Παλιές φιλίες...στο αντίο του καλοκαιριού...

Η τελευταία ημέρα στη θάλασσα είναι πάντα λίγο μελαγχολική. Φέτος είχε πολύ ζέστη, μα μια Φθινοπωρινή μουντάδα τόσο παράξενη. Σαν όλα να χάνουν τη λάμψη τους μόλις χαθεί ο ήλιος, όμως παρόλα αυτά ήταν υπέροχη γιατί ήμασταν εκεί από νωρίς με την παρέα μας και φύγαμε αργά το απόγευμα, με τη μέρα πια να κλείνει.

Οι φίλοι πολύτιμοι. Ένας από τους κολλητούς της  γνωστής "Ανδροπαρέας" του Πα. Μεγάλωσαν μαζί, ερωτεύτηκαν μαζί, παντρεύτηκαν με διαφορά ημερών κι έγιναν μπαμπάδες με διάφορα μηνών...και να τώρα τα παιδιά μας, τσαλαβουτούν στις θάλασσες και εμείς τα πρώην κορίτσια τους και νυν σύντροφοι τους,  μαμάδες πια,  απολαμβάνουμε η μια την παρέα της άλλης και ξέρουμε πολλά σαν κοιταζόμαστε αφού πια έχουμε περάσει τόσα με αυτή την ανδροπαρέα...και γνωριζόμαστε είκοσι ολόκληρα χρόνια και ναι! μάλιστα! ακόμη μπορούμε να είμαστε κορίτσια...εκείνα τα μοιραία κορίτσια...

Η ζωή μας βάζει εμπόδια και δεν βλεπόμαστε πολύ συχνά, μα όταν βλεπόμαστε είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα κι αυτό είναι κάτι που το νιώθεις μόνο με ανθρώπους που αισθάνεσαι πολύ κοντά σου.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα παιδιά κι είναι πραγματικά τόσο πολύτιμο το να το βλέπεις αυτό.

Τον άμεσο τρόπο επικοινωνίας τους, την αλήθεια τους, την καθαρότητα στο βλέμμα, καμιά φορά και την στιγμιαία συστολή ή την ντροπαλότητα που εξαφανίζεται με ένα πείραγμα...
Τα πρώτα μας συνομήλικα αγόρια είναι παλικαράκια πια κι έχουν άλλη επικοινωνία μα, τα δυο μικρά μας που συμβαίνει να είναι διαφορετικού φύλου χωρίς αυτό βέβαια να τους στερεί καμιά ευκαιρία για ανοησία, είναι υπέροχο θέαμα μαζί!

Προς το παρόν κάνουν διαγωνισμό βλακείας και αργότερα, τους φαντάζομαι να βγαίνουν μαζί, να πειράζονται, να ερωτεύονται, να γίνονται φίλοι που φροντίζει ο ένας τον άλλο κι είναι σαν απλά, η ιστορία να συνεχίζεται...μια ιστορία που άρχισε με την φιλία δυο πιτσιρικάδων πάνω από τριάντα πέντε χρόνια πριν...που είναι πια, μεγάλα αγόρια!

Η τελευταία ημέρα στη θάλασσα είχε λίγη μελαγχολία, μα πολύ γέλιο και αγάπη και μια σχέση που πολλαπλασιάστηκε.

Με τους ανθρώπους αυτούς, την γνωστή ανδροπαρέα και τα κορίτσια τους,  νιώθω τόσο κοντά και τόσο άνετα, είμαι τόσο ανεπιτήδευτα ο εαυτός μου...κι αυτό στις μέρες μας είναι το πιο πολύτιμο.
Το να μην νιώθεις πως κρίνεσαι, το να μην νιώθεις πως πρέπει να δείξεις ή να γίνεις κάτι άλλο.Το να μπορείς να φοράς με άνεση το "πετσί" σου και αυτό να είναι απόλυτα αποδεκτό...έστω κι αν δεν είναι πάντα όμορφο  και χαριτωμένο.

Οι νέες φιλίες είναι αστραφτερές και μαγικές, σαν τους νέους έρωτες τα καλοκαίρια...μα οι παλιές σχέσεις...είναι οι ασφαλής αγκαλιές. Οι καναπέδες που μπορείς να βουλιάζεις στα ζόρικα, με αχτένιστα μαλλιά και να σε δέχονται παίρνοντας  το σχήμα του κορμιού σου...κάτι βροχερά φθινοπωρινά απογεύματα.

Τι ευλογία...

Ήταν υπέροχα που το αντίο στο καλοκαίρι μας το είπαμε μαζί. Φέτος περάσαμε πολλές  όμορφες μα και δύσκολες καλοκαιρινές ημέρες μαζί, εκεί στην ακροθαλασσιά, να μοιραζόμαστε σκέψεις και να αγωνιούμε, με τα παιδιά να τσαλαβουτούν στα δροσερά νερά και τα ραδιοφωνάκια ανοιχτά, για να ακούσουμε τα νέα από τα Eurogroup!!!
Τι τρέλα το φετινό καλοκαίρι και τι χαρά που το κλείσαμε μαζί σας, φιλαράκια μας...

Οι μέρες πια άλλαξαν, τα χρώματα το ίδιο, μα μέσα μας γεμάτοι, τυχεροί για κάθε αγαπημένο πλάσμα που έχουμε  δίπλα μας. Μέσα μας. Γύρω μας.

Καλό Μήνα αγαπημένοι και Καλό Φθινόπωρο, γεμάτο με ανθρώπους. Γεμάτο με άνετους, μαλακούς καναπέδες...

                                                                                                 Κατερίνα