15 χρόνια. Δεν είχα ανέβει ποτέ μέχρι τότε. Τα πρωινά που δεν προλάβαινα να πάω για τρέξιμο άρχιζα τη μέρα μου με αυτό. Τα χιλιόμετρα αυξάνονταν. Κάθε φορά που έσπαγα ένα όριο ήθελα να νιώσω χαρά μα ένιωθα όλο και περισσότερο φόβο. Στα 23 είπα, έχω άλλα 19; Μα πως διάολο θα τα βγάλω; Δεν χαιρόμουν πια ανησυχούσα. Καταλάβαινα τι σημαίνει όλο αυτό. Κάθε φορά που έσπαγα ένα νέο φράγμα χιλιομέτρων ένιωθα διαλυμένη από την κούραση και τον πόνο. Σκεφτόμουν τι διάολο...πως θα βγει όλο αυτό; Πως θα τα καταφέρω να τρέξω 42 αν στα 30 είμαι έτσι;
Αρρώστησα κουράστηκα, απογοητεύτηκα. Έφαγα βροχή και κρύο. Έπαθα υποθερμία και νόμιζα θα πέσουν τα δάχτυλα μου, ανέβασα πυρετό και είχα ρίγη. Είπα χίλιες φορές πως θα σταματούσα μα άρχιζα...Ξανά και ξανά. Ξανά και ξανά.
Ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μιλούσα για τον τρέξιμο ήταν ο Σέργιος, που είχαμε τρέξει μαζί στον Ημιμαραθώνιο, είχε τρέξει στον Κλασσικό της Αθήνας κι ήξερε να γεμίζει το μυαλό μου με εικόνες και χωρίς να το ξέρει δυνάμωνε το μυστικό μου όνειρο. Όσο κι αν μου έλεγαν όλοι πως "ναι θα γίνει, θα τρέξεις", ποτέ δεν απάντησα θετικά. Πάντα πάντα κρατούσα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ένα αν!Ποτέ δεν αφέθηκα...
Ήρθε η πρόταση από την
Inter Truck και πάλι, να τρέξω με την μπλούζα της, όπως και στον
ημιμαραθώνιο. Ζήτησα χρόνο γιατί ήθελα να το σκεφτώ...η απάντηση ήταν χαρακτηριστική της αγαπημένης μου Αλεξάνδρας με έβαλε στη θέση μου..."ε!καλά δεν είναι ανάγκη να τρέξεις στα 42 υπάρχουν και τα 10"....Παράξενο, μα δεν το είχα μέχρι τότε σκεφτεί...Μα πως θα μπορούσα να τρέξω 10 όταν ονειρευόμουν τόσο καιρό τον Μαραθώνιο; Πως να εγκαταλείψω το όνειρο;
Λίγες μέρες πριν την λήξη των συμμετοχών είπα το οκ! Πάμε για τα 42 κι ότι γίνει...Ότι γίνει φίλε!
Μετρούσα τις μέρες μια μια...Μια μια...σαν κόκκους ρυζιού που πέφτουν σιγά σιγά για να γεμίζουν ένα κατοστάκιλο σακούλι...Μπήκα σε ακόμη πιο εντατικό πρόγραμμα διατροφής και ενδυνάμωσης και προπόνησης. Ο ύπνος ήταν αγχωτικός κι όλη η ζωή ήταν βασισμένη σε αυτό τον στόχο... Λίγες μέρες πριν μαθαίνω πως ο Σέργιος τραυματίστηκε και δεν θα μπορέσει να τρέξει...Αν δεν είχα ήδη δηλώσει συμμετοχή νομίζω αυτό θα με σταματούσε. Τρόμαξα με την σκέψη πως θα είμαι μόνη σε όλο αυτό...τουλάχιστον κάποιος να λέμε μια κουβέντα...Αποδιοργανώθηκα με δεν υπήρχε πίσω, μόνο μπροστά!
Τρεις βδομάδες πριν εξετάσεις σε καρδιολόγο. Υπέρηχος, τεστ κοπώσεως, εξετάσεις αίματος. "Είσαι έτοιμη" μου είπε. Είμαι;
Μίλησα στο τηλέφωνο με ένα φίλο τον
Βαγγέλη blogger και συνάδελφο στο ΚΕΘΕΑ και μαραθωνοδρόμο με πολλά πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη του. Μου είπε πολλά πολλά και χρήσιμα...μα κράτησα ένα περισσότερο από όλα. Το πιο πολύτιμο..."Όταν πονάς θα επικεντρώνεσαι εκεί και θα μιλάς στον πόνο.." Συγκινήθηκα γιατί μίλησε στη γλώσσα μας...στην γλώσσα των θεραπευτών. Στη γλώσσα που λέει μην αγνοείς κανένα σου συναίσθημα καμία ένδειξη...άκου ότι έχει κάποιος να σου πει, ακόμη κι αν αυτός ο κάποιος είναι το ίδιο σου το σώμα..."Είσαι Healer" του είπα...και από τότε άρχισα να μιλώ στο σώμα μου, άλλωστε όταν τρέχω δεν έχω σε κανέναν άλλον να μιλώ.
