Τα πρόσωπα του Φόβου...

Η θεατρική ομάδα του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής δούλευε και προετοιμαζόταν για  την παράσταση του έργου "13". Μου ζήτησαν βοήθεια μιας κι είναι μια ερασιτεχνική ομάδα και το έργο είχε συναισθηματική ένταση. Δέχθηκα παρόλο που δεν το είχα ξανακάνει. Δεν είχα δουλέψει ποτέ ξανά χωρίς να έχω ως στόχο την θεραπεία, παρά μόνο το ξεκλείδωμα και την κατανόηση των ρόλων...

Κατάλαβα πολλά για το τι σημαίνει όλο αυτό...και για το πόσο κοντά είναι τελικά όλα αυτά. Σε κάθε σωματική εμπλοκή, σε κάθε συναισθηματική προσκόλληση ή διαπίστωση, έστω κι αν ο στόχος δεν είναι θεραπευτικός...καραδοκεί έτσι μαγικά η κατανόηση κι η επούλωση...

Σε μια από τις δυο συναντήσεις θα δουλεύαμε τον φόβο. Ο Άγγελος ο μεγάλος μου γιος, μιας και είχε ελεύθερο χρόνο μου ζήτησε να έρθει μαζί μου...Σκέφτηκα πως το θέμα θα είναι δύσκολο και μπορεί να ζοριστεί, μα από την άλλη ίσως και να ήταν μια σημαντική εμπειρία για εκείνον για να μάθει κάτι για τον φόβο...

Από την άλλη και για εμένα θα ήταν σημαντικό  καθώς θα ήταν η πρώτη φορά που θα με έβλεπε στα πλαίσια του εργασιακού μου ρόλου.

Ήρθε μαζί κι η εμπειρία για εμένα ήταν καταλυτική. Ο Άγγελος σε όλη την διάρκεια καθόταν σιωπηλός στα καθίσματα των πρώτων θέσεων και παρακολουθούσε ή τριγυρνούσε στα παρασκήνια παρακολουθώντας την διαδικασία πίσω από την σκηνή. Κάποιες φορές τον ρώτησα από μακριά  με νοήματα, αν είναι καλά ή αν φοβάται μιας και επικρατούσε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι παντού και η σκηνή μόνο φωτιζόταν από το φως δεκάδων μικρών κεριών. Μου έκανε ένα αδιάφορο νόημα πως είναι όλα καλά και συνέχιζε να παρατηρεί...

  Ο Κύκλος της δύναμης Φωτογραφία Γεωργιάδης Θεοδόσης

Η μαγική στιγμή της σκηνής που επιλέχθηκε για το συγκεκριμένο workshop ήταν η στιγμή που ο πρωταγωνιστής τα χάνει όλα και σταματά να φοβάται! 

Η ομάδα των 30 ατόμων δούλευε πάνω στην σκηνή και τα άτομα χρησιμοποιούσαν το σώμα και την φωνή τους κάποιες φορές με ένταση που προκαλούσε άγρια κι έντονα συναισθήματα σε όλους μας.

Ήταν μια υπέροχη εμπειρία...Ο τρόπος που όλοι επέλεξαν να εμπλακούν ήταν για εμένα συγκινητικός καθώς όλοι μα όλοι, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο αντιμετώπισαν το φόβο κοιτάζοντας τον στα μάτια και δήλωσαν πως θα παλέψουν για να μην τον φοβούνται!!

Η διαδικασία ολοκληρώθηκε και μπήκαμε στο αμάξι με τον Άγγελος για να φύγουμε...κι εκεί έζησα κάτι το απίθανα αυτογνωσιακό.

Ο Άγγελος από το πίσω κάθισμα άρχισε να μου μιλά για όλα όσα είδε κι άκουσε και μου με ρώτησε αν ένιωθα κι εγώ τον φόβο των ανθρώπων που ερχόταν σαν κύμα...Ξαφνιάστηκα και τον ρώτησα τι εννοεί κι εκείνος απάντησε πως ένιωσε τους ανθρώπους. Ένιωσε το πως προσπαθούσαν να μην δείξουν τον φόβο τους, μα ο φόβος ερχόταν μπροστά τους και πως προσπαθούσαν να διώξουν τον φόβο μα αυτό ήταν λάθος γιατί δεν άκουγαν...

Σταμάτησα το αμάξι στην άκρη του δρόμου γοητευμένη. Τι εννοείς δεν άκουγαν; Ρώτησα...

Ο φόβος, μου απάντησε ο μικρός 12χρονος γιος μου, έχει δυο πρόσωπα. Το ένα είναι το τρομακτικό και προσπαθεί να σε φοβίσει και να σε κάνει να φαίνεσαι δειλός. Αυτόν τον φόβο δεν τον χρειαζόμαστε.

Το άλλο είναι το πρόσωπο του φόβου που θέλει να σε προειδοποιήσει και έρχεται για να σε προστατεύσει από το να κάνεις κάτι χαζό ή επικίνδυνο. Αυτό το φόβο τον χρειαζόμαστε.

Εσύ τους έχεις ζήσει αυτούς τους δύο φόβους;

...Και βέβαια βρε μαμά!

Και πως ξέρεις να τους ξεχωρίζεις;

Και οι δυο φόβοι έρχονται με τον ίδιο τρόπο για να τους ξεχωρίσεις, πρέπει να τους ακούσεις.

Δηλαδή;

Τι δηλαδή; Να του αφήσεις να σου μιλήσουν και έτσι θα καταλάβεις. Αν προσπαθείς συνέχεια να διώξεις το φόβο δεν θα μπορείς να μάθεις ποιος είναι ο χρήσιμος. Είναι βλακεία να διώξεις τον φόβο χωρίς πρώτα να τον ακούσεις. Μπορεί να θέλει να σε προστατεύσει από κάτι επικίνδυνο ή ντροπιαστικό!

