Τα Χριστούγεννα είναι ανάγκη...

Αυτός ο Δεκέμβρης ήταν τόσο παράξενος. Σαν Σκωτσέζικο ντους. Μια κρύο, μια ζέστη και όχι δεν εννοώ τον καιρό. Είναι σαν να περιμένεις με αγωνία ένα ραντεβού και το λαχταράς και φτιάχνεις μέσα στο μυαλό σου όλο το σκηνικό. Στήνεις την κάθε λεπτομέρεια και προβάρεις τα λόγια και όσο το φτιάχνεις είναι μαγικό...μα μόλις έρθει χάνει λίγη από τη μαγεία του γιατί πολλά δεν είναι όπως ονειρεύτηκες και πολλά από αυτά που σχεδίασες δεν βγαίνουν όχι γιατί φταίει κάποιος άλλος, μα γιατί εσύ...έχεις καταναλώσει τόση προσπάθεια στο σχεδιασμό που είσαι πια κουρασμένος..."χόρτασες" με τα σχέδια...

Έτσι ήταν αυτός ο Δεκέμβρης για εμένα. Απίστευτα πιεστικός και κουραστικός μέχρι τέλους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω μου, ο καθένας με την πολυπλοκότητα και την ιδιαιτερότητα του. Με τις ανάγκες του κι εγώ τρέχοντας πίσω από όλα αυτά, χωρίς να προλαβαίνω τίποτε, απογοητεύοντας τον εαυτό μου, σε κάθε μου ρόλο...

Όλα τα σχέδια για εξόδους, για νυχτερινές βόλτες, για σινεμά, για τραπεζώματα, για φίλους και παρέες, για νύχτες παραμυθιών, για κουλουράκια...όλα φούνταραν στο κενό...κι όσα έγιναν, έγιναν με πίεση και άγχος στις ενδιάμεσες ώρες μεταξύ δουλειάς και υποχρεώσεων, όπως τα κουλουράκια που ψήσαμε με τον Γιώργο, που έγιναν ένα μεσημέρι αφού έχω γυρίσει από την δουλειά και λίγο πριν ξαναφύγω...

Κι όμως όσο κι αν δυσκολεύομαι με τους χρόνους και τις ανάγκες και τα πρέπει των Χριστουγέννων για να μπω στο Πνεύμα και να μεταφέρω κι άλλους μαζί μου ή για να μην χαλάσω την γιορταστική διάθεση αυτών που αγαπώ...όσο λοιπόν κι αν θέλω να κρυφτώ και να μην κάνω τίποτε, άλλο τόσο κάτι μέσα μου ξυπνά και μου ζητά να το ζήσω...

Έτσι έστω αν κι έχω ξεχάσει τον εαυτό μου κυριολεκτικά. Έστω κι αν έχω σταματήσει το τρέξιμο εδώ και ένα μήνα!!!! σημάδι έντονης κατάπτωσης για εμένα. 

Έστω κι αν έχω εγκαταλείψει πολλές μου ανάγκες...μόλις λίγο ξεκουράστηκε το μυαλό και το σώμα μου, τα χέρια μου άρχισαν να δουλεύουν και το μυαλό άρχισε να χάνεται σε κόσμους χιονισμένους. Σε κατάλευκα τοπία, σε παγωμένα δάση...κι επειδή δεν μπορούσα να είμαι εκεί τα μετέφερα στις κατασκευές μου...

Γυάλινες μπάλες που γέμισα με χιόνι και διακόσμησα με κλαδάκια και κουκουνάρια.

Μια γυάλα που φτιάξαμε ένα βράδυ με τον Πα χρησιμοποιώντας τις πανέμορφες μινιατούρες του και μας έδωσε τόση χαρά, σαν να είμασταν εκεί μέσα σε αυτό το vintage  αμάξι που κουβαλά το δεντράκι στην πλατεία του χιονισμένου χωριού. 

Βαζάκια διακοσμημένα για δωράκια στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και άλλα κορίτσια αγαπημένα...

Χάρτινα φτερά Αγγέλων που διακόσμησα με συνθετικό χιόνι και κανέλες για να μυρίσει το σπίτι με αυτή την πικάντικη ζεστασιά...

