Έρχεται λοιπόν το Καλοκαίρι. Με σχέδια, με όνειρα δροσερά, με αμμουδιές ξανθές…με ελπίδες πως θα το ζήσουμε ήρεμα και θα το χορτάσουμε, πως θα έχουμε και φέτος την ευκαιρία μας μαζί του.
Σκέφτομαι αν όλα αυτά που ζούμε στο εδώ και τώρα έχουν νόημα. Η τρεχάλα αυτή αν βγάζει πουθενά, καθώς το βράδυ πέφτεις κατάκοπος στο κρεβάτι κι αναρωτιέσαι τι από όλα αυτά άξιζε τον κόπο…τι;
Δεν θέλω να φέρνω στο μυαλό μου τίποτε άσχημο, τίποτε αγχωτικό πριν κοιμηθώ, θέλω ο χρόνος να σταματά εκεί στα μαλακά σκεπάσματα που μυρίζουν απορρυπαντικό και φρεσκάδα…που μυρίζουν ασφάλεια.
Τις προάλλες είχα έναν απίθανο πονοκέφαλο καθώς με τριγύριζε μια ίωση. Νόμιζα πως το κεφάλι μου θα ανατιναχτεί. Σάββατο απόγευμα. Γύρισα από ταξίδι δεν θυμάμαι καν πως οδήγησα με τέτοιο πόνο. Έφτασα σπίτι, ένα γρήγορο μπάνιο, αναλγητικά και μετά έπεσα στο κρεβάτι, με το απαλό φως και το παράθυρο μισάνοιχτο να νιώθω τη δροσιά… Κάποια στιγμή ήρθε ο μικρός μου ξάπλωσε δίπλα μου και με ρώτησε αν θέλω συντροφιά… Έβαλε το κεφάλι του στο μπράτσο μου και ξάπλωσε στο στήθος μου όπως τότε που ήταν μωρό…κι ύστερα άρχισε να βρέχει.
Άκουγα τις στάλες να πέφτουν απαλά, πάνω στα φύλλα και στα κεραμίδια κι ύστερα πιο δυνατά και πιο δυνατά. Ένιωθα την δροσιά να μπαίνει στο δωμάτιο και το αεράκι να αναδεύει την κουρτίνα. Ένιωθα τον κρύο καθαρό αέρα με την μυρωδιά της γης…
Ο μικρός είχε πια κοιμηθεί κι ένιωθα την ρυθμική του ανάσα και το κεφάλι του βαρύ στο χέρι μου. Θυμάμαι έναν ύπνο σαν λήθαργο καθώς ο πονοκέφαλος είχε αρχίσει να σβήνει. Θυμάμαι πως δεν άφηνα τον εαυτό μου να κοιμηθεί μα τον κρατούσα εκεί κάπου ανάμεσα, για να μην χάσω την μαγεία της βραδιάς που ζούσα… Ήταν μια απίθανη αξέχαστη νύχτα. Από αυτές που θα θυμάμαι πάντα. Από αυτές που δεν έχουν τίποτα… μα τα έχουν όλα…
Σε τέτοιες βραδιές θέλω να μένω. Αυτές θέλω να κρατάω. Την ηρεμία μιας ζωής που δεν βγαίνει μόνο με τρεχάλα, με καλές επιδόσεις, με τελειότητα και με «καλή διαγωγή»… Θέλω την ελευθερία του λάθους. Το δικαίωμα στο να είμαι γήινη κι ανθρώπινη κι απλή και μαζί με εμένα κι οι άνθρωποι γύρω μου, αυτοί που αγαπώ, αυτοί που σημαίνουν πολλά. Δεν τους θέλω τέλειους…τους θέλω ήρεμους κι ευτυχισμένους! Αυτό περιμένω κι από εμένα κι από τη ζωή…Μια ανοιξιάτικη βροχερή βραδιά στα μαλακά σεντόνια κοιτάζοντας το γιο μου να κοιμάται…
Δεν έχω μεγάλες προσδοκίες από τη ζωή, μα έχω μεγάλες προσδοκίες από τον εαυτό μου και θέλω τις στιγμές του να τις ζει, σαν να είναι μεγάλες και πολύτιμες...Γιατί είναι!
