Πετάω...

Είδαμε το έργο ένα Σαββατόβραδο εγώ κι ο Πα. Τα παιδιά ήταν ξαπλωμένα στο κρεββάτι μας κι άρα οι καναπέδες ελεύθεροι για εμάς, μαζί με το dvd.
Η οικογένεια Μπελιέ! Γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, σκεφτήκαμε τι σημαίνει για εμάς κι ύστερα ήρθε το τέλος, με ένα τραγούδι που αφιερώνει η μικρή έφηβη κόρη στους γονείς της...με τίτλο "Je vole", που σημαίνει...πετάω!
Τα ακούσαμε σιωπηλοί κι όταν τέλειωσε...εγώ έκλαιγα με λυγμούς κι ο μπαμπάς της οικογένειας, σηκώθηκε απότομα κι εξαφανίστηκε τάχα στην τουαλέτα...και όχι δεν είναι καθόλου τύπος που συγκινείται εύκολα, μα αυτή την φορά την πάτησε...

"Σε λίγο θα το ζήσουμε κι εμείς"...του είπα σαν γύρισε και έβαλα τα χέρια μου στα μάτια μου..."το αγοράκι μας μεγάλωσε"...Κούνησε το κεφάλι...θα ζήσουμε μαζί του λιγότερα χρόνια από όσα έχουμε ήδη περάσει...Αν όλα πάνε καλά στη ζωή του, έχουμε ίσως άλλα πέντε χρόνια κοινής ζωής έτσι όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Τι σκέψη!!!

Το αγοράκι μας σήμερα γίνεται 13! Δεκατρία χρόνια ζωής...τόσο λίγα για έναν άνθρωπο, τόσα πολλά, τόσο πολύτιμα, τόσο σημαντικά για έναν γονιό!

Πως είναι αυτό; Πόσο αβίαστα γίνεται όλο αυτό το ξεπέταγμα που δεν το σκέφτεσαι καθόλου;
Απλά συμβαίνει.
Περνούν τα χρόνια και το μικρό παιδάκι που σου κρατούσε τρυφερά το δαχτυλάκι στην βόλτα, που τραγουδούσε δυνατά από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου "ακούντα ακούντα ια μενανε ταγκούντα" (αρκούδα αρκούδα για μένανε τραγούδα), που μικρούλη τον ρωτούσαν πως σε λένε και απαντούσε πανευτυχής "κουκουβά" ( από το τραγούδι με την κουκουβάγια που λάτρευε), που κάθε βράδυ έβαζε τα αυτοκινητάκια του να κοιμηθούν δίπλα του, τα σκέπαζε με ένα χαρτομάντιλα και τους έλεγε βάζοντας το δαχτυλάκι στο στόμα, "νάνι τουτούτ", που τραγουδούσε ακαταλαβίστικα και μιλούσε αλαμπουρνέζικα περπατώντας γύρω γύρω σε όλο το σπίτι που φώναζε στις βόλτες δυνατά, "παιδάκι παιδάααακιιιι" σε όποιο παιδάκι συναντούσαμε, που έβλεπε τους τρεις σωματοφύλακες και πάλευε μπροστά στην τηλεόραση με το μικρό ξύλινο σπαθάκι του, που η πρώτη του λέξη ήταν "τάτο" κι εννοούσε τον Νάντο τον σκύλο μας κι εμείς ουρλιάζαμε από χαρά, που μόλις 18 μηνών ανεβοκατέβαινε τις σκάλες στο σπίτι μας ένα ένα τα σκαλοπάτια, χωρίς να κρατιέται από την κουπαστή κι ύστερα ανέβαινε στο σκαμπό για να πιάσει το ακουστικό του τηλεφώνου κι έλεγε "μαμάααα" για να μου μιλήσει όταν ήμουν στη δουλειά και  δυο χρονών έπινε το γάλα του βλέποντας το δεκάλεπτο διαφημιστικό της εταιρείας skoda ξανά και ξανά, ένα ανόητο διαφημιστικό σποτάκι με ένα αμάξι που έτρεχε, φρέναρε, έπαιρνε απότομες στροφές...τι τρέλα είχε με αυτό το  σποτάκι! κι ύστερα μια μέρα ανέβηκε στο μικρό ξύλινο δίκυκλο ποδηλατάκι του και ανακάλυψε την χαρά της ταχύτητας και μόλις δυο χρονών κατέβαινε με φόρα τις απότομες κατηφόρες χαρίζοντας σε όλους απανωτά εγκεφαλικά και  μετά τα τρία του ξαφνικά ανέβηκε σε ένα ποδήλατο χωρίς προσπάθεια, χωρίς βοηθητικές ρόδες κι εξαφανίστηκε με εμάς να τρέχουμε πανικόβλητοι πίσω του...
Πόσο ατρόμητος...

Θεέ μου εκείνο το χαρούμενο παιδάκι που τραγουδούσε, χόρευε όλη την ώρα, γελούσε πολύ και φώναζε και ήταν το πιο χαρούμενο μικρό στον κόσμο, γίνεται σήμερα 13...κι εμένα μου λείπει ήδη...
Μου λείπουν εκείνα τα δαχτυλάκια, εκείνα τα σγουρά μυρωδάτα μαλάκια, εκείνο το μικρό κορμάκι το τόσο δυνατό, που ατρόμητα ανέβαινε, κατέβαινε, σκαρφάλωνε, γλιστρούσε και σαν κούρνιαζε στην αγκαλιά μου αποκαμωμένο έμπλεκε τα μικρό του δαχτυλάκι στα μπουκλάκια του και στο δεξί αυτί του για να αποκοιμηθεί...Θεέ μου ήταν τόσο τρυφερό αγόρι κι ακόμη είναι!

