Το ρεύμα των προσφύγων πελώριο. Απελπισμένες ψυχές που το να διασχίσουν με τα παιδιά τους μια σκοτεινή άγρια θάλασσα φαίνεται καλή λύση. Η καλύτερη...ή η πιο επιθυμητή.Τουλάχιστον θα πεθάνουν προσπαθώντας να γλυτώσουν το θάνατο...Θα πεθάνουν ελπίζοντας πως η στεριά είναι κοντά.
Πως τα φώτα πλησιάζουν...
Τα καλοκαίρια στη Μεσόγειο δεν είναι πια τα ίδια. Η Μεσόγειος, η γεμάτη ιστορία. Η πιο όμορφη θάλασσα του κόσμου μας είναι γεμάτη χαμένες φωνές που εκλιπαρούν.
Δεν ξέρω τι να γράψω. Δεν υπάρχει κάτι να πω πια, όλοι έχουμε τα ίδια συναισθήματα βλέποντας τις σοκαριστικές εικόνες των γιών και των θυγατέρων, των μανάδων και των πατεράδων, που τους κατάπιε η δική μας Μεσόγειος. Εκεί που τα παιδιά μας τσαλαβουτούν στις ακτές της. Εκεί που εμείς αγναντεύουμε τα βράδια με φεγγάρι...εκεί, στην ίδια ακριβώς θάλασσα.Την ίδια ακριβώς στιγμή...
Τα καλοκαίρια στη Μεσόγειο...είναι γεμάτα φως και ζωή. Γεμάτα πέτρα και ελιές γραπωμένες στα βράχια. Γεμάτα λευκούς τρούλους και μπλε. Αιώνιο αθάνατο, υπέροχο μπλε...που τις νύχτες γίνεται μαύρο και καταπίνει ανθρώπους...καταπίνει αγοράκια που φορούν ακόμη τα παπουτσάκια τους, έστω κι αν δεν θα ξαναπερπατήσουν ποτέ πια, πάνω σε τούτη τη γη...κι εκεί εμείς λίγα μόλις μίλια μακριά, ανάβουμε φωτιές στην άμμο κι αγκαλιαζόμαστε και γελάμε και ζούμε ...τα ζεστά καλοκαίρια της Μεσογείου...
Δεν έχει νόημα να λυπόμαστε πια. Όποιος μπορεί να βοηθήσει ας το κάνει. Ας αναζητήσουμε πληροφορίες από τους δήμους μας, από οργανώσεις υποστήριξης, από ΜΚΟ. Ας πληροφορηθούμε πού στην περιοχή μας μπορούμε να απευθυνθούμε για να δώσουμε βοήθεια, σε όποια μορφή. Ας το κάνουμε όλοι αγαπημένοι...
Ως άνθρωποι, ως γονείς, ως κόρες κι ως γιοι. Ας προσφέρουμε το περίσσεμα της παρηγοριάς μας. Γιατί έχουμε περίσσεμα...Γιατί είμαστε ευλογημένοι. Γιατί αυτή η θάλασσα είναι το σπίτι μας κι αυτοί οι άνθρωποι πεθαίνουν στο κατώφλι μας.
Είμαστε αυτοί που γεννηθήκαμε σε αυτή την μαγική λίμνη. Στη Μεσόγειο, την πιο ιστορική θάλασσα του κόσμου, στην πιο ιστορική χώρα του κόσμου...
Γιατί τα καλοκαίρια στη Μεσόγειο δεν είναι πια τα ίδια...κι εμείς ξέρουμε από Μεσόγειο. Έχουμε την ιστορία της στο πετσί μας. Ξέρουμε από πόνο, κάποτε η ίδια θάλασσα έφερε στα ίδια παράλια τους προγόνους μας. Ξέρουμε από αλληλοβοήθεια κι υποστήριξη και γενναιοδωρία κι αλίμονο...ξέρουμε από καλοκαίρια και φως!
Ας μην γίνει άλλο ετούτη η θάλασσα, η θάλασσα μας, σεντονάκι για τον ύπνο των παιδιών...Στόχος μας η βοήθεια, η κινητοποίηση κι η πίεση σε κάθε κατεύθυνση.
Κανένα παιδί δεν είναι ξένο αγαπημένοι...κανένα!
Αφιερωμένο λοιπόν...ένα τραγούδι που λατρεύω. Μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια καθώς η μαμά μου αγαπούσε τον Ζορζ Μουστακί και είχε αυτό το δίσκο τον οποίο είχαμε λιώσει...
