Τα Χριστούγεννα είναι ανάγκη...

Αυτός ο Δεκέμβρης ήταν τόσο παράξενος. Σαν Σκωτσέζικο ντους. Μια κρύο, μια ζέστη και όχι δεν εννοώ τον καιρό. Είναι σαν να περιμένεις με αγωνία ένα ραντεβού και το λαχταράς και φτιάχνεις μέσα στο μυαλό σου όλο το σκηνικό. Στήνεις την κάθε λεπτομέρεια και προβάρεις τα λόγια και όσο το φτιάχνεις είναι μαγικό...μα μόλις έρθει χάνει λίγη από τη μαγεία του γιατί πολλά δεν είναι όπως ονειρεύτηκες και πολλά από αυτά που σχεδίασες δεν βγαίνουν όχι γιατί φταίει κάποιος άλλος, μα γιατί εσύ...έχεις καταναλώσει τόση προσπάθεια στο σχεδιασμό που είσαι πια κουρασμένος..."χόρτασες" με τα σχέδια...

Έτσι ήταν αυτός ο Δεκέμβρης για εμένα. Απίστευτα πιεστικός και κουραστικός μέχρι τέλους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω μου, ο καθένας με την πολυπλοκότητα και την ιδιαιτερότητα του. Με τις ανάγκες του κι εγώ τρέχοντας πίσω από όλα αυτά, χωρίς να προλαβαίνω τίποτε, απογοητεύοντας τον εαυτό μου, σε κάθε μου ρόλο...

Όλα τα σχέδια για εξόδους, για νυχτερινές βόλτες, για σινεμά, για τραπεζώματα, για φίλους και παρέες, για νύχτες παραμυθιών, για κουλουράκια...όλα φούνταραν στο κενό...κι όσα έγιναν, έγιναν με πίεση και άγχος στις ενδιάμεσες ώρες μεταξύ δουλειάς και υποχρεώσεων, όπως τα κουλουράκια που ψήσαμε με τον Γιώργο, που έγιναν ένα μεσημέρι αφού έχω γυρίσει από την δουλειά και λίγο πριν ξαναφύγω...

Κι όμως όσο κι αν δυσκολεύομαι με τους χρόνους και τις ανάγκες και τα πρέπει των Χριστουγέννων για να μπω στο Πνεύμα και να μεταφέρω κι άλλους μαζί μου ή για να μην χαλάσω την γιορταστική διάθεση αυτών που αγαπώ...όσο λοιπόν κι αν θέλω να κρυφτώ και να μην κάνω τίποτε, άλλο τόσο κάτι μέσα μου ξυπνά και μου ζητά να το ζήσω...

Έτσι έστω αν κι έχω ξεχάσει τον εαυτό μου κυριολεκτικά. Έστω κι αν έχω σταματήσει το τρέξιμο εδώ και ένα μήνα!!!! σημάδι έντονης κατάπτωσης για εμένα. 

Έστω κι αν έχω εγκαταλείψει πολλές μου ανάγκες...μόλις λίγο ξεκουράστηκε το μυαλό και το σώμα μου, τα χέρια μου άρχισαν να δουλεύουν και το μυαλό άρχισε να χάνεται σε κόσμους χιονισμένους. Σε κατάλευκα τοπία, σε παγωμένα δάση...κι επειδή δεν μπορούσα να είμαι εκεί τα μετέφερα στις κατασκευές μου...

Γυάλινες μπάλες που γέμισα με χιόνι και διακόσμησα με κλαδάκια και κουκουνάρια.

Μια γυάλα που φτιάξαμε ένα βράδυ με τον Πα χρησιμοποιώντας τις πανέμορφες μινιατούρες του και μας έδωσε τόση χαρά, σαν να είμασταν εκεί μέσα σε αυτό το vintage  αμάξι που κουβαλά το δεντράκι στην πλατεία του χιονισμένου χωριού. 

Βαζάκια διακοσμημένα για δωράκια στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και άλλα κορίτσια αγαπημένα...

Χάρτινα φτερά Αγγέλων που διακόσμησα με συνθετικό χιόνι και κανέλες για να μυρίσει το σπίτι με αυτή την πικάντικη ζεστασιά...

Τα Χριστούγεννα τελικά είναι μέσα μας...Σαν ένστικτο. Σαν ανάγκη!