Πήρα μαζί μου ένα σκασμό τραγούδια, που μου στείλατε μετά την ανάρτηση. Τα τραγούδια όλων αυτών των ανθρώπων που κινητοποιήθηκαν και μπήκαν στον κόπο να μου τα στείλουν σε μηνύματα για να τους έχω μαζί μου...Τα έγραψα όλα!
Έχωσα στο μυαλό μου το μήνυμα που μόλις είχε έρθει από την Inter-Truck...αφιερωμένο σε μια χελώνα...Το ταξίδι είναι ο προορισμός λοιπόν ας είναι αργό, ας είναι μακρύ θα είναι το ταξίδι μου...
Πήρα μαζί μου τις τελευταίες συμβουλές του Σπύρου που στον ημιμαραθώνιο είχαμε τρέξει μαζί και κράτησα το απίθανα ενθαρρυντικό μήνυμα του, που με γέμισε δύναμη..."Η απόφαση σου να σταθείς στην εκκίνηση των 42, 195 χιλιομέτρων, είναι ο μισός αγώνας"...
Πήρα μαζί μου τα λόγια που μου έγραψαν το βράδυ του Σαββάτου, μέσα σε ένα μεγάλο κύκλο, όλοι αυτοί που δουλέψαμε μαζί σε μια υπέροχη, συγκινητική ομάδα βασισμένη στο φόβο. Πήρα μαζί τις ευχές τους και την εικόνα τους σαν ήρθαν αντιμέτωποι με το φόβο τους...ξέροντας πως σε λίγες ώρες εγώ θα αντιμετώπιζα κάποιους από τους δικούς μου φόβους!
Ετοίμασα όλα μου τα πράγματα. Τη συμμετοχή μου με το νούμερο 640. Στον ημιμαραθώνιο το νούμερο της συμμετοχής μου ήταν 406...Ενθουσιάστηκα με την σύμπτωση!
Δίπλωσα από βραδύς την κόκκινη ταξιδιάρα μπλούζα της Inter-Truck, τα νερά μου, τα χαλβαδάκια μου, τις μπάρες δημητριακών μου, τα μύγδαλά και τις σταφίδες σε κάθε τσέπη μου...τελευταία στιγμή ανταλλάσσω μηνύματα αγωνίας με τον Βαγγέλη που με συμβουλεύει να πάρω γάντια και αδιάβροχο γιατί ο καιρός θα είναι μυστήριος και θα πρέπει να προσέξω την υποθερμία. Life Saver o Βαγγέλης σαν να το΄ξερε!
Όμως το πιο σημαντικό...το ρολόι του Σέργιου. Το αγαπημένο του Garmin. Μου το φόρεσε στο χέρι και μου είπε "κι αυτό κύκλος είναι, πάρτο μαζί σου" και με έπιασε ένα πελώριο σφίξιμο...Το ρολόι του Σέργιου που φοράει στους Μαραθώνιους. Αυτό που θα μετρήσει όλη μου τη διαδρομή. Τι τιμή να το φοράω...κι αν δεν τα καταφέρω;
Ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο των μηνυμάτων στο κινητό μου..."κοριτσάκι μου τρέξε σαν τον Λούη. Σε παρακαλώ πολύ να προσέχεις." μαμά...Αχ ρε μαμά, με το μαμαδίστικο σου μήνυμα!
Ξυπνήσαμε νύχτα. Το τρελό αγόρι με είδε αγχωμένη και μου είπε θα με πάει εκείνος ως την Πέλλα. Ένιωσα ανακούφιση. Διάβαζα τα μηνύματα που είχαν έρθει αργά την προηγούμενη νύχτα.Υπέροχα λόγια φίλων που ήθελαν να με εμψυχώσουν. "Θα τρέξουν μαζί σου όλα όσα έζησες", "θα είμαι μαζί σου σε κάθε χιλιόμετρο", "έχε πίστη στα πόδια και στην ψυχή σου", "άρχισα να τρέχω χάρη σε εσένα...μην εγκαταλείψεις".
