Ένα τραγούδι για το Μαραθώνιο!

Τρέχω σχεδόν πάντα τα πρωινά. Τις ημέρες  που κάνω την πιο μακριά διαδρομή ξυπνάω πολύ νωρίς και συνήθως είναι μια ημέρα που θα δουλεύω μόνο απόγευμα. Μπαίνω στο χωριό κι είναι άδειο. Λίγα φώτα μόνο αναμμένα και τα μαγαζιά ανεβάζουν τα κεπέγκια. Σιωπή παντού κι ένα κρύο τσουχτερό. Ο δρόμος με φέρνει πάντα μπροστά από το μεγάλο γωνιακό καφέ με φρέσκα γλυκά και ψωμιά και κάθε λογής μαγικές μυρωδιές απλώνονται στον αέρα. Καφές φρεσκοψημένος, μπερδεμένος με την γαργαλιστική μυρωδιά του ψωμιού.

Σαν να ξυπνούν σιγά σιγά όλες μου οι αισθήσεις.

Είναι μια αίσθηση μαγική να τα προσπερνάς όλα αυτά  και να περνάς γρήγορα στις επόμενες εικόνες. Ένα σύνθημα στον τοίχο, μια μαμά που πηγαίνει το παιδί της σχολείο, μαγαζάτορες που σκουπίζουν τα πεζοδρόμια, ο ήλιος που πέφτει πάνω σε μια τζαμαρία, η θάλασσα λαμπερή ή φουρτουνιασμένη να ξεπροβάλει...εικόνες, εικόνες, εικόνες...και σιγά σιγά ο κόσμος βγαίνει, τα καφέ γεμίζουν, τα αρτοποιεία ξεπουλάνε  μέσα σε μισή ώρα τα κουλούρια, τα παιδιά, πηγαίνουν σχολείο κόσμος παντού με σακούλες με γάλατα με κυπελλάκια καφέ. Καλημέρες, χειραψίες μακρινές χαιρετούρες με χέρια σηκωμένα...Ζωή.

Εγώ δεν σταματώ περνάω μέσα από κάθε σκηνή. Μακρινός παρατηρητής σαν ήρωας ταινίας. Στα αυτιά μου δεν υπάρχουν ήχοι παρά μόνο μουσική. Δυνατή έντονη μουσική που κάνει το συναίσθημα να φουσκώνει. Όλα παίρνουν μια άλλη διάσταση, σαν συνοδεύονται από τον ήχο ενός τραγουδιού.Γίνονται αλλιώτικα, φανταχτερά, παίρνουν νόημα. 

Το λατρεύω αυτό. Υπάρχουν φορές που θέλω να σταματήσω να τρέχω και να αρχίσω να χορεύω.Υπάρχουν φορές που τραγουδάω φωναχτά, υπάρχουν φορές που δάκρυα κυλούν στα μάτια μου, έχω ζήσει στιγμές απέραντου θυμού, τρέχοντας μέσα από ένα τραγούδι κι υπάρχουν φορές που ζω την στιγμή εκείνη τόσο έντονα που θέλω να ουρλιάξω από ευτυχία.Το σώμα δεν νιώθει, νιώθει μόνο το μυαλό!

Ο δρόμος πάντα εκεί. Μοναχικός, γεμάτος με εμένα, γεμάτος με την απόλυτη ασφαλή μοναξιά των σκέψεων μου...

Vanilla Bean Lean

Τα μουσικά κομμάτια πια τα ξεχωρίζω από τις στιγμές που έτρεξα μαζί τους. Ακούω ένα τραγούδι και σκέφτομαι "Ει! τι φοβερή ημέρα τρεξίματος εκείνη" και στο άκουσμα ενός νέου τραγουδιού πάντα η κρίση μου έχει να κάνει με το πόσο καλά θα μπορούσα να τρέξω με την παρέα του.