Ζήσαμε κάποιες όμορφες βραδιές με φίλους και κάποιες ωραίες στιγμές με τα παιδιά παίζοντας επιτραπέζια και λέγοντας ιστορίες. Έρχονται στο σπίτι φίλοι των παιδιών, πηγαίνουμε βόλτες στα μαγαζιά, είδαμε μαζί ταινίες, κάναμε "Αμερικάνικα" πρωινά και πάει λέγοντας. Πολλά από αυτά, τα μοιραστήκαμε στο instagram. 

Όμορφες στιγμές που σαν τις ζεις έχουν ένταση και πίεση και δεν είσαι πάντα τόσο ήρεμος ή χαρούμενος ή ξεκούραστος. Σαν να προσπαθούμε να χωρέσουμε όλα όσα πρέπει, όλα όσα μας προστάζουν οι μέρες να κάνουμε, να νιώσουμε, να χαρίσουμε στον εαυτό μας και στους άλλους...

Εγώ πολλές πολλές φορές όταν κάνω όλα αυτά, θα ήθελα να είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ με μια κουβέρτα και να κοιμάμαι ενώ με νανουρίζει η τηλεόραση... Αλήθεια! Έτσι νιώθω, μα αντιστέκομαι σε αυτό και λέω όχι...θα περάσουν και θα μετανιώσεις.

Έτσι το τραπέζι των Χριστουγέννων ήταν και πάλι απίστευτα γιορτινό. Με κεριά και φρέσκα κλαδιά έλατου που αγαπώ πολύ...και βέβαια με τέλειες γιορτινές γεύσεις.

Έχω τόση ανάγκη να είμαι με συγγενείς τις γιορτές. Κι είναι παράξενο γιατί αυτή η ανάγκη είναι ισοδύναμη με την ανάγκη μου να εξαφανιστώ και να το σκάσω για λίγο από όλα αυτά τα χρυσοπασπαλισμένα συναισθήματα...

Μα κρατώ. Κρατώ πολλά που με συγκίνησαν και με έκαναν να νιώσω όμορφα. Όπως τα πακέτα των γονιών και της αδερφής μου. Όπως τα δωράκια κι οι κάρτες από φίλους κι ανθρώπους που μας έγιναν σημαντικοί!

Μας συγκίνησαν τόσο... Ένα βιβλίο  με ένα κλαράκι ελιάς, μια πετρούλα με ένα ρόδι, ένα βραχιολάκι με ένα μήνυμα, μια κούπα μοναδική, ένα φουλάρι, ένα αρωματικό κερί, ένα αγγελάκι, σοκολατάκια και λόγια ζεστά που ακουμπούν την καρδιά... κι άλλα τόσο σπουδαία...που κρύβουν τόση  γενναιοδωρία. 

Όχι για τα δώρα, μα γιατί μέσα τους έκρυβαν τη σκέψη και την αγάπη τους. Τις ευχές τους, για όλους εμάς. Μέσα τους έκρυβαν ελπίδες και κρυμμένα όνειρα και σχέδια για συναντήσεις και αγκαλιές. Μέσα τους έκρυβαν τον Πνεύμα κι αυτών των Χριστουγέννων...κι αυτό ήταν το πιο πολύτιμο από όλα...Τα δώρα της καρδιάς!!!

Δύο τέτοια δώρα ήταν κι αυτά που μας έφεραν την ημέρα των Χριστουγέννων η αδερφή του Πα και ο άντρας της. Η Λευκή κι ο Σάκης, που είναι το πιο δημιουργικό δίδυμο που υπάρχει.  

Έτσι έχουμε ένα πανέμορφο φωτιστικό από θαλασσόξυλα που έφτιαξε ο Σάκης 

και μια φαμίλια Άγιο Βασιλάκων που έφτιαξαν η Λευκή με τα ανίψια μας με κούτσουρα και ζει πια, στο Σαλόνι μας...

Γέμισαν το σπίτι μας με τόση απρόσμενη χαρά αυτά τα μικρά κουτσουράκια...

Τα Χριστούγεννα πέρασαν μέσα σε συναισθήματα πολλά και διαφορετικά. Με λίγο δάκρυ και λίγη χαρά. Με μπόλικη κούραση και ανάμικτο ενθουσιασμό για όσους έχουμε κοντά, με τον μισεμό αυτών που είναι μακριά μας...

