Στις Αμερικάνικες αισθηματικές κομεντί το τέλος είναι πάντα χαρούμενο. Μάλιστα τόσο χαρούμενο που πρέπει η χαρά να μοιραστεί. Οπότε συνήθως ότι είναι να γίνει, όποιο σμίξιμο ανθρώπων, θα γίνει δημόσια και στο τέλος πέφτει το χειροκρότημα κι οι γνωστές επευφημίες...κι εκεί το έργο τελειώνει και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Όμως εκεί που έρχεται το αμερικάνικο τέλος της ταινίας, στη ζωή...στην κανονική ζωή, αρχίζει το έργο. Αρχίζει η ζωή.
Επιλέγουν να μας δείξουν το πρώτο φιλί, τα χειροκροτήματα μετά δακρύων και βαθιάς συγκίνησης, όπου όλοι όμορφοι και λαμπεροί παίρνουν το ρίσκο για να ακούσουν μεγάλο "I do"!
Το μετά κι όλο αυτό που ακολουθεί παύει να είναι σημαντικό για τις οθόνες στις αμερικάνικες κομεντί...Εκεί που η ζωή παίρνει το προβάδισμα κι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση...
Γιατί εκεί στο πάθος του πρώτου φιλιού, κανείς δεν σκέφτεται τη δουλειά, τη σκληρή δουλειά που χρειάζεται για να διατηρηθεί μια σχέση. Όχι για να διατηρηθεί η λάμψη ή το πάθος ή ο έρωτας...μα για να διατηρηθεί η ίδια η σχέση.
Εκεί που δυο άνθρωποι τόσο ξεχωριστοί, τόσο διαφορετικοί, τόσο ιδιαίτεροι, θα μπουν με την διαφορετικότητα τους, κουβαλώντας ο καθένας την ιστορία του. Άλλοτε σε μια βαλίτσα, άλλοτε σε μια σακούλα που σκίζεται και σκορπίζονται τα πάντα, άλλοτε σε μια καθώς πρέπει τσαντούλα που χωρά τα βασικά κι άλλοτε σε ένα σάκο από λινάτσα...Ο καθένας επιλέγει να κουβαλήσει την ιστορία του με άλλο τρόπο και την φέρνει στη σχέση και την χρησιμοποιεί ή αφήνεται από το παρελθόν του να τον οδηγήσει χρησιμοποιώντας τον, ως θύμα...
Κι η σχέση γίνεται ρινγκ, πεδίο μάχης, παιδική χαρά, ένα πελώριο κρεββάτι που κρύβονται πάνω του όλα...
Όλα τα καλά καμουφλαρισμένα συναισθήματα. Ένα γιορτινό τραπέζι που αντί για γέλια και τσουγκρίσματα έχει σιωπή κι απόγνωση. Ένας λαβύρινθος που χάνεσαι και χάνεσαι και σιγά σιγά σε ρουφά και ξεχνάς πως μπήκες κι αν τελικά θέλεις να βγεις...
Εκεί που τελειώνει η Αμερικάνικη κομεντί με τους αστραφτερούς πρωταγωνιστές, αρχίζει η δική μας ζωή. Εκεί που κανείς δεν ξέρει το σωστό και οι θεατές δεν χειροκροτούν πάντα! Εκεί που τα "πρέπει" είναι περισσότερα από τα "θέλω" και τα "αντέχω" περισσότερα από τα "αγαπώ"...Εκεί που οι επιθυμίες κρύβονται πίσω από τις ανάγκες!
Στην οθόνη θριαμβεύει πάντα ο έρωτας...Στη ζωή πάλι θριαμβεύει αυτός που αντέχει! Αυτός που μπορεί μέσα από την σχέση του, να αλλάξει τον εαυτό του. Να τολμήσει να δεχθεί τις αλήθειες του, να αποδεχθεί την ιστορία του και να σταματήσει να την περιφέρει ως κουφάρι, που δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτό. Αν ο καθένας κουβαλά το κουφάρι του κάποια στιγμή η δυσοσμία θα τα σκεπάσει όλα...Ποιος έρωτας, ποια αγάπη μπορεί να το αντέξει αυτό και για πόσο;
Το να μείνεις εκεί που πονάει στην αρχή μπορεί να φαντάζει ηρωικό, μετά από λίγο όμως γίνεται ανόητο, αυτοκαταστροφικό...Πρέπει να φύγεις για να αναπνεύσεις κι η απόσταση από την δυσοσμία κάνει καλό...
Οι άνθρωποι! Πόσο πολύπλοκα πλάσματα είμαστε...Τι κρίμα που το έργο δεν τελειώνει σε εκείνο το ζουμερό ατέλειωτο φιλί...Τι κρίμα που το έργο εκεί αρχίζει και τελειώνει αλλού....στην δυσοσμία μιας σχέσης που κακοφόρμισε.
Μια πληγή θέλει φροντίδα. Μπαίνουμε σε κάθε σχέση με τις πληγές μας. Οι πληγές αν φροντιστούν κλείνουν, επουλώνονται και μένει μια μικρή χαραγματιά, ένα σημάδι στο δέρμα για να μας θυμίζει όλα όσα μάθαμε από κάθε μας πληγή κι αυτό είναι το κέρδος! Έτσι προχωρούν οι σχέσεις.
