Είμαι Blogger;

Καμιά φορά αναρωτιέμαι για διάφορα πράγματα που μου συμβαίνουν ή για διάφορα πράγματα που υποτίθεται πως είμαι και δεν τα είχα από τη γέννηση μου μα τα απέκτησα μεγαλώνοντας. Από τα πιο απλά..."είμαι οδηγός;" μέχρι τα πιο πολύπλοκα..."είμαι σύζυγος και μάνα;"

Οι ταμπέλες κι οι ρόλοι συχνά με αγχώνουν, ιδίως αυτές για τις οποίες νιώθω ανεπαρκής "είμαι μαραθωνοδρόμος;" ή αυτές που χρειάζονται πολλά ψωμιά για να τις φτάσω "είμαι συγγραφέας;"

Συχνά πυκνά λοιπόν ένα άλλο μεγάλο ερωτηματικό έχει προστεθεί στις εσωτερικές μου αναζητήσεις..."είμαι  blogger;"

Τέσσερα ακριβώς χρόνια πέρασαν από την πρώτη δημοσίευση κι όμως ακόμη δεν το νιώθω...Πιστεύω ακράδαντα πως το blogging δεν σε κάνει  blogger όπως και η συγγραφή δεν σε κάνει συγγραφέα... 

Θυμάμαι πως άρχισε όλο αυτό. Σαν αστείο, στα χαμένα, σαν πείραμα, σαν δοκιμή...Θυμάμαι τους πρώτους φίλους να αφήνουν ενθαρρυντικά μηνύματα και μετά τους πρώτους ανθρώπους μέσα από το χώρο του internet. Τους πρώτους bloggers που με διάβασαν κι άρχισαν να μου γράφουν κι αρχίσαμε να επικοινωνούμε και να δημιουργούμε σχέσεις.

Τους πρώτους ανθρώπους μέσα στο χώρο που βοήθησαν και προώθησαν το blog κι όχι μόνο. Προώθησαν και την δουλειά μου και με στήριξαν πραγματικά σαν φίλοι παλιοί... κι είναι πολλοί και όλοι σημαντικοί, μα αξίζει να αναφέρω την αγαπημένη Ρένα, την πρώτη ίσως που με στήριξε απίστευτα και ουσιαστικά, την υπέροχη ζωγράφο μας τη Μαρία που παρόλο που ζει στην Αθήνα γνωριστήκαμε και αναπτύξαμε μια ζεστή σχέση, την Κατερίνα, με τα γεμάτα ενίσχυση και συναίσθημα μηνύματα της και την τρυφερή γραφή της, την Τζωρτζίνα, με το απίστευτο μπρίο και το ταλέντο της στη συγγραφή, με την Λύριελ, με τις υπέροχες φωτογραφίες της και την τρομερή υποστήριξη της σε κάθε μου βήμα, με την Ευσταθία και τα τρυφερά της λόγια, με την Έφη και την μαμαδίστικη φροντίδα της, με Αχτίδα και την αγάπη με την οποία μου έστελνε τα μηνύματα της, με την Λαμπρινή και τις λατρεμένες δημιουργίες της με τις οποίες γέμισε το σπίτι μας, την Βενετιά μου τη λατρεμένη με την πελώρια αγάπη της, την Ζαμπία με τις ιστορίες από την κουζίνα της και την μαγειρική της μαγεία,  με τη κουκουβάγια μάμα Βέρα και τις μαμαδο ιστορίες της, με την Κατερίνα και την Κάλλυ με το κέφι και τον ενθουσιασμό τους, με την Σοφία και την απίθανη γενναία τρέλα της, το τρυφερό Χαμομιλάκι, την αγαπημένη του Παπίτσα με την απλόχερη φιλία της, την υπέροχη και απίστευτα υποστηρικτική Μάχη και το τρυφερό Γιωτάκι, την απίθανα γενναία Γεωργία, την πάντα γεμάτη αγάπη Ελπίδα, την καταπληκτική Χρυσαυγή, την super ταλαντούχα Ερμιόνη και όλες τις γεύσεις της, την αγαπημένη εκρηκτική Όλγα, το γενναιόδωρο Χριστινάκι, την γενναία Αντιγόνη,  το τρελοκομείο τη Νάσια,  την γεμάτη φροντίδα κυρία Εύη, την αξέχαστη Μαριαντίνα, την Maya, την Μαριάννα, την Andria, την Αγγελική, την Εύα, την γλυκιά Vaillie μου, το λατρεμένο Θωμάκι μου, Μάρα, την Tante Kiki, την Marron, την Demi, την Κωνσταντίνα, την τρυφερούλα μου Φλώρα, το Σπιρτόκουτο, το ξενιτεμένο Αγριμάκι μου,  το μακρινό Χριστινάκι,  την Χρυσάνθη, την γεμάτη γεύσεις Αγγελική, την Ανθούλα μου, με τον μικρό της μαγικό  κόσμο, την τρελό Μισιρλού, την Θεανώ,  την γλυκιά Μαρία, την Εβίτα, και βέβαια την  πιο πολύτιμη όλων, τη μοναδική μου   Φραουλίτσα, την αδερφή μου...Θεέ μου είναι τόσοι πολλοί κι έχω ξεχάσει δεκάδες υπέροχους ανθρώπους που θέλω να ευχαριστήσω και να τους πως πως δεν τους ξέχασα ούτε στιγμή!!!

