Γεννημένη μαμά!

Προσπαθούσε χρόνια να αποκτήσει παιδί...όχι μόνη της με τον σύντροφο της. Είχε ζήσει αμέτρητες απογοητεύσεις. Χρόνια θλίψης πόνου και οργής. Σπερματεγχύσεις, εξωσωματικές, χιλιοτρυπημένο το σώμα, τιμωρημένο γιατί δεν ήταν άξιο, γιατί δεν ήταν ικανό, γιατί δεν μπορούσε να την κάνει περήφανη, γιατί δεν μπορούσε να χαρίσει την ευτυχία στο σύντροφο της, γιατί αυτό το σώμα της στερούσε κάτι ιερό, σημαντικό...κάτι που θα έπρεπε να είναι δικαιωματικά δικό της...Ένα παιδί!

Γιατροί, υποσχέσεις, χρήματα, μέρες αγωνίες, ώρες που δεν περνούσαν πίσω από κλειστές πόρτες ιατρείων, νύχτες που δεν ξημέρωναν μέσα σε σκέψεις και  δάκρυα και θυμό και ανάγκη για πίστη...
Ζούσαν καλά οι δυο τους, της έλεγε "εγώ εσένα αγαπώ, εγώ εσένα θέλω και σε έχω...έχουμε ο ένας τον άλλο...η σχέση μας είναι το παιδί μας."
Υπήρχαν μέρες που τον αγκάλιαζε τρυφερά και κούρνιαζε στην αγκαλιά του κι έκλαιγε βουβά με ευγνωμοσύνη για αυτά του τα λόγια κι υπήρχαν μέρες που ήθελε να του βγάλει τα μάτια γιατί εκείνη, εκείνη ήταν αυτή που δεν μπορούσε, το δικό της σώμα αντιστεκόταν στην μητρότητα κι ήθελε να του φωνάξει να το βουλώσει, να σταματήσει να μιλά γιατί δεν ξέρει, δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο και την ενοχή της...κι ήθελε να του φωνάξει να την αφήσει μόνη, να την εγκαταλείψει στη μοναξιά και την ανικανότητα της και να βρει άλλη αγάπη να τον κάνει πατέρα...
Εκείνος την κοίταζε σιωπηλά και πίστευε, πάντα πίστευε σε εκείνη και στην δύναμη μέσα της και στη δύναμη μέσα του και στην δύναμη εκεί έξω, εκεί πάνω...που του έστελνε αλλού. Σε άλλο δρόμο κι έπρεπε απλά, να μπορέσουν κι οι δυο να τον δουν καθαρά...

Ένα άρθρο στην εφημερίδα και μια ομάδα ανθρώπων που κινητοποιήθηκε και οργανώθηκε για να βοηθήσει. Το είδε εκείνος και της το πρότεινε..."ίσως αυτή να είναι η αποστολή μας"...της είπε.
Το ταξίδι αφορούσε μια χώρα κοντινή. Στόχος τους τα παιδιά που ζούσαν στις υπόγειες στοές και στους υπονόμους της μεγαλούπολης ...
Το ταξίδι τους άλλαξε...Το ταξίδι ήταν το φως στα μάτια τους κι έκανε την καρδιά τους να λιώσει...Τα μάτια αυτών των παιδιών έγιναν στόχος ζωής. Πήγαιναν σε κάθε ευκαιρία. Γιορτές, άδειες από την εργασία, καλοκαίρια...όλα τα περνούσαν εκεί αγκαλιά με τα παιδιά στους υπονόμους, οργανώνοντας αποστολές και προσπαθώντας να  παρέχουν τα βασικά στα ορφανά που ζούσαν ολομόναχα φροντίζοντας το ένα το άλλο, σε συνθήκες αδιανόητες...Είχαν βρει τον τρόπο να βγάλουν την αγάπη του γονιού, που είχαν μέσα τους και να προσφέρουν.
"Δεν πονάς, δεν βασανίζεσαι;" Τον ρωτούσα...με κοίταζε με ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη. "Μας χρειάζονται, έλεγε κι ο πόνος μου είναι μικρότερος από τον δικό τους"....
Ποτέ μου δεν έχω θαυμάσει άνθρωπο τόσο δυνατά όσο εκείνον, τότε!

