Οι κολοκύθες του Φθινοπώρου...και των ονείρων...

Οι κολοκύθες είναι όμορφες πολύ μα τις έχουμε συνδέσει με την απάτη, την αμφισβήτηση, την απογοήτευση, την ανικανότητα. Δεν ξέρω γιατί.Ίσως φταίει το παραμύθι της Σταχτοπούτας όπου η άμαξα μετατρεπόταν σε κολοκύθα. Ίσως γιατί είναι μεγάλες μα κούφιες και παρά τον όγκο τους, δίνουν λίγη ψίχα...Πραγματικά δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως τα κολοκύθια είναι παρεξηγημένα και σε όποια μορφή είναι για εμάς υπέροχη τροφή ενώ αυτή την εποχή δίνουν μια υπέροχη διακοσμητική εικόνα στο σπίτι μας.

Μικρές λευκές διακοσμητικές κολοκύθες, λίγες φθινοπωρινές μας ορτανσίες και τα μικρά λευκά μπιλάκια ενός θάμνου με το όνομα συμφορίκαρπος, που γεμίζει το παρτέρι μου και τέτοια εποχή ανθίζει κι είναι πανέμορφος.

Ένα απλό κλαράκι που μετατράπηκε σε μόμπιλε φύλλων και βέβαια η αγαπημένη κολοκύθα γρατσούνα, έτσι τις ξέρουμε εδώ. Έχουμε μπόλικες από αυτές. Τις καλλιεργεί στο μπαλκόνι της η αδερφή του Πα. Τις αφήνουμε και ξεραίνονται τελείως και μετά μπορεί να κάνει κανείς διάφορα σχέδια.

 Εμείς τις τρυπήσαμε και τις κάναμε φαναράκια. Δίνουν στο σπίτι μια υπέροχη ζεστασιά...

Μια γωνιά με ένα κλαδί με την πανέμορφη Μουρτζιά και τους κατακόκκινους καρπούς της. Ένα πραγματικά υπέροχο δέντρο που μπορούμε να βρούμε σε κάθε άκρη της χώρας μας.

Αυτό το κατακόκκινο βάζο δε...πολύ πιθανόν να είναι σε ηλικία ίσως και μεγαλύτερο από εμένα...
Ζούσε για χρόνια αποθηκευμένο σε κουτιά στο πατρικό και σώθηκε από μια πλημμύρα. Σαν το είδα ξεπήδησαν εικόνες από το μυαλό που με πήγαν τόσο πίσω.  Τηλεφώνησα στη μαμά και μου έδωσε την άδεια της να το κάνω δικό μου κι είναι τόσο ξεχωριστό.

...κι ύστερα όλα αυτά τα κλαδιά που μαζεύουμε στις εξορμήσεις μας...Κλαδιά από Βελανιδιές, οξιές ή πλατάνια.

Κλαδιά που μπαίνουν στο νερό και διατηρούνται για καιρό, μα ο χρόνος δεν τα αφήνει ανέπαφα.Σαν το Φθινόπωρο να είναι ήδη μέσα τους και τα φύλλα τους κιτρινίζουν αργά και σταδιακά. Είναι υπέροχη αυτή η αλλαγή να συμβαίνει μέσα στο σπίτι μας. Μια φυσική διαδικασία, ένας κύκλος που ότι κι αν κάνεις έχει πάρει τη σειρά του...

 Την αγαπώ αυτή τη διαδικασία.Κι αυτά τα πεσμένα φύλλα ακόμη και μέσα στο σαλόνι μας τα αγαπώ κι αυτά.Το λίπασμα των δέντρων.Το λίπασμα της γης...
Στροβιλίζονται απαλά και πέφτουν σαν να χορεύουν κι ακούς τον απαλό τους ήχο, τόσο διακριτικός και υπόκωφος.

Οι μεγάλες πορτοκαλιές κολοκύθες, γνωστές με το όνομα...Σταχτοπούτα (Cinderella)...θα γίνουν οι σούπες κι οι πίτες κι αυτού του Χειμώνα μα μέχρι τότε,  μαζί με ξερά φύλλα αμπέλωπα και πλάτανου κάνουν έναν υπέροχο συνδυασμό, δίνοντας μια Φθινοπωρινή και λίγο μελαγχολική νότα σε μια γωνιά του σπιτιού.

Δεν θα γίνουν άμαξα...Θα μείνουν για πάντα κολοκύθες, μα έχουν μέσα τους μια δική μας κρυφή ελπίδα.Ένα παραμύθι παιδικό βγαλμένο από τα όνειρα...εκεί που οι κολοκύθες, μπορούν να γίνουν άμαξες, εκεί που ζουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες.

