Σε αποδέχομαι...

Είσαι αποδεκτός. Σε δέχομαι έτσι όπως είσαι. όπως φαίνεσαι, όπως σκέπτεσαι, όπως μιλάς, όπως περπατάς, όπως γελάς, όπως κοιτάς μακριά τον ορίζοντα, όπως μαλώνεις, όπως αντιστέκεσαι.

Δεν έχω την ανάγκη να αλλάξω κάτι από εσένα παρά μόνο να αποδεχθώ, χωρίς όρο κανέναν ή μάλλον έναν...να με αποδεχθείς κι εσύ!

Αν νιώσω την αποδοχή σου, ίσως καταφέρω να με αποδεχθώ κι εγώ και να πάψω να είμαι θυμωμένος, οργισμένος, πικραμένος, ντροπιασμένος,  για όλα όσα δεν είμαι, για όλα όσα δεν μπορώ, για όλα όσα κάνω διαφορετικά, για όλα όσα δεν αντέχω...

Είσαι αποδεκτός κι είμαι κι εγώ! Πόσο ανακουφιστικό. Πόσο λυτρωτικό συναίσθημα!

Lost bird

Όλοι οι άνθρωποι, είτε θύτες, είτε θύματα υπήρξαν κατά κύριο λόγο μπερδεμένα παιδιά χωρίς κατεύθυνση.

Μόνο η αποδοχή κι η αγάπη των γονιών μπορούν να αλλάξουν το τοπίο, έτσι ώστε να έχουμε ανθρώπους που αντιστέκονται στα Κοινωνικά στερεότυπα κι αποδέχονται τη διαφορετικότητα καταρχήν μέσα τους, μετά πάνω τους κι ύστερα δίπλα τους...

Έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους  θύματα κι άλλους τόσους θύτες κι όλοι μεγάλωσαν ως πληγωμένα μπερδεμένα παιδιά.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν υπάρχει παράκαμψη παρά μόνο η αποδοχή...

Σε αποδέχομαι, έτσι απλά...γιατί τελικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης από την αποδοχή κι αν κάποιος δεν το ένιωσε αυτό το συναίσθημα ως παιδί, πάντα κάτι θα του λείπει.

Η αποδοχή είναι συναισθηματική τροφή. Είναι σαν το ασβέστιο και αν δε πάρεις αρκετό ως βρέφος τα κόκαλα σου θα παραμείνουν ευαίσθητα ως τα βαθιά γεράματα...

Αν κάποιος δεν πήρε την αποδοχή που χρειαζόταν από τους γονείς του...μισός θα παραμείνει κι αν είναι τυχερός, θα χρειαστεί να κάνει μια αγωνιώδη διαδρομή για να αποδεχθεί ο ίδιος τον εαυτό του, μα αν δεν τα καταφέρει, θα βρεθεί εγκλωβισμένος, ανάμεσα στην οργή και τον πόνο, τον θυμό και την εγκατάλειψη, την ντροπή και την ενοχή.

Ο γονιός, μόνο ο γονιός μπορεί να δώσει τη βάση για να πατήσει ένα παιδί, να νιώσει ικανό, αποδεκτό και να απλώσει τα φτερά του σε αυτό τον κόσμο, όπως κι αν είναι, όπως κι αν φαίνεται...όμως το να αποδεχθεί ένας γονιός το παιδί του σημαίνει πολλά.

Σημαίνει πως θα πρέπει να αποδεχθεί την κάθε διαφορετικότητα.Την κάθε ιδιαιτερότητα. Σημαίνει πως θα πρέπει να αποδεχθεί για το παιδί του κάτι που ντροπιάζει, πονά, θυμώνει τον ίδιο!

Μόλις εμείς οι γονείς καταφέρουμε να βάλουμε την αγάπη μας για τα παιδιά μας πάνω από την δική μας ανάγκη για Κοινωνική αποδοχή, επιβεβαίωση και επιβράβευση. Μόλις τα παιδιά μας σταματήσουν να είναι τα τρόπαια της επιτυχίας μας.