Μετά από χρόνια είχαν σταματήσει κάθε προσπάθεια να γίνουν γονείς. Σταμάτησαν οι εξετάσεις, οι εξωσωματικές, οι βελόνες, ο πόνος κι η απογοήτευση...Σταμάτησαν όλα! Η αγάπη τους είχε μοιραστεί στα παιδιά του δρόμου...Ζούσαν μαζί τους στιγμές μοναδικής συγκίνησης και χαράς και προσφοράς κι αγάπης.
...και τότε ήρθε...Ένα τηλεφώνημα. Είχαν κάνει αίτημα σε ένα ίδρυμα...πόσα χρόνια πριν 5, 6 δεν θυμόταν...τετρακόσια ογδόντα κάτι ήταν το νούμερο της αίτησης τους και το είχαν ξεχάσει...κι όμως ένα τηλεφώνημα τους ενημέρωνε πως υπάρχει ένα παιδί...ενδιαφέρονται ακόμη;

Την είδα σε μια γιορτή, είχα να την δω χρόνια. Τα μαλλιά της ήταν μαύρα. Κατάμαυρα. Ξαφνιάστηκα. Ήταν πάντα καστανή και της πήγαινε πολύ αυτό το χρώμα...Μα πως το σκέφτηκε; Τι έντονη αλλαγή! Είπα μέσα μου...
Μιλήσαμε έλαμπε κι εκεί στη μέση της πλατείας, ένα αγοράκι με ελαφρώς σοκολατένιο δέρμα, φουντουκιά μάτια και κατάμαυρα μαλλιά έτρεξε και την αγκάλιασε από την μέση..."Ο γιος μου!" Είπε με περηφάνεια μαμαδίστικη. Δεν το ήξερα και ξαφνιάστηκα πολύ...ξαφνιάστηκα τόσο που βούρκωσα. "Είναι μαζί μας λίγους μήνες, είναι το αγόρι μας!"

Η γιορτή συνεχίστηκε κι εγώ δεν χόρταινα να τους κοιτάζω και τους τρεις. Απόλυτα ευτυχισμένους. Ο μικρός σκαρφάλωνε στο ψηλό πλατάνι και φώναζε "μαμά, μαμάααα...κοίτα με!" κι εκείνη τον κοίταζε με ένα πλατύ χαμόγελο.
Με είδε που τους κοίταζα από μακριά κι ήρθε δίπλα μου. Αγκαλιαστήκαμε. "Συγχαρητήρια" του είπα..."Δεν μοιάζουν;" με ρώτησε..."ναι μοιάζουν" του απάντησα...Τους κοίταξα εξεταστικά μάνα και γιο, πράγματι έμοιαζαν!
"Κοιτάζαμε φωτογραφίες οικογενειακές  με τους παππούδες, τους θείους, τα ξαδέρφια, για να του γνωρίσουμε την νέα του οικογένεια και την ρώτησε -Μαμά εγώ με ποιόν μοιάζω; Όλα τα παιδιά λένε πως μοιάζουν με την μαμά και τον μπαμπά τους, εγώ όμως δεν σας μοιάζω. Κανένας δεν έχει τέτοιο χρώμα μαλλιά!- Την άλλη μέρα γύρισε σπίτι με τα μαλλιά της κατάμαυρα, σαν τα δικά του...Όταν γύρισε από το σχολείο ο μικρός του είπε -Τώρα μοιάζεις στη μαμά σου..."
Δεν μπόρεσε να μου πει τίποτε άλλο γιατί βούρκωσε κι η φωνή του έσπασε και δεν έβγαινε πια...ούτε κι η δική μου!

Ήταν μαμά!
Το σώμα δεν μπορεί να καθορίσει τον αν θα γίνεις μητέρα ή όχι! Μήπως ο πατέρας που δεν γεννά, είναι λιγότερο γονιός;
Όχι! Ήταν πάντα μητέρα εκείνη για όλα τα παιδιά και το έδειχνε με κάθε τρόπο και μητέρα δεν την έκανε το σώμα της μα ο γιός της. Ο μικρός της, που τον γνώρισε στα έξι του κι έγινε ότι γίνεται ένα παιδί για το γονιό του ...ο κόσμος της όλος!

Η γιορτή της μητέρας πέρασε και αυτή τη μέρα νιώθω τον πόνο αυτών των γυναικών, που δεν μπόρεσαν να γεννήσουν...Μα η μητρότητα είναι μέσα σε κάθε γυναίκα, σε κάθε γυναίκα που θέλει να τη ζήσει...Μητέρα σε κάνει ένας άλλος άνθρωπος, αυτό μου έμαθε εκείνη...και πολλές, πολλές άλλες αγαπημένες και τις ευχαριστώ βαθιά!

Σε εσάς αφιερώνω αυτά τα λόγια, σε εσάς τις πελώριες μανάδες, που η αγάπη σας περίσσευε και την μοιράσατε στον κόσμο!
Καλημέρα αγαπημένες...

Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.