Κι εσύ πως ακούς τον φόβο;

Κάνω ησυχία στο κεφάλι μου για να μην μου μιλάνε κι οι δυο μαζί κι ύστερα κάνω ερωτήσεις όπως: "θα πάθω κάτι; τι κακό μπορεί να γίνει; γιατί δεν πρέπει να συνεχίσω; είσαι αληθινός;"  κι αν ο φόβος προσπαθεί να με μπερδέψει τον διώχνω, αν προσπαθεί να με προστατεύσει τον κρατάω.

Ναι αλλά πως τους ξεχωρίζεις;

Όταν φοβάμαι προσπαθώ να κάνω ή να σκεφτώ κάτι που με κάνει να νιώθω καλά. Αν τότε  ο φόβος μικρύνει δεν τον ακούω άλλο, αν μεγαλώσει τότε του δίνω σημασία. Για να είναι τόσο μεγάλος κάτι θέλει να μου πει.

και πότε ξέρεις ότι πρέπει να μην φοβάσαι;

Μαμά! Δεν γίνεται να μην φοβάσαι απλά πρέπει να σταματήσεις να μην ακούς τον φόβο! Ο φόβος σου λέει πως πρέπει να προσπαθήσεις καλύτερα, να είσαι πιο έτοιμος, να ξέρεις καλύτερα τι πας να κάνεις. Σε προειδοποιεί!

Πάντα είναι σωστό αυτό που θέλει να σου πει;

Όχι, αλλά είναι κάτι που με τρομάζει άρα είναι κάτι σημαντικό για εμένα...

Έμεινα για λίγο σιωπηλή και με ρώτησε.  Εσύ; Πως θα ένιωθες μαμά χωρίς τον φόβο;

Χωρίς ασπίδα!

Απάντησα και ξαφνιάστηκα κι η ίδια με την γρήγορη ενστικτώδη απάντηση μου...όχι ελεύθερη, μα χωρίς ασπίδα!

"Όσο πιο πολύ αγαπάς...τόσο πιο πολύ φοβάσαι"...είχα πει κάποτε σε μια παρουσίαση μου και να το πάλι! Ό φόβος μπορεί να έρθει με τρομακτικά εφιαλτικά πρόσωπα, μα είναι δυνατός επειδή έχουμε κάτι σημαντικό να χάσουμε...Ο φόβος είναι η επιβεβαίωση πως είμαστε δεμένοι με τη ζωή κι αυτό από μόνο του είναι απλά υπέροχο...

Οπότε την επόμενη φορά που θα αντικρίσεις τον φόβο σου και θα θέλεις να τον διώξεις...σκέψου πως για να φοβάσαι δύο μαγικά συμβαίνουν. Είσαι ζωντανός και δεμένος με την αγάπη. Οπότε καταρχήν είσαι τυχερός που φοβάσαι. Άφησε τον λοιπόν να σου μιλήσει. Άκουσε τον επιτέλους κι ύστερα αποφάσισε τι θα κάνεις μαζί του...Άλλωστε εκείνος υπάρχει επειδή υπάρχεις εσύ...κι όχι το αντίθετο!

Μην τον αγνοείς, δεν τον αποδυναμώνεις έτσι, απλά...τον θυμώνεις και δεν δίνεις στον εαυτό  σου την ευκαιρία να τον γνωρίσει...Πως να ζήσεις με έναν επικίνδυνο ξένο μέσα σου;

Όχι δεν θέλω να ζω χωρίς φόβο...θέλω να ζω χωρίς ο φόβος να ορίζει και να εξουσιάζει την ζωή μου...αυτή είναι για εμένα η μεγάλη διαφορά και με έκανε να την αντιληφθώ ο μικρός 12χρονος άνθρωπος που έχω για γιο...Τελικά εκείνη τη βραδιά εγώ είχα να μάθω πολύ περισσότερα από εκείνον, από ότι εκείνος από εμένα...

Η παραπάνω εικόνα είναι από την παράσταση του έργου και απεικονίζει στα αριστερά της εικόνας με τα μαύρα, τον Φόβο έτσι όπως τον φαντάστηκε ο σκηνοθέτης...Κάπως έτσι ήταν και στο δικό μου μυαλό...μέχρι που ένα αγόρι άλλαξε κάπως αυτή την εικόνα!

Σήμερα 3 Ιουνίου, στις 20.00 το απόγευμα στο Βασιλικό θέατρο Θεσσαλονίκης, θα παιχτεί η τελευταία παράσταση του έργου "13"... Ελάτε, γιατί τα έσοδα θα διατεθούν στο Χαμόγελο του Παιδιού. Μα ελάτε και γιατί  στον καθένα μας, ο φόβος έχει το δικό του πρόσωπο κι ίσως αυτό το έργο, βοηθήσει  κάποιους να βρουν το δικό τους...

Κλείνοντας συμπληρώνω μια τελευταία φράση..."Να μην τον φοβάσαι τον φόβο. Τον φόβο να τον ακούς".

Δεν το λέω εγώ, το λέει ο μικρός γιος μου και τα παιδιά έχουν την σοφία της απλότητας, γιατί είναι ακόμη "συνδεδεμένα" με την πνευματική διάσταση του κόσμου που ζούμε.

Καλημέρα αγαπημένοι...Να είναι η σημερινή, μια υπέροχη, φωτεινή μέρα...

                                                                                                     Κατερίνα