Όταν γίνεσαι μαμά δεν ξέρεις το σωστό. Δεν ξέρεις πως να μεγαλώσεις ένα παιδί, ούτε και πως να είσαι εσύ ο γονιός του. Κανείς δεν ήξερε...
Κανείς από όλους αυτούς που θα αποκτήσουν ξαφνικά τα γαλόνια της εμπειρίας μπροστά στην δική σου απειρία, δεν ήξερε πως να είναι γονιός...
Μα μόλις γεννηθεί το παιδί σου όλοι, όλοι θα προσπαθήσουν να σου δείξουν, να σου πουν, να σου μάθουν, με βάση την δική τους εμπειρία. Όλοι θα σε κρίνουν, θα σε κριτικάρουν, θα σπεύσουν να σε βοηθήσουν, μπορεί και άθελα τους να σε ταπεινώσουν, να σε κάνουν να νιώσεις λίγη, ανάξια, κουτή...
Μα η αλήθεια είναι πως μόλις γίνεσαι γονιός κάτι μαγικό συμβαίνει. Ένα αρχέγονο ένστικτο ξυπνά και αρχίζει να σε οδηγεί...Αν ζητήσεις από τους φόβους σου να ησυχάσουν για λίγο, θα το ακούσεις...
Ακόμη και τώρα που τα παιδιά μου είναι μεγάλα ακόμη και τώρα, θα βρεθεί κάποιος που ξέρει καλύτερα...μπορεί και να ξέρει, μα δεν ξέρει το δικό μου παιδί, την δική μου οικογένεια, την δική μου ιστορία, το δικό μου ρόλο. Δεν ξέρει εμένα.
Συχνά ακούω και διαβάζω πράγματα που κάποτε με άγχωναν πολύ. Τώρα απλά με θυμώνουν γιατί δεν με αφορούν πια, μα ξέρω πόσο ευάλωτη μπορεί να είναι μια νέα μαμά και πόσο ενοχικά μπορεί να νιώσει διαβάζοντας ή ακούγοντας τα.
Ιδιαίτερα άρθρα από επιστήμονες και κάθε λογής γνώστες, που αφορούν το μητρικό θηλασμό, την χρήση πιπίλας, την αγκαλιά, τον ελεγχόμενο ύπνο, το κόψιμο της πάνας.
Μιλούν για συνέπειες μακροχρόνιες, μιλούν για τραύματα και πληγές ανεπανόρθωτες. Μιλούν βαριά.
Πιστεύω πως τα λόγια μας θα πρέπει να είναι λιγότερο βαριά, περισσότερο προσεκτικά και με μεγαλύτερη απλότητα...
Η τελειότητα ανήκει στους άτολμους. Έτσι έλεγε ένας δάσκαλος μου και μπορεί να ακούγεται παράδοξο, μα για σκεφτείτε πόσες φορές η δικαιολογία της ανάγκης μας για τελειομανία, μας απέτρεψε στο να ρισκάρουμε κάτι επειδή δεν θα το κάναμε τέλειο...Και ποια είναι τελικά η τέλεια μητέρα;
Αυτή που φέρνει ένα παιδί στον κόσμο συνειδητοποιημένη. Αυτή που θα θηλάσει...Όχι πολύ, ούτε λίγο μα αρκετά...
Αυτή που δεν θα κουράζεται να κρατά το παιδί της αγκαλιά, αυτή που θα το κάνει όμως ανεξάρτητο. Αυτή που θα αντέχει το ξενύχτι, αυτή που δεν θα το πάρει στο κρεββάτι της, μα και αυτή που θα κοιμηθεί μαζί του γιατί το παιδί έχει ανάγκη την μητρική αγκαλιά...
Αυτή που θα του δίνει ερεθίσματα, θα παίζει μαζί του, θα το ακούει, θα του μαθαίνει θα είναι το παιδί όλη της η ζωή, μα θα πρέπει να έχει και δική της ζωή, να μην εγκαταλείψει τον εαυτό της, να έχει ζωή πέρα από το παιδί της...Μια τρέλα δηλαδή.
Αυτή η τέλεια μητέρα δεν υπάρχει!
Οι νέες μαμάδες μιλούν με ενοχή, γιατί δεν έκαναν εκείνο ή το άλλο ή λειτούργησαν, έτσι κι ήταν λάθος...
