Σώπασα πολύ...Πολλές μέρες σιωπής. Είχα να πω μα δεν ήξερα το πως. Ήταν σαν όλα να έχασαν το νόημα. Σαν όλα να άλλαξαν, μετά το φευγιό της
Άννας! Η εικόνα μου για τους ανθρώπους. Η εικόνα μου για τον εαυτό μου. Η εικόνα μου για όλα όσα πίστευα, ήλπιζα, αγαπούσα ή έλεγα πως αγαπώ. Για όλα όσα σεβόμουν κι έπαψα να σέβομαι... Άλλαξε ο κόσμος θαρρείς σε μια στιγμή. Σε ένα γύρισμα του χρόνου. Συναισθήματα με κατέκλυσαν. Μεγάλα σαν κύματα έτοιμα να με καταπιούν. Ψεύτικά αληθινά...ακόμη δεν έχω καταλάβει. Ξέρω πως οι μέρες που πέρασαν ήταν από τις πιο πιεστικές που έζησα και το συγκλονιστικό ήταν πως τις έζησα μαζί με μια ολόκληρη χώρα...Κοινά μπερδεμένα, συναισθήματα.
Η χώρα σε τεντωμένο σκοινί. Να φλερτάρουμε ασταμάτητα με την άκρη του γκρεμού...κι αν πέσουμε;...Μα ...κι αν πετάξουμε;
Κανείς δεν ξέρει...κανείς!
Ήμουν δύσκολα με όλα. Με αυτά και με άλλα, γιατί όλα είναι μια αλυσιδωτή αντίδραση. Οι τράπεζες, η δουλειά, οι λογαριασμοί, οι ανάγκες, οι υποχρεώσεις...νύχτες άγρυπνες και μέρες κολλημένες στην τηλεόραση, στο ίντερνετ, στο ραδιοφωνάκι...και εκεί ανάμεσα σε όλα, τα μικρά μας φαντάσματα..."Μαμά γιατί είσαι λυπημένη; Γιατί μαμά είσαι τόσο στεναχωρημένη δεν χαίρεσαι που είναι καλοκαίρι; Γιατί, δεν θέλεις να βγούμε βόλτα με τα ποδήλατα; Μην φοβάσαι μαμά, όλα θα γίνουν όπως πριν! ε; Δεν θα γίνουν; Σκέφτεσαι τη θεία Άννα μαμά; Λυπάσαι που δεν θα την ξαναδείς; Δεν πειράζει που δεν θέλεις να παίξεις επιτραπέζιο, έλα να ξαπλώσουμε όλοι μαζί στο κρεββάτι και θα μιλάμε. Θα περάσουμε τέλεια..."
Το ξέρω πως ως άνθρωπος κι ως γονιός έχω το δικαίωμα να αφεθώ. Το ξέρω πως είναι σημαντικό να βλέπουν κι αυτή την πλευρά μου για να μην την φοβούνται, γιατί θα ξέρουν πως δεν κρατάει πολύ. Θα ξέρουν πως η μαμά θέλει χρόνο, μα μπορεί να διαχειριστεί μια κρίση. Είναι σημαντικό μάθημα κι απαραίτητο. Η μαμά κι ο μπαμπάς άλλωστε είναι άνθρωποι...κανονικοί άνθρωποι κι η απόσυρση τους δεν σημαίνει εγκατάλειψη, μα χώρος...χώρος για να πάρουν εκείνοι πρωτοβουλίες.
Ανέλαβαν λοιπόν! όλη αυτή η δική μου θλίψη, όλο αυτό το βούλιαγμα, με συνεπήρε. Υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα να προσπαθήσω να περάσω καλά ούτε για τον εαυτό μου, ούτε καν για εκείνους...
Ήθελα να βυθιστώ στον καναπέ, να βλέπω Βουλή και να είναι θυμωμένη...με όλα!
Με τα γκρεμισμένα όνειρα, με το φευγιό της Άννας, με όλους αυτούς που ήταν τόσο μπερδεμένοι σαν εμένα κι έκαναν τους ξερόλες και μου έδιναν μαθήματα πολιτικής κι οικονομίας, με όλους εκείνους που με αντιπροσώπευαν ως πολίτη της χώρας μου και φέρονταν μέσα στη Βουλή σαν να ήταν έφηβοι σε γαλαρία...