Τις τελευταίες μέρες το σιγοτραγουδώ καθώς κοιτάζω τους γιους μου να τρέχουν στα δροσερά της νερά, στις ξανθές αμμουδιές της Μεσογείου μας και νιώθω ευγνωμοσύνη για τα γέλια τους, για τα καλοκαίρια τους...ενώ την ίδια ώρα νιώθω πόνο κι οργή!
Πόνο που την ίδια στιγμή, κάποια άλλα παιδιά, εκεί απέναντι στα ίδια νερά χάνονται για πάντα...κι οργή για το τόσο ανώφελο κι αγωνιώδες τέλος τόσων ανθρώπων.
"Μεσόγειο τη λεν και παίζουνε γυμνά
παιδιά με μαύρα μάτια αγάλματα πικρά"
παιδιά με μαύρα μάτια αγάλματα πικρά"
Μεσόγειος, λατρεμένη μας πατρίδα...
Κατερίνα
υ.γ. Αγαπημένοι...εκκρεμεί μια άλλη ανάρτηση για την ανάβαση μου στον Όλυμπο, που κάποιοι περιμένετε κι ήταν να γίνει σήμερα. Συγχωρέστε με, μα δεν μπορούσα, βλέποντας αυτή την τραγωδία...
6 σχόλια:
Οι Σύριοι μετανάστες ειναι μέρος της καθημερινότητας μας ,μήνες τώρα ,για όσους κινούμαστε στο κέντρο της Αθήνας .
Φέτος το καλοκαίρι αποφάσισα να μιλήσω για αυτο στα παιδια μου και μαζι με την κόρη μου πήραμε μέρος σε δράσεις σίτισης στο Πεδίο του Άρεως .
Σοκαρίστηκε και στεναχωρήθηκε με τα απλωμένα χέρια , αλλα ήταν ενα μεγάλο βήμα για εκείνη !
Τις φωτογραφιες με τα πνιγμένα παιδάκια όμως,δεν τις έδειξα . Τις έκρυψα απο παντού. Δεν μπορω.Δεν θέλω.
Τι θα απαντήσω στις ερωτήσεις της.
Καλημέρα αγαπη !!!
Ευχαριστούμε για το εξαιρετικό κείμενο, ευχαριστούμε θερμά.
Το αναδημοσιεύσαμε για να διαδοθεί, μήπως και ευαισθητοποιηθούν ακόμα και αυτοί που εξακολουθούν να μιλούν για λαθραίες ψυχές.
Να είστε πάντα καλά
με εκτίμηση και αγάπη
το χαμομηλάκι
Είναι πολύ τραγικό όλο αυτό που γίνεται! Εικόνες εξαθλίωσης και απέραντης δυστυχίας... από χθες που είδα το τρίχρονο αγοράκι, δεν μπορώ να το βγάλω απ' το μυαλό μου... και να ήτανε μόνο αυτό... Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να ακολουθήσουν όλοι το δρόμο της αγάπης, της ειρήνης, της ομόνοιας και της ανθρωπιάς? Ευχαριστούμε Κατερίνα, για αυτό το υπέροχο κείμενο, ελπίζω να "αγγίξει" όσους περισσότερους συνανθρώπους μας γίνεται για να βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν. Γιατί όλοι μπορούμε! Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο δεν έχει πεθάνει...
φιλιά
Κατερίνα
σε ακολουθώ εδώ και αρκετό καιρό, θαυμάζω την διορατικότητά και την οξυδέρκεια που σε διακρίνει!!! Σήμερα αποφάσισα να σου γράψω, αφού όχι μόνο συμφωνώ, αλλά προσυπογράφω τα λόγια σου, αφού μένω σε νησί που σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος στην μετακίνηση αυτών των ανθρώπων, την Μυτιλήνη.
Οι εικόνες με τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους που περπατάνε προς ένα καλύτερο, ή έστω πιο ασφαλές μέλλον, δεν είναι καινούργιες για εμάς. Τις βλέπουμε εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ δυστυχώς πάρα πολλές φορές και τα προηγούμενα χρόνια έχουμε θρηνήσει ανθρώπινα θύματα, μεταξύ τους και παιδιά (έστω και αν δεν αποτέλεσαν "θέμα" για τις ειδήσεις). Παράλληλα δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε τους προφανείς κινδύνους και το βαρύ φορτίο που αντιμετωπίζουν και οι άνθρωποι που έχουν επιφορτισθεί με την "ασφάλεια" τους, όπως οι λιμενικοί, οι αστυνομικοί κλπ. οι οποίοι έχουν ξεπεράσει τις αντοχές και τον εαυτό τους για να διασώσουν, να προστατέψουν ή και να περιθάλψουν τους πρόσφυγες.