Ε! Λοιπόν ότι ήταν λάθος ήταν. Αν μπορείς να το διορθώσεις καλώς, αλλιώς ξεπέρασε το. Μόλις το ξεπεράσεις εσύ θα το ξεπεράσει και το παιδί σου...
Σκέφτομαι συχνά πως το πρώτο μου παιδί ήταν αυτό που δέχτηκε ένα τσουνάμι αγάπης κι άγνοιας...Όλοι όσοι μου μιλούσαν για το σωστό με μπέρδευαν, αυτό θυμάμαι.
Δυο χρονών και δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ξυπνούσε κάθε μία με μιάμιση ώρα. Εγώ εργαζόμενη, άυπνη για δυο χρόνια. Δεν μπορούσε κανείς να με βοηθήσει, μα ένιωθα την κριτική και την αποδοκιμασία τους.
Θυμάμαι την ταλαιπωρία στο να σταματήσω το θηλασμό όταν έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά, θυμάμαι την αγωνία, τις ενοχές και όλα τα λάθος λόγια που άκουγα.
Θυμάμαι την πάνα και το πως έπρεπε να καθαρίσει το παιδί και το αν θα καθάριζε γρήγορα ή αργά, θα σήμαινε πως εγώ ενδιαφερόμουν ή όχι...
Θυμάμαι πως αν αρρώσταινε ένιωθα πως δεν το πρόσεχα και αυτό ενισχύονταν από τα γεμάτα κριτική λόγια ανθρώπων γύρω μου...ανθρώπων που νοιάζονταν πραγματικά για το παιδί μου, μα το έδειχναν με λάθος τρόπο πιέζοντας εμένα...
Θυμάμαι πως κάθε φορά που φερόταν με ζωηράδα, γκρίνια, ένταση, άκουγα πως δεν τραβούσα αρκετά τα λουριά και τον είχα πολύ λάσκα και μέσα μου πονούσα γιατί ένιωθα τόσο εκτεθειμένη σε μάτια ξένα...
Θυμάμαι να νιώθω όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου και όλοι να ξέρουν το σωστό, όλοι εκτός από εμένα...
Ένας άνθρωπος που ήξερε να με ηρεμεί πραγματικά και την ευγνωμονώ αφάνταστα ήταν μια μαμά βετεράνος όπως τη λέω. Της τηλεφωνούσα ασταμάτητα και για το οτιδήποτε. Σε κάθε μου ερώτηση μου απαντούσε..."Εκείνος θα σου δείξει πότε είναι έτοιμος. Άσε τον να σου δείξει. Χαλάρωσε και δώστου χώρο"...και χαλάρωνα κι όλα γινόταν μαγικά!
Μαγικά μια με δυο βδομάδες μετά...μα δεν ήταν μαγεία ήταν απλά η απενοχοποίηση κι η χαλάρωση μου. Ήταν το ότι έπαιρνα αποφάσεις βασιζόμενη στην επικοινωνία μου μαζί του κι όχι στο χρόνο, στα κοινωνικά πρέπει ή στην εικόνα μου ως μητέρα.
Το να είσαι γονιός κι ιδιαίτερα μαμά, κρύβει πολλές συναισθηματικές παγίδες. Όσοι κι αν συμβουλεύουν δεν ξέρουν πως στ' αλήθεια περνά μια μαμά, ιδίως μια κουρασμένη, άγρυπνη, νευρική και γεμάτη αγωνία μαμά ενός βρέφους κι αργότερα ενός νηπίου και πάει λέγοντας.
Τίποτε από όσα κάνεις σαν νέα μαμά, δεν είναι φριχτό και απαράδεκτο. Δεν είναι κακό το να μην είσαι ευτυχισμένη θηλάζοντας, δεν κυκλοφορούν όλες οι θηλάζουσες μαμάδες με φωτοστέφανο. Δεν είναι κακό να θέλεις να κοιμηθείς μόνη χωρίς το βρεφάκι ή το νηπιάκι σου δίπλα και δεν το εγκαταλείπεις βάζοντας το στο κρεβατάκι του. Ούτε είναι κακό το να αποφασίσεις να οριοθετήσεις τα νυχτερινά γεύματα ενός βρέφους ή πολύ περισσότερο ενός νηπίου, με στόχο να κάνει λιγότερο διακεκομμένο ύπνο.