Έχασα πολλά φέτος το καλοκαίρι. Το κέφι μου, την αίσθηση του πολιτικού μου ανήκειν, την ανάγκη μου για δράση, την ανάγκη μου για χαρά. Μου ήταν αδύνατο να κάνω χαβαλεδάκο με κάτι τόσο σοβαρό. Δεν μπορούσα ούτε να γελάσω με τα απίθανα και κάποια εξαιρετικά πετυχημένα ιντερνετικά αστεία. Με λίγα λόγια μου κόπηκε η μαγκιά...που λένε!
Κοίταζα τα παιδιά μου και διαπίστωσα πως περπατούσαν πιο διακριτικά και μιλούσαν πιο σιγά για να μην μας ενοχλήσουν. Καταλάβαιναν πως κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει...Μιλήσαμε για αυτό φέρνοντας το στα δικά τους μέτρα, με δανεικά ποδήλατα, με συμμαχίες φίλων, με συμμαθητές που δανείζουν χρήματα για να πάρεις κουλούρι...Το κατάλαβαν πολύ καλά. Τους το μεταφέραμε ξεκάθαρα, με κάθε απαραίτητη πολιτική ουδετερότητα και κάθε διακριτικότητα για να μην δημιουργήσουμε άγχη που δεν μπορούν να διαχειριστούν λόγω ηλικίας κι οι αντιδράσεις τους απλά γοητευτικές...και κάποια στιγμή όταν απομακρυνθούμε από όλα αυτά και το θέμα δεν θα καίει τόσο θα τα καταγράψω και θα τα μοιραστώ.
Ήταν δύσκολο όλο αυτό και εξακολουθεί να είναι. Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα πανικό. Σκεφτόμουν πόσο εγκλωβισμένα είναι τα παιδιά μου. Η γενιά τους. Το μέλλον τους. Ένιωθα πως τίποτε πια δεν έχει νόημα σε αυτή τη χώρα. Από που να αρχίσεις...που έκανα λάθος, ποια είναι η ευθύνη μου, πως να τους δώσω όραμα, που να βρω όραμα για εμένα...σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...
Σαν όλα να πάγωσαν...και να γύρισαν εκεί πέντε χρόνια πριν στο σοκ του πρώτου μνημόνιού και των πρώτων μέτρων και των πρώτων αλλαγών...Όλα, όλα σαν να μου έλεγαν φύγε!
Και μόνο τα παιδιά μου, μου έλεγαν κάτι άλλο...Μου έλεγαν ζήσε! Συνέχισε να ζεις για εμάς, με εμάς. Μείνε μαμά, μείνε!
Έτσι, ένα ηλιοφώτιστο πρωινό, είμαι μόνη στο αμάξι. Είναι πολύ πρωί κι έχω να διασχίσω μια διαδρομή ανάμεσα σε χωράφια που ποτίζονταν στον χλιαρό ακόμη πρωινό ήλιο. Ακούω μια αδιάφορη μουσική κι έτσι καθώς περνάω τα χωράφια ανοίγω το παράθυρο και ο δροσερός αέρας μου μπερδεύει τα μαλλιά. Αμέσως το χέρι μου πήγε στο διακόπτη κι έψαξα τον αγαπημένο μου ελληνικό σταθμό. Μόλις πάτησα το κουμπί άκουσα έκπληκτη το τραγούδι της Άννας.
"Όσο Υπάρχει Ουρανός"...άνοιξα τα μάτια διάπλατα και δυνάμωσα την ένταση κι εκείνη τη μοναδική πελώρια στιγμή ή πομόνα που πότιζε το διπλανό χωράφι γύρισε πετώντας το νερό με δύναμη πάνω μου κάνοντας με μούσκεμα, μέσα από το ανοιχτό παράθυρο. Μια σειρά από σταγόνες λίγο πριν πέσουν στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου, έκαναν μια αντανάκλαση στον ήλιο ακριβώς μπροστά μου σχηματίζοντας ένα πελώριο ουράνιο τόξο...Πέρασα ακριβώς από μέσα του! Η φωνή μου ακούστηκε μέχρι εκεί πάνω...μέχρι τον ουρανό που είναι πια, το σπίτι της...Άννα!!!!
Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου, μόλις τέλειωσε το τραγούδι...τρελή, αναμαλλιασμένη, χωρίς φωνή, με δάκρυα πολλά κι ένα χαμόγελο μεγάλο...Πόσος πόνος μέσα μου. Πόση χαρά κι ευγνωμοσύνη. Το κορίτσι μου, μου είπε καλημέρα!
