Μια θηλυκή γιορτή...

Αν τα Χριστούγεννα είναι γεμάτα μαγεία, το Πάσχα είναι γεμάτο παραδόσεις...Θυμάμαι την μαμά μου  πάντα να λέει πως αγαπά τη γιορτή αυτή και θυμάμαι σαν ήμουν μικρότερη δεν συμμεριζόμουν αυτή της την αγάπη. Για εμένα η απόλυτη γιορτή ήταν πάντα τα Χριστούγεννα. Μα καθώς περνούν τα χρόνια νιώθω ότι νιώθει και νιώθω και το γιατί....Το Πάσχα έχει πια για εμένα μια βαθύτητα, μια γλύκα κι έναν πόνο μαζί.

Μυρίζει τη μυρωδιά της Ιστορίας των γυναικών της οικογένειας μου, όλων αυτών των χεριών που ζύμωσαν και βούλιαξαν τα χέρια τους στο ολοζώντανα ζυμάρια για να πλάσουν τα τσουρέκια. Στα χέρια που ανακάτευαν πάνω από αχνιστές μοσχομυριστές κατσαρόλες, στα χέρια που κανάκευαν τα κατακόκκινα αυγά και τα γυάλιζαν με το λάδι για να είναι φανταχτερά, στα μάτια που δακρυσμένα κοίταζαν τα αναμμένα κεριά και προσεύχονταν με κατάνυξη, πάνω από τον Επιτάφιο...Το Πάσχα είναι θηλυκή γιορτή...γιατί όσο κι αν είναι σκληρός ο θάνατος, πάντα η Ανάσταση θα φέρει την κάθαρση...
Είναι μια γυναικεία υπόθεση...σαν οι γυναίκες όλες να συνωμοτούν και να ενώνονται για να φροντίσουν για την πίστη και την σωτηρία ολόκληρης της φαμίλιας τους...Το νιώθω αυτό τόσο έντονα να τελευταία χρόνια και νιώθω σεβασμό για αυτή την υπέροχη θλιβερή γιορτή και για όλες τις γυναίκες της δικής μου οικογένειας...για τη μαμά, τις γιαγιάδες, τις θείες ακόμη και γειτόνισσες που μου έμαθαν όλα όσα είναι απαραίτητα για να περάσω αυτή τη φροντίδα και την πίστη στην επόμενη γενιά...

Έτσι ιδιαίτερα  το Πάσχα πάντα είναι το σπίτι μας γεμάτο φρέσκα λουλούδια...Κάνω πάντα τσουρέκια, έστω κι αν δεν πετυχαίνουν, βάφουμε πάντα αυγά χρωματιστά για να στολίσουμε και πάντα κατακόκκινα για το έθιμο της Κόκκινης Πέμπτης.

Θα πάμε στην εκκλησία με τα παιδιά, να νιώσουμε την κατάνυξη και να περάσουμε κάτω από τον Επιτάφιο, θα νηστέψουμε για να μεταλάβουμε...θα δούμε έργα με τα πάθη του Χριστού και πάντα, πάντα θα συγκινούμαι βαθιά, με εκείνο το " ηλί ηλί, λαμά σαβαχθανί"στην ταινία του Τζεφιρέλι.
Θα σιδερώσω τα καθαρά τους πουκάμισα για το βράδυ της Ανάστασης και θα ετοιμάσω τα ρούχα μας για το μεγάλο βράδυ. Είναι πιθανό να ρίξουμε κι έναν μικρό καυγά, για να κλείσει η τηλεόραση και να προλάβουμε να ντυθούμε μα κι αυτό ακόμη έχει βαθιές μνήμες από τις Αναστάσεις που εμείς τα παιδιά δεν ξαδιάζαμε από το παιχνίδι κι οι μάνες μας έτρεχαν για να προλάβουν να μας ετοιμάσουν...

Θα μαγειρέψω μαγειρίτσα και θα στρώσω ένα όμορφο βραδινό τραπέζι   κι όλα αυτά είναι αποκλειστικά δική μου...γυναικεία υπόθεση. Οι άντρες συνήθως την γιορτή αυτή, αναλαμβάνουν να φροντίσουν την φαμίλια, μετά την Ανάσταση...όταν πια το θαύμα έχει γίνει...

Μα το πιο σημαντικό είναι οι άνθρωποι που θα δούμε κι οι συγγενείς που μαζί τους θα γιορτάσουμε και θα χαρούμε κοιτάζοντας τα παιδιά να τρέχουν στις εξοχές.
Έτσι και φέτος δεν έλειψε τίποτε από όλα αυτά, τίποτε εκτός από αυτούς που χάσαμε κι από αυτούς που αγαπάμε κι είναι μακριά μας κι αυτές τις μέρες η έλλειψη τους είναι ιδιαίτερα οδυνηρή για όλους μας.

Μια μακρινή πρωινή βόλτα το λαμπερό Πασχαλιάτικο πρωινό και μετά η οικογένεια μαζεύτηκε για να γιορτάσει...και γιορτάζαμε τρεις μέρες!

Τα παιδιά τόσο χαρούμενα, τόσο ευτυχισμένα και θορυβώδη...σε ένα υπέροχο καταπράσινο τοπίο.

Μας βρήκε η νύχτα να τρώμε, να πίνουμε και να γελάμε...και μετά ξημέρωσε η επόμενη ημέρα...μια ακόμη ημέρα γιορτής και το γλέντι μεταφέρθηκε στο δικό μας σπίτι και συνεχίστηκε  με το ίδιο κέφι...Πρωινό ήρεμος καφές με τα γεμιστά σοκολατένια μου τσουρέκια και μετά από λίγο η αυλή γέμισε φωνές, παιδικές τσιρίδες και τρέλα παντού!