Δεν είναι κακό το να σεβαστείς τους χρόνους του παιδιού σου και να το αφήσεις να βγάλει την πάνα λίγο αργότερα, ούτε είσαι κατάπτυστη αν δώσεις στο παιδί σου πιπίλα. Επίσης δεν είσαι εγκληματική μητέρα αν αργήσεις να του δώσεις στερεά τροφή...κι αν το παιδί σου είναι το μοναδικό που στο πάρτι θα φάει πατατάκια και όλες οι υπερμαμάδες σε κοιτούν με φρίκη, χαλάρωσε...για κάθε λόγο υπάρχει κι ο αντίλογος.
Υπάρχουν δυστυχώς πολλά που κάνουν μια μητέρα, κακή...μα πίστεψε με όχι αυτά! Όχι έτσι!
Τα έχω νιώσει όλα αυτά τα άγχη και τις ενοχές, σε κάθε ένταση και όλα μπήκαν στην σωστή διάσταση σαν έγινα για δεύτερη φορά μαμά και έφυγε από μέσα μου το άγχος. Τότε άρχισα να γελάω πραγματικά με τις πρότερες αγωνίες μου και να διαπιστώνω πως το δεύτερο παιδί μου ήταν περισσότερο εκτεθειμένο και γρηγορότερα εκπαιδευμένο και τελικά...δεν έγινε και τίποτα αν αργήσει σε κάτι ή αν βιαστεί σε κάτι άλλο!
Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή που η πληροφόρηση είναι άμεση και γρήγορη κι αυτό όσο είναι καλό άλλο τόσο είναι και εξαιρετικά κακό. Χιλιάδες άρθρα μας κατακλύζουν κι ο καθένας ξέρει το σωστό και το υποστηρίζει ανάλογα με την ειδίκευση και την εμπειρία του και ξαφνικά ένας ρόλος υπέροχος μετατρέπεται σε αγωνιστικό πεδίο όπου οι μαμάδες ανταγωνίζονται η μια την άλλη και δίνουν λόγο στον καθένα συγγενή, φίλο κι άγνωστο και από το να προσπαθούν να γίνουν οι τέλειες μητέρες για τους άλλους ξεχνούν να γίνουν οι μαμάδες των ονείρων τους για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.
...εγώ ξέρω αυτά που έζησα και για αυτά μιλώ και θα σου πω κάτι που εμένα με βοήθησε πολύ και με βοηθά.
Εσύ και το παιδί σου είστε συνδεδεμένοι. Μάθε να ακούς το σώμα σου. Μάθε να ακούς τον εαυτό σου και μαγικά...απλά κι απίστευτα μαγικά θα αρχίσεις να ξεδιαλύνεις μέσα σου κάθε του ανάγκη. Κάθε ανάγκη που ήδη νιώθεις, μα δεν την εμπιστεύεσαι γιατί σε έχουν πείσει πως είσαι νέα κι άπειρη.
Ρώτα, ενημερώσου, διάβασε πολύ, πολύ, πολύ, επιλέγοντας ωραια και σημαντικά βιβλία, μα μάθε να φιλτράρεις.
Το σωστό, δεν υπάρχει σαν λέξη, όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους κι ίσως καμιά φορά να είναι χρήσιμο να περπατάμε και με οδηγό το λάθος. "Δεν ξέρω αν είναι σωστό να κόψω το θηλασμό, μα από την άλλη ξέρω πως είναι λάθος εγώ να φύγω στη δουλειά και το παιδί να μην έχει αποκτήσει την ικανότητα να τρέφεται ανεξάρτητα."
Μην διστάζεις. Θα κάνεις χαζά πολλά κι ανοησίες. Θα πέσεις σε παγίδες και θα μπερδευτείς, μα άκου. Ότι κι αν κανείς δεν θα καταστρέψεις το παιδί σου, δεν θα το διαλύσεις, δεν θα του προκαλέσεις ανείπωτες συναισθηματικές ζημιές με τα λάθη και την άγνοια σου ή με το ότι δεν κάνεις αυτό που κάποιος άλλος σου λέει πως είναι το σωστό! Κανείς δεν ξέρει το σωστό, γιατί δεν υπάρχει.