Μα αν κανείς μπει σε μια σχέση χωρίς να φροντίσει να καθαρίσει και να γιάνει μια παλιά πληγή, εκείνη με τον καιρό θα αρχίζει να βγάζει πύο...Θα αρχίζει να γεμίζει με δηλητήριο τον αέρα, θα αρχίσει και πάλι να πονά μόλις την ακουμπάς και δεν θα κλείσει ποτέ. Ποτέ! Κι ότι δεν κλείνει, δεν αφήνει και τίποτε νέο να ανοίξει...
Οι σχέσεις μας, χρειάζονται φροντίδα...Μα δεν μπορείς να φροντίσεις τίποτε παραπάνω από εσένα, αν πρώτα δεν έχεις φροντίσει εσένα...
Πρέπει να μάθουμε, να μην υποτιμάμε καμιά πληγή κι όσο μικρή κι αν είναι, ας την καθαρίσουμε. Ας ασχοληθούμε μαζί της, γιατί μπορεί να γίνει απειλή για κάτι που θέλουμε πολύ! Μια σχέση. Έναν άλλο άνθρωπο!
Να είμαστε όλοι σίγουροι πως μια μικρή παρανυχίδα που μολύνθηκε και μάζεψε πύον στο νύχι, μπορεί να μας σταματήσει από κάθε μαραθώνιο που βάλαμε στόχο. Μια μικρή παρανυχίδα...
Σκέψου πόσες όμορφες μαγικές διαδρομές, πόσα ηλιοβασιλέματα, πόσες θάλασσες, πόσα βουνά δεν θα δεις και πόσους δρόμους δεν θα τρέξεις γιατί φοβάσαι να την τραβήξεις και να την κόψεις μια και καλή...
Ναι είναι τόσο μικρή και φαίνεται ασήμαντη μα πονάει πολύ...πολύ! Γι 'αυτό κάνεις σαν να μην υπάρχει...
Μα υπάρχει και τελικά, σκέψου! Αξίζει αυτή η παρανυχίδα να σου καταστρέψει το Happy End σου;
Το Happy End, χρειάζεται πολλά περισσότερα από υπομονή, επιμονή, αμοιβαίες υποχωρήσεις, σεβασμό κι αγάπη, όπως έλεγαν οι γιαγιάδες μας. Χρειάζεται Εσένα! Χρειάζεται Επίγνωση!
Καλημέρα αγαπημένοι...
Κατερίνα
Ανοίγω το ντουλάπι και παίρνω κονσέρβα. Ψάχνω ημερομηνία πάνω στην ετικέτα τη βρίσκω κάνω να διαβάσω και αυτόματα απλώνω τα χέρια μου κι απομακρύνω την κονσέρβα από το πρόσωπο μου...με την κίνηση κοκαλώνω...Τρομακτικό!
"Ώπα! Τι έγινε ρε παιδιά;" Μένω για λίγο έτσι παγωμένη και μετά από λίγο δοκιμάζω να διαβάσω την ετικέτα φέρνοντας την κοντά κι άλλοτε πιο μακριά...στα πόσα εκατοστά είναι η σωστή απόσταση;....
Κάνω πως το ξέχασα μα όχι...Σε κάθε επίσκεψη στο Super Market δοκιμάζω τις αποστάσεις στις ετικέτες...ξανά και ξανά..ποια είναι η σωστή απόσταση; Στα πόσα εκατοστά κάηκα;
Το βράδυ στο κρεββάτι το βιβλίο μου πάει όλο και πιο μακριά. Το χέρι τεντωμένο και τα γράμματά θολά και να χοροπηδάνε.
όταν πάω να ψωνίσω ρούχα οι ετικέτες γίνονται ξαφνικά ο εφιάλτης...Είναι δυνατόν; Θέλω να ρωτήσω μια κοπελίτσα δίπλα μου τι γράφει πάνω η ετικέτα και μετά θυμάμαι κάτι παρόμοιο που συνέβαινε σε εμένα όταν οι γιαγιάδες στα μαγαζιά μου έλεγαν "δεν πήρα τα γυαλιά μου, κορίτσι μου, μαζί μπορείς να μου πεις τι γράφει εδώ;|
Φρίκη...Για καιρό το αγνοώ...ένα, δυο, τρία χρόνια. Ωσπου δεν μπορώ πια να κάνω βασικά πράγματα. Να βάλω πλυντήριο, να ψωνίσω, να διαβάζω κάτι στο κινητό μου, να περάσω κλωστή σε βελόνα...καλά τελείως κι εξευτελιστικά γελοίο!!!
Το καλύτερο είναι πως ο Πα μπορεί και διαβάζει τα πάντα! Έξαλλη...είμαστε συνομήλικοι. Γιατί αυτός μπορεί κι εγώ όχι;
Θέλω να τον κλοτσήσω κάθε φορά που του δίνω να μου διαβάσει μια ετικέτα. Αδικία!
Επιτέλους σε μια στιγμή φώτισης κι αυτοκριτικής κλείνω ραντεβού με τον οφθαλμίατρο...αρκετά παρίστανα την αδιάφορη, νιώθω ανεπαρκής πια!
Με εξετάζει και μου λέει..."Α μια χαρά! Ήρθε ο πρέσβης! Καλώς τον δεχτήκατε!"
Ήρθε:...Ακάλεστος; Τι αγένεια! Σκέφτηκα...
Σε εμάς βρήκατε να 'ρθείτε; Να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού!
Η οπτικός μέσα στη θήκη των γυαλιών που αγόρασα μου βάζει κι ένα κορδονάκι καφετί για δώρο..."Για να τα κρεμάς στο λαιμό σου και να τα έχεις πάντα εύκαιρα" μου λέει χαρωπά... Ξινίλα...