Τα Χριστούγεννα τελικά είναι μέσα μας...Σαν ένστικτο. Σαν ανάγκη!

Ζήσαμε κάποιες όμορφες βραδιές με φίλους και κάποιες ωραίες στιγμές με τα παιδιά παίζοντας επιτραπέζια και λέγοντας ιστορίες. Έρχονται στο σπίτι φίλοι των παιδιών, πηγαίνουμε βόλτες στα μαγαζιά, είδαμε μαζί ταινίες, κάναμε "Αμερικάνικα" πρωινά και πάει λέγοντας. Πολλά από αυτά, τα μοιραστήκαμε στο instagram. 

Όμορφες στιγμές που σαν τις ζεις έχουν ένταση και πίεση και δεν είσαι πάντα τόσο ήρεμος ή χαρούμενος ή ξεκούραστος. Σαν να προσπαθούμε να χωρέσουμε όλα όσα πρέπει, όλα όσα μας προστάζουν οι μέρες να κάνουμε, να νιώσουμε, να χαρίσουμε στον εαυτό μας και στους άλλους...

Εγώ πολλές πολλές φορές όταν κάνω όλα αυτά, θα ήθελα να είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ με μια κουβέρτα και να κοιμάμαι ενώ με νανουρίζει η τηλεόραση... Αλήθεια! Έτσι νιώθω, μα αντιστέκομαι σε αυτό και λέω όχι...θα περάσουν και θα μετανιώσεις.

Έτσι το τραπέζι των Χριστουγέννων ήταν και πάλι απίστευτα γιορτινό. Με κεριά και φρέσκα κλαδιά έλατου που αγαπώ πολύ...και βέβαια με τέλειες γιορτινές γεύσεις.

Έχω τόση ανάγκη να είμαι με συγγενείς τις γιορτές. Κι είναι παράξενο γιατί αυτή η ανάγκη είναι ισοδύναμη με την ανάγκη μου να εξαφανιστώ και να το σκάσω για λίγο από όλα αυτά τα χρυσοπασπαλισμένα συναισθήματα...

Μα κρατώ. Κρατώ πολλά που με συγκίνησαν και με έκαναν να νιώσω όμορφα. Όπως τα πακέτα των γονιών και της αδερφής μου. Όπως τα δωράκια κι οι κάρτες από φίλους κι ανθρώπους που μας έγιναν σημαντικοί!

Μας συγκίνησαν τόσο... Ένα βιβλίο  με ένα κλαράκι ελιάς, μια πετρούλα με ένα ρόδι, ένα βραχιολάκι με ένα μήνυμα, μια κούπα μοναδική, ένα φουλάρι, ένα αρωματικό κερί, ένα αγγελάκι, σοκολατάκια και λόγια ζεστά που ακουμπούν την καρδιά... κι άλλα τόσο σπουδαία...που κρύβουν τόση  γενναιοδωρία. 

Όχι για τα δώρα, μα γιατί μέσα τους έκρυβαν τη σκέψη και την αγάπη τους. Τις ευχές τους, για όλους εμάς. Μέσα τους έκρυβαν ελπίδες και κρυμμένα όνειρα και σχέδια για συναντήσεις και αγκαλιές. Μέσα τους έκρυβαν τον Πνεύμα κι αυτών των Χριστουγέννων...κι αυτό ήταν το πιο πολύτιμο από όλα...Τα δώρα της καρδιάς!!!

Δύο τέτοια δώρα ήταν κι αυτά που μας έφεραν την ημέρα των Χριστουγέννων η αδερφή του Πα και ο άντρας της. Η Λευκή κι ο Σάκης, που είναι το πιο δημιουργικό δίδυμο που υπάρχει.  

Έτσι έχουμε ένα πανέμορφο φωτιστικό από θαλασσόξυλα που έφτιαξε ο Σάκης 

και μια φαμίλια Άγιο Βασιλάκων που έφτιαξαν η Λευκή με τα ανίψια μας με κούτσουρα και ζει πια, στο Σαλόνι μας...

Γέμισαν το σπίτι μας με τόση απρόσμενη χαρά αυτά τα μικρά κουτσουράκια...

