Τι είναι η αγάπη;

Οι γιορτές ξεκίνησαν με ένα ταξίδι...Βρέθηκα να μαζεύω ρούχα στα γρήγορα και μπήκαμε στο αμάξι, με έναν ήλιο υπέροχο μια ημέρα παγωμένη.

Κι εκεί στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ήταν ένα κομμάτι σπίτι για εμάς...στο σπίτι της αδερφής μου.

Παγωμένες μα φωτεινές βόλτες. 

Στολισμένη Αθήνα. Πανέμορφα σοκάκια. 

Στριμωγμένες οι μέρες κι έφτασε ένας μόνο καφές με φίλους καρδιάς...Από αυτούς που δίνουν χωρίς να περιμένουν ποτέ κανένα αντάλλαγμα. Τους πιο πολύτιμους...

Γέλια και τραγούδια κάτω από το φωτισμένο δέντρο με τα παιδιά μας.  Πρωινό Χριστουγέννων με δώρα και σκισμένα χρωματιστά χαρτιά παντού στο πάτωμα.

Ηρεμία και συζητήσεις με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι...

Είχαμε χρόνια να κάνουμε Χριστούγεννα μαζί κι ήταν ότι χρειαζόμουν...Ηταν γαλήνια. Ηταν απλά, οικογένεια!

Ο γυρισμός μας βρήκε και πάλι γεμάτους κι άδειους μαζί. Το τοπίο παγωμένο. Κατέβαινε χιονιάς...Τα Χριστούγεννα είχαν περάσει...

Θλίψη που έφυγαν τόσο γρήγορα. Τόσο απρόσμενα γρήγορα ήρθε το αντίο, ενώ περιμέναμε αυτή τη συνάντηση τόσο καιρό! Πόσες προσδοκίες για τρεις μόνο μέρες!!!

Στο σπίτι όλα εκεί που τα είχαμε αφήσει...Έχουμε ακόμη πολλούς φίλους να δούμε. Πολλές σχέσεις να φροντίσουμε. Μπαίνουμε στην κουζίνα το πρωί με τον δυνατό ήλιο και τον φούρνο να καίει και ψήνουμε δώρα αγάπης...Με φροντίδα και κέφι για να χαρίσουν γλύκα πολλή στους αγαπημένους μας.

Τα λατρεύω αυτά τα πρωινά των γιορτών που είμαστε όλοι σπίτι και δημιουργούμε στην κουζίνα ή οπουδήποτε αλλού. Ίσως γιατί είναι τόσο σπάνια.Τόσο πολύτιμα.Τόσο σημαντικά για όλους μας...

Σαν σε αυτά τα πρωινά να γεννιέται ξανά η αγάπη...ή να βρίσκει το χαμένο της νόημα...

Αυτό σκέφτηκα σαν το χθεσινό πρωινό την ώρα που συνέβαινε όλος αυτός ο γιορτινός χαμός στην κουζίνα από το ράδιο ακούστηκε το μαγικό τραγούδι που είχα χρόνια να ακούσω...The rose...

...κι εκεί μέσα στην ήρεμη ηλιοφώτιστη κουζίνα, άκουσα τους στίχους καθαρά...

"...Κάποιοι λένε πως η αγάπη είναι ένα ποτάμι....κάποιοι λένε πως η αγάπη είναι ένα ξυράφι....κάποιοι λένε πως η αγάπη είναι μια πείνα... 

Μα εγώ λέω πως η αγάπη είναι ένα λουλούδι κι εσύ ο μονάκριβος σπόρος της...

...Είναι η καρδιά που φοβάται μην σπάσει και δεν μαθαίνει να χορεύει...Είναι το όνειρο που φοβάται το ξύπνημα και ποτέ δεν παίρνει μια ευκαιρία...Είναι η ψυχή που φοβάται το θάνατο και δεν μαθαίνει να ζει...

...Σαν η νύχτα είναι πολύ μοναχική κι ο δρόμος πολύ μακρύς και νομίζεις πως η αγάπη είναι μόνο για τους τυχερούς και τους δυνατούς απλά θυμήσου, οτι στο Χειμώνα πολύ βαθιά στο πικρό χιόνι, βρίσκεται ο σπόρος..."

...ο σπόρος και περιμένει τον ήλιο, την Άνοιξη το φως...Ο σπόρος της αγάπης που είσαι εσύ!

Τι είναι λοιπόν η αγάπη; τι σημαίνει για τον καθένα μας; Τι δείχνει, ή τι απαντά για τον καθέναν από εμάς; Είναι ποτάμι; Είναι πείνα; Είναι ξυράφι;....Τι είναι η Αγάπη για εμένα;....Και καθώς έμεινα εκεί να ακούω τους στίχους μέσα από την μαγική φωνή της Betty Midler, τα μάτια μου έπεσαν στο γράμμα που έγραψαν για πρώτη φορά μαζί τα αγόρια μου στον Άγιο Βασίλη....παρόλο που μεγάλωσαν. 

Παρόλο που ξέρουν πως εκείνος, δεν υπάρχει σε αυτή τη μορφή....του έγραψαν χωρίς καμία πια παρότρυνση, το παραδοσιακό γράμμα και κοιτάζοντας το αφημένο στο τραπέζι εκεί ανάμεσα σε κουλουράκια, ζάχαρες κι αλεύρια...σκέφτηκα πως ναι! Αυτό το γράμμα το αποδεικνύει...
 Η αγάπη είναι σπόρος!

Η αγάπη είμαστε εμείς  γιατί εμείς είμαστε ο σπόρος της...κι όλος ο κόσμος, όλη η γη, η ύπαρξη μας όλη, εξαρτάται από αυτό τον σπόρο που με πείσμα ξεφυτρώνει κάθε Άνοιξη κι ανθίζει στο φως...

Η αγάπη είμαστε εμείς και μέσα μας μεταφέρουμε το σπόρο της για τις επόμενες γενιές. Μέσα από τις πράξεις, τις δράσεις, τις σκέψεις, τις αλήθειες μας...μπολιάζουμε αγάπη στον κόσμο. Μεταφέρουμε αγάπη στη γη!