Μέσα στο αμάξι...μουσικούλα, καφές ζεστός και κουβέντα χαλαρή. Το αγόρι μου έδειξε όλο τον δρόμο. "Εδώ έχει μια ανηφόρα, μα είναι μακριά κι όχι απότομη. Εδώ μπαίνεις σε χωριό, εδώ χωράφια, μετά τη στροφή άλλη ανηφόρα"...Μου έδειξε όλο τον δρόμο σπιθαμή προς σπιθαμή...ένιωσα απίθανη ευγνωμοσύνη, για εκείνον και την υπομονή του όλο αυτόν τον καιρό και την φροντίδα του μέχρι το τέλος. Ο δρόμος άδειος και σκοτεινός και σκεφτόμουν πως όλον αυτόν τον δρόμο πρέπει να τον τρέξω και πως μάλλον τρελάθηκα...μάλλον τρελάθηκα...μάλλον τρελάθηκα.
Φτάσαμε στην Πέλλα. Στην πλατεία το άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου, μεγαλόπρεπο, σκοτεινό. "Σ'αγαπάω θα σε δω στο τέρμα" μου είμαι το τρελό αγόρι κι έφυγε κι ένιωσα σχεδόν εγκατάλειψή..."που πας ρε Καραμήτρο" είπα στον εαυτό μου κι άρχισα να περπατώ στο σκοτάδι. Άρχισαν να έρχονται τα λεωφορεία με τους υπόλοιπους δρομείς. Κατέβαιναν ορδές ανθρώπων. Τους κοίταζα και τρόμαζα ακόμη περισσότερο. Εκείνοι φαινόταν να γνωρίζονται. Χαιρετούσαν ο ένας τον άλλον, έλεγαν αστεία...ένιωθα ξαφνικά ολομόναχη...
Ήμασταν μαζεμένοι σε ένα κλειστό χώρο στην πλατεία. Βγήκα έξω στο σκοτάδι. Ο αέρας παγωμένος. Θα ήταν μια κρύα ημέρα...χωρίς να σκέφτομαι τίποτε πια άρχισα να τακτοποιώ τον εξοπλισμό μου, να φοράω τις ζώνες να ετοιμάζω τα πράγματα μου. Το στομάχι αρνούνταν να δεχθεί οτιδήποτε, μα έφαγα ένα σούπερ δυναμωτικό και γενναίο πρωινό που είχα ετοιμάσει από το σπίτι. Ένα μεγάλο σάντουιτς με μαύρο ζυμωτό ψωμί με ταχίνι και το καστανόμελο που είχε στείλει ο μπαμπάς μου. Η έντονη μυρωδιά του μελιού με συγκίνησε. Άγριο δάσος..μπαμπάς... κι άρχισε να ξημερώνει...
Η αγωνία πελώρια. Κοίταζα γύρω μου κάποιοι φαινόταν να έχουν χαραγμένα πάνω τους χιλιόμετρα εμπειρίας. Κάποιοι φαινόταν πιο μόνοι και ατζαμήδες σαν εμένα. Κάποιοι έκαναν ζέσταμα, κάποιοι έβαζαν θερμαντικές κρέμες, όλοι είχαν κάτι να κάνουν και μόνο εγώ παρατηρούσα κι ένιωθα πως ίσως και να μην ανήκα εκεί, πως ίσως ήμουν η μόνη που δεν θα τα κατάφερνε...Το κρύο τσουχτερό. Εγώ ντυμένη καλά οι υπόλοιποι καλοκαιρινοί..."κάτι ξέρουν" σκεφτόμουν "κάτι ξέρουν όλοι αυτοί και ήρθαν ντυμένοι τόσο ελαφριά...αυτή η εμμονή μου με το κρύο, να δεις που θα με βάλει σε μπελάδες τώρα και θα σκάσω από τη ζέστη στο τέλος"...Τίποτε θετικό δεν υπήρχε στην σκέψη μου μόνο ερωτηματικά...
Βγάζω φωτογραφίες για να ηρεμήσω. Με πλησιάζει κάποιος και μου ζητά να τον τραβήξω μερικές μπροστά στο άγαλμα. Μετά με τραβά κι εκείνος μια...για να θυμάμαι πως ήμουν κι εγώ, εκεί!
