Η αρχηγός μου!

Κοιτάζω τα παιδιά μου και σκέφτομαι πως ότι κι αν γίνει στη ζωή αυτή θα έχουν την υποστήριξη μου.

Πως είμαι αμείλικτη όταν αφορά εκείνους. Πριν έρθουν τα αγόρια ήμουν τόσο διαφορετική, τόσο ανασφαλής σε όλα όσα με αφορούσαν και να, ο ερχομός τους πυροδότησε κάτι βαθύ. Ένα ένστικτο που δεν γνώριζα την ύπαρξη του...

Η συνειδητοποίηση αυτή σε αυτή της την έκταση, ήρθε λίγες ημέρες πριν, σε μια πολύ ιδιαίτερη ομαδική διαδικασία μοιράσματος και τότε αντιλήφθηκα κάτι που δεν είχα ποτέ μου σκεφτεί...

Η μαμά μου είναι μια γυναίκα πολύπλοκη κι απλή ταυτόχρονα. Κατάφερε απίθανα πολλά στην ζωή της τα οποία βέβαια δεν αναγνωρίζει κι έχει ανασφάλειες πολλές για τα λάθη που θεωρεί πως έκανε για όλες τις αποφάσεις που κακώς νομίζει πως πήρε...Είναι τόσο αυστηρή με τον εαυτό της για όλα!

Ένα πλάσμα άγριο κι ελεύθερο, που ζούσε σε ένα χωριό ως το τελευταίο παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας. Έμαθε από μικρούλα να δουλεύει στα χωράφια και να τρέχει ξυπόλυτη στις ρεματιές...μα δεν της έφτανε. Το χωριό δεν τη χωρούσε...

Γενναία και τολμηρή στα 18 της αποφασίζει να μετοικήσει. Φεύγει για την Γερμανία, με ένα καράβι. Στον Πειραιά την ξεπροβόδισε ο πατέρας της, σκληρός αποφασιστικός και σε όλα αποτελεσματικός σαν εκείνη. 

Το αντίο τους φειδωλό κι έμεινε μόνη να  περιμένει μαζί με εκατοντάδες άλλες γυναίκες να πάρει την πολυπόθητη σφραγίδα για να μπορέσει να φύγει. Έπρεπε να περάσουν εξέταση από γιατρό να επιβεβαιώσει πως είναι γερές και δυνατές για να γίνουν καλές εργάτριες. Να στηρίξουν την Γερμανική βιομηχανία.

Μέσα σε ένα τεράστιο χώρο, κάπου στο λιμάνι εκατοντάδες γυναίκες όλες μαζί με τα εσώρουχά τους κι αργότερα γυμνές περνούν την ομαδική εξέταση. Ανοίγουν το στόμα, απλώνουν τα χέρια, βήχουν στο στηθοσκόπιο, σκύβουν...Στη σειρά όλες...

Αυτές που έχουν περίοδο κόβονται και φεύγουν με δάκρυα και λυγμούς. Κάποιες τσιμπούν τα μάγουλα τους για να φαίνονται κόκκινα ως δείγμα υγείας...κι εκείνη εκεί ολομόναχη ένα κοριτσάκι που πέρα από το χωριό του δεν είχε φύγει ποτέ...Τα κατάφερε κι έφτασε στην γη της επαγγελίας...

Πέρασε πολλά, ερωτεύτηκε τρελά, αγάπησε, έκανε παιδιά, δούλεψε σκληρά, απίθανα σκληρά σε απίθανες συνθήκες...Η πρώτη της δουλειά σε χυτήριο, όπου δούλευε εκεί ακόμη κι έγκυος και σταμάτησε δυο μόλις βδομάδες πριν γεννήσει...

Γέννησε ολομόναχη χωρίς την μάνα της κοντά, σε μια χώρα ξένη και δίπλα στο κρεββάτι της είχε τον "Τελευταίο Πειρασμό" του Καζαντζάκη! Αυτό διάβαζε σαν πήγε να με γεννήσει εκείνο το άβγαλτο κοριτσάκι από το χωριό, που στα 19 του θα γινόταν μητέρα...Την ώρα της γέννας είχε πανικοβληθεί και της έδιναν οδηγίες που δεν καταλάβαινε. Δεν ήξερε ακόμη καλά γερμανικά και η μαία θυμωμένη την χτύπησε.Την χαστούκισε γιατί δεν συνεργαζόταν, κι εκείνο το μικρό κορίτσι έκλαιγε ολομόναχο χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι έκανε λάθος...

Η ιστορία της απίθανη. Γεμάτη πόνο και αποχαιρετισμούς και δάκρυα πολλά μα και πολλά γέλια. Της έλειπε το χωριό. Οι συγγενείς, η μάνα ο πατέρας και τα αδέρφια της, μα δεν ήθελε να γυρίσει εκεί. Ποτέ ξανά εκεί...εκεί που αγαπούσε τόσο κι ένιωθε τόσο εγκλωβισμένη!