Μόλις αντιληφθούμε πως το να έχουμε ένα παιδί, με σωματικές, εμφανισιακές, νοητικές και σεξουαλικές ιδιαιτερότητες, δεν είναι ντροπή και κατάρα, ούτε σημαίνει πως αποτύχαμε ως γονείς.

Μόλις σταματήσουμε να απαιτούμε από τους γιους και τις κόρες μας να μας κάνουν περήφανους και να μην μας ντροπιάζουν.

Μόλις η ευτυχία μας  σταματήσει να εξαρτάται από το επιτυχημένο κοινωνικά παιδί μας...τότε μόνο θα μπορέσουμε να αρχίσουμε να μεγαλώνουμε ελεύθερους ανθρώπους, απαλλαγμένος από φόβους κι ενοχές, που έχουν τη ρίζα τους στην μη αποδοχή του ίδιου τους του εαυτού!

Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα λιγότεροι άνθρωποι να είμαστε σεξιστές, ρατσιστές, και πάει λέγοντας...

Αυτό θα σημαίνει πως θα έχουμε φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο για να τον παραδώσουμε λίγο πιο ανθρώπινο, λίγο πιο ισότιμο, λίγο πιο δίκαιο και λιγότερο βίαιο, στις επόμενες γενιές.

Η αποδοχή είναι η υπέρτατη ένδειξη της αλτρουιστικής, αληθινής αγάπης...Δεν μπορώ να φανταστώ έναν γονιό να βάζει την προσωπική του ανάγκη ή φιλοδοξία πάνω από την αγάπη του για τον μικρό του άνθρωπο...Κι όμως οι γονείς είμαστε συχνά εγκλωβισμένοι άνθρωποι και κάνουμε λάθη. Αρκεί να τα αντιμετωπίσουμε και να αλλάξουμε.

Είναι τρομακτικό το να αντιληφθούμε την ευθύνη μας. Είναι πάνω από εμάς. Χρειάζεται να υπερβούμε τον εαυτό και τις ανάγκες μας. Χρειάζεται να παλέψουμε με τους φόβους, τα συμπλέγματα και τις ανασφάλειες μας για να μεγαλώσουμε ανθρώπους που είναι ευτυχισμένοι, με το σώμα, την εμφάνιση, την σεξουαλικότητα, την πολιτική στάση, την θρησκευτική πίστη, το ντύσιμο, το χρώμα, την μόρφωση, τις επιδόσεις, την καταγωγή τους, μα και με το σώμα, την εμφάνιση, την σεξουαλικότητα, την πολιτική στάση, την θρησκευτική πίστη, το ντύσιμο, το χρώμα, την μόρφωση, τις επιδόσεις και την καταγωγή των άλλων!

Από την άλλη αυτό που είναι τρομακτικό ως ευθύνη είναι κι υπέροχο, γιατί μας δίνεται η μαγική ευκαιρία να γίνουμε εμπνευστές! Όχι καλοί ή κακοί γονείς μα εμπνευστές ενός άλλου ανθρώπου...

και τελικά...να σας πω ένα  μυστικό...Δεν χρειάζεται να είσαι γονιός για να εμπνεύσεις. Χρειάζεται να είσαι απλά άνθρωπος!

Καλημέρα αγαπημένοι...παλεύουμε με τους δαίμονες μας. Όλοι μας. Όλοι είμαστε παραδείγματα προς μίμηση ή προς αποφυγή...Αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ενήλικες τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε ο ένας τον άλλο, σε αυτό τον κόσμο θα συνεχίσουμε να βλέπουμε παιδιά να κακοποιούνται, να περιγελούνται, να ντροπιάζονται, να "εξαφανίζονται", να δολοφονούνται, επειδή είναι διαφορετικά...σε έναν κόσμο που δεν αντέχει την διαφορετικότητα.

Καλή δύναμη εκεί έξω...                                                                                                                                                                                                       Κατερίνα