Αφιερωμένο στο 13!

Όλα ξεκίνησαν τον Φλεβάρη.

 

Μαζεύτηκε πάλι η θεατρική ομάδα.

Αυτή την φορά με πολλά νέα μέλη που πρώτη φορά θα συμετείχαν σε αυτό το νέο εγχείρημα.

Το «13». Δύσκολο έργο. Αναφέρεται στην απόριψη, την κακοποίηση, την εκμετάλευση του ατόμου, με πολύ συναίσθημα και πόνο.

Το αρχικό σενάριο σε κάθε πρόβα υφίσταται αλλαγές, βελτιώσεις έως ότου να ταιριάζει γάντι σε κάθε χαρακτήρα.

Καθημερινές πρόβες ως αργά το βράδυ.
Χορογραφίες, φωτογραφήσεις, video, πρόβες κουστουμιών. όλα δημιουργίες της ομάδας. Όλα φτιαγμένα στο χέρια από όλους μας.Το πρόγραμμα είναι ασφυκτικά γεμάτο. Ο χρόνος των μελών της ομάδας περιορισμένος. Όλοι παλεύουν να χωρέσουν την προετοιμασία της παράστασης μεταξύ των επαγγελματικών υποχρεώσεων, της οικογένειας, των συντρόφων, των παιδιών και των δραστηριοτήτων τους.

Πολλές φορές τα νεύρα είναι πάνω από το κεφάλι, οι παρεξηγήσεις συχνές, η κούραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα. Κάποιοι δεν αντέχουν και ξεκλέβουν λίγο ύπνο σε κάποια γωνιά καθισμένοι σε μια καρέκλα.

Τα σκηνικά. Τα σκηνικά αργούν τι θα γίνει; Υπολογισμοί, τι υλικά θα χρησιμοποιηθούν, πόσο θα κοστίσουν, πως θα φέρουμε χορηγούς, πώς θα τα μεταφέρουμε, σχέδια επί σχεδίων για να χωρέσουν και να ταιριάξουν στην σκηνή του θεάτρου. Ο πήχης έχει μπει ψηλά.

Φτάσαμε στην τελευταία εβδομάδα πριν την πρεμιέρα. Οι πρόβες πλέον γίνονται στο θέατρο. Τα σκηνικά έχουν στηθεί και έχουν ταιριάξει όπως ακριβώς είχε σχεδιαστεί. Φοράμε πλέον τα κουστούμια μας. Δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τον όγκο την δουλειάς που έχουμε πραγματοποιήσει.

Βρισκόμαστε και οι 32 καθημερινά στις πρόβες. Η κούραση είναι εμφανής. Έχουν αρχίσει και οι γκρίνιες. Κάποιοι ίσως να μην πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουμε.

Φτάνουμε στην  μέρα της πρόβας τζενεράλε. Υπάρχει αγωνία και άγχος, τελευταίες οδηγίες από τον σκηνοθέτη και ως δια μαγείας μετά το τρίτο κουδούνι όλα είναι στη θέση τους, όλοι έχουν ξεχάσει την κούραση των ημερών. Όλοι θυμούνται τις ατάκες τους, τις κινήσεις τους. Η παράσταση τελειώνει ανέλπιστα πολύ καλά.

(Ακολουθούν εικόνες από τα παρασκήνια)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Φτάσαμε στην μέρα της πρεμιέρας. Το ηθικό είναι ανεβασμένο λόγω της προηγούμενης μέρας. Ανοίγουν οι πόρτες του θεάτρου. Σε λίγη ώρα η πλατεία έχει γεμίσει ασφυκτικά. Όλοι είναι πολύ αγχωμένοι. Κάποιοι προβάρουν τα λόγια τους στα παρασκήνια. Άλλοι κρυφοκοιτάζουν ανάμεσα από τις κουρτίνες τον κόσμο που μπαίνει. Άλλοι βοηθούν κάποιους να ντυθούν ή να μακιγιαριστούν. Μαζευόμαστε στην σκηνή πριν ανοίξει πιασμένοι σε κύκλο για τα τελευταία λόγια του σκηνοθέτη μας. Πάντα το κάνουμε. Μας ενώνει, μας βοηθάει να αναλογιστούμε την διαδρομή που κάναμε έως εκείνη την στιγμή ως ομάδα και μας δίνει δύναμη.