Θα ναι αρκετή; Θα φτάσει για όλους;

Δεν έχω παρά να ελπίζω σε αυτό. Πως μια μέρα θα είμαστε όλοι τόσο γενναιόδωροι που ναι! Θα φτάσει για όλους...

Χρόνια πολλά. Χρόνια ευτυχισμένα. Χρόνια γεμάτα φως κι Αγάπη. Αγάπη. Αγάπη...και σε όλους εσάς που μου στείλατε μηνύματα πόνου κι απόγνωσης, στέλνω μια πελώρια αγκαλιά που πολύ θα ήθελα να μπορούσε να απαλύνει τον πόνο της κάθε απώλειας σας...καθώς γίνεται ακόμη πιο τεράστια τις μέρες τις γιορτινές.Κουράγιο σε όλους εσάς που δοκιμαστήκατε σκληρά.

Εύχομαι να είναι υπέροχα γαλήνιο το γλίστρημα μας στη νέα χρόνια και κάθε φορά...κάθε φορά που νιώθεις πως η αγάπη δεν είναι για σένα, πως η αγάπη είναι μόνο για τους "τυχερούς" και τους "δυνατούς"...να θυμάσαι πως η αγάπη που περιμένεις, είσαι εσύ...
Η αγάπη σε διάλεξε.Την αξίζεις!

Γιατί είσαι σπόρος! Είσαι Κοινωνός! Έχεις την ευθύνη της.Την κουβαλάς...γεννήθηκες με αυτή...όλα τα άλλα, είναι απλά φόβοι!

Καλημέρα αγαπημένοι. Ζούμε μέρες Αγάπης...Ας την αφήσουμε να ανθίσει! Μέσα μας. Γύρω μας. Δίπλα μας! Ας αφεθούμε. Ας μοιραστούμε. Ας νιώσουμε...

                                                                                                                                       Κατερίνα

The Rose....το τραγούδι που προκάλεσε αυτή την ανάρτηση...

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων μου....

Πολύ φοβάμαι πως το Πνεύμα των Χριστουγέννων με εγκατέλειψε για τα καλά....Προσπάθησα.

Προσπάθησα σκληρά να το βρω.... στις ανύπαρκτες ελεύθερες ώρες που δεν έχω... κι αντί να ξεκουράζομαι ψήνω ατελείωτα κουλουράκια για να τα δωρίσω έτσι για να δείξω απλά την φροντίδα μου σε ανθρώπους διαλεχτούς στη ζωή μου... 

Το έψαξα φουρνίζοντας κουκουνάρια και κάνοντας κατασκευές με αυτά, για να τις χαρίσω με πολύ αγάπη και χαρά...

Το έψαξα στο παγωμένα πανέμορφα πρωινά που ξυπνάω σαν τρελή για να βγω από το σπίτι πανικόβλητη γιατί άργησα ξανά....μονίμως!

Είχα ακόμη το κουράγιο να το ψάξω φτιάχνοντας ένα ακόμη μικρό χαρούμενο μοσχομυριστό στεφάνι με φέτες πορτοκαλιού... μπας και μπω στη χαρά τη δημιουργίας που κανονικά, πάντα με συνεπαίρνει....

Το έψαξα στο υπέροχα γλυκά που μας στέλνουν φίλοι και πλάσματα που αγαπώ κι εκτιμώ πολύ!

Το αναζήτησα σε στιγμές που μπαινόβγαινα τρελαμένη και μέσα στο άγχος και τα μάτια μου έπεφταν  πάνω στις ακτίνες του ήλιου που στιγμιαία έκαναν τα στολίδια μας να λάμπουν και θα μπορούσαν να με γεμίσουν έτσι με μια  γλύκα....

Το έψαξα στα αναμμένα λαμπάκια στα παράθυρα μας την ώρα που έπεφτε η νύχτα, καθώς τα έβλεπα από μακριά....ή μέσα από ένα σπίτι που έμπαινε σε μια βραδινή γοητευτική σιωπή που εγώ και πάλι δεν θα μπορούσα να χαρώ....

Το έψαξα στο μαγεμένο δάσος και στις φωνές των παιδιών

στην παράσταση που έδωσε ο Κοινωνικός μας Σύλλογος  Δέντρο Ζωής για να υποστηρίξει τις οικογένειες παιδιών με Νεοπλασμασματικές ασθένειες  κι ο σκοπός ήταν ιερός και τραγούδησε η Νατάσσα Μάρε Μουμτζίδου...

μα δεν το βρήκα ούτε στη μαγική φωνή της...ούτε καν στην εικόνα του μικρού μου γιου που με συγκίνησε απίστευτα και κανονικά θα έπρεπε να με κάνει να κλαίω ασταμάτητα...

Με ξέρετε καλά και ξέρετε πόσο σκληρά προσπάθησα...μα η αλήθεια είναι πως φευ!

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων χάθηκε μέσα σε συναισθήματα δύσκολα και σε κούραση που δεν έχει νόημα....

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων δεν μπορώ να το βρω φέτος μόνη μου και χρειάζομαι βοήθεια...

Απλά αυτό...

Σας αποχαιρετώ αγαπημένοι μου και σας στέλνω ευχές πολλές να είστε ξεκούραστοι και ήρεμοι και να βρείτε μέσα σας ηρεμία και γαλήνη...κι αν βρείτε και το δικό μου Πνεύμα των Χριστουγέννων να βολοδέρνει ξέμπαρκο, πείτε του πως το ψάχνω και το χρειάζομαι...να έρθει να με βρει γιατί πλησιάζουν οι μέρες...

Αν πάλι δεν θέλει να έρθει να με βρει...ας είναι του το συγχωρώ αρκεί να βρει κάποιον άλλο εκεί έξω που το χρειάζεται περισσότερο από εμένα, γιατί εγώ ακόμη κι αν δεν το βρω είμαι εκπαιδευμένη να κάνω "Σαν να"...