Την ανέβασα στο
instagram και με αφορμή αυτήν, άρχισαν και πάλι να έρχονται μηνύματα φίλων ενθαρρυντικά γεμάτα έμπνευση και κουράγιο...και το απίθανο είναι πως τέτοια μηνύματα έρχονταν σε όλη τη διάρκεια του μαραθωνίου κι άκουγα τον χαρακτηριστικό ήχο και χαμογελούσα...δεν τα διάβασα εκείνη την ώρα μα ένιωθα την ενέργεια όλων αυτών που εκείνη τη στιγμή με είχαν στο μυαλό τους. Όλων σάς!
Και ήρθε η ώρα. Παραταχτήκαμε, φωνές, ταμπούρλα, ρομπότ που πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας...άρχισε να ψιχαλίζει ακούστηκε ο ήχος της εκκίνησης και μέσα στο μυαλό μου η φωνή του Σέργιου "Το να εγκαταλείψεις δεν είναι επιλογή"...και ξαφνικά άναψε μέσα μου ένα φως. Δίπλα μου κάποιος φώναξε "πάμε ρε να γουστάρουμε" και άρχισα να τρέχω. Μόνη μου επιλογή το τέρμα και μόνος μου στόχος...να γουστάρω το ταξίδι ως εκεί!
Ήμουν με όλον αυτό τον χρωματιστό κόσμο στην εκκίνηση...Δεν το πίστευα κι όμως ξεκινούσα...
Προσπαθώ δυο μέρες μετά να θυμηθώ τις σκέψεις μου μα νιώθω κενό...Θυμάμαι το κάθε βήμα το κάθε χιλιόμετρο, μα τις σκέψεις μου δεν τις θυμάμαι εκτός από μια...κάπου εκεί στο 37ο χιλιόμετρο...
Μα πριν από αυτό ήρθαν πολλά, πολλά άλλα. Πρώτα ήρθε η βροχή σιγανή σταθερή φριχτή. Μέσα σε λίγα λεπτά όλοι έγιναν μούσκεμα. Φόρεσα το αδιάβροχο που μου είπε να πάρω μαζί ο Βαγγέλης και με κράτησε στεγνή μέχρι το τέλος. Φαινόμουν σαν κάμπια μέσα σε κουκούλι, καθώς ήμουν ολόκληρη καλυμμένη...μα στεγνή και ζεστή όπως έπρεπε. Μπροστά μου ξαφνικά περνάει ένας τύπος με ένα ροζ σατέν κιμονό και στην πλάτη του κουβαλά ένα αρκουδάκι...μου 'ρθε να ουρλιάξω από τα γέλια.
Πρόλαβα και τον τράβηξα μια φωτογραφία για να τον θυμάμαι για πάντα. Ήταν Ιάπωνας και τον φανταζόμουν να γυρίζει όλο τον κόσμο με το αρκούδι στην πλάτη και να τρέχει σε μαραθώνιους στα πέρατα της γης...Τον ζήλεψα!
Μετά μπήκα σε ρυθμό. Απαλό, χαλαρό, σχεδόν νανουριστικό. Καμία σκέψη, μόνο εικόνες, μια ανθισμένη κερασιά, μια λακκούβα με νερό, καταπράσινα χωράφια, αρχαία, σπίτια κι αμάξια στο αντίθετο ρεύμα που σήκωναν νερά και μας κόρναραν για χαιρετισμό. Περνούσαν οι μηχανές με τους εθελοντές των πρώτων βοηθειών και θυμάμαι τα μάτια τους να κοιτούν ίσια στα μάτια μου. Ένα νεύμα "όλα καλά;" ένα σήμα με το δάχτυλο, όλα καλά.
Μπαίνοντας στο πρώτο σταθμό μας περίμεναν παιδάκια. Κρατούσαν μπουκάλια με νερό και άπλωναν τα χέρια τους για να χτυπήσουν οι παλάμες μας, μου ήρθαν δάκρυα. Θυμήθηκα τα αγόρια μου. Ξαφνικά ήμουν περήφανη. Ήμουν στον Μαραθώνιο ναι ρε συ ήμουν εκεί...άρχισαν να τρέχουν δάκρυα. "Κόφτο" έλεγα μέσα μου. "Θα πάθεις αφυδάτωση από το κλάμα. Θα σε βγάλουν φωτογραφίες και θα φαίνεσαι χάλια...μας χάλασε που μας χάλασε ο καιρός τη μόστρα και μοιάζεις με κάμπια, θα είσαι και μια κλαμένη κάμπια. Σταμάτα να κλαίς!"...μετά γελούσα μόνη μου...