Περνούν τα χρόνια κι ύστερα στέκεσαι για μια στιγμή και βλέπεις μπροστά σου έναν έφηβο, έναν νέο άντρα...
...και σε λίγο καιρό θα ανοίξει τα διπλωμένα φτερά του και με ένα δυνατό πέταγμα θα φύγει μακριά...
Ξέρω. Το ξέρω καλά, πόσο τρομακτικό είναι αυτό το πρώτο πέταγμα, πόσο αβέβαιο και γεμάτο αγωνία μπορεί να γίνει...μα ξέρω και κάτι ακόμη.
Ξέρω πως μετά, σαν η πρώτη αγωνία φύγει και καταλάβει τι μπορεί να κάνει με τα φτερά αυτά...τότε θα μαγευτεί!
Ο άνεμος στο πρόσωπο κι ο ήχος καθώς σκίζει τον αέρα. Η αίσθηση της παντοδυναμίας κι οι ελιγμοί, οι κόντρες, η αίσθηση της ταχύτητας, της βαρύτητας που θα ξεπερνά, ο φόβος που θα γίνεται πρόκληση...ω! Τα θυμάμαι, τα έχω δοκιμάσει όλα.
Ήταν τόσο γοητευτικό σαν πλησίαζε σε εμένα, μα είναι τόσο τρομακτικό αυτό, τώρα που το νιώθω να πλησιάζει σε εκείνον...στο πρώτο μου παιδί!
Κι αν και ξέρω πως θα μου υποσχεθεί πως θα προσέχει...άλλο τόσο ξέρω πως θα υπάρχουν αμέτρητες στιγμές, που θα το ξεχνά και δεν θα προσέχει και τότε θα πρέπει να αφεθώ...να αφεθώ κι εγώ μαζί του όπως κι εκείνος θα απλώνει τις φτερούγες του και θα αφήνεται στα ανοδικά ρεύματα να τον σηκώνουν ψηλά σαν κουραστεί...
Ξέρω πως στα πετάγματα ενός παιδιού δοκιμάζεται το ίδιο, μα κι αυτός που το εκπαίδευσε...ο γονιός του!

Στα πετάγματα τους πετάμε μαζί, γκρεμιζόμαστε μαζί...έτσι πάει...και το ξέρω.Το ξέρω καλά και αν και τρομάζω, η σκέψη πως θα τον κοιτάζω εκεί μακριά και ψηλά, πιο ψηλά από εμένα να σαρώνει τους ουρανούς του, με γεμίζει με απλή, καθαρή, ευτυχία!

Σήμερα είναι 30 Νοέμβρη κι είναι μια από τις σημαντικότερες ημέρες της ζωής μου...κι είναι λίγες αυτές! Είναι η μέρα που ήρθε στον κόσμο εκείνος...εκείνος που μαθαίνει να πετά κι οι πτήσεις τον γοητεύουν όλο και πιο πολύ και φεύγει όλο και πιο μακριά και όσο πιο πολύ ξεμακραίνει κι όσο πιο ψηλά πετά, εγώ μικραίνω και συρρικνώνομαι για να γίνω όλο και πιο μικρή, όλο και πιο ασήμαντη, όλο και λιγότερο χρήσιμη στην υπέροχη ζωή του...γιατί αυτός είναι ο δικός μου προορισμός.
Η δική μου νίκη...
"Χαράξου κάπου με οποιοδήποτε τρόπο κι ύστερα πάλι σβήσου με γενναιοδωρία..."  έγραψε ο Ελύτης

...μα αυτό το σβήσιμο κρύβει τόσο πόνο...τόσο μούδιασμα, τόση αγωνία για εμάς αγαπημένοι μου!

Αφιερωμένο σε κάθε μικρό πετούμενο εκεί έξω...Στα παιδιά μας που λιάζουν στον πρωινό ήλιο, τα απλωμένα τους φτερά...και κάθε μέρα δοκιμάζουν τις τρυφερές τους φτερούγες στα δυνατά ρεύματα.

Καλές πτήσεις αγόρι μου. Γενναίες μα όχι παράτολμες. Γαλήνιες, μαγικές κι ασφαλής σε παρακαλώ και κάθε βουτιά, κάθε άνεμο, κάθε καταιγίδα, κάθε στιγμή μοναδική...να την πετάξεις όπως της αξίζει. Όπως σου αξίζει! Ορμητικά, δυνατά, αγέρωχα!
Θα το αντέξω μικρέ...μην κοιτάς πίσω. Πέτα!
                                                                                                                                Η μαμά...

Υ.Γ...γράφοντας θυμήθηκα την πόντια γιαγιά μου που μας φώναζε (όχι τυχαία) όλα τα εγγόνια πουλιά της...κάτι που κάνει πια κι η μαμά μου στα εγγόνια της. Ψιθυρίζοντας λοιπόν τα λόγια της εύχομαι..."Χρόνια Πολλά πούλι μ"...