Πετάω...

Είδαμε το έργο ένα Σαββατόβραδο εγώ κι ο Πα. Τα παιδιά ήταν ξαπλωμένα στο κρεββάτι μας κι άρα οι καναπέδες ελεύθεροι για εμάς, μαζί με το dvd.
Η οικογένεια Μπελιέ! Γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, σκεφτήκαμε τι σημαίνει για εμάς κι ύστερα ήρθε το τέλος, με ένα τραγούδι που αφιερώνει η μικρή έφηβη κόρη στους γονείς της...με τίτλο "Je vole", που σημαίνει...πετάω!
Τα ακούσαμε σιωπηλοί κι όταν τέλειωσε...εγώ έκλαιγα με λυγμούς κι ο μπαμπάς της οικογένειας, σηκώθηκε απότομα κι εξαφανίστηκε τάχα στην τουαλέτα...και όχι δεν είναι καθόλου τύπος που συγκινείται εύκολα, μα αυτή την φορά την πάτησε...

"Σε λίγο θα το ζήσουμε κι εμείς"...του είπα σαν γύρισε και έβαλα τα χέρια μου στα μάτια μου..."το αγοράκι μας μεγάλωσε"...Κούνησε το κεφάλι...θα ζήσουμε μαζί του λιγότερα χρόνια από όσα έχουμε ήδη περάσει...Αν όλα πάνε καλά στη ζωή του, έχουμε ίσως άλλα πέντε χρόνια κοινής ζωής έτσι όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Τι σκέψη!!!

Το αγοράκι μας σήμερα γίνεται 13! Δεκατρία χρόνια ζωής...τόσο λίγα για έναν άνθρωπο, τόσα πολλά, τόσο πολύτιμα, τόσο σημαντικά για έναν γονιό!

Πως είναι αυτό; Πόσο αβίαστα γίνεται όλο αυτό το ξεπέταγμα που δεν το σκέφτεσαι καθόλου;
Απλά συμβαίνει.
Περνούν τα χρόνια και το μικρό παιδάκι που σου κρατούσε τρυφερά το δαχτυλάκι στην βόλτα, που τραγουδούσε δυνατά από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου "ακούντα ακούντα ια μενανε ταγκούντα" (αρκούδα αρκούδα για μένανε τραγούδα), που μικρούλη τον ρωτούσαν πως σε λένε και απαντούσε πανευτυχής "κουκουβά" ( από το τραγούδι με την κουκουβάγια που λάτρευε), που κάθε βράδυ έβαζε τα αυτοκινητάκια του να κοιμηθούν δίπλα του, τα σκέπαζε με ένα χαρτομάντιλα και τους έλεγε βάζοντας το δαχτυλάκι στο στόμα, "νάνι τουτούτ", που τραγουδούσε ακαταλαβίστικα και μιλούσε αλαμπουρνέζικα περπατώντας γύρω γύρω σε όλο το σπίτι που φώναζε στις βόλτες δυνατά, "παιδάκι παιδάααακιιιι" σε όποιο παιδάκι συναντούσαμε, που έβλεπε τους τρεις σωματοφύλακες και πάλευε μπροστά στην τηλεόραση με το μικρό ξύλινο σπαθάκι του, που η πρώτη του λέξη ήταν "τάτο" κι εννοούσε τον Νάντο τον σκύλο μας κι εμείς ουρλιάζαμε από χαρά, που μόλις 18 μηνών ανεβοκατέβαινε τις σκάλες στο σπίτι μας ένα ένα τα σκαλοπάτια, χωρίς να κρατιέται από την κουπαστή κι ύστερα ανέβαινε στο σκαμπό για να πιάσει το ακουστικό του τηλεφώνου κι έλεγε "μαμάααα" για να μου μιλήσει όταν ήμουν στη δουλειά και  δυο χρονών έπινε το γάλα του βλέποντας το δεκάλεπτο διαφημιστικό της εταιρείας skoda ξανά και ξανά, ένα ανόητο διαφημιστικό σποτάκι με ένα αμάξι που έτρεχε, φρέναρε, έπαιρνε απότομες στροφές...τι τρέλα είχε με αυτό το  σποτάκι! κι ύστερα μια μέρα ανέβηκε στο μικρό ξύλινο δίκυκλο ποδηλατάκι του και ανακάλυψε την χαρά της ταχύτητας και μόλις δυο χρονών κατέβαινε με φόρα τις απότομες κατηφόρες χαρίζοντας σε όλους απανωτά εγκεφαλικά και  μετά τα τρία του ξαφνικά ανέβηκε σε ένα ποδήλατο χωρίς προσπάθεια, χωρίς βοηθητικές ρόδες κι εξαφανίστηκε με εμάς να τρέχουμε πανικόβλητοι πίσω του...
Πόσο ατρόμητος...

Θεέ μου εκείνο το χαρούμενο παιδάκι που τραγουδούσε, χόρευε όλη την ώρα, γελούσε πολύ και φώναζε και ήταν το πιο χαρούμενο μικρό στον κόσμο, γίνεται σήμερα 13...κι εμένα μου λείπει ήδη...
Μου λείπουν εκείνα τα δαχτυλάκια, εκείνα τα σγουρά μυρωδάτα μαλάκια, εκείνο το μικρό κορμάκι το τόσο δυνατό, που ατρόμητα ανέβαινε, κατέβαινε, σκαρφάλωνε, γλιστρούσε και σαν κούρνιαζε στην αγκαλιά μου αποκαμωμένο έμπλεκε τα μικρό του δαχτυλάκι στα μπουκλάκια του και στο δεξί αυτί του για να αποκοιμηθεί...Θεέ μου ήταν τόσο τρυφερό αγόρι κι ακόμη είναι!

Περνούν τα χρόνια κι ύστερα στέκεσαι για μια στιγμή και βλέπεις μπροστά σου έναν έφηβο, έναν νέο άντρα...
...και σε λίγο καιρό θα ανοίξει τα διπλωμένα φτερά του και με ένα δυνατό πέταγμα θα φύγει μακριά...
Ξέρω. Το ξέρω καλά, πόσο τρομακτικό είναι αυτό το πρώτο πέταγμα, πόσο αβέβαιο και γεμάτο αγωνία μπορεί να γίνει...μα ξέρω και κάτι ακόμη.
Ξέρω πως μετά, σαν η πρώτη αγωνία φύγει και καταλάβει τι μπορεί να κάνει με τα φτερά αυτά...τότε θα μαγευτεί!
Ο άνεμος στο πρόσωπο κι ο ήχος καθώς σκίζει τον αέρα. Η αίσθηση της παντοδυναμίας κι οι ελιγμοί, οι κόντρες, η αίσθηση της ταχύτητας, της βαρύτητας που θα ξεπερνά, ο φόβος που θα γίνεται πρόκληση...ω! Τα θυμάμαι, τα έχω δοκιμάσει όλα.
Ήταν τόσο γοητευτικό σαν πλησίαζε σε εμένα, μα είναι τόσο τρομακτικό αυτό, τώρα που το νιώθω να πλησιάζει σε εκείνον...στο πρώτο μου παιδί!
Κι αν και ξέρω πως θα μου υποσχεθεί πως θα προσέχει...άλλο τόσο ξέρω πως θα υπάρχουν αμέτρητες στιγμές, που θα το ξεχνά και δεν θα προσέχει και τότε θα πρέπει να αφεθώ...να αφεθώ κι εγώ μαζί του όπως κι εκείνος θα απλώνει τις φτερούγες του και θα αφήνεται στα ανοδικά ρεύματα να τον σηκώνουν ψηλά σαν κουραστεί...
Ξέρω πως στα πετάγματα ενός παιδιού δοκιμάζεται το ίδιο, μα κι αυτός που το εκπαίδευσε...ο γονιός του!