"Μμμμμ Καταπληκτικά! Τέλεια" απαντώ "για να φαίνομαι περισσότερο σαν γριούλα"...Μόλις το ξεστόμισα, είδα τα δικά της γυαλιά που στέκονται χαμηλά στη μύτη και να κρέμεται από πάνω τους ένα καφετί κορδονάκι...
Με κοιτά αυστηρά πάνω από τα γυαλιά ενώ εκείνα αιωρούνται σχεδόν πάνω στην άκρη της μύτης της..."έτσι φαίνομαι κι εγώ, σαν γριούλα;" ρωτάει...Γκλούκ! Ηλίθιο χαμόγελο, ένα γρήγορο χαίρετε κι εξαφανίστηκα. Ήθελα να της πω..."δεν είμαστε συνομήλικες κυρία μου'...μα κοιτάχτηκα στη βιτρίνα φεύγοντας και μπορεί και να είμασταν! Κατάρα! Είμαι συνομήλικη με μια ....μεγάλη κυρία με γυαλιά πρεσβυωπίας να κρέμονται από ένα φριχτό κορδονάκι στο λαιμό της σαν μενταγιόν... Μεσήλικη γυναίκα που στο ασανσέρ δεν με αποκαλούν πια κοπελιά "που πατάω κοπελιά;" αλλά κυρία..."σε ποιόν όροφο πάτε κυρία;"
Κεριά και λιβάνια, εκεί πάω εικοσιπεντάχρονο κάθαρμα...
Τα γυαλιά από αντίσταση έμειναν στην τσάντα μου κανένα μήνα...έτσι για να του τη σπάσω στον πρέσβη! Μετά το ξανασκέφτηκα....
Έχω πια τα γυαλιά στο κομοδίνο μου. Τα φοράω μόνο σαν διαβάζω στο κρεββάτι. Μπαίνει μέσα ο γιος μου με κοιτάζει και λέει δυνατά..."ωχ! Ποια είναι αυτή; Που την πήγες τη μαμά μου;" και φεύγει γελώντας.
Τα νεύρα μου!
Το χωνεύω όλο και πιο πολύ κάθε μέρα! Τώρα τα φοράω και πίνω τον πρωινό μου καφέ, παρέα με το βιβλίο, το tablet ή καμιά εφημερία, και νιώθω όλο και πιο άνετα μαζί τους...Έγιναν το νέο μου αξεσουάρ. Το φοράω και νιώθω λίγο Intellectual...το παίζω και λίγο πως είμαι κουλτούρα να φύγουμε και ξεγελιέμαι.
Μα είναι κάτι επισκέψεις που όπως και να τις δεις...μπάζουν!΄Σε άλλους ο πρέσβης κάνει δεξιώσεις με σοκολατάκια και σε άλλους πικρές βίζιτες...Αλητεία φίλε μου! Χάθηκε ο κόσμος, να μας κακομαθαίνατε κι εμάς κύριε πρέσβη!
Έχω ζοφερό ερώτημα. Πως θα διαβάζω στην παραλία κάτω από την ομπρέλα, με γυαλί ηλίου αφού δεν θα βλέπω την τύφλα μου; Αλί και τρισαλί αγαπημένοι!!!! Ήρθε ο πρέσβης κι έχασα τα γερακίσια μάτια μου! Γελάτε ε;...
Άντε...Καλημέρα και ότι κι αν γίνει το κορδονάκι δεν το φοράω! Αντίσταση ρε....
Κατερίνα
Η θεατρική ομάδα του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής δούλευε και προετοιμαζόταν για την παράσταση του έργου "13". Μου ζήτησαν βοήθεια μιας κι είναι μια ερασιτεχνική ομάδα και το έργο είχε συναισθηματική ένταση. Δέχθηκα παρόλο που δεν το είχα ξανακάνει. Δεν είχα δουλέψει ποτέ ξανά χωρίς να έχω ως στόχο την θεραπεία, παρά μόνο το ξεκλείδωμα και την κατανόηση των ρόλων...
Κατάλαβα πολλά για το τι σημαίνει όλο αυτό...και για το πόσο κοντά είναι τελικά όλα αυτά. Σε κάθε σωματική εμπλοκή, σε κάθε συναισθηματική προσκόλληση ή διαπίστωση, έστω κι αν ο στόχος δεν είναι θεραπευτικός...καραδοκεί έτσι μαγικά η κατανόηση κι η επούλωση...
Σε μια από τις δυο συναντήσεις θα δουλεύαμε τον φόβο. Ο Άγγελος ο μεγάλος μου γιος, μιας και είχε ελεύθερο χρόνο μου ζήτησε να έρθει μαζί μου...Σκέφτηκα πως το θέμα θα είναι δύσκολο και μπορεί να ζοριστεί, μα από την άλλη ίσως και να ήταν μια σημαντική εμπειρία για εκείνον για να μάθει κάτι για τον φόβο...
Από την άλλη και για εμένα θα ήταν σημαντικό καθώς θα ήταν η πρώτη φορά που θα με έβλεπε στα πλαίσια του εργασιακού μου ρόλου.
Ήρθε μαζί κι η εμπειρία για εμένα ήταν καταλυτική. Ο Άγγελος σε όλη την διάρκεια καθόταν σιωπηλός στα καθίσματα των πρώτων θέσεων και παρακολουθούσε ή τριγυρνούσε στα παρασκήνια παρακολουθώντας την διαδικασία πίσω από την σκηνή. Κάποιες φορές τον ρώτησα από μακριά με νοήματα, αν είναι καλά ή αν φοβάται μιας και επικρατούσε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι παντού και η σκηνή μόνο φωτιζόταν από το φως δεκάδων μικρών κεριών. Μου έκανε ένα αδιάφορο νόημα πως είναι όλα καλά και συνέχιζε να παρατηρεί...