Με προσπερνούσαν άνθρωποι, προσπερνούσα ανθρώπους χαιρετιόμασταν βουβά με ένα νεύμα. Κάποιοι είχαν την ηλικία του μπαμπά μου κάποιοι ήταν παππούδες. Εντυπωσιάστηκα, με την δύναμη τους. Μου έδιναν δύναμη. Ένιωθα ασφάλεια κι αλληλεγγύη καθώς άνθρωποι με χαιρετούσαν ή μου έκαναν με τα δάχτυλα σήματα δύναμης και συνέχισης. Ήταν συναρπαστικό όλο αυτό που ζούσαμε μαζί με όλους αυτούς τους αγνώστους που εκείνη τη στιγμή ήταν συνοδοιπόροι μου!
Η μουσική στη διαπασών στο κεφάλι μου. Περνούσα ωραία, ένιωθα χαλαρά, είχα τον έλεγχο. Αναπνοές, φαγητό, νερό. Άκουγα μέσα στο μυαλό μου τις φωνές των φίλων και τις έντονες διαταγές του Σέργιου. "Θα τρως σε κάθε σταθμό. Θα πίνεις νερό σε κάθε σταθμό. Δυο γουλιές κάθε δύο χιλιόμετρα. Θα παίρνεις ότι σου δίνουν. Θα μασάς συνέχεια, θα ενυδατώνεσαι...καύσιμα, καύσιμα, καύσιμα..."
Η βροχή ασταμάτητη και φτάνοντας πάνω από τον Αξιό ήρθε κι ο βαρδάρης...Όταν τρέχω δυο πράγματα δεν αντέχω, τον αέρα και τη βροχή. Ζούσα τον εφιάλτη μου...μα τον ζούσα!
Υπήρχαν στιγμές που τραγουδούσα δυνατά. Ναι, περνούσαν άνθρωποι δίπλα μου και με κοιτούσαν, με χαιρετούσαν κι εγώ τραγουδούσα. Ήμουν ευτυχισμένη. Άδεια, ήρεμη. Τίποτε άλλο δεν μετρούσε στον κόσμο. Τίποτε άλλο δεν υπήρχε στον κόσμο μόνο αυτό! Στα 21 χιλιόμετρα ήθελα να αρχίσω να ουρλιάζω από χαρά. Άλλο τόσο κι ήμουν απόλυτα χαλαρή. Κανένας πόνος. Στο 30ο φώναξα καουμπόικα...ιιιιχα! Περάσαμε τα τριάντα φίλε, κανείς δεν μας σταματά. Ρε συ το κάνεις, φτάνεις στο τέρμα άλλα 12, μόνο 12 έμειναν...
Ανηφόρες απαλές, δεν σταματούσα πουθενά. Δεν υπήρχε πόνος πουθενά, ένιωθα ελεύθερη! Στο 33 είπα τώρα αρχίζει. Ήταν ο αριθμός που είχα καταφέρει να φτάσω στις προπονήσεις μου, μετά από εκεί όλα ήταν άγνωστα...κι ήρθε σιγά σιγά ο πόνος. Μέση, γοφοί, λεκάνη...άρχισα να μιλάω στον πόνο. Στη μέση μου, μετά στο γόνατο, μετά στον αυχένα, μετά στον αστράγαλο, μετά στο γοφό στο τέλος δεν ήξερα που πονάω πρώτα και ζήτησα από όλα τα μέλη μου που ούρλιαζαν στο αυτί μου να το βουλώσουν....και το βούλωσαν για λίγο. Το σώμα ναρκωμένο, μουδιασμένο από τον πόνο. Έκανα τις ανάσες που είχα μάθει στο
rebirth breathing με την φοβερή Νικολέτα και βρέθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου να τρέχω αναπνέοντας από τη μύτη...έπιασε κι αυτό ξεγελάστηκα για λίγο ακόμη. Κέρδιζα χρόνο, τρώγοντας χιλιόμετρα αργά και βασανιστικά. Το ρολόι μου έδειχνε το ρυθμό και δεν τον έχασα ούτε στιγμή και μετά έγινε το απίθανο καθώς...εκεί μπαίνοντας στην Θεσσαλονίκη είδα την αερογέφυρα για την οποία με είχε προειδοποιήσει ο Πανταζής...
