Η σκουλαρικιά!

Καλοκαίρι. Απόγευμα. Γυναίκες κάθονται στην αυλή της γιαγιάς, πίνοντας μερακλήδικους καφέδες, σε μικρά φλυτζανάκια. Μαζί τους κι ένα μικρό κοριτσάκι,  δεν είναι παραπάνω από τέσσερα. Όλες οι γειτόνισσες μαζί μαυροντυμένες με άσπρα μαλλιά πιασμένα σε κότσο. Κάθονται χαμηλά στο πεζούλι και σε σκαμνάκια. Πλέκουν δαντέλες, ξηλώνουν, μετρούν, λένε τα δικά τους και γελούν ασταμάτητα...Δεν θυμάται τι έλεγαν. Ήταν το μοναδικό παιδάκι κι ήταν  ευτυχισμένη εκεί ανάμεσα τους. Ξάφνου εμφανίζεται αυτή...δεν θυμάται καν το όνομα της, θυμάται πως κάθε φορά που ερχόταν έκανε το ίδιο αστείο που εκείνη φοβόταν. Έκανε πως έπαιρνε τη γιαγιά της. Τσίριζε το κοριτσάκι και χτυπιόταν και την τραβούσε με όλη της τη δύναμη από την ποδιά κι εκείνη η μαυροντυμένη γυναίκα, ίδια σκιά, γελούσε ασταμάτητα με το αστείο της.
Οι άλλες γιαγιάδες γελούσαν επίσης, ήταν πια το χωρατό τους κάθε φορά που θα βρισκόταν μαζί με το κοριτσάκι. Κάποιες της έλεγαν γελώντας, να σταματήσει να το τρομάζει  και κάποιες ρωτούσαν με ενδιαφέρον την μικρή, συνεχίζοντας την πλάκα "γιατί να μην την πάρει; τι τη θέλεις αφού έχεις κι άλλη γιαγιά" ...
Η γιαγιά της αισθανόταν άσχημα, μα δεν ήθελε να κακοκαρδίσει την γειτόνισσα της κι έτσι απλά άφηνε κάθε φορά να παιχτεί η ίδια σκηνή κι ύστερα, έπαιρνε το κοριτσάκι στα γόνατα της, της σκούπιζε τα δάκρυα και της έλεγε "ψέματα κάνει καλέ χαζή, σιγά μην την αφήσω εγώ να με πάρει...."...και το κοριτσάκι ηρεμούσε για λίγο, μα φοβόταν πιο πολύ, όλο και πιο πολύ, γιατί σκεφτόταν πως ίσως κάποια φορά  η γιαγιά της να άφηνε να την πάρει η κακιά γυναίκα...ίσως κάποια στιγμή να μην είχε τη δύναμη να αντισταθεί και να έφευγε μαζί της.

Κάθε φορά το ίδιο και κάθε φορά ο ίδιος φόβος. Όποτε την έβλεπε έτρεμαν τα πόδια της και εγώ σαν κοιτάζω πίσω πια, απορώ ακόμη και τώρα τι το αστείο έβρισκαν στο να τρομάζουν έτσι ένα παιδάκι...

Ήρθε λοιπόν...μπήκε μαυροφορεμένη και βιαστική και μόλις την είδε το κοριτσάκι σηκώθηκε απότομα από το σκαμνάκι. Η γυναίκα κοίταξε την μικρή με σοβαρότητα..."άντε" είπε "ήρθα να πάρω τη γιαγιά σου"...Αυτή τη φορά η μικρή, δεν φώναξε, δεν είπε τίποτα...όμως στεκόταν δίπλα σε μια κεραμική γλάστρα με μια σκουλαρικιά ολάνθιστη.
Η γιαγιά της αγαπούσε πολύ τις σκουλαρικιές  κι ήταν το μόνο λουλούδι που είχε σε κεραμική γλάστρα, όλα τα άλλα ήταν φυτεμένα σε ασπρισμένους τενεκέδες. Ήταν βαριά και δεν μπορούσε να τη σηκώσει, όμως με όση δύναμη είχε, την έσπρωξε και την έριξε στα πόδια της γυναίκας σκιά.
Η γλάστρα κύλισε, έπεσε κι έσπασε...χύθηκε όλο το χώμα και τσακίστηκε η σκουλαρικιά....Όλοι έμειναν να κοιτούν τη σκηνή και τότε το μικρό παιδάκι φώναξε με όλη του τη δύναμη "ΦΥΓΕ"...
Ήταν  μια έντονη στιγμή...τόσο συμβολική. Το χυμένο χώμα, η σπασμένη γλάστρα, το τσακισμένο λουλούδι...κι η κοριτσίστικη θαρραλέα κραυγή στον αέρα..."ΦΥΓΕ!"

Η γιαγιά σηκώθηκε και πήρε στα χέρια της τη ρίζα. Κάποιες είπαν "πάει η σκουλαρικιά...αμάν βρε Κατερίνα τι έκανες;"
Η γιαγιά ευλαβικά έβαλε την τσακισμένη της σκουλαρικιά στο πιατάκι της σπασμένης γλάστρας και είπε..."δεν παθαίνει τίποτα η σκουλαρικιά, θα ξαναμεγαλώσει."

Και μεγάλωσε...και φούντωσε και κάθε φορά που βλέπω σκουλαρικιές τη θυμάμαι εκείνη την φούξια που είχε γίνει η πρώτη μου μεγάλη αντίσταση στο φόβο!

Η σκουλαρικιά της γιαγιάς μου ήταν παλιά...την είχε χρόνια και κάθε τέτοια εποχή φούντωνε και γέμιζε κρεμαστά ανθάκια...Τα σκουλαρίκια της! Ω, πόσο τα αγαπούσε η γιαγιά!
Ήταν το πιο όμορφο λουλούδι στην αυλή της κι όσο κι αν προσπαθώ εδώ και χρόνια, δεν τα καταφέρω να κρατήσω ζωντανό κανένα τέτοιο λουλούδι...Κάθε φορά λέω δεν θα αγοράσω άλλη σκουλαρικιά αφού δεν τα καταφέρνω μαζί τους κι είχα πράγματι χρόνια να ασχοληθώ....μα φέτος σαν την είδα κάτι μέσα μου σκίρτησε πάλι και αγόρασα μια!
Την θαυμάζω, τόσο όμορφη κι εξωτική που μου φαίνεται...μα για εμένα είναι πολύ περισσότερα αυτό το λουλούδι. Κάθε φορά που το κοιτάζω θυμάμαι...θυμάμαι το παγωμένο βλέμμα εκείνης της γυναίκας καθώς κοίταζε το μικρό κοριτσάκι όρθιο, τόσο μικρό κι αδύναμο να της φωνάζει  να φύγει και να το εννοεί...Ήθελε ίσως να γελάσει, ήξερε πως ήταν πιο δυνατή από εκείνο, ήξερε πως μπορούσε να συνεχίσει το αστείο της, μα κάτι, κάτι στα μάτια του μικρού κοριτσιού την έκανε να σταματήσει...Δεν ξανάκανε ποτέ το ίδιο αστείο,  μα το κοριτσάκι επίσης, δεν τη συμπάθησε ποτέ και δεν έπαψε να θυμάται!
Γιατί εκείνη η στιγμή ήταν απίθανα σημαντική κι έμαθε πολλά για τον εαυτό της, από την γυναίκα σκιά...Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να καταλάβει, μα κατάλαβε...

Ελπίζω η σκουλαρικιά μου φέτος να επιβιώσει...Φέτος θα προσπαθήσω διπλά!

Καλημέρα αγαπημένοι...

Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.