Το Φθινόπωρο μέσα μου...

Κάποτε μισούσα το Φθινόπωρο...Ισως επειδή σήμαινε το τέλος του Καλοκαιριού. Μιας εποχής ξεγνοιασιάς κι ανάπαυλας. Τώρα πια το Φθινόπωρο, είναι μια εποχή αλλαγής. Καλοδεχούμενη κι ευπρόσδεκτη.Τα φύλλα που μαραίνονται και κιτρινίζουν δεν είναι πόνος ή θλίψη μέσα μου, μα γαλήνη. Μια σοφία πως όλα χρειάζονται την εσωτερικότητα τους.

Τον χρόνο τους να ηρεμήσουν από το ξέφρενο γλέντι της Ανοιξης και το πάθος του καλοκαιριού. Μια στροφή προς τα μέσα με χρώματα γαλήνια, γήινα. Ολα τα φρούτα  του Φθινοπώρου είναι γεμάτα μυρωδιές και γεύσεις τόσο πλούσιες. 

Σαν να μάζευαν ενέργεια. Σαν μαζί με όλη την περισυλλογή της φύσης να μπαίνω κι εγώ σε μια παρόμοια περίοδο, όπου παρόλη την ένταση και το τρέξιμο της καθημερινότητας, το μυαλό μου, το "μέσα" μου μπαίνουν σε μια κατάσταση περισσότερο πνευματική...

Σκέφτομαι πολύ, σιωπώ πολύ, διαβάζω πολύ, αγαπώ με μεγαλύτερη ωριμότητα, παίρνω απόσταση από οτιδήποτε με απωθεί κι όλο αυτό είναι μια ενστικτώδης διαδικασία που δεν εξηγώ. Απλά τη δέχομαι κι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο την κατανοώ και την αποδέχομαι χωρίς να αντιστέκομαι...κι είναι αυτό τόσο ανακουφιστικό.

Οι μέρες που πέρασαν είχαν εκτός από όλα αυτά και ωραίες στιγμές γεμάτες πλούτο. Οπως ο Νυχτερινός ημιμαραθώνιος στον οποίο έλαβα μέρος κι ήταν μια ακόμη σπουδαία εμπειρία, καθώς τα πρώτα 14 χιλιόμετρα τρέχαμε μέσα σε μια απίστευτη βροχή. Γίναμε παπιά και παγώσαμε...μα ήταν μια εμπειρία ολότερα ξεχωριστή.

Το αστείο είναι πως τελευταία στιγμή, μετά από την παρότρυνση ενός φίλου κι έμπειρου δρομέα, αποφασίζω μιας και δεν έχω αδιάβροχο μπουφαν και  παρά τις έντονες αντιρρήσεις του, να φορέσω το καινούριο μπουφάν του ενιάχρονου γιού μου, που πρόσφατα του έστειλε η γιαγιά του από τη Γερμανία... 

Ηταν τέλειο.Τώρα το ότι μου ταιριάζει κουτί το μπουφάν ενός εννιάχρονου είναι ένα άλλο θέμα, που με βάζει σε πολλές σκέψεις που καμία δεν με συμφέρει οπότε τις αποθώ! Αλλωστε, είναι γεγονός πως είμαι πρώτο μπόι... Πάντως μαμά, το μπουφάν με έσωσε!

Στον ημιμαραθώνιο, βρεθήκαμε και πάλι μαζί με τον Σέργιο και είχα τέλεια παρέα, ενώ το τρελό αγόρι εκτελούσε χρέη supporter και φωτογράφου. Από φωτογραφίες σκίσαμε...

Μέσα στη βροχή, έγινε μουσκίδι, μα τραβούσε ασταμάτητα και με φώναζε κι έπαιρνα πόζες, χαιρετούσα όλο χάρη στο φακό...

Ούτε μια δεν βγήκε. Φαίνεται παντού μια θολή φιγούρα...εγώ. Ολες οι υπόλοιπες είναι πεντακάθαρες. Όταν τον ρώτησα πως γίνεται οι άλλες να είναι τόσο καθαρές ενώ εγώ να μην φαίνομαι σε καμία, μου απάντησε πως αυτές τις έβγαζε για πρόβα για να βρει τις σωστές ρυθμίσεις και μετά...τραβούσε εμένα...

Προφανώς με όλες τις λάθος ρυθμίσεις! 

Ασε που κάποια στιγμή απάντησε στις πιεστικές ερωτήσεις μου για τη θολότητα μιας συγκεκρημένης φωτογραφίας, "μα δεν σε πιάνει ο φακός τρέχεις σαν τον άνεμο!"...πως να θυμώσω μετά από αυτό....

Το τρελό αγόρι με εντυπωσίασε όμως ξανά καθώς άκουγα τη φωνή του παντού. Στο Λευκό Πύργο "Κατερίναααα θες παστέλι;"...έτρεχα παρακάτω και τον έβλεπα ζωσμένο με όλες τις τσάντες να φωνάζει "Κατερίνααααα θες νερό;" 

Μετά έμπαινα στην Τσιμισκή κι άκουγα από την άκρη του δρόμου "Κατερίναααα χρειάζεσαι κάτι;"...