....καλές γιορτές αγαπημένοι. Υπομονή, κουράγιο στους εργαζόμενους και επιτέλους  Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας!
Αν όχι παρέα με το Πνεύμα, τουλάχιστον με υγεία και χαρά για όλους μας....

                                                                                                                           Κατερίνα

Η γκρίνια των Χριστουγέννων!

Το να είσαι ενήλικας τα Χριστούγεννα, είναι βλακεία! Τελεία!

Πρέπει να είσαι παιδί τα Χριστούγεννα. Να κάνεις κουλουράκια μαζί με τη μαμά και μετά άλλος να καθαρίσει την κουζίνα. Να φροντίζουν άλλοι για τις ανάγκες σου, το σπίτι να είναι καθαρό και στολισμένο χωρίς τη δική σου συμμετοχή. Να τρως τέλεια φαγητά που δεν έχεις ξημεροβραδιαστεί να μαγειρέψεις....

Να  έχει κάποιος άλλος τη διαχείριση  του σπιτιού, να μην έχεις κατά νου λογαριασμούς, ένφια και τέλη κυκλοφορίας και βέβαια να μην χρειάζεσαι χρήματα....και να είσαι τρισευτυχισμένος με μερικά ψιλά που μάζεψες από τα κάλαντα γιατί ω ναι! μάγκα μου με τριάντα ευρώ είσαι πλούσιος!!!

Να κάνεις σχέδια για ατελείωτο παιχνίδι με φίλους και βραδιές πιτζάμας με  το πολικό εξπρές για χιλιοστή φορά όπου θα γκρεμίσετε μετά όλοι μαζί το σπίτι και να μην σε νοιάζει καθόλου αφού έχεις το άλλοθι...είσαι παιδί!και βέβαια να μην χρειάζεται να ευχαριστήσεις κανένα γιατί όλοι έχουν έγνοια να ευχαριστήσουν εσένα γιατί τα Χριστούγεννα είναι φτιαγμένα για εσένα....

και το καλύτερο όλων...να κοιμάσαι και να ονειρεύεσαι το παιχνίδι των ονείρων σου λέμε και τσουπ τα όνειρα να γίνονται πραγματικότητα σε μια μόνο νύχτα, κάτω από το δέντρο....Μαγικόοοοοο

Ναι!!! Τα Χριστούγεννα είναι μια πατάτα αν δεν είσαι παιδί. Όλο κάνεις σχέδια τα οποία δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις γιατί δεν έχεις ούτε το χρόνο, ούτε τα χρήματα κι εκείνη την μοναδική ημέρα που θα σταματήσεις να τρέχεις σαν σκύλος που κυνηγά την ουρά του, πέφτεις αποκαμωμένος στον καναπέ αφού έχεις φάει σαν βόας για να γεμίσεις τα κενά και κοιμάσαι στον καναπέ με ανοιχτό το στόμα και ένα διακριτικό ροχαλητό να σε ρεζιλεύει...αλλά ποιος νοιάζεται;

Απάτη φίλε μου!

Έτσι και φέτος φτάσαμε πια στο τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν τα Χριστούγεννα και αν και κάθε χρόνο επαναλαμβάνομαι...φέτος νιώθω πως είναι τα πιο κουραστικά και μικρά που έχω ζήσει ποτέ μου...Δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε πάλι και φτάσαμε στο παρά πέντε, με τόση πίεση και τόση κούραση και αν και προσπαθώ σθεναρά...με στολίσματα και ψησίματα πάλι είναι τα πράγματα οριακά, πάλι δεν προλαβαίνω, πάλι λείπω από το σπίτι, πάλι απέχω από την εικόνα της ευτυχισμένης χαρούμενης προκομμένης χαμογελαστής μανούλας και συντρόφου,  που είναι πάντα σπίτι και φροντίζει τα καμάρια και το σπίτι της με ζήλο και αυταπάρνηση...Πάλι η Χριστουγεννιάτικη μαμά των ονείρων μου κατέρρευσε!

Πότε θα γίνω εκείνη η μαμά δεν ξέρω...νομίζω πως απέτυχα σε αυτό το ρόλο της Αμερικάνικης διαφήμισης κι ελπίζω πια να το ζήσω ακριβώς έτσι με τα εγγόνια μου! Ναι στόχος να γίνω η Χριστουγεννιάτικη γιαγιά των ονείρων μου!!!

Πέρα από την πλάκα δηλαδή...κάθε χρόνο τέτοιες μέρες με πιάνει ένας ενθουσιασμός να τα κάνω όλα, να τα καταφέρω όλα και να χαρώ κι εγώ κι οι αγαπημένοι μου και κάθε φορά με απογοητεύω τόσο και θλίβομαι με το λίγο αποτέλεσμα...Γιατί όλα θα γίνουν, μα η διαδικασία εμπεριέχει τόσο άγχος, τόση κούραση, τόση ένταση κάποιες φορές που θα ήθελα να εξαφανιστώ. Να μην ψωνίσω, να μην φουρνίσω, να μην μαγειρέψω, να μην δω κανέναν παρά να κρυφτώ σε ένα βουνό και να παίζω όλη μέρα χιονοπόλεμο με τα αγόρια.

Μπαρούφες...δεν γίνονται αυτά τα πράγματα...οπότε συνεχίζουμε αγαπημένοι. Στολίζω, φουρνίζω, φτιάχνω στεφάνια, γιρλάντες και μικρές κατασκευές και χαίρομαι ναι χαίρομαι την ώρα εκείνη με όλη αυτή τη δημιουργικότητα κι έστω κι αν είναι λίγες οι στιγμές ένταξή, τις απολαμβάνω...Τουλάχιστον αυτό το μπορώ!

Ναι μπορεί να μην είμαι το Πνεύμα των Χριστουγέννων σε αυτή την ανάρτηση, μα ακριβώς αντίθετα το  γκρινιάρικο Grinch των Χριστουγέννων, μα υπάρχει κι αυτό μέσα μου και το αποδέχομαι!