Μια Κοινότητα  ανθρώπων που δημιουργούσε κι έφτιαχνε υπέροχες κατασκευές και ένιωθα να μας ενώνει αυτός ο πυρετός της δημιουργίας...και ένιωσα μέλος της.

Στην αρχή λοιπόν άρχισα να γράφω χωρίς στόχο, χωρίς καν να ξέρω τι θα ήθελα να πω...ήξερα όμως πως είχα να πω πολλά...γιατί μετά ήρθε μια νέα γνωριμία με τις τόσο σημαντικές ιστοσελίδες των Μαμάδων Μπαμπάδων και των Μικροί Μεγάλοι και ξαφνικά ένιωσα να ανήκω και σε μιαν άλλη ιντερνετική κοινότητα. Αυτή με τον ρόλο του γονιού...Οι ιστοσελίδες αυτές, χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα,  με στήριξαν και προώθησαν το blog μας με αποτελέσματα εντυπωσιακά...

Γνώρισα κι άλλους υπέροχους bloggers. Κι άλλους υπέροχους φίλους. Ο κύκλος άνοιξε για να με χωρέσει κι εκεί...σε εκείνη την Ψηφιακή Γειτονιά!

Η φιλία που ανέπτυξα με ανθρώπους μέσα από τον κυβερνοχώρο, με δυο από τους διαχειριστές των συγκεκριμένων ιστοσελίδων και σημαντικούς bloggers  τον αγαπημένο πια, Χρήστο και την εμπνευσμένη Ασπα, με έκαναν να αλλάξω κατεύθυνση. Ιδίως η σχέση μου με τον Χρήστο, με έκανε να θέλω να γίνω πιο τολμηρή, να γράφω περισσότερο, να προκαλώ τον εαυτό μου και να κάνω...μεγάλα όνειρα...(ευχαριστώ φίλε)...

...μα και πάλι τα όνειρα μου δεν είχαν να κάνουν  με το blogging. Νομίζω πως τελικά όλο αυτό έγινε για να γράψω. Να εξελιχθώ, μέσα από κάτι που μέχρι τότε το έκανα μόνο για τον εαυτό μου.Τη γραφή. Ρίσκαρα, δημοσιεύοντας, σκέψεις και γραπτά πολύ σημαντικά για εμένα. Σαν να ήταν όλο αυτό μια πρόβα...Μια επιβεβαίωση για να συνεχίσω να δημιουργώ μέσω της τέχνης που λατρεύω.Της συγγραφής....

Τολμώ να πω τη λέξη αν και απέχω έτη φωτός από το να θεωρήσω ποτέ τον εαυτό μου συγγραφέα...είμαι μάλλον ένας άνθρωπος που υπηρετεί αυτή την τέχνη... από ένστικτο χωρίς να την κατέχει...