Στα πετάγματα τους πετάμε μαζί, γκρεμιζόμαστε μαζί...έτσι πάει...και το ξέρω.Το ξέρω καλά και αν και τρομάζω, η σκέψη πως θα τον κοιτάζω εκεί μακριά και ψηλά, πιο ψηλά από εμένα να σαρώνει τους ουρανούς του, με γεμίζει με απλή, καθαρή, ευτυχία!

Σήμερα είναι 30 Νοέμβρη κι είναι μια από τις σημαντικότερες ημέρες της ζωής μου...κι είναι λίγες αυτές! Είναι η μέρα που ήρθε στον κόσμο εκείνος...εκείνος που μαθαίνει να πετά κι οι πτήσεις τον γοητεύουν όλο και πιο πολύ και φεύγει όλο και πιο μακριά και όσο πιο πολύ ξεμακραίνει κι όσο πιο ψηλά πετά, εγώ μικραίνω και συρρικνώνομαι για να γίνω όλο και πιο μικρή, όλο και πιο ασήμαντη, όλο και λιγότερο χρήσιμη στην υπέροχη ζωή του...γιατί αυτός είναι ο δικός μου προορισμός.
Η δική μου νίκη...
"Χαράξου κάπου με οποιοδήποτε τρόπο κι ύστερα πάλι σβήσου με γενναιοδωρία..."  έγραψε ο Ελύτης

...μα αυτό το σβήσιμο κρύβει τόσο πόνο...τόσο μούδιασμα, τόση αγωνία για εμάς αγαπημένοι μου!

Αφιερωμένο σε κάθε μικρό πετούμενο εκεί έξω...Στα παιδιά μας που λιάζουν στον πρωινό ήλιο, τα απλωμένα τους φτερά...και κάθε μέρα δοκιμάζουν τις τρυφερές τους φτερούγες στα δυνατά ρεύματα.

Καλές πτήσεις αγόρι μου. Γενναίες μα όχι παράτολμες. Γαλήνιες, μαγικές κι ασφαλής σε παρακαλώ και κάθε βουτιά, κάθε άνεμο, κάθε καταιγίδα, κάθε στιγμή μοναδική...να την πετάξεις όπως της αξίζει. Όπως σου αξίζει! Ορμητικά, δυνατά, αγέρωχα!
Θα το αντέξω μικρέ...μην κοιτάς πίσω. Πέτα!
                                                                                                                                Η μαμά...

Υ.Γ...γράφοντας θυμήθηκα την πόντια γιαγιά μου που μας φώναζε (όχι τυχαία) όλα τα εγγόνια πουλιά της...κάτι που κάνει πια κι η μαμά μου στα εγγόνια της. Ψιθυρίζοντας λοιπόν τα λόγια της εύχομαι..."Χρόνια Πολλά πούλι μ"...                                                                                                                     

Φορητός πάγκος εργασίας για τα παιδιά.

Τα παιδιά μας κάνουν μικρές κατασκευές και τους αρέσει επίσης να φτιάχνουν μοντέλα. Επειδή τα πράγματα τους είναι σκορπισμένα παντού και η μαμά τους μαλώνει όλη την ώρα κι επειδή χάνουν συνέχεια μικρά πολύτιμα κομμάτια κι επειδή όπου δουλεύουν δημιουργούν το χάος, θέλησα να βρω μια λύση βολική για όλους μας. 

Θυμήθηκα λοιπόν, τους μικρούς πάγκους εργασίας που πουλούσαν στα μοντελάδικα στην Αγγλία και αποφάσισα να ψάξω μήπως και βρω κάτι το ενδιαφέρον. Βρήκα διάφορους σε ιστοσελίδες μοντελισμού, σαν αυτόν.

Βολικός μεν, αλλά πλαστικός και ακριβός...κι έπρεπε να αγοράσουμε δύο!

Αφού το σκέφτηκα κάποιες μέρες πήρα από την ιστοσελίδα τις ακριβείς διαστάσεις, μελέτησα από τις φωτογραφίες τις θήκες και την χρησιμότητα τους και αποφάσισα να δοκιμάσω να φτιάξω έναν με περισσευούμενα κομμάτια ξύλου που είχα στην αποθήκη. 

Έφτιαξαν τον πρώτο και είχε τεράστια επιτυχία. Ο μεγάλος γιος ενθουσιάστηκε όχι μόνο γιατί συμμάζεψε τα μικρο εργαλεία του μοντελισμού, αλλά και γιατί είναι πολύ βολικός και μπορεί να τον μεταφέρει ακόμη και για να δουλεύει στο δωμάτιο του, κάτι που πριν ήταν αδύνατο κι απαγορευμένο.

Έτσι έφτιαξα ακόμη έναν και για τον μικρό γιο και τώρα έχει ο καθένας τον δικό του φορητό πάγκο εργασίας, με κόστος κυριολεκτικά μηδενικό! 

Σε εμφάνιση μπορεί να μην σκίζουν γιατί φτιάχτηκαν από ρετάλια που δεν τα έβαψα. Αν όμως βαφούν θα γίνουν ομοιόμορφοι, κάτι που εμένα δεν με πολυενδιέφερε, ούτε και τα παιδιά που βιάζονταν να τους χρησιμοποιήσουν.

Δεν ενοχλούν ο ένας τον άλλο, δεν χάνουν τα πράγματα τους κι είναι εύκολο να τα κρατούν συμμαζεμένα.

Όμως το πιο σημαντικό είναι το ότι μπορούν  να μεταφέρουν τον πάγκο όπου τους βολεύει, αφού είναι ελαφρύς και μικρός.

Η κατασκευή του είναι εύκολη για κάποιον που ξέρει τα βασικά για το ξύλο κι έχει κάποια εργαλεία. Για όποιον θέλει να το προσπαθήσει, θα χρειαστούν :

• Μια τάβλα 45x32x2,5 βάση
• 2 σανίδια 33,5x7x1.8 πλάγια
• 1 σανίδι 45x7x1.8 πλάτη πίσω μέρος
• 1σανίδι 45x10x2.5 το κομμάτι που θα μπει πάνω στη βάση για να γίνουν εκεί οι υποδοχές των εργαλείων κι οι θήκες.
• 2 πηχάκια ένα 21,5x0,5x0,4 και ένα 29,5x0.5x0,4 όπου θα μπουν πάνω στη βάση για να οριοθετήσουν την επιφάνεια κοπής, μεγέθους Α4.
• Ξυλόκολλα
• Ξυλόβιδες για να βιδωθούν τα πλαινά σανίδια πάνω στην τάβλα.
• Ψιλά καρφάκια για να στερεωθούν τα πηχάκια πάνω στην τάβλα.
• Μια σέγα για να κοπούν τα ξύλα στις διαστάσεις που πρέπει.
• Ένα δράπανο,που είναι το εργαλείο, όπου μπαίνουν πάνω οι φρέζες (οι φρέζες, ανοίγουν κυκλικές τρύπες μεγάλης διαμέτρου, 4 με 5 πόντους) και τα τρυπάνια (ανοίγουν τις μικρές τρύπες που μπαίνουν τα πινέλα) για να ανοιχτούν οι υποδοχές και να φτιαχτούν οι θήκες που θέλουμε.

