Μνήμες Καλοκαιριού...

Χθες έφυγε επίσημα....Σαν ένας καλό αγαπημένος φίλος που γλιστρά μακριά και χάνεται. Ξέρεις πως θα τον ξαναδείς μα το φευγιό του τσιμπάει λίγο κάπου εκεί ανάμεσα στην καρδιά και το στομάχι...

Έτσι έφυγε το φετινό καλοκαίρι που ήταν δύσκολο και ζόρικο και παράξενο για πολύ πολύ κόσμο.
Όλοι θα το θυμόμαστε το φετινό καλοκαίρι. Κάποιοι γιατί το κέρδισαν. Κάποιοι γιατί τους κέρδισε...και τους άλλαξε τα φώτα...

Εμείς το ζήσαμε με όλα του τα μπερδέματα. Με όλα του τα αναπάντεχα συναισθήματα και τις ψυχρολουσίες και τα κρατάμε όλα...
Παράξενο μα κοιτάζοντας κι εγώ η ίδια τις καλοκαιρινές μας φωτογραφίες είναι σαν να μην θυμάμαι κανένα στραβό. Σαν όλα να φαντάζουν πως ήταν υπέροχα. Ένα ακόμη ηλιοφώτιστο ευτυχισμένο καλοκαίρι.
Τι παράξενοι που είμαστε οι άνθρωποι ακόμη κι οι ίδιοι αφηνόμαστε να παρασυρθούμε από όμορφες εικόνες παρόλο που την ώρα που τις ζούσαμε δεν τις νιώθαμε έτσι με όλο μας το είναι...

Όμως σταθήκαμε τυχεροί γιατί ζήσαμε μαγικά ηλιοβασιλέματα και φωτεινές αυγές. Δροσερές πλατείες με πλατάνια και τρεχαλητά στην παραλία με τα παιδιά και τα ξαδέρφια τους.

Ναι μέσα από τις εικόνες ήταν ένα φανταστικό υπέροχο καλοκαίρι όσο λίγο κι αν κράτησε, γιατί αυτό ήταν ένα μικρό, μικρό καλοκαίρι, μα τόσο γενναιόδωρο σε συναισθήματα, ακόμη κι από αυτά που δεν θέλεις να ζήσεις και προσπαθείς πολύ να αποφύγεις...μα σου χαρίζονται, για να τα νιώσεις. Γιατί είναι δικά σου, αναμφίβολα δικά σου...

Το καλοκαίρι μπορεί να φέρνει πολλά καλά ή κακά, μα αυτό που για πάντα θα ευγνωμονώ είναι πως κάθε καλοκαίρι φέρνει κοντά τους αγαπημένους μου, που είναι σκορπισμένοι στους ανέμους. Γονείς, αδέρφια, ξαδέρφια, θείοι και θείες, ανίψια κι εγγόνια, μαζευόμαστε ξανά. Είναι για λίγο μα είναι τόσο πολύτιμο, όσο κι η ίδια η ζωή. Γιατί τελικά αυτό είναι ζωή. Οι άνθρωποι.

Να λοιπόν οι εικόνες του δικού μας καλοκαιριού, χωρίς λόγια, μόνο με τα μάτια που νιώθουν.

 Απογεύματα στον Πλαταμώνα, με τα ξαδέρφια.



 



 Τα χέρια της γιαγιάς Μαρίας σαν ανοίγουν φύλλο για πίτα.

Ξεσηκωμένα μεσημέρια στην αυλή της γιαγιάς, με όλα τα ανιψάκια να τσαλαβουτούν στην φουσκωτή πισίνα...το νερό λασπωμένο και θολό, μα...ποιος νοιάζεται!

Μικρά ξαδέρφια που μιλούν άλλη γλώσσα κι όμως συνεννοούνται τέλεια στην παιδική τους χώρα...

 

Πρωινή βόλτα στα Τέμπη, διασχίζοντας την κρεμαστή γέφυρα...κάθε γενιά έχει μια τέτοια φωτογραφία...

Στα παγωμένα νερά των Τεμπών έξω μετά από το κεράκι που άναψαν στη σπηλιά της Αγίας Παρασκευής. Το έζησαν σαν μια πελώρια περιπέτεια...όπως ακριβώς το ζούσα κι εγώ στην ηλικία τους.

 

 Ηλιοβασίλεμα στη Μηλίνα...

...και πρωινό ξύπνημα σε αυλές μαγικές, με βασιλικούς και χρώματα...

...και μετά...καλοκαίρι, καλοκαίρι, καλοκαίρι...χίλια καλοκαίρια μαζί σε μια αξέχαστη παιδική βουτιά!