Τα παιδιά όμως έπαιζαν στο σαλόνι τρισευτυχισμένα. Αυτά που δεν ήταν εκεί ήταν ασήμαντα μπροστά σε ότι είχαν κοντά τους. Φώναζαν, πάλευαν, γελούσαν...οι μικροί μας δάσκαλοι...Το Πνεύμα των Χριστουγέννων μας!

Τα Χριστούγεννα πέρασαν πια κι έμειναν ώρες να μας χωρίζουν από τη νέα χρονιά...Τρέχουμε πάλι να τα προ φτάσουμε όλα. Δώρα και ανάγκες και όλα αυτά που θέλουμε και όλα αυτά που πρέπει κι όλα αυτά που δεν πρέπει...Σκέφτομαι αν έχουν νόημα, όλα αυτά. Γιατί τρέχω, για ποιόν; Φλερτάρω με την γοητευτική ιδέα, να εγκαταλείψω, να πω δεν πρόλαβα...

Αν παραιτηθώ από όλα, αν δεν προσπαθήσω αρκετά να καταφέρω έστω και τα μισά, ξέρω πως την επόμενη ημέρα θα έχω μετανιώσει.

Θα έχω θυμώσει με τον εαυτό μου που έχασα την ευκαιρία να κάψω ακόμη μια βασιλόπιτα, να χάσω ακόμη μια παρτίδα στα χαρτιά με τα παιδιά μου, να ζήσω ακόμη μια εξαντλητική έξοδο, να κάνω ακόμη ένα κουραστικό τραπέζι, να νυστάξω βλέποντας για ακόμη μια φορά το Πολικό Εξπρές και πάει λέγοντας...Μα ναι! Θα έχω μετανιώσει, ξέροντας πόσο πολύτιμα είναι όλα αυτά. Πόσο σπουδαία! 

Κάθε φορά λοιπόν που νιώθω αυτή την παραίτηση, τον θυμό και την κούραση να με καταπίνουν, κοιτάζω φωτογραφίες...Σαν αυτή των φετινών Χριστουγέννων!

Φωτογραφίες περασμένων χρόνων, γεμάτες φως και χρώμα και γέλια...και μέσα μου φουντώνει μια ανάγκη. Η ανάγκη να ζήσω όλα αυτά κι άλλα τόσα για ακόμη μια χρονιά. Γιατί είμαι εδώ! Γιατί μπορώ! Γιατί το αξίζω, αυτό το συναίσθημα, αυτό το χρώμα, αυτό το γέλιο, αυτό το δάκρυ...αυτό το Πνεύμα...Αξίζω να το νιώσω καθώς το κουβαλώ μέσα μου!

Όλοι το αξίζουμε, σκέφτομαι, μα δυστυχώς,  δεν μπορούμε όλοι να το ζήσουμε.Τουλάχιστον εμείς που μπορούμε...ας το τιμήσουμε! 

Έτσι λέω στον εαυτό μου και σηκώνω τα μανίκια μου για να χαρίσω στον εαυτό μου ακόμη μια στιγμή και στα παιδιά μου ακόμη μια ανάμνηση...

Καλημέρα αγαπημένοι! Ευχαριστούμε για όλες τις ευχές που μοιραστήκατε μαζί μας. Για όλα τα υπέροχα δωράκια, για όλα τα αξέχαστα μοιράσματα. Ευχαριστούμε για όλα όσα μας χαρίσατε και μας κάνατε να νιώσουμε, χωρίς κανένα αντάλλαγμα! Καμιά φορά αναρωτιέμαι...αν υπάρχετε στ'αλήθεια, μακρινοί φίλοι, τόσο κοντά στις ψυχές μας...

Χρόνια Πολλά κι ευτυχισμένα. Αυτή είναι η τελευταία ανάρτηση του 2015.

Εύχομαι  σε όλους, ένα υπέροχο πέρασμα στη νέα χρονιά!

                                                                                                                            Κατερίνα

Χριστουγεννιάτικη Φύση στο σπίτι!

Πάντα η φύση μέσα στο σπίτι χαρίζει ζωή. Ιδίως αυτές τις μέρες τις τόσο γιορτινές.

Μια βόλτα τριγύρω και μαζεύουμε κάτι από όλα. Η φύση είναι παντού. Σε δασάκια, σε μικρά άλση μέσα στην πόλη.