Κανείς δεν μπορεί να σε κατευθύνει με απόλυτη τελειότητα. Κανείς παρά μόνο η ίδια η φύση...κι αυτή σας οδηγεί και τους δυο με ένα αρχέγονο δεσμό που ξέρει πάντα το δρόμο...Εμπιστεύσου. Κοίταξε στον καθρέφτη κι εμπιστεύσου όχι απλά τον εαυτό σου. Εμπιστεύσου αυτή την μαμά...τη μαμά του παιδιού σου!
Νιώθω πως με τα παιδιά μου περπατάμε σε ένα μονοπάτι που δεν είναι χαραγμένο μα το ορίζουμε μαζί και είναι διαφορετικό με το κάθε παιδί. Με ακολουθούν, τους ακολουθώ κι είναι απίθανο αυτό γιατί μια βλέπω την πλάτη τους, μια ακούω τα βήματα τους. Είναι το ταξίδι μας.
Κι όλοι όσοι ξέρουν από τέτοια ταξίδια, μπορούν να μοιραστούν την εμπειρία τους...και να μου πουν τη γνώμη τους, μα η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί να σου μάθει να πετάς, παρά μόνο το ίδιο το πέταγμα...
Αγαπημένες, ταλαιπωρημένες μαμάδες της ενοχής...ας εμπιστευτούμε τα φτερά μας κι ας πετάξουμε...Εύχομαι μια λαμπερή καλημέρα, γεμάτη φως!
Κατερίνα
21 σχόλια:
μια φωτεινη καλημερα κι απο μενα Κατερινα μου!! Μου αρεσουν τοσο οι σκεψεις σου!! πολλα φιλια
Ίσως τελικά έπρεπε να έίχα κάνει ένα δεύτερο παιδί για να τα δω όλα λίγο πιο ανάλαφρα...
Όμορφες σκέψεις, εκφρασμένες με τη μοναδική σου γλυκύτητα που τουλάχιστον εμένα με χαλαρώνει...
Να είσαι πάντα καλά αγαπημένη εσύ και οι άνθρωποι που αγαπάς...
Αχ ρε Κατερινα βάλσαμο τα λόγια σου κάθε μα κάθε φορά!!!! Ευχαριστω και καλημέρα :)
Λες και είσαι μέσα στο μυαλό μου! Δεν μπορούσες να εκφράσεις καλύτερα τους φόβους, τις αγωνίες και τα άγχη μου! " Κανείς δεν μπορεί να σε μάθει να πετά, παρά μόνο το πέταγμα" μεγάλη αλήθεια!!! Καλημέρα.
Καλημέρα Κατερίνα! Ότι είχα ανάγκη να διαβάσω πρωί πρωί...
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ απο μια μέλλουσα μαμά 22 εβδομάδων...είμαι σίγουρη ότι θα ανατρέχω σε αυτό το κείμενο για να παίρνω κουράγιο αφού γεννήσω!
Καλημέρα, η ανάρτηση αυτή δεν μπορούσε να έρθει σε καταλληλότερη στιγμή για εμένα προσωπικά, καθώς είμαι μωρομάνα στο τρίτο μου μωρό μόλις 26 ημερών και το βράδυ είχα διαφωνίες με τον πατέρα του επειδή ήθελα να του δώσω γάλα δικό μου με το μπιμπερό το βράδυ και πιπίλα μπας και κοιμηθώ λίγο παραπάνω.Τελικά το έκανα και κοιμηθήκαμε 4 ώρες!!Στο δεύτερο μου παιδάκι που τα έκανα όλα όπως ¨πρέπει¨έκανα τρία χρόνια να κοιμηθώ,με αποτέλεσμα να νυστάζω συνεχώς αλλά και πάλι είχα ενοχές γιατί δεν είχα ενέργεια να παίξω με τα παιδιά ή να ασχοληθώ μαζί τους, ήμουν όμως ¨καλή μαμά¨ γιατί θήλαζα το μωρό μέχρι τα τρία του σχεδόν Πάντως είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει με τις συμβουλές και τις θεωρίες, όπως και να έχει το σωστό απλά δεν υπάρχει, ας κάνει ο καθένας ότι νομίζει ακούγοντας την καρδούλα του.