Η μαγική στιγμή της σκηνής που επιλέχθηκε για το συγκεκριμένο workshop ήταν η στιγμή που ο πρωταγωνιστής τα χάνει όλα και σταματά να φοβάται!
Η ομάδα των 30 ατόμων δούλευε πάνω στην σκηνή και τα άτομα χρησιμοποιούσαν το σώμα και την φωνή τους κάποιες φορές με ένταση που προκαλούσε άγρια κι έντονα συναισθήματα σε όλους μας.
Ήταν μια υπέροχη εμπειρία...Ο τρόπος που όλοι επέλεξαν να εμπλακούν ήταν για εμένα συγκινητικός καθώς όλοι μα όλοι, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο αντιμετώπισαν το φόβο κοιτάζοντας τον στα μάτια και δήλωσαν πως θα παλέψουν για να μην τον φοβούνται!!
Η διαδικασία ολοκληρώθηκε και μπήκαμε στο αμάξι με τον Άγγελος για να φύγουμε...κι εκεί έζησα κάτι το απίθανα αυτογνωσιακό.
Ο Άγγελος από το πίσω κάθισμα άρχισε να μου μιλά για όλα όσα είδε κι άκουσε και μου με ρώτησε αν ένιωθα κι εγώ τον φόβο των ανθρώπων που ερχόταν σαν κύμα...Ξαφνιάστηκα και τον ρώτησα τι εννοεί κι εκείνος απάντησε πως ένιωσε τους ανθρώπους. Ένιωσε το πως προσπαθούσαν να μην δείξουν τον φόβο τους, μα ο φόβος ερχόταν μπροστά τους και πως προσπαθούσαν να διώξουν τον φόβο μα αυτό ήταν λάθος γιατί δεν άκουγαν...
Σταμάτησα το αμάξι στην άκρη του δρόμου γοητευμένη. Τι εννοείς δεν άκουγαν; Ρώτησα...
Ο φόβος, μου απάντησε ο μικρός 12χρονος γιος μου, έχει δυο πρόσωπα. Το ένα είναι το τρομακτικό και προσπαθεί να σε φοβίσει και να σε κάνει να φαίνεσαι δειλός. Αυτόν τον φόβο δεν τον χρειαζόμαστε.
Το άλλο είναι το πρόσωπο του φόβου που θέλει να σε προειδοποιήσει και έρχεται για να σε προστατεύσει από το να κάνεις κάτι χαζό ή επικίνδυνο. Αυτό το φόβο τον χρειαζόμαστε.
Εσύ τους έχεις ζήσει αυτούς τους δύο φόβους;
...Και βέβαια βρε μαμά!
Και πως ξέρεις να τους ξεχωρίζεις;
Και οι δυο φόβοι έρχονται με τον ίδιο τρόπο για να τους ξεχωρίσεις, πρέπει να τους ακούσεις.
Δηλαδή;
Τι δηλαδή; Να του αφήσεις να σου μιλήσουν και έτσι θα καταλάβεις. Αν προσπαθείς συνέχεια να διώξεις το φόβο δεν θα μπορείς να μάθεις ποιος είναι ο χρήσιμος. Είναι βλακεία να διώξεις τον φόβο χωρίς πρώτα να τον ακούσεις. Μπορεί να θέλει να σε προστατεύσει από κάτι επικίνδυνο ή ντροπιαστικό!
Κι εσύ πως ακούς τον φόβο;
Κάνω ησυχία στο κεφάλι μου για να μην μου μιλάνε κι οι δυο μαζί κι ύστερα κάνω ερωτήσεις όπως: "θα πάθω κάτι; τι κακό μπορεί να γίνει; γιατί δεν πρέπει να συνεχίσω; είσαι αληθινός;" κι αν ο φόβος προσπαθεί να με μπερδέψει τον διώχνω, αν προσπαθεί να με προστατεύσει τον κρατάω.
Ναι αλλά πως τους ξεχωρίζεις;
Όταν φοβάμαι προσπαθώ να κάνω ή να σκεφτώ κάτι που με κάνει να νιώθω καλά. Αν τότε ο φόβος μικρύνει δεν τον ακούω άλλο, αν μεγαλώσει τότε του δίνω σημασία. Για να είναι τόσο μεγάλος κάτι θέλει να μου πει.
και πότε ξέρεις ότι πρέπει να μην φοβάσαι;
Μαμά! Δεν γίνεται να μην φοβάσαι απλά πρέπει να σταματήσεις να μην ακούς τον φόβο! Ο φόβος σου λέει πως πρέπει να προσπαθήσεις καλύτερα, να είσαι πιο έτοιμος, να ξέρεις καλύτερα τι πας να κάνεις. Σε προειδοποιεί!
Πάντα είναι σωστό αυτό που θέλει να σου πει;
Όχι, αλλά είναι κάτι που με τρομάζει άρα είναι κάτι σημαντικό για εμένα...
Έμεινα για λίγο σιωπηλή και με ρώτησε. Εσύ; Πως θα ένιωθες μαμά χωρίς τον φόβο;
Χωρίς ασπίδα!
Απάντησα και ξαφνιάστηκα κι η ίδια με την γρήγορη ενστικτώδη απάντηση μου...όχι ελεύθερη, μα χωρίς ασπίδα!