Ακόμη και σε πολυσύχναστους δρόμους με δέντρα στα πεζοδρόμια παντού.Το πιο ωραίο βέβαια είναι να συνδυαστεί όλη αυτή η συλλογή υλικών με μια ωραία βόλτα στην εξοχή, μαζί με τα παιδιά.

Μαζεύουμε κουκουνάρια και κλαδιά και φλοιούς δέντρων. Μα το πιο σημαντικό είναι τα κλαδιά από τα έλατα, οι τούγιες ή τα λεμονοκυπάρισσα, με το μαγικό βαθύ πράσινο σε διαφορετικές αποχρώσεις. Τέλειο για να γεμίσουν όλα τα βάζα του σπιτιού...και βέβαια τέλεια για να φτιάξουμε στεφάνια! 

Τα κλαδιά ελάτων τα βρίσκω σε φυτώρια όπου πουλούν έλατα. Μου δίνουν τα κλαδιά που κόβουν από τις βάσεις των ελάτων που προορίζονται για Χριστουγεννιάτικους στολισμούς. Και μιας κι είναι για πέταμα απλά, μου τα χαρίζουν...

Ένα σφουγγάρι για βάση και αρχίζει το στήσιμο κάθε σύνθεσης.

Έγιναν πανέμορφα πραγματικά και δεν χορταίνω να τα κοιτάζω.

Έκανα από λίγο από όλα μιας και ο χρόνος μου περιορισμένος. Μα όσο κι αν τρέχω θέλω να πιεστώ για να κάνω πράγματα που μου αρέσουν κι αγαπώ, ιδίως αυτή την εποχή.Οπότε ξεκλέβω λίγα λεπτά με κάθε ευκαιρία για να ξεχαστώ και να νιώσω δημιουργική.

Έτσι λοιπόν, κάθε βάζο στολίστηκε. 

Οι γωνιές μας γέμισαν με κλαδιά άγριας τριανταφυλλιάς που είναι από μόνα τους το πιο όμορφο στολίδι του σπιτιού μας.

Ένα μικρό στεφάνι για το προσκέφαλο του κρεβατιού μας και φτιάχτηκαν μικρές αγαπημένες συνθέσεις, με κάτι από όλα.

Είναι τόσο εύκολο. Σύρμα χοντρό για το σκελετό και δένουμε πάνω ματσάκια  με σύρμα λεπτό για κατασκευές. Το βλέπεις να παίρνει σχήμα σιγά σιγά κι αυτή η τόσο απλή διαδικασία δίνει τόση χαρά.

Μικρές συνθέσεις στα βάζα παρέα με κεράκια πάνω στα γύψινα κηροπήγια από φόρμες ζαχαροπλαστικής δώρο της ξαδέρφης μου, που με τα δημιουργικά της κέφια μας τρελαίνει...

Τα αγαπώ τα φυσικά στολίσματα. Έτσι γεμίζω το σπίτι πάντα με τα πιο φυσικά υλικά. Αυτά που κρύβουν κάτι από τα δάση που χανόμουν, τα δέντρα που σκαρφάλωνα και τις μυρωδιές που λάτρευα, τότε που ήμουν κοριτσάκι και ζούσα σε μια μαγική χωμάτινη αυλή.

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν κι ακόμη φτιάχνω κάθε μέρα και κάτι. Κάτι μικρό. Κάτι για το σπίτι, κάτι για εμένα, κάτι για κάποιον που αγαπώ...όπως αυτό.

Ιδέα κλεμμένη από ένα δώρο που μου έκανε μια αγαπημένη μου και το αγάπησα. Έτσι το αντέγραψα και να, ένα από τα πιο απλά μου δώρα.Και τα πιο αγαπημένα...

Δημιουργώ κάθε μέρα λοιπόν και κάτι μικρό κι ασήμαντο. Μα τόσο σημαντικό γιατί το κάθε τι μικρό είναι η λάμψη που με μεταφέρει σε χρόνο μηδενικό σε ένα μέρος ασφαλές και μαγικό...Εκεί που κάθε όνειρο, έχει την πιθανότητα να βγει πραγματικό!

Καλημέρα αγαπημένοι...πλησιάζουμε...

                                                                                                         Κατερίνα

Το χρώμα των Χριστουγέννων...

