Ξημέρωσε το αύριο...

Ήταν μόνο λίγες μέρες μα έκρυβαν τόση κούραση και τόση ανάγκη για ξεκούραση και μαγεία...Σαν όλη τη χρονιά να θρέφουμε ένα όνειρο κι ύστερα σαν έρθει η ώρα να το ζήσουμε πέφτουμε αποκαμωμένοι παρακαλώντας να μην ξυπνήσουμε γρήγορα και να έχει έρθει το αύριο..
Γιατί το αύριο δεν θα έχει τίποτε από τα χαλαρά πρωινά παρέα με τον μοναχικό καφέ μου.
Δεν φαίνεται βέβαια πως στο υπόλοιπο σπίτι αλωνίζουν πέντε αγόρια, ουρλιάζουν, γκρεμίζουν και παίζουν ποδόσφαιρο και nerf και μου παίρνουν τα μυαλά...όμως η αλήθεια είναι πως η πραγματικότητα δεν είχε καμία σχέση με αυτή την φωτογραφία...Παρόλα αυτά κι εγώ η ίδια που την βλέπω ξεγελιέμαι...

Δουλεύαμε μέχρι τέλους και μέχρι τέλους προσπαθούσαμε να περάσουμε καλά...και παρόλο που την ώρα εκείνη θυμάμαι άγχος να τα προλάβουμε όλα, τώρα που κοιτώ τις φωτογραφίες χαίρομαι για όλη αυτή την προσπάθεια γιατί ναι, ήταν αγχωτικά όπως πάντα...μα κι όμορφα πολύ!

Έτσι το βράδυ της αλλαγής του χρόνου, πετάξαμε πολύχρωμα βαρελότα

και στείλαμε ευχές στον ουρανό με φαναράκια που με συγκίνηση τα βλέπαμε να χάνονται στον σκούρο ουρανό και να ενώνονται με άλλα φαναράκια που κάποιοι άλλοι είχαν πετάξει με τις δικές τους ευχές κι ήταν ένας υπέροχος ουρανός με μικρά ταξιδιάρικα φωτάκια στο θόλο του.

Τραγουδήσαμε όλοι μαζί το "Πάει ο παλιός ο χρόνος" με σβηστά τα φώτα και μετά στην κοπή της βασιλόπιτας είχε έκπληξη!!!ένα φλουρί για κάθε ένα από όλα τα πιτσιρίκια που ήταν μαζεμένα εκεί και οι τσιρίδες χαράς τους μου γέμισαν δάκρυα τα μάτια, τόσο απρόσμενα που τα΄χασα...

Τσουγκρίσαμε ποτήρια και παίξαμε και το παραδοσιακό χαρτάκι κι εγώ παραδοσιακά ήμουν αυτούς που κερδίζουν στην αγάπη... Μεγάλη γκίνια!

Ήταν ένα τέλειο γλίστρημα του χρόνου. Ένα φαντασμαγορικό τέλος σε μια ζόρικη μέχρι τέλους χρονιά....και γυρίσαμε σπίτι ξημερώματα και με το άγχος να πάνε για ύπνο οι μικροί και να έρθει ο Άγιος Βασίλης...
Όλα εκεί τον περίμεναν...Το γάλα του τα καλοπιάσματα του...με τα πιο υπέροχα μπισκότα του κόσμου δώρο της λατρεμένης μου Λευκής από το Happy Teapot, που όλοι λιμπιζόμασταν μέρες μα τα κρατήσαμε ευλαβικά για τον Άγιο...(μεταξύ μας, ντρέπομαι λίγο μα ήταν καταπληκτικά...)

Κι ύστερα όταν όλη η πλάση ησύχασε κι έξω πια ξημέρωνε ήρθε ο λατρεμένος παππούλης για ακόμη μια φορά...και γέμισε το σπίτι με μαγεία κι έφερε δυο ξωτικούληδες που τα αγόρια αγαπούν πια

κι εκεί κάτω από το δέντρο, άφησε ένα μικρό κρυμμένο κουτάκι για κάποιον που είναι 9...κι άρχισε να μην πιστεύει....Ίδιο έλαβε κι ο αδερφός του στα 9 του και το έχει ακόμη δίπλα στο κρεββάτι του!

Το Πολικό Εξπρές μας έδωσε αυτή την υπέροχη ιδέα και την ζωντανέψαμε...κι η αλήθεια είναι πως το κουτάκι αυτό είχε αρκετή δόση μαγείας για όλους μας...

Το πρωινό θολό από την κούραση μα τα αγόρια μας συνεπήραν για ακόμη μια φορά...Μπορεί να μεγάλωσαν και να καταλαβαίνουν πολλά κι όλα αυτά να έχουν χάσει λίγο από τη μαγεία τους μα και πάλι η γιορτή  κι ο παιδικός τους ενθουσιασμός δεν μπορεί να μην τους παρασύρει...