Τρίτο κουδούνι ξεκινάμε. Στα παρασκήνια ο ένας δινει κουράγιο στον άλλο. Ο ένας προσέχει τον άλλο. Συγχαίρουμε και αγκαλιάζουμε αυτούς που τελειώνουν την σκηνή τους. Όλη η ομάδα δουλεύει σαν καλολαδομένη μηχανή. Νιώθουμε περήφανοι ο ένας για τον άλλο.

Πάμε για φινάλε. Ο κόσμος χειροκροτάει όρθιος και φωνάζει μπράβο. Ήταν μια τέλεια παράσταση. Νιώθουμε σαν μας πήραν έναν τόνο βάρος από πάνω μας. Είμαστε χαρούμενοι, ο κόσμος μας συγχαίρει από κοντά, αγκαλιαζόμαστε.

Σιγα, σιγά η πλατεία αδειάζει και μένει μια γλυκιά αίσθηση ικανοποίησης.
(Ακολουθούν εικόνες από την παράσταση)
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
 

 

 

 

 

Σας ευχαριστώ σύντροφοι για τις δυο βραδιές που μου χαρίσατε στο ΚΑΠΠΑ του Δήμου Θερμαϊκού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά που ένιωσα μαζί σας.

Η παράσταση τελείωσε μα μια ακόμη παράσταση έρχεται την επόμενη εβδομάδα.

 

 

 

Ραντεβού στις 3 Ιουνίου στο Βασιλικό θέατρο Θεσσαλονίκης. Θα βρεθούμε για μια ακόμη βραδιά για να δώσουμε άλλη μια  τέλεια παράσταση για αυτούς που μας έχουν ανάγκη μιας και το έσοδα της παράστασης θα διατεθούν στο "Χαμόγελο του παιδιού".

Ελάτε να δείτε μια παράσταση όπου ο πρωταγωνιστής έχει για όνομα ένα νούμερο...Το γρουσούζικο 13!
 
"Το 13 είναι ο μαθητής που δέχεται εκφοβισμό, το άτομο με αναπηρία, η γυναίκα που κακοποιείται, ο ομοφυλόφιλος, ο έγχρωμος, ο διαφορετικός. Κι εσύ εκεί έξω, εσύ που παρατηρείς από μακριά και δεν μιλάς...μήπως είσαι κι εσύ 13;"
 

 
Σας περιμένουμε...
                                                                                                   Πανταζής

Το Αντίο σε μια Πατρίδα

Μπήκα στο χώρο συνάντησης κι ήταν καθισμένη διστακτικά σε μια καρέκλα. Σήκωσε το κεφάλι της και κοιταχτήκαμε. Τα μάτια της μεγάλα, μαύρα κι υγρά. Τα μαλλιά κατάμαυρα και η εικόνα της τόσο υπέροχα εξωτική στα δικά μου μάτια. Ανατολίτισσα, πανέμορφη και τόσο μα τόσο ντροπαλή, με μια γοητευτική φυσική ευγένεια

Έδωσα το χέρι πρώτα στη μαμά της που καθόταν δίπλα της και μετά στην ίδια. Γρήγορες συστάσεις… και μετά η μαμά αποχώρησε. Μείναμε οι δυο μας να χαμογελάμε αμήχανα η μια στην άλλη… Δεν μιλά την γλώσσα μου, δεν μιλώ τη γλώσσα της και αποφασίσαμε να  συνεννοούμαστε στα αγγλικά.
Την ρώτησα πως είναι και τα μεγάλα αμυγδαλωτά της μάτια γέμισαν δάκρυα!  Δεκάξι χρονών, ζει στην χώρα μας ένα μήνα και δέκα μέρες ακριβώς.  Έμεινα σιωπηλή κι ήταν σαν έναν μικρό ποτάμι να άρχισε να κυλά δίπλα μου…