Ορίστε τι μου κάνεις τωρα! Και θα σχολιάσω και θα γίνω κακιά ( για άλλη μια φορά ): οι μητέρες που έχουν ενοχές για όλα αυτά είναι #$@%^ ( βάλτε με το νου σας όλες τις αρνητικές λέξεις που ξέρετε).... για ένα πράγμα πρέπει να έχουν ενοχές! Που κοιτούν μόνο πως θα φανουν καλές μαμάδες στον κόσμο και μέσα στο σπίτι είναι παντελώς αδιάφορες! Οργανώνουν γέννες και baby shower ,βαφτίσια υπερπαραγωγή ,δίνουν ονόματα που τα ψάχνουν χρόνια και δεν μπορουμε να τα προφέρουμε ,τα ντύνουν σαν βασιλόπουλα και δεν έχουν να φάνε, οργανώνουν γενέθλια με τουρτες τετραόροφες ,τους κάνουν όλα τα χατήρια, πώς να μην ειναι κουρασμένες μετά και να ξεσπούν στα παιδιά; Κάνουν όλα αυτά και αδιαφορούν για την ψυχή του παιδιού τους ,δεν συζητούν καθόλου για ό,τι τους συμβαινει ,μόνο επιφανειακά θα ''πέσει'' μια συμβουλή και θεωρούν πως έκαναν το καθήκον τους!
Είμαι εκπαιδευτικός ,όλες οι φίλες μου ειναι στα σχολεια και όλες μου λένε και διαπιστωνω και μόνη μου ,πως τα περισσότερα παιδιά είναι παραμελημένα!
Τωρα με την κριση ,οικογένειες διαλύονται ,γονεις πέφτουν σε καταθλιψη ,παιδιά πεινούν ,πόλεμοι γύρω μας! Αφήστε τις ενοχες για τους θηλασμούς και τις πάνες και ό,τι κι αν σας συμβαίνει να συζητάτε ,να εξηγείτε καθημερινά με τα παιδιά σας!
Προσέξτε και ακουστε προσεκτικά τις όποιες υποδειξεις σας κάνουν τρίτοι άνθρωποι! Ακόμα και με κακία να την ξεστομίζουν ,μην αρπάζεστε ,μην στενοχωρείστε ,σκεφτειτε καλά τι σας είπαν ,μπορει να εχουν και δίκιο και επωφελειθειτε για το καλό των παιδιών σας!
Θυμηθείτε και λίγο πώς μεγαλώσατε εσείς ,δεν ειχαν οι μαμάδες μας ιντερνετ και βιβλία ψυχολογιας παραμάσχαλα!
( με πέτυχες και φορτισμένη γιατι ετοιμάζω ανάρτηση που πραγματικά ειρωνεύομαι μια άλλη κατηγορία μαμάδων,που αυτες κι αν μας εχουν ζαλίσει!)
Φιλάκια Κατερίνα ,τα είπες τέλεια !
Πες τα βρε Κατερίνα μου, πες τα! Είναι μια δημοσίευση που κάθε μαμά, νέα ή παλαιότερη πρέπει να διαβάσει!
Χρύσα
Σας είχα κανει κάποτε "παρατήρηση" που ταξιδεύεται με τα παιδιά σας χύμα στα πισω καθίσματα .
Δεν ειχα σκοπό να σας θίξω ή να σας κρινω ως μητέρα αλλα στα θέματα ασφάλειας νομίζω κανεις δεν πρέπει να σιωπά . Σιγουρα αγαπάτε τα παιδια σας αφάνταστα πιο πολυ απο οτι εγώ και σιγουρα επίσης ειστε η καλύτερη μητέρα γιαυτα .
Στεκομαι και διαβάζω ξανά τις δυο τελευταιες παραγράφους που τα λενε ολα .
