Last

Είδα τις προάλλες αυτό το βίντεο και μίλησε στην καρδιά μου. Με συγκίνησε πολύ...πολύ! Ξέρω είναι διαφημιστικό...κι εγώ πια, δεν φοράω  καν nike...μα όποιος κι αν είναι ο λόγος  για τον οποίο δημιουργήθηκε αυτή η διαφήμιση, εμένα με ακούμπησε. Με ακούμπησε γιατί εγώ ...είμαι αυτή η κοπέλα...αυτή η δρομέας που σε λίγα μέτρα,  θα γίνει Μαραθωνοδρόμος...
Ξέρω αυτό το συναίσθημα ακριβώς.

Όταν άρχισα να τρέχω ο στόχος μου ήταν να χάσω κιλά, μόλις τα κιλά χάθηκαν, ο στόχος έγινε να είμαι σε φόρμα, μόλις έγινε κι αυτό, άρχισα να μετράω μέτρα...και μετά χιλιόμετρα, έτσι απλά.

Στις ταινίες οι δρομείς είναι όμορφοι και λυγεροί. Οι γυναίκες, με κορμί χυτό ψηλόλιγνο, μυώδες και πλούσια αλογοουρά. Πανέμορφες με ένα διακριτικό ρόζ χρώμα στα μάγουλα και λίγο ιδρώτα στην λαιμόκοψη της μπλούζας, από την υπερπροσπάθεια...Έτσι ήλπιζα πως θα είμαι κι εγώ...
Μα όταν άρχισα να τρέχω το θέαμα ήταν αξιολύπητο.Υπήρχαν στιγμές που με λυπόμουν εγώ η ίδια. Ένιωθα πως τρέχω και  πίσω μου τρέχει ο Χάρος με την κόσα. Ήμουν κατακόκκινη, ατσούμπαλη, πονεμένη, ιδρωμένη όχι στην λαιμόκοψη μα ως το βρακί και παν βρωμερή ως το κόκαλο παρά το δυνατό μου αποσμητικό. Τα μάγουλα κόκκινα και πρησμένα, με κηλίδες ροζ φουξ εδώ κι εκεί σε όλο το πρόσωπο και το λαιμό και τα μαλλιά υγρά και κολλημένα πάνω στο μέτωπο, στο λαιμό, παντού. Τραγική φιγούρα...
 Νομίζω πως  ήθελα να σταματήσω σε κάθε μέτρο. Σε κάθε λεπτό. Γιατί δεν σταμάτησα δεν το κατάλαβα ποτέ, μα μια μέρα διαπίστωσα πως σκέφτηκα τον Χάρο με την κόσα, να με κυνηγά και ψιθύρισα "πιάσε με".

Όταν τρέχω ακόμη και τώρα, δεν νιώθω πάντα ήρεμη κι ευτυχισμένη. Νιώθω και κουρασμένη, μπαϊλντισμένη, νιώθω να βαριέμαι, να πονάω, να απογοητεύομαι, νιώθω πρησμένη, πιασμένη, μουσκεμένη, λασπωμένη κι άσχημη. Υπάρχουν φίλοι δρομείς, που βλέπω φωτογραφίες τους από αγώνες και τους θαυμάζω. Ωραίοι αστραφτεροί, πεντακάθαροι, πάντα χαμογελαστοί, με τον απίθανο εξοπλισμό τους, με τα καπέλα, χρωματιστές ταινίες, επιδέσμους, γυαλιά, ζωνάρια...και σκέφτομαι εμένα που καμιά φορά τρέχοντας νιώθω πως έχω το ρόγχο του θανάτου...να! τώρα θα βγει η ψυχή μου, ύστερα θα βγει η ψυχή μου...
Θυμάμαι κάποια φορά την ώρα που έτρεχα πάνω στην παραλιακή, στο γυρισμό,  ήρθε ο καταστηματάρχης μια ταβέρνας κρατώντας ένα ποτήρι νερό και μου είπε "πιες ένα νερό είσαι χάλια"...
Κάποιες φορές τρέχοντας στην άκρη του δρόμου, ξεπαρταλιασμένη τελείως, χωρίς γόνατα, χωρίς νύχια, γερμένη σαν λυγαριά, σκεφτόμουν πως θα σταματήσει κάποιο αμάξι και κάποιος καλός άνθρωπος θα μου πει, "που πας βρε κορίτσι να σε πάω μην ταλαιπωρείσαι άδικα"...
Άλλες φορές σκεφτόμουν τον καναπέ, το ζεστό μου μπάνιο, μια μεγάλη μακαρονάδα και ήθελα να κλάψω από δυστυχία...μα δεν έκλαιγα...έτρεχα...