Ατή η εποχή έχει μια ζεστασιά και μια ηρεμία. Στρώθηκαν τα χαλιά, τα σπίτια μαζεύτηκαν, άναψαν ίσως οι σόμπες, μύρισαν τα πρώτα ψημένα κάστανα. Κι εμείς θα φωτίσουμε με κεράκια το σπίτι και θα μαζευτούμε γύρω από εστίες και φωτιές με τις παλάμες να ζεσταίνονται πάνω τους...

Είναι όμορφος αυτός ο καιρός. Έρχονται οικογενειακές και φιλικές μαζωξεις σε παρείστικες ζεστές βραδιές, με τον Χειμώνα να πλησιάζει και για φέτος κάνουμε μια ευχή για όλους...όλες οι κολοκύθες τις ζωής τους να μεταμορφωθούν σε ότι ονειρεύονται...
Άμαξες, πρίγκιπες, πριγκίπισσες κι ότι άλλο έχουν ανάγκη...Το φετινό Χειμώνα ας είναι όλες οι κολοκύθες μας μαγικές...

Καλημέρα και καλή Παρασκευή λοιπόν...κι αν δεν φέρατε λίγο φθινόπωρο στο σπίτι σας, δοκιμάστε να το κάνετε αυτό το Σαββατοκύριακο αγαπημένοι. Θα γεμίσετε το σπίτι γαλήνη...
                                                                                              Κατερίνα

Ο δρόμος με τις έρικες...

Τα τελευταία χρόνια έχουμε αποκτήσει μια συνήθεια. Κάθε Οκτώβρη ανεβαίνουμε στο βουνό και μπαίνουμε σε έναν λόφο που είναι γεμάτος έρικες.
Μια υπέροχη διαδρομή πλούσια σε μυρωδιές και χρώματα. Οι λόφοι τριγύρω κατάμεστοι με τους ανθισμένους θάμνους  σε διάφορα χρώματα.  Από βαθύ μοβ, μέχρι αχνό ροζ και άσπρο. Όλο το βουνό είναι στολισμένο και πανέμορφο.

Κάτω μακριά η πόλη κι υπόλοιπη ζωή κι εμείς εκεί ψηλά να στεκόμαστε και να αγναντεύουμε, να μυρίζουμε το φασκόμηλο που τρίψαμε στα ακροδάχτυλα μας και να ακούμε το βούισμα των μελισσών την ώρα που ο ήλιος δύει πίσω από το λόφο...
Περπατάμε στα μονοπάτια τα γεμάτα θάμνους και στο φιδογυριστό δρόμο και τρυγάμε εικόνες και σιωπή...

Όταν ήμασταν νέο ζευγάρι δεν μπορούσα να φανταστώ πως μια τέτοια βόλτα μοναχική κι ήρεμη, θα ήταν τόσο πολύτιμη. Τότε όλα στη ζωή ήταν έντονα σαν κύματα μεγάλα. Άλλοτε τρομακτικά κι άλλοτε παιχνιδιάρικα...
Τώρα καμιά φορά σκέφτομαι πως η σχέση μας είναι σαν μια μεγάλη καθαρή λίμνη. Σιωπηλή, ήρεμη, ότι πρέπει για πρωινή ή απογευματινή βαρκάδα...
Τα κύματα έρχονται σπάνια πια και καμιά φορά νιώθω να μου λείπουν τόσο...μα άλλες φορές σκέφτομαι πόσο ανακουφιστικό είναι το να μην χρειάζεται πια να παλεύω μαζί τους αν και μου λείπει ο ήχος τους...η αίσθηση της έντασης και της δύναμης τους...Η αίσθηση πως μπορούν να με καταπιούν μα κι η ασφάλεια, πως κάποιος θα με τραβήξει...

Έτσι ήταν στην αρχή η σχέση...Χαβάη 5-0 κι εμείς αιώνιοι serfers...
Και να έρχεται ένα απόγευμα του Οκτώβρη είκοσι χρόνια μετά που αντιλαμβάνομαι πως δεν καβαλάμε πια κύματα, παρά γλιστράμε πάνω τους με την ξύλινη κι ασφαλή μας βάρκα...και μια στις τοσες σταματάμε για καμιά βουτιά, έτσι για την τιμή των όπλων!

Τα αγόρια δεν μας ακολουθούν πια σε πολλά και είμαστε όλο και περισσότερο μόνοι στις βόλτες μας κι ενώ παλιά χανόμασταν στην πόλη και στα εμπορικά τώρα οι στιγμές της ηρεμίας μας προτιμάμε να έχουν τον αέρα, τη σιωπή  και την καθαρότητα της φύσης.
...κι αν τότε είχαμε πολλά για να πούμε και να διαφωνήσουμε, τώρα οι διαφωνίες φαίνεται να μην έχουν  νόημα κι όλα στη ζωή φαίνεται να έχουν απλοποιηθεί...σε μια συχνότητα που σπάνια έχει υψηλά νετσιμπέλ, μα όταν τα έχει...τα έχει!

