Ο πρέσβης!

Ανοίγω το ντουλάπι και παίρνω κονσέρβα. Ψάχνω ημερομηνία πάνω στην ετικέτα τη βρίσκω κάνω να διαβάσω και αυτόματα απλώνω τα χέρια μου κι απομακρύνω την κονσέρβα από το πρόσωπο μου...με την κίνηση κοκαλώνω...Τρομακτικό!
"Ώπα! Τι έγινε ρε παιδιά;" Μένω για λίγο έτσι παγωμένη και μετά από λίγο δοκιμάζω να διαβάσω την ετικέτα φέρνοντας την κοντά κι άλλοτε πιο μακριά...στα πόσα εκατοστά είναι η σωστή απόσταση;....

Κάνω πως το ξέχασα μα όχι...Σε κάθε επίσκεψη στο Super Market δοκιμάζω τις αποστάσεις στις ετικέτες...ξανά και ξανά..ποια είναι η σωστή απόσταση; Στα πόσα εκατοστά κάηκα;

Το βράδυ στο κρεββάτι το βιβλίο μου πάει όλο και πιο μακριά. Το χέρι τεντωμένο και τα γράμματά θολά και να χοροπηδάνε.
όταν πάω να ψωνίσω ρούχα οι ετικέτες γίνονται ξαφνικά ο εφιάλτης...Είναι δυνατόν; Θέλω να ρωτήσω μια κοπελίτσα δίπλα μου τι γράφει πάνω η ετικέτα και μετά θυμάμαι κάτι παρόμοιο που συνέβαινε σε εμένα όταν οι γιαγιάδες στα μαγαζιά μου έλεγαν "δεν πήρα τα γυαλιά μου, κορίτσι μου, μαζί μπορείς να μου πεις τι γράφει εδώ;|
Φρίκη...Για καιρό το αγνοώ...ένα, δυο, τρία χρόνια. Ωσπου δεν μπορώ πια να κάνω βασικά πράγματα. Να βάλω πλυντήριο, να ψωνίσω, να διαβάζω κάτι στο κινητό μου, να περάσω κλωστή σε βελόνα...καλά τελείως κι εξευτελιστικά γελοίο!!!
Το καλύτερο είναι πως ο Πα μπορεί και διαβάζει τα πάντα! Έξαλλη...είμαστε συνομήλικοι. Γιατί αυτός μπορεί κι εγώ όχι;
Θέλω να τον κλοτσήσω κάθε φορά που του δίνω να μου διαβάσει μια ετικέτα. Αδικία!

Επιτέλους σε μια στιγμή φώτισης κι αυτοκριτικής  κλείνω ραντεβού με τον οφθαλμίατρο...αρκετά παρίστανα την αδιάφορη, νιώθω ανεπαρκής πια!
Με εξετάζει και μου λέει..."Α μια χαρά! Ήρθε ο πρέσβης! Καλώς τον δεχτήκατε!"
Ήρθε:...Ακάλεστος; Τι αγένεια! Σκέφτηκα...
Σε εμάς βρήκατε να 'ρθείτε; Να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού!

Η οπτικός  μέσα στη θήκη των γυαλιών που αγόρασα μου βάζει κι ένα κορδονάκι καφετί για δώρο..."Για να τα κρεμάς στο λαιμό σου και να τα έχεις πάντα εύκαιρα" μου λέει χαρωπά... Ξινίλα...
"Μμμμμ Καταπληκτικά! Τέλεια" απαντώ "για να φαίνομαι περισσότερο σαν γριούλα"...Μόλις το ξεστόμισα, είδα τα δικά  της γυαλιά που στέκονται χαμηλά στη μύτη και να κρέμεται από πάνω τους ένα καφετί κορδονάκι...
Με κοιτά αυστηρά πάνω από τα γυαλιά ενώ εκείνα αιωρούνται σχεδόν πάνω στην άκρη της μύτης της..."έτσι φαίνομαι κι εγώ, σαν γριούλα;" ρωτάει...Γκλούκ! Ηλίθιο χαμόγελο, ένα γρήγορο χαίρετε κι εξαφανίστηκα. Ήθελα να της πω..."δεν είμαστε συνομήλικες κυρία μου'...μα κοιτάχτηκα στη βιτρίνα φεύγοντας και μπορεί και να είμασταν! Κατάρα! Είμαι συνομήλικη με μια ....μεγάλη κυρία με γυαλιά πρεσβυωπίας να κρέμονται από ένα φριχτό κορδονάκι στο λαιμό της σαν μενταγιόν... Μεσήλικη γυναίκα που στο ασανσέρ δεν με αποκαλούν πια κοπελιά "που πατάω κοπελιά;" αλλά κυρία..."σε ποιόν όροφο πάτε κυρία;"
Κεριά και λιβάνια, εκεί πάω εικοσιπεντάχρονο κάθαρμα...

 

Τα γυαλιά από αντίσταση έμειναν στην τσάντα μου κανένα μήνα...έτσι για να του τη σπάσω στον πρέσβη! Μετά το ξανασκέφτηκα....
Έχω πια τα γυαλιά στο κομοδίνο μου. Τα φοράω μόνο σαν διαβάζω στο κρεββάτι. Μπαίνει μέσα ο γιος μου με κοιτάζει και λέει δυνατά..."ωχ! Ποια είναι αυτή; Που την πήγες τη μαμά μου;" και φεύγει γελώντας.
Τα νεύρα μου!

Το χωνεύω όλο και πιο πολύ κάθε μέρα! Τώρα τα φοράω και πίνω τον πρωινό μου καφέ, παρέα με το βιβλίο,  το tablet ή καμιά εφημερία,  και νιώθω όλο και πιο άνετα μαζί τους...Έγιναν το νέο μου αξεσουάρ. Το φοράω και νιώθω λίγο Intellectual...το παίζω και λίγο πως είμαι κουλτούρα να φύγουμε και ξεγελιέμαι.
Μα είναι κάτι επισκέψεις που όπως και να τις δεις...μπάζουν!΄Σε άλλους ο πρέσβης κάνει δεξιώσεις με σοκολατάκια και σε άλλους πικρές βίζιτες...Αλητεία φίλε μου! Χάθηκε ο κόσμος,  να μας κακομαθαίνατε κι εμάς κύριε πρέσβη!

Έχω ζοφερό ερώτημα. Πως θα διαβάζω στην παραλία κάτω από την ομπρέλα, με γυαλί ηλίου αφού δεν θα βλέπω την τύφλα μου; Αλί και τρισαλί αγαπημένοι!!!! Ήρθε ο πρέσβης κι έχασα τα γερακίσια μάτια μου! Γελάτε ε;...

Άντε...Καλημέρα και ότι κι αν γίνει το κορδονάκι δεν το φοράω! Αντίσταση ρε....
                                                                                                    Κατερίνα