Τις σχισμές για να μπαίνουν τα φυλλάδια με τις οδηγίες τις κόβουμε με τη σέγα.

Στο τέλος αφού τριφτεί με τριβείο ή γυαλόχαρτο για να είναι λεία η επιφάνεια και ασφαλής από ακίδες, μπορεί να βαφεί με ένα βερνίκι νερού οποιασδήποτε απόχρωσης.

Βέβαια μπορεί κάποιος να φτιάξει το βασικό σκελετό χωρίς τις λεπτομέρειες και με λιγότερες  θήκες και σε άλλα μεγέθη έτσι ώστε ο φορητός πάγκος να χρησιμοποιηθεί για ότι άλλο θέλουμε. Πλαστελίνες, νερομπογιές ή ότι υλικό δουλεύουμε εμείς ή τα παιδιά μας.

Το να κατασκευάζουμε και να δημιουργούμε με τα χέρια μας είναι κάτι σπουδαίο και σημαντικό. Ιδίως για τα παιδιά.

Επειδή στις μέρες μας δεν είναι εύκολο να κάνουμε αγορές από το εξωτερικό, θα πρέπει να βρούμε τον τρόπο να δημιουργήσουμε με φθηνά υλικά που είναι εύκολο να βρεθούν.

Αν κανείς πιστεύει πως μπορεί να κατασκευάσει αυτό τον πάγκο για τον εαυτο του ή για τα παιδιά, ας το δοκιμάσει. Είναι μια πολύ απλή κατασκευή και μια εξαιρετικά φθηνή λύση που όμως λύνει τα χέρια και είναι πολύ βοηθητική!

Δεν σταματάμε να δημιουργούμε, ούτε να κατεβάζουμε ιδέες και για να πω την αλήθεια αυτός ο φορητός πάγκος είναι κατά την γνώμη μου ένα τέλειο δώρο για κάποιον που ασχολείτε με κατασκευές, μοντελισμό, ή χειροτεχνίες.

Καλή επιτυχία σε όσους το δοκιμάσουν.

                                                                                                           Πανταζής

Η αρχηγός μου!

Κοιτάζω τα παιδιά μου και σκέφτομαι πως ότι κι αν γίνει στη ζωή αυτή θα έχουν την υποστήριξη μου.

Πως είμαι αμείλικτη όταν αφορά εκείνους. Πριν έρθουν τα αγόρια ήμουν τόσο διαφορετική, τόσο ανασφαλής σε όλα όσα με αφορούσαν και να, ο ερχομός τους πυροδότησε κάτι βαθύ. Ένα ένστικτο που δεν γνώριζα την ύπαρξη του...

Η συνειδητοποίηση αυτή σε αυτή της την έκταση, ήρθε λίγες ημέρες πριν, σε μια πολύ ιδιαίτερη ομαδική διαδικασία μοιράσματος και τότε αντιλήφθηκα κάτι που δεν είχα ποτέ μου σκεφτεί...

Η μαμά μου είναι μια γυναίκα πολύπλοκη κι απλή ταυτόχρονα. Κατάφερε απίθανα πολλά στην ζωή της τα οποία βέβαια δεν αναγνωρίζει κι έχει ανασφάλειες πολλές για τα λάθη που θεωρεί πως έκανε για όλες τις αποφάσεις που κακώς νομίζει πως πήρε...Είναι τόσο αυστηρή με τον εαυτό της για όλα!

Ένα πλάσμα άγριο κι ελεύθερο, που ζούσε σε ένα χωριό ως το τελευταίο παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας. Έμαθε από μικρούλα να δουλεύει στα χωράφια και να τρέχει ξυπόλυτη στις ρεματιές...μα δεν της έφτανε. Το χωριό δεν τη χωρούσε...

Γενναία και τολμηρή στα 18 της αποφασίζει να μετοικήσει. Φεύγει για την Γερμανία, με ένα καράβι. Στον Πειραιά την ξεπροβόδισε ο πατέρας της, σκληρός αποφασιστικός και σε όλα αποτελεσματικός σαν εκείνη. 

Το αντίο τους φειδωλό κι έμεινε μόνη να  περιμένει μαζί με εκατοντάδες άλλες γυναίκες να πάρει την πολυπόθητη σφραγίδα για να μπορέσει να φύγει. Έπρεπε να περάσουν εξέταση από γιατρό να επιβεβαιώσει πως είναι γερές και δυνατές για να γίνουν καλές εργάτριες. Να στηρίξουν την Γερμανική βιομηχανία.

Μέσα σε ένα τεράστιο χώρο, κάπου στο λιμάνι εκατοντάδες γυναίκες όλες μαζί με τα εσώρουχά τους κι αργότερα γυμνές περνούν την ομαδική εξέταση. Ανοίγουν το στόμα, απλώνουν τα χέρια, βήχουν στο στηθοσκόπιο, σκύβουν...Στη σειρά όλες...

Αυτές που έχουν περίοδο κόβονται και φεύγουν με δάκρυα και λυγμούς. Κάποιες τσιμπούν τα μάγουλα τους για να φαίνονται κόκκινα ως δείγμα υγείας...κι εκείνη εκεί ολομόναχη ένα κοριτσάκι που πέρα από το χωριό του δεν είχε φύγει ποτέ...Τα κατάφερε κι έφτασε στην γη της επαγγελίας...

Πέρασε πολλά, ερωτεύτηκε τρελά, αγάπησε, έκανε παιδιά, δούλεψε σκληρά, απίθανα σκληρά σε απίθανες συνθήκες...Η πρώτη της δουλειά σε χυτήριο, όπου δούλευε εκεί ακόμη κι έγκυος και σταμάτησε δυο μόλις βδομάδες πριν γεννήσει...

Γέννησε ολομόναχη χωρίς την μάνα της κοντά, σε μια χώρα ξένη και δίπλα στο κρεββάτι της είχε τον "Τελευταίο Πειρασμό" του Καζαντζάκη! Αυτό διάβαζε σαν πήγε να με γεννήσει εκείνο το άβγαλτο κοριτσάκι από το χωριό, που στα 19 του θα γινόταν μητέρα...Την ώρα της γέννας είχε πανικοβληθεί και της έδιναν οδηγίες που δεν καταλάβαινε. Δεν ήξερε ακόμη καλά γερμανικά και η μαία θυμωμένη την χτύπησε.Την χαστούκισε γιατί δεν συνεργαζόταν, κι εκείνο το μικρό κορίτσι έκλαιγε ολομόναχο χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι έκανε λάθος...

Η ιστορία της απίθανη. Γεμάτη πόνο και αποχαιρετισμούς και δάκρυα πολλά μα και πολλά γέλια. Της έλειπε το χωριό. Οι συγγενείς, η μάνα ο πατέρας και τα αδέρφια της, μα δεν ήθελε να γυρίσει εκεί. Ποτέ ξανά εκεί...εκεί που αγαπούσε τόσο κι ένιωθε τόσο εγκλωβισμένη!