"Όσο πιο πολύ αγαπάς...τόσο πιο πολύ φοβάσαι"...είχα πει κάποτε σε μια παρουσίαση μου και να το πάλι! Ό φόβος μπορεί να έρθει με τρομακτικά εφιαλτικά πρόσωπα, μα είναι δυνατός επειδή έχουμε κάτι σημαντικό να χάσουμε...Ο φόβος είναι η επιβεβαίωση πως είμαστε δεμένοι με τη ζωή κι αυτό από μόνο του είναι απλά υπέροχο...
Οπότε την επόμενη φορά που θα αντικρίσεις τον φόβο σου και θα θέλεις να τον διώξεις...σκέψου πως για να φοβάσαι δύο μαγικά συμβαίνουν. Είσαι ζωντανός και δεμένος με την αγάπη. Οπότε καταρχήν είσαι τυχερός που φοβάσαι. Άφησε τον λοιπόν να σου μιλήσει. Άκουσε τον επιτέλους κι ύστερα αποφάσισε τι θα κάνεις μαζί του...Άλλωστε εκείνος υπάρχει επειδή υπάρχεις εσύ...κι όχι το αντίθετο!
Μην τον αγνοείς, δεν τον αποδυναμώνεις έτσι, απλά...τον θυμώνεις και δεν δίνεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να τον γνωρίσει...Πως να ζήσεις με έναν επικίνδυνο ξένο μέσα σου;
Όχι δεν θέλω να ζω χωρίς φόβο...θέλω να ζω χωρίς ο φόβος να ορίζει και να εξουσιάζει την ζωή μου...αυτή είναι για εμένα η μεγάλη διαφορά και με έκανε να την αντιληφθώ ο μικρός 12χρονος άνθρωπος που έχω για γιο...Τελικά εκείνη τη βραδιά εγώ είχα να μάθω πολύ περισσότερα από εκείνον, από ότι εκείνος από εμένα...
Η παραπάνω εικόνα είναι από την παράσταση του έργου και απεικονίζει στα αριστερά της εικόνας με τα μαύρα, τον Φόβο έτσι όπως τον φαντάστηκε ο σκηνοθέτης...Κάπως έτσι ήταν και στο δικό μου μυαλό...μέχρι που ένα αγόρι άλλαξε κάπως αυτή την εικόνα!
Σήμερα 3 Ιουνίου, στις 20.00 το απόγευμα στο Βασιλικό θέατρο Θεσσαλονίκης, θα παιχτεί η τελευταία παράσταση του έργου "13"... Ελάτε, γιατί τα έσοδα θα διατεθούν στο Χαμόγελο του Παιδιού. Μα ελάτε και γιατί στον καθένα μας, ο φόβος έχει το δικό του πρόσωπο κι ίσως αυτό το έργο, βοηθήσει κάποιους να βρουν το δικό τους...
Κλείνοντας συμπληρώνω μια τελευταία φράση..."Να μην τον φοβάσαι τον φόβο. Τον φόβο να τον ακούς".
Δεν το λέω εγώ, το λέει ο μικρός γιος μου και τα παιδιά έχουν την σοφία της απλότητας, γιατί είναι ακόμη "συνδεδεμένα" με την πνευματική διάσταση του κόσμου που ζούμε.
Καλημέρα αγαπημένοι...Να είναι η σημερινή, μια υπέροχη, φωτεινή μέρα...
Αύγουστος του '94. Ετοιμάζομαι να φύγω Αγγλία και ζω μεγάλη αγωνία. Που θα πάω σε ποιο αεροδρόμιο, ποιο τρένο θα πάρω, τι ώρα θα φτάσω, που θα μείνω, πόσο μακριά είναι το αεροδρόμιο από το μέρος που θα ζήσω, πότε θα πρέπει να στείλω τα πράγματα, ποιος θα τα παραλάβει κι από που...
Ζούσα μέρες αγρύπνιας κι αγωνίας. Ώσπου η θεία μου καλή της ώρα εκεί στον παράδεισο που βρίσκεται, μου είπε πως η ξαδέρφη μου η Άννα μένει στο Λονδίνο και μήπως να την πάρω ένα τηλέφωνο για να με βοηθήσει...
Η ξαδέρφη μου η Άννα, δεν είναι ξαδέρφη μου, έχουμε άλλου είδους συγγένεια, που δεν ξέρω γιατί δεν βγάζω άκρη με αυτά, αλλά μάλλον είναι θεία μου μιας κι είναι η πρώτη ξαδέρφη του μπαμπά μου...μα ήταν το μικρότερο ξαδερφάκι κι οι ηλικίες μας ήταν κοντά οπότε πάντα θεωρούμασταν ξαδέρφια μιας και παίζαμε μαζί μικρότερες.
Πήρα μεγάλη χαρά από το νέο αν και με την Αννα είχαμε χαθεί κι είχα να την δω δεν θυμάμαι καν πόσα χρόνια.Όμως ήταν τόσο μεγάλη η αγωνία μου, που επικοινώνησα μαζί της και με κατεύθυνε. Που θα πάω, πως και τι να προσέξω και αυτή θα με περιμένει για να μείνω μαζί της...