Όμως το τελευταίο εξάμηνο η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, η όποια κρατική μέριμνα, ακόμη και οι εθελοντές έχουν εξαντλήσει τα όριά τους... Όταν καθημερινά έρχονται 500- 1.000- 2.000 άνθρωποι, πως μπορεί μια πόλη 40.000 κατοίκων να προσφέρει έστω και τα βασικά στους ανθρώπους αυτούς??? Οι δρόμοι, το λιμάνι, όλες οι υποδομές έχουν γεμίσει από απελπισμένους ανθρώπους... ΆΝΘΡΩΠΟΙ που στην συντριπτική πλειοψηφία τους έχουν ανάγκη από βασικά αγαθά, ηλικιωμένοι, νέοι, οικογένειες, μωρά... Άνθρωποι που στην πλειοψηφία τους είναι σαν και εμάς, απλά είχαν την ατυχία να γεννηθούν και να μένουν σε περιοχές άγριες, με πόλεμο, με δυστυχία...
Οι καταστάσεις που ζούμε καθημερινά είναι απερίγραπτες και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσφέρουμε λίγο νερό, κάποια βασικά αγαθά σε μερικούς "τυχερούς" και ένα χαμόγελο... Θα ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας ότι εάν συνεχιστεί για λίγο καιρό ακόμη η τραγική αυτή ισορροπία, φοβάμαι ότι θα σημειωθούν ακόμη περισσότερα επεισόδια, κοινωνικές αναταραχές και θα δημιουργηθούν ακόμη περισσότερα προβλήματα... Τα όρια της αντοχής των μικρών κοινωνιών δεν είναι ανυπέρβλητα και ίσως να έχουν ήδη ξεπεραστεί... Φοβάμαι για το μέλλον των ανθρώπων αυτών, όπως φοβάμαι για το μέλλον των παιδιών μου και όλων των μόνιμων κατοίκων...
Και θυμάμαι την ανάρτηση που έκανες σχετικά με τον φόβο τον περασμένο Ιούνιο... "Να μην τον φοβάσαι τον φόβο. Τον φόβο να τον ακούς" είπε ο γιος σου και είχε δίκιο!!! Απλά νιώθω ακινητοποιημένη και παγιδευμένη μέσα του... Ελπίζω όχι για πολύ καιρό ακόμη... Σταυρώνω τα δάχτυλα και ελπίζω να περάσει και αυτό... Όχι για πολύ καιρό ακόμη...
Είμαι και εγώ από την Μυτιλήνη και Συμφωνώ απόλυτα με την κυρια Κοντού, καθημερινά στους δρόμους του νησιού περπατάνε ανθρωποι ταλαιπωρημενοι απο το ταξιδι της θαλασσας και διανυουν χλμ για να φτασουν στην πολη.χθες στο δρομο προς την πολη υπήρχε μητέρα με 20 ημερών παιδακιστην αγκαλιά και έπρεπε να διανύσει 35χλμ με τα πόδια μέσα στον ηλιο μπροστά σε αυτό το θέαμα θα λύγιζε και ο πιο σκληρος. Ο περισσότερος κόσμος βοηθάει με κάθε τρόπο ακομη και με κινδύνο να συλληφθεί (είναι παράνομη ή μεταφορά) αλλά δεν μπορει να σηκώσει μια μικρή κοινωνία όλο αυτό το βάρος. Αυτές οι μικρές ψυχες δεν φταίνε σε τίποτα προσευχόμαστε για αυτές.
Με βήματα γάτας κατευθύνθηκα προς την κρεβατοκάμαρα εκείνο το κυριακάτικο ηλιόλουστο μεσημέρι, για να δω πόσο ήσυχα κοιμάται και για να μην ταράξω το γαλήνιο ύπνο της. Η Μαριάμ, όμως, μόλις είχε ήδη ξυπνήσει και με τα κατάμαυρα μικροσκοπικά ματάκια της με κοιτούσε χαμογελώντας, δίχως να κλαίει, δίχως ν' αναζητά την αγκαλιά της μαμάς της, παρά μόνο γλυκά μου χαμογελούσε. Την σήκωσα προσεκτικά από το κρεβάτι και την οδήγησα στη μαμά της. Η Μαριάμ περιμένει και χαμογελά..., περιμένει τους συγγενείς της από τη Συρία, για να παίξουν σε λίγες ημέρες όλοι μαζί παρέα. Τους περιμένει και χαμογελά, για να τους νιώθει ξανά ασφαλείς, όλους ξανά ασφαλείς...
Δημοσίευση σχολίου