Αποδέχομαι την κούραση.Αποδέχομαι τη γκρίνια. Αποδέχομαι την θλίψη. Αποδέχομαι την μίρλα μου. Όλα τα αποδέχομαι και δεν τα αγνοώ μιας και μου ανήκουν και κάπου κάπου έχει το δικαίωμα κι αυτό το κομμάτι του εαυτού μου να βγει στην επιφάνεια και να φωνάξει απηυδησμένο...φτάνει ρε παιδιά φτάνει! Κάθε Χριστούγεννα το ίδιο βιολί!

Θέλω να ξαναγίνω παιδί! Για μια βδομάδα. Για λίγες μέρες. Για μια μόνο νύχτα μαγική...Να πιστέψω στ' αλήθεια. Να ξεκουραστώ στ' αλήθεια. Να μην με νοιάζει τίποτε στ' αλήθεια...Να χαρώ στ'αλήθεια...κι ύστερα να ξυπνήσω το πρωί και να  είναι Χριστούγεννα, έξω να χιονίζει και κάτω από το δέντρο να είναι μια Bibibo ολόδικη μου... κι εγώ να είμαι...8 χρονών...και να είμαι ευτυχισμένη...Έτσι απλά!
όμως...όμως λέω...δεν γίνονται αυτά! Τώρα πια μεγάλωσα και την μαγεία δεν τη βρίσκω τη δημιουργώ έτσι δεν λέμε; Δημιουργούμε μαγεία λοιπόν...γιατί το παιδί μέσα μας την ψάχνει απεγνωσμένα....

Υπενθυμίζω πως αυτή τη Δευτέρα στις 19 του Δεκέμβρη στις 19.00 το απόγευμα στο Βασιλικό θέατρο θα απολαύσουμε την Χριστουγεννιάτικη παράσταση Κύκλος Ζωής του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής. Θα τραγουδήσει η μαγική Νατάσσα Μάρε Μουμτζίδου και θα την πλαισιώσουν 35 πιτσιρίκια μεταξύ των οποίων κι ο μικρός μου γιος πράγμα που με γεμίζει χαρά κι ενθουσιασμό!!!

Τα έσοδα θα προσφερθούν για την ενίσχυση του Συλλόγου Γονέων παιδιών με Νεοπλασματικές ασθένειες  Β. Ελλάδος Λάμψη, γιατί ο Κύκλος Ζωής πιστεύει στα θαύματα!!!

Ο σκοπός είναι ιερός και τα εισιτήρια έχουν σχεδόν εξαντληθεί οπότε σπεύσατε να προλάβετε γιατί σας περιμένουμε και γιατί θα είναι το πιο μαγικό Χριστουγεννιάτικο κονσέρτο που έχετε παρακολουθήσει ποτέ! 

Παραμύθια και χαρακτήρες που αγαπήσαμε θα ζωντανέψουν μπρος στα μάτια μας κι υπόσχονται σίγουρα να μας βάλουν στο χαμένο Πνεύμα των Χριστουγέννων...

Καλό Σαββατοκύριακο λοιπόν αγαπημένοι...Πλησιάζουμε! Και σε αντίσταση του γκρινιάρη εαυτού μου αυτό το Σαββατοκύριακο θα ψήσω μελομακάρονα και κουλουράκια ginger που λατρεύουμε και θα τα στολίσουμε με καραμελάκια και θα τα βάψουμε  και θα ανάψω όοοολα τα λαμπάκια και θα ψήσω το ωραιότερο φαγητό και θα ξεθεωθώ...για ακόμη μια φορά...γιατί το χρειάζομαι. Γιατί χωρίς αυτά δεν είναι Χριστούγεννα. Δεν είναι τίποτα και το τίποτα το τρώμε στη μάπα συνέχεια. Όχι και τώρα λοιπόν. Τώρα έρχονται Χριστούγεννα!

Γκρινιάρα κουνήσου....
                                                                                                                             Κατερίνα

...παιδιά...

Muhammed Muheisen  Refugee Children

"Ω, τι είδες, γαλανομάτη γιέ μου;

Ω, τι είδες, αγαπημένο μου παιδί;

Είδα ένα νεογέννητο μωρό περιτριγυρισμένο από άγριους λύκους...

Είδα μία λεωφόρο με διαμάντια και κανείς δεν ήταν εκεί...

Είδα ένα μαύρο κλαδί που έσταζε αίμα..

Είδα ένα δωμάτιο γεμάτο άντρες με τα "σφυριά" τους μεσ' το αίμα...

Είδα μία άσπρη σκάλα καλυμμένη με νερό...

Είδα δέκα χιλιάδες ομιλητές που οι φωνές τους είχαν ραγίσει...

Είδα όπλα και κοφτερά σπαθιά σε χέρια μικρών παιδιών...

Ε είναι κάτι σκληρό, είναι κάτι σκληρό, είναι σκληρό, είναι σκληρό...

Και είναι άγρια η βροχή που θα πέσει πάνω μας..."

                                         A hard  rain's a gonn fall Bob Dylan 

Στα υγρά μάτια τους βλέπω τους γιους μου. Στο παγωμένο βλέμμα τις κόρες που αγαπώ...Νιώθω απόγνωση. Νιώθω ντροπή για τον κόσμο που παραδίδω. Νιώθω πίκρα για αυτά που εκείνα, δεν θα δουν ποτέ. Δεν θα νιώσουν. Δεν θα έχουν την ευκαιρία να χαρούν...
Νιώθω προδοσία στο παιδί μέσα μου...Νιώθω πως το εγκατέλειψα, εγκαταλείποντας το όραμα!