Μου είπε για τις βόμβες, που έπεφταν παντού, για τις σφαίρες που σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια τους. Για το ότι σαν έφευγε για το σχολείο, δεν ήξερε αν θα γύριζε σπίτι της κι αν θα ξανάβλεπε τους γονείς της. Για τους φίλους της που έχουν σκοτωθεί. Για την βόμβα που έπεσε στο δρόμο και έσπασε την τζαμαρία πίσω της. Για τα τζάμια που χαράκωσαν την πλάτη της - σηκώθηκε αργά  και σήκωσε την μπλούζα για να δω τα σημάδια της.

Μου είπε  για το μικρό δεκάχρονο αγόρι που το αίμα έτρεχε από το λαιμό του σαν ποτάμι και ο νοσοκόμος της ζήτησε να πιέζει με τα δάχτυλα της την πληγή για να μην φεύγει το αίμα.

Μου είπε πως είναι τα μάτια ενός ανθρώπου την ώρα που στραγγίζει από μέσα του η ζωή, σαν εκείνο το αγόρι που την κοίταζε στα μάτια και τα δάχτυλα της πίεζαν την πληγή στο λαιμό του την ώρα που πέθαινε, εκεί στη μέση του δρόμου, στο μικρό υπαίθριο καφέ που είχε καθίσει, με το φρέσκο χυμό ακόμη στο χέρι της.  

Μου είπε για το ότι είδε αποκεφαλισμούς ανθρώπων και μικρά παιδιά να πέφτουν στον δρόμο πυροβολημένα από ελεύθερους σκοπευτές.
 
Μου έδειχνε με τα χέρια της πως πετούσαν οι άνθρωποι διαμελισμένοι από βόμβες που έσκαγαν στην αγορά και με το στόμα της έκανε τον θόρυβο και τη βοή του πανικού, λίγο πριν την ανατίναξη.

Μου μίλησε για τις αρπαγές κοριτσιών από τους στρατιώτες και για τον φόβο των γονιών της  μην συμβεί το ίδιο και σε εκείνη.

Μου είπε για την απόφαση να  φύγουν για την ημέρα του αποχαιρετισμού,για τα δάκρυα και τα γέλια και την χαμένη ελπίδα, πως θα ξαναδεί το σπίτι της,την αυλή της,το δωμάτιο της. Το ροζ εφηβικό της δωμάτιο, που μου περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια.

Μου μίλησε για τον υποχρεωτικό αποχωρισμό από τον μπαμπά που έπρεπε να μείνει πίσω. Για το μικρό σακίδιο που έπρεπε εκεί να χωρέσει όλη την παλιά ζωή της κι εκείνη επέλεξε να πάρει ζωγραφιές κι ευχές φίλων της,παρά  ρούχα ή κάτι πιο χρήσιμο.

Μου μίλησε για το ταξίδι στην Τουρκία,το περπάτημα μέσα από τα βουνά, το κρύο,την κούραση, τη σιωπή και την πείνα.

Μου είπε για το ταξίδι με τη βάρκα. Τη θάλασσα άγρια, πως κουνούσε και ζαλιζόταν, πως φοβόταν.
Μου μίλησε πως έφτασαν στην Κω και πώς πέρασαν εκεί δύο δύσκολες μέρες σε απόλυτη εξαθλίωση και πείνα,μα πως όλοι ήταν καλοί μαζί τους…

Κι ύστερα  Αθήνα κι ύστερα… Θεσσαλονίκη κι ύστερα…εκεί απέναντι μου να μου μιλά για τη φρίκη της. Τα μάτια της έτρεχαν ποτάμι, κανένας λυγμός, κανένας ήχος, μόνο δάκρυα. Ένα παιδί.