Φτάνει αυτό; Είναι αρκετό; Είναι λίγο; Είναι βαρετό; Είναι ασήμαντο;...Δεν ξέρω. Πως να ξέρω:
Νιώθω μόνο. Κι άλλοτε νιώθω σαν να μην φτάνει κι άλλοτε πως θα είναι για πάντα αρκετό!

Προς το παρόν βαδίζουμε μαζί στο φιδογυριστό δρόμο με τις έρικες που κόβουμε για να στολίσουμε με την ομορφιά τους το σπίτι μας και ακούμε τις μέλισσες να βουίζουν...

"Μην πλησιάζεις περισσότερο" μου φωνάζει την ώρα που πάω κοντά για να τις φωτογραφίσω κι αυτό μου υπενθυμίζει πως είναι εκεί για όλα τα σημαντικά μα πιο πολύ για όλα αυτά που φαντάζουν ασήμαντα...
Είναι εκεί για να κρατάει τα μπόσικα, που λέμε...Μια έκφραση που στα αγγλικά λατρεύω.
I've got your back...

Έτσι απλά. Κι αυτό είναι για εμένα η απόλυτη έκφραση αγάπης και φροντίδας σε κάθε σχέση. Ερωτική, φιλική, συναδελφική...I've got your back. Γενναίο και συνωμοτικό μαζί.
Ένα κλείσιμο του ματιού...Δεν σε ανταγωνίζομαι. Μην μασάς. Σε στηρίζω! Τράβα μπροστά...Είμαι εγώ εδώ.  I've got your back...

Νομίζω πως αν αυτό χαθεί σε μια οποιαδήποτε σχέση...Η αλληλοστήριξη, τότε όλα καταρρέουν, όλα σε μια αιώνια, απόλυτη στιγμή.
Μα και πάλι ίσως όχι...Δεν ξέρω. Πως να ξέρω; Ακόμη περπατάμε.

Το μονοπάτι με τις έρικες το βαδίζουμε ακόμη μαζί, βασικά όχι μαζί...παρέα, γιατί ο καθένας ψιλοκάνει τα δικά του.
Εκείνος αγναντεύει, εγώ κόβω λουλούδια, εκείνος ανεβαίνει το λόφο, εγώ τον κατεβαίνω και πάει λέγοντας...

Νιώθω γύρω μου άνθρωποι  και σχέσεις, να αλλάζουν, να μπερδεύονται, να μετακινούνται, να χάνονται κι είναι αυτό επίπονο πολύ, μα από την άλλη κι υγιές.
Ο δρόμος είναι εκεί, οι έρικες είναι εκεί κι ο ήλιος που χάνεται πίσω από το λόφο...κι εκείνος εκεί είναι. Εκεί θα είναι για πάντα, έστω κι αν αύριο ανεβαίνεις μοναχός σου το δρόμο με τις έρικες...

...κι όσο είναι ακόμη καιρός ας μάθουμε να  περπατάμε όχι μαζί, μα παρέα, γιατί κι αν ακόμη το "μαζί" αλλάξει, το παρέα μπορεί να μην αλλάξει ποτέ...

Άλλωστε το "μαζί" δεν λέει τίποτε, αν δεν είμαστε παρέα...Hey. I've got your back...

Καλημέρα αγαπημένοι...
                                                                                                   Κατερίνα

Φθινοπωρινό Σαββατοκύριακο, με τα ξαδέρφια.

...Δώσαμε υποσχέσεις για μαγειρέματα και γλυκοψησίματα και βόλτες στα δάση και κάναμε λίγο από όλα...Τα ξαδέρφια μας ήρθαν να μείνουν μαζί μας,  το Σαββατοκύριακο τα ξαδέρφια μας από την Κατερίνη κι ήταν ευκαιρία να το παραξηλώσουμε...και το παραξηλώσαμε...

Τα μήλα είχαν την τιμητική τους...Κάποιοι υπέροχα γενναιόδωροι άνθρωποι ήρθαν με  ένα καφάσι φρέσκο κομμένα μήλα.

Τα μισά έγιναν καταπληκτική μαρμελάδα που όμοια της δεν έχω ξαναφάει...με λίγη κανέλα μέσα το τρελό αγόρι έκανε τα μαγικά του...

κάποια καραμελώθηκαν για τα παιδιά, με μια πανεύκολη συνταγή, που είχε ακριβώς την γεύση των παιδικών μας χρόνων

και κάποια έγιναν η ωραιότερη μηλόπιτα που υπάρχει κι εδώ θα βρείτε τη συνταγή...