Θα θελα να μπορούσα...Να μπορούσα να δώσω. Να δώσω, να δώσω. Να σώσω! 
Θα θελα να μπορούσα να τα αρπάξω από χέρια άγρια και να τα γυρίσω σπίτι σε μητρικές αγκαλιές. 
Θα' θελα να  μπορούσα...Να μπορούσα...
Τι κάναμε στο κόσμο μας; Πως μπορέσαμε να δημιουργήσουμε τέτοια βλέμματα; Πως τολμήσαμε να μαγαρίσουμε καθαρές ψυχές;

Πως αντέξαμε να προκαλέσουμε τόσο πόνο; Πως αντέχουμε να τον βλέπουμε δίπλα μας και να μην αντιδράμε; 
Από τι υλικό είμαστε φτιαγμένοι Θεέ μου οι άνθρωποι;
Πόση σαπίλα κουβαλάμε;

Βλέπω εικόνες φρικτές μέσα στα μάτια αυτά και ψιθυρίζω στο σκοτάδι "Θεέ μου που είσαι;"...
ξεχνώντας πως εγώ μπορώ να γίνω ο θεός ενός μικρού ανθρώπου...
Εγώ μπορώ να αλλάξω τη στιγμή του. Τη ζωή του. Εγώ που κρατώ τόση δύναμη και δεν το ξέρω. Εγώ που έχω τόση εξουσία και δεν τη θέλω...γιατί με γεμίζει ενοχές, σαν δεν την χρησιμοποιώ για το σωστό.
Εγώ...η μικρή μπορώ να έχω τέτοια δύναμη έστω, για ένα παιδί.
Την θέλω; Την αντέχω; Την μπορώ;

Μπαίνω σε ένα ψιλικατζίδικο στις 9 το πρωί. Λαμπάκια αναβοσβήνουν. Έξω παγωνιά. Μπαίνει ένα παιδάκι όχι πάνω από 10. Τσιγγανάκι. Φορά ένα λευκό πουκαμισάκι και κρατά ένα ακορντεόν. "Θείο να τραγουδήσω;" Ρωτά. 

Ο ψιλικατζής σηκώνει τα μάτια και το κοιτάζει. Πίσω του έχει φωτογραφίες δυο χαριτωμένων παιδιών στις βαφτίσεις τους. Ίσως τα παιδιά του. 
Το βλέμμα του αγριεύει..."Έξω" Φωνάζει δυνατά. "Πάρε δρόμο βρωμιάρη"...το παιδί ατάραχο γυρίζει να φύγει...
"Πως μιλάς έτσι;" του λέω. Η φωνή μου ακούστηκε απρόσμενα δυνατά στα αυτιά μου. Το παιδί στέκεται και με κοιτάζει. "Πως μιλάς έτσι σε ένα παιδί;"
"Γυφτάκι είναι!"  απαντά απότομα.
"Ντροπή σου". Φωνάζω έξαλλη. "Παιδί είναι. Παιδί. Κι έπρεπε να είναι σχολείο τέτοια ώρα, σαν τα δικά σου παιδιά"  λέω δείχνοντας τις κρεμασμένες φωτογραφίες πίσω του.
 "Ντροπή σου άνθρωπε μου! Τι έχεις πάθει;"
Ντράπηκε. Το κατάλαβα. Μα δεν το παραδέχτηκε. 

Έφυγα χτυπώντας την πόρτα και κοίταξα στο πεζοδρόμιο τον πιτσιρικά να τουρτουρίζει. "Πως σε λένε καλέ μου;"
"Γιώργο κυρία" μου απάντησε.."Έχω κι εγώ ένα αγοράκι που το λένε Γιώργο"...με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα...Το κενό. Το άδειο. Το γεμάτο πίκρα.Το δεν ανήκω στο κόσμο σας...Το βλέμμα που σε τρυπά βαθιά, μέχρι μέσα...
"ευχαριστώ κυρία"...ψιθύρισε δαγκώνοντας το κουλούρι που του έδωσα και έφυγε με σκυμμένο κεφάλι... γυρίζοντας στον δικό του κόσμο. Εκεί που  έχει μάθει πως αξίζει μόνο να το διώχνουν, να το βρίζουν, να νιώθει ανεπιθύμητο και μιαρό...

..."ευχαριστώ κυρία"...
Ηταν το πιο πικρό ευχαριστώ της ζωής μου...

Φέτος ας μην κρατήσουμε την ευτυχία μόνο για τα δικά μας παιδιά...Φέτος ας μοιράσουμε το περίσσεμα της ευτυχίας, της αγάπης και της φροντίδας μας. Φέτος ας φερθούμε σαν γονείς σε όλα τα παιδιά! Γιατί σαν μεγαλώνεις γίνεσαι γονιός του κόσμου...κι αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος παιδιά. Γεμάτος παιδιά αγαπημένοι....
                                                                                                                                                        Κατερίνα


Ευχαριστώ το φίλο Κώστα για την μετάφραση του μαγικού ποιήματος του Bob Dylan.

Βλέπεις ότι βλέπω;

"Υπάρχει Άγιος Βασίλης;"

Τους ρωτάω ανέμελα έτσι ξαφνικά και πιάνω τις ματιές τους στον αέρα. Κοιτάχτηκαν φευγαλέα και συνωμοτικά και χωρίς να κουνήσει βλέφαρο ο μεγάλος μου απαντά "Φυσικά"...και ταυτόχρονα ο μικρός με έναν μικρό δισταγμό κοιτάζοντας τον αδερφό του απαντά..."εεεε  ναι...Ναι! Υπάρχει!"

Τα αγόρια μας μεγάλωσαν. Δεκατεσσάρων και δέκα και μισό...όχι δεν μπορείς να τους παραμυθιάσεις, ούτε να τους ψήσεις αν δεν το θέλουν....κι όμως καταλαβαίνω πως αυτή η βεβαιότητα με την οποία μου απαντούν δεν έχει να κάνει με εκείνους μα με εμένα!

Σαν να θέλουν να με προστατεύσουν καθώς ξέρουν πόσο σημαντικό είναι για εμένα το να παραμείνουν τα μικρά μου ξωτικά που πιστεύουν και θα πιστεύουν για πάντα στην μαγεία των Χριστουγέννων...
Νιώθω πως η απάντηση τους κρύβει την φροντίδα τους, μην πληγωθώ....που μεγάλωσαν και δεν πιστεύουν πια!