Το blog, με άνοιξε. Με άλλαξε. Με έβγαλε εκεί έξω. Γνώρισα ανθρώπους πολλούς, πέρα από τους bloggers. Έκανα φίλους πολλούς ανθρώπους που διάβαζαν τις ιστορίες και τα γραπτά μου και ήρθαν κοντά μου. Κάποιοι έμειναν και τους ευγνωμονώ! Δεν θέλω να σας ονοματίσω έναν έναν. Φίλοι πια που ζείτε στις άκρες της γης ή σε μακρινές πόλεις, μα έχουμε γνωριστεί βαθιά κι ουσιαστικά και θέλω να ξέρετε πως είστε τόσο σημαντικοί για εμένα.
Μέσα από το ιστολόγιο μας, γνώρισα μόνο την υπέροχη και γενναιόδωρη πλευρά των ανθρώπων κι αν ακόμη υπήρξαν και θλιβερές στιγμές και βρέθηκαν κι άνθρωποι που με λύπησαν ή με πόνεσαν, ήταν εξαιρετικά λίγοι μα ακόμη κι αυτοί είχαν κάτι σημαντικό να μου χαρίσουν.

Πολλές φορές φοβήθηκα, έκανα πίσω, είπα πως φτάνει...μα πάντα κάτι με ξαναγυρνούσε πίσω...στην επαφή με το πληκτρολόγιο και τους αναγνώστες μου...το πιστό ευλογημένο κοινό μου...Όλους εσάς που ευγνωμονώ για κάθε στιγμή χαμόγελου που απλόχερα μου χαρίζετε με τα σχόλια μα και με την σιωπή σας...

...Δεν είχα καθόλου στο νου μου να γράψω μια επετειακή ανάρτηση, μα πριν λίγες ημέρες έγινε κάτι που με τάραξε και με συγκίνησε βαθιά...Ένα κορίτσι από τα πολλά που αγαπώ. Ένα ξεχωριστό μου πλάσμα, φίλη, σύντροφος και σταθερή αναγνώστρια και πολλά άλλα και σημαντικά για εμένα, με ρώτησε πριν χρόνια σε μια συνάντηση μας, σαν ήμουν μικρή τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω...Τι απίστευτη ερώτηση...Η απάντηση βέβαια ήταν πάντα μία. Συγγραφέας. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αυτό ήθελα...Εκείνη κράτησε την πληροφορία, την δούλεψε με υπομονή για καιρό, για χρόνια... και λίγες μέρες πριν μου δώρισε αυτό...

Το πρώτο μου βιβλίο. Το πρώτο βιβλίο των ΚαΠα!

Ζήτησε και από άλλους φίλους μας κι αναγνώστες, να της δώσουν αγαπημένες τους αναρτήσεις του blog. Ζήτησε από μια γραφίστρια να σχεδιάσει το εξώφυλλο και να στήσει το περιεχόμενο. Ζήτησε από μια επιμελήτρια να επιμεληθεί τα γραπτά και έπειτα το έδεσε...και να! Μου είπε...το πρώτο σου βιβλίο!

Το κράτησα στα χέρια μου ευλαβικά...κι έκλαψα...Το χαρτί κι η μυρωδιά του και μέσα οι λέξεις μου, το μοίρασμα μου, κομμάτια από την ψυχή μου την ίδια. Είναι τόσο εμπνευσμένο κι όμορφο, λευκό και γαλάζιο, με μια απλότητα τόσο συγκινητική!

Απίστευτο! Πόσο πολύτιμο. Πόσο ανεκτίμητο.Ένας άνθρωπος μου έκανε δώρο το πρώτο μου βιβλίο και αυτό με έκανε κομμάτια. Για την γενναιοδωρία της, για την απίστευτη δουλειά που έκανε, για τις ώρες που θυσίασε από τα παιδιά της, για όλα όσα ξόδεψε για εμένα...γιατί; Για να κρατήσω εγώ στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο...

και το κράτησα...Είναι δίπλα μου. Στο κομοδίνο μου.Το χαϊδεύω απαλά και χαμογελώ περήφανη. Διαβάζω τα γραπτά και δεν το πιστεύω πως είναι δικά μου...οι λέξεις μου, οι σκέψεις μου, εγώ...