Η τάρτα λαχανικών του Πανταζή έκλεψε τις εντυπώσεις και η γλυκιά πουτίγκα που ήρθε πακέτο από Κατερίνη (παιδιά σας αγαπάμε), μας έκανε να χοροπηδάμε από χαρά!

Η μόνη που έλειπε ήταν η απόλυτη λάτρης και γευσιγνώστρια της Κατερινιώτικης πουτίγκας η αδερφή μου...που φέτος μετά από χρόνια οι οικογένειες μας,  κάνανε Πάσχα χωριστά και η έλλειψη τους τεράστια....

Οι απόλυτοι πρωταγωνιστές πάντα τα παιδιά και τα παιχνίδια τους, τα λόγια, τους οι πολύτιμες στιγμές τους...

Απόλλωνας και Λου

...και η κάμερα έπιασε την μοναδική στιγμή ενοχικής κι απόλυτης ευτυχίας...τρύπια φόρμα και σοκολατένια μούτρα...
Μοναδική στιγμή η βουτιά τους στο σταροχώραφο...Σαν αστραπή ήρθαν οι μνήμες καθώς μου θύμισαν τον εαυτό μου να τρέχω κοριτσάκι στα λιβάδια, με τα ξαδέρφια μου παρέα και να πειραζόμαστε, να παραβγαίνουμε στο τρέξιμο και να γελάμε γαργαριστά κρατώντας τις κοιλιές μας.

Ήξερα πως αυτές τις στιγμές θα τις θυμούνται για πάντα, όπως κι εγώ τις μνήμες αυτές τις κρατώ φυλαγμένες στο πιο πολύτιμο κι ασφαλές κομμάτι της καρδιάς μου...

Το εορταστικό τριήμερο έκλεισε με μια μεγάλη βόλτα στη θάλασσα του Αγγελοχωρίου, με έναν ήλιο λαμπερό κι έναν απίθανο αέρα...και μαζέψαμε μεγάλες πίνες και κοχύλια...

και μιας κι όλη την χρονιά προσπαθούσαμε να δούμε τα φλαμίνγκο και το Χειμώνα ο υδροβιότοπος ήταν απροσπέλαστος, είπαμε να δοκιμάσουμε  ξανά και το θέαμα μας αποζημίωσε...

Τα παιδιά περπατούσαν με απόλυτη σιωπή για να μην τρομάξουμε τα πουλιά και μόλις πλησιάσαμε πολύ εκείνα πέταξαν όλα μαζί κι ήταν υπέροχη η εικόνα!

Τα παιδιά ήταν χαρούμενα και τρισευτυχισμένοι κι η χαρά είναι πάντα μεταδοτική...

Μα οι μέρες πέρασαν...Η γιορτή τέλειωσε. Όλοι πια σιγά σιγά γυρίζουμε στους καθημερινούς μας ρυθμούς. Έμεινε όμως ο ήλιος και το φως και κάθε πρωί μιας και δεν άνοιξαν τα σχολεία, κατά τις 8 πριν ακόμη ξυπνήσουν όλοι βγαίνω στην ολάνθιστη αυλή και πίνω τον πρωινό καφέ μου ενώ ο ήλιος μου ζεσταίνει την ψυχή...κι έτσι απλά είμαι ευτυχισμένη...

Το τέλος της υπέροχης αυτής γυναικείας και μαμαδίστηκης πνευματικής γιορτής ήρθε...μα όπως μου απάντησε η αγαπημένη μου φίλη η Αφροδιτένια μέσα από τα λόγια της Κικής Δημουλά..."κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια"...
Πάντα λοιπόν κάτι φέρνει και το τέλος...σαν καλός μουσαφίρης. Μπορεί να κουβαλά τον πόνο και την θλίψη ενός αποχαιρετισμού μα έρχεται και με γεμάτα χέρια...Για τον καθένα φέρνει και κάτι άλλο. Φως, συνειδητοποίηση, ζεστασιά, δύναμη, πείσμα, αγάπη, αναμνήσεις...κι άλλα πολλά και ξεχωριστά...

Καλημέρα αγαπημένοι. Εύχομαι  αγάπη και πίστη σε κάθε τέλος και στα δώρα που μπορεί να φέρνει...έστω κι αν αργούμε να τα δούμε από πόνο, οδύνη κι άρνηση.
Εύχομαι το φως της Ανάστασης να καίει βαθιά μέσα μας, σημάδι ζωής και μνήμης για όλους όσους χάθηκαν μα χρειάζονται εμάς για να συνεχίσουν να είναι κοντά μας ολοζώντανοι, μέσα από την δική μας ζωή...
Εύχομαι το φως της Ανάστασης να παραμείνει μέσα μας αναμμένο, για να κρατήσει ζωντανή την ιστορία του καθενός μας και την μνήμη αυτών που χάθηκαν, μα χρειαζόμαστε να τους κρατήσουμε ζωντανούς γιατί μέσα από την σοφία και την φροντίδα τους θα χαράξουμε τα νέα μας μονοπάτια...
Δυο μεγάλες γιορτές, οι μεγαλύτερες του χρόνου. Μια Γέννηση και μια Ανάσταση...και οι δύο μια υπόθεση θηλυκή...Όσο γεννιούνται άνθρωποι κι όσο ανασταίνονται όνειρα και ψυχές, σε αυτόν τον κόσμο, δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε αγαπημένοι...

Η οικογένεια ΚαΠα σας στέλνει τις ευχές της. Χρόνια Πολλά λοιπόν!
                                                                                                     Κατερίνα