Ένα παιδί που είχε ζήσει την κόλαση κι είχε επιβιώσει…

Ήθελα να βρω τα σωστά λόγια μα δεν υπήρχαν… Με κοίταξε ίσια στα μάτια και μου είπε πως πριν τον πόλεμο η Συρία ήταν η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο. Πως ήξερε πως δεν θα την ξαναδεί και πως θα την αγαπούσε για πάντα…
Την ρώτησα τι θυμόταν από την χώρα της πριν από τον πόλεμο…
«Τίποτε». Μου απάντησε «Ήμουν τόσο  μικρή  όταν άρχισε  ο πόλεμος,  που δεν θυμάμαι πως ήταν πιο  πριν». «Τότε πως ξέρεις πως ήταν όμορφη;» Τη ρωτάω.



Photo:Terdrops

Ακούμπησε το ντελικάτο σχεδόν γυναικείο χέρι της  στο στήθος της και κλείνοντας τα μάτια ψιθύρισε, «Το ξέρω γιατί όταν τη θυμάμαι πονάει η καρδιά μου»…

Αντίο Πατρίδα…

Η ιστορία είναι αληθινή...όπως και η συνάντηση μου μαζί της! Καλημέρα αγαπημένοι...

Πόλεμος Συρία

Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.

Μεγάλες προσδοκίες

Οι μέρες περνούν. Ήρθαν πάλι οι Πανελλήνιες, ήρθε και ο Μάης και τελειώνει σε λίγο… Ήρθαν οι πρώτες εξετάσεις του γιού μου κι είναι υπέροχο το να τον βλέπω τόσο ήρεμο και τόσο χαλαρό… Δεν ξέρω για το αποτέλεσμα πάντως εκείνος το καταευχαριστιέται. Παίζει ασταμάτητα στο πάρκο κάθε απόγευμα και το πρωί κάνει επαναλήψεις και δεν του καίγεται καρφί για τίποτε… Κάποια βράδια ζορίζεται λίγο παραπάνω να κοιμηθεί γιατί είναι αγχωμένος λέει, μα γενικά το περνά όλο αυτό πολύ ήρεμα. Το ίδιο κι εμείς!

Έρχεται λοιπόν το Καλοκαίρι. Με σχέδια, με όνειρα δροσερά, με αμμουδιές ξανθές…με ελπίδες πως θα το ζήσουμε ήρεμα και θα το χορτάσουμε, πως θα έχουμε και φέτος την ευκαιρία μας μαζί του.
Σκέφτομαι αν όλα αυτά που ζούμε στο εδώ και τώρα έχουν νόημα. Η τρεχάλα αυτή αν βγάζει πουθενά, καθώς το βράδυ πέφτεις κατάκοπος στο κρεβάτι κι αναρωτιέσαι τι από όλα αυτά άξιζε τον κόπο…τι;

Δεν θέλω να φέρνω στο μυαλό μου τίποτε άσχημο, τίποτε αγχωτικό πριν κοιμηθώ, θέλω ο χρόνος να σταματά εκεί στα μαλακά σκεπάσματα που μυρίζουν απορρυπαντικό και φρεσκάδα…που μυρίζουν ασφάλεια.
Τις προάλλες είχα έναν απίθανο πονοκέφαλο καθώς με τριγύριζε μια ίωση. Νόμιζα πως το κεφάλι μου θα ανατιναχτεί. Σάββατο απόγευμα. Γύρισα από ταξίδι δεν θυμάμαι καν πως οδήγησα με τέτοιο πόνο. Έφτασα σπίτι, ένα γρήγορο μπάνιο, αναλγητικά και μετά έπεσα στο κρεβάτι, με το απαλό φως και το παράθυρο μισάνοιχτο να νιώθω τη δροσιά… Κάποια στιγμή ήρθε ο μικρός μου ξάπλωσε δίπλα μου και με ρώτησε αν θέλω συντροφιά… Έβαλε το κεφάλι του στο μπράτσο μου και ξάπλωσε στο στήθος μου όπως τότε που ήταν μωρό…κι ύστερα άρχισε να βρέχει.
Άκουγα τις στάλες να πέφτουν απαλά, πάνω στα φύλλα και στα κεραμίδια κι ύστερα πιο δυνατά και πιο δυνατά. Ένιωθα την δροσιά να μπαίνει στο δωμάτιο και το αεράκι να αναδεύει την κουρτίνα. Ένιωθα τον κρύο καθαρό αέρα με την μυρωδιά της γης…
Ο μικρός είχε πια κοιμηθεί κι ένιωθα την ρυθμική του ανάσα και το κεφάλι του βαρύ στο χέρι μου. Θυμάμαι έναν ύπνο σαν λήθαργο καθώς ο πονοκέφαλος είχε αρχίσει να σβήνει. Θυμάμαι πως δεν άφηνα τον εαυτό μου να κοιμηθεί μα τον κρατούσα εκεί κάπου ανάμεσα, για να μην χάσω την μαγεία της βραδιάς που ζούσα… Ήταν μια απίθανη αξέχαστη νύχτα. Από αυτές που θα θυμάμαι πάντα. Από αυτές που δεν έχουν τίποτα… μα τα έχουν όλα…