"Μαμά δώσε μου δυο ευρώ να σου πάρω ένα δώρο"...μου είπε ο μικρός γιος μου τις προάλλες στο Χριστουγεννιάτικο bazzar του Σχολείου της Φύσης. Του έδωσα δύο ευρώ και ανάμεσα στο δεκάδες εκατοντάδες στολίδια μου έφερε αυτό που ήξερε καλά πως θα λατρέψω...

Τίποτε λαμπερό, τίποτε ιδιαίτερο. Ένα βαζάκι με κορδέλες κι ένα κουδουνάκι κόκκινο κρεμασμένο πάνω του κι ήταν αυτό ακριβώς που θα έπαιρνα κι εγώ ανάμεσα σε όλα τα άλλα...Το πιο ασφαλές, Το πιο όμορφο στα μάτια μου...

Καμιά φορά σκέφτομαι πως είμαι ο πιο βαρετός άνθρωπος που υπάρχει. Πηγαίνω σε ένα καφέ ή σε ένα μπαρ, λέω θα πάρω κάτι νέο θα δοκιμάσω κάτι καινούριο....πάντα καταλήγω να παραγγέλνω το ίδιο ακριβώς ποτό ή ρόφημα.

Πάμε στην ταβέρνα, σκέφτομαι θα πάρω κάτι άλλο μια νέα γεύση, μην πάρεις πάλι τα γνωστά, λέω στον εαυτό μου...Τζίφος η παραγγελία θα είναι πάντα η ίδια.

Το ίδιο και στο ζαχαροπλαστείο...πάντα φεύγω με το ίδιο γλυκό...Θυμώνω. Λέω μα γιατί, αφού υποσχέθηκες να δοκιμάσεις κάτι νέο, μα η αλήθεια είναι πως είναι τόσο αγαπημένες κάποιες γεύσεις ή συνήθειες που σαν μπω στο δίλημμα, δεν θέλω να χαλάσω την απόλαυση που ξέρω στα σίγουρα πως με περιμένει, από το ρίσκο μιας νέας εμπειρίας που μπορεί να μην με ενθουσιάσει...όχι σε όλα, εντάξει. 

Δεν μιλάμε για σοβαρά ρίσκα μα για αυτά τα απλά καθημερινά...Δεν θα ρισκάρω δηλαδή μια δοκιμασμένη μακαρονάδα με κάποια νέα γκουρμεδιάρικη ή εξωτική γεύση. Ποτέ!

Τι βαρετό πλάσμα....

Έτσι λοιπόν κάθε που πλησιάζουν Χριστούγεννα σκέφτομαι "φέτος θα ρισκάρω και με κάτι καινούριο.Ένα νέο χρώμα, μια νέα ιδέα....φτάνει τα γνωστά, τα ασφαλή."

Κοιτάζω βιτρίνες, βλέπω περιοδικά κι ενθουσιάζομαι και λέω ναι ναι! Φέτος θα κάνω πράγματα και θάματα και θα γίνω τολμηρή...

Μα μόλις βγουν τα στολίδια από τα κουτιά, είναι σαν να συναντώ παλιούς αγαπημένους φίλους. Μόλις δω κουκουνάρια ξύλα, κλαδιά νιώθω σαν υπνωτισμένη...σαν να με καλούν και καταλήγω πάντα στις ίδιες επιλογές και στα ίδια χρώματα, μέχρι που φέτος το αποφάσισα.

Για εμένα τα Χριστούγεννα είναι κόκκινα, με λίγο λευκό του χιονιού, με μια ιδέα βαθύ πράσινο του έλατου και καφέ του ξύλου...Με λίγα λόγια φύση και πάλι φύση!

Αγαπώ και λίγο την λάμψη του ασημιού και του χρυσού, μα το χρώμα μου είναι ένα καφετί κλαδί, με πράσινα φύλλα και κόκκινους καρπούς, πασπαλισμένους με χιόνι...Αυτό είναι το χρώμα των Χριστουγέννων και τέρμα!

Δεν το παλεύω άλλο, με έχω πάρει απόφαση...

Κι έτσι στολίσαμε και φέτος, και  το σπίτι γέμισε Χριστουγεννιάτικα χρώματα και φως...Σαν αυτό το μικρό στολίδι που ήρθε από μακριά και με συγκίνησε τόσο πολύ γιατί είναι σαν να φτιάχτηκε για το σπίτι μας. Με τα χρώματα που αγαπώ με δαντέλες και σύμβολο ένα καρούλι...σαν το χρόνο που κυλά...Κάποιοι φίλοι μου με ξέρουν τόσο καλά...όπως η υπέροχη μου Μαρία!

