Happy End!

Στις Αμερικάνικες αισθηματικές κομεντί το τέλος είναι πάντα χαρούμενο. Μάλιστα τόσο χαρούμενο που πρέπει η χαρά να μοιραστεί. Οπότε συνήθως ότι είναι να γίνει, όποιο σμίξιμο ανθρώπων, θα γίνει δημόσια και στο τέλος πέφτει το χειροκρότημα κι οι γνωστές επευφημίες...κι εκεί το έργο τελειώνει και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Όμως  εκεί που έρχεται το αμερικάνικο τέλος της ταινίας, στη ζωή...στην κανονική ζωή, αρχίζει το έργο. Αρχίζει η ζωή.
Επιλέγουν να μας δείξουν το πρώτο φιλί, τα χειροκροτήματα μετά δακρύων και βαθιάς συγκίνησης, όπου όλοι όμορφοι και λαμπεροί παίρνουν το ρίσκο για να ακούσουν μεγάλο "I do"!
Το μετά κι όλο αυτό που ακολουθεί παύει να είναι σημαντικό για τις οθόνες στις αμερικάνικες κομεντί...Εκεί που η ζωή παίρνει το προβάδισμα κι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση...

Γιατί εκεί στο πάθος του πρώτου φιλιού, κανείς δεν σκέφτεται τη δουλειά, τη σκληρή δουλειά που χρειάζεται για να διατηρηθεί μια σχέση. Όχι για να διατηρηθεί η λάμψη ή το πάθος ή ο έρωτας...μα για να διατηρηθεί η ίδια η σχέση.
Εκεί που δυο άνθρωποι τόσο ξεχωριστοί, τόσο διαφορετικοί, τόσο ιδιαίτεροι, θα μπουν με την διαφορετικότητα τους, κουβαλώντας ο καθένας την ιστορία του. Άλλοτε σε μια βαλίτσα, άλλοτε σε μια σακούλα που σκίζεται και σκορπίζονται τα πάντα, άλλοτε σε μια καθώς πρέπει τσαντούλα που χωρά τα βασικά κι άλλοτε σε ένα σάκο από λινάτσα...Ο καθένας επιλέγει να κουβαλήσει την ιστορία του με άλλο τρόπο και την φέρνει στη σχέση και την χρησιμοποιεί ή αφήνεται από το παρελθόν του να τον οδηγήσει χρησιμοποιώντας τον, ως θύμα...
Κι η σχέση γίνεται ρινγκ, πεδίο μάχης, παιδική χαρά, ένα πελώριο κρεββάτι που κρύβονται πάνω του όλα...
Όλα τα καλά καμουφλαρισμένα συναισθήματα. Ένα γιορτινό τραπέζι που αντί για γέλια και τσουγκρίσματα έχει σιωπή κι απόγνωση. Ένας λαβύρινθος που χάνεσαι και χάνεσαι και σιγά σιγά σε ρουφά και ξεχνάς πως μπήκες κι αν τελικά θέλεις να βγεις...

Εκεί που τελειώνει η Αμερικάνικη κομεντί με τους αστραφτερούς πρωταγωνιστές, αρχίζει η δική μας ζωή. Εκεί που κανείς δεν ξέρει το σωστό και οι θεατές δεν χειροκροτούν πάντα! Εκεί που τα "πρέπει" είναι περισσότερα από τα "θέλω" και τα "αντέχω" περισσότερα από τα "αγαπώ"...Εκεί που οι επιθυμίες κρύβονται πίσω από τις ανάγκες!