Σε τέτοιες βραδιές θέλω να μένω. Αυτές θέλω να κρατάω. Την ηρεμία μιας ζωής που δεν βγαίνει μόνο με τρεχάλα, με καλές επιδόσεις, με τελειότητα και με «καλή διαγωγή»… Θέλω την ελευθερία του λάθους. Το δικαίωμα στο να είμαι γήινη κι ανθρώπινη κι απλή και μαζί με εμένα κι οι άνθρωποι γύρω μου, αυτοί που αγαπώ, αυτοί που σημαίνουν πολλά. Δεν τους θέλω τέλειους…τους θέλω ήρεμους κι ευτυχισμένους! Αυτό περιμένω κι από εμένα κι από τη ζωή…Μια ανοιξιάτικη βροχερή βραδιά στα μαλακά σεντόνια κοιτάζοντας το γιο μου να κοιμάται…

Δεν έχω μεγάλες προσδοκίες από τη ζωή, μα έχω μεγάλες  προσδοκίες από τον εαυτό μου και θέλω τις στιγμές του να τις ζει, σαν να είναι μεγάλες και πολύτιμες...Γιατί είναι!

Καλημέρα αγαπημένοι

Η σκουλαρικιά!

Καλοκαίρι. Απόγευμα. Γυναίκες κάθονται στην αυλή της γιαγιάς, πίνοντας μερακλήδικους καφέδες, σε μικρά φλυτζανάκια. Μαζί τους κι ένα μικρό κοριτσάκι,  δεν είναι παραπάνω από τέσσερα. Όλες οι γειτόνισσες μαζί μαυροντυμένες με άσπρα μαλλιά πιασμένα σε κότσο. Κάθονται χαμηλά στο πεζούλι και σε σκαμνάκια. Πλέκουν δαντέλες, ξηλώνουν, μετρούν, λένε τα δικά τους και γελούν ασταμάτητα...Δεν θυμάται τι έλεγαν. Ήταν το μοναδικό παιδάκι κι ήταν  ευτυχισμένη εκεί ανάμεσα τους. Ξάφνου εμφανίζεται αυτή...δεν θυμάται καν το όνομα της, θυμάται πως κάθε φορά που ερχόταν έκανε το ίδιο αστείο που εκείνη φοβόταν. Έκανε πως έπαιρνε τη γιαγιά της. Τσίριζε το κοριτσάκι και χτυπιόταν και την τραβούσε με όλη της τη δύναμη από την ποδιά κι εκείνη η μαυροντυμένη γυναίκα, ίδια σκιά, γελούσε ασταμάτητα με το αστείο της.
Οι άλλες γιαγιάδες γελούσαν επίσης, ήταν πια το χωρατό τους κάθε φορά που θα βρισκόταν μαζί με το κοριτσάκι. Κάποιες της έλεγαν γελώντας, να σταματήσει να το τρομάζει  και κάποιες ρωτούσαν με ενδιαφέρον την μικρή, συνεχίζοντας την πλάκα "γιατί να μην την πάρει; τι τη θέλεις αφού έχεις κι άλλη γιαγιά" ...
Η γιαγιά της αισθανόταν άσχημα, μα δεν ήθελε να κακοκαρδίσει την γειτόνισσα της κι έτσι απλά άφηνε κάθε φορά να παιχτεί η ίδια σκηνή κι ύστερα, έπαιρνε το κοριτσάκι στα γόνατα της, της σκούπιζε τα δάκρυα και της έλεγε "ψέματα κάνει καλέ χαζή, σιγά μην την αφήσω εγώ να με πάρει...."...και το κοριτσάκι ηρεμούσε για λίγο, μα φοβόταν πιο πολύ, όλο και πιο πολύ, γιατί σκεφτόταν πως ίσως κάποια φορά  η γιαγιά της να άφηνε να την πάρει η κακιά γυναίκα...ίσως κάποια στιγμή να μην είχε τη δύναμη να αντισταθεί και να έφευγε μαζί της.