Όσο έβλεπα την δύναμη μου να μεγαλώνει, άρχισε να μεγαλώνει κι η αυτοεκτίμηση μου. Όσο έβλεπα το σώμα μου να αλλάζει, ένιωθα ευγνωμοσύνη για αυτό. Όσο έβλεπα το μυαλό μου να μπορεί να επιβάλεται, άρχισα να αγνοώ τον πόνο... κι ύστερα μια δύσκολη μέρα μια γιαγιά στην βόλτα με το σκυλάκι της μου φώναξε χαμογελώντας "τρέξε και για εμάς" και θυμάμαι πως κάτι μέσα μου πόνεσε. Μια άλλη φορά ένας κύριος που πολύ συχνά συναντώ ενώ εγώ τρέχω κι εκείνος κάνει στην παραλία βόλτα με το ηλεκτρικό του αμαξίδιο, με κοίταξε κάνοντας μου μια γκριμάτσα κι έπειτα με τα δάχτυλα έκανε το σήμα της νίκης...Πόνεσα δυο φορές!
Μια άλλη φορά είδα έναν νεότατο άντρα να κάθεται σε ένα παγκάκι και να αγναντεύει τη θάλασσα, κατακίτρινος σαν πανί, με ένα σωληνάκι στη  μύτη και μια φιάλη οξυγόνου κοντά του και περνώντας δίπλα του, ένιωσα ευγνωμοσύνη και χρέος...
Όταν βλέπω κάποιον πια που αδυνατεί για κάποιο λόγο να περπατήσει πόσο μάλλον να τρέξει, σκέφτομαι "τρέχω και για εσένα"...

Μέσα στην περσινή χρονιά υπήρχε μια ηλικιωμένη κυρία, που κάθε πρωί περπατούσε μια συγκεκριμένη διαδρομή με τη βοήθεια ενός Πι. Την έβλεπα κατάκοπη να προσπαθεί να περπατήσει λίγα μέτρα και τη θαύμαζα. Μετά από μήνες την είδα με πατερίτσες. Ενθουσιάστηκα με την αλλαγή και το πόσο γρήγορα πήγαινε. Πέρασαν και πάλι κάποιοι μήνες και μετά κρατούσε μπαστούνι. Περπατούσε αργά μα σταθερά και χαμογέλασα τόσο πολύ περνώντας την που με κοίταξε για πρώτη φορά σηκώνοντας το κεφάλι από τον μεγάλο της αγώνα...
Φέτος αυτή η γυναίκα περπατά με γοργά κοφτά βήματα,  κάνοντας χωρίς καμία βοήθεια την πρωινή της βόλτα. Περπατά μόνη, σταθερά και κοιτάζει ευθεία μπροστά και πια χαμογελάμε κάθε πρωί η μια στην άλλη...
Μόχθησε για να μπορεί να βαδίζει. Μόχθησε για να μπορεί να κάνει το αυτονόητο.

Στην ζωή που ζούμε, με τους ρυθμούς που τη ζούμε, θέλουμε τα πάντα γρήγορα...άμεσα. Βιαζόμαστε για τα πάντα. Έτσι σε ότι κάνουμε θέλουμε άμεσα αποτελέσματα.
Θέλουμε βασικά να φτάσουμε στο αποτέλεσμα δίχως το μεσοδιάστημα. Δίχως εκείνο το κομμάτι που κρύβει μέσα του κάτι επίπονο...την προσπάθεια.
Θέλουμε να αδυνατίσουμε χωρίς να πεινάσουμε, να αγαπήσουμε χωρίς να πονέσουμε, να έχουμε αθλητικό σώμα χωρίς να γυμναστούμε, να μορφωθούμε χωρίς να μελετήσουμε...Θέλουμε το αποτέλεσμα χωρίς τον κόπο. Μα στον κόπο είναι όλη η γνώση, όλος ο πλούτος, όλο το νόημα...Το ταξίδι, είναι ο κόπος!