Στην οθόνη θριαμβεύει πάντα ο έρωτας...Στη ζωή πάλι θριαμβεύει  αυτός που αντέχει! Αυτός που μπορεί μέσα από την σχέση του, να αλλάξει τον εαυτό του. Να τολμήσει να δεχθεί τις αλήθειες του, να αποδεχθεί την ιστορία του και να σταματήσει να την περιφέρει ως κουφάρι, που δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτό. Αν ο καθένας κουβαλά το κουφάρι του κάποια στιγμή η δυσοσμία θα τα σκεπάσει όλα...Ποιος έρωτας, ποια αγάπη μπορεί να το αντέξει αυτό και για πόσο;

Το να μείνεις εκεί που πονάει στην αρχή μπορεί να φαντάζει ηρωικό, μετά από λίγο όμως γίνεται ανόητο, αυτοκαταστροφικό...Πρέπει να φύγεις για να αναπνεύσεις κι η  απόσταση από την δυσοσμία κάνει καλό...

Οι άνθρωποι! Πόσο πολύπλοκα πλάσματα είμαστε...Τι κρίμα που το έργο δεν τελειώνει σε εκείνο το ζουμερό ατέλειωτο φιλί...Τι κρίμα που το έργο εκεί αρχίζει και τελειώνει αλλού....στην δυσοσμία μιας σχέσης που κακοφόρμισε.

Μια πληγή θέλει φροντίδα. Μπαίνουμε σε κάθε σχέση με τις πληγές μας. Οι πληγές αν φροντιστούν κλείνουν, επουλώνονται και μένει μια μικρή χαραγματιά, ένα σημάδι στο δέρμα για να μας θυμίζει όλα όσα μάθαμε από κάθε μας πληγή κι αυτό είναι το κέρδος! Έτσι  προχωρούν οι σχέσεις.
Μα αν κανείς μπει σε μια σχέση χωρίς να φροντίσει να καθαρίσει και να γιάνει μια παλιά πληγή, εκείνη με  τον καιρό θα αρχίζει να βγάζει πύο...Θα αρχίζει να γεμίζει με δηλητήριο τον αέρα, θα αρχίσει και πάλι να πονά μόλις την ακουμπάς και δεν θα κλείσει ποτέ. Ποτέ! Κι ότι δεν κλείνει, δεν αφήνει και τίποτε νέο να ανοίξει...

Οι σχέσεις μας, χρειάζονται φροντίδα...Μα δεν μπορείς να φροντίσεις τίποτε παραπάνω από εσένα, αν πρώτα δεν έχεις φροντίσει εσένα...

Πρέπει να μάθουμε, να μην υποτιμάμε καμιά πληγή κι όσο μικρή κι αν είναι, ας την καθαρίσουμε. Ας ασχοληθούμε μαζί της, γιατί μπορεί να γίνει απειλή για κάτι που θέλουμε πολύ! Μια σχέση. Έναν άλλο άνθρωπο!
Να είμαστε όλοι σίγουροι πως μια μικρή παρανυχίδα που μολύνθηκε και μάζεψε πύον στο νύχι, μπορεί να μας σταματήσει από κάθε μαραθώνιο που βάλαμε στόχο. Μια μικρή παρανυχίδα...

Σκέψου πόσες όμορφες μαγικές διαδρομές, πόσα ηλιοβασιλέματα, πόσες θάλασσες, πόσα βουνά δεν θα δεις και πόσους δρόμους δεν θα τρέξεις γιατί φοβάσαι να την τραβήξεις και να την κόψεις μια και καλή...
Ναι είναι τόσο μικρή και φαίνεται ασήμαντη μα πονάει πολύ...πολύ! Γι 'αυτό κάνεις σαν να μην υπάρχει...
Μα υπάρχει και τελικά, σκέψου! Αξίζει αυτή η παρανυχίδα να σου καταστρέψει το Happy End σου;

Το Happy End, χρειάζεται πολλά περισσότερα από υπομονή, επιμονή, αμοιβαίες υποχωρήσεις, σεβασμό κι αγάπη, όπως έλεγαν οι γιαγιάδες μας. Χρειάζεται Εσένα! Χρειάζεται  Επίγνωση!
Καλημέρα αγαπημένοι...
                                                                                                        Κατερίνα