Είχα ήδη καμιά 37 χιλιόμετρα στην πλάτη μου και στο τέλος έπρεπε να σκαρφαλώσω αυτό το κάθετο βουνό...όλοι περπατούσαν. Τους κοίταζα από μακριά κρατούσαν τη μέση τους και περπατούσαν ανεβαίνοντας αργά ...θυμάμαι τα δάκρυα απόγνωσης...κι ύστερα ήρθε η σκέψη η μοναδική που είχα και με συντρόφευσε "Όχι. Δεν υπάρχει επιλογή. Δεν πονάς τόσο για να εγκαταλείψεις. Ξέρεις από πόνο. Αυτό το σώμα κουβάλησε δυο παιδιά εννιά μήνες κι άνοιξε στα δύο για να τα γεννήσει...όχι ρε μάγκα δεν θα σταματήσω εδώ. Αυτό το σώμα ξέρει από πόνο, δεν με τρομάζει τίποτα. Δεν σταματάω να πάνε να γαμηθούν όλα δεν σταματάω ρε, ούτε τώρα ούτε ποτέ"...και συνέχισα να ανεβαίνω τρέχοντας την ανηφόρα χωρίς πνοή, μόνο με νεύρα και ένταση και πείσμα...πείσμα! Αυτό μόνο μου είχε απομείνει...
Τα πνευμόνια έκαιγαν. Τα γόνατα έτριζαν. Η μέση νόμιζα θα σπάσει στα δύο. Ο αέρας στα μαλλιά μου και στο πρόσωπο δεν ήξερα πια αν ήταν η βροχή ή τα δάκρυα μου...Πονούσε όλο μου το είναι, μα την ανέβηκα τη γαμημένη!
Μπαίνοντας στην πόλη ενωθήκαμε με τους υπόλοιπους δρομείς των πέντε χιλιομέτρων. Τα τελευταία δυο χιλιόμετρα ήταν τα μακρύτερα της ζωής μου...δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, μου φαινόταν πως εγώ έτρεχα κι ο Λευκός Πύργος ξεμάκρυνε. Άκουγα τον κόσμο να μου φωνάζει "μπράβο, κουράγιο, λίγο ακόμη έμεινε΄", κάποιος μου φώναξε "έλα έμεινε ενάμιση χιλιόμετρο μην σταματάς" κι εγώ σκέφτηκα με φρίκη "ενάμιση χιλιόμετρο!!!Τόσο πολύ;"
Είχα μπλοκάρει τελείως. Τα πόδια έτρεχαν μα το μυαλό σαν να μην συνεργαζόταν πια. Ένας πιτσιρικάς που έτρεχε στα πέντε χιλιόμετρα, έφυγε από την λωρίδα του για να τρέξει γρηγορότερα και προσπάθησε να με προσπεράσει, μπαίνοντας στη λωρίδα μου. Με έσπρωξε με δύναμη και παραπάτησα. Ένας εθελοντής τον βούτηξε κυριολεκτικά από την μπλούζα και του φώναξε "΄Μείνε στη λωρίδα σου, ας σεβαστούμε τους μαραθωνοδρόμους". Το μυαλό μου χοροπήδησε..."για εμένα το είπε; Είμαι Μαραθωνοδρόμος εγώ;" κι εκεί άρχισα πάλι να υπάρχω...και ξαφνικά ακούω το όνομα μου. Ουρλιαχτά. Απίθανες τσιρίδες κι όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν. Σήκωσα τα χέρια με ενθουσιασμό, σε έναν χαιρετισμό ευτυχίας και το όνομα μου ακούστηκε ξανά και ξανά..."Κατερίνα σ΄αγαπάμε..Μπράβο μπράβο!" Τα κορίτσια μου κι οι τρελοί της Inter-Truck παραταγμένοι παντού να μου φωνάζουν κι εγώ ένιωθα σαν τρελή από ενθουσιασμό...Τερμάτιζα. Είχα φτάσει στο τέρμα!
Κοιτάζοντας τώρα το βίντεο του τερματισμού μου στις 5 ώρες και 7 λεπτά ακριβώς...βλέπω κάτι που δεν θυμάμαι. Κρατώ με τα δυο μου χέρια το κεφάλι σαν να μην το πιστεύω πως διασχίζω την γραμμή τερματισμού και μετά τα σηκώνω ψηλά θριαμβευτικά και συνεχίζω να τρέχω για λίγο έτσι με τα χέρια στον αέρα...
Ήταν μια μαγική, μαγική, στιγμή...
Κάθισα κάτω στο γρασίδι. Βγήκε για λίγο ένας ήλιος...κόσμος αγκαλιασμένος, γελούσαν φώναζαν συνθήματα, χρώματα παντού κέφι. Κουκουλωμένη με το σελοφάν, έπινα το νερό μου και το μυαλό μου ήταν απόλυτα, απόλυτα άδειο. Το σώμα κομμάτια. Μια γυναίκα με προσπέρασε κι ύστερα γύρισε πίσω "εσύ είσαι η Κατερίνα που όλοι φώναζαν το όνομα σου;" με ρώτησε...γέλασα και μου είπε "μπράβο ρε Κατερίνα τα κατάφερες!"
