Οι κολοκύθες του Φθινοπώρου...και των ονείρων...

Οι κολοκύθες είναι όμορφες πολύ μα τις έχουμε συνδέσει με την απάτη, την αμφισβήτηση, την απογοήτευση, την ανικανότητα. Δεν ξέρω γιατί.Ίσως φταίει το παραμύθι της Σταχτοπούτας όπου η άμαξα μετατρεπόταν σε κολοκύθα. Ίσως γιατί είναι μεγάλες μα κούφιες και παρά τον όγκο τους, δίνουν λίγη ψίχα...Πραγματικά δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως τα κολοκύθια είναι παρεξηγημένα και σε όποια μορφή είναι για εμάς υπέροχη τροφή ενώ αυτή την εποχή δίνουν μια υπέροχη διακοσμητική εικόνα στο σπίτι μας.

Μικρές λευκές διακοσμητικές κολοκύθες, λίγες φθινοπωρινές μας ορτανσίες και τα μικρά λευκά μπιλάκια ενός θάμνου με το όνομα συμφορίκαρπος, που γεμίζει το παρτέρι μου και τέτοια εποχή ανθίζει κι είναι πανέμορφος.

Ένα απλό κλαράκι που μετατράπηκε σε μόμπιλε φύλλων και βέβαια η αγαπημένη κολοκύθα γρατσούνα, έτσι τις ξέρουμε εδώ. Έχουμε μπόλικες από αυτές. Τις καλλιεργεί στο μπαλκόνι της η αδερφή του Πα. Τις αφήνουμε και ξεραίνονται τελείως και μετά μπορεί να κάνει κανείς διάφορα σχέδια.

 Εμείς τις τρυπήσαμε και τις κάναμε φαναράκια. Δίνουν στο σπίτι μια υπέροχη ζεστασιά...

Μια γωνιά με ένα κλαδί με την πανέμορφη Μουρτζιά και τους κατακόκκινους καρπούς της. Ένα πραγματικά υπέροχο δέντρο που μπορούμε να βρούμε σε κάθε άκρη της χώρας μας.

Αυτό το κατακόκκινο βάζο δε...πολύ πιθανόν να είναι σε ηλικία ίσως και μεγαλύτερο από εμένα...
Ζούσε για χρόνια αποθηκευμένο σε κουτιά στο πατρικό και σώθηκε από μια πλημμύρα. Σαν το είδα ξεπήδησαν εικόνες από το μυαλό που με πήγαν τόσο πίσω.  Τηλεφώνησα στη μαμά και μου έδωσε την άδεια της να το κάνω δικό μου κι είναι τόσο ξεχωριστό.

...κι ύστερα όλα αυτά τα κλαδιά που μαζεύουμε στις εξορμήσεις μας...Κλαδιά από Βελανιδιές, οξιές ή πλατάνια.

Κλαδιά που μπαίνουν στο νερό και διατηρούνται για καιρό, μα ο χρόνος δεν τα αφήνει ανέπαφα.Σαν το Φθινόπωρο να είναι ήδη μέσα τους και τα φύλλα τους κιτρινίζουν αργά και σταδιακά. Είναι υπέροχη αυτή η αλλαγή να συμβαίνει μέσα στο σπίτι μας. Μια φυσική διαδικασία, ένας κύκλος που ότι κι αν κάνεις έχει πάρει τη σειρά του...

 Την αγαπώ αυτή τη διαδικασία.Κι αυτά τα πεσμένα φύλλα ακόμη και μέσα στο σαλόνι μας τα αγαπώ κι αυτά.Το λίπασμα των δέντρων.Το λίπασμα της γης...
Στροβιλίζονται απαλά και πέφτουν σαν να χορεύουν κι ακούς τον απαλό τους ήχο, τόσο διακριτικός και υπόκωφος.

Οι μεγάλες πορτοκαλιές κολοκύθες, γνωστές με το όνομα...Σταχτοπούτα (Cinderella)...θα γίνουν οι σούπες κι οι πίτες κι αυτού του Χειμώνα μα μέχρι τότε,  μαζί με ξερά φύλλα αμπέλωπα και πλάτανου κάνουν έναν υπέροχο συνδυασμό, δίνοντας μια Φθινοπωρινή και λίγο μελαγχολική νότα σε μια γωνιά του σπιτιού.

Δεν θα γίνουν άμαξα...Θα μείνουν για πάντα κολοκύθες, μα έχουν μέσα τους μια δική μας κρυφή ελπίδα.Ένα παραμύθι παιδικό βγαλμένο από τα όνειρα...εκεί που οι κολοκύθες, μπορούν να γίνουν άμαξες, εκεί που ζουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες.

Ατή η εποχή έχει μια ζεστασιά και μια ηρεμία. Στρώθηκαν τα χαλιά, τα σπίτια μαζεύτηκαν, άναψαν ίσως οι σόμπες, μύρισαν τα πρώτα ψημένα κάστανα. Κι εμείς θα φωτίσουμε με κεράκια το σπίτι και θα μαζευτούμε γύρω από εστίες και φωτιές με τις παλάμες να ζεσταίνονται πάνω τους...

Είναι όμορφος αυτός ο καιρός. Έρχονται οικογενειακές και φιλικές μαζωξεις σε παρείστικες ζεστές βραδιές, με τον Χειμώνα να πλησιάζει και για φέτος κάνουμε μια ευχή για όλους...όλες οι κολοκύθες τις ζωής τους να μεταμορφωθούν σε ότι ονειρεύονται...
Άμαξες, πρίγκιπες, πριγκίπισσες κι ότι άλλο έχουν ανάγκη...Το φετινό Χειμώνα ας είναι όλες οι κολοκύθες μας μαγικές...

Καλημέρα και καλή Παρασκευή λοιπόν...κι αν δεν φέρατε λίγο φθινόπωρο στο σπίτι σας, δοκιμάστε να το κάνετε αυτό το Σαββατοκύριακο αγαπημένοι. Θα γεμίσετε το σπίτι γαλήνη...
                                                                                              Κατερίνα