Η μητρότητα της ενοχής...

Όταν γίνεσαι μαμά δεν ξέρεις το σωστό. Δεν ξέρεις πως να μεγαλώσεις ένα παιδί, ούτε και πως να είσαι εσύ ο γονιός του. Κανείς δεν ήξερε...

Κανείς από όλους αυτούς που θα αποκτήσουν ξαφνικά τα γαλόνια της εμπειρίας μπροστά στην δική σου απειρία, δεν ήξερε πως να είναι γονιός...

Μα μόλις γεννηθεί το παιδί σου όλοι, όλοι θα προσπαθήσουν να σου δείξουν, να σου πουν, να σου μάθουν, με βάση την δική τους εμπειρία. Όλοι θα σε κρίνουν, θα σε κριτικάρουν, θα σπεύσουν να σε βοηθήσουν, μπορεί και άθελα τους να σε ταπεινώσουν, να σε κάνουν να νιώσεις λίγη, ανάξια, κουτή...

Μα η αλήθεια είναι πως μόλις γίνεσαι γονιός κάτι μαγικό συμβαίνει. Ένα αρχέγονο ένστικτο ξυπνά και αρχίζει να σε οδηγεί...Αν  ζητήσεις  από τους φόβους σου να ησυχάσουν για λίγο, θα το ακούσεις...

Ακόμη και τώρα που τα παιδιά μου είναι μεγάλα ακόμη και τώρα, θα βρεθεί κάποιος που ξέρει καλύτερα...μπορεί και να ξέρει, μα δεν ξέρει το δικό μου παιδί, την δική μου οικογένεια, την δική μου ιστορία, το δικό μου ρόλο. Δεν ξέρει εμένα.

Συχνά ακούω και διαβάζω πράγματα που κάποτε με άγχωναν πολύ. Τώρα απλά με θυμώνουν γιατί δεν με αφορούν πια,  μα ξέρω πόσο ευάλωτη μπορεί να είναι μια νέα μαμά και πόσο ενοχικά μπορεί να νιώσει διαβάζοντας ή ακούγοντας τα.

Ιδιαίτερα άρθρα από επιστήμονες και κάθε λογής γνώστες, που αφορούν το μητρικό θηλασμό, την χρήση πιπίλας, την αγκαλιά, τον ελεγχόμενο ύπνο, το κόψιμο της πάνας.

Μιλούν για συνέπειες μακροχρόνιες, μιλούν για τραύματα και πληγές ανεπανόρθωτες. Μιλούν βαριά.

Πιστεύω πως τα λόγια μας θα πρέπει να είναι λιγότερο βαριά, περισσότερο προσεκτικά και με μεγαλύτερη απλότητα...

Η τελειότητα ανήκει στους άτολμους. Έτσι έλεγε ένας δάσκαλος μου και μπορεί να ακούγεται παράδοξο, μα για σκεφτείτε πόσες φορές η δικαιολογία της ανάγκης μας για τελειομανία, μας απέτρεψε στο να ρισκάρουμε κάτι επειδή δεν θα το κάναμε τέλειο...Και ποια είναι τελικά η τέλεια μητέρα;

Αυτή που φέρνει ένα παιδί στον κόσμο συνειδητοποιημένη. Αυτή που θα θηλάσει...Όχι πολύ, ούτε λίγο μα αρκετά...

Αυτή που δεν θα κουράζεται να κρατά το παιδί της αγκαλιά, αυτή που θα το κάνει όμως ανεξάρτητο. Αυτή που θα αντέχει το ξενύχτι, αυτή που δεν θα το πάρει στο κρεββάτι της, μα και αυτή που θα κοιμηθεί μαζί του γιατί το παιδί έχει ανάγκη την μητρική αγκαλιά...

Αυτή που θα του δίνει ερεθίσματα, θα παίζει μαζί του, θα το ακούει, θα του μαθαίνει θα είναι το παιδί όλη της η ζωή, μα θα πρέπει να έχει και δική της ζωή, να μην εγκαταλείψει τον εαυτό της, να έχει ζωή πέρα από το παιδί της...Μια τρέλα δηλαδή.

Αυτή η τέλεια μητέρα δεν υπάρχει!

Οι νέες μαμάδες μιλούν με ενοχή, γιατί δεν έκαναν εκείνο ή το άλλο ή λειτούργησαν, έτσι κι ήταν λάθος...

Ε! Λοιπόν ότι ήταν λάθος ήταν. Αν μπορείς να το διορθώσεις καλώς, αλλιώς ξεπέρασε το. Μόλις το ξεπεράσεις εσύ θα το ξεπεράσει και το παιδί σου...

mother and son

Σκέφτομαι συχνά πως το πρώτο μου παιδί ήταν  αυτό που δέχτηκε ένα τσουνάμι αγάπης κι άγνοιας...Όλοι όσοι μου μιλούσαν για το σωστό με μπέρδευαν, αυτό θυμάμαι. 