Καλο απόγευμα :)
Πάντα βρίσκεις τον τρόπο να με ηρεμείς. Σε ευχαριστώ
Ευη
Αχ βρε Κατερίνα.... Πόσο δίκιο έχεις... Η μεγαλύτερη αλήθεια είναι η δική μας και αυτή πρέπει να αφουγκραζομαστε. Άλλη ιστορία κουβαλάει ο καθένας μας. Εγώ επειδή έχασα τα δύο μου μωρά πριν τον Δημήτρη, επηρεαστηκα πολύ στον τρόπο ανατροφης του. Και εμαθα απο νωρίς να μην δίνω σημασία σε τίποτα από όσα ακούω ή διαβάζω. Εάν δεν έχεις περπατήσει τον δικό μου δρόμο δεν καταλαβαινεις και τις επιλογές μου. Υπέροχο κείμενο...
Κατερινάκι, θυμάμαι κάτι στιγμές φοβερές που έκανα αυτό που οι άλλοι πιστεύουν καλύτερο ή "σωστό",ενώ δεν ταίριαζε στο παιδί μου και σε μένα. Νομίζω τις έχω κόψει αυτές τις βλακείες. Δε χρειάζομαι τέλεια παιδιά, αλλά ευτυχισμένα παιδιά. Δε με νοιάζει και τόσο πολύ πια τι πιστεύει ο καθένας για μένα και για εκείνα. Ξέρω εγώ και μου είναι υπεραρκετό να είμαι ήσυχη με τη συνείδησή μου για ό,τι κάνω ή δεν κάνω και περήφανη για ό,τι είναι αυτά τα παιδιά.
Με συγκίνησες, εξαιρετικό κείμενο. Αυτή η κατάσταση που περιγραφείς είναι πολύ πρόσφατη σε μένα. Μου λέγανε πολύ κοντινα πρόσωπα τι πρέπει να κάνω με το παιδί μου και τι όχι, είχα φτάσει σε σημείο να πιέζομαι πάρα πολύ. Αρχικά είχα πολλές ενοχές και αισθανόμουν ότι έπρεπε να απολογηθώ για τις επιλογές μου. Τώρα βρίσκομαι στη φάση που εκνευρίζομαι με περίεργα σχόλια, αλλά δεν δίνω λογαριασμό πια. Εγώ είμαι απόλυτα υπέυθυνη για το παιδί μου, και όλοι όσοι λένε όλα αυτά τα μεγάλα λόγια, δεν μπορούν να κρατήσουν το παιδί μου ούτε μισή ωρά. Με έχει επηρεάσει όμως όλο αυτό και προσπαθώ να το διαχειριστώ.
Αγαπημένη Κατερίνα, πόσο αληθινές και εμψυχωτικές είναι οι σκέψεις σου! Βρίσκομαι στον μήνα μου και όλα αυτά τα σκέφτομαι και προσπαθώ να δουλέψω με τον εαυτό μου για το πως θα τα αντιμετωπίσω!!! Να έχετε ένα υπέροχο ΣΚ.
Κατερίνα έτσι ειναι όπως τα λες!Με πόσες ενοχές φόρτωσα τον εαυτό μου και το πρώτο μου παιδι για να ειμαι αρεστή σωστή μάνα!Ποση ανακούφιση νιωθω που μοιράζεσαι τα δικά σου συναισθήματα και μιλάς για αυτο που ένιωσα και εγω σταδιακά σαν μάνα.Ποσο παρεμβατική ειναι ολοι προσπαθώντας να βοηθήσουν!Θυμαμαι ποσο βασανιζομουν ακόμη και με μικρά πράγματα ,όπως η επιμονή κάποιων να παραβιάζουν τον ιδιωτικό μου χώρο ακόμη και οταν θήλαζαν το μωρό μου.(Ειναι υπερβολικό που δεν ηθελα να με βλέπει οποίος και οποίος σε μια προσωπική στιγμή).Εχω καταλάβει οτι κάποιοι άνθρωποι σε περιτριγυρίζουν σε τέτοιες στιγμές οχι τόσο για να δώσουν αλλα περισσότερο για να πάρουν οι ίδιοι.Το τέλειο ,το κυνήγι της ευτυχίας συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί.