Είχα μέχρι πρόσφατα μια εικόνα για εκείνη από την τότε εποχή πως ήταν συγκρατημένη και εσωστρεφής και μόλις λίγους μήνες πριν ρώτησα τον μπαμπά μου αν όταν πρωτογνωρίστηκαν η μαμά ήταν ντροπαλή. Μου απάντησε ..."μπα, πάντα γλωσσού ήταν." Γέλασα πολύ με την έκφραση του...και με την λάθος εικόνα μου. Ήταν λοιπόν, από πάντα γενναία και δεν χάριζε κάστανα!

Η μαμά μου ήταν ένα κορίτσι δυνατό και γενναίο, μα δεν είχε καθόλου αυτοπεποίθηση. Δεν είχε ποτέ επίγνωση της δύναμης, της ομορφιάς και της εξυπνάδας της. Μια φορά μου είπε "Στο σχολείο κάθε Χριστούγεννα μου έδιναν να παίζω το ρόλο της Παναγίας, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί"... "Ίσως γιατί έχεις τόσο θλιμμένα μάτια" της απάντησα. Με κοίταξε ξαφνιασμένη..."Αλήθεια; έχω θλιμμένα μάτια;" αναρωτήθηκε.

Η μαμά μου έχει τα πιο θλιμμένα μάτια στον κόσμο...και τα πιο εκφραστικά επίσης, μα δεν το ξέρει!Δεν ξέρει πολλά για εκείνη και αυτό της προσθέτει γοητεία μεγάλη...

Έχει επίσης μια απίθανη ικανότητα. 

Παρόλο που έχει τόσες ανασφάλειες όταν αφορούσε τα παιδιά της, εμένα και την αδερφή μου γινόταν θηρίο. Ο πιο δυνατός άνθρωπος στη γη. Οργιζόταν, διεκδικούσε, πάλευε, φώναζε. Δεν την ένοιαζε η κοινωνική τάξη, η μόρφωση, η σωματική δύναμη του αντιπάλου, τα αψηφούσε όλα κι έμπαινε στη μέση.Τα έβαζε με τον κόσμο όλο για τα παιδιά της...και όχι μόνο δηλαδή αφού όπου έβλεπε ή ένιωθε το άδικο χωνόταν απρόσκλητη και πάλευε! Δεν ένιωθε ποτέ λίγη ή ανεπαρκής. Σαν να έχανε την επίγνωση του αδύναμου κορμιού και του μικρού της αναστήματος. 

Δεν φοβόταν πουθενά και πιστέψτε με όταν συνέβαινε αυτό ήταν το πιο τρομακτικό πλάσμα στον κόσμο. Έκαναν πίσω όλοι...όλοι!

Πως μια γυναίκα τόσο μικρή και φαινομενικά αδύναμη μπορούσε να γίνει τόσο πελώρια; 

Πάντα με γοήτευε αυτό. Ο τρόπος που διεκδικούσε όχι μόνο το δικό της δίκιο, μα αυτό που ένιωθε ως δίκιο για οποιονδήποτε άνθρωπο αφορούσε. Ιδίως παιδιά και ηλικιωμένους...μα όταν αφορούσε εμάς γινόταν άλλοτε τσουνάμι έτοιμο να καταπιεί τον εχθρό κι άλλοτε κυματοθραύστης για να δεχθεί την ξένη ένταση.
Όταν ήμουν μικρή με έκανε να αισθάνομαι στόχος, ήθελα να σταματήσει να διεκδικεί ή να είναι θορυβώδης όταν αισθανόταν άδικο...τώρα νιώθω πόσο πολύτιμη ήταν αυτή της η διεκδίκηση και πόσα πολλά μου έμαθε...και βλέπω τον εαυτό μου στα μάτια των παιδιών μου σαν γίνει κάτι κι αντιδράσω έντονα δημόσια για κάτι, όπως τις προάλλες που σηκώθηκα όρθια και φώναζα δυνατά "μπράβο" στην θεατρική παράσταση του μπαμπά τους, μου ψιθύρισαν σιγανά "μαμά, μας ντροπιάζεις" μα από την άλλη ξέρω πως η μη αντίδραση ή η αδιαφορία μου για κάτι θετικό ή ακόμη χειρότερα αρνητικό, θα τους δείξει κάτι για εμένα πολύ πιο ντροπιαστικό!

Πάντα ήξερα πως για ένα λάθος μου θα με τιμωρούσε σκληρά μα πάντα, πάντα θα με προστάτευε και θα έμπαινε μπροστά για να με στηρίξει. Πάντα! Πάντα! Πάντα! Αυστηρή και δίκαιη!

Η μαμά μου ήταν κι εξακολουθεί να είναι η μαμά λέαινα. Αγέρωχη. Ασυγκράτητη για τα παιδιά της...και τώρα πια και για τα εγγόνια της!

...μέχρι πριν λίγο καιρό δεν το είχα αντιληφθεί έτσι ακριβώς, μα τώρα συνειδητοποίησα πως για τα παιδιά μου είμαι ακριβώς έτσι...Κουβαλάω πολλά καλά και πολλά "στραβά" της καθώς όλοι μας λένε πως μοιάζουμε σε όλα. Έχουμε συγκρουστεί, την έχω πονέσει, της έχω χρεώσει διάφορα στο παρελθόν κι άργησα να καταλάβω το πόσο πολύ τελικά της μοιάζω και το πόσο θαυμασμό νιώθω για εκείνη. Δεν ήταν εύκολος ο ρόλος της και πάλεψε σκληρά για τη σχέση μας και την ευγνωμονώ κάθε στιγμή για αυτή της την πάλη.

Μα αυτό που με κάνει πραγματικά περήφανη είναι αυτό που μου κληροδότησε για τα παιδιά μου. 

Ο ρόλος μου είναι απόλυτος και ξεκάθαρος γιατί εκπαιδεύτηκα έτσι από εκείνη.Την αγέρωχη, θαρραλέα μαμά μου!

Όταν γεννήθηκε ο δεύτερος γιος μου και έπρεπε να μείνει στο νοσοκομείο, θυμάμαι με κοίταξε ταλαιπωρημένη και μπερδεμένη καθώς ήμουν και μου είπε..."είσαι τόσο καλή μαμά". Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν ότι πιο σημαντικό έχω ακούσει κι ήταν τόσο σημαντικό γιατί μου το είχε πει εκείνη!

...κι όλα αυτά τα σημερινά, είναι γιατί ζούμε μακριά καθώς η Γερμανία είναι ακόμη σπίτι της...Δεν βλέπει συχνά τα παιδιά της και λαχταρά συνέχεια τα λατρεμένα εγγόνια της...Ιδίως ημέρες σαν την σημερινή που σίγουρα θα μας μάζευε όλους γύρω από ένα γεμάτο τραπέζι για να γιορτάσουμε μαζί τα γενέθλια της.

Γιατί σήμερα είναι η ημέρα που γεννήθηκε αυτό το υπέροχο πλάσμα που έχω την τιμή να είμαι κόρη της και την τύχη να είναι μαμά μου...

Κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία που έχω πάνω από 16 χρόνια τώρα στο γραφείο μου. Είμαστε μαζί την ημέρα που εγώ έγινα 25...κι εκείνη είναι ακριβώς όσο είμαι εγώ τώρα! Στην ηλικία μου η μαμά μου είχε για κόρη μια γυναίκα...Μου φαίνεται απλά απίστευτο!