Από εκείνο το πρωινό κοντά μια βδομάδα πριν, άρχισε το καλοκαίρι. Άρχισε πάλι η ζωή να κυλά, αργά μα σταθερά.
Τα κάνουμε όλα...Κάνουμε πολύ
"Σαν να" (As if) μα τα προσπαθούμε όλα. Όλα όσα σημαίνουν καλοκαίρι κι αγάπη για εμάς.
Στολίζουμε και πάλι το σπίτι με αγριολούλουδα. Βγάλαμε κάποια ξεχασμένα κοχύλια και φέραμε τη θαλασσινή αύρα στο σαλόνι μας.
Με κάθε ευκαιρία χαιρόμαστε δροσερές βουτιές.
Χτίζουμε κάστρα στην άμμο.
Τρώμε πια μόνο στο μπαλκόνι γιατί έτσι θέλουν τα παιδιά και δοκιμάζουμε όλες τις λατρεμένες και τόσο απλές, καλοκαιρινές μας γεύσεις.
Κάνουμε απογευματινές ποδηλατάδες, βόλτες στον υδροβιότοπο, να δούμε τα πουλιά και τον ήλιο να δύει πίσω από τους αμμόλοφους.
Οργανώνουμε, ήσυχες βραδιές στην ακροθαλασσιά με κρασάκι και φωτιά και ηλιοβασιλέματα μαγικά.
Ζούμε νύχτες, που μας βρίσκουν ξαπλωμένους στην αμμουδιά, αγκαλιασμένους, να γελάμε, να θυμόμαστε, να τραγουδάμε δυνατά. Ολομόναχοι. Εμείς οι τέσσερις...ο κόσμος όλος!
Ο κόσμος όλος αυτό το καλοκαίρι, που δεν πρέπει να πάει χαμένο.Τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας ήταν ευτυχισμένα κι η παιδική ευτυχία, όπως έγραψα χθες στο
instagram είναι σημαντική γιατί είναι άφθαρτη στο χρόνο και μας ακολουθεί ως τα βαθιά γεράματα με αναμνήσεις γεμάτες φως!Πηγή δύναμης κι έμπνευσης.
Έτσι θέλω να είναι κι οι αναμνήσεις τους από κάθε καλοκαίρι...ακόμη κι από αυτό!
Κοιταζόμαστε σιωπηλά με το αγόρι και ξέρουμε...Μέσα μας μια πληγή κι ένα ερωτηματικό γεμάτο ανασφάλεια, πολύ καιρό τώρα. Ο κόσμος μας όπως τον ξέραμε κάποια χρόνια πριν, άλλαξε...δε θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Κι όσο κι αν είναι ευκολότερο να χωνεύεις τις αργές αλλαγές, ωστόσο αυτές τις αλλαγές που έρχονται απότομα πρέπει να βρεις άμεσο τρόπο να τις φέρεις στα μέτρα σου. Να τις προσαρμόσεις, για να μην χαθείς, στο θυμό και την απόγνωση που φέρνει ένα τέλος...Το τέλος ενός ανθρώπου, μιας κατάστασης, μιας αλήθειας σου έτσι όπως την ήξερες μέχρι χθες.
Τέλος εποχής λοιπόν κι εκεί πάνω στην κρίσιμη καμπή, ένα μήνυμα γενναιόδωρο ήρθε από εκεί μακριά.
"Είσαι εκεί" μου είπε εκείνη, που δεν θα είναι ποτέ πια εδώ. "Είσαι εκεί!" Τίποτε άλλο...
Αγαπημένοι...σας ευχαριστώ για όλα. Σήμερα είναι μια ημέρα τόσο σημαντική μιας και ο
μικρός μας ήλιος γίνεται 9! Τίποτε σήμερα δεν είναι πιο σημαντικό από αυτό...Πραγματικά τίποτε...
Καλημέρα Καλοκαιρινή μου Ελλάδα. Πατρίδα των πονεμένων παππούδων μου, χώρα των ξενιτεμένων γονιών μου, γη των γεμάτων πείσμα για ζωή παιδιών μου...ότι κι αν γίνει πια....Είμαι εδώ.
Κι εσύ φίλε, που είσαι ακόμη εδώ...να το θυμάσαι. Είμαστε μαζί! Καλημέρα...
Κατερίνα