Καλημέρα αγαπημένοι
7 σχόλια:
''Σκέφτομαι αν όλα αυτά που ζούμε στο εδώ και τώρα έχουν νόημα. Η τρεχάλα αυτή αν βγάζει πουθενά, καθώς το βράδυ πέφτεις κατάκοπος στο κρεβάτι κι αναρωτιέσαι τι από όλα αυτά άξιζε τον κόπο…τι;''
Ταξιδεύοντας το πρωί για Ναύπλιο, την ίδια συζήτηση είχα με τον συνοδηγό μου...
μια από τις κουβέντες μου: ''αναζητώ διακαώς το στόχο που έχω ασυνείδητα θέσει και υπάρχει αυτό το τρέξιμο...''
Αγαπημένη... συνοδοιπόροι σε αυτή την τρέλα, χαίρομαι που μου κρατάς το χέρι.
Καλημέρα για σήμερα!
ενα καλοκαιρι πολυτιμες στιγμες σου ευχομαι Κατερινα μου.. ή καλύτερα μια ολοκληρη ζωη γεματη τετοιες στιγμες.. Να τις απολαμβανεις αγκαλια με τους αγαπημενους σου!!! μια ομορφη καλημερα κι απο μενα!! φιλια
Κατερίνα μου, η ανάρτησή σου έρχεται πάντα την κατάλληλη στιγμή. Λες και είσαι στο μυαλό μου και μου λες αυτά που θέλω να ακούσω, μήπως και χαλαρώσω λίγο. Αυτή η τρεχάλα πουθενά δε βγάζει, απλά έχουμε μάθει να ζούμε μαζί της. Ώρες-ώρες παρατηρώ τα παιδιά με πόσο πιο χαλαρούς ρυθμούς κινούνται, και τα χαίρομαι. Και εγώ εκεί...να προλάβω συνεχώς το "τρένο". Το κάθε τρένο. Ε, και να φύγει, δε χάλασε ο κόσμος. Θα περάσει το επόμενο...
Η ανάρτησή σου ήταν ό,τι χρειαζόμουν αυτή τη στιγμή. Να είσαι καλά! Σε φιλώ.
Καλημέρα αδερφάκι!
Σου εύχομαι ένα καλοκαίρι ξέγνοιαστο, δίχως μεγάλες προσδοκίες! Αυτό μας λείπει πια άλλωστε. Η ξεγνοιασιά της καθημερινότητας! Οι βραδιές με γιασεμί και κεριά, τα ποτά με φίλους, το παιχνίδι με τα παιδιά, οι βουτιές από τα βράχια με τα ξαδέρφια, τα τραπεζώματα με την μαμά και τον μπαμπά, τα μπουγελώματα και το γέλιο, εκείνο που γυμνάζει τους κοιλιακούς!
Ένα τέτοιο καλοκαίρι σου εύχομαι κι εύχομαι το μισό (τουλάχιστον) να το περάσουμε μαζί.
Φιλούρες
Μακάρι τα παιδιά σας να είναι πάντα χαλαρά απέναντι στις εξετάσεις. Κι όσο για την ελευθερία του λάθους...κι εγώ την θέλω, πολύ! Ωραίο post Κατερίνα, για άλλη μια φορά!
Αγαπημένη μου σε ευχαριστώ ,
Είναι αργά τη νύχτα , στριφογύριζα στο κρεβάτι με φοβερό πονοκέφαλο προσπαθώντας να ξεπεράσω την απογοήτευση μιας δουλειάς που δεν πήρα, αναζήτησα μια 'ανασα' στο μπλογκ σου με την ελπίδα ότι θα έχεις μια νέα ανάρτηση...και το κείμενο σου ήταν εκεί και με περίμενε, τα λόγια σου είναι τα δικα μου αναλγητικά. Σε ευχαριστώ!
Νατασα (Λευκάδα)
Από τότε που σε διαβάζω, όλα έχουν αλλάξει μέσα μου, έξω μου, στους γύρω μου, παντού, στο σύμπαν... Σου χρωστώ τις στιγμές μου, τις μοναδικές στιγμές μου. Πόσα σου χρωστώ, μα πόσα? Κάθε επιτυχία στο αγόρι σου, κάθε επιτυχία στις στιγμές του!
Δημοσίευση σχολίου