Δυο χρονών και δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ξυπνούσε κάθε μία με μιάμιση ώρα. Εγώ εργαζόμενη, άυπνη για δυο χρόνια. Δεν μπορούσε κανείς να με βοηθήσει, μα ένιωθα την κριτική και την αποδοκιμασία τους.

Θυμάμαι την ταλαιπωρία στο να σταματήσω το θηλασμό όταν έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά, θυμάμαι την αγωνία, τις ενοχές και όλα τα λάθος λόγια που άκουγα.

Θυμάμαι την πάνα και το πως έπρεπε να καθαρίσει το παιδί και το αν θα καθάριζε γρήγορα ή αργά, θα σήμαινε πως εγώ ενδιαφερόμουν ή όχι...

Θυμάμαι πως αν αρρώσταινε ένιωθα πως δεν το πρόσεχα και αυτό ενισχύονταν από τα γεμάτα κριτική λόγια ανθρώπων γύρω μου...ανθρώπων που νοιάζονταν πραγματικά για το παιδί μου, μα το έδειχναν με λάθος τρόπο πιέζοντας εμένα...

Θυμάμαι πως κάθε φορά που φερόταν με ζωηράδα, γκρίνια, ένταση, άκουγα πως δεν τραβούσα αρκετά τα λουριά και τον είχα πολύ λάσκα και μέσα μου πονούσα γιατί ένιωθα τόσο εκτεθειμένη σε μάτια ξένα...

Θυμάμαι να νιώθω όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου και όλοι να ξέρουν το σωστό, όλοι εκτός από εμένα...

Ένας άνθρωπος που ήξερε να με ηρεμεί πραγματικά και την ευγνωμονώ αφάνταστα ήταν μια μαμά βετεράνος όπως τη λέω. Της τηλεφωνούσα ασταμάτητα και για το οτιδήποτε. Σε κάθε μου ερώτηση μου απαντούσε..."Εκείνος θα σου δείξει πότε είναι έτοιμος. Άσε τον να σου δείξει. Χαλάρωσε και δώστου χώρο"...και χαλάρωνα κι όλα γινόταν μαγικά!

Μαγικά μια με δυο βδομάδες μετά...μα δεν ήταν μαγεία ήταν απλά η απενοχοποίηση κι η χαλάρωση μου. Ήταν το ότι έπαιρνα αποφάσεις  βασιζόμενη στην επικοινωνία μου μαζί του κι όχι στο χρόνο, στα κοινωνικά πρέπει ή στην εικόνα μου ως μητέρα.

Το να είσαι γονιός κι ιδιαίτερα μαμά, κρύβει πολλές συναισθηματικές παγίδες. Όσοι κι αν συμβουλεύουν δεν ξέρουν πως στ' αλήθεια περνά μια μαμά, ιδίως μια κουρασμένη, άγρυπνη, νευρική και γεμάτη αγωνία μαμά ενός βρέφους κι αργότερα ενός νηπίου και πάει λέγοντας.

Τίποτε από όσα κάνεις σαν νέα μαμά, δεν είναι φριχτό και απαράδεκτο. Δεν είναι κακό το να μην είσαι ευτυχισμένη θηλάζοντας, δεν κυκλοφορούν όλες οι θηλάζουσες μαμάδες με φωτοστέφανο. Δεν είναι κακό να θέλεις να κοιμηθείς μόνη χωρίς το βρεφάκι ή το νηπιάκι σου δίπλα και δεν το εγκαταλείπεις βάζοντας το στο κρεβατάκι του. Ούτε είναι κακό το να αποφασίσεις να οριοθετήσεις τα νυχτερινά γεύματα ενός βρέφους ή πολύ περισσότερο ενός νηπίου, με στόχο να κάνει λιγότερο διακεκομμένο ύπνο. 

Δεν είναι κακό το να σεβαστείς τους χρόνους του παιδιού σου και να το αφήσεις να βγάλει την πάνα λίγο αργότερα, ούτε είσαι κατάπτυστη αν δώσεις στο παιδί σου πιπίλα. Επίσης δεν είσαι εγκληματική μητέρα αν αργήσεις να του δώσεις στερεά τροφή...κι αν το παιδί σου είναι το μοναδικό που στο πάρτι θα φάει πατατάκια και όλες οι υπερμαμάδες σε κοιτούν με φρίκη, χαλάρωσε...για  κάθε λόγο υπάρχει κι ο αντίλογος.

Υπάρχουν  δυστυχώς πολλά που κάνουν μια μητέρα, κακή...μα πίστεψε με όχι αυτά! Όχι έτσι!

