Ο μίτος του γυρισμού...

Μπήκε πια ο Δεκέμβρης κι είναι σαν να μας καλεί, σαν να μας προστάζει μια πελώρια ανάγκη για χαρά. Διάβασα κάπου πως ο Δεκέμβρης είναι για τους μήνες, ότι είναι  η Παρασκευή για την εβδομάδα...

Πως θα μπορούσα να διαφωνήσω...

Μα ο Νοέμβρης στο φευγιό του  άφησε σε εμάς και σε όλη την οικογένεια των φίλων μας, μια πικρή, θεόπικρη γεύση...Το τελευταίο του Σαββατοκύριακο, ήταν γεμάτο ανθρώπους και κέφι και στολίδια πεταμένα παντού και τα παιδιά να στολίζουν και να χαίρονται....μα μέσα μας εγώ κι ο μπαμπάς τους είχαμε μια θλίψη και μια οργή, μιας και μόλις είχαμε ενημερωθεί για το ατύχημα ενός παιδιού.Της έφηβης κόρης ενός φίλου...Ένα ατύχημα που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο της...Το θάνατο ενός παιδιού...

Τα παιδιά μας έπαιζαν στο σαλόνι και στόλιζαν το δέντρο, με χριστουγεννιάτικες μελωδίες να πλανώνται στον αέρα κι εμείς κοιταζόμασταν με νόημα γιατί δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε αυτό που ζούσαν σε ένα άλλο σπίτι κάπου κοντά μας, εκείνοι οι γονείς που θρηνούσαν το παιδί τους...βιώνοντας  τον εφιάλτη κάθε γονιού...

Όμως η ζωή...η ζωή κυλά και συνεχίζει και παρόλο που τα παιδιά ήξεραν και τρόμαξαν και ήταν λίγο πιο σιωπηλά, δεν σταματούσαν να είναι παιδιά και χόρευαν και γελούσαν και μας προσκαλούσαν σε ένα γλέντι. Στο γλέντι της ζωής, σαν να μας έλεγαν "υπάρχουμε"!

Ξημέρωσαν τα γενέθλια του Άγγελου και για να τα προλάβουμε όλα τρέχαμε σαν δαιμονισμένοι. Η τούρτα του είχε κεράκια 007 μιας κι ο κύριος είναι λάτρης του James Bond! Πάνε περίπατο τα παιδικά πάρτι και οι αγορίστικες τούρτες...

Εκείνος τρισευτυχισμένος που είναι μεγάλος κι ο αδερφός του τρισευτυχισμένος που έχει εκείνον για μεγάλο αδερφό!

Ήταν τόσο συγκινητικό να τους κοιτάμε να χαίρονται ο ένας τον άλλο και την κάθε στιγμή, ενώ το μυαλό μας δεν έφευγε στιγμή από τη σκέψη...Τη σκέψη εκείνου του παιδιού που χάθηκε.
Γράφοντας την ανάρτηση "Πετάω" με αφορμή τα γενέθλια του, ένιωθα συναισθήματα πρωτόγνωρα, καθώς ήμουν επηρεασμένη από το φευγιό της μικρής,  από την αίσθηση της απώλειας των γονιών της. Της αληθινής, άγριας κι αμετάκλητης απώλειας!

Μέσα στη νύχτα και τελευταία στιγμή κόψαμε τον κορμό σε κομματάκια και τα τυλίξαμε για κέρασμα της τάξης του κάτι που τον κατ ενθουσίασε μιας και ο ταπεινός κορμός είναι το αγαπημένο του γλυκό!

Γονείς...ότι κι αν γίνει τα παιδιά έχουν προτεραιότητα...κάθε στιγμή, κάθε λεπτό...

Το πρωί των γενεθλίων του ξυπνήσαμε για να ετοιμαστεί για το σχολείο. "Κοίταξε έξω από το παράθυρο τον ήλιο"...του είπα. Σταθήκαμε κι οι δυο μαζί αγκαλιασμένοι μπροστά στο παράθυρο και κοιτάζαμε τα μαγικά χρώματα.Τα σύννεφα, το απόκοσμο φως που άλλαζε κάθε λεπτό...

"Ξημερώνει"...μου είπε.

"Για χατίρι σου ξημερώνει"...του ψιθύρισα και μέσα μου κάτι ράγισε από πόνο.

Ξημέρωνε η ημέρα των γενεθλίων του γιου μας και την ίδια ημέρα, δυο γονείς και εκατοντάδες φίλοι αποχαιρέτησαν ένα παιδί. Ο σύντροφος μου, άυπνος, χλωμός, φάντασμα. Πρώτη φορά τον είδα έτσι. Ο θάνατος ενός παιδιού είναι ότι πιο τραγικό υπάρχει σε τούτη τη ζωή και το να βιώνεις το θρήνο ενός γονιού είναι από μόνη της μια εξαιρετικά επίπονη και τραυματική εμπειρία. 