 

Εμείς μέσα από τα μάτια του γιού μας...

Καφές πάντα παγωμένος και νύχια πάντα κόκκινα τα καλοκαίρια...

...και πρωινή χαλάρωση στο γραφικό Λαύκο, στο σπίτι της νονάς ...

 ...εγώ να παρακολουθώ εκείνους...

...κι εκείνοι εμένα...

 

Να αγναντεύω από ψηλά το Τρίκερι κατεβαίνοντας φιδογυριστούς δρόμους στο Πήλιο.

 

Λαύκο. Πλατεία. Πλατάνια. Δροσιά. Πικρός Ελληνικός. Ιστορία...όλα μαζί ενωμένα.

...και μια έκθεση ζωγραφικής στο παλαιότερο καφενείο της Ελλάδας. Στο καφενείο του Φορλίδα. Ζει από το 1785 και από εκεί πέρασαν άνθρωποι σημαντικοί. Σκέψου  πως εκεί θα συναντούσες τον Παπαδιαμάντη να πίνει τον καφέ του και να γράφει όλα αυτά που τον έκαναν αθάνατο...

Πόρτες κλειστές, χρωματιστές, σοκάκια πετρόχτιστα και σπίτια βγαλμένα από παραμύθια τόσο Ελληνικά όση κι η ιστορία μας η ίδια.

 

 ...ένα τραπέζι στρωμένο στην αυλή της μαμάς. Μια γλυκιά συνομωσία που κάνεις πως δεν κατάλαβες και μια υπέροχη γενέθλια έκπληξη, γεμάτη μαμαδίστηκη κι αδερφική αγάπη και φροντίδα!

Οι φωνές...Χρόνια πολλάααααα. Πόση αγάπη!

 

...κι ύστερα φως, φως, φως και παιδιά που παίζουν στην άμμο. Τόσο ευτυχισμένα...Η ευτυχία μετριέται με το φως των καλοκαιριών σε μάτια παιδικά. Με γέλια τρανταχτά σε μικρά στόματα. Έτσι μετριέται η ευτυχία. Με τα γέλια των παιδιών μας...

 

...με εξωτικά ηλιοβασιλέματα, λίγα χιλιόμετρα μόνο μακριά από τα σπίτια μας...τόσο κοντά μας που σχεδόν δεν τα βλέπουμε...

 

 ...γιατί η ομορφιά είναι πάντα δίπλα μας...μόνο που καμιά φορά εμείς είμαστε τόσο μακριά της...
Το καλοκαίρι αυτό,  πέρασε πια για πάντα. Κρατώ πολλά, μα πιο πολύ μια εικόνα...

Μεσημέρι. Ο ήλιος καυτός. Υπέροχα ανελέητος. Ξαπλωμένη εκεί σε μια λαμπερή ακροθαλασσιά του Πηλίου, ακούγοντας το κύμα να χτυπά ανάμεσα στις χρωματιστές πέτρες. Γύρω μου βράχια κι εκεί μακριά οι φωνές των αγοριών που έπαιζαν με τον  μπαμπά τους. Τα τζιτζίκια ασυγκράτητα και μυρωδιές από θυμάρι και ρίγανη κατέβαιναν από το βουνό. Μυρωδιές μελένιες. Το κύμα μου δροσίζει τα πόδια κι οι πέτρες μου καίνε την πλάτη.
Πάνω στα μάτια μου το ψάθινο καπέλο κι ανάμεσα από τις μικρές τρυπούλες μια εικόνα από τα αγριόχορτα πάνω στο βράχο...Τράβηξα μια φωτογραφία, με αυτή ακριβώς την εικόνα μέσα από το ψάθινο καπέλο μου.  Όχι αυτό που ένιωθα, μα αυτό που έβλεπα. Βλέποντας την όμως,  θυμάμαι ακριβώς όλα όσα ένιωθα εκείνη την πολύτιμη στιγμή.
Αυτή η φωτογραφία είναι για εμένα η μετουσίωση του καλοκαιριού. Όλα τα υπόλοιπα καταγεγραμμένα στην μνήμη του σώματος μου. Γιατί το καλοκαίρι το ζει πρώτα από όλα τα σώμα, κρατώντας κάθε μικρή μνήμη.
Για να θυμάται η ψυχή τις σκοτεινές ημέρες πως είναι να έχεις αγγίξει την ευτυχία. Έτσι απλά!

Καλό Φθινόπωρο αγαπημένοι!
                                                                             Κατερίνα