Ήμουν στην Αγγλία θυμάμαι έκανα το μεταπτυχιακό μου και το θέμα μιας διάλεξης στο μάθημα ήταν η διαχείριση του τραύματος του παιδιού που μαθαίνει πως ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει.
Ήμουν μόνο 22 χρονών  και νόμιζα πως όλοι εκεί ήταν τρελοί και πως έχανα την ώρα μου με τις υπερβολές τους!
Πως δεν είναι δυνατό να βρίσκομαι εκεί στην αίθουσα ενός πανεπιστημίου  για να μιλάμε για τέτοιες ανοησίες και πως είναι δυνατό να κλονιστεί η εμπιστοσύνη ενός παιδιού στο γονιό του αν μάθει πως ο Άγιος Βασίλης είναι μια φαντασίωση...Έλεος σκεφτόμουν!!!
Τριγυρνούσα απηυδησμένη, αδυνατώντας να κατανοήσω όλα αυτά τα υπερβολικά που άκουγα...κι έρχομαι εγώ η ίδια πάνω από είκοσι χρόνια μετά, να μην μπορώ εγώ να διαχειριστώ αυτή τη συνειδητοποίηση...
Όχι πως ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, μα πως τα παιδιά μου δεν ζουν πια σε εκείνο το μαγικό κόσμο, τον πασπαλισμένο με χρυσόσκονη!

Μεγαλώνουν κι ωριμάζουν και θυμάμαι λίγα μόλις χρόνια πριν να κάνουμε ολόκληρες συζητήσεις ημερών για τον Άγιο Βασίλη.
Για το πως μπορεί αυτό και πως καταφέρνει το άλλο. Για την ουσία της  ύπαρξης του. Για τις αξίες που κουβαλά...
Θυμάμαι πως μου έλεγαν πως οι φίλοι τους δεν πιστεύουν πια κι εγώ φύτευα μέσα τους την πίστη...
Σαν να είχα την ανάγκη να κρατήσουν αυτή την αίσθηση της μαγείας μέσα τους. Σαν να μην ήθελα αυτή η παιδική αθωότητα να χαθεί από τα λαμπερά μάτια τους! Σαν να μην άντεχα που μπήκαν σε έναν κόσμο σκληρό που δεν συγχωρεί την ονειροπόληση και την πίστη  σε κάτι που ζει μόνο μέσα μας! Σε κάτι που δεν βλέπουμε με τα γήινα μάτια μας!

Σαν να ήθελα να κρατήσω τη φλόγα αυτή ολοζώντανη...κι εναντιωνόμουν στην ανάγκη την ανθρώπινη για το πραγματικό! Για το αληθινό που έχουμε μάθει να θεωρούμε μόνο αυτό που βλέπουμε...
Τι σημαίνει πραγματικότητα; Τι σημαίνει αλήθεια;  Όλα αυτά που δεν βλέπουμε μα τα νιώθουμε ως το μεδούλι μας υπάρχουν; Υπάρχει η Αγάπη; Υπάρχει Θεός; Υπάρχει το Πνεύμα των Χριστουγέννων: Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;

Τους κοίταξα επίμονα για λίγο κι ο μικρός κατέβασε τα μάτια ντροπαλά και είπε "ω μαμάαα δεν ξέρω αν υπάρχει!"...ακόμη και τότε κρατιόταν να μην το μαρτυρήσει....και τότε ο μεγάλος  σήκωσε τα μάτια του, με κοίταξε εξίσου επίμονα και με ρώτησε "Εσύ μαμά πιστεύεις ότι υπάρχει;"
Βούρκωσα "Υπάρχει!" Τους απάντησα με βεβαιότητα..."και ελάτε να δείτε το γιατί το πιστεύω!" Και τους έδειξα το παραπάνω υπέροχο βιντεάκι!

Όταν τέλειωσε κοιταχτήκαμε όλοι με νόημα κι ο μικρός έπεσε στην αγκαλιά μου συγκινημένος...

Τα μάτια τα παιδικά...Αυτά τα μάτια τα παιδικά που βλέπουν τη μαγεία, τα χρειάζομαι.Τα έχω ανάγκη...κι αυτά τα μάτια δεν θέλω να σταματήσουν να βλέπουν. Να βλέπουν βαθιά, μακριά. Πίσω από τις εικόνες. Πίσω από το προφανές. Πίσω από το αυτονόητο...
Αυτά  τα μάτια ήταν μέσα μου και τα είχα χάσει μεγαλώνοντας...μα τα ξαναβρήκα στα μάτια των παιδιών μου.
Η ζωή μέσα από τα δικά τους μάτια είναι πολύχρωμη, μοναδική, υπέροχη και τρέμω...Τρέμω μην χάσουν αυτά τα εσωτερικά μάτια γιατί αυτό θα σημαίνει πως θα χαθεί η μαγεία κι από τη δική μου ζωή...γιατί εκείνοι με βοήθησαν να την ξαναβρώ ή καλύτερα...να την ανακαλύψω!

Πηγαίνοντας αργότερα για ύπνο ο μεγάλος με αγκάλιασε τρυφερά έτσι ξαφνικά και κοιτώντας με πια από ψηλά μιας και μου ρίχνει δεκαπέντε πόντους...μου ψιθύρισε  "μαμά...μην φοβάσαι.Υπάρχει!"
Σαν να ήταν εκείνος ο μεγάλος, στη σχέση μας...
...κι ήταν αυτή μια διαβεβαίωση πως η Πίστη είναι εκεί μέσα του και θα είναι εκεί για πάντα...και πως η μαγεία θα συνεχίσει να ζει στο σπίτι μας, μέσα μας, γύρω μας, γιατί η Μαγεία, η Πίστη, η Αλήθεια, η Αγάπη...είμαστε εμείς!!!

Ας μην σταματήσουμε ποτέ να βλέπουμε την ζωή μέσα από τα παιδικά τους μάτια. Μέσα από τα μάτια που βλέπουν την κρυμμμένη μαγεία. Την κρυμμένη αλήθεια...
Καλημέρα αγαπημένοι! Believe!!!
                                                                                                        Κατερίνα

Μια μικρή λέξη...