Έφτασα στο Λονδίνο στις 16 Σεπτέμβρη κι ήταν ένα βραδάκι πανέμορφο δροσερό. Έφτασα εκεί που μου είχε πει η Άννα ακολουθώντας τις οδηγίες της. Bayswater... Άνοιξε την πόρτα όμορφη και δροσερή και μ' αγκάλιασε κι ήμουν τόσο αγχωμένη που εκείνη την αγκαλιά την θυμάμαι ακόμη...μύριζε ασφάλεια! Με πήγε στο κινέζικο εστιατόριο που είχε κάτω από το διαμέρισμα στην υπέροχη χρωματιστή κοσμοπολίτικη γειτονιά της. Έφαγα την πρώτη μου πάπια σε rap με σάλτσα σόγιας και φύτρες και λαχανικά...Ακόμη θυμάμαι εκείνη την αξέχαστη γεύση!
Η Άννα έκανε τότε το δεύτερο μεταπτυχιακό της...ακολούθησε ακόμη ένα αργότερα και ζούσε εκεί ήδη πολύ καιρό. Φωτεινή, χαρούμενη και απίθανα κοινωνική. Δεν νοιαζόταν για τίποτα, δεν μασούσε πουθενά!
Έμεινα μαζί της δύο καταπληκτικές εβδομάδες. Με πήγε σε βραζιλιάνικο χορό, με γύρισε στην μαγική τεράστια αγορά του Λονδίνου όπου έχασα τα μυαλά μου, με τάιζε όλα τα εξωτικά από μεξικάνικο μέχρι Ινδικό, με νυχτοπερπάτησε στα Λονδρέζικα bar, με πήγε στο portobello στην πιο υπέροχη υπαίθρια αγορά που είχα δει στη ζωή μου, με γνώρισε στους ενδιαφέροντες φίλους της, κάναμε βόλτες ατελείωτες στο Hyde Park που ήταν δίπλα στο διαμερισματάκι της, πήγαμε σινεμά κι έπαθα σοκ γιατί τέτοιες αίθουσες δεν είχα ξαναδεί στην ζωή μου κι είδαμε το The Mask με τον Jim Carrey.
Τα βράδια άνοιγε το μεγάλο κρεββάτι που έβγαινε από τον τοίχο και κοιμόμασταν αφού μιλούσαμε για ώρα ενώ κάθε φορά εγώ έκανα το αστείο πως το κρεββάτι έκλεινε κι μέναμε θαμμένες στον τοίχο. Τα πρωινά ξυπνούσαμε με τους ήχους της πόλης από κάτω και καθόμασταν στο μεγάλο παράθυρο του studio και πίναμε πράσινό τσάι...Κουβάδες από πράσινο τσάι, ενώ τα σαββατοκύριακα η Άννα αγόραζε εφημερίδες βουνά και διαβάζαμε σιωπηλά καθώς η βροχή έπεφτε στο δρόμο... και για να μην κάθομαι και βαριέμαι μέχρι να αρχίσει η σχολή μου και τα μαθήματα, η Άννα - που γενικά είναι διόλου κάλτσα- μου βρήκε μια προσωρινή δουλειά, όπου φρόντιζα ένα μικρό αγοράκι το Γιάννη για 25 λίρες την ημέρα...Θα μπορούσα να ζήσω έτσι για πάντα.
Έτσι σκεφτόμουν καθώς περπατούσα στους δρόμους του Λονδίνου καθώς τα φύλλα έπεφταν και στροβιλίζονταν στον αέρα, με το Φθινόπωρο να γεμίζει μια γλυκιά μελαγχολία το υπέροχο τοπίο.
Ήταν μαγικό όλο αυτό που ζούσα και το χρωστούσα σε εκείνη...Όταν έφυγα ήθελα να κλάψω. Δεν ήθελα να την αποχωριστώ. Με φρόντισε, με βοήθησε, με έκανε να νιώσω ηρεμία κι ασφάλεια, σε μια χώρα όπου θα ήμουν ολομόναχη...
Κάθε φορά που οι συμφοιτητές μου έφευγαν από τον ξενώνα που μοιραζόμασταν για να πάνε στα σπίτια τους εγώ πήγαινα στην Άννα. Ξαναγύριζα στο μικρό studio στο πολύβουο Bayswater, με τα κουλτουριάρικα καφέ και τα χρωματιστά μικρομάγαζα και περνούσα όμορφα με την χρωματιστή μου Άννα....Εκείνα τα Χριστούγεννα, τα περάσαμε μαζί στη Γερμανία και είχαμε μοιραστεί τα εσώψυχα μας. Όλα όσα είχαμε χάσει στα χρόνια που είχαν περάσει, τα είπαμε στους μήνες εκείνους.
Η Άννα με έκανε να νιώθω ελεύθερη, δυνατή, πως δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο που δεν μπορώ να καταφέρω. Ένιωθα να ξεδιπλώνεται μπροστά μου ένας νέος κόσμος. Μια νέα ευκαιρία για να βρω εμένα. Ποια ήμουν και τι ήθελα! Όταν φοβόμουν μια φράση υπήρχε "σώωωπα καημένη που δεν μπορείς". Το λάτρεψα αυτό το αθυρόστομο κορίτσι, που είχε μια φυσική ευγένεια, μα δεν κρατούσε καμία ψευτοδιακριτικότητα για εκείνους που νοιαζόταν.
Το χιούμορ της με ενθουσίαζε και την θυμάμαι να λέει πως όταν έκανε το πρώτο της μεταπτυχιακό στην Αμερική στο νοσοκομείο που δούλευε, κάνοντας την πρακτική της στο τμήμα καρκινοπαθών την περίοδο που γιόρταζαν το helloween, έξω από την πόρτα είχε έναν τεράστιο χάρο που κρατούσε μια κόσα..."Είναι τρελοί παιδί μου οι Αμερικάνοι, κουβαλάνε μεγάλο λασκάρισμα"...μου έλεγε και γελούσα γιατί το έκανα όλο αυτό εικόνα... "Το χάρο έξω από το τμήμα των καρκινοπαθών...μα καθόλου διακριτικότητα; " συνέχιζε απηυδησμένη!