Κάθε φορά το ίδιο και κάθε φορά ο ίδιος φόβος. Όποτε την έβλεπε έτρεμαν τα πόδια της και εγώ σαν κοιτάζω πίσω πια, απορώ ακόμη και τώρα τι το αστείο έβρισκαν στο να τρομάζουν έτσι ένα παιδάκι...

Ήρθε λοιπόν...μπήκε μαυροφορεμένη και βιαστική και μόλις την είδε το κοριτσάκι σηκώθηκε απότομα από το σκαμνάκι. Η γυναίκα κοίταξε την μικρή με σοβαρότητα..."άντε" είπε "ήρθα να πάρω τη γιαγιά σου"...Αυτή τη φορά η μικρή, δεν φώναξε, δεν είπε τίποτα...όμως στεκόταν δίπλα σε μια κεραμική γλάστρα με μια σκουλαρικιά ολάνθιστη.
Η γιαγιά της αγαπούσε πολύ τις σκουλαρικιές  κι ήταν το μόνο λουλούδι που είχε σε κεραμική γλάστρα, όλα τα άλλα ήταν φυτεμένα σε ασπρισμένους τενεκέδες. Ήταν βαριά και δεν μπορούσε να τη σηκώσει, όμως με όση δύναμη είχε, την έσπρωξε και την έριξε στα πόδια της γυναίκας σκιά.
Η γλάστρα κύλισε, έπεσε κι έσπασε...χύθηκε όλο το χώμα και τσακίστηκε η σκουλαρικιά....Όλοι έμειναν να κοιτούν τη σκηνή και τότε το μικρό παιδάκι φώναξε με όλη του τη δύναμη "ΦΥΓΕ"...
Ήταν  μια έντονη στιγμή...τόσο συμβολική. Το χυμένο χώμα, η σπασμένη γλάστρα, το τσακισμένο λουλούδι...κι η κοριτσίστικη θαρραλέα κραυγή στον αέρα..."ΦΥΓΕ!"

Η γιαγιά σηκώθηκε και πήρε στα χέρια της τη ρίζα. Κάποιες είπαν "πάει η σκουλαρικιά...αμάν βρε Κατερίνα τι έκανες;"
Η γιαγιά ευλαβικά έβαλε την τσακισμένη της σκουλαρικιά στο πιατάκι της σπασμένης γλάστρας και είπε..."δεν παθαίνει τίποτα η σκουλαρικιά, θα ξαναμεγαλώσει."

Και μεγάλωσε...και φούντωσε και κάθε φορά που βλέπω σκουλαρικιές τη θυμάμαι εκείνη την φούξια που είχε γίνει η πρώτη μου μεγάλη αντίσταση στο φόβο!