Όλοι βουβοί, τσακισμένοι, άδειοι. 

Μια ημέρα μετά ο ήλιος φωτεινός...Κάθε μέρα η πρώτη μας σκέψη κι η πρώτη μας λέξη, για αυτούς τους γονείς που πια δεν έχουν μικρή κόρη! Μπήκε ο Δεκέμβρης κι εκείνοι δεν έχουν μικρή κόρη...

Με εκείνον το μαγικό ήλιο, σαν τέλειωσα τη δουλειά μου αντί να γυρίσω σπίτι πήρα τα σοκάκια...κατέβηκα στη ρεματιά. Περπάτησα, σκέφτηκα, αναπλαισίωσα, όλα όσα ένιωθα και δεν ήξερα τι να κάνω με αυτά. Που να μιλήσω, τι να πω...κι ύστερα, όπως ξέρω πολύ απλά να κάνω, δίχως να σκεφτώ, έκοψα λεμονοκυπάρισσα, αγριοτριανταφυλλιές και τούγιες και γύρισα σπίτι με μια αγκαλιά Χριστούγεννα.

Γέμισα το σπίτι ζωή...και γυρνώντας τα παιδιά από το σχολείο, βρήκαν τα βάζα γεμάτα και τα στεφάνια έτοιμα και τα Χριστούγεννα έξω από την πόρτα του σπιτιού μας... κρεμώντας για πρώτη φορά ένα στεφάνι κισσού στην εξώπορτα, ως σύμβολο αναγέννησης.

Γιατί η φωτιά καίει εκεί που πέφτει, λέει η μαμά μου. Αν δεν πέσει η φωτιά πάνω σου, βρίσκει τον τρόπο η ζωή να σε παρασύρει παρ όλη τη θλίψη και την οργή και την απογοήτευση...Παρ όλη τη συντριβή...αυτή η φωτιά δεν έκαψε το σπίτι σου...κι αλίμονο σε εκείνους που έμειναν να κοιτούν τα αποκαΐδια...

Όλα είναι γεμάτα πια με το Πνεύμα των Χριστουγέννων. Όλα γεμάτα φως. Μας συμπαρασύρουν οι μικροί μας άνθρωποι κι η Κοινότητα των ανθρώπων στην οποία ανήκουμε κι αγαπάμε και νιώθουμε ευγνωμοσύνη για την ύπαρξη της και την φροντίδα της...

Έτσι κι αυτή την Κυριακή, όλοι εμείς θα είμαστε όλοι στο Λιμάνι στην Αποθήκη Γ, στην εκδήλωση του Σχολείου της Φύσης.

Θα είμαστε εκεί γιατί έρχονται Χριστούγεννα. Θα είμαστε εκεί για τα παιδιά μας και για εμάς.Θα είμαστε εκεί για να στηρίξουμε τα παιδιά του Συλλόγου γονέων ατόμων με διαταραχές όρασης και πρόσθετες αναπηρίες  "Συζωή".

Μια ημέρα που θα αρχίσει το πρωί στις 11.00 και θα συνεχιστεί ως στις 17.00 το απόγευμα, με πολλές δραστηριότητες για τα παιδιά μα και για εμάς τους γονείς...

Πριν μέρες μου ήρθε ένα δέμα  από τη φίλη μου την Ελπίδα από την Κρήτη και ανάμεσα σε διάφορα καλούδια μου έστειλε κι αυτό. Ενα κασκόλ που έπλεξε και το νήμα που περίσεψε. Έναν μίτο....μου έγραψε...

Για να βρω τον δρόμο ξεδιπλώνοντας τον...Δεν έχω κανονικούς φίλους! Είμαι πια βέβαιη για αυτό!

Τον έχω στο κομοδίνο μου και σκέφτομαι κοιτώντας τον τρυφερά θαυμάζοντας το υπέροχο φωτεινό του χρώμα και την μαλακή του υφή...αν είναι αρκετός. 

Αν αρκεί για να μην χάσω το δρόμο μου. Αν αρκεί ένας μίτος για να βρίσκουν τον δρόμο τους όλοι αυτοί που χάθηκαν σε σκοτεινά, δαιδαλώδη μονοπάτια.

Αν αρκεί για να βγουν από τη θλίψη τους, όλοι αυτοί που πονούν κι υποφέρουν...κι εύχομαι να ήταν αυτό δυνατό και αυτό το λευκό μαλακό νήμα κι όλα όσα συμβολίζει μέσα μας, να μπορούσε να γίνει η γέφυρα που θα τους γυρνούσε πίσω στο φως...Πίσω στη ζωή...

Καλημέρα αγαπημένοι...Καλό Μήνα.

                                                                                                               Κατερίνα