Τι μου έκλεψε ο Ιούνης....

Ο Ιούνης αυτός μου έκλεψε  την ψευδαίσθηση...Μια ψευδαίσθηση που μέσα μου φάνταζε με ελπίδα...μα έτσι ήθελα να την βλέπω για να νιώθω καλύτερα!
 Ο Ιούνης αυτός μου πήρε την Άννα... Ήξερα πως είναι άρρωστη πολύ κι η ίδια πάντα μου θύμιζε το πόσο πολύ!
Ήξερα πως με τα δικά της δεδομένα, τα ποσοστά επιβίωσης της ήταν λίγα...Μα παρόλο που το ήξερα επέλεγα να μην το βλέπω. Επέλεγα να πιστεύω πως δεν θα γίνει. Πως η Άννα θα τα καταφέρει. Πως το τέλος δεν θα έρθει ποτέ. Πως θα γίνει ένα θαύμα. Πως όλα θα πάνε καλά...μα μέσα μου ήξερα πως δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά αληθινό...και το αντιλήφθηκα όταν έλαβα εκείνο το φριχτό τηλεφώνημα, μια εβδομάδα πριν...
Εκεί με χτύπησε η συνειδητοποίηση πως όλον αυτό τον καιρό, ζούσα μια ψευδαίσθηση γιατί αυτό με έκανε να πονάω λιγότερο, να φοβάμαι λιγότερο, να αγωνιώ λιγότερο...Ήταν κάτι σαν μηχανισμός άμυνας. Μια αντίσταση, ένα υπέροχο δημιούργημα του μυαλού για να αντέξει την ένταση όλων αυτών των συναισθημάτων.

Την ίδια αντίσταση, την ίδια ψευδαίσθηση είχα και με αυτό που ονομάζουμε κρίση τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας. Παρόλο που ήξερα πως δεν σταματά έτσι απλά.
Πως δεν περνά, πως δεν ξεχνιέται, πως δεν θα τελειώσει έτσι ξαφνικά...Πως δεν θα ξυπνήσω μια μέρα και θα έχει περάσει από πάνω μας η κακιά μπόρα, επέλεγα να το αρνούμαι.
Παρόλο που γνώριζα, τι συμβαίνει, έβλεπα την αλλαγή, την μιζέρια, παρόλο που ένιωθα την κοινωνική και πολιτιστική κατρακύλα της χώρας μας κι ένιωθα τις αλλαγές και στην δική μου οικογένεια και στον ευρύτερο οικογενειακό και κοινωνικό μου κύκλο, παρόλο που ζούσα κι ήμουν υποχρεωμένη να αλλάξω για να επιβιώσω με τα νέα δεδομένα...παρόλα αυτά,  έκανα σαν όλα να επρόκειτο να τελειώσουν όμορφα κι απλά και όπως πίστευα και με την Άννα, πως θα γινόταν ένα θαύμα! Μα το θαύμα δεν ήρθε ποτέ...τουλάχιστον όχι έτσι.
Και ήρθε η ώρα που έπρεπε να αντιμετωπίσω την ψευδαίσθηση κατάματα και να αποδεχτώ την δύσκολη αλήθεια.

Σαν να έγινε ξαφνικά θρύψαλα, κάτι γυάλινο και ντελικάτο. Ο Ιούνης μου έστειλε την αλήθεια...
Αποχαιρέτησα την Άννα ένα μαγικό απόγευμα και την ώρα που έφευγα από τα νεκροταφεία, κοίταζα από τον καθρέφτη του αμαξιού πίσω μου, εκεί κάτω από τον Όλυμπο, να μαζεύονται σύννεφα...
Μια καταιγίδα που ερχόταν από μακριά...να υπενθυμίσει, να τρομάξει, να αλλάξει, να ξεπλύνει... Η καταιγίδα εκείνο το απόγευμα στους πρόποδες του Ολύμπου ήταν τρομακτική! Άνοιξαν οι ουρανοί...Έγινε το αδιανόητο...Έφυγε η Άννα!