Τα Χριστούγεννα πέρασαν μέσα σε συναισθήματα πολλά και διαφορετικά. Με λίγο δάκρυ και λίγη χαρά. Με μπόλικη κούραση και ανάμικτο ενθουσιασμό για όσους έχουμε κοντά, με τον μισεμό αυτών που είναι μακριά μας...

Τα παιδιά όμως έπαιζαν στο σαλόνι τρισευτυχισμένα. Αυτά που δεν ήταν εκεί ήταν ασήμαντα μπροστά σε ότι είχαν κοντά τους. Φώναζαν, πάλευαν, γελούσαν...οι μικροί μας δάσκαλοι...Το Πνεύμα των Χριστουγέννων μας!

Τα Χριστούγεννα πέρασαν πια κι έμειναν ώρες να μας χωρίζουν από τη νέα χρονιά...Τρέχουμε πάλι να τα προ φτάσουμε όλα. Δώρα και ανάγκες και όλα αυτά που θέλουμε και όλα αυτά που πρέπει κι όλα αυτά που δεν πρέπει...Σκέφτομαι αν έχουν νόημα, όλα αυτά. Γιατί τρέχω, για ποιόν; Φλερτάρω με την γοητευτική ιδέα, να εγκαταλείψω, να πω δεν πρόλαβα...

Αν παραιτηθώ από όλα, αν δεν προσπαθήσω αρκετά να καταφέρω έστω και τα μισά, ξέρω πως την επόμενη ημέρα θα έχω μετανιώσει.

Θα έχω θυμώσει με τον εαυτό μου που έχασα την ευκαιρία να κάψω ακόμη μια βασιλόπιτα, να χάσω ακόμη μια παρτίδα στα χαρτιά με τα παιδιά μου, να ζήσω ακόμη μια εξαντλητική έξοδο, να κάνω ακόμη ένα κουραστικό τραπέζι, να νυστάξω βλέποντας για ακόμη μια φορά το Πολικό Εξπρές και πάει λέγοντας...Μα ναι! Θα έχω μετανιώσει, ξέροντας πόσο πολύτιμα είναι όλα αυτά. Πόσο σπουδαία! 

Κάθε φορά λοιπόν που νιώθω αυτή την παραίτηση, τον θυμό και την κούραση να με καταπίνουν, κοιτάζω φωτογραφίες...Σαν αυτή των φετινών Χριστουγέννων!

Φωτογραφίες περασμένων χρόνων, γεμάτες φως και χρώμα και γέλια...και μέσα μου φουντώνει μια ανάγκη. Η ανάγκη να ζήσω όλα αυτά κι άλλα τόσα για ακόμη μια χρονιά. Γιατί είμαι εδώ! Γιατί μπορώ! Γιατί το αξίζω, αυτό το συναίσθημα, αυτό το χρώμα, αυτό το γέλιο, αυτό το δάκρυ...αυτό το Πνεύμα...Αξίζω να το νιώσω καθώς το κουβαλώ μέσα μου!

Όλοι το αξίζουμε, σκέφτομαι, μα δυστυχώς,  δεν μπορούμε όλοι να το ζήσουμε.Τουλάχιστον εμείς που μπορούμε...ας το τιμήσουμε! 

Έτσι λέω στον εαυτό μου και σηκώνω τα μανίκια μου για να χαρίσω στον εαυτό μου ακόμη μια στιγμή και στα παιδιά μου ακόμη μια ανάμνηση...

Καλημέρα αγαπημένοι! Ευχαριστούμε για όλες τις ευχές που μοιραστήκατε μαζί μας. Για όλα τα υπέροχα δωράκια, για όλα τα αξέχαστα μοιράσματα. Ευχαριστούμε για όλα όσα μας χαρίσατε και μας κάνατε να νιώσουμε, χωρίς κανένα αντάλλαγμα! Καμιά φορά αναρωτιέμαι...αν υπάρχετε στ'αλήθεια, μακρινοί φίλοι, τόσο κοντά στις ψυχές μας...

Χρόνια Πολλά κι ευτυχισμένα. Αυτή είναι η τελευταία ανάρτηση του 2015.

Εύχομαι  σε όλους, ένα υπέροχο πέρασμα στη νέα χρονιά!

                                                                                                                            Κατερίνα