Οτιδήποτε βάζουμε ως στόχο και χρειάζεται να μοχθήσουμε για αυτό, είτε με το σώμα μας, είτε με το μυαλό μας, είναι αληθινό κι έχει ουσία,  μόνο αν το φτάσουμε με τον κόπο μας. Με σκληρή δουλειά. Μόνο τότε το εκτιμούμε αλήθεια, γιατί δεν το κερδίσαμε απλά, δεν μας χαρίστηκε, μα το διεκδικήσαμε, το απαιτήσαμε από τον εαυτό μας.

Εγώ έχω βρει ένα κομμάτι αυτού του μόχθου στο τέλος κάθε προσωπικής διαδρομής...Εκεί στο τέρμα του Μαραθώνιου. Δεν με νοιάζει ο χρόνος. Αν είμαι η πρώτη ή η τελευταία δεν έχει καμία απολύτως σημασία για εμένα. Δεν είμαι αθλήτρια, δεν κάνω πρωταθλητισμό, τρέχω για την ψυχή μου...
Για εμένα η πληρότητα, δεν βρίσκεται στον ανταγωνισμό με τα χρονόμετρα, μα στον ανταγωνισμό με κάθε μου κύτταρο που μου ουρλιάζει "Σταμάτα! Φτάνει. Δεν μπορώ!"
Για εμένα η πληρότητα βρίσκεται εκεί, στο τέρμα. Εκεί που παίρνω το στόχο μου αγκαλιά και νιώθω αγάπη για το τσακισμένο μου σώμα και θαυμασμό για το προσηλωμένο μου μυαλό. Ακόμη κι αν φτάσω στο τέρμα τελευταία, θα φτάσω!

Γι' αυτό με συγκίνησε αυτή η διαφήμιση. Γιατί πρωταγωνιστές δεν είναι οι super δυνατοί και πετυχημένοι αθλητές, μα εγώ...Ένας κανονικός άνθρωπος, με ένα κανονικό σώμα, με κανονικές αντοχές που μπορεί όντας κανονικός κι όχι super ήρωας να  κάνει μια υπέρβαση...Να τρέξει έναν Μαραθώνιο! Να γράψει την ιστορία του...
Συγκινήθηκα πολύ όταν στην αθλητική ιστοσελίδα που είδα αυτή τη διαφήμιση υπήρχε το σχόλιο ενός άντρα που έγραφε..."πίσω από αυτήν την κοπέλα, είμαι εγώ"..."και πίσω από εσένα, εγώ!" Έγραψα με περηφάνια...Θα είμαι η τελευταία! Μα θα είμαι εκεί...στο τέρμα.

Κι όλα αυτά με αφορμή την αυριανή ημέρα καθώς αύριο θα είμαι στον νυχτερινό ημιμαραθώνιο της Θεσσαλονίκης κι ήδη νιώθω να φουσκώνω από προσμονή...
Αγαπημένοι βρείτε κάτι να το αγαπήσετε και κυνηγήστε το ανελέητα μέχρι να το αγγίξετε...Το κυνήγι, ο κόπος, η προσπάθεια, θα φέρουν το αποτέλεσμα...κι εκείνο το άγγιγμα. Το άγγιγμα του ονείρου, μένει ανεξίτηλα χαραγμένο σε κάθε κύτταρο που δούλεψε σκληρά για να το φτάσει.

Καλημέρα σε όλους τους λατρεμένους κυνηγούς ονείρων εκεί έξω...και σε όλους τους φίλους δρομείς.
Θα σας βρω εκεί. Σε κάθε τέρμα. Τελευταία. Καταϊδρωμένη κι αγωνίστρια, μέχρι το τέλος!
                                                                                                  Κατερίνα

Διαβάστε εδώ τις εμπειρίας μου:
Πρώτος Ημιμαραθώνιος
Πρώτος Μαραθώνιος.