 Οι επισκέψεις από αγαπημένους είναι ευκαιρία για γευστικά ξεσαλώματα.... οπότε το δώσαμε και κατάλαβε...και μιας κι είχαμε βάλει στο πρόγραμμα μια βόλτα στο δάσος, σηκωθήκαμε όλοι μαζί να επισκεφθούμε την γιορτή του Κάστανου στο Λιβάδι...

Με την ευκαιρία των γενεθλίων του βενιαμίν της παρέας που έγινε δυο χρονών (χρόνια πολλά Απολλωνήηηη) και με φωνάζει Τεία, μαζευτήκαμε όλοι μαζί και ενώσαμε τις δυνάμεις μας για μια τέλεια οικογενειακή Κυριακή.

Ο κόσμος πολύς, τα κάστανα γλυκά μα αυτό που έμεινε τελικά ήταν η περιπέτεια από την μεγάλη μας βόλτα στο δάσος, με τα παιδιά να τρέχουν τρελαμένα.

Ο πιο φασαρτζής βέβαια ο μεγάλος ξάδερφος, που ακόμη και τώρα που έγινε θείος είναι αυτός δημιουργεί όπως πάντα ίντριγκες προκαλώντας μια τρελή μάχη με βελανίδια...γιατί τελικά, κάποια αγόρια δεν μεγαλώνουν ποτέ!

Είναι τέλειο το να μπορούμε να είμαστε μαζί. Είναι τέλειο που τα παιδιά μας έχουν την ίδια ηλικία κι έχουμε τις ίδιες αγαπημένες συνήθειες...και αγαπάμε τη φύση με το ίδιο πάθος...έτσι απλά.

Παιδιά που τρέχουν στα λιβάδια κι εγώ μαζί τους....

Η φύση είναι τόσο όμορφη αυτές τις  ημέρες.Τα χρώματα στα δέντρα ακόμη δεν έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν καλά, μα υπάρχει μια υποψία αυτής της ομορφιάς που θα ακολουθήσει με τα πολλά χρώματα των κιτρινικόκκινων φύλλων.

Γυρίσαμε σπίτι πεινασμένοι και κουρασμένοι μα γεμάτοι εικόνες, γέλια και κλαδιά...

...και μετά μιας κι ο καιρός ήταν καλός ευκαιρία να χαρούμε την αυλή πίνοντας τον καφέ μας στο φθινοπωρινό  δειλινό.

 Η μηλόπιτα σερβιρισμένη με παγωτό σκέτη κόλαση...καταναλώθηκε σε μηδενικό χρόνο....

Αυτοί οι δυο αχώριστοι κι ο Λου να τους κυνηγάει για μια ευκαιρία να δοκιμάσει λίγο καραμελωμένο μηλαράκι...

Το μαγκάλι πάντα γίνεται πόλος έλξης των παιδιών και των μεγάλων με τα χεράκια πάντα απλωμένα στη φωτιά που τόσο αγαπιέται...όπως έλεγε κι η ξαδερφούλα...

...και κάπως έτσι τέλειωσε η μέρα και το ξαδερφίστικο μας Σαββατοκύριακο κι αυτός ο καφές στο τέλος της Κυριακής ήταν απλά τέλειος.
Μου λείπουν αυτές οι τόσο δικές μας κοριτσίστικες κουβέντες...και μπορεί να μεγαλώσαμε μα όταν κοιταζόμαστε βλέπουμε η μια στα μάτια της άλλης την μικρή της ξαδέρφη.
Είναι όλο τόσο απλά και άνετα με αυτούς που μεγαλώσαμε μαζί κι η σχέσης είναι τόσο οικεία και σημαντική που πάντα σαν χωρίζουμε συγκινούμαστε πολύ...Το ίδια και τα παιδιά που από χθες που χωριστήκαμε έπεσαν σε κατάθλιψη και το σπίτι είχε  μια βουβαμάρα...που κράτησε κοντά μια ώρα...χρόνος ρεκόρ για τους φωνακλάδες που έχουμε για γιους!

Μια νέα εβδομάδα ξεκίνησε και μας πάει όλο και πιο βαθιά προς την καρδιά του Φθινοπώρου, με βροχές, περισσότερα κιτρινισμένα φύλλα και πιο τσουχτερό κρύο κάθε μέρα...και μπορεί ακόμη να μην βγάλαμε τα Χειμωνιάτικα από τις ντουλάπες μα οι μέρες αλλάζουν αργά και σταθερά, σε ένα αιώνιο ραντεβού που πάντα φαίνεται να μας βρίσκει απροετοίμαστους...

Καλημέρα αγαπημένοι, πολλές ευχές για μια ημέρα, γεμάτη απλότητα!
                                                                                                    Κατερίνα