Διάβασαν όπως κάθε χρόνο το γράμμα τους που ήρθε με ένα βαγόνι κατευθείαν από το Βόρειο Πόλο κι αφού έμειναν για ώρα να παρατηρούν τα κουτιά και να προσπαθούν να μαντέψουν τι έχουν μέσα όρμησαν με αλαλαγμούς!Μα φέτος περίμενε κι εμάς μια έκπληξη αφού για πρώτη φορά κάτω από το δέντρο είχε κάτι και για εμάς από τους γιους μας...μικρές ζωγραφιάς με ευχές και
σοκολατάκια...μεγαλώνουν...

Το μικρό κουτάκι ανοίχτηκε από τον νεαρό που το περίμενε και το βλέμμα του έκρυβε τόση ευγνωμοσύνη.

Το περίμενε! Μέρες μετά μου είπε πως ξύπνησε το βράδυ που όλοι κοιμόταν και πηγαίνοντας να πιει νερό είδε την πλάτη του Άγιου Βασίλη...Κοιταζόμασταν στα μάτια για ώρα και τον ρώτησα "αλήθεια τώρα τον είδες;" Η απάντηση του δεν σηκώνει αμφισβήτηση. Παιδιά τον είδε!

Μετά με βήμα βαρύ, από την αϋπνία έστρωσα για ακόμη μια φορά  το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι μας τοποθετώντας την ξύλινη ροδέλα που είχα ετοιμάσει με το όνομα του καθενός στο πιάτο του.

Το στόλισα με τα κλαδιά έλατου και γκυ για καλοτυχία και βέβαια  είχα ετοιμάσει και πάλι τα χαρτάκια με τις ευχές και τα αποφθέγματα για τη νέα χρονιά

Ένα για τον καθένα...

Ατμόσφαιρα γιορτινή. Τσουγκρίσματα, ευχές, βασιλόπιτα, ανελέητο ψάξιμο για το φλουρί και μετά απόλυτη σιγή παντού....

Η νύχτα έπεσε...Το βαγονάκι των γιορτών μπήκε στις ράγες για να γυρίσει πίσω στον τόπο του και να αρχίσει από την αρχή το ταξίδι για την νέα χρονιά ως τα Χριστούγεννα του 2016...

Πριν τελειώσουν όλα χαρήκαμε με φίλους και ξαδέρφια και συγγενείς, με τραπεζώματα σε σπίτια και γέλια και πολλά παιδιά και κρασιά και ρούχα γιορτινά και λαμπερά φωτάκια και αναμμένα κεριά και μετά...καθώς η νύχτα έπεφτε ξέραμε, ξέραμε πως αυτά τα λαμπάκια θα σβήσουν για φέτος γιατί θα ξημέρωνε το αύριο...
Και ξημέρωσε....

Ξημέρωσε ένα αύριο που έμοιαζε τόσο με το προχθές...Με εκείνα τα πρωινά πριν τις γιορτές, τα γεμάτα άγχος και  εντάσεις και όλα αυτά που περίμεναν σταματημένα στη γωνιά και μόλις τα λαμπάκια έσβησαν ξεχύθηκαν από τις σκιές να μας σκεπάσουν, να μας από συντονίσουν και πάλι...
Θυμός, φόβος, αγωνία... Ξημέρωσε το αύριο...

Μα ακόμη κι αν όλα αυτά είναι εκεί εκεί μαζί τους στο αύριο είναι και τα σχέδια και τα όνειρα κι όπως κάθε παραμύθι που τελειώνει, τέλειωσαν πια κι οι γιορτές και τα Χριστούγεννα του 2015 κι ότι προσδοκία κουβαλούσαν.
Μένει μια κούραση, μια θλίψη ίσως, μα και μια μεγάλη ανάγκη. Η νέα χρονιά να έχει πολλά πολλά περισσότερα από την παλιά...μα εγώ θέλω μόνο ένα! Περισσότερη πίστη στον εαυτό μας και στις δυνατότητες του!
Αυτό μόνο. Αρχίζοντας με την πίστη σε εμάς, αρχίζουμε να απαιτούμε, να διεκδικούμε, να παλεύουμε, να κυνηγάμε τις αλλαγές μας, τα όνειρα μας, τις ανάγκες μας. Γιατί απλά πιστεύουμε πως μπορούμε να κατακτήσουμε όχι τον κόσμο...μα τον κόσμο μας! Φέτος εμείς είμαστε ο στόχος μας! Φέτος επενδύουμε σε εμάς!
Καλή  πνευματική κι αγωνιστική χρονιά.

Καλημέρα αγαπημένοι...ξημέρωσε το αύριο! Ξεκινάμε!!!

                                                                                                              Κατερίνα