Στο τζάκι το παλιό στεφάνι που έφτιαξα κάποια χρόνια πριν. 

Τούγιες και λεμονοκυπάρισσα να μυρίσει το σπίτι με τη φρεσκάδα του δάσους και κουκουνάρια δίπλα στον γλυκό παππούλη που ζει 10 ολόκληρα χρόνια μαζί μας κάθε του Χριστούγεννα...

Να και λίγη από τη λάμψη του ασημιού στη γωνιά  με μια υπέροχη κατασκευή, ένα δέντρο από κουκουνάρια περσινό  δώρο της Λευκής, αδερφής του Πα, που με τον άντρα της δημιουργούν μικρά και μεγάλα θαύματα!

Και κλαδιά στα παράθυρα με αγριοτριανταφυλλιές. 

και το στεφάνι που κάνει παρέα με το πληθωρικό Χριστολούλουδο.

Κλαδιά μουρτζιάς στο  παλιό λατρεμένο βάζο της μαμάς, με δυο κοκκινολαίμηδες να κελαηδούν στα κλαδιά της.

Το κλαδί που το φθινόπωρο είχαμε κρεμάσει τα κιτρινισμένα φύλλα, τώρα γέμισε μικρά αστραφτερά στολίδια...κάποια φτιαγμένα στο χέρι δώρα φίλων...

Ένα μεγάλο κομμάτι ξύλου που πάνω του μπήκαν κλαδιά και κεριά αντίστροφης μέτρησης και ένα από τα τεράστια κουκουνάρια που μας δίνει από το Λαύκο η νονά του Γιώργου και ένα σωρό όμορφα αγαπημένα στολίδια, 

όπως αυτά τα τρία αγοράκια που ζουν μαζί μας 8 χρόνια τώρα...είναι αδέρφια κι έχουν κι ονόματα...

...κάθε μέρα σαν όλοι μαζευόμαστε μετά από όλο το καθημερινό τρέξιμο, ανάβουμε ένα κερί για κάθε νέα βδομάδα...και μετράμε...

Το σπίτι των Χριστουγέννων για εμάς, είναι κατακόκκινο κι είναι φτιαγμένο για να το ζούμε σε ξέστρωτους καναπέδες και ανέμελα πρωινά...

Το πιο γενναίο μου κομμάτι είναι αυτό το απαλό ροζ με το λευκό και το ανοιχτό λιλά, στην άκρη της γωνιάς μα κι αυτό δεν ήταν δική μου απόφαση μιας κι ήταν δώρα των παλιών μου συνεργατών, που αγαπώ και δεν τα απαρνιέμαι ποτέ!

Όμως τα πιο όμορφα όμορφα στολίδια μας είναι αυτά που σαν τα κοιτάμε κρύβουν μέσα τους κάτι από την απλότητα των παιδιών μας...

όπως αυτό το βαζάκι που έφτιαξε πρόσφατα ο μικρός μας με φύλλα και δεν το αποχωρίζομαι, με τίποτε.

Το δέντρο μας πανέμορφο...Στολισμένο μόνο από εκείνους χωρίς παρεμβάσεις δικές μας. Στο φως της ημέρας μοιάζει σαν καραβάν σαράι, μα σαν ανάβουν τα λαμπάκια, ξεχύνεται η μαγεία του.

Είναι πανέμορφο, με το τρένο να περνά σφυρίζοντας από  το Χριστουγεννιάτικο χωριό που έφτιαξε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο μπαμπάς τους...όταν έγινε μπαμπάς...

Οπότε τα Χριστούγεννα στο σπίτι μας έχουν το χρώμα ενός χειμωνιάτικου κλαδιού αγριοτριανταφυλλιάς...μαζί με το ζεστό φως το κεριών που τα βράδια γεμίζουν το μυαλό με όνειρα.

Καλημέρα αγαπημένοι...Ευχές για καλά και δημιουργικά στολίσματα, ευχές για μια υπέροχη γιορτινή ατμόσφαιρα, σε κάθε σπίτι και σε κάθε καρδιά...

                                                                                                              Κατερίνα