Τα έχω νιώσει όλα αυτά τα άγχη και τις ενοχές, σε κάθε ένταση και όλα μπήκαν στην σωστή διάσταση σαν έγινα για δεύτερη φορά μαμά και έφυγε από μέσα μου το άγχος. Τότε  άρχισα να γελάω πραγματικά με τις πρότερες αγωνίες μου και να διαπιστώνω πως το δεύτερο παιδί μου ήταν περισσότερο εκτεθειμένο και γρηγορότερα εκπαιδευμένο και τελικά...δεν έγινε και τίποτα αν αργήσει σε κάτι ή αν βιαστεί σε κάτι άλλο! 

Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή που η πληροφόρηση είναι άμεση και γρήγορη κι αυτό όσο είναι καλό άλλο τόσο είναι και εξαιρετικά κακό. Χιλιάδες άρθρα μας κατακλύζουν κι ο καθένας ξέρει το σωστό και το υποστηρίζει ανάλογα με την ειδίκευση και την εμπειρία του και ξαφνικά ένας ρόλος υπέροχος μετατρέπεται σε αγωνιστικό πεδίο όπου οι μαμάδες ανταγωνίζονται η μια την άλλη και δίνουν λόγο στον καθένα συγγενή, φίλο κι άγνωστο και από το να προσπαθούν να γίνουν οι τέλειες μητέρες για τους άλλους ξεχνούν να γίνουν οι μαμάδες των ονείρων τους για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.

...εγώ ξέρω αυτά που έζησα και για αυτά μιλώ και θα σου πω κάτι που εμένα με βοήθησε πολύ και με βοηθά. 

Εσύ και το παιδί σου είστε συνδεδεμένοι. Μάθε να ακούς το σώμα σου. Μάθε να ακούς τον εαυτό σου και μαγικά...απλά κι απίστευτα μαγικά θα αρχίσεις να ξεδιαλύνεις μέσα σου κάθε του ανάγκη. Κάθε ανάγκη που ήδη νιώθεις, μα δεν την εμπιστεύεσαι γιατί σε έχουν πείσει πως είσαι νέα κι άπειρη. 

Ρώτα, ενημερώσου, διάβασε πολύ, πολύ, πολύ, επιλέγοντας ωραια και σημαντικά βιβλία, μα μάθε να φιλτράρεις.

Το σωστό, δεν υπάρχει σαν λέξη, όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους κι ίσως καμιά φορά να είναι χρήσιμο να περπατάμε και με οδηγό το λάθος. "Δεν ξέρω αν είναι σωστό να κόψω το θηλασμό, μα από την άλλη ξέρω πως είναι λάθος εγώ να φύγω στη δουλειά και το παιδί να μην έχει αποκτήσει την ικανότητα να τρέφεται ανεξάρτητα." 

Μην διστάζεις. Θα κάνεις χαζά πολλά κι ανοησίες. Θα πέσεις σε παγίδες και θα μπερδευτείς, μα άκου. Ότι κι αν κανείς δεν θα καταστρέψεις το παιδί σου, δεν θα το διαλύσεις, δεν θα του προκαλέσεις ανείπωτες συναισθηματικές ζημιές με τα λάθη και την άγνοια σου ή με το ότι δεν κάνεις αυτό που κάποιος άλλος σου λέει πως είναι το σωστό! Κανείς δεν ξέρει το σωστό, γιατί δεν υπάρχει. 

Κανείς δεν μπορεί να σε κατευθύνει με απόλυτη τελειότητα. Κανείς παρά μόνο η ίδια η φύση...κι αυτή σας οδηγεί και τους δυο με ένα αρχέγονο δεσμό που ξέρει πάντα το δρόμο...Εμπιστεύσου. Κοίταξε στον καθρέφτη κι εμπιστεύσου όχι απλά τον εαυτό σου. Εμπιστεύσου αυτή την μαμά...τη μαμά του παιδιού σου!

Νιώθω πως με τα παιδιά μου περπατάμε σε ένα μονοπάτι που δεν είναι χαραγμένο μα το ορίζουμε μαζί και είναι διαφορετικό με το κάθε παιδί. Με ακολουθούν, τους ακολουθώ κι είναι απίθανο αυτό γιατί μια βλέπω την πλάτη τους, μια ακούω τα βήματα τους. Είναι το ταξίδι μας. 

Κι όλοι όσοι ξέρουν από τέτοια ταξίδια, μπορούν να μοιραστούν την εμπειρία τους...και να μου πουν τη γνώμη τους, μα η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί να σου μάθει να πετάς, παρά μόνο το ίδιο το πέταγμα...

Αγαπημένες, ταλαιπωρημένες μαμάδες της ενοχής...ας εμπιστευτούμε τα φτερά μας κι ας πετάξουμε...Εύχομαι μια λαμπερή καλημέρα, γεμάτη φως!

                                                                                                                  Κατερίνα