Άρχισαν τα μηνύματα να έρχονται...άνθρωποι που παρακολουθούσαν την πορεία μου από το internet είχαν δει πως μόλις τερμάτισα και μου έστελναν συγχαρητήρια! Μου φάνηκε απίστευτο όλο αυτό...Αδιανόητο. Ένιωσα ευγνωμοσύνη! Εγώ έστειλα το πρώτο μήνυμα στη μαμά για να μην ανησυχεί..."Μαμά μου, τερμάτισα κι είμαι καλά"
Ήμουν περήφανη, όσο λίγες φορές στη ζωή μου. Ολομόναχη εκεί στο τέρμα περίμενα την οικογένεια μου που έτρεχε για ακόμη μια φορά με το
Δέντρο Ζωής στα πέντε χιλιόμετρα και μονολογούσα "τέλειωσε...τέλειωσε, απίστευτο, έτρεξα σε μαραθώνιο ρε φίλε..."
Είδα τα παιδιά να τρέχουν καταπάνω μου κι ο Άγγελος με κοίταξε με τέτοιο θαυμασμό...Ο Πανταζής, μου έλεγε "τα κατάφερες ρε κάθαρμα, ρε σκυλί μαύρο τα κατάφερες" και μετά όλοι οι φίλοι, φωνές φιλιά συγχαρητήρια. Υπέροχη συγκινητική στιγμή η αγκαλιά με τον Σέργιο. Βουρκώσαμε κι οι δυο γιατί πια μιλούσαμε την ίδια γλώσσα κι ήξερα πια πως ήταν ...Τι σημαίνει το να τρέξεις σε μαραθώνιο. Το να μην μπορείς να τρέξεις σε ένα μαραθώνιο ενώ το θέλεις τόσο που πονάει το σώμα. Ήξερα πόσο πονούσε που δεν μπόρεσε να τρέξει. Ήξερα πως πονούσε...Σαν όλη αυτή η προσπάθεια κι η αγωνία να σφραγίστηκε εκεί...μαζί με τον σύντροφο στην αγωνία όλων αυτών των μηνών, σε εκείνον που μοιραζόμουν φόβους και ήξερα πως θα καταλάβει. Το συναίσθημα μοναδικό, ενώ ο Σπύρος στο τηλέφωνο φώναζε "είσαι μαραθωνοδρόμος" και ήταν οι στιγμές εκείνες φτιαγμένες από βαμβάκι...σαν να τις ζούσε κάποια άλλη κι όχι εγώ.
Σταματήσαμε στην αγαπημένη
Sugar Angel. Η Αγγελική βγήκε πίσω από τον πάγκο για να φωνάξει σε όλο το κατάμεστο μαγαζί πως μόλις είχα τρέξει στον μαραθώνιο. Λατρεμένο μου τρελοκομείο...Πήρα μια red velvet βέβαια. Την ονειρευόμουν μήνες.
Μια συγκλονιστική μακαρονάδα του αγοριού μου, η θεϊκή red velvet και ο καναπές με την ζεστή κουβερτούλα μου με περίμεναν μετά από ένα αχνιστό μπάνιο...Το τέλειο κλείσιμο ενός ονείρου!
Τώρα προσπαθώ ακόμη να καταλάβω τι συνέβη...τι διάολο συνέβη. Νιώθω πως έφυγε από πάνω μου ένα βάρος. Παρά την χαρά και την αίσθηση πως έκανα κάτι το αδιανόητο, νιώθω σαν να απαλλάχτηκα από μια δύσκολη και συνεχή σκέψη....που με αυτή κοιμόμουν και ξυπνούσα τους τελευταίους μήνες.
Κι είναι ακόμη πιο παράξενο αυτό γιατί οι σκέψεις όλες, οι αγωνίες, οι φόβοι, οι ανασφάλειες, να σταμάτησαν στο σημείο εκκίνησης. Εκεί που αρχίζει η δράση λοιπόν...εκεί που αρχίζεις να κυνηγάς το όνειρο δεν χωρούν οι φόβοι. Δεν φτάνουν μέχρι εκεί!