Έχεις δίκιο..., τα πράγματα, τα ορίζει όλα το μητρικό ένστικτο, που από τη στιγμή που θ' αναδυθεί, εσύ απλά οφείλεις να το ακολουθείς. Αυτό, το δικό σου, όχι των άλλων μαμάδων, γιαγιάδων, φίλων και πάει λέγοντας αλλά το δικό σου, το καταδικό σου μητρικό ένστικτο. Αισθάνομαι τυχερή, γιατί ποτέ δεν πίεσα, ποτέ δεν πιέστηκα, ποτέ δεν αναζήτησα συμβουλές, αλλά πάντα προχωρούσα στο μονοπάτι που και οι δυο χαράζαμε καθημερινά. Και όλα παίρνουν το δρόμο τους, τις περισσότερες φορές αβίαστα, χωρίς να το καταλάβω καν, χωρίς να το προσπαθήσω! Υπέροχο το κείμενό σου, Κατερίνα μου, υπέροχο πραγματικά!
Όμορφες οι σκέψεις σου
Φιλάκια ...
Σε ευχαριστώ.Είμαι νέα (5 μηνών) μαμά διδύμων και η κάθε πρόταση σε αυτή την ανάρτηση ήταν για μένα λυτρωτική.
Βλασσούλα
Χαχαχα!!!!
Συγγνωμη που γελαω,μα αναλογιζομαι κ την δικη μου πρωτη εμπειρια σαν μαμα κ του μπαμπα τους(τωρα πλεον με τις τρεις μικρες μας μεγαλωνουμε οπως περιγραφεις,μια τις ακολουθουμε,μια μας ακολουθουνε) !!!
Ακομη κ οι πιο δικοι σου κ αγαπημενοι ανθρωποι μπορουν να σε τρελλανουν, με ολη τους την αγαπη κ το ενδιαφερον!!!
Εγω οταν ειδα οτι ακουω αντιθετα πραγματα, σταματησα ν'ακουω τους αλλους κ αρχισα να ακουω εμενα που με κατεβαλλε ηδη η κουραση κ η αυπνια κ το καθε μωρο μου!!! Καθε μαμα ειναι η καλυτερη μαμα για το παιδι της κ μοναδικη γιαυτο!!! Ακομα κ αν εχει πανω απο ενα παιδια!!! Κ αυτο μου το εμαθαν κ με απενεχοποιησαν τα ιδια μου τα παιδακια με καθε αγκαλιτσα,φιλακι,χαμογελο κ "σ'αγαπω, μαμακα μου καλη,εισαι η καλυτερη στον κοσμο!" που μου χαρισαν κ συνεχιζουν να μου δινουν!!! Κ στον μπαμπα τους τα αναλογα κ αυτο μου δινει αγαλιαση,γιατι με τη μανα ειναι πιο φυσικος ο δεσμος. Ο μπαμπας πρεπει να τον "χτισει" λιγο περισσοτερο!!! Κ τα αγχη του ειναι πιο μεγαλα οταν θελει ναναι σωστος κ "τελειος"!
Δυστυχως,αυτου του ειδους η εμπειρια (το να χαλαρωνεις στην δικη σου "τελειοτητα", αφου κανεις οτι θεωρεις καλυτερο για το δικο ΣΟΥ παιδι )πολυ
δυσκολα μεταβιβαζεται κ δεν παρεξηγειται ως "ξερολιαση"....
Καθε σχεση χαραζει το δικο της μονοπατι κ θα ηταν καλο να οδηγειται απο τους δυο που αφορα...
Φιλακια πολλα στην ομορφη οικογενεια ΚαΠα :-*:-*:-*
''Κανείς δεν ξέρει το σωστό, γιατί δεν υπάρχει. '' ... πόση αλήθεια κρύβεται εδώ! Πόση αλήθεια, σε όποια στιγμή της ζωής κι αν είμαστε, με όποιον κι αν συναναστρεφόμαστε! Το ''σωστό'' για μένα, πιθανότατα δεν είναι ''σωστό'' και για σένα! Οπότε, το μόνο που μπορώ να κάνω αν θέλω να είμαι μαζί σου είναι να αποδεχτώ την αλήθεια σου και το ''σωστό'' σου, κρατώντας για μένα την δική μου αλήθεια και το δικό μου ''σωστό''... αποδοχή λοιπόν, όπως το έχεις πει τόσες και τόσες φορές. Γι΄αυτό είσαι η αγαπημένη μου... γιατί μου έχεις αλλάξει τον τρόπο σκέψης, κι έχω μάθει πια να με αγαπώ... κάθε μέρα και περισσότερο!
Δημοσίευση σχολίου