Είχα μέχρι πρόσφατα μια εικόνα για εκείνη από την τότε εποχή πως ήταν συγκρατημένη και εσωστρεφής και μόλις λίγους μήνες πριν ρώτησα τον μπαμπά μου αν όταν πρωτογνωρίστηκαν η μαμά ήταν ντροπαλή. Μου απάντησε ..."μπα, πάντα γλωσσού ήταν." Γέλασα πολύ με την έκφραση του...και με την λάθος εικόνα μου. Ήταν λοιπόν, από πάντα γενναία και δεν χάριζε κάστανα!

Η μαμά μου ήταν ένα κορίτσι δυνατό και γενναίο, μα δεν είχε καθόλου αυτοπεποίθηση. Δεν είχε ποτέ επίγνωση της δύναμης, της ομορφιάς και της εξυπνάδας της. Μια φορά μου είπε "Στο σχολείο κάθε Χριστούγεννα μου έδιναν να παίζω το ρόλο της Παναγίας, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί"... "Ίσως γιατί έχεις τόσο θλιμμένα μάτια" της απάντησα. Με κοίταξε ξαφνιασμένη..."Αλήθεια; έχω θλιμμένα μάτια;" αναρωτήθηκε.

Η μαμά μου έχει τα πιο θλιμμένα μάτια στον κόσμο...και τα πιο εκφραστικά επίσης, μα δεν το ξέρει!Δεν ξέρει πολλά για εκείνη και αυτό της προσθέτει γοητεία μεγάλη...

Έχει επίσης μια απίθανη ικανότητα. 

Παρόλο που έχει τόσες ανασφάλειες όταν αφορούσε τα παιδιά της, εμένα και την αδερφή μου γινόταν θηρίο. Ο πιο δυνατός άνθρωπος στη γη. Οργιζόταν, διεκδικούσε, πάλευε, φώναζε. Δεν την ένοιαζε η κοινωνική τάξη, η μόρφωση, η σωματική δύναμη του αντιπάλου, τα αψηφούσε όλα κι έμπαινε στη μέση.Τα έβαζε με τον κόσμο όλο για τα παιδιά της...και όχι μόνο δηλαδή αφού όπου έβλεπε ή ένιωθε το άδικο χωνόταν απρόσκλητη και πάλευε! Δεν ένιωθε ποτέ λίγη ή ανεπαρκής. Σαν να έχανε την επίγνωση του αδύναμου κορμιού και του μικρού της αναστήματος. 

Δεν φοβόταν πουθενά και πιστέψτε με όταν συνέβαινε αυτό ήταν το πιο τρομακτικό πλάσμα στον κόσμο. Έκαναν πίσω όλοι...όλοι!

Πως μια γυναίκα τόσο μικρή και φαινομενικά αδύναμη μπορούσε να γίνει τόσο πελώρια; 

Πάντα με γοήτευε αυτό. Ο τρόπος που διεκδικούσε όχι μόνο το δικό της δίκιο, μα αυτό που ένιωθε ως δίκιο για οποιονδήποτε άνθρωπο αφορούσε. Ιδίως παιδιά και ηλικιωμένους...μα όταν αφορούσε εμάς γινόταν άλλοτε τσουνάμι έτοιμο να καταπιεί τον εχθρό κι άλλοτε κυματοθραύστης για να δεχθεί την ξένη ένταση.
Όταν ήμουν μικρή με έκανε να αισθάνομαι στόχος, ήθελα να σταματήσει να διεκδικεί ή να είναι θορυβώδης όταν αισθανόταν άδικο...τώρα νιώθω πόσο πολύτιμη ήταν αυτή της η διεκδίκηση και πόσα πολλά μου έμαθε...και βλέπω τον εαυτό μου στα μάτια των παιδιών μου σαν γίνει κάτι κι αντιδράσω έντονα δημόσια για κάτι, όπως τις προάλλες που σηκώθηκα όρθια και φώναζα δυνατά "μπράβο" στην θεατρική παράσταση του μπαμπά τους, μου ψιθύρισαν σιγανά "μαμά, μας ντροπιάζεις" μα από την άλλη ξέρω πως η μη αντίδραση ή η αδιαφορία μου για κάτι θετικό ή ακόμη χειρότερα αρνητικό, θα τους δείξει κάτι για εμένα πολύ πιο ντροπιαστικό!

Πάντα ήξερα πως για ένα λάθος μου θα με τιμωρούσε σκληρά μα πάντα, πάντα θα με προστάτευε και θα έμπαινε μπροστά για να με στηρίξει. Πάντα! Πάντα! Πάντα! Αυστηρή και δίκαιη!