Κάθε φορά που δεν ξέρω τι να κάνω με τον ρόλο μου, κάθε φορά που μπερδεύομαι, κουράζομαι ή φοβάμαι σκέφτομαι εκείνη. Εκείνο.Το μικρό κοριτσάκι με τα κατάμαυρα μεγάλα μάτια που έμοιαζαν τόσο θλιμμένα μα έκρυβαν μέσα τους  δύναμη πελώρια. Αφού τα κατάφερε εκείνη μπορώ κι εγώ!

Καλημέρα αγαπημένοι...Κυριακή σήμερα 22 Νοέμβρη και έχει γενέθλια η μαμά μου! Μια σπουδαία ημέρα για εμάς!
Όσοι έχετε κοντά τις μαμάδες σας ρίξτε της ένα ζουμερό φιλί...οι υπόλοιποι σαν εμένα που οι μαμάδες σας είναι μακριά χαρίστε τους ένα γεμάτο συναισθήματα τηλεφώνημα...Κι όσο για τους υπόλοιπους που δεν είστε τόσο τυχεροί...ένα κερί και λίγες λέξεις σκόρπιες στον αέρα να ακουστούν στα αυτιά των αγγέλων...

Είναι μια μέρα ξεχωριστή σήμερα και  στέλνω εκεί έξω την αγάπη μου.

Χρόνια Πολλά γιαγιά Μαρία. Χρόνια Πολλά μαμά μου...Μακάρι να υπάρξω για τα παιδιά μου, η μαμά που υπήρξες εσύ για εμένα. Η μαμά αρχηγός μου...
Αφιερωμένο το τραγούδι που τόσο αγαπάς...Μπαμπά, να χαίρεσαι το κορίτσι σου...
                                                                                                                               Κατερίνα

                                                                                                                    

Η μητρότητα της ενοχής...

Όταν γίνεσαι μαμά δεν ξέρεις το σωστό. Δεν ξέρεις πως να μεγαλώσεις ένα παιδί, ούτε και πως να είσαι εσύ ο γονιός του. Κανείς δεν ήξερε...

Κανείς από όλους αυτούς που θα αποκτήσουν ξαφνικά τα γαλόνια της εμπειρίας μπροστά στην δική σου απειρία, δεν ήξερε πως να είναι γονιός...

Μα μόλις γεννηθεί το παιδί σου όλοι, όλοι θα προσπαθήσουν να σου δείξουν, να σου πουν, να σου μάθουν, με βάση την δική τους εμπειρία. Όλοι θα σε κρίνουν, θα σε κριτικάρουν, θα σπεύσουν να σε βοηθήσουν, μπορεί και άθελα τους να σε ταπεινώσουν, να σε κάνουν να νιώσεις λίγη, ανάξια, κουτή...

Μα η αλήθεια είναι πως μόλις γίνεσαι γονιός κάτι μαγικό συμβαίνει. Ένα αρχέγονο ένστικτο ξυπνά και αρχίζει να σε οδηγεί...Αν  ζητήσεις  από τους φόβους σου να ησυχάσουν για λίγο, θα το ακούσεις...

Ακόμη και τώρα που τα παιδιά μου είναι μεγάλα ακόμη και τώρα, θα βρεθεί κάποιος που ξέρει καλύτερα...μπορεί και να ξέρει, μα δεν ξέρει το δικό μου παιδί, την δική μου οικογένεια, την δική μου ιστορία, το δικό μου ρόλο. Δεν ξέρει εμένα.

Συχνά ακούω και διαβάζω πράγματα που κάποτε με άγχωναν πολύ. Τώρα απλά με θυμώνουν γιατί δεν με αφορούν πια,  μα ξέρω πόσο ευάλωτη μπορεί να είναι μια νέα μαμά και πόσο ενοχικά μπορεί να νιώσει διαβάζοντας ή ακούγοντας τα.

Ιδιαίτερα άρθρα από επιστήμονες και κάθε λογής γνώστες, που αφορούν το μητρικό θηλασμό, την χρήση πιπίλας, την αγκαλιά, τον ελεγχόμενο ύπνο, το κόψιμο της πάνας.

Μιλούν για συνέπειες μακροχρόνιες, μιλούν για τραύματα και πληγές ανεπανόρθωτες. Μιλούν βαριά.

Πιστεύω πως τα λόγια μας θα πρέπει να είναι λιγότερο βαριά, περισσότερο προσεκτικά και με μεγαλύτερη απλότητα...

Η τελειότητα ανήκει στους άτολμους. Έτσι έλεγε ένας δάσκαλος μου και μπορεί να ακούγεται παράδοξο, μα για σκεφτείτε πόσες φορές η δικαιολογία της ανάγκης μας για τελειομανία, μας απέτρεψε στο να ρισκάρουμε κάτι επειδή δεν θα το κάναμε τέλειο...Και ποια είναι τελικά η τέλεια μητέρα;

Αυτή που φέρνει ένα παιδί στον κόσμο συνειδητοποιημένη. Αυτή που θα θηλάσει...Όχι πολύ, ούτε λίγο μα αρκετά...

Αυτή που δεν θα κουράζεται να κρατά το παιδί της αγκαλιά, αυτή που θα το κάνει όμως ανεξάρτητο. Αυτή που θα αντέχει το ξενύχτι, αυτή που δεν θα το πάρει στο κρεββάτι της, μα και αυτή που θα κοιμηθεί μαζί του γιατί το παιδί έχει ανάγκη την μητρική αγκαλιά...

Αυτή που θα του δίνει ερεθίσματα, θα παίζει μαζί του, θα το ακούει, θα του μαθαίνει θα είναι το παιδί όλη της η ζωή, μα θα πρέπει να έχει και δική της ζωή, να μην εγκαταλείψει τον εαυτό της, να έχει ζωή πέρα από το παιδί της...Μια τρέλα δηλαδή.

Αυτή η τέλεια μητέρα δεν υπάρχει!

Οι νέες μαμάδες μιλούν με ενοχή, γιατί δεν έκαναν εκείνο ή το άλλο ή λειτούργησαν, έτσι κι ήταν λάθος...

Ε! Λοιπόν ότι ήταν λάθος ήταν. Αν μπορείς να το διορθώσεις καλώς, αλλιώς ξεπέρασε το. Μόλις το ξεπεράσεις εσύ θα το ξεπεράσει και το παιδί σου...

mother and son

Σκέφτομαι συχνά πως το πρώτο μου παιδί ήταν  αυτό που δέχτηκε ένα τσουνάμι αγάπης κι άγνοιας...Όλοι όσοι μου μιλούσαν για το σωστό με μπέρδευαν, αυτό θυμάμαι. 

Δυο χρονών και δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ξυπνούσε κάθε μία με μιάμιση ώρα. Εγώ εργαζόμενη, άυπνη για δυο χρόνια. Δεν μπορούσε κανείς να με βοηθήσει, μα ένιωθα την κριτική και την αποδοκιμασία τους.

Θυμάμαι την ταλαιπωρία στο να σταματήσω το θηλασμό όταν έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά, θυμάμαι την αγωνία, τις ενοχές και όλα τα λάθος λόγια που άκουγα.

Θυμάμαι την πάνα και το πως έπρεπε να καθαρίσει το παιδί και το αν θα καθάριζε γρήγορα ή αργά, θα σήμαινε πως εγώ ενδιαφερόμουν ή όχι...