Η σκουλαρικιά της γιαγιάς μου ήταν παλιά...την είχε χρόνια και κάθε τέτοια εποχή φούντωνε και γέμιζε κρεμαστά ανθάκια...Τα σκουλαρίκια της! Ω, πόσο τα αγαπούσε η γιαγιά!
Ήταν το πιο όμορφο λουλούδι στην αυλή της κι όσο κι αν προσπαθώ εδώ και χρόνια, δεν τα καταφέρω να κρατήσω ζωντανό κανένα τέτοιο λουλούδι...Κάθε φορά λέω δεν θα αγοράσω άλλη σκουλαρικιά αφού δεν τα καταφέρνω μαζί τους κι είχα πράγματι χρόνια να ασχοληθώ....μα φέτος σαν την είδα κάτι μέσα μου σκίρτησε πάλι και αγόρασα μια!
Την θαυμάζω, τόσο όμορφη κι εξωτική που μου φαίνεται...μα για εμένα είναι πολύ περισσότερα αυτό το λουλούδι. Κάθε φορά που το κοιτάζω θυμάμαι...θυμάμαι το παγωμένο βλέμμα εκείνης της γυναίκας καθώς κοίταζε το μικρό κοριτσάκι όρθιο, τόσο μικρό κι αδύναμο να της φωνάζει  να φύγει και να το εννοεί...Ήθελε ίσως να γελάσει, ήξερε πως ήταν πιο δυνατή από εκείνο, ήξερε πως μπορούσε να συνεχίσει το αστείο της, μα κάτι, κάτι στα μάτια του μικρού κοριτσιού την έκανε να σταματήσει...Δεν ξανάκανε ποτέ το ίδιο αστείο,  μα το κοριτσάκι επίσης, δεν τη συμπάθησε ποτέ και δεν έπαψε να θυμάται!
Γιατί εκείνη η στιγμή ήταν απίθανα σημαντική κι έμαθε πολλά για τον εαυτό της, από την γυναίκα σκιά...Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να καταλάβει, μα κατάλαβε...

Ελπίζω η σκουλαρικιά μου φέτος να επιβιώσει...Φέτος θα προσπαθήσω διπλά!

Καλημέρα αγαπημένοι...

Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.

13! Μια νέα παράσταση....

Η νέα παράσταση της ομάδας του Συλλόγου Δέντρο Ζωής είναι γεγονός! Την περιμένουμε με αγωνία και το όνομα της το "γρουσούζικο" 13!
Ή ομάδα ενώθηκε για μια ακόμη φορά με στόχο να ανεβάσει μια νέα παράσταση...Ζήσαμε για μήνες τον πυρετό και την τρέλα της προετοιμασίας και τις τελευταίες πια ημέρες όλα έχουν πάρει το δρόμο τους! Είμαι και πάλι εξαιρετικά περήφανη γιατί θα συμμετέχει και το τρελό αγόρι ο Πα μου...με ρόλο έκπληξη, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του!!!!
Για εμένα είναι ακόμη μια συγκινητική διαδικασία για πολλούς και ξεχωριστούς λόγους μα ο πιο σημαντικός είναι πως με αφορμή το θέμα του ίδιου του έργου η ομάδα με προσκάλεσε και κάναμε δύο υπέροχα τουλάχιστον για εμένα εργαστήρια και μάλιστα το ένα είχε ως θέμα το φόβο κι ήταν μια εμπειρία πελώριας επίγνωσης για εμένα που σύντομα θα μοιραστώ μαζί σας.... Εικόνες από εκείνη την εμπειρία μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα μου εδώ!

Μπορείτε να παρακολουθήσετε όλα τα trailer της παράστασης σε αυτή την διεύθυνση και νομίζω θα ενθουσιαστείτε!
Μπαίνουμε λοιπόν στην τελική ευθεία...συντονιστείτε!

Ακολουθούν κάποιες εικόνες από τις πρόβες και αφήνω τα λόγια  του σκηνοθέτη Βησσαρίων Σάκου να μας ξεναγήσουν στο έργο και σε όσα έχουμε να δούμε...

H θεατρική ομάδα Κύκλος ζωής, του κοινωνικού συλλόγου Δέντρο Ζωής, παρουσιάζει τη θεατρική παράσταση "13", μία ιστορία με σύγχρονες αναφορές αλλά και παραλληλισμούς με τους αρχαίους μύθους, όπου συνυπάρχουν ο φόβος και η αγάπη, ο πόνος και η φροντίδα, η κωμωδία και το δράμα...

