Φθινοπωρινό Σαββατοκύριακο, με τα ξαδέρφια.

...Δώσαμε υποσχέσεις για μαγειρέματα και γλυκοψησίματα και βόλτες στα δάση και κάναμε λίγο από όλα...Τα ξαδέρφια μας ήρθαν να μείνουν μαζί μας,  το Σαββατοκύριακο τα ξαδέρφια μας από την Κατερίνη κι ήταν ευκαιρία να το παραξηλώσουμε...και το παραξηλώσαμε...

Τα μήλα είχαν την τιμητική τους...Κάποιοι υπέροχα γενναιόδωροι άνθρωποι ήρθαν με  ένα καφάσι φρέσκο κομμένα μήλα.

Τα μισά έγιναν καταπληκτική μαρμελάδα που όμοια της δεν έχω ξαναφάει...με λίγη κανέλα μέσα το τρελό αγόρι έκανε τα μαγικά του...

κάποια καραμελώθηκαν για τα παιδιά, με μια πανεύκολη συνταγή, που είχε ακριβώς την γεύση των παιδικών μας χρόνων

και κάποια έγιναν η ωραιότερη μηλόπιτα που υπάρχει κι εδώ θα βρείτε τη συνταγή...

 Οι επισκέψεις από αγαπημένους είναι ευκαιρία για γευστικά ξεσαλώματα.... οπότε το δώσαμε και κατάλαβε...και μιας κι είχαμε βάλει στο πρόγραμμα μια βόλτα στο δάσος, σηκωθήκαμε όλοι μαζί να επισκεφθούμε την γιορτή του Κάστανου στο Λιβάδι...

Με την ευκαιρία των γενεθλίων του βενιαμίν της παρέας που έγινε δυο χρονών (χρόνια πολλά Απολλωνήηηη) και με φωνάζει Τεία, μαζευτήκαμε όλοι μαζί και ενώσαμε τις δυνάμεις μας για μια τέλεια οικογενειακή Κυριακή.

Ο κόσμος πολύς, τα κάστανα γλυκά μα αυτό που έμεινε τελικά ήταν η περιπέτεια από την μεγάλη μας βόλτα στο δάσος, με τα παιδιά να τρέχουν τρελαμένα.

Ο πιο φασαρτζής βέβαια ο μεγάλος ξάδερφος, που ακόμη και τώρα που έγινε θείος είναι αυτός δημιουργεί όπως πάντα ίντριγκες προκαλώντας μια τρελή μάχη με βελανίδια...γιατί τελικά, κάποια αγόρια δεν μεγαλώνουν ποτέ!

Είναι τέλειο το να μπορούμε να είμαστε μαζί. Είναι τέλειο που τα παιδιά μας έχουν την ίδια ηλικία κι έχουμε τις ίδιες αγαπημένες συνήθειες...και αγαπάμε τη φύση με το ίδιο πάθος...έτσι απλά.

Παιδιά που τρέχουν στα λιβάδια κι εγώ μαζί τους....

Η φύση είναι τόσο όμορφη αυτές τις  ημέρες.Τα χρώματα στα δέντρα ακόμη δεν έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν καλά, μα υπάρχει μια υποψία αυτής της ομορφιάς που θα ακολουθήσει με τα πολλά χρώματα των κιτρινικόκκινων φύλλων.

Γυρίσαμε σπίτι πεινασμένοι και κουρασμένοι μα γεμάτοι εικόνες, γέλια και κλαδιά...

...και μετά μιας κι ο καιρός ήταν καλός ευκαιρία να χαρούμε την αυλή πίνοντας τον καφέ μας στο φθινοπωρινό  δειλινό.

 Η μηλόπιτα σερβιρισμένη με παγωτό σκέτη κόλαση...καταναλώθηκε σε μηδενικό χρόνο....

Αυτοί οι δυο αχώριστοι κι ο Λου να τους κυνηγάει για μια ευκαιρία να δοκιμάσει λίγο καραμελωμένο μηλαράκι...

Το μαγκάλι πάντα γίνεται πόλος έλξης των παιδιών και των μεγάλων με τα χεράκια πάντα απλωμένα στη φωτιά που τόσο αγαπιέται...όπως έλεγε κι η ξαδερφούλα...

...και κάπως έτσι τέλειωσε η μέρα και το ξαδερφίστικο μας Σαββατοκύριακο κι αυτός ο καφές στο τέλος της Κυριακής ήταν απλά τέλειος.
Μου λείπουν αυτές οι τόσο δικές μας κοριτσίστικες κουβέντες...και μπορεί να μεγαλώσαμε μα όταν κοιταζόμαστε βλέπουμε η μια στα μάτια της άλλης την μικρή της ξαδέρφη.
Είναι όλο τόσο απλά και άνετα με αυτούς που μεγαλώσαμε μαζί κι η σχέσης είναι τόσο οικεία και σημαντική που πάντα σαν χωρίζουμε συγκινούμαστε πολύ...Το ίδια και τα παιδιά που από χθες που χωριστήκαμε έπεσαν σε κατάθλιψη και το σπίτι είχε  μια βουβαμάρα...που κράτησε κοντά μια ώρα...χρόνος ρεκόρ για τους φωνακλάδες που έχουμε για γιους!

Μια νέα εβδομάδα ξεκίνησε και μας πάει όλο και πιο βαθιά προς την καρδιά του Φθινοπώρου, με βροχές, περισσότερα κιτρινισμένα φύλλα και πιο τσουχτερό κρύο κάθε μέρα...και μπορεί ακόμη να μην βγάλαμε τα Χειμωνιάτικα από τις ντουλάπες μα οι μέρες αλλάζουν αργά και σταθερά, σε ένα αιώνιο ραντεβού που πάντα φαίνεται να μας βρίσκει απροετοίμαστους...

Καλημέρα αγαπημένοι, πολλές ευχές για μια ημέρα, γεμάτη απλότητα!
                                                                                                    Κατερίνα