Θυμάμαι πως αν αρρώσταινε ένιωθα πως δεν το πρόσεχα και αυτό ενισχύονταν από τα γεμάτα κριτική λόγια ανθρώπων γύρω μου...ανθρώπων που νοιάζονταν πραγματικά για το παιδί μου, μα το έδειχναν με λάθος τρόπο πιέζοντας εμένα...

Θυμάμαι πως κάθε φορά που φερόταν με ζωηράδα, γκρίνια, ένταση, άκουγα πως δεν τραβούσα αρκετά τα λουριά και τον είχα πολύ λάσκα και μέσα μου πονούσα γιατί ένιωθα τόσο εκτεθειμένη σε μάτια ξένα...

Θυμάμαι να νιώθω όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου και όλοι να ξέρουν το σωστό, όλοι εκτός από εμένα...

Ένας άνθρωπος που ήξερε να με ηρεμεί πραγματικά και την ευγνωμονώ αφάνταστα ήταν μια μαμά βετεράνος όπως τη λέω. Της τηλεφωνούσα ασταμάτητα και για το οτιδήποτε. Σε κάθε μου ερώτηση μου απαντούσε..."Εκείνος θα σου δείξει πότε είναι έτοιμος. Άσε τον να σου δείξει. Χαλάρωσε και δώστου χώρο"...και χαλάρωνα κι όλα γινόταν μαγικά!

Μαγικά μια με δυο βδομάδες μετά...μα δεν ήταν μαγεία ήταν απλά η απενοχοποίηση κι η χαλάρωση μου. Ήταν το ότι έπαιρνα αποφάσεις  βασιζόμενη στην επικοινωνία μου μαζί του κι όχι στο χρόνο, στα κοινωνικά πρέπει ή στην εικόνα μου ως μητέρα.

Το να είσαι γονιός κι ιδιαίτερα μαμά, κρύβει πολλές συναισθηματικές παγίδες. Όσοι κι αν συμβουλεύουν δεν ξέρουν πως στ' αλήθεια περνά μια μαμά, ιδίως μια κουρασμένη, άγρυπνη, νευρική και γεμάτη αγωνία μαμά ενός βρέφους κι αργότερα ενός νηπίου και πάει λέγοντας.

Τίποτε από όσα κάνεις σαν νέα μαμά, δεν είναι φριχτό και απαράδεκτο. Δεν είναι κακό το να μην είσαι ευτυχισμένη θηλάζοντας, δεν κυκλοφορούν όλες οι θηλάζουσες μαμάδες με φωτοστέφανο. Δεν είναι κακό να θέλεις να κοιμηθείς μόνη χωρίς το βρεφάκι ή το νηπιάκι σου δίπλα και δεν το εγκαταλείπεις βάζοντας το στο κρεβατάκι του. Ούτε είναι κακό το να αποφασίσεις να οριοθετήσεις τα νυχτερινά γεύματα ενός βρέφους ή πολύ περισσότερο ενός νηπίου, με στόχο να κάνει λιγότερο διακεκομμένο ύπνο. 

Δεν είναι κακό το να σεβαστείς τους χρόνους του παιδιού σου και να το αφήσεις να βγάλει την πάνα λίγο αργότερα, ούτε είσαι κατάπτυστη αν δώσεις στο παιδί σου πιπίλα. Επίσης δεν είσαι εγκληματική μητέρα αν αργήσεις να του δώσεις στερεά τροφή...κι αν το παιδί σου είναι το μοναδικό που στο πάρτι θα φάει πατατάκια και όλες οι υπερμαμάδες σε κοιτούν με φρίκη, χαλάρωσε...για  κάθε λόγο υπάρχει κι ο αντίλογος.

Υπάρχουν  δυστυχώς πολλά που κάνουν μια μητέρα, κακή...μα πίστεψε με όχι αυτά! Όχι έτσι!

Τα έχω νιώσει όλα αυτά τα άγχη και τις ενοχές, σε κάθε ένταση και όλα μπήκαν στην σωστή διάσταση σαν έγινα για δεύτερη φορά μαμά και έφυγε από μέσα μου το άγχος. Τότε  άρχισα να γελάω πραγματικά με τις πρότερες αγωνίες μου και να διαπιστώνω πως το δεύτερο παιδί μου ήταν περισσότερο εκτεθειμένο και γρηγορότερα εκπαιδευμένο και τελικά...δεν έγινε και τίποτα αν αργήσει σε κάτι ή αν βιαστεί σε κάτι άλλο! 

Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή που η πληροφόρηση είναι άμεση και γρήγορη κι αυτό όσο είναι καλό άλλο τόσο είναι και εξαιρετικά κακό. Χιλιάδες άρθρα μας κατακλύζουν κι ο καθένας ξέρει το σωστό και το υποστηρίζει ανάλογα με την ειδίκευση και την εμπειρία του και ξαφνικά ένας ρόλος υπέροχος μετατρέπεται σε αγωνιστικό πεδίο όπου οι μαμάδες ανταγωνίζονται η μια την άλλη και δίνουν λόγο στον καθένα συγγενή, φίλο κι άγνωστο και από το να προσπαθούν να γίνουν οι τέλειες μητέρες για τους άλλους ξεχνούν να γίνουν οι μαμάδες των ονείρων τους για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.

...εγώ ξέρω αυτά που έζησα και για αυτά μιλώ και θα σου πω κάτι που εμένα με βοήθησε πολύ και με βοηθά. 

Εσύ και το παιδί σου είστε συνδεδεμένοι. Μάθε να ακούς το σώμα σου. Μάθε να ακούς τον εαυτό σου και μαγικά...απλά κι απίστευτα μαγικά θα αρχίσεις να ξεδιαλύνεις μέσα σου κάθε του ανάγκη. Κάθε ανάγκη που ήδη νιώθεις, μα δεν την εμπιστεύεσαι γιατί σε έχουν πείσει πως είσαι νέα κι άπειρη. 

Ρώτα, ενημερώσου, διάβασε πολύ, πολύ, πολύ, επιλέγοντας ωραια και σημαντικά βιβλία, μα μάθε να φιλτράρεις.

Το σωστό, δεν υπάρχει σαν λέξη, όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους κι ίσως καμιά φορά να είναι χρήσιμο να περπατάμε και με οδηγό το λάθος. "Δεν ξέρω αν είναι σωστό να κόψω το θηλασμό, μα από την άλλη ξέρω πως είναι λάθος εγώ να φύγω στη δουλειά και το παιδί να μην έχει αποκτήσει την ικανότητα να τρέφεται ανεξάρτητα." 

Μην διστάζεις. Θα κάνεις χαζά πολλά κι ανοησίες. Θα πέσεις σε παγίδες και θα μπερδευτείς, μα άκου. Ότι κι αν κανείς δεν θα καταστρέψεις το παιδί σου, δεν θα το διαλύσεις, δεν θα του προκαλέσεις ανείπωτες συναισθηματικές ζημιές με τα λάθη και την άγνοια σου ή με το ότι δεν κάνεις αυτό που κάποιος άλλος σου λέει πως είναι το σωστό! Κανείς δεν ξέρει το σωστό, γιατί δεν υπάρχει. 

Κανείς δεν μπορεί να σε κατευθύνει με απόλυτη τελειότητα. Κανείς παρά μόνο η ίδια η φύση...κι αυτή σας οδηγεί και τους δυο με ένα αρχέγονο δεσμό που ξέρει πάντα το δρόμο...Εμπιστεύσου. Κοίταξε στον καθρέφτη κι εμπιστεύσου όχι απλά τον εαυτό σου. Εμπιστεύσου αυτή την μαμά...τη μαμά του παιδιού σου!