Βρέχει....κι είναι όμορφα πολύ μα...

...είμαστε άυπνοι, κουρασμένοι και κάνουμε τους Βέγγους για να προλάβουμε...Κάποια στιγμή -πρωί Κυριακής κατά τις εννιά- εκείνος βάζει την πίτσα στο φούρνο, εγώ καθαρίζω πατάτες για το μεσημεριανό φαγητό....Τα παιδιά ετοιμάζονται για το πάρτι του μεγάλου και το σπίτι είναι στην τρίχα και θα παραμείνει έτσι για τα επόμενα λεπτά μέχρι να έρθουν οι επισκέπτες, όπου και θα πέσει η γνωστή ναπάλμ....και καθώς κουτουλάμε ο ένας πάνω στον άλλο κάνοντας "γρήγορα, πιο γρήγορα, πιο γρήγορα παρακαλώ ώ! να με συγχωρείτε ήταν τυχαίο".... φανταστήκατε αυτό; Ε! Το αντίθετο!

Κάποια στιγμή μέσα στο άγχος σταματάμε και κοιταζόμαστε με απελπισία....Όλο το Σάββατο είμασταν για ψώνια και μετά στην κουζίνα και πάλι εκεί συναντιόμαστε πρωί Κυριακής.....

"Τι κάναμε όταν δεν είχαμε παιδιά;" Τον ρωτάω....

"Κοιμόμασταν"! Μου απαντάει και συνεχίζουμε σαν τα ποντίκια στον τροχό....κουτουλώντας με ταψιά και κατσαρόλες ο ένας πάνω στον άλλο....

Τα παιδιά! Τα μικρά βαμπίρ!που μεγαλώνουν  και οι φωνούλες τους γίνονται αντρικές....καθόλου αστείο!

Έτσι περνάει η ζωή. Σαν να μην φτάνει ποτέ ο χρόνος να κοιταχτείς ούτε λεπτό στον καθρέφτη...πάντα κάποιος άλλος είναι προτεραιότητα...και κάποια στιγμή κάποιος άλλος σε κάνει προτεραιότητα...ένα τηλεφώνημα και μια πρόσκληση...

"Βγες έξω και κοίτα"....κι εκεί έξω είναι κάποια τρελά κορίτσια και ήρθαν να μου ευχηθούν για την γιορτή μου...παρέα με ένα βάζο καραμέλες, ένα Άγιο Βασιλάκι κι ένα μικρό βιβλιαράκι...

Το καράβι που μιλάει για ένα ταξίδι...λυπητερό...Μαλώνουν μεταξύ τους..."Καλά λυπητερό βιβλίο πήρες; Δεν είπαμε φτάνει με τα λυπητερά;"

"Εμένα χαρούμενο μου φάνηκε" απαντά το άλλο κορίτσι κι εγώ διαβάζω το βιβλιαράκι κι είναι πρωί...δεν έχω προλάβει να πιω καφέ, τα μαλλιά μου χάλια, άβαφη, στραγγιγμένη θαρρείς από την κούραση, έμοιαζα σίγουρα με φάντασμα....ξεφυλλίζω το βιβλιαράκι μου...και θέλω να κλάψω....διαβάζοντας, "σε ένα ασήμαντο κοχύλι που μου χάρισες, άκουσα τον ήχο από ταξίδια που δεν κάναμε..."...μιλάει για ταξίδια και για ένα κοχύλι...

Κι είμαι εκεί κι είμαι πρωταγωνίστρια. Ήρθαν για εμένα και τις ευγνωμονώ...μα δεν μπορώ να πω τίποτε...παρά μόνο τις κοιτάζω σαν χαζή...σαν χαζή!

Γελάνε, μιλάνε τιτιβίζουν μεταξύ τους ασταμάτητα και πειράζονται κι εγώ τις παρατηρώ.  Σαν να μην το πιστεύω...πως είναι εκεί και δεν μου μιλούν, μα μ'ακούνε...να λέω ανόητα παράπονα! 

Ξέρεις αυτά που σου χαλάνε τη μέρα και μετά τα ξεχνάς...θυμάσαι μόνο πως κάτι σου χάλασε την μέρα αλλά δεν θυμάσαι τι! Μα η μέρα πάει χάλασε....Τι βλακεία!!!...κι εκείνες ήρθαν και μου έφτιαξαν μια ημέρα που ήμουν έτοιμη να διαλύσω...Μικρές μάγισσες που πήραν όλο το μαύρο σύννεφο...Σας ευγνωμονώ!Τι ευλογία να υπάρχετε...Τι ευλογία!!!

Το πρωινό πάρτι...αρχίζει λοιπόν πρωί Κυριακής!

Γέμισε φωνές το σπίτι....φως γιορτινό! και μετά καθόμαστε όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι και μιλάμε με τους φίλους του. 

Έφηβοι...μας λένε διάφορα για τους καθηγητές, για τα μαθήματα, για φάρσες και αστεία...ακούγονται φωνές που παίζουν ανάμεσα στον αντρικό και τον παιδικό τόνο χωρίς ακόμη να μπορούν να ισορροπήσουν...Κοιταζόμαστε από απέναντι με τον μπαμπά του...

"Τι κάναμε όταν δεν είχαμε παιδιά;...Κοιμόμασταν!"

Μα τώρα πια αυτή η φράση έχει διάσταση....Ξυπνήσαμε! κι άλλη ευλογία...

Το βράδυ με βρήκε στο παλιό μου σπίτι...στα γενέθλια της Θεραπευτικής Κοινότητας Ιθάκη! 33 χρονών έγινε η Ιθάκη της καρδιάς μου κι εγώ στέκομαι εκεί 5 χρόνια μετά το αντίο μου και κοιτάζω από μακριά...

Με βλέπουν φίλοι και με χώνουν ανάμεσα τους σαν να μην πέρασε μια στιγμή. 

Τι παράξενο να λείπεις και να είναι σαν να ήσουν πάντα εκεί....για όλους! Πως γίνεται αυτό; Πόση αγάπη πήρες; Δεν μετριέται!