Στο τέλος παρανόησα...μα πως γίνεται να φτάνει γρηγορότερα από εμένα; Μήπως κλέβει ποδήλατα; Μήπως είναι ο άσπρος σίφουνας;  Μήπως συμβαίνει κάτι που δεν ξέρω; Ηταν τελείως σουρεαλιστικό! Γέλουσα μόνη μου...άσε που η μαμά μου το βρήκε πολύ τρυφερό...εντάξη ήταν!

Σε αυτό τον ημιμαραθώνιο κέρδισα και πάλι πολλά αφού ο Σέργιος με σύστησε σε έναν Σπαρταθλητή...και μάλιστα όχι σε οποιονδήποτε Σπαρταθλητή παρά σε αυτόν που πέρσυ τερμάτισε τα 245,3 χιλιόμετρα ως ο πρώτος Ελληνας και φέτος ως ο δεύτερος Ελληνας...

Ο Γιάννης Κουρκουρίκης. Τώρα πια που τρέχω, μπορώ να αισθανθώ έστω κι ελάχιστα το πόσο πελώρια μπορεί να είναι μια τέτοια διαδρομή...κι αισθάνομαι δεός σε ανθρώπους που έχουν το σθενος να σταθούν μπροστά σε μια τέτοια αφετηρία...

Είναι απίστευτο το ότι σε μια τέτοια διοργάνωση μπορείς να βρεθείς εσύ ένας κοινός θνητός, με έναν τόσο μεγάλο αθλητή. Κι αυτό νομίζω είναι  ένα από τα  κέρδη του να παίρνει κανείς μέρος σε τέτοιες μαζικές διοργανώσεις. 

Μπορεί να τρέξει δίπλα σε Ολυμπιονίκες!!! Αν αυτό δεν  είναι κέρδος δεν ξέρω τι είναι..

.

Γι 'αυτό ξανά θα επιμείνω. Ας τρέξουμε, όλοι όσοι μπορούμε κι ας περπατήσουμε σε τέτοιες μεγάλες διοργανώσεις τιμώντας τον εαυτό μας....Ας δείξουμε αυτό στα παιδιά μας. Πως είναι να συνευρίσκεσαι στον ίδιο αγώνα, με ένα αθλητικό είδωλο! Δώρο πελώριο...

Όμως το μεγαλύτερο για εμένα δώρο ήταν οι φωνές τριών ανθρώπων...Δυο παιδιά που τους γνώρισα χρόνια πριν όταν εγώ εργαζόμουν στην Ιθάκη κι εκείνοι ήταν εκεί για να παλέψουν με την εξάρτηση τους. Ήμουν ένας από τους θεραπευτές τους. Η τελευταία, στη σειρά, μετά από από μια μεγάλη πορεία χρόνων. 

Εκεί γνωρίστηκαν, εκεί αγαπήθηκαν και πολύ αργότερα δημιούργησαν την οικογένεια τους.

Καθαροί πια  κι ελεύθεροι εδώ και πολλά χρόνια, δεν σταματούν να μου δείχνουν με κάθε τρόπο την αγάπη τους κι ήταν εκεί. Παρά την τρελή ασταμάτητη βροχή, στέκονταν εκεί στην άκρη του πεζοδρομίου με την μικρή τους κόρη αγκαλιά και φώναζαν το όνομα μου....Η συγκίνηση μου δεν έβρισκε λόγια. "Σας αγαπάω" τους φώναζα "σας αγαπάω"...κι ελπίζω να με άκουσαν.

Ελπίζω να το ξέρουν! Ο αγώνας τους ήταν ασύγκριτος με κάθε άλλο αγώνα και τον θυμάμαι καλά γιατί τον έζησα και κάθε φορά που άκουγα την μικρή παιδική φωνούλα της κόρης τους ανατρίχιαζα νιώθοντας ευλογημένη που έζησα από κοντά αυτή τους τη διαδρομή, αυτό το πελώριο θαύμα που χειροκροτούσε με τα μικρά τρυφερά του χεράκια εμένα...

Αστέρια μου, σας ευχαριστώ που ήσασταν εκεί. Ήσασταν  δώρο για εμένα...Η ζωή σας η ίδια, είναι ευτυχία για εμένα...

Νιώθω τόσο περήφανη για αυτές τις ζωές...κι έχω την τιμή να γνωρίζω τόσες.

Τα αγόρια μας έμειναν σπίτι εκείνη τη μέρα και μας περίμεναν για να ξαπλώσουμε όλοι μαζί στους καναπέδες μετά από ένα καυτό μπάνιο κι ένα ξεροψημένο τοστ και να δούμε για χιλιοστή φορά το Frozen...Το είχα τόση ανάγκη! 