Έχω ζήσει υπέροχες στιγμές τρέχοντας κι έχω νιώσει ζωντανή ολοζώντανη μέσα από αυτά που έχω νιώσει μέσα από τα τραγούδια. Υπάρχουν πια τραγούδια που τα έχω συνδέσει με διαδρομές και μόλις τα ακούω τα πόδια μου θέλουν να πάρουν φωτιά...

Τα καλύτερα τρεξίματα μου με Poison...με Demons,με Μέλισσες  με Λοχαγό έρωτα με 

Winter Winds...με Revolution, με Paint it Black με Road to Hell, με το Απέραντο Κενό, με το Γλυπτό, με Take me to church....

Κι άλλα κι άλλα πολλά και διαφορετικά από όλα τα είδη μουσικής. Από rock, μέχρι ρεμπέτικα....τα πάντα. Ότι μιλάει στην καρδιά μου!

Την Κυριακή λοιπόν είναι μια μεγάλη ημέρα για εμένα...Η ημέρα του Μαραθώνιου.
42 χιλιόμετρα...ώρες κι ώρες σιωπής μέσα στο κεφάλι μου. Θα προσπαθήσω να είμαι στο τέρμα μα δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Φοβάμαι, διστάζω, τρομάζω στη σκέψη και μέσα μου ένας ενθουσιασμός. Έχω μείνει ξάγρυπνη νύχτες πολλές να σκέφτομαι, θα μπορέσει το σώμα μου να τα καταφέρει; θα μπορέσει το μυαλό μου να μην με εγκαταλείψει;

Δεν ξέρω...Ξέρω πως θα είμαι εκεί για να προσπαθήσω, εγώ μαζί με όλους μου τους δαίμονες για μια ακόμη φορά παρέα, στην πιο μακρινή μου ως τώρα διαδρομή....

Από σήμερα μπαίνω μια στην διαδικασία και γεμίζω με τραγούδια το mp4 μου. Όλα αυτά τα ακούσματα  που θα βοηθήσουν το μυαλό μου να μην τα παρατήσει στις ζόρικες στιγμές. Αγαπημένοι...αν έχετε ένα τραγούδι που αγαπάτε. Αν υπάρχει ένα τραγούδι που σας εμπνέει και σας γεμίζει δύναμη. Αν θέλετε μέσα από ένα τραγούδι σας να "τρέξουμε" μαζί...τότε μην διστάσετε να το μοιραστείτε  μαζί μου. Θα το γράψω και θα με συντροφεύσει στις μοναχικές ώρες που θα ξεδιπλώνεται μπροστά μου ο δρόμος και θα σκέφτομαι, "τώρα τρέχω με τη Μαρία"..."τώρα τρέχω για την Ελπίδα"...."τώρα τρέχω μαζί σας", μαζί με πολλούς που αγαπώ βαθιά και η σκέψη τους με γεμίζει φως. Eγώ μια μικρή ταπεινή χελώνα, που για ακόμη μια φορά, ο στόχος της είναι αυτό που περισσότερο φοβάται!

Καλημέρα αγαπημένοι...έρχεται Σαββατοκύριακο super δημιουργικό! Ένα τραγούδι δώρο, το τραγούδια σας. Μια φράση έμπνευση, να την κουβαλήσω μαζί μου σαν φυλαχτό...Για να είμαστε μαζί. Ξένοι, γνωστοί, φίλοι, άγνωστοι, στην ίδια διαδρομή. Στον ίδιο μακρινό δρόμο, ο καθένας με το δικό του σύννεφο, γεμάτο με τους δικούς του φόβους, όπως στην ίδια τη ζωή.

fuelrynning

Θα είμαι εκεί λοιπόν. Δεν ξέρω που θα είμαι μετά...μα το πρωινό της Κυριακή θα είμαι εκεί...Στην πιο μακρινή μου ως τώρα διαδρομή. Στα μυθικά 42...
Καλημέρα αγαπημένοι! Δεν σκεφτόμαστε τον τερματισμό. Στόχος είναι πάντα το ξεκίνημα!!!
                                                                                           Κατερίνα