Νιώθω πως με τα παιδιά μου περπατάμε σε ένα μονοπάτι που δεν είναι χαραγμένο μα το ορίζουμε μαζί και είναι διαφορετικό με το κάθε παιδί. Με ακολουθούν, τους ακολουθώ κι είναι απίθανο αυτό γιατί μια βλέπω την πλάτη τους, μια ακούω τα βήματα τους. Είναι το ταξίδι μας. 

Κι όλοι όσοι ξέρουν από τέτοια ταξίδια, μπορούν να μοιραστούν την εμπειρία τους...και να μου πουν τη γνώμη τους, μα η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί να σου μάθει να πετάς, παρά μόνο το ίδιο το πέταγμα...

Αγαπημένες, ταλαιπωρημένες μαμάδες της ενοχής...ας εμπιστευτούμε τα φτερά μας κι ας πετάξουμε...Εύχομαι μια λαμπερή καλημέρα, γεμάτη φως!

                                                                                                                  Κατερίνα

Ενα σποτάκι για ίσιωμα!

Το πρωινό φρικασέ το λατρεύουμε...Η εκπομπή είναι πρωινή από τις 7.00 ως τις 10.00 κάθε μέρα και μας αρέσει η μουσική του. Mας αρέσουν ο Θανάσης κι ο Νεκτάριος που κάνουν την εκπομπή. Μας αρέσουν τα αστεία τους, ο σαρκασμός τους, μα περισσότερο από όλα τα απολαυστικά άκρως σεξιστικά σε βαθμό παρεξηγήσεως σποτάκια τους!
Για όσους δεν το γνωρίζεται (πράγμα σπάνιο) οι πρωινοί φρικασέδες γράφουν και συμμετέχουν σε όλα τα σποτάκια του Ράδιο Αρβύλα και εκπέμπουν βέβαια στον Imagine 89,7...

Λοιπόν κάποια στιγμή ακούγαμε στο ράδιο την εκπομπή στο αυτοκίνητο κι ήταν μαζί τα παιδιά...Ακούστηκε το παρακάτω σποτάκι...

   

Γελάσαμε με την ψυχή μας! Βασικά εγώ κόντεψα να πνιγώ από τα γέλια, τόσο αστείο μου φάνηκε...
Γέλασαν και τα παιδιά και συνέχισα να έχω ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη για κάποια ώρα ενώ αναλύαμε με τον Πα, όλο αυτό που ακούσαμε μέσα σε συνεχόμενες διακοπές από βροντερά γέλια...

Μόλις ηρεμήσαμε ακούστηκε μια φωνή από το πίσω κάθισμα..."Ξέρεις μαμά... κι εσύ έτσι κάνεις!"
Σοκ..."Τι κάνω δηλαδή;"
"Να... όταν μαλώνεις, έτσι ακούγεσαι στο τέλος..."

Μου κόπηκε η μιλιά και το γελάκι σε χρόνο μηδενικό!
Εγώ ακούγομαι έτσι;

Ο άντρας δίπλα μου χαμογελούσε στα μουλωχτά κι ο γιος από πίσω προσπαθούσε να εξηγήσει τα ανεξήγητα ενώ εγώ έπαθα  το σοκ της γνωστής αρκούδας...
Γύρισα και κοίταξα τον άντρα..."Εσύ τι γελάς;"
Κόπηκε κι αυτουνού το γελάκι με τη μία....

Τώρα αν υποψιαστώ πως όλη την ημέρα αναλύω κι εξηγώ και ξαναεξηγώ και προσπαθώ να τους δώσω μια εικόνα ηρεμίας και σταθερότητας και τελικά ακούγομαι έτσι...θα πεθάνω!
Μα τέτοιο ίσιωμα!!!
Τελικά φίλε μου...έχω πολλά ακόμη να μάθω από τα παιδιά μου!
Σήμερα υπογράφω ως απογοητευμένη μάνα...και τελικά ρε παιδιά τι ζήτησα η γυναίκα...Όχι δεν λέω, έχω τα νεύρα μου πρωινιάτικα. Άσε με!
Ούτε καλημέρα λέω! Ξανά Άσε με!
                                                                                                          Κατερίνα

Φθινοπωρινή γιρλάντα...και άλλες ομορφιές....

Αυτή η εποχή είναι συναρπαστική! Όλα αυτά τα όμορφα δεντράκια με τους καρπούς με ενθουσιάζουν και βρίσκω διάφορους τρόπους για να στολίζω...κι οι αφορμές δεν λείπουν. Η γιορτή του Άγγελου ήταν η αφορμή όχι μόνο για να δοκιμάσω το πιο τέλειο κέικ κολοκύθας που υπάρχει μα και για να στολίσουμε το σπίτι.

Ήθελα οπωσδήποτε να κάνω μια γιρλάντα με ματσάκια κρεμασμένα ανάποδα σε σκοινί. Πανεύκολο στα αλήθεια και πανέμορφο επίσης!

Μια ηλιόλουστη ηρεμιστική βόλτα στη ρεματιά δίπλα στο σπίτι και το καλάθι γεμάτο καλούδια. 

Μια πανεύκολη ηρεμιστική κατασκευή, όπου τα μικρά κλαδάκια δένονται μεταξύ τους και μετά όλα μαζί περνιούνται σε ένα σκοινί κι έτοιμα σε δύο λεπτά. 

Μετά το κρεμάσαμε στον τοίχο και μαζί με τα κεράκια και τον σκατζοχοιράκο κατασκευή του Γιώργου, έχουμε φτιάξει μια γωνιά απόλυτα φθινοπωρινή.

Το υπόλοιπα κλαδιά και φύλλα στολίστηκαν στα βαζάκια και μαζί με τα πετροτερατάκια  που ο Γιώργος ο απίθανος καλλιτέχνης μας, λατρεύει να βάφει, από σχέδια που ξετρυπώνει στο διαδίκτυο, διακοσμούν το παράθυρο. 

Μια υπέροχη τόσο απλή εικόνα...

Τα λουλούδια, τα δέντρα και τα φύλλα τους, τα κλαδάκια με τους καρπούς είναι τα στολίδια της φύσης.

Η τελειότητα τους πραγματικά με συγκινεί...

Από τότε που άρχισα να κοιτάζω τριγύρω και να παρατηρώ τη φύση και τους κύκλους της, η ζωή μου πραγματικά άλλαξε.

Η φύση μου έμαθε να περιμένω, να εκτιμώ, να αποδέχομαι, να αφήνομαι, να χαίρομαι...Η φύση μου έμαθε όχι απλά να υπάρχω, μα να είμαι!

Με κάθε μου κύτταρο...να είμαι κομμάτι της και να το νιώθω...

Καλημέρα αγαπημένοι...Παρασκευή, ευκαιρία να γεμίσουμε και πάλι με ομορφιές το σπίτι μας και τη ζωή μας!

                                                                                                   Κατερίνα

Ταξίδι στην Ψυχή ενός βουνού...

Το πως ακριβώς βρεθήκαμε εκεί είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία...Μα ήταν σαν όλα να μας οδηγούσαν προς το μέρος εκείνο, που στην ψυχή του μέσα έκρυβε ένα δώρο, ένα μικρό πετράδι... κι όταν ακόμη βρεθήκαμε εκεί γνωρίσαμε φίλους που είναι φίλοι φίλων αδερφικών...και πάει λέγοντας...Κάποιοι σαν να το διάλεξαν για εμάς κι εμείς το κρατήσαμε για πάντα στην καρδιά μας.