Η μαμά μου ήταν κι εξακολουθεί να είναι η μαμά λέαινα. Αγέρωχη. Ασυγκράτητη για τα παιδιά της...και τώρα πια και για τα εγγόνια της!

...μέχρι πριν λίγο καιρό δεν το είχα αντιληφθεί έτσι ακριβώς, μα τώρα συνειδητοποίησα πως για τα παιδιά μου είμαι ακριβώς έτσι...Κουβαλάω πολλά καλά και πολλά "στραβά" της καθώς όλοι μας λένε πως μοιάζουμε σε όλα. Έχουμε συγκρουστεί, την έχω πονέσει, της έχω χρεώσει διάφορα στο παρελθόν κι άργησα να καταλάβω το πόσο πολύ τελικά της μοιάζω και το πόσο θαυμασμό νιώθω για εκείνη. Δεν ήταν εύκολος ο ρόλος της και πάλεψε σκληρά για τη σχέση μας και την ευγνωμονώ κάθε στιγμή για αυτή της την πάλη.

Μα αυτό που με κάνει πραγματικά περήφανη είναι αυτό που μου κληροδότησε για τα παιδιά μου. 

Ο ρόλος μου είναι απόλυτος και ξεκάθαρος γιατί εκπαιδεύτηκα έτσι από εκείνη.Την αγέρωχη, θαρραλέα μαμά μου!

Όταν γεννήθηκε ο δεύτερος γιος μου και έπρεπε να μείνει στο νοσοκομείο, θυμάμαι με κοίταξε ταλαιπωρημένη και μπερδεμένη καθώς ήμουν και μου είπε..."είσαι τόσο καλή μαμά". Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν ότι πιο σημαντικό έχω ακούσει κι ήταν τόσο σημαντικό γιατί μου το είχε πει εκείνη!

...κι όλα αυτά τα σημερινά, είναι γιατί ζούμε μακριά καθώς η Γερμανία είναι ακόμη σπίτι της...Δεν βλέπει συχνά τα παιδιά της και λαχταρά συνέχεια τα λατρεμένα εγγόνια της...Ιδίως ημέρες σαν την σημερινή που σίγουρα θα μας μάζευε όλους γύρω από ένα γεμάτο τραπέζι για να γιορτάσουμε μαζί τα γενέθλια της.

Γιατί σήμερα είναι η ημέρα που γεννήθηκε αυτό το υπέροχο πλάσμα που έχω την τιμή να είμαι κόρη της και την τύχη να είναι μαμά μου...

Κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία που έχω πάνω από 16 χρόνια τώρα στο γραφείο μου. Είμαστε μαζί την ημέρα που εγώ έγινα 25...κι εκείνη είναι ακριβώς όσο είμαι εγώ τώρα! Στην ηλικία μου η μαμά μου είχε για κόρη μια γυναίκα...Μου φαίνεται απλά απίστευτο!

Κάθε φορά που δεν ξέρω τι να κάνω με τον ρόλο μου, κάθε φορά που μπερδεύομαι, κουράζομαι ή φοβάμαι σκέφτομαι εκείνη. Εκείνο.Το μικρό κοριτσάκι με τα κατάμαυρα μεγάλα μάτια που έμοιαζαν τόσο θλιμμένα μα έκρυβαν μέσα τους  δύναμη πελώρια. Αφού τα κατάφερε εκείνη μπορώ κι εγώ!

Καλημέρα αγαπημένοι...Κυριακή σήμερα 22 Νοέμβρη και έχει γενέθλια η μαμά μου! Μια σπουδαία ημέρα για εμάς!
Όσοι έχετε κοντά τις μαμάδες σας ρίξτε της ένα ζουμερό φιλί...οι υπόλοιποι σαν εμένα που οι μαμάδες σας είναι μακριά χαρίστε τους ένα γεμάτο συναισθήματα τηλεφώνημα...Κι όσο για τους υπόλοιπους που δεν είστε τόσο τυχεροί...ένα κερί και λίγες λέξεις σκόρπιες στον αέρα να ακουστούν στα αυτιά των αγγέλων...

Είναι μια μέρα ξεχωριστή σήμερα και  στέλνω εκεί έξω την αγάπη μου.

Χρόνια Πολλά γιαγιά Μαρία. Χρόνια Πολλά μαμά μου...Μακάρι να υπάρξω για τα παιδιά μου, η μαμά που υπήρξες εσύ για εμένα. Η μαμά αρχηγός μου...
Αφιερωμένο το τραγούδι που τόσο αγαπάς...Μπαμπά, να χαίρεσαι το κορίτσι σου...
                                                                                                                               Κατερίνα