Έτσι περνούσαμε με την Άννα, μέχρι που η αρρώστια του πατέρα της, την έκανε να γυρίσει εσπευσμένα στην Ελλάδα. Όταν γύρισα κι εγώ βρεθήκαμε ξανά. Την πρώτη μου απασχόληση, για το πρώτο χαρτζιλίκι μέχρι να βρω κανονική δουλειά, μου την βρήκε η Άννα. Αποκλειστική νοσοκόμα στο 424 Στρατιωτικό νοσοκομείο. Δύσκολη δουλειά, ζόρικες ώρες, μα απίθανα λεφτά!...Τα χρόνια πέρασαν κι η Άννα βρήκε τον έρωτα της κι άνθισε, δίπλα του. Θυμάμαι στο γάμο τους στη Λέσχη Αξιωματικών. Άνοιξη, να χορεύουν μαζί, πανέμορφοι και τόσο ευτυχισμένοι...αξέχαστη εικόνα!
Όταν ήρθαν τα σύννεφα, εκείνος δίπλα της. Προσπαθούσαν απεγνωσμένα να κάνουν παιδί. Εκείνη βασάνιζε το σώμα της, με εξωσωματικές.. Αγωνιούσε να γίνει μητέρα...Λίγα θυμάμαι από εκείνη την περίοδο μα θυμάμαι καλά μια μέρα με πήρε στο τηλέφωνο για να μου πει, πως έχει μια κόρη...Τρελάθηκα! Είχαν υιοθετήσει ένα μωράκι κι είχαν γίνει γονείς!
Το μικρό αυτό πλάσμα ήρθε στη ζωή τους και την γέμισε χρώμα και φως. Τα χαμόγελα τους έγιναν πελώρια, η ζωή άλλαξε, έγινε χρωματιστή. Η Άννα ήταν πιο όμορφη από ποτέ κι εγώ τη θαύμαζα τόσο...τόσο πολύ!
Η μικρή μας Αναστασία μεταμορφώθηκε στο πιο όμορφο εξωτικό κοριτσάκι που υπάρχει...Είναι πια κοντά δέκα χρονών και μοιάζει στην μαμά της τόσο πολύ που είναι σκανδαλώδες. Το πως μιλάει, το πως στέκεται, ο αλέγκρος χαρακτήρας της, τα λόγια της και το γάργαρο γέλιο της είναι της μάνας της! Είναι η μικρή λατρεμένη μου ανιψιά και τα αγόρια τη λατρεύουν...μένει συχνά μαζί μας κάποια Σαββατοκύριακα για να περνάμε χρόνο μαζί και το απολαμβάνουμε...
Γιατί τα γράφω όλα αυτά....Γιατί λένε πως του φίλους τους διαλέγεις τους συγγενείς τους έχεις...όχι! Και τους συγγενείς τους διαλέγεις. Τους διαλέγεις για να γίνουν σημαντικοί στη ζωή σου. Τους διαλέγεις για να σου γεμίσουν τα κενά κομμάτια. Για να σου προσφέρουν και να τους προσφέρεις πίσω με την κάθε ευκαιρία, όχι γιατί έτυχε να είναι συγγενείς, μα γιατί αυτή η συγγένεια έτυχε να μας φέρει κοντά και να γεμίσει η καρδιά μας αγάπη για αυτούς και να τους κάνει ξεχωριστούς και πολύτιμους στη ζωή μας!
Η Άννα, είναι πάντα η νεράιδα μου. Αυτή που με βοήθησε έτσι, χωρίς ποτέ να περιμένει κάτι, χωρίς ποτέ να έχει προσδοκίες, χωρίς ποτέ να θέλει αντάλλαγμα. Έτσι είναι με όλους η Άννα. Με όλους! Όσοι βρέθηκαν στη ζωή της κι είχαν ανάγκη το ξέρουν καλά αυτό....
Η Άννα μου έμαθε πολλά. Τόσα πολλά...Καταρχήν όταν θα ακούσει κάτι που δεν την αρέσει δεν θα σου πει διακριτικά "μήπως να το ξανασκεφτείς;", θα σου πει "μαλακίες...καλέ τι μαλακίες είναι αυτές" κι είναι σαν να έφαγες χαστούκι. Ναι η Άννα δεν χαρίζει κάστανα, δεν μασάει τα λόγια της. Ίσως γιατί δούλευε στα νοσοκομεία όλη της τη ζωή και ξέρει τι σημαίνει πόνος και τι σημαίνει ζωή!
Η Άννα είναι πραγματική βοήθεια, αληθινή μέχρι εκεί που δεν φτάνει...Αληθινή με όλους μα πάνω από όλα με τον εαυτό της...οπότε όταν η Άννα μου αρρώστησε τέσσερα χρόνια πριν, δεν αποτραβήχτηκε, δεν κρύφτηκε, δεν χάθηκε, δεν απομονώθηκε, δεν έλεγε άλλα λόγια από τα αληθινά.
"Έχω καρκίνο" μου είπε κι εγώ έμεινα κόκαλο στο τηλέφωνο και σκεφτόμουν εκείνο το helloween στην Αμερική.... Δεν με άφησε ούτε λεπτό να σκεφτώ άσχημα. Ποτέ! Σκυλί μαύρο. Έτσι τη λέω.