Το λένε Montanema κι είναι ένα χειροποίητο χωρίο... Το ταξίδι ήταν να γίνει την περασμένη Άνοιξη, μα οι υποχρεώσεις μας έκαναν να το ακυρώσουμε. Και τώρα ήρθε ο καιρός. Πάλι δυσκολίες, κόντεψαν να μας φέρουν κοντά σε μια δεύτερη ακύρωση,  μα αυτή τη φορά τα καταφέραμε...

Βρίσκεται πάνω από τη λίμνη Πλαστήρα οπότε το ταξίδι μεγάλο και γεμάτο αξιοθέατα. Τα παιδιά ξετρελάθηκαν. Παντού το Φθινόπωρο γέμιζε το δρόμο με τα ζεστά χρώματα του. 

Τα μικρά υπαίθρια μαγαζάκια στις άκρες των δρόμων γεμάτα θησαυρούς. Σταματούσαμε στην άκρη και οι άνθρωποι μας έβαζαν στις χούφτες, καρύδια και κάστανα...

Φτάνεις και μπροστά σου ξεδιπλώνεται η μαγεία. Μπορεί και να πέσεις σε κανένα κοπάδι με πρόβατα και να ακούσεις λέξεις από τον βοσκό που είχες ξεχάσει, μα σου θυμίζουν μια ζωή δική σου, τόσο μακρινή...

Ήταν δυο μέρες μαγικές. Χαθήκαμε μέσα στην πανέμορφη φύση. Μαζέψαμε μανιτάρια με τον απίστευτα υπομονετικό Ντίνο, που μας εξηγούσε το κάθε τι. Ο Άγγελος ενθουσιάστηκε. Το δάσος απόκοσμο. Πελώριο. Η ομορφιά του κρυμμένη παντού.

Εκοβε και καθάριζε κάθε μανιτάρι με τόση φροντίδα, με τόσο σεβασμό που ήταν σχεδόν συγκινητικό....

Η βόλτα στο δάσος,  μεγάλη και το κέφι μας επίσης μεγάλο κι αμείωτο!

Τα μανιτάρια καθαρίστηκαν και έγιναν σαλάτες και σούπες...Γεύσεις αξέχαστες. Γη και μυρωδιές του βουνού,  φρεσκοζυμωμένο ψωμί, κόκκινο κρασί και έξω η νύχτα...

Τα έλατα πανύψηλα.Θεόρατα. Σχεδόν τρομακτικά! Το τοπίο βγαλμένο από τα παραμύθια. Εκεί που κατοικούν νεράιδες και γίγαντες...

Τα παιδιά ευτυχισμένα. Έτρεξαν στο δάσος. Αφουγκράστηκαν τον άγριο καταρράκτη. Είδαν τον νερόμυλο όπου ακόμη και τώρα μετατρέπουν το στάρι σε αλεύρι. Έπαιξαν στο βουνό, λάτρεψαν την Χάιδω την μικρή παμπόνηρη γάτα, που έμπαινε το βράδυ στο δωμάτιο και χουχούλιαζε στην αγκαλιά του Γιώργου.

Έπλασαν κουλουράκια, έφτιαξαν με την εικαστικό,  μικρές δημιουργίες, με φύλλα και  κάθε λογής υλικά της φύσης...σαν αυτό το βαζάκι με τα πλατανόφυλλα, που ανάβαμε το βράδυ...

Πρωινά γεμάτα φως...με θέα το άγριο φαράγγι.

Οι γεύσεις αξεπέραστες. Θύμιζαν χρόνια απλότητας. Παιδική ηλικία.Κοτόπουλο με πλιγούρι και πίτες που έπλασαν χέρια γιαγιαδίστικα.

Κρασί γλυκό από τα αμπέλια του χωριού, πιατάκια βγαλμένα από το μπουφέ της μαμάς...

...και τα γλυκά πάντα στον πάγκο φρέσκα φτιαγμένα με αγάπη. Γεύσεις γεμάτες απλότητα.Μηλόπιτα από μήλα κομμένα από τις γύρω μηλιές, μπισκότα και σοκολατάκια σπιτικά... 

 ...και δίπλα οι μικρές βιβλιοθήκες...Μουσική και βιβλία και μυρωδιές τσαγιών, φωτιά που τριζοβολά στο μεγάλο τζάκι, μαλακοί καναπέδες και  γύρω το φαράγγι  και τα όνειρα να ξεπηδούν από τα μάτια....

Το πρωί μπορούσες να πας μαζί με τον Ντίνο ή με τα κορίτσια,  να μαζέψεις χόρτα για τις σαλάτες και λουλούδια για τα βάζα και να ξεθάψεις τις πατάτες και να μυρίσεις τα φρέσκα  όσπρια που λιάζονται στον ήλιο.

...και στο δωμάτιο σε περίμενε θαλπωρή και φροντίδα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια...μαζί με μια εντολή...Ζήσε αργά!

Το αντίο μας ήταν γεμάτο ευγνωμοσύνη. Αγκαλιαστήκαμε  με τους ανθρώπους και φιληθήκαμε σαν φίλοι παλιοί και υποσχεθήκαμε να μην χαθούμε και να μην χάσουμε την επαφή με τούτο τον τόπο!

Ένα μέρος φτιαγμένο με μεράκι κι αγάπη για τη φύση και την ζωή την ίδια...Αν βρεθείς κάπου εκεί στάσου κι αφουγκράσου.Τα νερά, την άγρια φύση, τον αέρα να γέρνει τα πανύψηλα έλατα με τα γκι σκαρφαλωμένα στις κορυφές τους. Το τοπίο απλά αξέχαστο. Νιώθεις την ψυχή σου να χορεύει πάνω από τα δέντρα και να ταξιδεύει στο φαράγγι...Νιώθεις πως ανήκεις εκεί...

Ήταν σούρουπο πια σαν ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στον κόσμο μας, αφήνοντας πίσω μας τα ψηλά βουνά.Τα ιστορικά Άγραφα...
Στο βάθος η λίμνη κι ο ήλιος που έδυε, γέμιζε με χρώματα βαθιά το υπέροχο τοπίο...Είναι όμορφη η πατρίδα μας...Όμορφη πολύ κι αν την αγαπήσουμε σωστά θα νιώσουμε, πως της πρέπει μόνο τέτοιες ομορφιές να δημιουργούμε.

Γυρίσαμε σπίτι γαληνεμένοι, ήρεμοι νιώθοντας ευλογία για αυτούς που μας φρόντισαν. Για αυτούς που μας φιλοξένησαν και για αυτούς που μας ξενάγησαν στην ψυχή τους...Στην ψυχή ενός βουνού...Ένα πελώριο ευχαριστώ εκεί έξω...Πελώριο!
Mοντανέμα!Την επόμενη φορά, θα είναι σαν να γυρνάμε σπίτι μας....

Καλημέρα αγαπημένοι μας...Ευχόμαστε να νιώσατε έστω λίγη από την αγάπη που νιώσαμε κι εμείς. Ευχόμαστε μαγικά ταξίδια...στην μαγική μας πατρίδα...
                                                                                          ΚαΠα