Λίγες μέρες μετά η καταιγίδα ήρθε στη ζωή όλων μας κι η ζωή άλλαξε...Ο φόβος μπήκε μπροστά. Ο φόβος που τόσο καλά αρνιόμουν, που όσο κι αν ένιωθα στον σβέρκο μου, τον έστελνα στη άκρη κι έκανα σαν να μην υπήρχε και βάφτιζα την ψευδαίσθηση, ελπίδα. Πως όλα θα γίνουν μαγικά...όλα θα πάνε καλά, δίχως ρήξη. Δίχως άλλο κόστος. Δίχως άλλο πόνο. Δίχως άλλο φόβο...
Ντροπή μου!

Ο Ιούνης μου έκλεψε την ψευδαίσθηση όχι πως η Άννα θα ζήσει, μα πως δεν θα πεθάνει...έτσι λέω και καμιά φορά θυμώνω γιατί ήταν ωραία εκεί στο ψέμα.
Μα ο Ιούνης μου έδωσε ένα γερό χαστούκι και μου είπε ξύπνα! Μου θύμισε πως δεν γίνεται ζωή χωρίς πόνο. Πως δεν γίνεται να μην χάνονται οι άνθρωποι. Πως δεν μπορούμε όλα να τα επιλέγουμε...Το κατάλαβα αργά, γιατί δεν είχα προετοιμάσει εμένα. Μα για καλή μου τύχη, είχα προλάβει να δώσω και να πάρω από εκείνη  ότι μπορούσα κι έτσι δεν έμεινε τίποτε ανείπωτο ανάμεσα μας...και για αυτό είμαι ευτυχισμένη!
Μπορεί στον πόνο να αντιστάθηκα και να με βρήκε απροετοίμαστη, μα δεν αντιστάθηκα στη ζωή κι όσο εκείνη ήταν εδώ, δεν άφησα το χρόνο να πάει χαμένος...

Έτσι νιώθω και για την άλλη ψευδαίσθηση...πως  δηλαδή, η κρίση θα φύγει αναίμακτα! Μπορεί να αρνιόμουν να δω την μάχη που ερχόταν, το βουνό που θα έπρεπε να διασχίσουμε όλοι, τις αποφάσεις που θα πρέπει να πάρουμε.
Μπορεί να μην ήθελα να δω την καταιγίδα που ερχόταν παρόλο που την ένιωθα ξεκάθαρα στο πετσί μου...όμως και πάλι, στην νηνεμία,  δεν άφησα το χρόνο να πάει χαμένος...γιατί ζω μια ζωή γεμάτη πλούτο κι ο πλούτος είναι οι άνθρωποι!

Είμαι εδώ! Εδώ που επέλεξα...Με τον πόνο, με την χαρά, με την ελπίδα, ψεύτικη ή αληθινή...είμαι εδώ. Δεν ξεπερνιέται ο πόνος μαγικά, δεν φεύγει ο φόβος  αν δεν αναμετρηθείς μαζί του, δεν αλλάζει η ζωή χωρίς να αντιμετωπίσεις την αλήθεια σου...

Η αλήθειά είναι εδώ για τον καθένα μας... κι όσο κι αν πονάει,  ο πόνος είναι ένδειξη και σημάδι ζωής κι είμαι σίγουρη, σίγουρη, πως εκείνη θα ήθελε να είναι εδώ και να αγωνιά και να αγωνίζεται μαζί μας. Εδώ στην Ελλάδα της κρίσης, του φόβου και της ανασφάλειας...
Εδώ για να κρατά το χέρι του αγαπημένου της στα δύσκολα. Εδώ για ψιθυρίζει τα βράδια στην κόρη της να μην φοβάται.