Κι αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως το μυαλό γεννάει φόβους όταν σταματά να δουλεύει το σώμα. Έτσι απλά! Έζησα μια από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής μου και μέσα στο μυαλό μου καμία σκέψη. Δεν υπήρξε καμιά ρωγμή για να αφήσει κάτι ξένο να περάσει. Κι αν τελικά κέρδισα κάτι από όλο αυτό θα πω απλά πως κέρδισα την ελευθερία μου. Αυθόρμητα καθαρά. Την ελευθερία και την σιωπή του μυαλού μου!
Κρατώ την τελευταία φωτογραφία που βγάλαμε εκείνη τη μέρα στο σπίτι μας πια με το μετάλλιο κρεμασμένο στο λαιμό μου. Κουρασμένη, παγωμένη, βρεγμένη και αποκαμωμένη μέχρι το μεδούλι...Μα...Μαραθωνοδρόμος...
Όχι δεν θα είναι αυτός ο τελευταίος μου μαραθώνιος. Είναι ο πρώτος μου κι αν έχω κάτι να μοιραστώ είναι μόνον αυτό...Αν μέσα σε ένα χρόνο, μπόρεσα να το καταφέρω εγώ, μια γυναίκα μετά τα σαράντα, τρελά εργαζόμενη σύντροφος μαμά και νοικοκυρά, με παραπανίσια κιλά και με φυσική κατάσταση σκέτη καταστροφή, χωρίς επαγγελματική καθοδήγηση και χωρίς προπονητή...τότε σίγουρα, μπορεί να το καταφέρει ο καθένας!
Κανένα όνειρο δεν είναι αρκετά άπιαστο αν θέλεις στ' αλήθεια να το αγγίξεις...κι αν τελικά με ρωτήσετε γιατί το έκανα θα απαντούσα...γιατί ήξερα πως μπορούσα!
Καλημέρα αγαπημένοι...Υπάρχουν όνειρα παιδικά κι όνειρα που συναντάμε στο διάβα της ζωής μας. Θα ήταν υπέροχο να μπορούσαμε να κάνουμε στόχο κάθε όνειρο μας...γιατί αν το καλοσκεφτείς, τελικά τι νόημα έχουν τα όνειρα, αν δεν τα βάλεις στόχο στη ζωή σου...Τι νόημα έχει ένα όνειρο αν δεν το κυνηγήσεις;
Έστω κι αν νομίζεις, έστω κι ακόμη ξέρεις πως είναι άπιαστο, κάνε του την τιμή και κυνήγησε το. Μην το εγκαταλείπεις χωρίς προσπάθεια. Χωρίς να ζήσεις την αδρεναλίνη του κυνηγιού και τελικά...θυμήσου. Πότε σταμάτησες να είσαι κυνηγός;
Εγώ είχα ξεχάσει το κυνήγι. Έτσι έλεγα, πως τάχα βρήκα το στόχο μου...μα δεν υπολόγισα σωστά. Άνθρωποι μπήκαν σαν σίφουνες στη ζωή μου και με γέμισαν από μια ζωή αλλιώτικη. Με ανάγκασαν να κοιτάξω μακριά, να ξεβολευτώ, να διεκδικήσω. Γέμισαν τα μάτια τους προσδοκίες και τα δικά μου μάτια άρχισαν να απλώνουν στο ορίζοντα...Μια μεγάλη παρέα ανθρώπων, που με οδήγησαν προς την πίστη και την υπέρβαση...Εκείνοι, δεν το ξέρουν κι αυτό είναι που κάνει όλο το ταξίδι πιο μαγικό. Γιατί εκείνοι με ορίζουν ως δυνατή και γενναία μα δεν ξέρουν πως η δύναμη μου κρύβεται μέσα τους...Μέσα σας αγαπημένοι!
Σας ευχαριστώ όλους. Για τα μηνύματα, για τα τραγούδια, για την αγάπη, για το όνειρο, που γίνεται πελώριο μόνο όταν το ζεις! Κι εγώ το έζησα...μαζί σας...
Κατερίνα
Υ.Γ.1 Αγαπημένη μου
Inter-Truck σε ευχαριστώ για ακόμη μια φορά για αυτό το μοναδικό ταξίδι! Τον πρώτο μου Μαραθώνιο το έκανα μαζί σου κι αυτό θα το θυμάμαι πάντα, νιώθοντας ευγνωμοσύνη...
Υ.Γ.2 Σέργιε, Βαγγέλη, Σπύρο, Πέτρο...Σας ευχαριστώ! Τώρα ξέρω!Θα σας συναντήσω στη σιωπή του μυαλού. Καλά χιλιόμετρα..
Υ.Γ.3...Πανταζήηηη...χωρίς εσένα όχι μαραθώνιο...ούτε μια βόλτα στη λιακάδα!