Τι είναι το 13; Σε κάποια άλλη εποχή πάνω στο πιο ψηλό βουνό τότε που κυβερνούσαν οι 12 "εκλεκτοί" γεννήθηκε ένα παιδί. Βίωσε όσα κανείς στο κόσμο αυτό δε θ’ άξιζε να ζήσει. Μεγάλωσε μέσα στη μοναξιά, στη κακοποίηση, στο μίσος και στο φόβο. Μέσα στο σκοτάδι! Έγινε... το γρουσούζικο, αυτό που χαλάει την αρμονία της "τέλειας", ισχυρής δωδεκάδας. Το περιττό! Τι θα γίνει όμως όταν θα βρεθούν κάποιοι που θα το αποδεχθούν χωρίς όρους και προϋποθέσεις, κάποιοι που θα του απλώσουν σταθερά το χέρι; Τι θα συμβεί όταν το 13 αντικρύσει τη φωτεινή πλευρά της ζωής;
 
Στόχος της ομάδας και του Συλλόγου, αυτή το φορά είναι, τα έσοδα των παραστάσεων στο ΚΑΠΠΑ2000 στη Περαία στις 23 και 24 Μαΐου θα δοθούν στην στήριξη των δράσεων του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής και όλα τα έσοδα της παράστασης στο Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης θα προσφερθούν... για την ενίσχυση του εθελοντικού οργανισμού  Το Χαμόγελο Του Παιδιού.

Ενδεικτικά μέχρι σήμερα έχει προσφέρει ενίσχυση στους: ΚΑΠΠΑ2000 (πολυχώρος για άτομα με αναπηρίες), ΕΕΠΑΑ (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων), Παιδικό χωριό SOS (Πλαγιάρι Θεσσαλονίκης), Γιατροί του Κόσμου (Πολυιατρείο Θεσσαλονίκης), Πνοή Ελπίδας, Σύλλογο για παιδιά με Σύνδρομο Down, Σύλλογο Φίλων Καρκινοπαθών Παιδιών ΣΤΟΡΓΗ, κ.α.

Μία δεκαμελής ομάδα οργάνωσης και υποστήριξης και 31 ερασιτέχνες ηθοποιοί, γονείς και δάσκαλοι, θα οδηγήσουν το κοινό σε ένα αξέχαστο ταξίδι μέσα σε μία πολύχρωμη παλέτα συναισθημάτων. Όλοι μαζί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στη συγγραφή, στη σκηνοθεσία, στη κατασκευή σκηνικών, στο σχεδιασμό και ραφή κουστουμιών, στις χορογραφίες, στη μουσική επιμέλεια, στη φωτογράφηση, στην εμψύχωση και προώθηση της παράστασης. Εργάζονται εθελοντικά, αφιερώνοντας ολόψυχα τον ελάχιστο προσωπικό τους χρόνο ώστε να παρουσιαστεί ένα άρτιο καλλιτεχνικά αποτέλεσμα.
 

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:
ΚΑΠΠΑ2000, Περαία
Σάββατο 23 Μαΐου 2015 | ώρα 8 μμ
Κυριακή 24 Μαΐου 2015 | ώρα 7 μμ
Τιμές εισιτηρίων:
7€ (γενική είσοδος)
5€ (φοιτητές, πολύτεκνοι, κάτοχοι κάρτας ανεργίας)

ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, Θεσσαλονίκη
Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015 | ώρα 8 μμ

Θα είναι μια ξεχωριστή εμπειρία γιατί κάθε παράσταση κρύβει μέσα της κομμάτια ανθρώπων. Κάθε παράσταση εμπεριέχει και μια θεραπευτική δύναμη, μια διαδραστική διαδικασία που μας οδηγεί στην κάθαρση...Δεν είναι τυχαία το θέατρο "εργαλείο" θεραπευτικό! Θα βουτήξουμε  όλοι λοιπόν μέσα μας και θα  είμαστε όλοι εκεί! Σας περιμένουμε αγαπημένοι....
                                                                                     Κατερίνα