Ανήκω εκεί. Για πάντα θα ανήκω εκεί. Ένα κλάμα βουβό βγαίνει. Μέσα μου κλαίω δυνατά, μα τα δάκρυα βγαίνουν σιωπηλά...Θέλω να κλάψω απαρηγόρητα σαν παιδί που βρήκε την μαμά του μετά από μια στιγμή που ένιωσε χαμένο. Ανήκω σε εκείνες τις αγκαλιές...Τις πιο γεμάτες του κόσμου!

Εκεί που δεν γίνεται να πάρεις χωρίς να δώσεις! Κλαίνε...κλαίω...είμαστε συνδεδεμένοι! Για πάντα! Για πάντα γαμώτο...Ευλογία ξανά!
Αμέσως μετά παρέα με τα κορίτσια μου...αυτό κι αν είναι ευλογία! Η ζωή να κυλά, τα χρόνια να περνούν κι εμείς εκεί...μαζί!
Να μιλάμε για την μαμά της μιας αγαπημένης μας, που χάθηκε πρόσφατα! Ηταν κοντά ενενήντα μα η ορφάνια του παιδιού που έχασε το γονιό του είναι εκεί...
Ορφάνια! Απώλεια...Δεν θα ξαναπώ τη λέξη "μαμά"....Πόνεσα με τον πόνο της. Έσπασε κάτι μέσα μου την ώρα εκείνη!
Το βράδυ γυρνώντας σπίτι, τηλεφώνησα στη μαμά μου....έτσι για να πω τη λέξη " μαμά"...

Ενδιάμεσα σε όλα τα μεσημέρια που έχουμε χρόνο στολίζουμε...Ότι μπορούμε, όπως προλάβουμε...Στο δρόμο από την δουλειά ως το σπίτι σταματάμε στα χωράφια και μαζεύουμε φύλλα και κλαδιά και κουκουνάρια, σαν τους χαζούς... Μα τα λατρεύουμε σαν τα βλέπουμε μετά να ομορφαίνουν το Χριστουγεννιάτικο τοπίο μας...

Τα πιο λαμπερά στολίδια είναι αυτά που μας χαρίζει η φύση! Τα αγαπάμε...

Γκρινιάζουμε γιατί θα θέλαμε να έχουμε περισσότερο χρόνο να χαρούμε το σπίτι ιδίως τώρα που είναι τόσο όμορφα στολισμένο...κι ύστερα παγώνουμε την στιγμή έστω για  λίγο...και στεκόμαστε εκεί για λίγο να μελετάμε το δέντρο κι είναι αυτή η στιγμή τόσο σημαντική, καθώς πίνω τον καφέ τυλιγμένη σε μια χουχουλιάρικη κοριτσίστικη καινούρια ρόμπα και κάνω σαν να είναι όλη η μέρα δική μου...

Μα δεν είναι κι όμως νιώθεις γεμάτη...

...τόσο γεμάτη....κι ύστερα τρέχεις να ετοιμάσεις τα κεράσματα του γιου για το σχολείο και τρέχεις ξανά, μα είναι τόση η χαρά για τα αποτυχημένα κεικάκια που ετοίμασες κι ενθουσίασαν τους συμμαθητές...ένας Θεός ξέρει γιατί.... 

και σε ένα μόνο κλείσιμο του ματιού, αντί να τρέχεις καθηλώνεσαι....με 39 πυρετό στο κρεβάτι και έξω..."για δες χιονίζει!"

Τα παιδιά σχολείο...Εκείνος κοιμόταν από την εξάντληση με 39.2 παρακαλώ κι εγώ έκανα όλα τα υπόλοιπα...πάλι σαν το ποντικάκι  στον τροχό, μα ξέρεις κάτι....ένα χρόνο πριν την ίδια ημέρα αποχαιρετούσαμε την 15χρονη, κόρη ενός φίλου κι η ψυχή όλη την ημέρα ήταν βαριά για εκείνους τους γονείς και για εκείνο το παιδί που δεν έγινε δεκάξι...μα ο γιος μας είχε γίνει 14.
Η ημέρα εκείνη η αξέχαστη, η μέρα της υπέροχης γέννησης του περνούσε από μπροστά μας σαν ταινία. 

Το πρώτο μας παιδί έγινε 14 και ξύπνησε το πρωί και βρήκε το δώρο του να τον περιμένει κάτω από ένα μικρό δεντράκι στο δωμάτιο του κι ήταν τόσο ευτυχισμένος...κι έξω χιόνιζε, έστω και λίγο μα, χιόνιζε και πόση ευλογία!!!

Πόση ευλογία λοιπόν!!!!Πόση ευλογία οι στιγμές. Πόσοι ευλογία οι άνθρωποι. Πόση ευλογία οι σχέσεις...

Πόση ευλογία η Ζωή!

...Η ευκαιρία για να τη ζήσεις αυτή τη ζωή...πόση ευλογία! Σαν να σε ακουμπά χάρη θεϊκή...

Κι όταν επιτέλους τελειώνει η εβδομάδα και είμαι σπίτι το απόγευμα...κοιτάζω το φως της μέρας να στραγγίζει και τα λαμπάκια πάνω στο δέντρο, φαίνονται μαγικά...Μαγικά!
Κι είναι σαν να ζω για λίγο σε ταινία! Σαν όλη η πραγματικότητα του κόσμου εκείνη τη στιγμή να μοιάζει με την δική μου πραγματικότητα εκείνη την απόλυτη στιγμή...Σαν να είναι ήρεμη, χαρούμενη κι ασφαλής όλη η πλάση...και τα πλάσματα της...

...μα ξέρω...Ξέρω πως αυτό είναι ψέμα...και νιώθω αυτό το προνόμιο μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής μου!

Νιώθω μέχρι το μεδούλι αυτή την μικρή λέξη...

Καλημέρα εκεί έξω αγαπημένοι!  Μπήκε ο μήνας της Αγάπης.
Εύχομαι έναν αληθινά ευλογημένο Δεκέμβρη σε όλους!
                                                                                                                            Κατερίνα