Αργότερα το μικρό κάθαρμα μου χάρισε ένα αλογατάκι που ζωγραφίζει και το κάνει όμορφο και χρωματιστό πολύ...με μια ουρά πλουμιστή...Τον ρώτησα γιατί το ζωγραφίζει για εμένα και μου απάντησε πως επειδή τρέχω τόσο γρήγορα σαν άλογο...(σαν τον άνεμο είπαμε) και βέβαια το πιο μαγικό είναι πως επειδή είναι τόσο χωματιστή η ουρά του είναι ένα μαγικό άλογο γιατί βάφει ουράνια τόξα με κλανιές...Ναι καλά διάβασες...Είναι ρομαντικό το παιδί μου αλλά είναι κι αγόρι...

Η επόμενη ημέρα με βρήκε να περπατάω κουτσαίνοντας μα πέρασε τέλεια παρέα με τους αγαπημένους μας στην μαγική αυλή στο σπίτι της αδερφής του Πα και του άντρα της...

Μια κανελάτη μηλόπιτα με μπόλικο ντουντουρμά, από τα χέρια της Λευκής, ένας θεσπέσιος βαρύς καφές από τα χέρια του Σάκη που τον πετυχαίνει πάντα κι ένας ήλιος δυνατός, γεμάτος φως και μετά ο ουρανός βάφεται με χρώματα κι έρχεται η νύχτα. Η εποχή που όλα αλλάζουν κι εμείς μαζί...

Τα σπίτια κλείνουν, όχι για να μας απομονώσουν μα για να μας ζεστάνουν.Το ίδιο κι η φύση με όλα τα σημάδια της που μας φέρνουν κοντά σε στιγμές πιο κοντινές με αυτούς που αγαπάμε.

Γεμίσαμε ήδη μια σελίδα κάνοντας μια λίστα με όλα αυτά που θέλουμε να μην ξεχάσουμε.
Μια βόλτα στο δάσος.
Να μαζέψουμε κάστανα.
Να κάνουμε μαζί μια κατασκευή από φύλλα.
Να ψήσουμε κολοκυθόψωμο.
Να βρούμε την τέλεια συνταγή για μηλόπιτα.
Να βράσουμε ρυζόγαλο.
Να κάνουμε ένα πικ νικ στη φθινοπωρινή φύση.
Να ετοιμάσουμε ένα πρωινό με φίλους.
Να δούμε ένα θρίλερ βουλιαγμένοι στους καναπέδες...κι η λίστα συνεχίζεται...
Δεν κοστίζει. Δεν πιέζει, μα υπενθυμίζει σταθερά,  όλα αυτά που φαίνεται πως έχουμε ανάγκη σαν χαλαρώνουμε και που ξεχνάμε σαν νιώθουμε πιεσμένοι από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα...

Κάνω την πρωινή μου προπόνηση κάθε μέρα κι ονειρεύομαι. Σκέφτομαι όλα αυτά που έρχονται. Αυτά που είναι γραμμένα στις λίστες μας.

Το μυαλό μου χάνεται κι ύστερα, η θάλασσα ξεπροβάλει, πίσω από τη στροφή. Τις μέρες που είναι καθαρές φαίνονται ακόμη και τα ρεύματα μέσα της, οι σκιές πάνω στο νερό. Γύρω τα χωράφια που σε λίγο θα οργωθούν. Γύρω οι ελιές γεμάτες καρπούς...

Σε αυτό το τοπίο, ξεκουράζεται η ψυχή μου. Σε αυτό το αγνάντεμα γεμίζει το μυαλό εικόνες κι εκεί γεννιούνται τα καθημερινά μου μικρά όνειρα. 

Μικρά και ταπεινά...Ένας μυρωδάτος πρωινός καφές, μια φρυγανισμένη φέτα με μέλι, ένας άνθρωπος που θα αλλάξει τη ζωή του κι εγώ θα είμαι μάρτυρας αυτής της αλλαγής, μια ζουμερή αγκαλιά όταν γυρίζουν από το σχολείο, ένα πιάτο με ζεστές φακές, ένα καυτό φασκόμηλο, ένα δυνατό γέλιο, ένα τρυφερό άγγιγμα, ένα ξεχασμένο βλέμμα, η παιδική φωνή που διαβάζει συλλαβιστά...όλα αυτά...αυτά τα μικρά και ταπεινά που κάθε μέρα τα ξεχνάω και συχνά τα αντιμετωπίζω σαν ασήμαντα, μα κάθε τους έλλειψη μου φανερώνει το αληθινό τους μέγεθος...γιατί στη ζωή μου αυτά, τα μικρά και ταπεινά είναι πελώρια.

Είναι αυτά που μου δίνουν νόημα, είναι αυτά κάνουν τη γη να γυρίζει. Καλημέρα αγαπημένοι. Απλή, δυνατή, ταπεινή, Φθινοπωρινή Καλημέρα!

                                                                                                             Κατερίνα