Αν χρειάζεται κανείς θάρρος για τη ζωή του μπορεί να μιλήσει μαζί της για να βρει νόημα. Αμάσητη, ατρόμητη ακόμη μπροστά και στον απόλυτο φόβο. Δεν σταμάτησε ποτέ να παλεύει. Όταν κουραστεί απλά ξεκουράζεται, ξαποσταίνει για λίγο και συνεχίζει και πάλι. Μπροστά στον αγώνα της, στην αποστολή της που δεν είναι παρά η μικρή της κόρη! Αυτή που είναι ο κόσμος όλος!
Είχα την ανάγκη να μοιραστώ την ιστορία της από εδώ για έναν και μόνο λόγο...
Γιατί της δεν της το έχω πει. ποτέ...(γιατί άραγε), πως νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα όσα μου πρόσφερε. Για εκείνο το αξέχαστο μαγικό Φθινόπωρο στο Λονδίνο, για τις ατέλειωτες βόλτες και τις κοριτσίστικες συζητήσεις μας.
Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλη την βοήθεια και την σχεδόν μαμαδίστηκη φροντίδα της και νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα αυτά τα μαθήματα ζωής που μου έχει δώσει. Για την μαγική της κόρη.
Για το τι σημαίνει να αγαπάς με όλη σου τη δύναμη ένα παιδί. Για το ότι σπλάχνο σου δεν είναι το παιδί που βγήκε από το σώμα σου, μα το παιδί που του δίνεις την ψυχή σου. Για το ότι για να αγαπήσεις ένα παιδί με τον τρόπο που ένας γονιός αγαπά το παιδί του, όντας έτοιμος να του δώσει την ίδια του την ζωή....δεν χρειάζεται να πονέσεις για να βγει από το σώμα σου όπως πολύ γραφικά συχνά πυκνά, διαβάζω και θυμώνω...
Η Άννα είναι η απόδειξη για όλα αυτά! Εκείνη που είναι από τις καλύτερες μαμάδες που υπάρχουν. Σκληρή και τρυφερή μαζί. Μαμά λέαινα. Μαμά δράκος.
Νιώθω ευγνωμοσύνη σαν την βλέπω να παλεύει για τη ζωή της. Ένας αληθινός πελώριος μαχητής. Πολεμιστής σε έναν αγώνα που ούτε να διανοηθώ δεν μπορώ μα εκείνη δεν είπε ποτέ γιατί...γιατί εγώ, γιατί σε εμένα...Μπορεί να είναι αυτές μύχιες σκέψεις της, μα δεν αφήνει σε κανέναν μας επιλογή πέρα από το να γελάμε και να είμαστε χαρούμενοι δίπλα της και να πιστεύουμε...Να πιστεύουμε βαθιά κι αληθινά στην πελώρια, μοναχική, προσπάθεια της.
Δεν έχω θαυμάσει άνθρωπο, γονιό, σύντροφο, όσο θαυμάζω εκείνη! Είναι το θαύμα μου. Το θαύμα μας! και την αγαπώ βαθιά. Άλλωστε η ίδια ξέρει από θαύματα έχει ήδη συναντήσει δύο. Την αγάπη της και την κόρη της.
Είναι η νεράιδα μου...και ξέρω πως τώρα εκείνη, τα διαβάζει αυτά και χαμογελά αχνά και σαρκαστικά και θα ήθελε να μου πει "καλά καλέ τρελάθηκες; Τι παλαβά κάθεσαι και γράφεις;" με εκείνο το βιαστικό γρήγορο αξάν που καμιά φορά της ξεφεύγει και μου θυμίζει το χωριό μας, που τόσο εκείνη αγαπάει και τώρα το αγαπά κι η Αναστασία της κι αυτό, με συγκινεί πολύ.
Ναι κυρά μου τρελάθηκα! Γίνε γρήγορα καλά για να κάνουμε εκείνο το ταξίδι που περιμένει στη γωνία. Αν η αγάπη από μόνη της μπορούσε να γιατρέψει θα ήσουν ήδη καλά...τόσο πολύ σ' αγαπάω!
Αγαπημένοι...είμαι τυχερός άνθρωπος το έχω ξαναπεί. Αυτή η γυναίκα είναι δώρο στη ζωή μου κι όλοι έχουμε τέτοιους ανθρώπους ...δώρα!
Στείλτε στην Άννα μου, λίγη από τη θετική σας σκέψη και την μαγική σας ενέργεια. Θα την χρειαστεί!
Αρχίζω την μέρα μας δυνατά, με ένα τραγούδι που λατρεύω και με συντρόφευσε στον Μαραθώνιο, καθώς κάποια αναγνώστρια, μου ζήτησε να το πάρω μαζί μου. Το έστειλα ένα βράδυ στην Άννα όταν ήταν στο νοσοκομείο και περνούσε δύσκολα. Τώρα μέσα από εδώ το μοιράζομαι ξανά και το αφιερώνω σε όλους εσάς εκεί έξω, που έχετε μια ψυχή που ξέρει να πετά, ακόμη και μέσα σε ένα σώμα που υποφέρει! Έχετε τον απεριόριστο θαυμασμό μου... Καλή δύναμη!
Ει! Αννούλα "Όταν μου φεύγει το θάρρος
Σε θυμάμαι να χαμογελάς
Το χαμόγελο γίνεται φάρος
Και τη βάρκα μου εσύ οδηγάς"...καλημέρα αγάπη...είσαι στις προσευχές μου...