Αγαπημένοι...το λέω συχνά και θα το ξαναπώ...Δεν ξέρω τι έκανα για να το αξίζω όλο αυτό. Πραγματικά δεν ξέρω και νιώθω συναισθήματα πελώρια μα και μπερδεμένα.

Το blogging με έβγαλε εκεί έξω και με έκανε να σταθώ μπροστά σας. Με έκανε όχι απλά να γράψω, μα να μοιραστώ. 

Πήρα το ρίσκο, ξεπέρασα το φόβο κι ήταν ένα υπέροχο ταξίδι με ένα υπέροχο αποτέλεσμα. Ανθρώπους να μπαίνουν στη ζωή μου και να με κάνουν να νιώθω τόσο σημαντική, τόσο ξεχωριστή, χωρίς να αντιλαμβάνονται καν πως εκείνοι οι ίδιοι είναι οι ήρωες μου...Εσείς!

Εσείς, η δύναμη και η κάθε αδυναμία μου...

Βέβαια το ότι κρατώ στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο δεν με κάνει συγγραφέα...Μέσα μου οι συγγραφείς είναι τέρατα και θεοί γιατί ναι, δεν πιστεύω πως το να γράψεις ένα και δυο και δέκα βιβλία σε κάνει συγγραφέα. Η ίδια τέχνη σε κάνει δημιουργό της, με το να σε διαλέξει...και όχι δεν τους διαλέγει όλους...

Παρόλα αυτά εγώ είμαι τυχερή πολύ γιατί βρήκα το στόχο μου μέσα από το blogging. Κι ο στόχος μου είναι η ανθρώπινη επικοινωνία και το μοίρασμα, μέσα της συγγραφής...

Το βιβλίο μου ναι! Είναι το πιο όμορφο, το πιο καλοφτιαγμένο βιβλίο στον κόσμο...όχι το πιο καλογραμμένο ίσως. Μα έχει ψυχή! Κι αυτό τουλάχιστον μπορώ να μου το αναγνωρίσω...

...και τελικά αυτό το μικρό βιβλίο με κάνει να νιώθω τόσο περήφανη και δεν το ήξερα καν! Δεν το ένιωθα παρά μόνο την στιγμή που το αντίκρυσα κι άρχισα να το διαβάζω και μέσα του με ανακάλυψα...

Τέσσερα χρόνια  blogging. Τέσσερα χρόνια μαζί σας, με πάνω από τετρακόσιες αναρτήσεις. Με σκέψεις, εικόνες, μοίρασμα. Με εξέλιξη, με εξάσκηση. Με σταθερότητα, με πίστη!

και να ...κρατώ το πρώτο μου βιβλίο στα χέρια μου κι έρχεται κάτι νέο...ένα άλλο βιβλίο...η πρώτη μου νουβέλα.

Ένας εκδοτικός έχει αναλάβει την έκδοση του...μα δεν μπορώ να μαρτυρίσω τίποτε περισσότερο πέρα από το ότι θα το κρατώ σε λίγο καιρό στα χέρια μου και θα είστε και πάλι οι πρώτοι που θα μάθετε την ημερομηνία κυκλοφορίας του!

...και κλείνω με κάτι ακόμη. Η μικρή μου νουβέλα απορρίφθηκε πάνω από 20 και βάλε εκδοτικούς τα τελευταία χρόνια... κι  από άλλους τόσους τα προηγούμενα χρόνια που ξαναπροσπαθησα να την εκδόσω. Ποτέ δεν σταμάτησα να πιστεύω σε αυτήν...κι αν εκδοθεί και δέκα την διαβάσουν και την απορρίψουν και ένας την βρει υπέροχη...Γι' αυτόν. Γι' αυτόν τον ένα την έγραψα και τελικά για αυτόν τον ένα έγραψα την κάθε μου ανάρτηση!

Καλημέρα αγαπημένοι μου και καλό μήνα! Σας ευχαριστώ για πολλά...για όλα. Σε εσένα που μου χάρισες το πρώτο μου βιβλίο θα είσαι πάντα ο πρώτος και πιο πιστός μου εκδότης! 

Σ'αγαπάω! Σ'αγαπάω! Σ'αγαπάω!...και σε ευχαριστώ...

                                                                                                    Κατερίνα