Δεν ξέρω πως θα είναι το αύριο. Μα...σε αντίθεση με εκείνη μάλλον θα είμαι εδώ για να το δω κι αυτό από μόνο του είναι πελώριο. Δεν ξέρω αν θα πάρω την σωστή απόφαση γιατί δεν ξέρω αν υπάρχει. Το σωστό είναι σχετικό κι είναι μέσα μας. Ας το ακούσουμε κι ας το σεβαστούμε. Η μαγική σφαίρα που δείχνει το σωστό δρόμο έσπασε...ήταν ψεύτικη και τώρα πάμε καθένας με το ένστικτο του.
Ξέρω πως όποια απόφαση κι αν πάρω κι όποια απόφαση κι αν πάρεις τελικά, πως ότι κι αν γίνει, όσο δύσκολα και σκληρά κι αν ζούμε, όσο κι αν πονέσουμε., όσο κι αν τρομάξουμε, όσο κι αν αγωνιούμε κι όσο φτωχοί κι αν είμαστε εμείς και τα παιδιά μας...θα είμαστε πλούσιοι!
Γιατί, έχουμε πολλά ακόμη ηλιοβασιλέματα να δούμε μαζί. Πολλές γαλάζιες θάλασσες ακόμη να κολυμπήσουμε. Πολλές βραδιές για να κοιτάξουμε τα αστέρια και πολλές στιγμές για να αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας σαν κοιμούνται. Πολλές ευκαιρίες για να αγγίξουμε ερωτικά κορμιά και να χαθούμε σε υγρά φιλιά,  πολλά βουνά για να διασχίσουμε, πολλά λουλούδια να φυτέψουμε, πολλά δέντρα να σκαρφαλώσουμε, πολλές αγαπημένες τριχωτές μουσούδες να χαϊδέψουμε,  πολλά, πολλά, πολλά ακόμη να νιώσουμε. Πολλή ζωή για να μάθουμε και να πονέσουμε και να φοβηθούμε και να αγαπήσουμε κάτω από καυτούς ήλιους...
Μπορεί να μην είναι ποιοτικά αυτή που ονειρευόμασταν. Μπορεί να μην είναι καν αυτή που μας αξίζει. Μα έστω κι ένα χαμόγελο λατρεμένο, ένα αρμυρό δάκρυ, ένα τρυφερό χάδι είναι ζωή...έστω κι ένα... και δεν θα τα αρνηθώ ούτε θα θυμώσω γιατί δεν είναι περισσότερα γιατί έστω κι ένα, είναι ζωή!

Οπότε εγώ, θα είμαι εδώ κι όσο κι αν ο Ιούνης μου έκλεψε την ψευδαίσθηση και με πόνεσε βαθιά, τόσο ξέρω πως μια ημέρα θα του πω ευχαριστώ που δεν με άφησε να ζω στο παραμύθι μου, γιατί τελικά η  μόνη επένδυση στη ζωή μας είναι οι άνθρωποι...Ο κόσμος μπορεί να γυρίσει ανάποδα, μα όσο έχουμε ανθρώπους δίπλα μας όλες οι πληγές μπορούν να λειανθούν.
Μόνο που ότι και να γίνει στον κόσμο τούτο, κάποιοι δεν θα γυρίσουν ποτέ! Κάποιοι δεν θα έχουν ποτέ μια δεύτερη ευκαιρία...κι αυτό αφήνει τόση πίκρα...

Μην σκέφτεσαι τι θα ψηφίσεις αγαπημένε κι αγαπημένη...Κλείσε τα μάτια και τα αυτιά κι εμπιστεύσου το αρχέγονο ένστικτο σου που ξέρει καλά το δρόμο.
Κι ύστερα άνοιξε τα και κοίταξε δίπλα σου, γύρω σου, άπλωσε τα χέρια και σφίξε σφιχτά τον έρωτα σου, το παιδί σου, τη μάνα σου, τον φίλο σου και ψήφισε εκείνους. Ψήφισε ζωή...γιατί όπως όλα,  κι αυτό τελικά...Θα περάσει...

Καλημέρα αγαπημένοι...μου λείψατε!